1997

1997:Ο ΜΕΝΚΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΣΚΟΡ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ

Κι εκεί που ο Αλαν Μενκεν κάνει την καλύτερή του δουλειά με ένα αριστουργηματικό σάουντρακ το οποίο δεν αναλώνεται μόνο σε μια απλή συνοδεία εικόνων όπως τα προηγούμενα, ή σε μερικά 5-6 εξαιρετικά τραγούδια, αλλά εκτείνεται σαν μια κλασική δουλειά όπου η “καθαρή” μουσική παίζει πρωτεύοντα ρόλο, τα θέματα του έχουν σαφώς περισσότερη ομοιογένεια, είναι πιο δουλεμένα και έχουν μια μεγαλοπρεπή  σαφήνεια. Εκεί που λες ότι θα πάρει άλλα δυο Όσκαρ και θα φτάσει τα δέκα και θα γίνει ο πιο πολυβραβευμένος καλλιτέχνης στην ιστορία του θεσμού,χάνει από την “Emma” της Ρειτσελ Πορτμαν μια αρκετά καλή δουλειά με φίνα και λεπτεπίλεπτη ενορχήστρωση που όμως απέχει πολύ από το αριστούργημα του Μενκεν. Αριστουργηματικός όμως είναι και ο Βοιτσεκ Κιλαρ με το “Πορτρέτο μιας κυρίας” ξεπερνώντας ακόμη και τους μάστορες σε αυτό το είδος Ριτσαρντ Ρομπινς και Ζορζ Ντελερυ. Πρόκειται για μια θεία μουσική, μελωδικότατη με θέματα πανίσχυρα, επεξεργασμένα έτσι για να υποστηρίξουν, όχι μια ταινία αλλά αίθουσες κλασικής μουσικής!O Πολωνός ο Γιαν Κατσμαρεκ είναι στα ίδια ύψη με το “Washington Square” χρησιμοποιώντας την ίδια ενορχήστρωση και το ίδιο ύφος που είχε κάνει και στην “Καταραμένη σχέση”. Ο Φεντον με την “Mary Reilly” σπαράζει εσωτερικά σε ένα από τα πιο εσωστρεφή αλλά ταυτόχρονα και δυνατά δράματα της κινηματογραφικής μουσικής! Επίσης πολύ καλός είναι και στο δράμα “In love and war” Ο άλλος ο Άγγλος ο Ριτσαρντ Ρομπινς είναι πάλι φίνος και ντελικάτος με άλλη μια σπουδαία σύνθεση, το “Surviving Picasso”.Και ο τρίτος της παρέας ο Πατρικ Ντοιλ κορυφαίος όλων, κάνει το απίστευτο. Για όγδοη  συνεχομένη χρονιά δίνει άλλο ένα αριστούργημα, ένα σκορ πολύπλοκο και δύσκολο, με πληθώρα θεμάτων, εναλλαγές στο ύφος, εντυπωσιακή ενορχήστρωση που μόνο με τον “Άμλετ” του Σοστακοβιτς μπορεί να συγκριθεί! Ο δικός του “Άμλετ” είναι ίσως η κορυφαία του δουλειά! Όπως κορυφαία δουλειά είναι και το “Dragonheart” του Ραντυ Εντελμαν η πιο σπουδαία του μουσική, ένα λυρικό αριστούργημα που σε κατακλύζει με το συγκλονιστικό του θέμα. Κορυφαία έργο δίνει και ο Γκαμπριελ Γιαρεντ με τον “Άγγλο ασθενή” μια υπέροχη μουσική, που συνδυάζει το ρομάντζο, το δράμα και την τραγικότητα, με πλούσια ενορχήστρωση. Κονσέρτο για ηλεκτρική κιθάρα!!!,  συνθέτει ο Μαικλ Κειμεν με το πολύ ενδιαφέρον “Έπος του Κυρίου Χολαντ”, δυστυχώς όμως χωρίς να εκμεταλλεύεται όλες τις δυνατότητες αυτού του παρεξηγημένου οργάνου. Αντιθέτως τις εκμεταλλεύεται στο έπακρον ο ιδιοφυής Χαουαρντ Σορ με το “Crash”όπου οι ηλεκτρικές του κιθάρες κάνουν ντουέτο με άρπες και φλάουτο, αν και κάπως σαν σύνολο είναι κουραστικό. Ο Ελιοτ Γκολντεθαλ με τον “Μαικλ Κολινς” και την “Ετυμηγορία” υπογράφει άλλα δυο πολύ καλά  σκορ αν και όχι τόσο πρωτοπόρα όπως τα προηγούμενα του. Επίσης ο Γκολντσμιθ με το “city hall” επιστρέφει στην νουάρ αισθητική με τρομπέτα και τύμπανα κάνοντας κι αυτός μια πολύ καλή δουλειά. Στα action scores έχουν μερικές πολύ ενδιαφέρουσες συνθέσεις. Καλύτερο όλων η “Επικίνδυνη αποστολή” του Ντανυ Ελφμαν που δεν είναι ακριβώς action,αλλά ένα πολύ απρόβλεπτο και κλειστοφοβικό σάουντρακ όπου ακυρώνει όλες τις συμβάσεις του είδους! Πολύ έντονα κρουστά και τύμπανα, μπασταρδεμένα θέματα, αλλά επεξεργασμένα σωστά και γεμάτα ένταση, σακατεμένες μελωδίες και μια πολύ έντονη και αγωνιώδες ατμόσφαιρα ενώ στο ”Mars Attacks” οι μελωδίες που συνέθεσε δεν ήταν τόσο ισχυρές. Σε πιο “κλασικά” μονοπάτια για το είδος κινούνται “Ο Βράχος” του Χανς Ζιμερ και της παρέας του, με πολύ νευρώδη ρυθμό, χορταστική ενορχήστρωση, και καταπληκτικές μελωδίες και το “The Ghost and the Darkness” του Τζερυ Γκολντσμιθ που  μπορεί να μην είναι τόσο γρήγορο στο τέμπο, η εξαιρετική του ενορχήστρωση όμως, με αφρικάνικες χορωδίες και συμφωνική ορχήστρα και τα συγκλονίστηκα του θέματα, το καθιστούν ένα εξαιρετικό άκουσμα, ενώ στα “Chain Reaction” “Star Trek: First Contact” και “Executive Decision”οι εμπνεύσεις του δεν είναι σπουδαίες.  Το “Daylight” του  Randy Edelman παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον λόγω της προσεγμένης χρήσης των ηλεκτρονικών, κάτι που δεν έκανε ο Μαρκ Μαντσινα με το “twister”  και ο Αλαν Σιλβεστρι με το “The Long Kiss Goodnight”.Στο “Eraser” όμως τα πηγε πολύ καλυτερα. Τέλος ο Μαικλ Κειμεν με τα “101 σκυλιά της Δαλματίας” μας ανεβάζει με τις πολύ ευρηματικές μελωδίες του σε μια από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του!

ΟΣΚΑΡ ΔΡΑΜΑ                                                               ΟΣΚΑΡ ΚΩΜΩΔΙΑ ‘Η ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ

Winner                                                                                Winner

The English Patient-Gabriel Yared                              Emma- Rachel Portman

Nominees                                                                         Nominees

Hamlet-Patrick Doyle                                          The First Wives Club- Marc Shaiman

Michael Collins-Elliot Goldenthal            The Hunchback of Notre Dame- Alan Menken

Shine-David Hirschfelder                           James and the Giant Peach- Randy Newman

Sleepers-John Williams                              The Preacher's Wife- Hans Zimmer

TOP 10

1.         "The Hunchback of Notre Dame"- Alan Menken

2.         "Hamlet" -Patrick Doyle

3.         "The Portrait of a Lady"-Wojciech Kilar

4.         “Washington Square”-Jan A.P. Kaczmarek

5.         “Dragonheart”-Randy Edelman

6.         “Mary Reilly”-George Fenton

7.         "The English Patient"- Gabriel Yared 

8.         "Mission: Impossible"-Danny Elfman

9.         “The Ghost and the Darkness“-Jerry Goldsmith

10.          “Surviving Picasso”-Richard Robbins