GRAVITY του Αλφόνσο Κουαρόν

 

                                     

 

 

 

                                                            ΖΩΗ ΟΧΙ ΤΑΙΝΙΑ

Πριν από κάθε τι, η ταινία “Gravity” είναι ένα τεχνικό επίτευγμα. Μια τεχνολογική πρωτοπορία. Γιατί, το γύρισμα, ο τρόπος με τον οποίο έγινε, είναι κάτι εντελώς καινούργιο στην ιστορία του κινηματογράφου. άκυρώθηκαν όλοι οι συμβατικοί τρόποι γυρίσματος, είτε με κασκαντέρ, είτε με ηθοποιούς δεμένους με σκοινιά να χορεύουν επάνω σε κάποιο σκηνικό. Χρειάστηκε ένα πάντρεμα πρωτοποριακής ρομποτικής και ψηφιακής τεχνολογίας. Για περισσότερα μπορεί κάποιος να δει τα πλούσια making of, τα οποία έχουν και ελληνικούς υπότιτλους. Μα θα μου πείτε, έτσι όπως καλπάζει η τεχνολογία λογικό είναι κάθε περίπου δύο χρόνια να έχουμε και μια ταινία που να σπάει τους υπάρχοντες κανόνες, και να δημιουργεί καινούργιους δρόμους, όπως ο «Εξολοθρευτής 2», όπως το «Τζουράσικ Παρκ», όπως το «Μάτριξ», ο «Τιτανικός», το “Avatar”. άρκεί, λοιπόν, αυτό, για να χαρακτηριστεί μια ταινία αριστούργημα; Ή πιο σωστά, βρίσκεται η δύναμη της ταινίας στην τεχνολογία; Στην εντελώς καινούργια αντίληψη φωτογραφίας και ήχου, κάτι εντελώς πρωτόγνωρο στην ιστορία του κινηματογράφου; Όχι. Μα τότε, γιατί λοιπόν πρέπει να μας απασχολεί κάτι τέτοιο; Γιατί, στην τέχνη πρέπει να μας απασχολεί και η λεπτομέρεια. Όταν αναλύεται μια ταινία σαν τον «Άλέξανδρο Νιέφσκι» πάντα αναφέρονται και οι τεχνικές καινοτομίες, γιατί τέχνη χωρίς τεχνική δεν υπάρχει. άλλά, αυτά είναι ψιλά γράμματα για χοντροκομμένους ανθρώπους που περνάνε χοντροκομμένα την ώρα τους στο καφενείο, παίζοντας αυτό το χοντροκομμένο παιχνίδι που λέγεται τάβλι. Ο «Άλέξανδρος Νιέφσκι», λοιπόν, θεωρείται αριστούργημα, εκτός των άλλων, επειδή ήταν η πρώτη ταινία όπου το μοντάζ έγινε πάνω στη μουσική, πράγμα το οποίο είναι μια καθαρά τεχνική διαδικασία υψηλής δεξιοτεχνίας. Όσο, λοιπόν, καινοτόμος ήταν για την εποχή του ο «Νιέφσκι» άλλο τόσο καινοτόμο είναι και το “Gravity”.

Μία, όμως, καθαρά τεχνολογική και τεχνική προσέγγιση ενός θέματος είναι ξερή και ψυχρή χωρίς το ανθρώπινο στοιχείο. Και το μεγαλείο του “Gravity”, γιατί είναι μια μεγαλειώδης ταινία, είναι στην απόλυτη ισορροπία μεταξύ ανθρώπου και τεχνολογίας. Πρόκειται για ένα καθαρά προοδευτικό έργο όπου άνθρωπος και τεχνολογία βαδίζουν χερι χερι.
                     Η δρ. Ράιαν Στόουν (Σάντρα Μπούλοκ) είναι μια γυναίκα που έχει χάσει την κόρη της στην ηλικία των τεσσάρων. άυτό είναι ένα συντριπτικό χτύπημα για κάθε γυναίκα, για κάθε γονιό. Είναι από τα χτυπήματα της ζωής που μπορούν να λυγίσουν τον οποιονδήποτε. να τον κάνουν να χάσει την όρεξη για ζωή, να αλλοιώσουν τον χαρακτήρα του, να χάσει το ενδιαφέρον του για κάθε τι. άπό τα πρώτα λεπτά της ταινίας μαθαίνουμε ότι η δρ. Στόουν είναι και κάπως ασθενική. άπό το Χιούστον, της λένε ότι αν θέλει μπορεί να σταματήσει και να μπει μέσα στον σταθμό για να ξεκουραστεί. Εκείνη, σαν πεισματάρα που είναι, αρνείται.

Στον αντίποδα έχουμε τον Ματ Κοβάλσκυ (Τζώρτζ Κλούνεϊ) έναν έμπειρο αστροναύτη με κατεστραμμένη προσωπική ζωή, εξαιτίας της δουλειάς του. Γυρίζοντας από ένα ταξίδι στο διάστημα κι ενώ περίμενε τη γυναίκα του να τον υποδεχτεί με ανοιχτές αγκάλες και ανοιχτά πόδια, εκείνη τον είχε παρατήσει. άυτό είναι το τελευταίο του ταξίδι πριν βγει στη σύνταξη ή μάλλον, το τελευταίο του ταξίδι. η εμπειρία, η ψυχραιμία, η τεχνογνωσία του και οι ηγετικές του ικανότητες θα φανούν από το ατύχημα και μετά όταν η δρ. Στόουν θα εκσφενδονιστεί στο διάστημα. η συναισθηματική φόρτιση και ο αρχικός της πανικός θα εξαφανιστούν γρήγορα χάρη στην άμεση και ψύχραιμη αντίδρασή του. άυτό το δίδυμο δεν είναι τυχαίο. Το συναίσθημα που αντιπροσωπεύ-

εται από τη δρ. Στόουν δεν έρχεται σε σύγκρουση με τη λογική (Ματ Κοβάλσκυ), αλλά το ένα δίνει τη θέση του στο άλλο σαν μια τέλεια κυκλική κίνηση. Πότε βρίσκεται από πάνω, πότε από κάτω. Πρόκειται για μια άριστη διαλεκτική σχέση. Πραγματικά, όταν αυτά τα δύο συνδυαστούν και ισορροπήσουν μπορεί να δημιουργήσουν θαύματα, όπως και το κατάφεραν· το πώς θα το δούμε αργότερα στην ταινία. Χάρη, λοιπόν, στη βοήθεια της λογικής, η δρ. Στόουν συνέρχεται γρήγορα και λέει την ακριβή της θέση. Με τη βοήθεια του καθαρού μυαλού (Κοβάλσκυ), η δρ. Στόουν προσπαθεί να γυρίσει πίσω, στο διαστημόπλοιο, πριν της τελειώσει το οξυγόνο. Σε αυτό το ταξίδι η λογική θα προσπαθήσει να την ηρεμήσει κάνοντάς την να σκεφτεί ωραία πράγματα. Πρέπει να χαλαρώσει και να παίρνει ήρεμες αναπνοές, προκειμένου να μην της τελειώσει γρήγορα τοοξυγόνο. Όμως, η Στόουν δεν έχει κάτι καλό να την κρατάει. άπλά οδηγώ, λέει. Πρόκειται για έναν άνθρωπο μοναχικό και εσωστρεφή, μόλις ένα βήμα μικρό πριν από την κατάθλιψη. Και αυτό μπορεί να μην το μαθαίνουμε από το σενάριο, αλλά φαίνεται από τη συγκλονιστική ερμηνεία της Σάντρα Μπούλοκ, που με τη φωνή της, με τις ανάσες της, συνθέτει μια τραγική ηρωίδα η οποία δεν γνωρίζει ότι είναι ηρωίδα –όπως εξάλλου και κάθε πραγματικός ήρωας–. η φωνή της, λοιπόν, η λεπτή, ψυχρή φωνή της που αργότερα θα γίνει φωτιά και πάθος, αντιπροσωπεύει καθαρά την ψυχική της κατάσταση. άπό την άλλη, η ήρεμη, ζεστή, φιλική φωνή του Κοβάλσκυ αντιπροσωπεύει τη λογική. Λογική και συναίσθημα πηγαίνουν χέρι-χέρι, λοιπόν. Όμως, τον πρώτο λόγο έχει ο Κοβάλσκυ (μυαλό). Είναι αυτός που προσπαθεί να τη συνεφέρει και να την οδηγήσει στον ρώσικο σταθμό για να σωθούν, παρόλο που οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος τους. Άρα, πολύ σωστά ο Κοβάλσκυ είναι το πρώτο βιολί τη συγκεκριμένη στιγμή οδηγώντας τη Στόουν.

 

Λογική και συναίσθημα εχού μια άριστη διαλεκτική σχέση.

 

Τα πράγματα ηρεμούν, και με αρμονία οι δυο ήρωες, (καρδιά και μυαλό) φτάνουν στον σταθμό. Εκεί όμως τα πράγματα δεν πάνε καλά, και ο ιμάντας σπάει. Θα πρέπει να γίνουν απεγνωσμένες, υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μην εκτοξευτούν και πάλι στο διάστημα, γιατί τότε θα χαθούν οριστικά. Πάνω σε αυτή τη μάχη, πραγματικά με νύχια και με δόντια, τα πάντα θα κριθούν κυριολεκτικά από μια κλωστή. Που στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ιμάντας. Μεγαλοφυές εύρημα. Δώστε βάση σε αυτήν τη σκηνή, γιατί με μπέρδεψε. άλλά, εδώ είναι όλο το ζουμί. Καθώς, λοιπόν, η δρ. Στόουν έχει πιάσει τον Κοβάλσκυ και προσπαθεί με τη σειρά της να τον σώσει, εκείνος της λέει να τον αφή σει. Μάλιστα. Κάτι τέτοιο στην αρχή με ξενέρωσε. Το θεώρησα αφελές. Γιατί όμως; Γιατί ο Κοβάλσκυ που είναι και το τελευταίο του ταξίδι, που έχει μια πολύχρονη εμπειρία, που δεν έχει οικονομικό πρόβλημα, και που -το κυριότερο- αγαπάει τη ζωή και δεν εγκαταλείπει ποτέ, γιατί να θέλει να πεθάνει έτσι εύκολα; Χωρίς να κάνει την παραμικρή προσπάθεια να αγωνιστεί; Χωρίς να αντισταθεί καθόλου; Δεν βγαίνει νόημα. Στην αρχή πίστευα ότι είναι μια εύκολη λύση του σεναριογράφου για να προχωρήσει η περιπέτεια. Γι’ αυτό προβληματίστηκα. Γιατί ένα τέτοιο σπουδαίο σενάριο, μέχρι στιγμής, να τα χαλάσει έτσι; Γιατί κάτι το οποίο είναι προσεγμένο και στην παραμικρή του λεπτομέρεια, να ξεπέσει έτσι σε μια χοντράδα; η λύση όμως ήταν μπροστά στα μάτια μου. Οι δύο ήρωες δεν είναι στην ουσία χαρακτήρες αλλά ιδιότητες. Το λογικό, αφού έκανε τη δουλειά του πάνω στο θυμικό, είναι η ώρα να παραχωρήσει τη θέση του και να περάσει σε δεύτερη μοίρα, αφού πάρει τη λογική απόφαση να θυσιαστεί. Έτσι, λοιπόν, ο θάνατος του Κοβάλσκυ επιβάλλεται. Πρέπει να γίνει. Επικρατεί για τελευταία φορά πάνω στην ψυχή (που ήθελε να τον σώσει), και αποχωρεί. άπό εδώ και πέρα τα πάντα θα κριθούν από την καρδιά που μένει μόνη της, χωρίς το μυαλό, το οποίο θα επανέλθει λίγο πριν από τη μεγάλη τελική απόφαση. Μιλάμε για εύρημα ασύλληπτο. Μόνο ένας μορφωμένος γίγαντας θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι τέτοιο. 

        

Σεναριακό εύρημα ασύληπτο.Το μυαλό δίνει την θέση του στην καρδιά.

 

Πλάνο τεραστίων διαστάσεων.Μέσα από αυτή την απλή εικόνα κρύβονται τρομακτικοί συμβολισμοί.Ο άνθρωπος,μόνος και αβοήθητος ,ακόμη και όταν είναι περικυκλωμένος από το πιο βαθύ σκοτάδι και φαντάζει σαν μια ασήμαντη ,μηδαμινή κουκίδα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος,ακόμη και τότε υπαρχει ελπίδα.

Η δρ. Στόουν αφού κυριολεκτικά θα δώσει μάχη μέχρι και την τελευταία ανάσα (άλλο ένα έξοχο εύρημα), θα βγάλει τη στολή της και ημίγυμνη σχεδόν θα πάρει στάση εμβρύου. Καθαρά συμβολική σκηνή. η δρ. Στόουν εκείνη την ώρα ξαναγεννήθηκε. Έγινε πιο δυνατή, πιο ώριμη. Τώρα, θα προσπαθήσει να επικοινωνήσει με τη βάση. Μάταια όμως. Είναι τελείως μόνη και, σαν να μην έφτανε αυτό, μέσα στο σκάφος ξεσπάει πυρκαγιά την οποία δίνει με ύψιστη μαεστρία ο άλφόνσο Κουαρόν. Κι εκεί η δρ. Στόουν γλιτώνει στο παρατσάκ. Όλος αυτός ο χαμός όμως δεν θα την απομακρύνει από τον στόχο της. Θα σταθεί μπροστά στο μόνιτορ και θα προσπαθήσει να βάλει μπρος το Huges για την επιστροφή. Εν μέρει θα τα καταφέρει να το αποσυνδέσει από τον υπόλοιπο σταθμό, αλλά και πάλι η μοίρα θα της παίξει άσχημο παιχνίδι. Μπλεγμένο σε ιμάντες το Huges θα πηγαινοέρχεται μπρος-πίσω με κίνδυνο πρόσκρουσης. η δρ. Στόουν όμως είναι σκληρό καρύδι, είναι μια αγωνίστρια και κάθε τι που περνάει αντί να την αποσυνθέτει τη δυναμώνει. ηρεμεί το Huges, αλλά πρέπει να βγει έξω και να κόψει τους ιμάντες. Μα και εδώ η μοίρα δεν θα την αφήσει σε ησυχία. Διαστημικά συντρίμμια έρχονται κατά πάνω της, αλλά αυτή προσηλωμένη στον στόχο της δεν επηρεάζεται (άλλο ένα συμβολικό εύρημα μεγαλειώδες). Το σύμπαν καίγεται πραγματικά γύρω της και αυτή σαν πεισματάρα που είναι αρνείται να υποχωρήσει, αρνείται να το βάλει κάτω. 

                                        

Η Δρ.Ράιν Στόουν λες και είναι βγαλμένη από το μυθιστόρημα του Χέμινγουει,αλύγιστη αδάμαστη και πεισματάρα θα πολεμήσει τους καρχαρίες ακόμη και με τις γροθιές της.

 

Άλλο ενα συμβολικό πλάνο,είναι η στιγμή της αναγέννησης της Στοόυν.

Ξαναμπαίνει, λοιπόν, μέσα αφού κόντεψε να σκοτωθεί, και επιχειρεί πάλι να φτάσει στον κινέζικο σταθμό που είναι και η μόνη της σωτηρία. η ζωή, όμως, τη χλευάζει. Τα καύσιμα του Huges έχουν τελειώσει και τώρα είναι, στην κυριολεξία, μόνη στο διάστημα χωρίς καμία ελπίδα. Μηδέν επικοινωνία, μηδέν καύσιμα. Η δρ. Στόουν απογοητεύεται. Αρχίζει να εγκαταλείπει. Κάτι σκυλιά που ακούγονται από μια συχνότητα είναι η μόνη της συντροφιά. Είναι έτοιμη να βάλει τα κλάματα, να πέσει στη μοιρολατρία, να απαρνηθεί την αγωνιστική της υπόσταση. «Άϊναγκαν θα πεθάνω», λέει στον ασύρματο. «Ξέρω, όλοι πεθαίνουν κάποτε, αλλά εγώ θα πεθάνω σήμερα», συνεχίζει βάζοντας τα κλάματα. «Φοβάμαι τόσο πολύ. Πραγματικά φοβάμαι». Το συναίσθημα την πήρε από κάτω. «Κανείς δεν θα θρηνήσει για μένα. Κανείς δεν θα προσευχηθεί για την ψυχή μου». Είναι φανερό ότι αυτή τη στιγμή το συναίσθημα έχει αρνητικό ρόλο. Την ωθεί να παραδεχτεί την ήττα της και να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια. Κι εκεί που όλα είναι χαμένα εμφανίζεται το μυαλό, η καθαρή σκέψη. Είπαμε, ότι οι ήρωες της ταινίας είναι σύμβολα. Εκείνη, λοιπόν, τη στιγμή πρέπει πάλι να επέμβει η λογική και να πάρει τον πρώτο λόγο. Το συναίσθημα τώρα πρέπει να μείνει πίσω. Και αυτή η σχέση μυαλού-καρδιάς, ψυχής και πνεύματος, λογικής και συναισθήματος, ολοκληρώνει τη διαλεκτική της σχέση. Το θυμικό είναι κάποιες φορές καλό, κάποιες κακό. Κάποιες φορές απαραίτητο, κάποιες φορές αχρείαστο. Ομοίως και το λογικό. Ποτέ το ένα δεν είναι ξεκομμένο από το άλλο. Όποιος λειτουργεί βάσει μόνο συναισθήματος, κάποια στιγμή θα οδηγηθεί στην καταστροφή. Όποιος λειτουργεί μόνο με το μυαλό, κινδυνεύει να γίνει ένα ρομπότ. Ένας ψυχρός άνθρωπος που η ζωή θα τον προσπεράσει. Ποτέ ένας άνθρωπος δεν θα καταφέρει κάτι μεγάλο αν λειτουργεί μόνο με το ένα από τα δύο. Το πολύ-πολύ να γίνει εκατομμυριούχος. Αν, λοιπόν, η δρ. Στόουν κατάφερε να επιζήσει από μια τέτοια τρομερή κατάσταση, είναι γιατί αυτές οι δύο πτυχές λειτούργησαν αρμονικά και με απόλυτο timing. Όταν, σε μια κατάσταση χρειάζεται να δράσεις και εσύ αρχίζεις τους διαλογισμούς, βράσε φακές. Όταν πάλι δρας χωρίς να έχεις σκεφτεί πρώτα, βράσε ρεβίθια. Δεν έχω ξαναδεί ταινία που να περιγράφει αυτή την πάλη τόσο λειτουργικά και με χειρουργικής ακρίβεια πλάνα, χωρίς να υποκύπτει σε εύκολους εντυπωσιασμούς και κραυγαλέους μελοδραματισμούς. 

Το σύμπαν καταστρέφεται ακριβώς δίπλα της,αλλά εκείνη απολύτως προσειλωμένη και αποφασιστική και με σπαρτιατική πειθαρχία θα συνεχίσει να παλεύει μεχρί να της βγει η ψυχή.

 

Η στιγμή που το λογίκο θα κανεί πάλι την εμφάνιση του,αποτελεί άλλη μια ιδιοφυή σεναριακή έμπνευση.

«Δεν έχει καύσιμα. Προσπάθησα τα πάντα», λέει η ψυχή. Όμως, απαντάει το μυαλό: «Όλο και κάτι θα κάνουμε». η λογική θα επικρατήσει σε

αυτή την κοντρίτσα, και η δρ. Στόουν ανακτάει το κουράγιο της. άς σταθούμε λίγο εδώ. Τι είναι αυτό που έκανε τη Στόουν να αναγεννηθεί για μια ακόμη φορά; Τι ήταν αυτό που με τη βοήθεια της ψυχραιμίας (Κοβάλσκυ) της ανυψώθηκε το ηθικό; «Έχασες το παιδί σου. Δεν υπάρχει κάτι πιο σκληρό από αυτό. Κι όμως όλα εξαρτώνται από σένα. άν θες να συνεχίσεις, πρέπει να το ξεπεράσεις». η ηττοπάθεια και η μοιρολατρία εξαφανίζονται. Το αγωνιστικό φρόνιμα επανέρχεται. η Στόουν καταφέρνει και βάζει μπρος το Σογιούζ και, επιτέλους, πηγαίνει προς τον κινέζικο σταθμό. Την ώρα που φεύγει, λέει στον Κοβάλσκυ ότι αν δει την κόρη της, να την αγκαλιάσει και να της δώσει ένα φιλί. «Πες της ότι μου λείπει. Πες της ότι είναι το αγγελούδι μου. Κι ότι είμαι περήφανη γι’ αυτήν. Πολύ περήφανη. Πες της ότι δεν θα το βάλω κάτω». άυτές οι ατάκες δεν μπήκαν τυχαία, ούτε μπήκαν για να ευαισθητοποιηθούν οι κατίνες. Μπήκαν γιατί η Στόουν ξεπέρασε το παρελθόν της. Ένα παρελθόν που την τράβαγε προς τα κάτω. Προς την κατάθλιψη, προς την πτώση. Είναι η στιγμή όπου ξεπερνάει τον θάνατο της κόρης της και μαζί με αυτή την πράξη το μέλλον της είναι ανοιχτό. Αλίμονο όμως. Τα προβλήματά της δεν τελειώνουν εδώ.

 

Πραγματικά θαυμάσια η Σάντρα Μπούλοκ δίνει μια έξοχη εσωτερική ερμηνεία,με την φωνή,το βλέμμα ,τις παύσεις να φανερώρουν άριστα τον ψυχισμό της.

             Πρέπει να μπει μέσα στον κινέζικο σταθμό, αλλά για να το κάνει αυτό θα πρέπει να εκτοξευτεί στο διάστημα και με τη χρήση ενός πυροσβεστήρα να κατευθυνθεί προς τη μοναδική της ελπίδα. η δρ. Στόουν, ψύχραιμη και αποφασιστική προσεγγίζει τον διαστημικό σταθμό, κι εκεί που φτάνει σε απόσταση αναπνοής ο πυροσβεστήρας αδειάζει. Θα πρέπει να πιαστεί γρήγορα από κάπου, γιατί αλλιώς το έχασε το παιχνίδι. Και πιάνεται με το ένα χέρι στο τελευταίο σίδερο, στην ουρά του σταθμού. Εκπληκτικό. Τελευταία ανάσα, τελευταία ελπίδα, τελευταία σωτηρία. Και την τελευταία στιγμή μπαίνει μέσα λίγο πριν τα θραύσματα τη βρουν, λίγο πριν την κάψει η ατμόσφαιρα.

Είναι, λοιπόν, μέσα στον κινέζικο σταθμό, και προσπαθεί να τον ξεκινήσει ενώ είναι έτοιμος να πάρει φωτιά. Και μέσα σε όλο αυτόν τον πανικό, μέσα στους τρομακτικούς ήχους από την πίεση που θέλουν να συνθλίψουν το σκάφος, μέσα στη φωτιά από την ατμόσφαιρα, στην εξάντληση, η δρ. Στόουν αποφασίζει να το ρίξει στην τύχη και πατάει κουμπιά του μόνιτορ τυχαία... και τα καταφέρνει. Μα, θα μου πείτε, τι αφέλεια είναι αυτή; Κι όμως, τα πάντα εδώ είναι μελετημένα και στην παραμικρή τους λεπτομέρεια. υπάρχει περίπτωση μια τέτοια στιγμή να προσκυνήσει η τύχη; Και ναι, και όχι. Ο Κουαρόν είναι όμως καλλιτέχνης και σκέφτεται καλλιτεχνικά. Αφού η ηρωίδα του πέρασε όλα αυτά που πέρασε, αφού πότε πήρε λογικές αποφάσεις και πότε βούτηξε με τα χίλια στην πράξη χωρίς δεύτερη σκέψη, είναι τώρα στα χέρια της τύχης. ναι, χρειάζεται και η τύχη στη ζωή, μας λένε οι Κουαρόν (αφού ο Αλφόνσο το έγραψε μαζί με τον αδερφό του), όμως θα πρέπει να αφηνόμαστε στα χέρια της μόνο όταν τα έχουμε δώσει όλα. Μόνο όταν θα έχουμε εξαντλήσει όλο μας το είναι, και σωματικά, και ψυχικά, και πνευματικά. Τότε ναι, έχουμε πολύ μεγάλες πιθανότητες η τύχη να έρθει με το μέρος μας. Έτσι, λοιπόν δεν είναι αφέλεια το νέο σεναριακό εύρημα, αλλά μια σωστή απόφαση. η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς, αυτούς που επιμένουν και αγωνίζονται μέχρι το τέλος. Πραγματικά, είναι απίστευτο πώς η ταινία δεν έχει μέχρι στιγμής το παραμικρό λάθος, την παραμικρή αφέλεια, την ελάχιστη αυθαιρεσία.

Πλάνα ανελέητης εικαστικής ομορφιάς.Πραγματικά η φωτογραφία του Εμανουέλ Λεμπέφσκι είναι ενα οπτικό θαύμα

Και φτάνουμε στη μεγάλη στιγμή. η Στόουν τα καταφέρνει, και έχει τον έλεγχο του Τιανγκόνγκ το 
οποίο αρχίζει και διαλύεται από την ατμόσφαιρα της Γης. Εκείνη λέει τα τελευταία της ίσως λόγια, τα οποία είναι συγκλονιστικά: «Χιούστον, Χιούστον αν με ακούτε. Είμαι η ειδική επιστήμων Ράϊαν Στόουν. άναφέρω από το Σένζου.

Ετοιμάζομαι να αναχωρήσω από το Τιανγκόνγκ, κι έχω ένα κακό προαίσθημα για την αποστολή. Μου θυμίζει μια ιστορία, Χιούστον». άκούγονται θόρυβοι από το Σένζου που είναι έτοιμο να διαλυθεί. «Ξέχνα την ιστορία, Χιούστον. Ξέχνα την ιστορία. Κάνει πολλή ζέστη εδώ. Εντάξει. Έτσι όπως το βλέπω εγώ, δύο είναι τα τινά. Ή φτάνω στη Γη αρτιμελής και γεμάτη εμπειρίες, ή ψήνομαι ζωντανή στα επόμενα 10 λεπτά. Ό,τι και να γίνει... ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Γιατί, ό,τι και να γίνει, το ταξίδι θα είναι φοβερό. Είμαι έτοιμη». άυτά ξεστομίζει γελώντας και χωρίς φόβο πλέον, λίγο πριν απ’ την καταστροφή ή τη λύτρωση. Και, σαν έτοιμη από καιρό, φοράει το κράνος και περιμένει την ετυμηγορία. υπάρχει ποτέ περίπτωση κάποιος να ξεστομίσει το: «Ψήνομαι ζωντανός στα επόμενα 10 λεπτά» γελώντας; ναι, υπάρχει. Είναι εκείνη η τρομερή στιγμή, που ο άγωνιστής Άνθρωπος τα έχει δώσει όλα. ναι είναι εκείνη η φοβερή στιγμή που δεν φοβάται τον θάνατο, γιατί έχει αδειάσει από την τιτάνια προσπάθεια. ναι, είναι εκείνη η συγκλονιστική στιγμή όπου δεν δείλιασε, δεν υποχώρησε, δεν υπέκυψε. ναι, είναι εκείνη η ανεπανάληπτη στιγμή που πλέον αφού έχει δώσει και την τελευταία ανάσα, τον τελευταίο κόκκο ιδρώτα, την τελευταία σταγόνα αίματος, μπορεί να αφεθεί και να πει ότι δεν τρέχει τίποτα.Ναι, είναι εκείνη η μυθική στιγμή όπου η δρ. Στόουν από άνθρωπος γίνεται ήρωας, αφού πρώτα εξάντλησε όλα της τα ψυχικά αποθέματα, αφού μυαλό και καρδιά δώσανε μια τεράστια μάχη, αφού η φθορά και η αφθαρσία κονταροχτυπήθηκαν μέχρι τέλους, αφού πολέμησε με τους προσωπικούς της δαίμονες σώμα με σώμα, και τότε, ναι, μπορεί να ξεστομίσει αυτή την τρομερή φράση. Τότε, ναι, είναι υπεράνω ζωής και θανάτου, τότε ναι, τράβηξε πολύ ψηλά και δύσκολο πια να χαμηλώσει. Και κάνει πολύ καλά που την αποθεώνει και τη δοξάζει η μουσική και ο σκηνοθέτης, δίνοντας εικόνες μεγάλης έντασης. η μάχη όμως δεν τελείωσε. η Στόουν προσγειώνεται στη θάλασσα και παραλίγο να πνιγεί. Πρέπει να απαλλαγεί από τη στολή, και σχεδόν πάλι ημίγυμνη αναδύεται στην επιφάνεια στην τελευταία αναπνοή! Κολυμπάει για να βγει προς την ακτή και, παρόλο που πατώνει, σέρνεται δεν περπατάει, επηρεασμένη από τη βαρύτητα. άυτό, στο πρώτο επίπεδο. Στο δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης είναι ξεκάθαρα μια συμβολική κίνηση, γιατί η ζωή ξεκινάει από το νερό και η Στόουν, σαν ένα πρωτόγονο πλάσμα, θα βγει στην ξηρά έρποντας. Θα πιάσει σφιχτά την άμμο, θα γελάσει και μετά από προσπάθεια χιλιάδων χρόνων θα σηκωθεί όρθια. Και γίνεται έτσι ένας γίγαντας με την κάμερα να είναι σε γωνία λήψης από κάτω προς τα πάνω, και με τη μουσική να την αποθεώνει βάζοντας μια σοπράνο να ερμηνεύσει τη μελωδία της ζωής, τη μελωδία της νίκης. Κι έτσι, κάνει τα πρώτα της δειλά βήματα αφού πέθανε και γεννήθηκε άπειρες φορές.

      Η δρ. Στόουν είναι μια νικήτρια της ζωής, είναι η ανθρώπινη θέληση

που θριαμβεύει πάνω και στις πιο αντίξοες συνθήκες, είναι το ανθρώπινο πνεύμα της μη υποταγής, είναι ένα σύμβολο δύναμης, αυταπάρνησης και μαχητικότητας. Είναι ο ίδιος ο Άνθρωπος και η χιλιάδων χρόνων ιστορία του που κατάφερε να ξεπεράσει προκαταλήψεις, αρρώστιες, κινδύνους, πολέμους.

    Βλέπουμε, λοιπόν, πως το θέμα της ταινίας είναι μεγαλειώδες, πανανθρώπινο και προοδευτικό, υμνεί τις ανθρώπινες αντοχές στο πρώτο επίπεδο, και την ιστορία του ανθρώπου στο δεύτερο και πιο βαθύ.

Η τεράστια εκείνη στιγμή όπου ο άνθρωπος, ο γίγας με την ατσάλινη θέληση, θριαμβεύει πάνω στις πιο αντίξοες συνθήκες. Είναι εκείνη η τρομερή στιγμή όπου το ανθρώπινο

πνεύμα τηςμη υποταγής στην ήττα και στη μοιρολατρεία βγαίνει θριαμβευτής. Τα πλάνα του Κουαρόν είναι κι εδώ μεγαλοφυή. Έτσι, μέσω της φόρμας, το περιεχόμενο αποκτάει

γιγάντιες διαστάσεις. Η ιστορία ξεφεύγει πλέον από τον απλό αγώνα μιας οποιαδήποτε

ηρωίδας, και γίνεται έτσι ο ίδιος ο άνθρωπος και η χιλιάδων χρόνων ιστορία του,

αποδεικνύοντας ότι τέχνη είναι μόνο η φόρμα, και τίποτε άλλο.

       

           Μα όσο τεράστιο και αν είναι το περιεχόμενο, άλλο τόσο γιγάντια είναι και η φόρμα του, η κατασκευή της ταινίας, που χάρη σε αυτήν περνάει η ιστορία και σε βαθύτερο επίπεδο ανάγνωσης. Τα υποκειμενικά πλάνα, οι κινήσεις της κάμερας, αυτά που συμβαίνουν στο background, τα αντικείμενα που περνάνε μπροστά από τους ηθοποιούς και «σπάνε» την ερμηνεία, το βάθος πεδίου, η ασύλληπτης έμπνευσης οπτική, η μαεστρία στο σασπένς, τα επαναστατικά και πρωτοποριακά οπτικά και ηχητικά εφέ, το παιχνίδι με τον ήχο και τους θορύβους που κάνουν αντίθεση με τη φωνή της Στόουν, οι γωνίες λήψεις, το φινάλε με τις φλεγόμενες μπάλες που εισέρχονται στη Γη, οι απεγνωσμένες προσπάθειες της ηρωίδας, η εξωπραγματική φωτογραφία, το ακλόνητο μοντάζ, ο σιδερένιος ρυθμός, όλα αυτά μαζί δίνουν εικόνες οπτικού μεγαλείου, πρωτόγνωρες, μέχρι στιγμής, στην ιστορία του σινεμά, και καθιστούν την ταινία “Gravity” ένα πρωτοποριακό έργο τέχνης που ξεπερνάει ακόμα και το «Σολάρις» και την «Οδύσσεια του διαστήματος», φτάνοντας έτσι σε όρια αξεπέραστα. Και ας μην τρέξουν οι σοβαροφανείς να με πουν υπερβολικό, γιατί όταν βγήκε η «Οδύσσεια του διαστήματος», εκείνη την εποχή λίγοι την παραδεχόντουσαν σαν αριστούργημα. Όπως και στην εποχή των «Μοντέρνων καιρών» και του «Πολίτη Κέιν» όσοι λέγανε ότι είναι μεγαλοφυή έργα, τους κοιτάζανε σαν μουρόχαυλοι. Ε, λοιπόν οι ίδιοι που με λένε τώρα υπερβολικό, αν ζούσανε στην εποχή του Τσάπλιν και τους έλεγα ότι είναι μια μεγαλοφυΐα, πάλι θα με λέγαν υπερβολικό. Εγώ λοιπόν δηλώνω ότι η ταινία “Gravity” δεν είναι απλά ταινία, αλλά η ίδια η ζωή. Και χάρη στη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στον μινιμαλισμό και στην πληθωρικότητα, στη δράση και στην εσωτερικότητα, στο οπτικό και στο ακουστικό μεγαλείο, στις κραυγές και στους ψιθύρους, στον άνθρωπο και στην τεχνολογία, στην επιστήμη και στην φιλοσοφία, στον ήχο και στην σιωπή, στη φωτιά και στο νερό, στη ζωή και στον θάνατο, και τέλος στην αναγέννηση, μπαίνει δίπλα στις μεγάλες ταινίες του βωβού και του ομιλούντος κινηματογράφου, διεκδικώντας έτσι με αξιώσεις την πρώτη θέση!

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ ΠΟΣΤΕΡΣ

 

Διαβάστε τι έγραψε ο ξένος τύπος.

 

                                                Todd McCarthy -The Hollywood reporter 

  At once the most realistic and beautifully choreographed film ever set in space, Gravity is a thrillingly realized survival story spiked with interludes of breath-catching tension and startling surprise.

Kenneth Turan Los Angeles  Times

 "Gravity" is out of this world. Words can do little to convey the visual astonishment this space opera creates. It is a film whose impact must be experienced in 3-D on a theatrical screen to be fully understood.

 Washington Post-Ann Hornaday

 On its face, “Gravity” — a 3-D science-fiction action ad­ven­ture about two astronauts at sea in a vast nightscape — sounds like just another disposable popcorn spectacle: an eye-popping, refreshingly escapist palate cleanser before the heavy stuff yet to come on a groaning board of an awards season.

 

                                                  Wall Street Journal-Joe Morgenstern

In one form or another, motion pictures have been with us since the middle of the 19th century, but there's never been one like Gravity. What's new in Alfonso Cuarón's 3-D space adventure is the nature of the motion. It's as if the movie medium had been set free to dance in a bedazzling zero-gravity dream sequence.

 

                                                      The New York Times-A.O. Scott

For all of Mr. Cuarón’s formal wizardry and pictorial grandeur, he is a humanist at heart

 Και οι αρνητικές κριτικές του Ριζοσπαστη και του Protagon.(Τις δημοσιέυω ολόκληρες) 

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Το τρισδιάστατο διαστημικό δράμα του Μεξικανού Αλφόνσο Κουαρόν εμφανίζεται αναγνωρισμένο διεθνώς, με περίσσια ομοψυχία. Ηδη πριν την προβολή του στην τελευταία Μόστρα της Βενετίας, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, οι πολυεθνικοί διαφημιστικοί μηχανισμοί πήραν φωτιά και θα συνεχίσουν να καίνε ακατάπαυστα μέχρις ότου υπερκαλύψουν και την τελευταία σπιθαμή εδάφους στη Γη αυτή. Η εξαιρετικά μέτρια αυτή ταινία καταστροφής και επιστημονικής φαντασίας, με τις εντυπωσιακές σκηνές και τη λαμπρή τεχνική, εντάσσεται στον κινηματογράφο - θέαμα. Στο είδος αυτό, η καταστροφή, ο μέγας κίνδυνος, προέρχεται από τη φύση, την αναπτυγμένη τεχνολογία ή κάποιον άλλο πλανήτη... Ο Κουαρόν, σκηνοθέτης με ετερόκλητη φιλμογραφία, κατορθώνει πάντα να φτιάχνει «συναρπαστικά» δράματα για το «ευρύ» κοινό... Η περίπτωση του «GRAVITY», ωστόσο, συνιστά κάτι πιο σοφιστικέ, μιας που εδώ δεν πρόκειται για διαστημική «δράση» με μοντέλα εξωγήινων ή άλλα πράσινα όντα... Εδώ έχουμε δύο μόνο ανθρώπους σε ένα τρομαχτικό κενό αέρος... κενό που ο Κουαρόν δεν φαίνεται να είναι ο πλέον κατάλληλος να γεμίσει!

Αυτό γίνεται εμφανές όταν το αποτέλεσμα της εκθαμβωτικής τεχνικής - η μαγευτική εισαγωγή και οι ρηξικέλευθες διαστημικές εικόνες που επιβραδύνουν την ξεκάθαρη λειτουργία του «μυαλού» - αρχίζει να προκαλεί τον κορεσμό. Μετά την ισχυρή σκηνή καταστροφής, που η δρ. Ράιαν Στόουν (Σάντρα Μπούλοκ), ερευνήτρια, στην πρώτη, πραγματική της αποστολή στο Διάστημα και ο έμπειρος αστροναύτης Ματ Κοβάλσκι (Τζορτζ Κλούνεϊ) στο δρόμο της συνταξιοδότησης, εκτοξεύονται στην ανυπαρξία... Μετά την αδιαμφισβήτητη δεξιοτεχνία της κάμερας και τις ανεπαίσθητες κινήσεις της πάνω στους δυο κοσμοναύτες που παλεύουν με την έλλειψη οξυγόνου - μακριά από κάθε βοήθεια από τη Γη... και μετά την εισχώρηση της κάμερας στο θολό σκάφανδρο της γυναίκας... Η ταινία του Κουαρόν, από το σημείο εκείνο, «αφήνεται» στο εύθραυστο σενάριό της και ολόκληρη η κινηματογραφική κατασκευή αρχίζει να τρίζει...Ο ρόλος/χαρακτήρας του Κλούνεϊ είναι συμβατικά αντρικός, εγκάρδια πρόσχαρος και χωρίς ενδοιασμούς, με τη ζωή να εξασθενεί έξω από τη διαστημική στολή... Η δρ. Στόουν, της Μπούλοκ, προσπαθεί να πιαστεί από την αναστάτωση, αλλά όταν τα πράγματα επιδεινώνονται αποκαλύπτεται υστερική. Ο σκηνοθέτης δεν αρκέστηκε να αφήσει την Ράιαν να ναυαγήσει στο Διάστημα, μέσα σε μια κατάσταση που θα λύγιζε τους πάντες, αλλά διανθίζει το «όλο» με μια κλισέ ιστορία που στέκεται στο φόντο, ένα πεθαμένο παιδί, έτσι που οι θεατές να νιώσουν πραγματικά το πόσο άσχημη είναι η θέση αυτής της γυναίκας, που βρίσκεται αβοήθητη έτη φωτός μακριά από το σπίτι της. Βέβαια, ο Θεός υπάρχει - αφού εκεί πάνω μένει - και της συμπαραστέκεται.Μπαίνεις στην αίθουσα να δεις μια, κατ' απόλυτη ομοφωνία, μεγάλη ταινία που πλασάρεται σαν πυκνό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, σαν τρομερή και φοβερή εμπειρία για το ερεβώδες άπειρο του Διαστήματος και βγαίνεις απογοητευμένος από τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες. Το φιλμ είναι μια περιπέτεια στο Διάστημα και όχι θρίλερ, δομημένη γύρω από έναν αστείρευτο ανεφοδιασμό έντονων, αγωνιωδών σκηνών που στοιβάζονται σωρευτικά η μια πάνω στην άλλη. Ετσι, γύρω από την καθαυτή ιστορία δημιουργείται ένα κέντημα από μεταφορές, υπαρξιακά θέματα και εικόνες που φιλοσοφούν για τη γέννηση και το θάνατο, για το ένστικτο της επιβίωσης και την άνευ όρων δύναμη της ζωής. Κι όλα λειτουργούν. Η Μπούλοκ, ο περιβάλλων χώρος, αριστοτεχνικός και απύθμενος, η τεχνική 3D που δεν έχει υπάρξει πιο κοντινή και εντυπωσιακή. Το πρόβλημα όμως παραμένει: Ολα αυτά δεν φτάνουν! Η ταινία μοιάζει με τηλεοπτικό παιχνίδι και η αίσθηση ότι βρίσκεσαι στο Πλανητάριο και όχι στο σινεμά είναι έντονη.
Αυτό που ενοχλεί ακόμη περισσότερο είναι η ψευδοψυχολογία και τα μπανάλ φιλοσοφικά αποφθέγματα που αλέθονται μέσα στους διαλόγους και τους μονολόγους κατά τη διάρκεια του κομψού κατά τ' άλλα περίπατου στο Διάστημα. Η ταινία δεν μπορεί παρά να στοχεύει στη γειτνίαση με προγενέστερα, κλασικά, υπαρξιακά επιτεύγματα του είδους, «ΣΟΛΑΡΙΣ» του Ταρκόφσκι ή «ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ» του Κιούμπρικ. Μη κατορθώνοντας όμως να απογειωθεί σε τέτοια ύψη, μένει στη γωνιά, συναισθηματική και χριστιανική... Και σε τελική ανάλυση, τόσο δυσάρεστα κλειστοφοβική που κάπου παύει να είναι συναρπαστική...


                                                                       Protagon.
Αν ένα έργο μόνο θα ήθελε κάποιος να δει για να έχει ιδέα τι είναι η προβολή σε 3 Διαστάσεις, αυτό είναι το Gravity του Μεξικανού σκηνοθέτη Αλφόνσο Κουαρόν, που εκτυλίσσεται στο Διάστημα. Θα έλεγες ότι η τεχνική αυτή βρίσκει ένα θέμα επίδειξης, ό,τι μπορεί να τη διαφημίσει πιο πολύ. Επίσης για το έργο αυτό στις Ηνωμένες Πολιτείες γράφτηκαν ύμνοι, ακόμη και στο site Rotten Tomatoes μόλις 7 κριτικές ήταν αρνητικές στις εκατό περίπου ενώ και το κοινό ήταν ευχαριστημένο σε ποσοστό κοντά στο 97%. Γράφω λοιπόν κι εγώ δυο λόγια για το έργο αυτό, κυρίως για εκείνο το 3% που ίσως και εδώ έχει διαφορετικές απαιτήσεις. Από ένα έργο προϋπολογισμού 100 εκατομμυρίων δολαρίων, φτιαγμένο στη χώρα που οι διαστημικές πτήσεις έγιναν κάποτε στοιχείο εθνικής υπερηφάνειας και επίδειξης επιστημονικής υπεροχής.
Στο Gravty το σενάριο είναι απλό. Την ώρα που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Γη το Διαστημικό Λεωφορείο και η πρωταγωνίστρια (Σάντρα Μπούλοκ), διορθώνει κάποια βλάβη στο Διαστημικό Τηλεσκόπιο, κακοί και άμυαλοι Ρώσοι διαλύουν έναν δικό τους δορυφόρο σε πτήση και τα συντρίμμια μέσα από ένα φαινόμενο χιονοστιβάδας χτυπούν το Λεωφορείο, επιζούν δυο μόνον αστροναύτες, η Μπούλοκ και ο Κλούνι και προσπαθούν να επιστρέψουν στη Γη ενώ έχουν χαθεί και οι δυνατότητες επικοινωνίας με τη Γη.

Το έργο διαρκεί ακριβώς 1,5 ώρα και υπάρχει λόγος. Όμως μέσα στα 90 αυτά λεπτά τίποτα, μα τίποτα σχεδόν, εκτός από την αναπαράσταση του εσωτερικού του Διαστημικού Σταθμού (I.S.S.) δεν είναι σε συμφωνία με τους νόμους της Φυσικής και της Αστροναυτικής. Λες και ο σκηνοθέτης, όντας και ο σεναριογράφος (μαζί με τον γιο του), αν και είχε για σύμβουλο και κάποιον που είχε πάει έως εκεί επάνω βάλθηκε να δείχνει στην οθόνη ακριβώς το αντίθετο από ό,τι θα συνέβαινε σε αντίστοιχη πραγματική κατάσταση. Μακάριος όποιος θεατής δεν έχει ιδέα γι' αυτά τα πράγματα και δεν νοιάζεται για το αν όσα εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια του είναι εντελώς μπαρούφες. Θα δεχτεί (=θα καταπιεί αμάσητα) όσα του σερβίρει το σενάριο και θα πάει σπίτι εντυπωσιασμένος. Αν όμως θα ήθελε να υπάρχουν και κάποια λίγα έστω ψίχουλα αληθοφάνειας, να μην του σερβίρει η παραγωγή της ταινίας ό,τι της κατέβει και τη βολεύει θα έπρεπε να του κακοφανεί ότι (διαβάστε άφοβα, δεν αναφέρω κάτι που να μπορεί να χαλάσει την όποια απόλαυση του θεατή σε σχέση με την εξέλιξη της ιστορίας):

• Ο Κλούνι μαθαίνει στο Διάστημα την προσωπική ιστορία της συνταξιδιώτισσάς του (κάτι που είναι εντελώς αντίθετο με την εκπαίδευση των αστροναυτών)
• Αγκαλιά οι δυο τους αλλάζουν τροχιά μέσα στο αχανές Διάστημα για να φτάσουν στον Διαστημικό Σταθμό (κάτι που απαιτεί τόνους καυσίμων για να γίνει)
• Η πρωταγωνίστρια (που είναι και μέτρια ηθοποιός) είναι ντυμένη εντελώς αντι-αστροναυτικά (κάτω από τη στολή φοράει μποξεράκι και φανελάκι, αντί για ολόκληρο κύκλωμα ψύξης, και άλλα ρούχα ολόσωμα αλλά επιπλέον και πάνα ακράτειας όπως όλοι οι αστροναύτες).
• Μια τύπισσα που ξέρει από νοσοκομεία δοκιμάζει(;!) μια πλακέτα για πρώτη φορά, διορθώνοντας το Διαστημικό Τηλεσκόπιο (και την πιάνει και από εκεί που δεν πρέπει)
• Ο Κλούνι κάνει έναν υπολογισμό για το πότε θα επιστρέψουν τα συντρίμμια και θα τους ξαναχτυπήσουν βάζοντας για ακτίνα περιστροφής του σταθμού τα 50.000 μίλια αντί για τα 17.500 και, το σούπερ είναι πως, βρίσκει το σωστό αποτέλεσμα, δηλαδή 1,5 ώρα, πες μου, Τζορτζ, πώς το έκανες αυτό (όσο διαρκεί η ταινία).
• Η κατεύθυνση προς την οποία φαίνονται να κινούνται τα συντρίμμια είναι ακριβώς αντίθετη από αυτή που δείχνει ο σκηνοθέτης.
• Επίσης κανονικά θα έπρεπε να περάσει πολύ περισσότερος χρόνος πριν δημιουργηθεί (και αν) αυτό το χάος.
• Τα χνώτα στη διάφανη επιφάνεια στα κράνη των αστροναυτών είναι εφεύρεση του σκηνοθέτη για να δείξει την ένταση (αλλά αλίμονο αν αυτό συνέβαινε στην πραγματικότητα, δεν θα έβλεπαν μπροστά τους σε λίγο. Υπάρχει ειδικό κύκλωμα που δεν επιτρέπει τον σχηματισμό υδρατμών, αλλά πώς θα γδυνόταν με τη μία η πρωταγωνίστρια λίγο παρακάτω αν την έδειχναν όπως είναι ντυμένοι οι πραγματικοί αστροναύτες).
• Και βέβαια, κάτι που το καταλαβαίνει και ένα μικρό παιδί, κανονικά στις διαδρομές που πραγματοποιούν έξω από το διαστημόπλοιό τους οι πραγματικοί αστροναύτες είναι γερά δεμένοι με ομφάλιο λώρο από κέβλαρ, ένα πολύ γερό υλικό.
• Οι ενδιάμεσες λύσεις που δίδονται και δεν θέλω να τις αναφέρω με λεπτομέρειες εδώ είναι πέρα και από την όποια διευρυμένη πραγματικότητα ενός έργου επιστημονικής φαντασίας.

Εντάξει, καταλαβαίνω ότι ο σκηνοθέτης είναι απόλυτος άρχοντας και κάνει ό,τι θέλει. Επίσης ο Τζέιμς Κάμερον είπε ότι είναι η καλύτερη ταινία Διαστήματος που έχει γυριστεί ποτέ. Αυτό επειδή είναι φιλαράκια και μάλλον εννοούσε τεχνικά και όχι σεναριακά. Πάντως, εσείς οι λίγοι φίλοι νερντ, που δεν αφήνεστε στο οποιονδήποτε έτσι του ήλθε να κάνει μια (χριστιανική space opera) δεν ξέρω αν θα διασκεδάσετε αν το τολμήσετε. Από τους άλλους ζητώ συγνώμη αν τους εκνεύρισα με την επιμονή μου αυτή.

Από το σενάριοστην πραγματοποίηση.Δείτε τα εκπληκτικά βιντεάκια