42 βαθμοί Τεχνική ανάλυση 8 επεισοδίου

                                                                              42 βαθμοί

Τεχνική ανάλυση 8 επεισοδίου

creator Ναταλύ Δούκα

σκηνοθεσία:Γιώργος Παπαβασιλείου

σενάριο:Σέργιος Κωνσταντινίδης και Κάλλια Παπαδάκη.

 

Στο teaser μαθαίνουμε πως γαλουχήθηκε ο χαρακτήρας του Νίκου στην συζήτηση που έχει με τον πατέρα του σε φλας Μπακ.  Ο πατέρας του λέει πως στην ζωή δεν τους χαρίζεται τίποτα και πρέπει να τα παίρνεις όλα μονός σου. Πρόκειται για ένα set up που μας φανερώνει το πόσο σκληρός και κυνικός είναι ο πατέρας του Νίκου  αλλά σε καμία περίπτωση αυτή η σκληράδα δεν είναι χάρτινη και επιφανειακή. Είναι αποτέλεσμα της τάξης στην οποία ανήκει και των σκληρών συνθηκών και η επιχειρηματολογία του και τα λεγόμενά του φαντάζουν πολύ λογικά. Ο πατέρας φυτεύει στον γιο  έναν σπόρο που αργότερα θα φανεί η επίδραση του όταν θα σπρώξει την μάνα κάτω στον γκρεμό. Τα παιδικά χρόνια και το περιβάλλον στο οποίο δρούμε και χαλιναγωγούμαστε  παίζει για την σεναριογράφο πολύ μεγάλο ρόλο στην σειρά μιας και ο χαρακτήρας όλων των παιδιών μα και οι πράξεις τους είναι αποτέλεσμα παιδικών τραυμάτων.

Στην επόμενη σκηνή πάλι έχουμε συνάντηση ενήλικα παιδί ένα δίπολο που είναι το βασικό μοτίβο της σειράς. Εκεί πληροφορούμαστε για τα προβλήματα μνήμης της Λένας  και ότι ο πατέρας της παρόλο που την νοιάζεται την αποφεύγει κάπως μιας και την θεωρούν όλοι ύποπτοι για το θάνατο της μητέρας της

Η επόμενη σκηνή που είναι και η πιο συγκλονιστική όλης της σειράς και η κορυφαία για μένα που έχω δει σε ελληνική σειρά ποτέ έχει να κάνει πάλι με το δίπολο Ενήλικας – παιδί οπού και έχουμε ένα ανεπανάληπτο beat.  Αφού έχουμε μια σκήνη σφήνας μεταξύ αστυνομικού και της Καίτης μεταφερόμαστε πάλι με back story ευτυχώς ώστε να αποφευχθεί το ex – position και πληροφορούμαστε για την σχέση Άννας και Καίτης. Η σκήνη είναι εντυπωσιακά λεπτεπίλεπτη.

Πρώτον έχουμε μια ελαχίστη αντίδραση που όμως είναι διαπεραστική και ηλεκτροφόρα  επειδή το πλάνο είναι κοντινό και επειδή η κάμερα έχει μια τεράστια μαγεία όταν ο αστυνόμος λέει πως η Άννα βιάστηκε. Το σοκ της Λέχου είναι τόσο όσο. Απλά γουρλώνει τα μάτια και αλλάζει η αναπνοή της!! Και περνάμε στην συνάντηση.

     Η Άννα εισέρχεται στο σαλόνι σε χάλια κατάσταση έτοιμη να καταρρεύσει. Μικρή και ασήμαντη. Απέναντί της η κορμοστασιά και η περηφάνια της Καίτης .

1)      Μελαχρινό εναντίον ξανθού. (σοβαρότητα εναντίον επιπολαιότητας. Σκοτάδι εναντίον φωτός )

2)      Ύψος (ψηλό εναντίον κοντού)

3)      Κύρος (Μεγάλος εναντίον παιδιού)

4)      Σκληρό εναντίον μαλακού .

5)      Πειθαρχία – ανυπακοή

6)      Εξουσία – αντιεξουσιαστής

7)      Θεός και διάβολος

8)      Δυνατός εναντίον αδύνατου

9)      Η κυρία και η πόρνη

10)  Κραυγές και ψίθυροι

Η σκακιέρα έχει στηθεί. Οι δυο αντίπαλοι ο ένας από τον άλλον.

Η μητέρα διαβάζει τον αντίπαλοι. « Τι χάλια είναι αυτά; » Σεναριακή τεχνική καθρεφτίσματος. Εντυπωσιακό εύρημα εφαρμόζει σαν γάντι.  Αρχίζει η γκρίνια του εξουσιαστή. Ο σκλάβος περνάει στην αντεπίθεση. Υψώνει την φωνή του . Εκεί που η σκηνή πάει να γίνει ένας τσαμπουκάς έχουμε το πρώτο beat

« Δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι μπορεί να τον χρειάζομαι;» Δηλώνεται μια ευαισθησία και μια ανάγκη.  Η απάντηση έρχεται από την σκληρή. Δεν την διώχνει δεν την μαλώνει. Της λέει « Είμαι εγώ εδώ. Μπορείς να μου πεις ότι θες αλλά όχι σε αυτό τον τόνο». Λεπτοδουλεμένος διάλογος πιστός στον χαρακτήρα. Μπορεί να είναι διαθέσιμη για συζήτηση αλλά μην το ξεχειλώσουμε κιόλας. Την Άννα δεν την νοιάζει. Θα μιλάει σε όποιον τόνο θέλει. Ακολουθεί μια μικρή σύγκρουση διάνοιας (κατά τον Αριστοτέλη)  η οποία προτού ολοκληρωθεί ξεπετάγεται ένα ΓΙΓΑΝΤΟΤΕΡΑΣΤΙΟ BEAT  .Η Άννα σφίγγει τα δόντια της και εκεί που είναι έτοιμη να τα γαμήσει όλα τρέχει και αγκαλιάζει ζητώντας απεγνωσμένα αγάπη!!!! Ιδού!!! Η Αλήθεια έλαμψε. Εγώ η πόρνη έχω την σκατένια συμπεριφορά αλλά κι εσείς οι “ ηθικοί” είστε τα ίδια σκατά με μένα!!! Εδώ το climax εδώ και το crisis!!!! Αυτή η σκηνή είναι πιο σπαρακτική και συγκλονιστική και από την αποκάλυψη της αλήθειας και από τους πυροβολισμούς. Συνειδητοποιείς ότι αυτό το κακόμοιρο πλάσμα δεν πήρε πότε της αγάπη αλλά παρόλο που ήτανε πόρνη που είχε παραβατική συμπεριφορά που έπαιρνε ναρκωτικά και χίλια δυο άλλα, έχει ακόμη ψήγματα φωτός μέσα της. Και τα σκότωσε και τα αφάνισε και αυτά η Καίτη  με την απάνθρωπη συμπεριφορά της. Αυτό το beat φέρνει τα πάνω κάτω. Ποιος είναι τώρα ο αδύνατος και ποιος ο δυνατός; Αυτός που έχει την δύναμη να αποκαλύψει την αδυναμία του ή αυτός που φοβάται να δείξει την εύθραυστη ψυχή του; Ποιος είναι το σκοτάδι και ποιος το φως; Ποιος είναι τώρα ο σοβαρός και ποιος ο επιπόλαιος; Ποιος είναι ο ψηλός και ποιος είναι ο κοντός;

Πρόκειται περί ανατριχιαστικού beat. Και πριν καλά καλά προλάβουμε να  συνέλθουμε έρχεται και άλλο beat. « Σε λυπάμαι …Ούτε αυτό δεν μπορείς να πεις» . Και η Άννα αποχωρεί. Ανεβαίνει τα σκαλιά με πλάτη στην κάμερα και αποχωρεί σαν γίγαντας.  Αυτή τώρα είναι η κυρία. Αυτή τώρα ο Θεός. Αυτή τώρα το φως.  Σπουδαία σκηνή!!! Τινάχτηκε η μπάνκα στον αέρα.  Και δεν έφτανε που το σενάριο σε αυτή την σκηνή είναι μια τελειότητα , άλλο τόσο συγκλονιστικές είναι και οι ερμηνείες. Όταν η Άννα σφίγγει τα δόντια της και βγάζει από μέσα της ότι σπασμένο έχει αναζητώντας μια αγκαλιά όλο της το σώμα όλο της το πρόσωπο όλο της το βλέμμα μαρτυρούν αυτή την σαρωτική εσωτερική ανάγκη

 

Η Επόμενη βασική σκηνή είναι μεταξύ των δυο αδερφών σε μια ακόμη υπέροχη και ευαίσθητη στιγμή που ξεχειλίζει ανθρωπιά. Η Καίτη αφού έχει αποφασίσει να πει την αλήθεια και αφού στο φινάλε του 7 επεισοδίου έχει αποκαλύψει τι συνέβη  αλλάζει. Κρατάει το χέρι της αδερφής της, της  χαμογελάει και αποδέχεται την αρρώστια της. Παίρνει το χέρι της και το βάζει στο στήθος της, Το εντυπωσιακό δεν είναι ότι πάλι συγκλονίζει η εικόνα αλλά η επιλογή της Λέχου να παίξει κόντρα στα λόγια και την κατάσταση.  Λέει ότι θα πεθάνει χαμογελώντας!!! Σοφή επιλογή. Η αλλαγή του χαρακτήρα ολοκληρώνεται με την πρόταση για μπάνιο.

 

Στην επόμενη σκηνή έχουμε αλλαγή χαρακτήρα της Ελένης . Όταν η κόρη της έρχεται με την κοπέλα της εκείνη πλέον δεν την νοιάζει. Ασήμαντο το τι κάνει ο άνθρωπος στο κρεβάτι του μπροστά στον θάνατο. Πολύ ωραία δικαιολογημένη αλλαγή χαρακτήρα διακριτική χωρίς να είναι κραυγαλέα. Υπό οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα ήταν δύσκολο να δεχθώ τέτοια αλλαγή. Θα ήταν κάπως ηθικοπλαστική και αφελή και λαϊκίστικη. Μπροστά όμως στον θάνατο της αδερφής της και τον χαμένο χρόνο πλέον το αν η κόρη σου είναι λέσβια μικρή σημασία έχει. Τρομερό.

 Τις καλεί για φαγητό Beat .  « Η Μυρτώ κι εγώ είμαστε ζευγάρι» της λέει « Αν δεις τον αδερφό σου πες του να έρθει κι αυτός» Beat 

 

 

Στην επόμενη σκηνή Λένα και Νίκος  μιλάνε για τον θάνατο της Μαρίας. Η Λένα λέει πως δεν ήταν ατύχημα. Ακόμη νομίζει πως το έκανε αυτή και την έσπρωξε επίτηδες. Θέλει να παραδεχτεί την ενοχή της και να μπει φυλακή. Το αγόρι της προσπαθεί να την μεταπείσει και της λέει να το σκάσουν μαζί. Μέχρι στιγμής είναι θετικός ήρωας γεμάτος φως.

 

Και περνάμε στο crisis της σειράς όπου βλέπουμε ποιος σκότωσε την Μαρία την μητέρα της Λένας. Και εκεί αποκαλύπτεται πως την σκότωσε το αγόρι της που την αγαπάει. Και κάπου το φως του αρχίζει και θολώνει. Την σκότωσε αλλά άφησε την Λένα να πιστεύει πως το έκανε αυτή . Όταν όμως του είπε πως θέλει να παραδοθεί δεν την άφησε. Και καλός και κακός. Τρομερό character arc,.

Πάντως και σε αυτή την σκηνή οι ισορροπίες κρατούνται θαυμάσια ισορροπώντας  με δεξιοτεχνία σε μια λεπτή κόκκινη γραμμή. Η σύγκρουση διάνοιας κατά τον Αριστοτέλη που κάθε πλευρά έχει δίκιο βρίσκει μια τέλεια εφαρμογή σε αυτή την σκηνή μιας και δεν ξέρεις ακριβώς ποιος έχει δίκιο ή άδικο. Η μάνα που πάρα πολύ λογικά θέλει να χωρίσει δυο ετεροθαλή αδέρφια ή τα παιδιά που αγαπιούνται πραγματικά;

 

Στο climax η Λένα βρίσκει την μνήμη της και αποφεύγει το αγόρι της νομίζοντας πως θα της κάνει κακό. Σε αυτή την σκηνή το πολυσύνθετο  character arc  ολοκληρώνεται με τον καλύτερο τρόπο. Πάλι η διαλεκτική είναι  παρών καθώς δεν μπορούμε με σιγουριά να διακρίνουμε ποιος είναι ο κακός και ποιος ο καλός.  Μήπως η αντίδραση της Λένας να πυροβολήσει τον Νίκο ήταν υπερβολική; Μήπως τελικά ο Νίκος όντως αγαπάει την Λένα χωρίς συμφέροντα μιας και δεν ενέδωσε στην αγάπη της Άννας ώστε να έχει όλα τα προνομία; Μπορείς να τον κατηγορήσεις 100%; Τελικά η Λένα που την συμπαθούμε για την εσωστρέφειά της και για τον πόνο της έχει την σωστότερη συμπεριφορά απ’ όλους ; Η είναι και αυτή λερωμένη όπως και οι υπόλοιποι;

 

Τελικά όλοι οι χαρακτήρες έχουν και σωστή και λανθασμένη συμπεριφορά και όλοι επηρεάζονται από το Inciting Incident.

 Η πιο τραγική απ’ όλους τους χαρακτήρες η Άννα μια κοπέλα που δεν αγαπήθηκε ποτέ από κανέναν αυτοκτονεί μπροστά στην Καίτη μια θυσία όμως που δεν είναι ικανή να αλλάξει τον χαρακτήρα της Καίτης. Τουλάχιστον άμεσα.  Εκείνο που την αλλάζει είναι η παραδοχή της αλήθειας πρώτα και η παραδοχή της αρρώστιας της μετά. Είναι μια αλυσιδωτή αντίδραση που φέρνει τις εσωτερικές εκρήξεις που γίνονται μέσα της προκαλώντας την αυτή την τεράστια αλλαγή. Όμως πλήρωσε το τίμημα της σκληράδας της. Πλήρωσε το γεγονός πως ήταν ανίκανη να δώσει αγάπη με τον χειρότερο τρόπο. Με τον ίδιο της τον θάνατο. Όμως δεν θα πεθάνει όπως έζησε. Λίγο πριν το τέλος θα γίνει φως. 

Θα γίνει άνθρωπος. Έτσι από μικρός χαρακτήρας γίνεται μεγάλος!!! Φοβερή διαδρομή χαρακτήρα χωρίς να κραυγάζει ποτέ . Όσο για την Άννα; Η θυσία της δεν ήταν τελικά τσάμπα. Έκανε  άνω κάτω μια οικογένεια και αποκάλυψε όλη την υποκρισία τα μυστικά και τα ψέματα του καθωσπρεπισμού και οδήγησε την Καίτη προς την ελευθερία. Εύγε κοπέλα μου. Επικός θάνατος. Τουλάχιστον έκλεισες και κάποια σπίτια.

 Και η Λένα; Αυτή συναντήθηκε με τον spider Patrick McGrath που σκηνοθέτησε ο  Κρόνεμπεργκ. Βρήκε την μνήμη της και τα  πράγματα αντί να καλυτερέψουν οδηγήθηκαν στην καταστροφή. 

ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΚΟΡ ΤΟΥ 2021 ΜΕΡΟΣ Β (11 - 20)

 Η δεύτερη δεκάδα με τα καλύτερα σκορ της χρονιάς που κλείνει το τοπ 20

Για την πρωτη μπορειτε να δειτε https://georgekatsoulas.blogspot.com/2022/01/10-2021.html

11) GUNPOWDER MILKSHAKE – Frank Ilfman

 

Ένας εκπληκτικός φόρος τιμής στον Ennio Morricone το σκορ είναι μια απόλαυση που δεν κουράζεσαι να ακούς. Πρόκειται για μια φτηνή Ταραντινική ταινία για μια γυναίκα που παίρνει εκδίκηση από κάτι μαφιόζους και ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμά της . Φυσικά με αισθητικό τρόπο και όχι με ρεαλιστική αισθητική. Το σκορ είναι γεμάτο κέφι και μπρίο με αιθέρια φωνητικά lush έγχορδα και αισθησιακό ρυθμό.

 Η μουσική γράφει τέλεια στην ταινία ειδικά στο μακελειό της βιβλιοθήκης τα πλάνα είναι λες και έχουν μονταριστεί πάνω στην μουσική. Ensemble pour Toujours, Goonfight at Gutterball Corral, to the death, Madeleine’s Adagio είναι μερικά από τα κορυφαία cues.

12) THIS GAME’S CALLED MURDER – Bear McCreary 

 Ένα από τα πιο αξιοπερίεργα γεγονότα στην κινηματογραφική μουσική ήταν και το σάουντρακ THIS GAME’S CALLED MURDER για ένα ανεξάρτητο comedy-horror-thriller φιλμ. Την μουσική την υπογραφεί ο Bear McCreary ο οποίος είναι γνωστό ότι δεν κοιμάται ποτέ γιατί συνθέτει περίπου 7-8 προτζεκτ τον χρόνο. Έτσι λοιπόν αφού η ενέργειά του διαχέεται συνεχώς δεξιά και αριστερά σχεδόν το 90% του έργου του λειτουργεί αποσπασματικά γιατί κάπου στην διαδρομή αισθάνεσαι πως ο συνθέτης βαρέθηκε ή κουράστηκε και ξέμεινε από εμπνεύσεις και ιδέες. Μόνο 3-4 φορές νιώθεις ότι το αποτέλεσμα λειτουργεί σαν ολότητα. 

Το THIS GAME’S CALLED MURDER είναι μια απ’ αυτές τις ελάχιστες φορές που νιώθεις πως υπάρχει μια ολοκληρωμένη φιλοσοφία και συμπαγής δομή. Το σκορ είναι τελείως αναρχικό και δεν πατάει σε κανένα είδος μουσικής. Υπάρχουν ροκ στοιχεία , ακροβατικά φωνητικά, λάτιν επιρροές και Σκανδιναβικές  φολκ στιγμές καθώς η τραγουδίστρια  Eivør Pálsdóttir από τα νησιά Φερόε δανείζει την φωνή της στα υπέροχα τρακ The Great Ramen Heist, Cynthia Fight και Carousels and Dreams, Gold and Betrayal .

Επίσης θα βρείτε στοιχεία από τον κόσμο του Ντανυ Ελφμαν κυρίως στο Jennifer and Cane  αλλά και αναφορές στον κόσμο του Μορικόνε Combat Rules. Θεοπάλαβο σκορ με ηλεκτρικές κιθάρες, ντραμς φωνητικά σόλο βιολιού, ακορντεόν , ρυθμικά έγχορδα παραλλαγές στον καρυοθραύστη του Τσαϊκόφσκι .  

13) Delicious/ DÉLICIEUX - Christophe Julien

Γαλλία 1789 λίγο πριν την επανάσταση.  Με την βοήθεια μιας γυναίκας ένας σεφ που έχει απολυθεί από την προηγούμενη δουλειά  ανοίγει ένα εστιατόριο . Καταπληκτικό σκορ, Γαλλικής σχολής με έμφαση στην μελωδία στην ντελικάτη υφή στην ενορχήστρωση και θαυμάσιες εναλλαγές ανάμεσα στον ρομαντισμό και το δράμα. H μουσική είναι κυρίως  δομημένη για ορχήστρα εγχόρδων και άρπα αλλά υπάρχουν και άλλες εκπλήξεις όπως μια χορωδία αγοριών, κάποια ξύλινα,  η χρήση harpsichord και πιάνο όπου θα συναντήσετε κάποιες παραλλαγές πάνω στην γνωστή σουίτα του Μπαχ. Highlight του score είναι το 6λεπτο Délicieux Générique Fin. Οι λάτρεις της κλασικής μουσικής θα ενθουσιαστούν.  Εξαιρετικό

14) La fine fleur/ The Rose Maker -  Mathieu Lamboley:

H Eve Vernet είναι η μεγαλύτερη ιδιοκτήτρια τριαντάφυλλων στην Γαλλία. Όμως η εταιρεία της οδεύει προς την χρεωκοπία. Η γραμματέας της σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σώσει την εταιρεία προσλαμβάνει τρεις ανειδίκευτους εργάτες. Η γαλλική σχολή του Ντεσπλάτ και του Ντελερύ ρέουν στο DNA  του Lamboley που δημιουργεί άλλοτε συνθέσεις μελαγχολικές άλλοτε ζωηρές και άλλοτε δραματικές. 

Ο Lamboley για να αποδώσει την αγάπη της ηρωίδας για τα τριαντάφυλλα και την ομορφιά του ήλιου δημιουργεί συνθέσεις φωτεινές και ζεστές  με φιλικές και ζωηρές κινήσεις στα ξύλινα και τα έγχορδα. Φυσικά υπάρχουν όλες εκείνες οι λεπτεπίλεπτες τεχνικές που προσδίδουν ένα αιθέριο χρώμα στην ατμόσφαιρα όπως είναι το pizzicato και tremolo στα έγχορδα , ένα cello ostinato, και απαλές φράσεις από πιάνο και άρπα. 

Το 6λεπτο track Pensée Bleue οπου αναφέρεται στο climax της ταινίας κλείνει με τον καλύτερο τρόπο αυτό τον φωτεινό και μεταξένιο κόσμο των τριαντάφυλλων που τα χαϊδεύει το φως του ήλιου. Μελωδικό και με φίνα ενορχήστρωση ένα πραγματικά θαυμάσιο σκορ.

15) DON’T LOOK UP – Nicholas Britell

Η ταινία για την οποία μιλάει όλο το σύμπαν έχει  ένα εξαιρετικό Τζαζ σκορ με μερικές πανέξυπνες ιδέες από έναν τρομερά ευφυή συνθέτη. τον Nicholas Britell ο οποίος είναι και ο μόνιμος συνεργάτης του σκηνοθέτη  Adam McKay. Όταν έχεις να κάνεις με μια σάτιρα που είναι και κωμωδία και δράμα οι ισορροπίες στην μουσική μπορεί να ξεφύγουν εύκολα. 

O συνθέτης προχώρησε σε μια σειρά από εντυπωσιακές καινοτομίες στην ενορχήστρωση.: Χρησιμοποίησε μια  big-band jazz , ηλεκτρονικά, παραδοσιακή ορχήστρα και επιστράτευσε κάποια πολύ παράξενα σόλο όργανα όπως είναι το banjos, το μαντολίνο και παιδικά πιάνο. Όμως είχε λόγο που τα έκανε όλα αυτά.  Για το σουρεαλιστικό της κατάστασης και την παράνοια που επικρατεί στην εποχή μας ο Britell έντυσε το κυρίως θέμα του το Don’t Look Up – Main Title Suite -, με big-band jazz και σόλο από ντραμς τρομπέτες και τρίο σαξόφωνου. Έτσι δημιούργησε μια υπερ πληθωρική μουσική που χαρακτηρίζει την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα και την τρέλα που θα δούμε στην ταινία. Και τι καλύτερο από το να αποδώσεις ένα πραγματικά απίθανο γεγονός και την παράνοια του συστήματος από το είδος της  τζαζ; Πίσω στα 70s όλοι οι συνθέτες του σινεμά της παράνοιας στην Τζαζ κατέφευγαν. Μέρη από το βασικό θέμα θα εμφανίζονται συχνά σε όλο το σκορ. Αυτός ο τεμαχισμός γίνεται για να αποδοθεί καλυτέρα το άγχος. Κάτι το οποίο σε προϊδεάζει για ολοκλήρωση αλλά δεν έρχεται ποτέ δημιουργεί ένα ανυπόφορο στρες στον ακροατή. Άρα ο μουσικός είναι πλήρως εναρμονισμένος και με το σενάριο και με την σκηνοθεσία.   

 Για να περιγράψει τους δυο αστρονόμους που είναι και οι μόνοι σε όλη την ταινία με μια ανθρώπινη συμπεριφορά ο Britell όπως διαφαίνεται στο track Ode to Science καταφεύγει στα ηλεκτρονικά και στο παιδικό πιάνο για να τους προσάψει μια αθωότητα μια παιδικότητα και λίγο μια αίσθηση του “φεύγα” και του σύμπαντος καθώς προς τιμή τους είναι στο κόσμο τους . Για την ώρα της εκτόξευσης ο Britell αλλάζει τελείως στυλ. Δίνει τον πρώτο λόγο στην συμφωνική ορχήστρα και χορωδία  να ερμηνεύσει ηρωικά και ρωμαλέα μοτίβα στα πρότυπα του Χόρνερ και του Απόλο 13  και βάζει τα ηλεκτρονικά στο περιθώριο. 

Το φινάλε που συνοψίζεται στο track  Overture to Logic and Knowledge όπου οι επιστήμονες κάθονται στο οικογενειακό τραπέζι και περνάνε τις τελευταίες τους ώρες λίγο πριν τους αποτελειώσει ο κομήτης  ο Britell φέρνει στο προσκήνιο ένα αστικό οικογενειακό όργανο όπως είναι το πιάνο και το πλαισιώνει με τα ηλεκτρονικά και την ορχήστρα ώστε όλα μαζί να δημιουργήσουν  μια ζεστή οικογενειακή ατμόσφαιρα. Εδώ σε αυτό τος σημείο έχουμε κάτι σπάνιο. 

Ο σκηνοθέτης ζήτησε  από τον μουσικό να γράψει αυτό το θέμα βάση του σεναρίου χωρίς να το έχει σκηνοθετήσει. Έτσι ο Britell πάτησε πάνω στο σενάριο έγραψε αυτό το κομμάτι και ο σκηνοθέτης το έβαλε να παίζει κατά την διάρκεια που γυρίζονταν η σκηνή ώστε να το ακούσουν οι ηθοποιοί και να μπουν στο mood πιο εύκολα. 

Ο Britell είναι μια ιδιοφυΐα της εποχής μας, ένας χαμαιλέοντας  και ένας συνθέτης πλήρως εναρμονισμός στο σενάριο μιας ταινίας. Από κει και πέρα οι άνθρωποι που δεν τους αρέσει η τζαζ δεν θα παρατηρήσουν τίποτα στο σκορ γιατί το σάουντρακ είναι κάπως εξειδικευμένο και μόνο για τους λάτρεις της Τζαζ. Όμως κάνεις δεν μπορεί να παραβλέψει και να αρνηθεί ότι πίσω από την μουσική υπάρχουν προτάσεις ιδέες και ιδιοφυής σκέψη.  

16) The Reckoning - Christopher Drake :

 

Μια χήρα στοιχειώνεται από την αυτοκτονία του άντρα της και κατηγορείται ως Μάγισσα. Ταινία που δεν αντέχεται ούτε 5 λεπτά και ας έχει ένα θεσπέσιο σκορ, στα πρότυπα του Κρίστοφερ Γιανγκ. Θρησκευτικό σάουντρακ  με απόκοσμα φωνητικά ,ψιθύρους και ύμνους, τσέλο και εκκλησιαστικό όργανο  μελωδικό και βραδυφλεγές  και με μελαγχολική ατμόσφαιρα . Το escalation  στο κομμάτι Mourning είναι αριστούργημα αλλά τα 99 !!!!λεπτά του σκορ θα κουράσουν με την συνεχομένη μελαγχολία τους και τον υπόγειο τρόμο. Μόνο για σκληροπυρηνικούς.

17) Love Sarah - Enis Rotthoff 

 

Μια κοπέλα βοηθάει την μητέρα της να εκπληρώσει το όνειρό της. Να ανοίξει ένα ζαχαροπλαστείο στο Νόtινγκ Χιλ. Μπορεί ο Rotthoff να είναι Γερμανός αλλά εδώ θυμίζει Ντεσπλάτ με κείνες τις αέρινες κινήσεις των εγχόρδων που ρέουν σαν νερό και τις δραματικές πινελιές στο πιάνο. Το βασικό θέμα της Σάρα εμφανίζεται συχνά αλλά είναι τόσο περίτεχνο και αιθέριο που δεν βαριέσαι να το ακούς.

Camellia Sisters- Garrett Crosby - Ian Rees -Christopher Wong:

Το Camellia Sisters είναι μια βιετναμέζικη δραμεντί , και είναι το τελευταίο  μέρος  της εξαιρετικά δημοφιλής σειράς ταινιών «Gái Già Lắm Chiêu» που ξεκίνησε το 2016. Η υπόθεση ακολουθεί τις ζωές τριών αδερφών  που ξανασμίγουν στο πλούσιο παλάτι στο οποίο μεγάλωσαν μετά από πολλά χρόνια αποξένωσης και αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν τα πολυάριθμα σκάνδαλα που υφίστανται στην οικογένειά τους για γενιές, το πιο σημαντικό από τα οποία είναι η θρυλική ρόμπα Phoenix, ένα αρχαίο ένδυμα του οποίου η φήμη ξετυλίγει σκοτεινά μυστικά μέσα στην οικογένεια.

Mystery drama χαρακτήρισε το φιλμ ένας από τους συνθέτες  ο Christopher Wong και γεμάτη με dark family secrets. Ως εκ τούτου το ύφος της μουσικής είναι βαριά δραματικό ενίοτε τραγικό ωστόσο όμως υπάρχουν και φωτεινά σημεία καθώς και λεπτή ειρωνεία. Το track Sisters Theme ένα θέμα γραμμένο για έγχορδα και πιάνο αντιπροσωπεύει πλήρως την ψυχοσύνθεση των αδερφών. Είναι και ρομαντικό και τραγικό και δραματικό με μελαγχολική υφή. 

Καθώς θα προχωράμε προς την κλιμάκωση της ταινίας όπου τα μυστικά και ψέματα θα έρθουν στο φως και θα επέλθει η κάθαρση τα ρομαντικά και χαρούμενα cues θα δώσουν την θέση τους σε πιο λυρικά και τραγικά θέματα. Ένα απ’ αυτά είναι το 25 Years μια ραψωδία για πιάνο με κλιμακούμενη ένταση , ενώ στο “Family Secrets βρίσκεται όλο το ζουμί της υπόθεσης.

 Εκεί τα ήρεμα έγχορδα και το φιλικό πιάνο που ακούγονται στην αρχή του track όσο περνάει η ώρα  κλιμακώνονται και θα γίνονται πιο έντονα κάτι το οποίο συμβολίζει όλο το premise της ταινίας. Τα μυστικά θα βγουν στην επιφάνεια και οι χαρακτήρες θα έρθουν αντιμέτωποι με αυτά. Το track Mother είναι ένα δοξαστικό character theme το οποίο περιγράφει την μάνα σαν κυρίαρχη μητριαρχική φιγούρα που κινεί τα νήματα. Σκορ κλασικής κοπής που αν έλειπαν κάποιες σύγχρονες ευκολίες θα ήταν ένα αριστούργημα. 

19) The Affair / The Glass Room - Antoni Lazarkiewicz:

 

Η ταινία διαδραματίζεται στην Πράγα τη δεκαετία του 1930 και εξετάζει τη σχέση των εύπορων νεόνυμφων Liesel (Hanna Alström) και Viktor (Klaes Bang), οι οποίοι επιστρατεύουν έναν διάσημο αρχιτέκτονα να χτίσει ένα γυάλινο δωμάτιο στο ήδη πολυτελές σπίτι τους. Στους μήνες πριν από την εισβολή των Ναζί στην Τσεχοσλοβακία και την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αρχίζουν να εμφανίζονται ρωγμές στον γάμο τους. Ο Βίκτορ έχει σχέση με την νταντά της οικογένειας, ενώ η Λίζελ ξεκινά μια ακόμη πιο απαγορευμένη σεξουαλική σχέση με τη φίλη της Χάνα.

Λοιπόν ο συνθέτης όπως καταλαβαίνετε είχε πολύ δουλειά να κάνει. Έπρεπε  να αποδώσει όλο αυτό το κλίμα παραμονές παγκοσμίου πολέμου, ένα μεγάλο πολυτελές σπίτι , τους χαρακτήρες που δρουν σε αυτό  και να σχολιάσει την σχέση και τις ρωγμές στο γάμο του ζευγαριού. Όμως επειδή κάτι τέτοιο είναι σχεδόν αδύνατο να περιγράφει από την μουσική, η εν πάση περιπτώση απαιτεί μεγάλη δεξιοτεχνία  ο συνθέτης συμμάζεψε καπως το πραγματα και χώρισε την κατάσταση σε δυο άξονες. 

Από την μια το σπίτι και από την άλλη όχι οι χαρακτήρες και αυτά που κάνουν αλλά η ψυχοσύνθεση τους. Έτσι λοιπόν το σπίτι που αντιπροσωπεύει έναν χαρακτήρα από μόνο του κατά τα λεγόμενα του συνθέτη συμβολίζεται από έγχορδα και το δεύτερο που μιλάει για την ψυχή των ηρώων συμβολίζεται από το όργανο που μπορεί να εμβαθύνει όσο κανένα άλλο στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση και να αποδώσει την μοναξιά και την θλίψη στο μέγιστο βαθμό. Το τσέλο. 

Παίζοντας λοιπόν με αυτούς τους δυο παίχτες Σπίτι – ορχήστρα εγχόρδων , συναίσθημα – τσέλο έχτισε τον μουσικό του κόσμο . Δεν έχουμε λοιπόν character score όπως θα περίμενε κανείς, όπως έκανε ας πούμε ο Ράντι Νιούμαν στην ιστορία γάμου, αλλά σκορ συναισθημάτων.  Και το συναίσθημα της μοναξιάς και της θλίψης είναι πάντα  το ίδιο είτε είσαι άντρας  είτε γυναίκα. Ενίοτε χρησιμοποιείται και πιάνο για να περιγράψει τις ρομαντικές σχέσεις. Δραματικό ρομαντικό και λυρικό  σκορ κλασικής σχολής. 

20) The Tragedy of Macbeth  -  Carter Burwell .

Συγκλονιστικό σκορ από τον Burwell για το έπος του Κοέν που θυμίζει Όρσον Γουέλς Τσαρλς Λότον και Κόζνιτσεφ με την εξπρεσιονιστική πλανοθεσία. Ως εκ τούτου το σκορ κινείται στην ιδιά φιλοσοφία. Δεν είναι character score .

Δεν θα ακούσετε τα ψυχογραφήματα του Μακβεθ και της γυναίκας του, ούτε σκορ τόπου (δεν υπάρχει ίχνος μεσαιωνικής ενορχήστρωσης και υφής). Ούτε και σχολιάζεται η σχέση μεταξύ τους. Εδώ έχουμε να κάνουμε καθαρά με ένα εξπρεσιονιστικό σκορ που είναι μόνο ατμόσφαιρα. Όμως αυτή η ατμόσφαιρα δεν είναι χτισμένη με σύγχρονες ευκολίες ηλεκτρονικών στοιχείων sound design και ambient λογικής. 

Είναι καθαρή μουσική. Παρατεταμένη χρήση από σόλο βιολί δυσνόητες εκφράσεις από ξύλινα , τύμπανα που ηχούν επιβλητικά και πένθιμα και γενικά μια ατμόσφαιρά παγερή πνιγηρή που μυρίζει σκοτάδι και θάνατο σε κάθε νότα.

 Δυστυχώς το αυτόνομο άλμπουμ έχει τις απαγγελίες των ηθοποιών να παίζουν επάνω στην μουσική. Ημάρτον δηλαδή. Άσε  να απολαύσουμε την μουσική. Ακόμη κι έτσι όμως μπορεί να καταλάβει κανείς την νοοτροπία του συνθέτη και την αποτελεσματικότητα του. Αργό και επιβλητικό με ένα κορυφαίο  track όπως είναι το The end of Macbeth. Η κορυφαία δουλειά του Μπέργουελ

 

 

ΤΑ 10 ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΑΟΥΝΤΡΑΚ ΤΟΥ 2021

                                                      ΤΑ ΚΑΛΥΤΥΕΡΑ ΣΚΟΡ ΤΟΥ 2021

                                        (Η επιλογή έγινε απο 178 σκορ που έγιναν για ταινίες)

 

10)THE CLAUS FAMILY 2 – Anne-Kathrin Dern

Σε μια συνέντευξή της η Γερμανίδα συνθέτης δήλωσε : “Αυτή δεν είναι η συνηθισμένη  χριστουγεννιάτικη ταινία που νιώθεις καλά. Είναι μια βαθιά ιστορία για τη θλίψη και την απώλεια σε περιόδους διακοπών. Πηγαίνουμε σε ένα ταξίδι με αυτή την οικογένεια προσπαθώντας να ξαναβρούμε το χριστουγεννιάτικο πνεύμα της. Η παρτιτούρα προσπαθεί πολύ να συλλάβει αυτόν τον αγώνα και εναλλάσσεται μεταξύ της απομονωτικής μελαγχολίας, της συναρπαστικής περιπέτειας, της ελπιδοφόρας ζεστασιάς και της χριστουγεννιάτικης χαράς.” E λοιπόν όλα αυτά τα ωραία υπάρχουν στην μουσική της. Το γνωστό θέμα που μας παραπέμπει στον Williams είναι πάλι παρόν όμως υπάρχουν και μερικές έκτακτες νέες μελωδίες όπως είναι το θέμα της Marie και η κρυμμένη βιβλιοθήκη που ανήκουν στα highlights της χρονιάς. Κάτι μεταξύ Τσαϊκόφσκι, Χάρι Πότερ , Μόνος στο σπίτι και Ψαλιδοχέρη. Επίσης υπάρχει και μια διασκευή του γνωστού θέματος του Σίφριν από τις Επικίνδυνες αποστολές. Εκλεπτυσμένη ενορχήστρωση – Ξυλόφωνα, κουδουνάκια, φλάουτα φωνητικά, κοντραμπάσο που το παίζει η ίδια η συνθέτης. Το σκορ ηχογραφήθηκε στα Σκόπια με την Macedonian Symphonic Orchestra γνωστή για το χαμηλό κόστος της και την υψηλή αποτελεσματικότητά της. Value for money. Αιθέριο μελωδικό και παραμυθένιο. Εξαιρετικό.

9) The potato venture - Panu Aaltio  

Στην Φιλανδία του 17αιωνα ένας φιλόδοξος νεαρός προσπαθεί  να εισάγει πατάτες και να χτίσει μια επιχείρηση. Η Φιλανδική παράγκα όμως παραμονεύει.. Και η κωμωδία ξεκινάει. Και τίθεται η εξής ερώτηση. Τι σόι μουσική θέλει ένα τέτοιο πράγμα. Ο ίδιος ο συνθέτης πολύ εύλογα αναρωτιέται: “What kind of music do you write for a comedy and adventure film about modern startup culture dropped into 17th century Finland involving potatoes? To say I was dreading writing the first note would be an understatement. The pandemic also prevented us from involving a traditional orchestra, so I had to get creative with the instrumentation. The score ended up mirroring the film’s anachronistic nature, and became a hybrid of baroque music and modern film scoring – quite different from anything else I’ve done!”Πραγματικά  ο Aaltio συντροφεύει όλες αυτές τις τραγελαφικές προσπάθειες ευτυχώς με  σοβαρή μουσική που εσωκλείει μέσα της ειρωνεία και αποφεύγει επιφανειακές συνθέσεις που θα περιέγραφαν μόνο εξωτερικά τις αποτυχημένες προσπάθειες. Μείγμα μπαρόκ -κλασικισμού   με κάποιες μοντέρνες πινελιές και ψαγμένη ενορχήστρωση. Παραδοσιακά φλάουτα και βιολιά μεσαιωνικές χορωδίες  σπιρτόζος ρυθμός. Πανέξυπνο.

8) Fear street 2 - Marco Beltrami -Brandon Roberts: 

Συνήθως στις σύγχρονες ταινίες τρόμου η κυρίαρχη μουσική τάση που επικρατεί είναι το sound design και η διακριτική προσέγγιση ώστε να μην προκαταβάλουμε τον θεατή πως να νιώσει και να τον πιάνουμε απροετοίμαστο. Η μουσική μπορεί να γίνει έντονη μόνο στα jumb scares . Ε λοιπόν αυτή η τριλογία του Νετφλιξ αποτελεί εξαίρεση. Με αποκορύφωμα το δεύτερο μέρος η μουσική εδώ είναι εκκωφαντική και όχι μόνο υποστηρίζει όλο αυτό το κυνηγητό και τις προσπάθειες για επιβίωση αλλά συνοδεύει και πιο στατικές σκηνές και έτσι γίνεται πρωταγωνίστρια. Το score είναι ένας φόρος τιμής στον Jerry Goldsmith και την προφητεία και είναι σχεδόν όλο με χορωδιακά action cues κάτι εντελώς πρωτόγνωρο για τα σημερινά δεδομένα. Μπορεί να μην είναι τόσο ολοκληρωμένο όσο το έπος του Goldsmith μιας και υπάρχουν μικρής διάρκειας cues όμως είναι μια απόλαυση για τους λάτρεις της έντονης μουσικής και των action score. Η συνεισφορά της δε μέσα στην ταινία είναι αριστουργηματική. Τo πιο ολοκληρωμένο track είναι το sisters όπου εκεί διαφαίνεται καθαρά όλη η μαεστρία και το vintage στυλ που επικρατούσε παλιά. Οι λάτρεις του Omen βρήκαν ακόμη ένα αριστούργημα το οποίο άνετα μπορεί να προστεθεί δίπλα στην τριλογία του Goldsmith και να ακούγεται σε έναν μουσικό μαραθώνιο.

7) Claret - Oscar M. Leanizbarrutia :

Ισπανική ταινία που εξιστορεί την ιστορία  του Πάτερ  Claret που ο οποίος ίδρυσε το θρησκευτικό τάγμα των Ιεραπόστολων Υιών της Αμόλυντης Καρδιάς της Μαρίας, κοινώς ονομαζόμενοι Κλαρετίνοι, στην Ισπανία στα μέσα του 1800, και που σήμερα θεωρείται ένας από τους μεγάλους θρησκευτικούς ηγέτες και μελετητές της εποχής του. Ίδρυσε βιβλιοθήκες και σχολεία και κέντρα μάθησης, ήταν έμπιστος έμπιστος της βασίλισσας Ισαβέλλας Β' και τελικά ανακηρύχθηκε άγιος από τον Πάπα Pius XII το 1950, 80 χρόνια μετά τον θάνατο του. Το σκορ ξεκινάει με  ένα από τα καλύτερα cues της χρονιάς το βασικό 7λπτο Claret, Tema Principal μια ελεγεία για τσέλο και χορωδία στην οποία ο νεαρός συνθέτης  χωράει όλο το character arc του. Ευαίσθητο και  λυρικό, μεγαλοπρεπές και δοξαστικό, τραγικό και δραματικό εσωκλείει μέσα όλη την ζωή του. Από κει και πέρα το εξαιρετικό character score του νεαρού Ισπανού δανείζεται φράσεις από το κυρίως θέμα για να πει εξέλιξή του και την ιστορία του. Φυσικά υπάρχουν όλα τα χαρακτηριστικά ενός θρησκευτικού σκορ τέτοιας εμβέλειας. Χορωδίες , παύσεις, κάποιες ευχάριστες φράσεις από κιθάρα που δίνουν έναν χαρούμενο τόνο αλλά αποτελούν μόνο κάποια μικρά διαλείμματα χαράς σε ένα βαρύ μουσικό έργο που διαποτίζεται από εσωτερικότητα μεγαλοπρέπεια και τραγικότητα. Το τελευταίο track Exilio de la Reina που ερμηνεύει το βασικό θέμα σε βιολί και πιάνο κλείνει το συμφωνικό αυτό ποίημα με τον πιο κατάλληλο τρόπο. Οι λάτρεις της βαριάς δραματικής συμφωνικής μουσικής θα το λατρέψουν.

6)The Finders of the lost Yacht - Aaltio 

Παιδική περιπέτεια σε στυλ Ντίσνεϊ  έχει ένα εξαιρετικό σκορ από τον Aaltio που θυμίζει έντονα τα action scores των 90ς. Το σκορ είναι ηχογραφημένο από την Kymi Sinfonietta και είναι χτισμένο γύρω από ένα ηρωικό βασικό αξιομνημόνευτο  θέμα που περιγράφει τις περιπέτειες των παιδιών. Έντονη γραφή για ορχήστρα με χάλκινα και τύμπανα αλλά και κλαρινέτα που όλα ερμηνεύουν το βασικό ηρωικό θέμα σε έναν κεφάτο μπριόζο και χαρούμενο διάλογο με την ορχήστρα δίνοντας το στίγμα για το τι πρόκειται να δούμε.  Υπάρχει φυσικά και το θέμα των κακών το οποίο δηλώνεται από σκοτεινές φράσεις στο τσέλο αλλά δεν ακούγεται συχνά είναι η αλήθεια. Υπάρχουν και κάποιες ρομαντικές συνθέσεις για πιάνο που είναι απλά οι ανάσες λίγο πριν  ξεκινήσει η περιπέτεια. Όμως η κύρια δύναμη του σκορ είναι τα action cues τα οποία είναι συνεχή παρόν και εκτός το ότι διαθέτουν μια οικονομία στην ενορχήστρωση, έχουν μια καθαρότητα μια κρυστάλλινη διαύγεια από τα οποία ξεπετάγεται το ηρωικό θέμα με σύντομες δηλώσεις είτε από ξύλινα είτε από χάλκινα είτε από έγχορδα με έναν παλιομοδίτικο τρόπο  σε στυλ Τζων Γουίλιαμς. Λεπτεπίλεπτο action score απ’ αυτά που δεν γίνονται πλέον.

5) The Courier - Abel Korzeniowski : 

Υψηλής τεχνικής character score από τον Πολωνό που πατάει πάνω στους χαρακτήρες με ακρίβεια και σοβαρότητα. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική μια άλλη μουσική προσέγγιση όταν έχεις να κάνεις με ένα κατασκοπικό θρίλερ στην εποχή του Ψυχρού πολέμου. Έτσι ο Κορζενιόφσκι γύρισε πίσω και μας έδωσε ένα παλιομοδίτικο σάουντρακ όπως τα φτιάχνανε τότε.  Με τον πάντα θεσπέσιο Κάμπερμπατς να τραβά τα ηνία του καστ το φιλμ μας εξιστορεί την πραγματική ιστορία του Greville Wynne ενός μεσοαστού επιχειρηματία που στρατολογείτε από την CIA και την MI6 ώστε να μπει στα άδυτα της Σοβιετικής κυβέρνησης και να μάθει για το πυρηνικό της πρόγραμμα. Ο σπουδαίος Πολωνός συνθέτης παίρνει την συμφωνική της Βαρσοβίας και φτιάχνει μια μουσική πολύ στοχευμένη. Για να αποτυπώσει την περίοδο που διαδραματίζεται το φιλμ υφαίνει θέματα σκοτεινά και απειλητικά. 

Ο ίδιος λέει :” Τhe constant anxiety, relentless suppression and grotesque absurdity embedded in everyday life behind the Cold War’s Iron Curtain” . Γι’ αυτό λοιπόν τα χρώματά της είναι “raw and rough at times, like a concrete wall of the prefabricated social housing of that period.”. Μιας και στο κέντρο της πλοκής είναι  ένας βασικός χαρακτήρας αναμεσά σε δυο κόσμους δυτικό και Ρωσικό υπάρχουν χρωματισμοί για όλες τις πλευρές. 

Για να περιγράφει η ήρεμη ζωή του επιχειρηματία υπάρχουν γαλήνιες φράσεις από πιάνο και τσέλο που τζαζίζουν κάπως ενώ για την κατασκοπική του πλευρά η μουσική γίνεται πιο θριλερίστικη και αγωνιώδεις κάτι που δηλώνετε στο track “Our Last Trip to Moscow” όπου το πιάνο μάχεται τα έγχορδα. Όταν ο Κάμπερμπατς φτάνει στην Μόσχα το σκορ χαρακτηρίζεται από ένα υπέροχο  βαλς το track “It Has to Be You” που θυμίζει Σοστακόβιτς και δηλώνει πως τώρα τον έλεγχο τον έχουν οι Ρώσοι. Η μουσική παλαντζάρει διαρκώς ανάμεσα στις δυο πτυχές του ήρωα ,την επιφάνεια και το βάθος ή αν θέλετε στην  ιδιότητα του επιχειρηματία και στην ιδιότητα του πράκτορα ενώ πάνω απ’ αυτές τις φράσεις πλανάται το Ρωσικό Φάντασμα με την μελαγχολία να σκεπάζει τους πάντες. Στο τέλος όλοι αυτοί οι μουσικοί κόσμοι συγκρούονται μπαίνοντας ο ένας στα λημέρια του άλλου όπως είναι το χαρακτηριστικό track “Trenchcoats vs. KGB”.

 Για την αλλαγή του ήρωα που συνοψίζει και όλο το ταξίδι του  ο Πολωνός έφτιαξε το highlight του score το track Maybe We Are Only Two People στο οποίο χωράει όλο το character arc του.  Ο ήρωας επιστρέφει σπίτι  του και κουβαλάει μέσα του όλη αυτή την περιπέτεια και τις συγκινήσεις που έζησε. Θα βρείτε λοιπόν την μελαγχολία του ερμηνευμένη από σόλο τσέλο, την ολοκλήρωσή του από  δραματικές φράσεις που ερμηνεύονται στο πιάνο αλλά και νύξεις από το βαλς και την ρωσική υφή. Ακόμη μια αριστουργηματική δουλειά από τον κορυφαίο συνθέτη της εποχής μας. Διάνα ο Πολωνός.

4) SPIDER-MAN: NO WAY HOME - Michael Giacchino: 

Το αριστούργημα της Μαρβελ έχει ένα πέρα για πέρα ένα  κορυφαίο σάουντρακ. Ο  Giacchino αποφεύγει τις υπερβολές και τις απλοϊκότητες της δεύτερης ταινίας και πιάνει το κυρίως θέμα και το απογειώνει δίνοντάς του μια εκπληκτική δραματική κορύφωση σε μια από τις κορυφαίες σκηνές της ταινίας καθώς ο spider man αποχαιρετά τους φίλους του. Τα action cues είναι πιο δουλεμένα και μετρημένα ενώ η ουβερτούρα του είναι και η κορυφαία αυτόνομη σύνθεση της χρονιάς.  O Giacchino έχει πατήσει ιδανικά πάνω στο σενάριο της ταινίας καθώς οι ελαφριές συνθέσεις του και οι ποπ διασκευές του βασικού θέματος  γίνονται επειδή  η ταινία στην αρχή είναι ένα ενδιαφέρον σχόλιο πάνω στην διασημότητα.

 Ο Πίτερ Πάρκερ πλέον είναι ο πιο αναγνωρίσιμος άνθρωπος του πλανήτη και δεν μπορεί λεπτό να μείνει μόνος του. Είναι δηλαδή σαν ένας ποπ σταρ γι’ αυτό και η μουσική έχει αυτά τα χρώματα. Ενώ στην συγκλονιστική στιγμή οπού οι τρεις spider man ενώνονται και εφορμούν στους αντιπάλους τους ακούγονται τα θέματα και των τριών, και του Έλφμαν και του Χόρνερ και του Τζιακίνο. 

Τέλος η μουσική έχει έντονο το στοιχείο της χορωδίας γιατί ο spider man αποκτά μια θεία υπόσταση όταν ο Πίτερ Πάρκερ θυσιάζει την επιτυχία του για να γίνει άγνωστος πάλι ακόμη και στην κοπέλα που τον αγάπησε αλλά και στον κολλητό του.  Αυτή του η θυσία προκειμένου να σώσει τον κόσμο του δίνει μια χριστιανική φύση και πολύ σωστά χρησιμοποιείται χορωδία. Όμως υπάρχουν και άλλες εξαιρετικές στιγμές.

 Η μονομαχία του ήρωα με τον Dr. strange είναι στην ουσία μια μονομαχία δυο μουσικών θεμάτων: Του spider man του Τζιακίνο και το Dr strange πάλι του Τζιακίνο που έγραψε για την ομότιτλη ταινία μερικά χρόνια πριν.  

Επίσης στην ανατριχιαστική στιγμή του θανάτου της Θείας του Πάρκερ παίζει ένα καινούργιο θέμα για σόλο πιάνο και τσέλο με συνοδεία ορχήστρας που θυμίζει έντονα αυτά που κάνει ο συνθέτης για τέτοιες σκηνές από το Lost μέχρι και το Star wars Rogue One, ενώ εκεί που τον παρηγορούν οι άλλοι δυο spider man ο Τζιακίνο δίνει την φράση του βασικού θέματος στο τσέλο και σου σπαράζει την καρδιά.  Ένα έκτακτο σκορ, προσαρμοσμένο πλήρως στο character arc του spider man αλλά και τα κύρια  plot points  του σεναρίου.

3) Spencer - Jonny Greenwood 

Τι ψυχογράφημα καλείται να βγάλει ένας συνθέτης όταν έχει να κάνει με μια πριγκίπισσα που το ανθρώπινο στοιχείο της συγκρούεται με την ιδιότητά της; Σίγουρα θα πρέπει να υπάρξει μια έντονη αντίθεση που να περιγράφει καθαρά αυτή την μάχη. Και ο γίγαντας ο Greenwood το βρήκε. Και δημιούργησε μια αντίθεση εξαιρετικά πρωτότυπη μα πάνω απ’ όλα τολμηρή και ρισκαδόρικη μέχρι το κόκκαλο.

Έβαλε λοιπόν από την μια κλασική μουσική μπαρόκ για να χαρακτηρίσει την ιδιότητα της και από την άλλη για τα εσώτερα θέματα της κατέφυγε στην Free style Jazz, απόφαση καθαρά πρωτοπόρα και ευφυέστατη, όπως περιγράφεται στο 7λεπτο track Arrival μια σύνθεση για κουαρτέτο εγχόρδων, τρομπέτα, πιάνο, ντραμς και ένα εκκλησιαστικό όργανο!!! Και δημιούργησε την εξής αντίθεση: Έβαλε την τρομπέτα το πιάνο και τα ντραμς  να ερμηνεύουν αναρχικές φράσεις ακατανόητες και δυσνόητες για τον μέσο ακροατή και από την άλλη έβαλε το εκκλησιαστικό όργανο και το κουαρτέτο εγχόρδων να παίζουν πιο μελαγχολικές και βατές συνθέσεις. Ιδιοφυές!!! 

Αναρχία και βασιλεία θα πηγαίνουν χέρι χέρι σε όλη την διάρκεια του σάουντρακ καθώς τα θέλω και τα πρέπει, ο ψυχισμός της πριγκίπισσας και η ιδιότητα της θα κοντράρονται συνέχεια. Το πιο έντονο track όπου αυτή η σύγκρουση είναι λυσσαλέα είναι στο Calling the Whipper In όπου τα έγχορδα έχουν κάτι από τον Χειμώνα του Βιβάλντι ενώ τα κοντράρει μια τρομπέτα σε πολύ έντονο ύφος. Μπαρόκ και Free style Jazz σε μια επική μονομαχία μέχρι τελικής πτώσης. 

Πολύ δύσκολο φυσικά σκορ στην ακρόαση. Είναι για εκπαιδευμένα αυτιά. Μιλάμε για εγκέφαλο!!!

2) The Electrical Life of Louis Wain - Arthur Sharpe:  

Όμως όταν μιλάμε για character score ένα είναι φέτος το απόλυτο σάουντρακ. Το The Electrical Life of Louis Wain. Φοβερός και τρομερός Κάμπερματς τερματίζει την υποκριτική σε έναν εκπληκτικά απαιτητικό ρόλο που απαιτεί άψογο συγχρονισμό ερμηνείας σώματος λόγου και βλέμματος. Ο σπουδαίος ηθοποιός ερμηνεύει τον Louis Wain ένα πραγματικό πρόσωπο, μια αυθεντία που έγινε  γνωστός για τα σχέδιά του, τα οποία παρουσίαζαν με συνέπεια ανθρωπόμορφες γάτες και γατάκια με μεγάλα μάτια. Τον 19αιωνα θεωρούνταν  εντελώς περίεργο να έχεις γάτα για κατοικίδιο. 

Μέχρι τότε μόνο κάποιοι εκκεντρικοί αριστοκράτες είχαν γάτα στο σπίτι τους και αυτοί θεωρούνταν “παράξενοι”. Χάρις όμως τον Λουΐς Γουέιν του οποίου οι πίνακες έγιναν παγκόσμια επιτυχία η γάτα αγαπήθηκε μαζικά από τον κόσμο και έκτοτε πολλοί έσπευσαν να την προσθέσουν στην οικία τους. Η τραγική ζωή ενός καλλιτέχνη που έπασχε από σχιζοφρένεια και πάλευε σε όλη του την ζωή αυτή την διαταραχή σε μια εποχή που ελάχιστα ήταν γνωστά έγινε μια εξαιρετική ταινία που εκτός από το ότι διαθέτει την κορυφαία ερμηνεία της χρονιάς έχει εξίσου ένα εξαιρετικό σκορ που πατάει πάνω στον χαρακτήρα με ευρηματικότητα και ουσία. 

Ο Sharpe για να αποδώσει την σχιζοφρένεια  του καλλιτέχνη παίρνει το theremin και δημιουργεί ήχους και ατμόσφαιρες που διαστρεβλώνουν  κάπως την πραγματικότητα όπως είναι το track kaleidoscope cats όπου  Wain βλέπει τους ανθρώπους να έχουν κεφάλι γάτας . Όμως το σκορ δεν ξεπέφτει στιγμή στο sound design και στην ευκολία. Βγάζει τα συναισθήματα του τραγικού καλλιτέχνη με μουσικούς ορούς και στιβαρές συνθέσεις. Η μοναξιά του αποδίδεται στο βιολί ενώ μέσα στην παράνοιά του υπάρχουν και φωτεινές στιγμές που πολύ εύστοχα τονίζει η μουσική με ανέμελα και ζωηρά θέματα όπως είναι το ευφάνταστο popular Wain όπου η χορωδία τραγουδάει νιάου νιάου. Ιδιοφυής στιγμή!

Για την σχέση του με την γυναίκα του ο Sharpe γράφει ένα πολύ τρυφερό love theme όπου το θέμα της  Emily που εκφράζεται από πιάνο συνδιαλέγεται με το θέμα του Wain που εκφράζεται από το theremin. Ένας υπέροχος διάλογος ανάμεσα σε αυτά τα δυο εντελώς αταίριαστα όργανα όπως υπάρχει στο κομμάτι Emily’s Shawl.  Άλλη σπουδαία έμπνευση.

 Τέλος όσο η σχιζοφρένεια κορυφώνεται και το δράμα του μεγαλώνει έχουμε πολύ τραγικές συνθέσεις όπως είναι η σκηνή που ο Wain τρέχει μέσα στην καταιγίδα Electric Jungle ή όταν νομίζει πως το καράβι βουλιάζει όπως είναι το συγκλονιστικό track Ocean Liner. Και μόνο γι’ αυτή την σκηνή ο Κάμπερμπατς πρέπει να πάρει το Όσκαρ.

 Το όλο σκορ γενικά πατάει σε 5 βασικές ιδέες. Την σχιζοφρένεια του καλλιτέχνη που συμβολίζεται από το theremin, τις χαρούμενες στιγμές του που συμβολίζονται από τα ξύλινα πνευστά,  την γυναίκα του την Έμιλι που συμβολίζεται από το πιάνο, τις γάτες που παίζουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στα δημιουργήματά του και συμβολίζονται από  χαριτωμένες χορωδίες, και την μοναξιά του που συμβολίζεται από το βιολί και το τσέλο. Ο παρατηρητικός ακροατής θα ακούσει όλο αυτό τον κόσμο να συγκρούεται και να αλληλοεπιδρά μεταξύ του με τρομερή δεξιοτεχνία. Ο επίλογος βρίσκει τον καλλιτέχνη επιτέλους ευτυχισμένο να ξανασμιγεί με την αγαπημένη του σε μια σπαρακτική σκηνή όπου η μουσική παίρνει όλους τους θεματικούς της άξονες τους αντιστρέφει και βάζει το πιάνο και το theremin, να τσιλημπουρδίζουν ερωτιάρικα σαν να μιλάμε για εφήβους! Συμφωνικό ποίημα με αρχή μέση τέλος. ΜΕΓΑΛΟ ΣΚΟΡ!

1)Coppelia - Maurizio Malagnini

Η φύση της ταινίας είναι από μόνη της εξαιρετικά επικίνδυνη για έναν συνθέτη. Μιλάμε για ένα φιλμ που δεν έχει διαλόγους ερμηνείες και ήχους!!! Πρόκειται για ένα μπαλέτο που αποτελείται από κανονικούς ανθρώπους και καρτούν. Όλη λοιπόν η προσοχή είναι στραμμένη στον συνθέτη!!! Η θα βγεις νικητής ή θα καταστραφείς. Και ο Malagnini δεν βγαίνει απλά νικητής αλλά θριαμβευτής! Το Coppelia είναι ένα μπαλετο του 1870 του Léo Delibes που βασίζεται σε μια ιστορία του φημισμένου Γερμανού συγγραφέα φαντασίας Ερνστ Χόφμαν, του οποίου το έργο ενέπνευσε μεταξύ άλλων τις ιστορίες του Χόφμαν του Όφενμπαχ και τον Καρυοθραύστη του Τσαϊκόφσκι. Η  μουσική του Malagnini παρόλο που έχει αυστηρά συμφωνική φόρμα – πλην κάποιων ηλεκτρονικών που όμως υπάρχει λόγος – δεν αντιγράφει καθόλου το μπαλέτο  του Delibes και το φιλμ είναι χορογραφημένο από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Μπαλέτου της Δανίας Ted Brandsen.

Ο Malagnini  έφτιαξε 4 βασικά θέματα!!! Της ηρωδιάς,  του ήρωα, το love theme και το θέμα του κακού που είναι και η πιο ευρηματική στιγμή του σκορ. Έχουμε λοιπόν ένα σκορ χαρακτήρων, καταστάσεων και κόσμων. Για την ηρωίδα και τον κόσμο της δημιούργησε χρώματα ευαίσθητα και τρυφερά με έγχορδα και πιάνο  με επιρροές από την άνοιξη του Βιβάλντι . Για τους άντρες έφτιαξε μαζούρκες και πιο δυναμικά θέματα, για το love theme κατέφυγε σε πιο λυρικές ρομαντικές και τρυφερές μουσικές περιπτύξεις με φλάουτα ,  ενώ  τον κακό τον μπόλιασε με ηλεκτρονικά και δυσοίωνες φράσεις στα κόρνα και απειλητικές  διαθέσεις στα έγχορδα  

Εκτός όμως απ’  αυτά τα 4 βασικά θέματα έχουμε βαλς πόλκες και εξαιρετικές παραλλαγές των βασικών θεμάτων. Στο climax της ταινίας όλοι αυτοί οι μουσικοί κόσμοι συγκρούονται με θαυμαστά αποτελέσματα. Όπως ακούγεται στο track Grand Finale. Πρόκειται για ένα σκορ επίτευγμα. Αριστούργημα με όλη την σημασία της λέξης αλάνθαστο ενορχηστρωτικά που χάρις τις εναλλαγές του και την καθαρότητα των θεμάτων είναι ακούραστο. Σαν αυτόνομο άκουσμα τα περιγραφικά μέρη είναι ελάχιστα,  ανεπαίσθητα. Έτσι έχουμε όχι μόνο το καλύτερο σκορ - άλμπουμ της χρονιάς αλλά και ένα από τα καλύτερα της εικοσαετίας

 Μια ιδανική play list για να πάρετε μια γεύση για το καθένα είναι η εξής:

1) The Claus Family 2 (1:43) - THE CLAUS FAMILY 2 – Anne-Kathrin Dern

2)Marie (2:22) - THE CLAUS FAMILY 2 – Anne-Kathrin Dern

3) The Hidden Library (2:18)  - THE CLAUS FAMILY 2 – Anne-Kathrin Dern

4) Potato Suite (4:18). -  The potato venture - Panu Aaltio 

5)Sisters (4:04)- Fear street 2 - Marco Beltrami -Brandon Roberts

6)Claret, Tema Principal (6:58),- Claret - Oscar M. Leanizbarrutia 

7)Exilio de la Reina (3:48) - Claret - Oscar M. Leanizbarrutia 

8) Open Sea (3:45)- The Finders of the lost Yacht -Panu Aaltio

9)Homemade Flight (3:34) - The Finders of the lost Yacht -Panu Aaltio

10)It Has to Be You (3:06)- The Courier - Abel Korzeniowski 

11)Maybe We Are Only Two People (4:40) - The Courier - Abel Korzeniowski 

12)Exit Through the Lobby -  (4:16) SPIDER-MAN: NO WAY HOME - Michael Giacchino

13)A Doom With a View (2:01)SPIDER-MAN: NO WAY HOME - Michael Giacchino

14)Forget Me Knots (6:50)SPIDER-MAN: NO WAY HOME - Michael Giacchino

15) Arachnoverture (10:07)SPIDER-MAN: NO WAY HOME - Michael Giacchino

16)Arrival (7:26)  - Spencer - Jonny Greenwood

17)Crucifix (3:37) - Spencer - Jonny Greenwood

18)Electricity (2:39) The Electrical Life of Louis Wain - Arthur Sharpe

19)Emily’s Shawl (1:54) - The Electrical Life of Louis Wain - Arthur Sharpe

20)Ocean Liner (3:19) - The Electrical Life of Louis Wain - Arthur Sharpe

21)Epilogue (2:18) - The Electrical Life of Louis Wain - Arthur Sharpe

22) Prologue (2:01) - Coppelia - Maurizio Malagnini

23)Grand Waltz (3:58) - Coppelia - Maurizio Malagnini

24)The Evil Dr Coppelius (2:02)- Coppelia - Maurizio Malagnini

25)Grand Finale (5:17)- Coppelia - Maurizio Malagnini

26)Coppelia-Radio Suite (4:06) - Coppelia - Maurizio Malagnini

Εσείς αγαπητοί σαουντρακόφιλοι ποια σάουντρακ ξεχωρίσατε φέτος;