1987

 

 

1987:ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΧΡΥΣΗ ΤΡΙΕΤΙΑ ΤΟΥ ΜΟΡΙΚΟΝΕ

 

 

 

 

Ο Χερμπι Χανκοκ παίρνει το Όσκαρ για ένα πολύ ωραίο τζαζε σκορ αλλά σιγά τα λάχανα. Τι να πει δηλαδή ο φουκαράς ο Χορνερ που έγραψε τρία αριστουργήματα;;;Το “An American Tail” καρτούν σε παραγωγή Σπιλμπεργκ, που καθόλου καρτουνιστικη μουσική δεν έχει, είναι ένα λυρικό και ευαίσθητο δράμα με στοιχεία περιπέτειας, με μερικές έξοχες εμπνεύσεις και ένα αλησμόνητο τραγούδι. Το “Όνομα του ρόδου” είναι μια υποβλητική, σχεδόν μυσταγωγική και τελείως πνευματική εμπειρία, ενώ το “Αλιενς” ξεχωρίζει για τον ιλιγγιώδη ρυθμό του, τα καθαρά θέματα και την έντονη απειλή. Ο Ροσερμαν βρίσκεται και αυτός σε εξαιρετική κατάσταση με το “Star Trek IV”, ένα από τα καλύτερα της σειράς, αν και κάπως άνισο με κάποια ποπ θέματα και ο Χαουαρντ Σορ  παραδίδει μαθήματα για το πώς φτιάχνεται μια τρομακτική και παρακμιακή μουσική βγαλμένη από τους εφιάλτες που βρίσκονται στα βαθύτερα μέρη ενός άρρωστου μυαλού. Η “Μύγα” είναι το απόλυτό του σκορ σε ένα είδος που μεγαλούργησε. Ο Ριτσαρντ Ρομπινς ο μόνιμος συνεργάτης του Τζειμς Αιβορι, κάνει αισθητή με το “Δωμάτιο με θέα” μια κλασικοτροπη μουσική γεμάτη λυρισμό και ευαισθησία. Κλασικοτροπη μουσική γεμάτη χάρη και φαντασία κάνει όμως και ο Φιλιπ Σαντρ με τους “Πειρατές” του Πολανσκι, άλλο ένα σπουδαίο σκορ. Ο Μπιλ Κοντι με το “Καράτε Κιντ 2” είναι πάλι θαυμάσιος και ακόμη καλύτερος, και ο Ντελερυ κάνει διπλό χτύπημα με “Σαλβαδορ” και “Πλατουν”.Και μπορεί στο δεύτερο να αντιγράφει τον Μπαρμπερ και το γνωστό αντάτζιο, στο πρώτο όμως είναι εξαιρετικός, αν και κάπως σύντομος -22’ μόλις λεπτά- ,δίνοντας μέσα από την μουσική του όλο το αδιέξοδο και την τραγικότητα της ιστορίας. Ο Μορις Ζαρ με το “Tai-Pan” δίνει άλλη μια εντυπωσιακή δουλειά με επιρροές από κινέζικη μουσική χωρίς ωστόσο να τον καπελώνει η παράδοση, και προσθέτει άλλο ένα εξαιρετικό σκορ. σκορ και ο Μαικλ Κειμεν ,ο πιανίστας στο “the wall” των Pink Floyd, ένας αντισυμβατικός μουσικός που έχει γράψει κι ένα κονσέρτο για φυσαρμόνικα, και σαξόφωνο συνθέτει το εντυπωσιακό “Χαιλαντερ”. Και περνάμε στους τρεις γίγαντες. Ο Τζων Γουίλιαμς μας δίνει το “SpaceCamp” μια ευχάριστη και δυναμική δουλειά που μέχρι στιγμής έχει περάσει απαρατήρητη χωρίς να της αξίζει ,καθώς είναι σπουδαία. Το έτερον ήμισυ ο Γκολντσμιθ βρίσκεται στα δυο άκρα. Απο τη μια το ελαφρύ ,ποπ “πάθος για το μπάσκετ” με ένα όμως απίστευτο θέμα, και από την άλλη το  “Πνεύμα του κακού 2” οπού ξεπερνάει ασφαλώς το πρώτο σε έμπνευση και ενορχήστρωση παντρεύοντας ιδιοφυή ηλεκτρονικά, συμφωνική μουσική και χορωδία. Άλλο ένα σκορ υψηλής κλάσης, μια σκάλα κάτω από την προφητεία. Κακά τα ψέματα όμως η χρονιά είναι του Μορικονε και κανενός αλλού και μόνο για ένα σκορ. Αλλά τι σκορ!!! Από αυτά που μένουν ανεξίτηλα μέσα στο μυαλό σου, που χαράζουν την ψυχή σου και σημαδεύουν τη ζωή σου. Δεν υπάρχει μουσικός παγκόσμιας κλάσης ,από συνθέτη μέχρι σολίστα που να μην στέκεται με δέος σε αυτή την άνευ προηγουμένου σύνθεση που φέρνει δάκρυα στα μάτια από την πρώτη κιόλας νότα.

ΟΣΚΑΡ

Winner

'Round Midnight-Herbie Hancock

Nominees

Aliens-James Horner

Hoosiers-Jerry Goldsmith

The Mission-Ennio Morricone

Star Trek IV: The Voyage Home-Leonard Rosenman

 

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΕΝΤΑΔΑ

1.“The Mission”- Ennio Morricone

2“The Fly”-Howard Shore

3.“Aliens”-“An American Tail”-“The name of the rose”-James Horner

4.“Pirates”- Philippe Sarde

5.“A Room with a View”- Richard Robbins

 

 

1986

 

 

 

          1986: Η ΝΑΥΑΡΧΙΔΑ ΤΟΥ ΝΤΕΛΕΡΥ

 

Εκπληκτικός  Bruce Broughton γράφει ένα αριστουργηματικό γουέστερν αντάξιο του Μπερσταιν και του Τζερομ Μορος, μια πολύ δυναμική και ηρωική μουσική.. Εκπληκτική χρονιά και για τον Γκολντσμιθ με εξαιρετικά σκορ. ”θησαυροί του Σολομώντα”, ”explorers” ”ραμπο 2” και φυσικά το “legend” το οποίο όπως είναι γνωστό απορρίφθηκε σαν μουσική. Πραγματικά δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις. Το προβάδισμα πηγαίνει σαφώς προς των Σολομώντα ,ένα σκορ το οποιο θα μπορουσε ανετα να γραφτει για ταινια του Ιντιανα Τζοουνς,αν και το κυριως θεμα γινεται καπως αυτοσκοπός. Εκπληκτική όμως χρονιά και για τον Χορνερ με το Κοκουν και για τον σιλβεστρι με το “Επιστροφή στο μέλλον” σε δυο ταινίες που μεγαλώσαμε μαζί τους. Εντυπωσιακός είναι και ο Πολυδουρης με το “Flesh+Blood” πάλι ένα επικο-ηρωικο σκορ στα πρότυπα του “Κοναν”, αλλά όχι ίδιας έντασης και δύναμης. Η εκπληξη έρχεται όμως από τον Ντειβιντ Γκρουσιν έναν τζαζιστα μουσικό που με το “The Goonies” γράφει την μουσική της ζωής του. Σπιρτόζα, κεφάτη, ευρηματική, μεγαλειώδεις και δυναμική εκεί που πρέπει, χωρίς ωστόσο να χάνει ποτέ την παιδικότητά της. Απίθανη πραγματικά.  O Γουίλιαμς αυτή τη χρονιά παίρνει ρεπό και ο Μορίς Zαρ συνθέτει ένα ακόμα αριστούργημα. Το “Μαντ Μαξ 3”είναι μια πολύ δύσκολη ,αλλα εντυπωσιακή μουσική που μας φέρνει στο νου τον μεγάλο Αλεξ Νορθ. Και το 13λεπτο θέμα του είναι ίδιας ευφυΐας και έμπνευσης όπως το 12λεπτο της ναυμαχίας στην  “Κλεοπάτρα”. Ένας πραγματικός θρίαμβος των τυμπάνων, αλλά είναι υποψήφιος τελικά με το witness μια ηλεκτρονική ατμοσφαιρική μουσική, αλλά όχι κάτι σπουδαίο.Ο Τζων Κορλιανο αυτος ο συνθετης με τα τριαν σαουντρακ οπου θα παρει το Οσκαρ για το “κοκκινο βιολι” με τους επανασταστες είναι παλι αριστουργηματικος. Ο Μορικονε συνεχίζει την αντεπίθεση των αριστουργημάτων με την “κόκκινη Σόνια” ακόμη μια επική μουσική για ορχήστρα και χορωδία ,όπως είχε κάνει και στην  “Hundra”-και ο Μαντσινι υπογράφει χωρίς δεύτερη κουβέντα το συγκλονιστικό , το αλα Star Wars “lifeforce” και μας κουφαίνει όλους με το γεγονός πως γίνεται ένας συνθέτης ελαφριών θεμάτων και τζαζιστικων σκορ να γράφει τόσο βαριά συμφωνική αλα Τζων Γουιλιαμς. Το Όσκαρ πηγαίνει στον πάντα εξαιρετικό αλλά πάντα μονότονο Τζον Μπαρυ. Την εμφάνιση του αρχίζει και κάνει σιγά σιγά και ένας συνθέτης που θα αφήσει το στίγμα του στις ταινίες τρόμου. Ο Κριστοφερ Γιαννκ με τον “Εφιάλτη στον δρόμο με τις λεύκες 2”μπορει να μην δίνει ένα από τα καλύτερα του ,δυο χρόνια όμως μετα θα μας αφήσει άφωνους. Τέλος το “Ραν” του Τακεμιστου είναι ασφαλώς μια πολύ καλή μουσική, ατονικη και παράξενη αλλά υπερβολικά γιαπωνέζικη. Ο Γιωργάκης ο Ντελερυ όμως κάνει μια δουλειά η οποία ξεφεύγει από τα πρότυπα της κινηματογραφικής μουσικής και εκτείνεται σαν μια συμφωνική δουλειά για χορωδία που έγινε για να υμνήσει κάτι ανώτερο ,κάτι θεϊκό, κάτι τελείως πνευματικό. Η “Αγνή του Θεού” είναι ίσως η πιο σπουδαία έμπνευση του, αλλά όποιος και να κέρδιζε την συγκεκριμένη χρονιά θα άξιζε το βραβείο του.

 

 

 

 

ΟΣΚΑΡ

Winner

Out of Africa-John Barry

Nominees

Agnes of God-Georges Delerue

The Color Purple-Quincy Jones, Jeremy Lubbock, Rod Temperton, Caiphus Semenya, Andrae Crouch, Chris Boardman, Jorge Calandrelli, Joel Rosenbaum, Fred Steiner, Jack Hayes, Jerry Hey, Randy Kerber

Silverado-Bruce Broughton

Witness-Maurice Jarre

 

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΕΝΤΑΔΑ

1.“Η αγνή του Θεού”- Georges Delerue

2.”Red Sonia”- Ennio Morricone

3.“lifeforce”- Henry Mancini

4.“Μαντ Mαξ 3”- Maurice Jarre

5. “Revolution” -John Corigliano

 

 

 

1985

                         1985:ΓΟΥΙΛΙΑΜΣ ΞΑΝΑ

Ο Μορικονε προσπαθεί να μπει σφήνα ανάμεσα στους δυο μονομάχους με το αριστουργηματικό, μυθικό, “Κάποτε στην Αμερική” όπως και ο Χορνερ με το “Σταρ Τρεκ 3”.ο Τζων Μπάρι πάντα σταθερός με το “Κοττον κλαμπ” και τον “Περασμένο Σεπτέμβρη” προσθέτει άλλα δυο πολύ αξιόλογα σκορ στην φιλμογραφιά του, όπως και ο δικός μας ο Βαγγέλης Παπαθανασιου με το πολύ ατμοσφαιρικό και τραγικό “Η ανταρσία του Μπαουντυ”.Ο Πινο Ντονατζιο συνεχίζει την επιτυχημένη του συνεργασία με τον Μπράιαν Ντε Παλμα με ένα ακόμη εξαιρετικό θρίλερ ,το “Διχασμένο κορμί” Ο Μπερνστάιν πάει να χωθεί κι αυτός με το “Γκοστμπαστερς”, όπως επίσης και ο Μπιλ Κοντι με το “Καράτε Κιντ”, ενώ ο Σιλβεστρι με το “κυνηγώντας το πράσινο διαμάντι” ψάχνεται αλλά θα το βρει δυο χρόνια αργότερα. Ο Πολυδουρης προσπαθεί να επαναλάβει το θαύμα του “βάρβαρου” και εν μέρει τα καταφέρνει  με διπλό χτύπημα. Ο  “Κοναν ο καταστροφέας”, είναι ακόμη ένα λαμπρό δείγμα επικής μουσικής με νέα θέματα φοβερής δυναμικής αν και το πρώτο παραμένει αξεπέραστο, ενώ το “Red Dawn” συνδυάζει ηλεκτρονικά και ορχήστρα με πολύ ισορροπημένο τρόπο ,αλλά ο  Μορίς Ζαρ παίρνει Όσκαρ με ένα από τα πιο αδύναμα σκορ του. Το “πέρασμα στην Ινδία” δεν έχει ούτε τον πλούτο του “Ζιβάγκο”, ούτε το μεγαλείο του “Λωρενς”,αλλά ούτε και τον δυναμισμό άλλων παλαιοτέρων σκορ αυτού του είδους. Ένα υπέροχο θέμα και μετα ανακύκλωση.. Ο Τζων Σκοτ όμως και ο Αλεξ Νορθ με το “Greystoke: Legend of Tarzan” ο πρώτος   και “Under the Volcano “ ο δεύτερος είναι αριστουργηματικοί. Ο Σκοτ  με μια πολύ εντυπωσιακή αλλά και δύσκολη  μουσική και ο Νορθ με ένα σχεδόν κωμικό και ανάλαφρο σκορ μέγιστης έμπνευσης και δεξιοτεχνικής ενορχήστρωσης. Ο Γκολντσμιθ υπογράφει ακόμα δυο φανταστικά σκορ. “Γκρεμλινς” και “Σουπεργκερλ” είναι δυο πολύ ευρηματικά σάουντρακς, περισσότερο το πρώτο λιγότερο το δεύτερο, με ένα αξιομνημόνευτο θέμα, ανεβαστικό και παιχνιδιάρικο ,μια από τις πιο ευφάνταστες δημιουργίες του, αλλά κακά τα ψέματα. Αυτό που έκανε ο Γουίλιαμς με τον “Ναό” ξεπερνά κάθε φαντασία, κάθε προσδοκία. Για μια ακόμη φορά ,ανεπανάληπτος πλούτος θεμάτων, διαφορετικά θέματα, ενορχήστρωση που τσακίζει, ηρωισμός, σκότος, έρωτας, παιχνίδι, αγώνας, επιβίωση νίκη. Μουσική από άλλον πλανήτη. Αλήθεια όμως πόσες φορές το έχουμε πει αυτό για τον Γουίλιαμς? από το ‘74 δίνει ακατάπαυστα όχι αριστουργήματα, αλλά μυθικά σκορς, και όταν επιβάλλεσαι απέναντι σε τέτοιους μουσικούς όπως είναι ο Γκολντσμιθ και ο Μορικονε, σε τέτοιες συνθέσεις, όταν ξεχωρίζεις ανάμεσα σε διαμάντια πάει να πει ότι είσαι......Πελε και Τζορνταν. Μα και το “the river” είναι ένα πολύ αξιόλογο σκορ γεμάτο λυρισμό. 6-4 ο Γουίλιαμς στα δικά μου Όσκαρ. Μέχρι τα 10 έχουμε δρόμο.

ΟΣΚΑΡ

Winner

A Passage to India-Maurice Jarre

Nominees

Indiana Jones and the Temple of Doom-John Williams

The Natural-Randy Newman

The River-John Williams

Under the Volcano-Alex North

 

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΕΝΤΑΔΑ

1.”Indiana Jones and the Temple of Doom”-John Williams

2.”Once Upon a Time in America"- Ennio Morricone

3. “Conan the Destroyer”- Basil Poledouris

4.”Karate kind”-Bill Conti

5.”Star Trek 3”-James Horner