"Ponette"-Philippe Sarde (1996)

                    "Ponette"-Philippe Sarde (1996)

19 λεπτά αριστουργηματικής μουσικής δουλεμένα σαν σονάτα σε τρία μουσικά μέρη συνθέτουν ένα αριστουργηματικό δραματικό σάουντρακ από τα κορυφαία του είδους. Ένας θεσπέσιος διάλογος ανάμεσα σε βιολί τσέλο και πιάνο όπου κυριαρχούν δυο κλασικοί συνθέτες. Ο Μπαχ και ο Μπραμς.

     Τρία όργανα πήρε ο Σαντρ, τα τρία πιο συναισθηματικά -πιάνο βιολί τσέλο- για να μας μεταδώσει έναν από τους πιο περίτεχνους, συναισθηματικούς και με εσωτερικές διαμάχες, διάλογους στην ιστορία της κινηματογραφικής μουσικής. Μια υποδόρια κόντρα μεταξύ Μπραμς και Μπαχ όπου για να γίνει μια  σωστή και τεκμηριωμένη ανάλυση θα πρέπει κάποιος να είναι μουσικός. Όμως και χωρίς κάποιος να έχει μουσικές γνώσεις αν κάνει μια προσεκτική ακρόαση θα καταλάβει αμέσως περί τίνος πρόκειται. Το ύφος είναι καθαρά δραματικό και στα τρία μέρη. Ο παρατηρητικός ακροατής θα διαπιστώσεις πως κυριαρχούν δυο θέματα. Δυο συγκλονίστηκες μελωδίες. Μια που παίζεται από το βιολί και έχει κάτι από Μπραμς και ουγγρικούς χορούς και μια που παίζεται από το τσέλο που έχει κάτι από τις σουίτες για τσέλο του Μπαχ και μάλιστα την πιο διάσημη απ’ όλες. Καθόλη την διάρκεια του σκορ αυτοί οι δυο συνθέτες θα πηγαινοέρχονται από το ένα όργανο στο άλλο  με εντυπωσιακή δεξιότητα και άψογη τεχνική με αποκορύφωμα το τελευταίο μέρος όπου οι εναλλαγές και πιο έντονες θα είναι και πιο συναισθηματικά φορτισμένες θα ακούγονται. Σε όλη αυτήν την διακριτική αντιπαράθεση , το πιάνο θα έχει ρόλο διαιτητή και θα βρίσκετε για να επεμβαίνει στις πιο κρίσιμες φράσεις για να ισορροπεί τα πράγματα. Και πραγματικά στο τελευταίο λεπτό όπου θα έχει την δικιά του φράση , η μουσική του πρόταση θα είναι ξεκάθαρη, γεμάτη γαλήνη και αρμονία για να βάλει τα πράγματα στην θέση τους. Από κει και πέρα ο Μπαχ και ο Μπραμς έρχονται σε συμφωνία και επιτέλους καταφέρνουν να συνεννοηθούν. Και να γιατί ο Σαντρ διαλέγει να τα πει όλα εσωτερικά: Γιατί στην μικρή Πονετ -ένα μικρό κορίτσι που έχει χάσει την μητέρα του, αλλά της μιλάει στο τηλέφωνο σαν να είναι ζωντανή- όλα στον ψυχισμό της λειτουργούν εσωτερικά. Όταν πλέον στην μουσική ο Μπαχ και ο Μπραμς τα βρίσκουν και η εσωτερική  αντιπαράθεση κλείνει με ειρήνη ,είναι γιατί η ίδια η Πονετ συνειδητοποιεί την αλήθεια και βρίσκει το κουράγιο να αποχαιρετήσει την μητέρα της. Πλέον ηρέμησε αυτή και ηρέμησαν μαζί της και ο Μπαχ με τον Μπραμς. Μόνο εμείς δεν ηρεμήσαμε γιατί το δραματουργικό σοκ που μας πρόσφερε και η ταινία και η μουσική ήταν μεγατόνων!

       Είναι πραγματικά εκπληκτικό αυτό που κατάφερε ο Σαντρ και που δούλεψε το σάουντρακ σαν κλασική μουσική γιατί όπως καταλαβαίνετε απ’ αυτήν την μουσική ακούστηκε μόνο ένα μικρό μέρος στην ταινία.  

Προσεξτε την μελωδια που παιζει στην αρχη το πιανο και μετα το βιολι. Ειναι καθαρα επηρεασμενη απο τον Μπραμς .Μετα στο ενα λεπτο προσεξτε την μελωδια που παιζει το τσελο. Ειναι γνησιος Μπαχ.

Δειτε το συγκινιτικο φιναλε με την Πονετ να συνηδητοποιει τον θανατο και τι ρολο εχει η μουσικη του Σαντρ 

Ακουστε πως μπαινει η μελωδια στους ουγγρικους χορους του Μπραμς και συγκρινετε τες με την μελωδια που παιζει το πιανο και το βιολι στα πρωτα λεπτα του πρωτου μερους της Πονετ.Ειναι οσο πρεπει επηρεασμος και οχι αντιγραφη. Αυτες οι αρχικες νοτες ενεπνευσαν πολλους συνθετες 

 

Ενας απ αυτους ηταν και ο Ελμερ Μπερσταιν που εκανε το δικο του δραματικορομαντικο αριστουργημα "Τα χρονια της αθωωτητας"

                                              Και τωρα η γνωστη μελωδια του Μπαχ

                                                                      

La princesse de Montpensier -Philippe Sarde (2010)

                         La princesse de Montpensier -Philippe Sarde  (2010)

Η παρακάτω κριτική γίνεται με βάση το αυτόνομο άκουσμα μιας και την ταινία όχι μόνο δεν την έχω δει αλλά ούτε καν την ξέρω. Αυτό όμως δεν είναι εμπόδιο στο να απολαύσει κανείς την αριστουργηματική μουσική που έγραψε ο Σαντρ με εμφανείς επιρροές από την εποχή του Μπαρόκ και τις μεσαιωνικές μελωδίες. Πρόκειται για ένα σάουντρακ με πλούτο θεμάτων και με ποικιλία στο ύφος που δεν γίνεται ποτέ κουραστικό.

Το σκορ ξεκινάει με το θέμα Air de Chabannes και αμέσως μπαίνουμε στο κλίμα. Πρόκειται για μια δυναμική εισαγωγή με πολύ περίτεχνη ενορχήστρωση και θέμα το οποίο ακροβατεί σε δυο μουσικά είδη. Τα απειλητικά έγχορδα που υπάρχουν στο υπόβαθρο με το δευτερεύον θέμα που ερμηνεύουν μας παραπέμπουν στην εποχή του κλασικισμού ενώ η ανάλαφρη ενορχήστρωση με φλάουτο και ντέφι που ερμηνεύουν, σαν αντίστιξη, το πρωτεύον θέμα  μας παραπέμπουν στην εποχή του μπαρόκ. Στο φινάλε η μελωδία του πρωτεύοντος θέματος θα σταματήσει και θα δώσει την θέση της πλήρως στο υπόγειο θέμα δημιουργώντας έτσι μια ρυθμική κορύφωση. Έτσι το κομμάτι έχει να εξαιρετικό ενδιαφέρον με πολύ γοητευτικές δυναμικές.

     Στο δεύτερο κομμάτι όπου έχει τον τίτλο- Ουβερτούρα – η καθαρά μεσαιωνική γραφή του είναι πλήρως ευδιάκριτη μέχρι το 1:24 καθώς οι φωνές ερμηνεύουν  χωρίς ορχήστρα έναν υπέροχο θρησκευτικό ύμνο. Στα τελευταία 30 δευτερόλεπτα το θέμα θα κλείσει πάλι με την δυναμική ρυθμική που συναντάμε στο φινάλε του πρώτου κομματιού.

   Στο Sous le Charme de  Guise Βλέπουμε την ρομαντική χροιά του συνθέτη. Πρόκειται για ένα έξοχο θέμα με το φλάουτο σε πρώτο ρόλο να συνοδεύεται πολύ τρυφερά από την ορχήστρα γεμίζοντας τον χώρο με βελούδινα ηχοχρώματα.

     Στο αμέσως επόμενο  La Chevauchee de Montpensier έχουμε νέα αλλαγή κλίματος. Το κομμάτι έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα δομή. Το πρώτο μέρος παιγμένο με  παραδοσιακό βιολί της εποχής υφαίνει έναν πολύ ατμοσφαιρικό και απειλητικό κόσμο ενώ στην ανάπτυξη του  κομματιού στην μέση  συναντάμε το βασικό θέμα που ακούσαμε στην αρχή. Στο τελείωμα έχουμε επανάληψη της ζοφερής και απειλητικής ατμοσφαίρας με άλλη όμως ενορχήστρωση και μελωδία. Η αλήθεια είναι πως κλείνει κάπως απότομα όμως παρά την μικρή του αδυναμία παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον.

       Στο  Chabannes rejoint la guare έχουμε εισαγωγή μιας ολοκαίνουργιας μελωδίας νέα όργανα στην ενορχήστρωση που κινούνται σε ύφος ατμοσφαιρικό και αγωνιώδες.

            Στο Il ressemblait a Henri de Guise ο Σαντρ δημιούργησε ακόμη μια λαμπρή στιγμή. Το κομμάτι ξεκινάει σαν ένα ερωτικό θέμα αλλά όσο θα κλιμακώνεται τα έγχορδα θα σκοτεινιάζουν δημιουργώντας μας μια αίσθηση ανασφάλειας. Το μπάσιμο της σοπράνο στο 1:14 μας προξενεί μια θλίψη και μια ρευστότητα ότι ίσως τα πράγματα να έχουν μια απρόσμενη στροφή προς κάτι χειρότερο. Το οποίο χειρότερο υποδουλώνεται από τα ρυθμικά έγχορδα στο 2:34. Όμως  η απάντηση θα έρθει λίγο αργότερα όταν τον πρώτο ρόλο τον παίρνει μια ευχάριστη μελωδία και έτσι αυτή η διαλεκτική σχέση μεταξύ απειλής και ασφάλειας θα ολοκληρωθεί χωρίς νικητή.

     Tο  Confession de Chabannes είναι μια καθαρά δραματική μουσική. Εξ ολοκλήρου σχεδόν στηριζόμενο στα έγχορδα με μια ελαφρά συνοδεία από χάλκινα χτίζει μια υποχθόνια ένταση όπου δεν υπάρχει η παραμικρή νότα αισιοδοξίας.

   Αλλαγή κλίματος με το Betaille όπου η μουσική τρέχει με τα τύμπανα σε πρώτο ρόλο να υποστηρίζονται περίτεχνα από έγχορδα ενώ στα πιο  πίσω έχουμε ένα  θαυμάσιο εύρημα όπως είναι  τα σόλο της τρομπέτας αποφεύγοντας έτσι την μονοτονία. Το κομμάτι θα ηρεμήσει στα τρία λεπτά αλλά το σασπένς και η ένταση θα παραμείνουν.

  Στο αμέσως επόμενο κομμάτι δεν έχω κάτι ενδιαφέρον να επισημάνω. Είναι ένα μέτριο θέμα τόσο σε ευρηματικότητα όσο και σε δομή και είναι το μόνο φάουλ του σκορ. Το οποίο μετα απ’ αυτό απογειώνεται.

     Το Suite de Danses είναι το πιο μεγάλο σε διάρκεια θέμα και είναι ένα αριστούργημα όπως και το επόμενο.  Πρόκειται για δυο κομμάτια εντελώς παραδοσιακά τόσο στην ενορχήστρωση όσο και στην μελωδία αλλά και το ύφος. Διακατέχονται από έντονη ρομαντικότητα συγκρατημένη χαρά και κομψότητα το πρώτο και δραματική πυκνότητα ,παλλόμενη αγωνία και διακριτική μελαγχολία το δεύτερο.

   Στο Preparatifs du massacre ο τίτλος τα λέει όλα. Η μουσική μας προϊδεάζει για ένα επερχόμενο μακελειό όπου ακόμη και ένα τόσο αέρινο όργανο όπως το φλάουτο δεν μπορεί να σώσει την κατάσταση. Η πίσω μελωδία που παίζουν τα έγχορδα επισκιάζουν τα κάπως θλιμμένα σόλο του  και κυριαρχούν πλήρως στην μέση του κομματιού όπου με την συνοδεία τυμπάνων αποκτούν τελείως σκοτεινή διάθεση. Εδώ το θλιμμένο φλάουτο έχει αντικατασταθεί από παράξενους ήχους τρομπέτας όπου μαζί με την υπόλοιπη ορχήστρα δημιουργούν ένα τεταμένο κλίμα.

            Μια ακόμη δραματική και ζοφερή στιγμή είναι  Mort de  Chabannes όπου έχουμε την ίδια δομή αλλά με άλλη ενορχήστρωση που είχαμε και στο La Chevauchee de Montpensier. Δηλαδή στην μέση της μελωδίας έχουμε το βασικό θέμα και στην αρχή και στο τέλος ένα σκοτεινό κλίμα.

       Στα δυο τελευταία κομμάτια η δράση  κορυφώνεται με το ασφαλώς το Marie se retire de l amour να κερδίζει τις εντυπώσεις και να είναι το καλύτερο αυτό του εξαιρετικού σάουντρακ. Ατμοσφαιρικό, ερωτικό συνδυάζει το μπαρόκ με τις μεσαιωνικές μελωδίες με απόλυτη χάρη και αρμονία γεμίζοντας με εφορία τα συναισθήματα μας αφήνοντας μας  με μια γλυκιά αίσθηση απαλότητας και γαλήνης.

    Συνοψίζοντας το La princesse de Montpensier που έγραψε ο Σαντρ ,αυτός ο τόσο υποτιμημένος συνθέτης, το 2010 είναι ένα έξοχο αριστούργημα, ακούραστο και απολαυστικό με παραδοσιακή ενορχήστρωση, υπέροχες μελωδίες και μια πολύ σωστή και δομημένη επεξεργασία όπου μέσω της μουσικής έχουμε ένα μεγάλο φάσμα συναισθημάτων  και μια άψογη αναπαράσταση εποχής σχεδόν σαν να διαβάζεις ένα λογοτεχνικό έργο.

Ενας απολογισμος

                                       ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ

                  (Οι πρωταθλητές, οι φιναλίστ, οι άτυχοι και οι ρέκορντμαν)

                                                                                           

   ΟΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ                                    ΤΑ ΤΡΟΠΑΙΑ       

1971-Henry Mancini                             1) John Williams  10

1972-John Barry                                   2) Jerry Goldsmith  6

1973-Nino Rota                                     3)  Hans Zimmer            5

1974-Michel Legrand                           4)  Alexandre Desplat   3

1975-Jerry Goldsmith                                   ΕΛΑΒΟΝ 2 

1976-John Williams                                James Horner-Danny Elfman-Ennio Morricone

1977-Jerry Goldsmith                            Howard Shore-Michael Giacchino

             

1978-John Williams                                      ΕΛΑΒΟΝ 1

1979-John Williams                                Henry Mancini-John Barry

                

1980-Jerry Goldsmith                                        Nino Rota  - Basil Poledouris

1981-John Williams                                           Georges Delerue - Wojciech Kilar

1982-John Williams                                           Alan Menken  - Philip Glass

1983-Basil Poledouris                                        John Debney - Mark Isham 

1984-Jerry Goldsmith                                       Jonny Greenwood - Ludovic Bource

1985-John Williams                                          Michel Legrand  

1986-Georges Delerue

1987-Ennio Morricone

1988-Ennio Morricone

1989-James Horner

1990-John Williams

1991-Danny Elfman

1992-John Williams

1993-Wojciech Kilar

1994-John Williams

1995-Danny Elfman  

1996-Jerry Goldsmith

1997-Alan Menken

1998-James Horner      

1999-Hans Zimmer  

2000-Jerry Goldsmith

2001-Hans Zimmer

2002-Howard Shore

2003-Philip Glass

2004-Howard Shore

2005-John Debney

2006-John Williams

2007-Hans Zimmer-

Mark Isham 

2008-Jonny Greenwood 

2009-Alexandre Desplat

2010-Hans Zimmer

2011-Alexandre Desplat

2012-Ludovic Bource

2013-Alexandre Desplat

2014-Michael Giacchino

2015-Hans Zimmer

2016-Michael Giacchino

                                   ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ ΣΤΑ ΤΟΠ

1)John Williams                     40(10 Νικες)

2)Jerry Goldsmith                  29(6 Νικες)

3)James Horner                      25(2 Νικες)

4)Ennio Morricone                 22(2 Νικες)

5)Alexandre Desplat            21(3 Νικες)

6)Hans Zimmer                       19(5 Νικες)

7)Danny Elfman                      15(2 Νικες)

8)Patrick Doyle                       14(0 Νικες)

9) James Newton Howard    13(0 Νικες)

10) Howard Shore                  12(2 Νικες)

11)Georges Delerue               11(1 Νικη)

12)Christopher Young            11(0 νικες)

13)Michael Giacchino         10 (2 Νικες)

14) John Powell                      9(0 Νικες)

15) Elliot Goldenthal             7(0 Νικες)

16)Alan Silvestri                    7(0 Νικες)

17)John Barry                        6(1 Νικη)

18)Jan A.P. Kaczmarek              5(0 Νικες)

19)Zbigniew Preisner                5 (0 Νικες)

20)Wojciech Kilar                       4  (1 Νικη)

21)Dario Marianelli                    4 ( 0 Νικες)

22)Maurice Jarre                     4 (0 Νικες)

23)George Fenton                       4 ( 0 Νικες)

24)Bill Conti                                 4 (0 Νικες)

25)Lalo Schifrin                            4 (0 Νικες)

26) Richard Robbins                   4  (0 Νικες)

27) Gabriel Yared                        4  ( 0 Νικες)

28)Craig Armstrong                     3 (0 Νικες)

29) Pino Donagio                         3 (0 Νικες)

30) Basil Poledouris                    3   (1 Νικη)

31) Vangelis                                  3  (0 Νικες)

32) John Corigliano                      3 (0 Νικες)

33) Michael Kamen                     3 (0 Νικες)

34)Angelo Badalamenti             3  ( 0 νικες)

35)Don Davis                                3 (0 Νικες)

36)Klaus Badelt                            3 (0 Νικες)

37)Henry Mancini                 2 (1 Νικη)

38)Miklos Rosza                  2 ( 0 Νικες)

39)Michel Legrand               2 ( 1 Νικη)

40) Nino Rota                        2 ( 1 Νικη)

41)Bernard Herrmann          2  (0 Νικες)

42)Philip sadre                           2 (0 Νικες)

43) Alan Menken                           2 ( 0 Νικες)

49) Elmer Berstein                         2( 0 Νικες)

50)Graeme Revell                          2( 0 Νικες)

51)Ryuichi Sakamoto                    2( 0 Νικες)

52) Tan Dun                                     2( 0 Νικες)

53)Tom Tykwer-Johnny Klimek   2( 0 Νικες)

54) John Debney                            2( 0 Νικες)

55)Randy Edelman                         2( 0 Νικες)

56)Abel Korzeniowski               2( 0 Νικες)

57)David Hirschfelder                    2( 0 Νικες) 

58) Stephen Warbeck                    2( 0 Νικες)

59) Mychael Danna                    2( 0 Νικες)

60) Joe Hisaishi                           2( 0 Νικες)

61)Nick Glennie Smith               2( 0 Νικες)

Bernard Herrmann

ΜΠΕΡΝΑΡΤΝΤ ΧΕΡΜΑΝ (29th June 1911-December, 1975)

                                                                 (Η δεκαετία του 40)

(Ο ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΣ)

Στίβεν Σπίλμπεργκ: Κύριε Χέρμαν είμαι μεγάλος θαυμαστής σας. Έχω ακούσει όλους σας τους δίσκους.

Χέρμαν: Και τότε γιατί παίρνεις συνέχεια τον Τζων Γουίλιαμς να σου κάνει την μουσική;

Χίτσκοκ: Όχι Μπερνι. Αυτή η ταινία διαδραματίζεται στην θάλασσα. Δεν χρειάζεται μουσική. Είναι κάποιοι τύποι μέσα σε μια βάρκα. Ο θεατής θα αναρωτηθεί από πού στο διάολο έρχεται η μουσική.

Χέρμαν: Αν είναι έτσι, τότε θα αναρωτηθεί και από  που στο διάολο έρχεται  η κάμερα.

Γουίλιαμ Φρικτιν: Θέλω να σου δώσω την ευκαιρία να γράψεις καλύτερη μουσική απ’ αυτήν που έγραψες για τον  Πολίτη Κέιν. (Εξορκιστής)
Xέρμαν: Τότε γιατί δεν κάνεις μια ταινία καλύτερη από τον Πολίτη Κέιν;

 

Αφεντικό της Universal : Καλα.Θα τα ξαναπουμε οταν πεινασεις.

 

Χέρμαν: Οταν θα πεινασω θα παω στο Chasen’s. (εστιατοριο)


Παραγωγος του Χολυγουντ: Ι want you  to do a scoring assignment regarding Shostakovich composing his seventh symphony.

Χερμαν:“I won’t be a cut-rate Shostakovich!”



 

Χέρμαν: H Λάουρα δεν θα άκουγε Χέρμαν ,θα άκουγε Ντεμπυσσύ. (Οταν ο Άλφρεντ Νιούμαν του πρότεινέ να γράψει την μουσική για την ταινιά Λάουρα που βασίζεται στο μυθιστόρημα του Κόλλινς "Η γυναίκα με τα άσπρα".Τελικά την μουσικη την έγραψε ο Ντέιβντ Ραξίν).

Χερμαν: Δεν υπαρχει περιπτωση να το κανω. (Για να γραψει μουσικη για την Τζέιν Ευρ.Τελικα το εκανε)

Χερμαν: Δεν γραφω μουσικη για ταξιτζηδες. Δεν μου αρεσουν. ( Τελικα την εγραψε. Ταξιτζής του Σκορσέζε.)

Ο μουσικός που τσακώθηκε με τον Όρσον Γουέλς ,που τσακώθηκε με τονν Αλφρεντ Χιτσκοκ,ποτ τσακόνωνταν ακόμη και με την ίδια του την σκιά, ο ασυμβίβαστος, εκκεντρικός και ιδιοφυής Μπέρναρντ Χέρμαν ήταν και ο μοναδικός συνθέτης στην ιστορία του κινηματογράφου που με το που έβλεπε την ταινία ήξερε ακριβώς τη ενορχήστρωση χρειάζεται. Μουσικός καινοτόμος, σκαπάνης, απρόβλεπτος και οραματιστής έφερε με τις ασύλληπτες εμπνεύσεις του μια πραγματική επανάσταση στην κινηματογραφική μουσική.

    

       Ήδη από τον Πολίτη Κέιν την πρώτη του ταινία άλλαξε τους κανόνες που υπήρχαν μέχρι τότε στο Χόλυγουντ και θέσπισε την δικιά του τεχνοτροπία. Τότε κυρίαρχο στοιχείο στην μουσική ήταν να υπάρχει μια αξιομνημόνευτη μελωδία ώστε να ταυτιστεί ο κόσμος με την ταινία. Ήταν μια ρομαντική σχολή οπού τα λυρικά δράματα τύπου Όσα παίρνει ο άνεμος και οι επικές περιπέτειες τύπου Ερολ Φλιν είχαν ένα αναγνωρίσιμο  κυρίως θέμα .Η φιλοσοφία που είχε ο Χέρμαν ήταν ότι ο Πολίτης Κέιν εξαιτίας της αντίθεσης που είχε η φωτογραφία θα χρειάζονταν μικρά θέματα λίγων δευτερολέπτων χωρίς ποτέ να ολοκληρώνονται. Δημιούργησε λοιπόν πολλά μικρά μοτίβα σε μουσικά σχήματα που υπάρχουν στην κλασική μουσική. Πόλκες, βαλς, ουβερτούρες ,σκέρτσα κλπ.Ο Όρσον Γουέλς είχε ενθουσιαστεί τόσο πολύ με την μουσική που δήλωσε οτι χρωστάει στον Χέρμαν την μισή επιτυχία του φιλμ.

“The movies frequently overlook opportunities for musical cues which last only a few seconds – that is, from five to fifteen seconds at the most – the reason being that the eyes usually covers the transition. On the other hand, in radio drama, every scene must be bridged by some sort of sound device, so that even five seconds of music becomes a vital instrument in telling the ear that the scene is shifting. I felt that in [Citizen Kane], where the photographic contrasts were often so sharp and sudden, a brief cue – even two or three chords – might heighten the effect immeasurably.”

 

               Φυσικά στην συγκεκριμένη ταινία κάτι τέτοιο ήταν ιδανικό και ο Χέρμαν είχε δίκιο. Σαν αυτόνομο άκουσμα στον δίσκο όμως δεν θα είχε κανένα νόημα. Όμως ο Χέρμαν τα επεξεργάστηκε και τα ανέπτυξε.  Όπως λέει ο ίδιος ο συνθέτης  “freely developed and not used in the manner employed in the [film]“ τα θέματα είναι ελεύθερα ανεπτυγμένα και δεν είναι ακριβώς όπως ακούστηκαν στην ταινία. Πιστεύω ότι η φιλοσοφία του Χέρμαν είναι απολύτως σωστή. Πολλές φορές μια ταινία όταν έχει ένα γρήγορο μοντάζ και οι εναλλαγές σκηνών και ύφους διαρκούν δευτερόλεπτα, ένας συνθέτης δεν μπορεί και δεν πρέπει να κρατήσει το ίδιο ύφος. Πρέπει η μουσική του να δέσει αρμονικά με τις συγκεκριμένες σκηνές. Όμως στην μουσική κυκλοφορία τα πράγματα αλλάζουν. Εκεί ο συνθέτης θα πρέπει να διαχωρίσει τα θέματά του και να τα κάνει να ηχούν σαν ένα ενιαίο μουσικό σύνολο, αλλιώς η κυκλοφορία δεν έχει νόημα. Δηλαδή η ακριβής καταγραφή κάθε μουσικού δευτερολέπτου που υπάρχει στην ταινία. Θα πρέπει λοιπόν να δημιουργήσει ένα μουσικό απόσταγμα με τα βασικότερα θέματα και να αφήσει στην άκρη τα μουσικά χαλιά, τα οποία φυσικά είναι απαραίτητα στην ταινία μα όχι σε μια κυκλοφορία. Δεν πειράζει που τα θέματα δεν είναι όπως ακούγονται στην ταινία. Όσοι έχουν μανία με τα complete scores (Εγώ δεν έχω) και θέλουν να ακούσουν κάθε νότα μπορούν να προμηθευτούν το σιντί της Varese. Όσοι αρέσκονται στο να ακούνε σπουδαία μουσική πρέπει να προτιμήσουν σίγουρα την concert version. Και πάλι Χέρμαν θα ακούσουνε και πάλι Πολίτη Κέιν θα ακούσουνε, αλλά σε κλασική φόρμα και όχι κινηματογραφική. Και καλύτερα εδώ που τα λέμε.

 

        Πολλές είναι οι κυκλοφορίες αυτού του αριστουργηματικού σάουντρακ. Όμως ο ακροατής θα πρέπει να δώσει προσοχή και στο να εστιάσει τι ακριβώς θέλει. Αν είναι μουσικός ή μουσικός επιμελητής ή μελετητής και θέλει να ακούσει την κάθε νότα τότε το σιντί που έβγαλε η Varese sarabande είναι ιδανικο.5Ο λεπτά μουσικής ,40 κομμάτια με τα 21 να έχουν διάρκεια λιγότερη από ένα λεπτό. Το σιντί έχει απίστευτο ήχο, καθαρότατο και η The Royal Scottish National Orchestra με μαέστρο τον Joel McNeely τα σπάει! Προσθέστε επίσης και το συγκλονιστικό εξώφυλλο και τα έχετε όλα.

 

      

Όμως όσοι θέλουν να απολαύσουν το απόσταγμα της μουσικής του Χέρμαν καλό είναι να προτιμήσουν την κυκλοφορία της ελληνικής εταιρείας Μουσική ακτή που κυκλοφόρησε το 2004 με την National Philharmonic Orchestra και μαέστρο τον ίδιο τον Χερμαν. Μπορεί ο ήχος να μετριος εως κακος  αλλά τα 10 κομμάτια συνολικής διάρκειας μισής ώρας είναι απολύτως χορταστικά και δίνουν στην ακρόαση μια τόσο αβίαστη ροή που δεν καταλαβαίνεις πότε τελειώνει.

 

 

Όσοι πάλι είναι ψείρες στον τομέα του ήχου όπως εγώ τότε θα πρέπει να ακούσουν την έκδοση του Tony Bremner με την The Australian Philharmonic Orchestra. Εδώ έχουμε 21 θέματα 42 λεπτά διάρκεια από τα οποία φυσικά δεν παραλείπονται και μικρά σε διάρκεια  κομμάτια τα οποία όμως δεν προλαβαίνουν να κουράσουν τον θεατή. Ο ήχος και η ορχήστρα έχουν μεγάλο βάθος και όγκο.

 

 

 

Όσοι και πάλι έχουν θέμα και πιστεύουν ότι η ακρόαση με μικρής διάρκειας θέματα τους πετάει έξω από την ατμόσφαιρα του έργου τότε θα πρέπει να πάνε στην απόλυτη εκτέλεση της chandos με την BBC Philharmonic υπό τον Rumon Gamba. Εδώ πραγματικά έχουμε μια ολότελα συμφωνική προσέγγιση του έργου. 48!!!! λεπτά μουσικής σε 7!!! κομμάτια. Βέβαια είναι κολλημένα μαζί 3-4 θέματα και το ύφος δεν ταιριάζει στην ολότητα των θεμάτων αλλά εντάξει δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Εγώ να σας πω την αλήθεια προτιμώ την εκτέλεση του ίδιου του Χέρμαν και του  Tony Bremner για τον λόγο ότι τα θέματα θέλω να έχουν ξεκάθαρη δομή και ανάπτυξη και να μην μπερδεύονται το ένα με το άλλο. Θέλω όταν ακούω ένα βαλς ή ένα σκέρτσο  ή μια πόλκα το κομμάτι να τελειώνει και να αρχίζει το επόμενο. Αλλά αυτά είναι κολλήματα που έχει ο καθένας μας. Μια τέλεια εκδοχή του έργου θα ήταν τα τριάντα λεπτά του Χέρμαν να παίζονταν από μια μεγάλη ορχήστρα και έναν σπουδαίο μαέστρο και έτσι να απολαμβάναμε  το σκορ χωρίς κοιλιές και περιττά cues.Αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει. Οπότε διαλέξτε και πάρτε.

 

 

 

Δειτε την εκπληκτικη εισαγωγη της ταινιας με την ατμοσφαιρικη μουσικη του Χερμαν.

 

 

 

 

 

Κι εδω ακουστε την αριστουργηματικη ουβερτουρα παιγμένη απο την  φιλαρμονικη της Πραγας υπο τον Nic Raine.Δυστυχως δεν εχουμε μια ολοκληρη εκτελεση αυτου του εργου απο αυτην την τοσο σπουδαια ορχηστρα και τον τοσο ικανο συνθετη.

 

 

Εδω ο μεγαλος Τζων Γουιλιαμς με την boston  pops. 

 

 

 

Κι εδω ακουστε την περιφημη αρια.

 

 

 

The Devil and Daniel Webster

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Όπως και στον Πολίτη Κέιν έτσι και σε αυτό το σάουντρακ ο Χέρμαν το προσάρμοσε σε μια εικοσάλεπτη  consert version το 1943.Ακομη και μέχρι σήμερα δεν υπάρχει σιντι με την ολόκληρη μουσική που έγραψε ο Χέρμαν γι’ αυτήν την ταινία όπως υπάρχει με τον Πολίτη Κέιν. Και πάλι όμως έχουμε μια επαναστατική καινοτομία .Για πρώτη φορά ο Χέρμαν εισάγαγε το ντουμπλαζ. Ηχογράφησε  λοιπόν τον βιολονίστα να παίζει την ίδια μελωδία πολλές φορές. Μετά πήρε όλες τις βερσιόν και τις κόλλησε την μια πάνω στην άλλη και τις συνδύασε με τέτοιο τρόπο δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα που κάνεις βιολονίστας δεν μπορούσε να πέτυχει: Αρμονικά  pizzicatos, and arco ταυτόχρονα!Το σκορ παρολο που δεν αρεσε στον Χερμαν τιμηθηκε με βραβειο Οσκαρ.Ηταν την ιδια χρονια που ηταν υποψηφιο μαζι με τον Πολιτιη Κειν του οποιου την μουσικη θεωρουσε ο Χερμαν κλασης ανωτερη.Εγω θεωρω την εικοσαλεπτη σουιτα που υπαρχει μεχρι στιγμης ακομη μια εξαιρετικη  δουλεια καθοτι εχουμε γρηγορες εναλαγες, εμπνευσμενα θεματα, και τα Φολκορικα στοιχεια που εδωσε ο Χερμαν στις συνθεσεις του καθως και οι περιτεχνες ενορχηστρωσεις του δημιουργουν ενα πολυ ωραιο αποτελεσμα.

Ακόμη και μέχρι σήμερα δεν υπάρχει σιντι με την ολόκληρη μουσική που έγραψε ο Χέρμαν γι’ αυτήν την ταινία όπως υπάρχει με τον Πολίτη Κέιν.Μονο η εικοσαεπτη σουιτα υπαρχει.Δυο ειναι οι καλυτερες εκτελεσεις αυτου του εργου τις οποιες μια εκ των δυο πρεπει να  αναζητησετε

 

 

Η μια κυκλοφορει απο την εταιριεια Koch International Classics με την  New Zealand Symphony Orchestra υπο τον James Sedares με τις αυθεντικες ενορχηστρωσεις του Μπερναντ Χερμαν με αψογο ηχο.

 

και η αλλη ειναι της Unicorn-Kanchana με την φιλαρμονικη  του Λονδινου και τον ιδιο τον Μπερναντ Χερμαν στο ποντιουμ με ενα πολυ καλο ηχο σε ηχογραφηση του 1970.Φυσικα προτιμηστε τον ιδιο τον Χερμαν.

 

 

 

Ακουστε την εκπληκτικη ουβερτουρα ή σκερτσο και συγκρινεται την με την αντιστοιχη του Πολιτη Κειν.Διευθυνει ο ιδιος ο Χερμαν την φιλαρμονικη του Λονινου.

 

 

 

 

 

The Magnificent Ambersons

Αριστουργηματικό σαουντρακ ακομη καλύτερο και απο τον Πολίτη Κέιν.Και τι δεν εφτιαξε ο άνθρωπος. Νυχτερινά, Τοκάτες, Πρελούδια, Φαντασία, Οστινάτα , Ελεγείες , σολο απο βιολί, σολο απο τρομπέτα ....Από οπου και να το πιάσεις πρόκειται για ένα απο τα πιο πλήρη σαούτρακ όλων των εποχών.Ενορχήστρωση- Μαγεία , Μελωδίς - ασυγκρητες ,ύφος - γεμάτο ποικιλίες.Σαουντρακ ορόσημο και ιδιοφυή.Οπως και η ταινία του Γουελς.Και ερχέται δυστυχώς η στιγμή όπου δύο ιδιοφυίες συγκρούονται και πρέπει ο μελετητής να πάρει θέση.Προσωπικά αν μου έλεγαν να διαλέξω εναν σκηνοθέτη απο τον ομιλόν κινηματογράφο,θα διάλεγα τον Όρσον Γουέλς.Για μένα είναι Η κολώα!!!Τον Χέρμαν τον έχω σε πολύ μεγάλη εκτίμηση αλλά για μένα ειναι πίσω απο Γουίλιαμς, Μορικόνε, Γκόλντσμιθ και Ροζα. Ομως.....εδώ είχε δίκιο.Οι τσακωμοί του με τον Γουέλς ήταν μυθίκοι και έβαλε τέλος στην συνεργασία τους.Μάλιστα επειδη δεν μπορούσαν να λύσουν τις διαφορές τους παρενέβησαν τα αφεντικά του στούντιο για να βάλουν τέρμα στις διαμάχες τους.Φαντάζεστε τη κατίνιασμα θα έπεσε.Μάλιστα όταν είδε οτι το μισό σκορ και πάνω δεν μπήκε στην ταινία απείλησε με δικηγόρο οτι ήθελε το όνομά του να αποσυρθεί απο τους τίτλους της ταινίας.Αυτό του στοίχησε τρομέρα και απο τότε και μετά υπήρξε μόνο αλλη μια φορά υποψήφιος για Οσκαρ το 1946 και μόνο όταν πέθανε, η Ακαδημία τον τίμησε με διπλή υποψηφιότητα το 1976 για τον Ταξιτζή του Σκορσέζε και το Obsession του Ντεπάλμα.

 

Μία είναι η απόλυτη έκδοση που πρέπει να έχετε. Το σιντί της Preamble με την Australian Philharmonic Orchestra υπο τον Tony Bremner. 51 λεπτα μουσικης σε 21 κομματια με πολύ ικανοποιηική ανάπτυξη και με ξεκάθαρη θεματολογία.Μια πραγματικά αψογη ηχογράφηση.

Ακούστε μια σουίτα απο την αριστουργηματική μουσική που έγραψε ο Χέρμαν
                                                                                             

 

                                                 Jane Eyre

 

Σάουντρακ που ο παραγωγός της ταινίας Darryl Zanuck προσέγγισε τον Ιγκόρ Στραβίνσκυ για να γράψει την μουσική αλλά εφαγε άκυρο. Η Τζειν Ευρ δεν μπορώ να πω οτι ανήκει στα αριστουργήματά του,παρολο που ο συγγραφεας της ταινιας  Paul Bowles που έγραψε αργότερα το Τσάι στη Σαχάρα το εκθείασε λέγοντας οτι είναι ένα  “Gothic extravagances and poetic morbidities”. Βέβαίως υπάρχουν κι εδώ εκπληκτικές στιγμές όπως είναι το πρελούδιο, η φωτιά,η καταιγίδα το springtime και η πτώση της Τζέιν αλλά δεν φτάνουν για να συγκριθούν με το ρομαντικό αριστούργημα του Τζων Γουίλιαμς για την τηλεταινία του 1971 και το δραματίκο επίσης αριστουργηματικό σάουντρακ του Μαριανέλι για την ταινια του 2011.Εδώ βέβαια παιζουν ρόλο και οι ηχογραφήσεις όπως και σε καθε σκορ του Χέρμαν.Η εκτέλεση στην οποία αναφέρομαι είναι η εκτέλεση της Naxos με την  Slovak Radio Symphony Orchestra (Bratislava) υπο τον Adriano ενα σιντι με εξαιρετικο ηχο και 21 θεματα διαρκειας 68 λεπτων.Ολα τα κοματια είναι ανεπτυγμένα σωστά ,εχουν συνοχή ,αρχη μεση και τελος αλλα σαν σύνολο το άκουσμα ειναι κάπως κουραστίκο.Και αυτο γιατί η μουσική του Χέρμαν σε αρκετα σημεία ειναι στατική και έντονα ατμοσφαιρική χωρίς καποια μεγάλη εμπνέυση.Το εξώφυλλο είναι αριστούργημα.

Επίσης σε αυτήν την διάρκεια αλλά με 31 κομάτια υπάρχει  το σιντι της Kritzerland  με τον ιδιο τον Χέρμαν να διευθύνει την ορχήστρα της 20th century fox με παραδόξως αρκετά καλό ήχο. Δεν θα το πρότεινα.

 

 

Η καλύτερη εκδοχή του έργου ειναι τα 37 λεπτα των 14 κοματιων της Soundtrack collector με τον ίδιο τον Χέρμαν να να διευθύνει την ορχήστρα της 20th century fox.Ο ηχος βέβαια ειναι  καλος μα οχι σπουδαιος όπως σχεδόν ολα τα σιντι της συγκεκριμένης εταορείας η μοσυικη ομως δεν προλαβαίνει να κάνει κοιλιά και η ακρόαση είναι πολύ ευχάριστη.

 

Ως προς την τελική επιλογή εδω οπως και στον Πολίτη Κέιν δεν έχουμε την απόλυτη εκτέλεση ,οπως εχουμε στους υπέροχους Αμπερσονς.Η κυκλοφορία της Νάξος έχει βέβαια λαμρό ηχό,περιέχει όλη την μουσική αλλά η διευθύνση ορχήστρας η οποία δεν με ικανοποιήσε αλλα και το συνόλο της μουσικής στο τέλος δεν αφήνουν τις καλύτερες εντυπώσεις.Στην κυκλοφορία της  Kritzerland  έχουμε έναν αρκετά καλό ήχο και τρομερή διεύθυνση ορχήστρας απο τον ιδιο τον Χέρμαν, αλλα και πάλι η διάρκεια των 68 λεπτών κουράζει. Στην κυκλοφορία Soundtrack Factory το μονο αρνητικο είναι ο μέτριος ήχος.Το σκορ του στα 37 λεπτα είναι εξαιρετικό και ο Χέρμαν που διευθύνει την μουσική του γνωρίζει πολύ καλα το έργο του. Οπότε κι εδω δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα.Ασφαλώς προτείνω την κυκλοφορία της Νάξος.

                                              Ακούστε το βασικό θεμα στην αυθέντικη του εκτέλεση

 

 

 

 

 

  Ακούστε το σπαρακτικό  βασικο θέμα του Μαριανέλι απο την ταινία του 2011

 
Και ακουστε και το ρομαντικοδραματικο βασικο θέμα απο το αριστούργημα του Τζων Γουίλιαμςν και κάντε τις συγκρίσεις σας.

 

 

                                      Hangover Square

 

 

Η ταινία για την οποία ο Χέρμαν έγραψε το περίφημο κονσερτο για πιάνο “Concerto Macabre” και που έχει σαν θέμα της την σχιζοφρένεια έδωσε αφορμή για να γράψει μια μουσική γεμάτη αντιθέσεις οπου  οι παυσεις της μουσικης και η ετοιμη να εκραγει ατμοσφαιρα της διακοπτονται απο αποτομες και απροβλεπτες κραυγες πνευστων.Δεν θεωρω αυτο το σαουντρακ σπουδαια δουλεια  γιατι οπως και στην Τζειν Ευρ ειναι παραπάνω απ όσο πρέπει ατμοσφαιρικό.Μόνο το 12λεπτο κονσέρτο για πιάνο είναι μια υποβλιτική και εντυπωσιακή σύνθεση.

 

Οι εκτελέσεις που κυκλοφορούν οσο αναφορά το κονσέρτο για πιάνο ειναι πολλές.Η καλύτερη ομως κατα γενική ομολογία εέιναι με τον ισπανό πιανίστα Joaquín Achúcarro  απο την RCA Victor με την

 National Philharmonic Orchestra υπο τον Charles Gerhardt.

 

Αλή μια εκπληκτική κυκλοφορία του κονσέρτου για πιάνο είναι και απο την εταιρεία Ναξος οπου περιλαμβανει τα κονσερτα για πιάνο απο τους σπυδαιότερους κινηματογραφικούς συνθέτες.

 

Τωρα αυτά ειναι όσο αναφορά το κοσνέρτο για πιάνο.Για το σκορ της ταινίας  καλύτερη κυκλοφορία ειναι απο την Chandos με την  BBC Philharmonic υπο τον Rumon Gamba. Εδω έχουμε 17 λεπτα μουσικης σε 3 κομματια με διασκευη ομως απο τον S. Hogger και 11 λεπτα απο το κονσερτο για πιανο συνολο 28 δηλαδη σε αψογη εκτελεση και τελειο ηχο.

 

 

 

Η εταιρεια Kritzerland ομως ειναι αυτή που έχει βγάλει όλο το σκορ έτσι όπως το συνθεσε ο Χέρμαν. 23 λεπτα μουσικης σε μετρια διαρκεια δύο λεπτών περίπου το καθένα και 16!!! λεπτα -εδω ειναι η διαφορα- απο το κονσερτο για πιανο στο οποίο περιλαμβάνεται και το χαμένο τρίτο μέρος που δεν υπάρχει σε καμιά αλλα εκτέλεση.

 

 

Αυτές ειναι οι σπουδαιότερες κυκλοφορίες του έργου του Χέρμαν.Όπως βλέπετε κι εδώ δεν μπορούμε να τα έχουεχε όλα.Εγώ παντως προτείνω επειδή η μουσική δεν ειναι σπουδαία την κυκλοφορία της Chandos και ας λειπουν 6 λεπτα απο το σκορ και 4 απο το κονσερτο για πιανο.

 

 

Ακούστε ένα ατμοσφαιρικό θέμα με τις απότομες εκρήξεις.

 

 

Εδω η ασύληπτη εισαγωγή

 

Κι εδω το κλασικό κονσέρτο για πιάνο χωρίς το χαμένο μερος.

 

 

 

 

Anna and the King of Siam

 

Γνωστό και ως ο Βασιλιάς κι εγώ ή η Αννα και ο Βασιλιάς, ο Χερμαν έδωσε στο συγκεκριμένο σάουντρακ ανατολίτικη χροιά και επιστράτευσε Siamese and Balinese  κλίμακες και μελωδίες ωστε να αποτυπώσει καλύτερα την εξωτική ατμόσφαιρα.Η μουσικη ήταν υποψήφια για Όσκαρ και ήταν η τελευταία του υποψηφιότητα που πρόλαβε να δει οσο ήταν ζωντανός.Οι επόμενες δύο θα ηταν μετά τον θάνατό του.Δυστυχώς δεν έχω άποψη γι αυτό το σκορ καθότι όλες οι εκτελέσεις που κυκλοφορούν είναι άθλιες.

 

Η εταιρία Colosseum εβγαλε το σιντί σε 51 !!! κομάτια διάρκειας 64 λεπτων.Καταλαβαίνετε οτι σοβαρή ακρόαση δεν μπορεί να γίνει καθότι υπάρχουν 29 κομάτια με διάρκεια περίπου στο ένα λέπτο.Και φυσικά έχουμε και μέτριο ηχο.

 

Η άλλη κυκλοφορία που έχουμε είναι απο την Soundtrack Library σε 44 κομάτια και διάρκεια 58 λεπτά.Πάλι μέτριος ήχος.
   

Σε πολλές συλογές πάντως παιζονται τα 4 καλύτερα θέματα της μουσικής συνολικής διάρκειας 10 λεπτών οπως το αριστουργηματικό ελεγεία αλλα με 10 λεπτα δεν μπορούμε να κρίνουμε

                                          Ακούστε τους εντυπωσιακούς τίτλους αρχης.

Ακούστε το Λυρικό αριστούργημα του Τζωρτζ Φέντιον

 

 

 

The Ghost and Mrs Muir

 

Απο πολλους θεωρειται μια από τις κορυφαίες του δουλειές.Μάλιστα ο ίδιος ο Χέρμαν το θεωρούσε το αγαπημένο του και οτι ήταν ΄ένα σάουντρακ στο στυλ του Μαξ Στάινερ.Δηλαδή μια μουσική όπου κάθε χαρακτήρας θα έχει το δικό του θέμα, έντονα μελωδικό και τα οποία παραλλάσονται σε όλη την διάρκεια της ταινίας ανάλογα την σκηνή. Οι περισσότεροι το θεωρούν ένα ανάτριχιαστικό αριστούργημα, ελεγειακό ατμοσφαιρικό και ρομαντικό.Εγω διαφωνώ.Σίγουρα είναι μια πολύ καλή δουλειά αλλά όχι αριστούργημα.Το ύφος της μουσικής ει΄ναι παρόμοιο με την Τζέιν Έυρ ,το The Devil and Daniel Webster και το Hangover Square.Έχουμε δηλάδή μια μίξη  απο ρομάντσο,στοιχιωμένη ατμόσφαιρα,δράμα και λυρισμό και πραγματικά είναι μια δουλειά πιο ολοκληρωμένη απο τις προηγούμενες του είδους μιας και έχουμε 7!! θέματα.Για μένα η μόνη του αδυναμία είναι οτι ο διαχωρισμός μεταξύ ρομάντσου,δράματος,λυρισμού και ατμόσφαιρας δεν είναι τόσο ευδιάκριτος και υπάρχει μια ελαφρά μονοτονία.Στις εκτελέσεις που υπάρχουν το σκορ ευτύχησε να βρει μια απόλυτη κυκλοφορία.Αυτή της Βασέσε με μαέστρο τον Έλμερ Μπερστάιν διάρκειας 42 λεπτών σε 12 κομμάτια.Πολύ καλός ήχος και σπουδαίος μαέστρος.

 

 

 

Τώρα για τους λάτρεις τωβν αυθεντικών εκτελέσεων υπάρχει και το ορίτζιναλ σιντί με τον ίδιο τον Χέρμαν στο πόντιουμ με 51 λεπτά μουσικής σε 33 ομως κομμάτια και μέτριο ήχο.Προτιμήστε χίλιες φορές την εκτέλεση του Μπερστάιν.

 

 

 

 

Απολογισμός

 

•  CITIZEN KANE  (Tony Bremner )  10
• The Devil and Daniel Webster     (Unicorn-Kanchana ) 10
• The Magnificent Ambersons        (   Tony Bremner) 10
•  Jane Eyre          (Soundtrack collector )                8
• Hangover Square             (Chandos )                        8    
• Anna and the King of Siam                                     -
•    The Ghost and Mrs Muir      (Elmer Berstein)               9