1984

 

 

               1984:Ο ΓΚΟΛΝΤΣΜΙΘ ΑΠΑΝΤΑΕΙ

 

 

 

Οι επιρροές από τον έπος του Τζων Γουίλιαμς καλά κρατούν και καλά να είναι ο άνθρωπος ,γιατί χάρη σε αυτόν δημιουργήθηκαν σκορ πολύ υψηλών απαιτήσεων ,με συμφωνικό ήχο και πλούτο θεμάτων αντάξια κλασικής μουσικής. Ο Bill Conti ο οποίος με το “The Right Stuff” παίρνει το Όσκαρ,  ο Xορνερ με το ίσως καλύτερό του σκορ γι’ αυτό το είδος “krull “ και ο Elmer Bernstein με το  “Spacehunter Adventures In The Forbidden Zone”   προσεγγίζουν το μουσικό ύφος και την ποιότητα των star wars χωρίς ωστόσο να είναι ίδιας αξίας. Ο Χορνερ όμως εκτός από το “krull” υπογραφεί κι ένα εγκεφαλικό αριστούργημα όπως είναι το “brainstorm” μια μουσική απρόβλεπτη και καινοτόμα ίσως το πιο προσωπικό σκορ που έκανε ποτέ ,που όσο και να ψάξεις στην πλούσια φιλμογραφία του δεν θα βρεις. Ο Μορικονε δίνει κι αυτός αριστούργημα και (όχι θα καθόταν)τον δικό του “Κοναν” με την “Hundra” ένα σάουντρακ με τουλάχιστον 5 υπερθεματα φανφάρες, χορωδιακά ,μια γνήσια επικολυρική σύνθεση που προετοίμασε το έδαφος για τον μετέπειτα θρίαμβο με την “red Sonia”.Ο Χάουαρντ Σορ μας δίνει ένα εφιαλτικό σύμπαν με το “Videodrome" ένα μείγμα ηλεκτρονικής και ορχηστικής μουσικής πολύ όμως παράξενη, αλλά απρόσμενα γοητευτική που είναι βέβαια για πολύ λίγους. Ο Τζων Μπάρι ,που αναδεικνύεται μετρ στα ρομαντικά σκορ με το “high roand to china” και το “Οκτάπουσυ” , δείχνει μια πολύ σταθερή ποιότητα δουλειάς πάντα αξιοπρόσεκτη και υψηλών προδιαγραφών. Πολύ σταθερή αξία όμως είναι και ο Ντελερυ ο οποίος έχει πάρει φόρα και δίνει το τέταρτο συνεχόμενο του δεκάρι με το “The Black Stallion Returns”. Μα είπαμε αυτή είναι η δεκαετία των δυο τιτάνων. Τι να πρωτοπεί κανείς για την “επιστροφή των τζενται” για το love theme και για την μάχη στο δάσος; Ένα ανεπανάληπτο σκέρτσο που μπορεί άνετα να συγκριθεί με τα σπουδαία κλασικά. Kαι τι να πει κανείς για την  ζώνη του λυκόφωτος ένα άλλο αριστούργημα του Τζερυ Γκολντσμιθ που δημιουργεί και πάλι ένα εφιαλτικό κόσμο ,έναν ενορχηστρωτικο λαβύρινθο, αδιαπέραστο και συμπαγή χωρίς διέξοδο. Ωστόσο όμως η αποστολή στην Νικαράγουα (under fire) είναι εκτός συναγωνισμού. Σάουντρακ καινοτόμο και μοναδικό στην ιστορία του κινηματογράφου παντρεύει με απόλυτη αρμονία λατινοαμερικάνικη μουσική με συμφωνική ορχήστρα προσφέροντας θείες μελωδίες. Η ενορχήστρωση απρόβλεπτη, ιδιοφυή, τα θέματα επεξεργασμένα στην παραμικρή τους λεπτομέρεια, και η έμπνευση χτυπάει κόκκινο. Το Όσκαρ μου εκεί λοιπόν. 5-4 μειώνει ο Γκολντσμιθ.

ΟΣΚΑΡ

Winner

The Right Stuff-Bill Conti

Nominees

Cross Creek-Leonard Rosenman

Return of the Jedi-John Williams

Terms of Endearment-Michael Gore

Under Fire-Jerry Goldsmith

 

 

 

 

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΕΝΤΑΔΑ

 

1.”Under Fire” Jerry Goldsmith

2. “Star Wars: Episode VI - Return of the Jedi” John Williams

3. “Twilight Zone: The Movie”- Jerry Goldsmith

4. “Krull”-“brainstorm” –James Horner

5. “Black Stallion Returns”- Georges Delerue-“Hundra”- Ennio Morricone

 

 

 

 

 

1983

               

 1983:ΜΝΗΜΕΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ

Θα κάνω μια εξαίρεση και δεν θα ξεκινήσω με τον παραδοσιακό τρόπο με την εθνικότητα των συνθέτων, αλλά θα αρχίσω με έξι  ιστορικά σάουντρακ που ο χρόνος αντί να τα έχει υποβαθμίσει τα έχει απογειώσει ακόμη περισσότερο. Τι να πρωτογράψω και τι να περιγράψω από μια χρονιά ορόσημο στην ιστορία της κινηματογραφικής μουσικής. Δεν ήταν μόνο το γεγονός πως είχαμε έξι  αριστουργηματικά αυτόνομα σκορ, όχι μόνο από θέμα μουσικής αξίας, αλλά και από θέμα ιστορικότητας μιας και ακόμη μετά από σαράντα χρονιά θεωρούνται κορυφή στο είδος τους και αξεπέραστα. Το φοβερό γεγονός ήταν πως από τα έξι τα πέντε   αποτελούν  αναπόσπαστο κομμάτι της εκάστοτε ταινίας  έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο και πως και οι πέντε   αυτές ταινίες θεωρούνται πλέον κλασικές. Και το κυριότερο απ’ όλα είναι πως αυτά τα σκορ μέσα κι έξω από την ταινία έχουν την ίδια αξία πράγμα σπάνιο.  Πρώτα ξεκινάμε με μια από τις κορυφαίες ταινίες που έγιναν ποτέ. Το Ε.Τ των Στίβεν Σπίλμπεργκ και John Williams. Τι να πρωτοπιάσω πάλι και τι να πω γι’ αυτό που έκανε ο John Williams. Μόνο το 15λεπτο του τέλους να αναλύσουμε  είναι ικανό για να μας αποδείξει την μεγαλοφυΐα του Υπερτιτάνα. Σχολιάζει μουσικά την προετοιμασία του Έλιοτ και του Μάικλ να αποδράσουν από το νοσοκομείο, σχολιάζει την έξοδο του ασθενοφόρου με ένα ηρωικό μοτίβο, σχολιάζει τις προσπάθειές τους να ξεφύγουν από τους διώκτες τους και σχολιάζει -μα δεν έχει τον Θεό του – με μια κλιμακώμενη  ένταση στα έγχορδα που σου προκαλεί ασφυξία  ακόμη και τους πασσάλους  που βγάζει ο Έλιοτ για να αποδεσμευτεί το ασθενοφόρο από τον σωλήνα και τους δυο διώκτες του. Μα η μουσική θύελλα δεν σταματάει εδώ.  Σχολιάζει  το πετάλι  που τα κάνουν τα παιδιά μιας και ο Σπίλμπεργκ κάνει κοντινό πλάνο, σχολιάζει το κυνήγι που τρώνε, σχολιάζει την στιγμή που η ομάδα χωρίζεται, σχολιάζει την στιγμή που ανεβοκατεβαίνουν στους λόφους, σχολιάζει την στιγμή που σπάνε το μπλόκο, σχολιάζει την επανένωσή τους, και σχολιάζει την απογείωση τους με τρόπο ανυπέρβλητα εντυπωσιακό, μεγαλειώδη,  υποβλητικό, επιβλητικό και βάλτε και ότι άλλο επίθετο θέλετε. Δεν σταματάει όμως εκεί. Σχολιάζει το κατέβασμα, σχολιάζει το αντίο σχολιάζει το “Εδώ θα είμαι” με μια φανφάρα από τις τρομπέτες ( Θεέ και κύριε) σχολιάζει την είσοδο του Ε.Τ στο διαστημόπλοιο με το βασικό του θέμα αλλά παιγμένο πιο αργά και δραματικά ( Θεέ και κύριε και Παναγία) και σχολιάζει το ευχαριστώ του Εξωγήινου με ένα επικό κλείσιμο θριαμβευτικής υπεροχής σαν να επρόκειτο για συμφωνία του Σοστακόβιτς!!! Και το θέμα είναι πως αυτός ο 15 λεπτός σχολιασμός δεν ξεπέφτει ποτέ για μια ακόμη φορά – και αυτό είναι το σπουδαίο- στον επιφανειακό σχολιασμό και την φλυαρία! Πρόκειται για έναν  πραγματικό ύμνο στην αθωότητα που την κυνηγάνε να την εκμηδενίσουν οι αντίπαλοι  με ανώτερα μέσα, αλλά παρόλα αυτά εκείνη δεν το βάζει κάτω και απογειώνει μαζί με τα παιδιά και τον θρίαμβο της φιλίας και της πίστης, μετατρέποντας  το αέρινο θέμα από λυρικό και μεγαλειώδες σε δοξαστικό και νικητήριο στο τέλος. Πρόκειται για ακόμη ένα επίτευγμα του ανθρώπινου πνεύματος και της μουσικής διάνοιας αυτού του κολοσσιαίου γίγαντα που ακούει στο όνομα John Williams. Άστο!!! Άστο!!! Και αυτό είναι μόνο ένα μέρος.  Κάθολη την διάρκεια της μουσικής έχουμε μια νύξη του θέματος, πότε εδώ πότε εκεί, το οποίο δεν φανερώνεται ποτέ παρά μόνο την στιγμή που το ποδήλατο απογειώνεται στο δάσος. Ένα σεμιναριακό αριστούργημα για μια ακόμη φορά από τον Απόλυτο, τόσο μέσα στην ταινία, όσο και έξω απ’ αυτήν. Και από την άλλη το Alter ego  του  ο Jeery Goldsmith. Αν ο Williams είναι ο Θεός της κινηματογραφικής μουσικής, τότε ο Goldsmith είναι ο Διάολος. Και σαν διάολος δεν θα καταθέσει τα όπλα του έτσι απλά. Και είναι μονάχα εκείνη η στιγμή που ένα φορτηγό σπάει το μπλόκο της αστυνομίας και ξεχύνεται για τα βουνά και ο Goldmsith μας συστήνει έναν απόλυτο ηρώα παίζοντας το θέμα του στην ηρωική του μορφή για πρώτη φορά!!!Εκεί διάλεξε ο Τιτάνας να το τοποθετήσει και εκείνη η στιγμή ήταν η ιδανικότερη. Θα μπορούσε να το βάλει όταν το έσκαγε ο Ράμπο από το αστυνομικό τμήμα καθότι κι εκεί έχουμε μια ηρωική στιγμή. Όμως όχι!!! Μπαίνει την ώρα που το φορτηγό σπάει το μπλόκο. Το ταλέντο είναι στις επιλογές είχε πει κάποτε ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Το Rambo First Blood είναι πλέον κλασική ταινία και έχει ένα ιδιοφυές σκορ πραγματικά αξεπέραστο. Το βασικό θέμα ακούγεται νοσταλγικό στην αρχή με κιθάρα και τρομπέτα ( τι έμπνευση) κατά την διάρκεια θα περάσει στα έγχορδα σε μια πιο τραγική και λυρική στιγμή  και την ώρα που το μπλόκο θα σπάσει θα απογειωθεί και θα ανατριχιάσει όλο τον πλανήτη. Το εκπληκτικό με αυτό το σκορ είναι πως δεν είναι ένα καθαρά action score και πως στην ουσία έχουμε ένα κάνουμε με ένα θρίλερ όπου η μουσική με τις δαιδαλώδεις και πολύπλοκες φόρμες της, την αγωνιώδη της δομή αλλά και  τα ανελέητα ξεσπάσματά της και τις απρόβλεπτες εκρήξεις της συνθέτει ένα ακουστικό παζλ όπου ο ήρωας προσπαθεί να ξεφύγει από ένα λαβύρινθο από ένα κλοιό που σφίγγει  ολοένα και περισσότερο. Το ηρωικό θέμα και οι απειλητικές συγχορδίες του Goldsmith θα δώσουν μια ανελέητη και αμφίρροπη μάχη σαν κι αυτή που δίνει ο ήρωας προκειμένου να ξεφύγει από την αστυνομία. Τι να λέμε τώρα!!!!! Ο Goldsmith είπε όλη την ιστορία, περιέγραψε όλο τον χαρακτήρα μόνο με μουσική. Σεμινάριο. Πραγματικό σεμινάριο. Ένα μυθικό σκορ μέσα κι έξω από την ταινία και αυτό. Και φτάνουμε στην στιγμή που το επικό σκορ φτάνει στην οροσειρά του Έβερεστ παρέα με κάποια άλλα από την χρυσή εποχή του Χόλυγουντ. Ο λόγος για το Conan the Barbarian  του Basil Poledouris. Και μόνο η εισαγωγή, οι τίτλοι αρχής είναι ικανοί να σε κάνουν να σηκωθείς από την θέση σου να βαρέσεις μια προσοχή και να αρχίσεις να χειροκροτάς. Μπορεί η ταινία να μην είναι αριστούργημα, ούτε καν μια καλή ταινία, έχει όμως αποκτήσει την δικιά της cult αξία μέσα στον χρόνο τόσο για την μορφή του Σβατζενέγκερ όσο και  για το σκορ της. Η δεκάλεπτη σκηνή  Battle of the Mounds  με τις πολεμικές προετοιμασίες μέχρι το μακελειό όπου η μουσική εξελίσσεται από ανάλαφρη και παιχνιδιάρικη σε επική και αιματηρή με ένα χορωδιακό που θα ζήλευε ακόμη και ο Προκόβιεφ, και ορμάει για να μακελέψει τους κακούς σαν να επρόκειτο για πολεμιστή είναι τόσο τέλεια δομημένη και εναρμονισμένη με τα γεγονότα, τόσο μεγαλειώδεις και ογκώδεις που καλύπτει ακόμη και τις αποκριάτικες στολές και τα πλαστικά όπλα και κάνει την  θέαση της ταινίας απολαυστικότατη. Ένα θεόρατο σκορ και μέχρι στιγμής τρία κολοσσιαία σάουντρακ που δεν ξέρεις πιο να πρωτοδιαλέξεις. Μα συνεχίζουμε. Βρισκόμαστε στο μέλλον και η ταινία ξεκινάει με ένα νυχτερινό πλάνο του Λος Άντζελες το οποίο η μουσική του Vangellis σχολιάζει με ένα πρωτοφανή τρόπο. Αργές παύσεις και παρατεταμένη χρήση μιας νότας παιγμένη από συνθεσάιζερ. Καλά το καταλάβατε. Είμαστε στο σύμπαν του Ρίντλευ Σκοτ  με μια κλασική ταινία που γύρω από το όνομά της έχει υπάρξει ένας ολόκληρος μύθος με τα αναρίθμητα cut της. Ο λόγος για το Blade runner και το πρώτο συνθ-τζαζ σκορ στην ιστορία της κινηματογραφικής μουσικής!!! Δεν είναι μόνο αυτή η μελαγχολία και η απέραντη μοναξιά που αισθάνεται κανείς ακούγοντας την μουσική του Vangellis, ο οποίος με τις νότες του έβγαλε όλο το κεντρικό νόημα της ταινίας, δεν  είναι  εκείνο το καταραμένο love theme με τα ατμοσφαιρικά σόλο σαξοφώνου που αναζητούν εναγωνίως έναν ψίθυρο ένα άγγιγμα μέσα στο σκοτάδι. Δεν είναι  το ανατριχιαστικό μπλουζ, δεν είναι  τα αιθέρια φωνητικά που περιγράφουν μια παρακμάζουσα Τσάιναταουν, δεν είναι  το αισθαντικά στοιχειωμένο  memories of green,  είναι κυρίως εκείνη η διαβολεμένη στιγμή που ο Ρόγκερτ Χάουερ πιάνει το χέρι του Χάρισον Φορντ λίγο πριν αυτός βυθιστεί στο κενό και ξεκινάει τον περίφημο μονόλογό του. Έναν μονόλογο που ο Έλληνας Κολοσσός συντροφεύει με τις ίδιες νότες που περιέγραψε στην αρχή το νυχτερινό Λος Άντζελες αλλά με διαφορετική ενορχήστρωση, πιο ανθρώπινη, πιο αισθαντική, πιο λυπητερή, δίνοντάς ψυχή σε μια ρέπλικα!!! Έτσι μονόλογος και μουσική γίνονται ένα. Και σαν επιστέγασμα  όλων αυτών έρχονται οι τίτλοι τέλους. Ένα  θέμα που θυμίζει κυνηγητό μέσα στην βροχή, μέσα σε σκιές και σκοτεινούς τοίχους, ένα θέμα που μέσα στα πέντε περίπου λεπτά του, σου λέει όλη την ταινία. Την ιστορία κάποιων ρομπότ  που κατασκευάστηκαν από τον δημιουργό τους με ημερομηνία  λήξης και την εξέγερσή τους προκειμένου να μπορούν να ζουν ελευθέρα χωρις χρόνο θανάτου. Γι’ αυτή την επανάσταση των σκλάβων που σηκώνουν κεφάλι απέναντι στον δημιουργό - εξουσιαστή τους και τον αγώνα τους απέναντι στις ομάδες εξόντωσής, στις δυνάμεις καταστολής,  μιλάει η ταινία του Ριντλευ Σκοτ, ένα αριστούργημα σε όλους τους τομείς – αισθητικούς, ψυχολογικούς, τεχνικούς καλλιτεχνικούς, ιδεολογικούς, κοινωνικούς  - και αυτή την ιστορία είδε και τόνισε ο Έλληνας μουσικός. Στο τέλος ο αρχηγός των επαναστατών αν και βρίσκετε ένα βήμα πριν τον θάνατο αντί να σκοτώσει τον διώκτη του, τον σώζει κάνοντάς τον να καταλάβει πως όλοι είναι οι μαριονέτες σε ένα στημένο παιχνίδι. Και όταν όλα τελειώνουν και ακούγεται το επιβλητικό θέμα καταλαβαίνουμε πως αυτός ο αγώνας, αυτή η αναμέτρηση, αυτή η ηρωική επανάσταση που έληξε με τον θάνατο όλων των εξεγερθέντων δεν ήταν μάταιη. Δεν μπορεί να είναι μάταιη. Το μαρτυράει η μουσική. ΜΝΗΜΕΙΟ!!! Και μιας και μιλάμε για επανάσταση και εξεγερμένους ένα είναι το μεγάλο γεγονός. Η Γαλλική επανάσταση. Υποψήφιο για 5 Σέζαρ από τα οποία κέρδισε αυτό του β αντρικού ρόλου η καλύτερη εκδοχή των Les Miserables  μέχρι και την έλευση του μιούζικαλ είχε ένα σάουντρακ απ’ αυτά που σου μένουν στην ψυχή και σε χαράζουν σαν ακροατή όσα χρόνια κι αν περάσουν και που δυστυχώς δεν ήταν καν υποψήφιο για Σέζαρ μουσικής. Βέβαια, στο τρίωρο έπος του Robert Hossein η μουσική δυστυχώς δεν έχει πρωταγωνιστικό ρόλο και  αυτό γιατί η ευρωπαϊκή σχολή δεν ήθελε η μουσική να κατακλύζει την ταινία όπως συνέβαινε στην Αμερική. Έτσι στην ταινία ακούγεται σε στιγμές και με λίγη διάρκεια. Μόνο στην κορύφωση στην σφαγή στα οδοφράγματα και στον θάνατο της Επονίν έχουμε μια συγκλονιστική 7λεπτή σεκάνς σε αργή κίνηση όπου η  μουσική του Michel Magne γίνεται κυρίαρχη στο χαρακτηριστικό κομμάτι Requiem Des Barricades. Έτσι είναι υποδεέστερη μέσα στην ταινία σε σχέση με τα τέσσερα πιο πάνω σκορ. Αργότερα η τρίωρη ταινία έγινε τετράωρη μίνι σειρά με νέες σκηνές την οποία δυστυχώς δεν την εχω δει για να ξέρω αν αποκαταστάθηκε το σφάλμα που έγινε στην ταινία με την λιγοστή χρήση του σάουντρακ . Ο Magne έχει κάνει ένα σάουντρακ με την μορφή ορατορίου ή Ρέκβιεμ μιας και όλα τα κομμάτια είναι χορωδιακά ή έχουν σοπράνο. Προκειται για ένα μουσικό άλμπουμ από τα λίγα που έχει να αναδείξει η μουσική κινηματογραφική ιστορία. Ο Magne περιέγραψε όλους τους τραγικούς ήρωες με χορωδιακά κομμάτια και τους έδωσε έτσι μια Αγιοποίηση. Και το πιο χαρακτηριστικό είναι πως ο Ιαβέρης δεν έχει καθόλου δικό του θέμα. Ο Γιάννης Αγγιάνης, η Κοζέτ , η Φαντίν , οι επαναστάτες όλοι έχουν την δικιά τους μουσική στιγμή και αυτό είναι κάτι που δίνει στο σάουντρακ έναν φοβερό πλούτο θεμάτων. Έτσι μετά το ρέκβιεμ των επαναστατών έχουμε το θέμα Nostalgie d'une Tendresse μια ανατριχιαστική μπαλάντα με κύριο όργανο το πιάνο . Στο τρίτο θέμα Jour de Colère έχουμε ένα πολύ δυναμικό χορωδιακό στα πρότυπα του Βέρντι με σολίστ τον βαρύτονο  Michel Piquemal. Στο τέταρτο θέμα Recueillement νέα συγκλονιστική μελωδία μπαίνει στο παιχνίδι με την αισθαντική φωνή της σοπράνο Rose-Marie Mézac. Αμέσως μετά έχουμε αλλαγή ύφους με το Thème du Mariage ( Version 1 ) όπου το φλάουτο σε συνοδεία με την ορχήστρα ερμηνεύει ένα πολύ τρυφερό και ντελικάτο θέμα. Μετά έχουμε το ντουέτο Γιάννη Αγιάννη και Κοζέτ και επανάληψη του θέματος Nostalgie d'une Tendresse αλλά με διαφορετική ενορχήστρωση. Εδώ υπάρχει  η προσθήκη σοπράνο και χορωδίας και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά εκθαμβωτικό. Το L'Enterrement Lamarck είναι ένα νέο θέμα, ατμοσφαιρικό και απειλητικό που προϊδεάζει τον ακροατή για κάτι απειλητικό. Το Agnus Dei για γυναικεία χορωδία είναι ένα θεόπνευστο κομμάτι, ένα θρίαμβος της ελεγείας, ένα σπαρακτικό θέμα που σε μεταφέρει στα ουράνια. Στο επόμενο track  La Chanson de Cosette έχουμε πάλι νέο φρέσκο θέμα με μια σχεδόν κέλτικη μελωδία στην οποία αργότερα θα πατήσει η χορωδία και θα την μετατρέψει σε Ρωσικής καταβολής σύνθεση!!! (Απίστευτα πράγματα. Ο πλούτος είναι ανεπανάληπτος) . Στο Thème du Mariage ( Version 2 ) έχουμε επανάληψη του θέματος του γάμου αλλά με άλλη ενορχήστρωση (Το τσέμπαλο τώρα έχει τον πρώτο λόγο) κι έτσι  αποκτά μια νέα φρεσκάδα. Τα υπόλοιπα δυο θέματα είναι του ANDRE HOSSEIN τα οποία έχουν κι αυτά αξία ειδικά το La Rencontre με την δραματικότητά του και την χαρακτηριστική του μελωδία. Μετά επιστρέφουμε στις συνθέσεις του Magne με το θέμα της Φαντίνας. Και μόνο από το όνομα καταλαβαίνετε ότι θα έχουμε ένα γνήσιο δραματικό θέμα με έμφαση στα τύμπανα και το αργό τέμπο. Στο επόμενο κομμάτι έχουμε την τρίτη παραλλαγή του θεματικός της Νοσταλγίας με νέα ενορχήστρωση. Δεν έχουμε πιάνο, ούτε σοπράνο, αλλα χορωδία!!! Μυθικά πράγματα. Το εξωπραγματικό σάουντρακ θα τελειώσει με το αρχικό ρέκβιεμ να επανέρχεται σε μια πιο σύντομη βερσιόν. Λίγα είναι εκείνα τα σάουντρακ τα οποία έχουν τόσα πολλά θέματα τα οποία να είναι όλα πρώτης γραμμής. Παρόλο που οι Άθλιοι έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο πολλές φορές -αν βγάλουμε έξω το μιούζικαλ- δεν προσεγγιστήκαν μουσικά ποτέ με τέτοια δύναμη, ευρηματικότητα και μελωδικότητα όπως έκανε ο Magne. Ακόμη και η ιδιοφυΐα που ακούει στο όνομα Alex North αλλά και το εκπληκτικό σκορ του Poledouris για την ταινία του Μπιλ Ογκαστ δεν φτάσανε σε τέτοια επίπεδα. Δεν υπάρχουν φυσικά περίτεχνες παραλλαγές ή νύξεις θεμάτων με τον μοναδικό τρόπο που  έκαναν οι Williams, Golsmith , Poledouris και Vangelis , αλλά εδώ υπάρχει άλλη φιλοσοφία και ομορφιά. Φοβερά πράγματα. Μα δεν είχαμε μόνο αυτά τα 5 μνημεια. Το φαινόμενο της Γαλλικής κινηματογραφικής μουσικής ο Philippe Sarde με το απόλυτό του σκορ το Quest for fire φτάνει στο υψηλότερο σημείο της καριέρας του. Το εκπληκτικό σε αυτή την ταινία του Ζαν Ζακ Ανό είναι πως όλο το φιλμ δεν έχει διάλογους!!!  Στηρίζεται δηλαδή επάνω στην μουσική και στις κραυγές των πρωτόγονων ανθρώπων που μέσα από την οδύσσεία τους παίρνουμε μια ιδέα για το πως ήταν η ζωή πριν μερικές χιλιάδες χρόνια!!! Το πρωτοποριακό φιλμ του Ανό που πλέον μπορεί να φαίνεται γερασμένο μιας και τεχνικά έχει ξεπεραστεί, έχει μια μουσική άλλο πράμα. Που λέτε να στηρίχτηκε ο Sarde εδώ; Πολύ σωστά . Στον Στραβίνσκι. Και που αλλού; Στον Jerry Goldsmith και στο Planets of the apes!!! Δεν γίνονται αυτά. Και τι δεν έγραψε ο Sarde εδώ. Δυναμικές ουβερτούρες που αποτυπώνουν με τον καλύτερο τρόπο την ατμόσφαιρα της ταινίας. Φαντασμαγορικά action cue με εφιαλτικές ενορχηστρώσεις  που εναρμονίζονται με τις σκηνές μαχών και  σφαγών όπως είναι το εναρκτήριο μακελειό και η μάχη με την αρκούδα . Love theme στηριγμένο στο Pan flute . Θέματα λυρικά  και εξυψωτικά όπως η σκηνή με τα μαμούθ. Χαοτικά χορωδιακά χωρίς νόημα.  Όλα τα έχει η μουσική του Sarde. Όλα!!! Και τώρα πρέπει να διαλέξω πιο είναι το κορυφαίο σκορ της χρονιάς!!! Αν το βιβλίο πήγαινε με βάση την μουσική υποστήριξη μέσα στην ταινία θα έφευγε έξω ο Magne και θα μένανε οι υπόλοιποι. Με μια δεύτερη ματιά θα βγάζαμε και τον Vangellis γιατί η μουσική του χτυπάει υποσυνείδητα. Άρα μένει ο Williams ο Goldsmith o Poledouris και ο Sarde.   Τώρα εδώ το βουβό φιλμ από την φύση του έχει προβάδισμα. Αλλά πως να του δώσεις την πρωτιά όταν ξέρεις πως  ο Wlliams έχει σχολιάσει μια δεκαπεντάλεπτη σεκάνς με τέτοιο μεγαλοφυή τρόπο; Και με τον Conan τι κάνεις; Μπορείς να τον αγνοήσεις; Αμ τον Rambo ; Όλον αυτό τον αγώνα που περιέγραψε ο Goldsmith με τόσο πρωτοφανή τρόπο; Βάζοντάς τα πάλι στην ζυγαριά  οι επιλογές μου θα ήταν ο Conan και ο Ε.Τ. Και όταν θα μπουν στην ζυγαριά των χιλιοστών θα δούμε πως ο Williams έχει ένα απειροελάχιστο προβάδισμα. Και έχει προβάδισμα γιατί μέσω της μουσικής έδωσε υπόσταση στον χαρακτήρα του Εξωγήινου , στην οδύσσεια ενός ξενιτεμένου , στην φιλία ανάμεσα σε έναν ντόπιο και σε έναν ξένο και στις προσπάθειες ώστε αυτή η φιλία να κρατήσει κάτω από αντίξοες συνθήκες. Όλα αυτά τα λέει ο γίγαντας μέσα από την μουσική και αν ακούσει κανείς το ολοκληρωμένο σκορ που κυκλοφόρησε η La la land θα παρατηρήσει πως υπάρχουν στην κάθε τους λεπτομέρεια όλες αυτές οι πτυχές του δράματος. Βέβαια και το τριπλό Σίντι του Conan να ακούσει κανείς θα δει με πόσο ιδιοφυή τρόπο ο Bill επεξεργάζεται τα βασικά του θέματα. Εν πάση περιπτώση θεωρώ το σκορ του Williams πιο ολοκληρωμένο και πιο δύσκολης τεχνικής γιατί το τελικό δεκαπεντάλεπτο συμβαίνουν απίστευτα πράγματα από τα οποία δεν του ξεφεύγει τίποτα, μα τιποτα, και παρόλα αυτά κρατάει την δομή του κομματιού με τέτοιο τρόπο που να διακρίνονται καθαρά η αρχή, η μέση και το τέλος με ένα τρόπο που έκανε μόνο ο Σοστακόβιτς στις συμφωνίες του όταν και κράταγε ένα θέμα για δεκαπέντε  και είκοσι λεπτά. Και μόνο για τον βαθμό δυσκολίας όπου δεν χάθηκε ούτε δευτερόλεπτο ο έλεγχος, το βραβείο πάει στον John. Αλλά έλα μου ντε που εδώ το βιβλίο αναφέρεται στα άλμπουμ και θα πρέπει να τα κρίνω με βάση την ακρόαση. Και πείτε μου τώρα τι να κάνω. Κανονικά πάμε για ισοπαλίες και ισοβάθμιες, αλλά δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Είμαι ο Κατσούλας και θα πρέπει να τα εξετάσω στην κάθε λεπτομέρεια και όχι να αποφεύγω την δουλειά και την μελέτη επειδή κουράστηκα. Ένα δίκαιο γεγονός θα ήταν να το ρίξω στην τύχη. Αλλά όχι ούτε αυτό θα το κάνω. Στην τύχη θα μπορούσε να το ρίξει ο οποιοσδήποτε όχι εγώ. Εγώ δεν επιτρέπεται. Πάμε λοιπόν να τα ξαναβάλουμε κάτω. Ακούγοντας πάλι ένα ένα προσεκτικά τα αυθεντικά άλμπουμ των 45 λεπτών διαπιστώνουμε πως ούτε ένα δεν κάνει κοιλιά, ούτε ένα δεν έχει την παραμικρή νότα για πέταμα. Εδώ λοιπόν θα πρέπει να κριθεί ο πλούτος και η δύναμη των θεμάτων. Ένας ερευνητής θα πρέπει να παραμένει ψυχρός συναισθηματικά και να μην επηρεάζεται από την ταινία. Άμα ήταν έτσι θα το έδινα στον E.T που είναι και μια από τις αγαπημένες μου ταινίες. Δεν πάει όμως έτσι. Σε αυτό το σημείο κοιτάμε την μουσική. Το θέμα λοιπόν είναι τι εστί σάουντρακ . Τι σημαίνει σκορ ταινίας. Είναι ένα μουσικό άλμπουμ που βγάζει όλη την ατμόσφαιρα του έργου και τα νοήματα με διαφορετικά θέματα ή είναι ένα μουσικό δημιούργημα που πρέπει να λέει όλες τις πτυχές τις ταινίας με ένα -δυο το πολύ θέματα τα οποία θα παραλλάσσονται και θα επεξεργάζονται με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουμε ένα ολοκληρωμένο μουσικό έργο; Εδώ οι απόψεις διίστανται. Για πιο ολοκληρωμένη μελέτη δείτε στο κεφάλαιο του βιβλίου άλμπουμ ή σκορ. Πολλοί πιστεύουν ότι ένα δυο θέματα είναι αρκετά και ότι μετά θα πρέπει να επαναλαμβάνονται με διαφορετική ενορχήστρωση και με διαφορετικά μέτρα και άλλοι πιστεύουν ότι θα πρέπει να έχουμε όσο το δυνατόν περισσότερα θέματα. Εάν βάλουμε κάτω αυτές τις δυο σχολές  - οι οποίες και σωστές είναι και απολαυστικές αν γίνουν σωστά- θα δούμε ότι ο περισσότερος βαθμός δυσκολίας υπάρχει στην δεύτερη περίπτωση. Είναι πιο δύσκολο μουσικά για έναν συνθέτη να βρει 5-6 ιδέες τελείως διαφορετικές μεταξύ τους παρά να βρει μια -δυο και μετά να τις παραλλάξει. Γι’ αυτό τα καλύτερα σάουντρακ όλων των εποχών θεωρούνται τα ιστορικά έπη του Χόλυγουντ. Ο πλούτος των θεμάτων, η δυσκολία στην περιγραφή διαφορετικών κόσμων, οι πολλές και διαφορετικές συγκρούσεις που εκτείνονται από ιδεολογικές και πολιτικές μέχρι πολεμικές και ψυχολογικές καθιστούν ένα πλαίσιο για τον συνθέτη εξαιρετικά χρονοβόρο και ψυχοφθόρο. Όλοι αυτοί οι διαφορετικοί κόσμοι θα πρέπει να αποκτήσουν μια τέτοια μουσική υπόσταση απολύτως ταιριαστή στον χρόνο και στον τόπο που δρουν οι χαρακτήρες και που λαμβάνουν μέρος τα γεγονότα. Ως εκ τούτου θεωρώ πως ο Magne με τα τόσα πολλά και συγκλονιστικά θέματα και με τις δυο τρεις παραλλαγές τους  έκανε την καλύτερη δουλειά. Όμως υπάρχει μια λεπτομέρεια στο έργο του John Williams που τα τσακίζει όλα. Την στιγμή που ο εξωγήινος προσγειώνεται στην γη στην αρχή της ταινίας έχουμε 6 λεπτά σεκάνς χωρις διάλογο. Εκεί η μουσική του John δεσπόζει. Αν παρατηρήσετε ένα πίκολο παίζει μια παράξενη μελωδία, το οποίο κατά την άποψη μου εκπροσωπεί τον ίδιο τον Ε.Τ. Είναι ο ίδιος ο Ε.Τ  που ξεκινάει σιγά σιγά την περιπλάνησή του σε έναν άγνωστο τόπο και είναι σαν να σου μιλάει: «Για να δούμε τι είναι αυτός ο τόπος. Τι φυτά, τι ζώα ζουν εδώ» . Και το πίκολο μας παρουσιάζει το πόσο ευγενική το πόσο μαγική το πόσο αισθαντική φυσιογνωμία είναι ο χαρακτήρας του. Δεν υπάρχει καμία απειλή. Είναι ένα ντροπαλό και ευαίσθητο πλάσμα. Μα πίκολο; Πως το σκέφτηκαν; Καθώς λοιπόν ο περίπατός του κορυφώνεται, κορυφώνεται και η μουσική και υπάρχει ένα περίφημο ξέσπασμα ορχήστρας καθώς η μικρή φιγούρα του Ε.Τ φαίνεται ασήμαντη μπροστά στο δάσος. Το στοιχείο της απειλής μπαίνει μόνο όταν εμφανίζεται ο άνθρωπος και αρχίζει να καταδιώκει τον επισκέπτη. Η μελωδία που ερμήνευσε το πίκολο στην αρχή θα εμφανιστεί πάλι καθώς ο Ε. Τ θα μείνει μόνος του πλέον αφού δεν πρόλαβε τους συντρόφους του. Εκεί η μελωδία περνάει και σε έγχορδα γιατί η μοναξιά του έχει μεγαλώσει. Η ουσία όμως είναι στο πίκολο. Το πίκολο πότε επανέρχεται λέτε; Στο τέλος! Όταν έχει κλείσει η πόρτα του διαστημοπλοίου . Και πλαισιώνεται και από άλλα όργανα. Και η μελωδία περνάει στο γαλλικό κόρνο. Εκεί η ευγενική μορφή του Ε.Τ μας λέει. « Παραμένω ο ίδιος . Το ευγενικό και ευαίσθητο πλάσμα που είχα μέσα μου δεν άλλαξε. Όμως κάτι πήρα. Έγινα πιο δυνατός. Έμαθα πράγματα. Απέκτησα φίλους, εμπειρίες, γνώση . Και στους φίλους θα σταθώ, όχι στους εχθρούς. Γι’ αυτό το θέμα του περνάει σε ένα ισχυρό όργανο όπως είναι το γαλλικό κόρνο  καθώς αποχωρεί. Μα δεν τελειώσαμε. Γιατί η φανφάρα στο τέλος; Γιατί η μουσική πανηγυρίζει ,ενώ θα έπρεπε να λυπάται που μια φιλία χωρίστηκε; Γιατί το θέμα δεν ήταν η φιλία. Αλλά η επιστροφή στην πατρίδα! Ήταν λοιπόν μια αποστολή. ΜΙΑ ΕΠΙΚΥΝΔΥΝΗ ΚΑΙ ΑΔΥΝΑΤΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Και τώρα εξετελέσθει . Αυτό μας λέει ο Williams. Τα καταφέραμε! Νικήσαμε!!! Αυτές οι λεπτομέρειες δεν υπάρχουν σε κανέναν άλλον συνθέτη. Τεράστιο σκορ από τα κορυφαία όλων των εποχών. Ο John Williams δεν πιάνεται. Μα δεν είχαμε μόνο αυτά τα σκορ. Είχαμε κι ένα σωρό άλλα αριστουργήματα για να μας κάνουν την ζωή ακόμη πιο δύσκολη και ως εκ τούτου ακόμη πιο ευχάριστη. Γιατί δυσκολία και ευχαρίστηση πηγαίνουν μαζί.

Αμερική: Δεν έχουμε καταλάβει ακόμη πόσο αριστουργηματικό σκορ είναι το Monsignor. Ερμηνευμένο από την συμφωνική του Λονδίνου ο μελωδικός οίστρος του Williams είναι πάνω από το κόκκινο. Φτάνει θα έλεγα στο υπερ. – κόκκινο. Συγκλονιστικό και θεάρεστο κυρίως θέμα που στο track  The meeting in Sicily φτάνει στο απόγειό του σε ένα από τα καλύτερα σκέρτσο που έγραψε ποτέ αυτός ο υπερ.- τιτάνας. Μα τι να πούμε όμως και για το χορωδιακό Gloria όπου έχουμε μια πεντάλεπτη σεκάνς στην ταινία, που γυρίστηκε στον καθεδρικό ναό του Αγίου Ιωάννη στην Ρώμη χωρις διαλόγους και εφέ που κυρίαρχος είναι μόνο η μουσική. Ο Williams συνέθεσε ένα χορωδιακό με λατινικές ασφαλώς επιρροές , το οποίο το ξεκινάει μόνο με εκκλησιαστικό όργανο και χορωδία ώστε να φανεί σαν source music στην ταινία και μετά προσθέτει brass ενώ το αποτελειώνει με ολόκληρη ορχήστρα. Μαγεία. Απλή μαγεία!!! Αλλά έχουμε και την παραλλαγή του βασικού θέματος σε ένα track που ξεκινάει με πιάνο και  που είναι ικανό να γκρεμίσει όλους τους ναούς και να χτίσει καινούργιους! Μεγάλο σκορ σας λέω και απορώ γιατί δεν μνημονεύεται από θαυμαστές και γιατί δεν παίζεται σε συναυλίες. Για πάμε και στον Jerry. Άλλος από κει. Εκτός από το Rambo κατέθεσε και αλλά τέσσερα σκορ. Και μαντέψετε. Είναι και αυτά αριστουργήματα! Ξεκινάω με το καρτούν Secret of NIMH όπου ο ιδιοφυής Jerry το προσέγγισε σαν ένα σοβαρό action score και όχι σαν μια ασήμαντη παιδική ταινία. Καταπληκτικό. Κάτι ιδέες, κάτι ευρήματα, κάτι action cue, κάτι χορωδιακά. Χορταστικό και γεμάτο. Απόλαυση. To Night Crossing είναι ένα action movie που αναφέρεται σε μια πραγματική ιστορία για τις προσπάθειες δυο αντρών να δραπετεύσουν από την Ανατολική Γερμανία με ένα αερόστατο παίρνοντας και τις οικογένειές τους μαζί. Περιττό να σας πω πως δένει η μουσική του Goldsmith στην ταινία. Είναι ένα θέμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του στο οποίο μεγαλουργεί. Με τίποτα όμως δεν χάνεται και η μουσική αξία σαν αυτόνομη ακρόαση.  Ιδέες και εμπνεύσεις είναι η μία καλύτερη από την άλλη. Βαλς για την στιγμή της ελευθερίας, συναρπαστικά action cue για την περιπέτεια, love theme και λυρισμός για την στιγμή που ατενίζουν τον απέραντο ορίζοντα. Αριστούργημα. Πάμε στο Challenge του Τζων Φρανκεχάιμερ  όπου ένας Αμερικανός πυγμάχος εμπλέκεται σε μια διαμάχη μεταξύ δυο Ιαπώνων αδερφών. Ευκαιρία για τον τιτάνα o οποίος ξεσπαθώνει και ούτε μύτη ούτε σαγόνι. Ο Goldsmith  ξεσκονίζει  τις γνώσεις του στις ιαπωνικές ενορχηστρώσεις για  να τις εμπλέξει με την δυτική φιλοσοφία και κουλτούρα και να καταθέσει ακόμη ένα σάουντρακ σταθμό στην καριέρα του σε μια μέτρια ταινία η οποία όμως έχει από τους καλυτέρους τίτλους αρχής ever. Και κλείνω με το πασίγνωστο Poltergeist. Ο Goldsmith έγραψε ένα παιδικό νανούρισμα για την Κάρολ Ανν, πολύ οικείο και μελωδικό, αργότερα περιέγραψε την γειτονιά με πλούσια χρώματα και αισιοδοξία  και μετά αφέθηκε στην τρομακτική ιστορία χρησιμοποιώντας παράξενους και ιδιαίτερους μουσικούς χρωματισμούς σε ένα άλμπουμ που δεν σε αφήνει να πάρεις την παραμικρή ανάσα καθώς τα μεγάλα θέματά του σε παγιδεύουν σε έναν λαβύρινθο, όπως ακριβώς παγίδεψαν οι δυνάμεις του σκότους και την Κάρολ Ανν. Πολλοί τσίνησαν με την έλλειψη κάποιας μελωδίας στα action cue μα είναι η ιδιοφυΐα του να προσαρμόζεται στο θέμα κάθε ταινίας με ανεπανάληπτο τρόπο. Η Κάρολ Ανν περιγράφεται μελωδικά και ο μεταφυσικός κόσμος που είναι αδύνατον να εξηγηθεί με ατονικά στοιχεία. Έπος! Έτσι έχουμε από τον Goldsmith μια πενταπλέτα που κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Μα τι επιδόσεις είναι αυτές; Τι επιδόσεις είναι αυτές; Πάμε στον James Horner. Star Trek II: The Wrath of Khan και 48 HRS με Νικ Νόλτε και Έντι Μέρφι. Το Star Trek II: The Wrath of Khan είναι ένα συμφωνικό έπος το οποίο πατάει γερά στις εμπνεύσεις του Goldsmith αλλά και στις εμμονές του Horner. Όλες του οι μανιέρες  που αργότερα θα μας απασχολήσουν  βρίσκονται εδώ σε ύψιστο βαθμό σε ένα από τα πιο εντυπωσιακά  σάουντρακ της καριέρας του. Χορταστικό και απολαυστικότατο. Το 48 HRS είναι ηλεκτρονικό μα έχει κάποιες επιδέξιες στιγμές. Συνεχίζω με Bill Conti. Ένα ελαφρύ, ένα βαρύ και ένα ενδιάμεσο. Ξεκινάμε με το ενδιάμεσο το Rocky 3 που δεν έχει κάτι καινούργιο να προσθέσει μουσικά παρά μόνο το θέμα του Μικ και της Άντριαν. Το οποία είναι σπαρακτικά και αποτελούν άλλη μια μεγάλη έμπνευση του Ιταλοαμερικανού συνθέτη. Ειδικά το θέμα του Μικ είναι ένας φόρος τιμής στον ίδιο τον ηθοποιό που τον ερμήνευσε τόσο μοναδικά, τον Μέρεντιθ, που σε ανατριχιάζει. Συνεχίζουμε με το ελαφρύ I, the Jury,  με Άρμαντ Ασάντε και Μπάρμπαρα Καρέρα όπου ένας ντέντεκτιβ ερευνάει το φόνο  ενός φίλο του όπου όλα τα στοιχεία που οδηγούν λέτε; Σε μια κλινική του σεξ!!! Απίστευτα κακό φιλμ, απίστευτη Καρέρα απίστευτος Conti που ντύνεται Quinsy Jones με εξαιρετικά αποτελέσματα. Και κλείνουμε συμφωνικά και μεγαλόπρεπα με το  Τhat Championship season. Μάρτιν Σην, Ρόμπερτ Μίτσαμ,  Μπρους Ντερν και έχουμε να κάνουμε με πέντε ηλικιωμένους που θυμούνται τα νιάτα τους  και κάνουν ένα Reunion σαν ομάδα που κατέκτησε το πρωτάθλημα το 1957 στο μπάσκετ. Παρόλο που έχουμε να κάνουμε με μια διασκευή θεατρικού έργου ο Conti βρίσκει πάλι τον τρόπο να επιστρατεύσει τα επικά στοιχεία του με τα θριαμβευτικά πνευστά στο πιο εσωτερικό τους όμως  του και να δημιουργήσει πάλι αξέχαστα θέματα. Συνεχίζουμε επικά με απίστευτα επικά σάουντρακ φαντασίας σε μια χρονιά πολύ σπουδαία για το είδος. Αριστούργημα από τον Trevor Jones με το μεσαιωνικό Dark Crystal και παίρνει την εκδίκησή του από το Excalibur του προηγούμενου χρόνου μιας και η μουσική του δεν έχει κυκλοφορήσει ποτέ. Η χρονιά όπως καταλαβαίνετε είναι καταπληκτική στα μεγάλα και πλούσια συμφωνικά σκορ εκ των οποίων το Beatsmaster του Lee Holdridge ένα εντυπωσιακότατο και μεγαλεπήβολο σάουντρακ που μπορεί να φωτογραφίζεται δίπλα στον Conan. Αλάνθαστη ενορχήστρωση, ορμητικά επικό με θέματα ηρωικά και μεγαλειώδες εντυπωσιακές φανφάρες, Το σκορ δίνει περισσότερο έμφαση στις  λυρικές στιγμές παρά στα ξέφρενα action cues και είναι ελάχιστα περιγραφικό. Το περίφημο Τέρας της Κοπεγχάγης μια ταινία που έβλεπα μικρός, το Q: The Winged Serpent σε μουσική Robert Ragland, με τον Ντέιβιντ Κάρανταιν είναι μια ασόβαρη ταινία που όμως έδωσε στον μουσικό την ευκαιρία να γράψει ένα ωραιότατο συμφωνικό σκορ με ευρηματικές ιδέες. Ο βετεράνος της χρυσής εποχής του Χόλυγουντ Les Baxter προσφέρει ένα καταπληκτικό βασικό θέμα στην ταινία The Beast Within το οποίο και αναμασάει συνέχεια. O Kenneth Wannberg υπέγραψε δυο εκπληκτικές μουσικάρες για ταινίες που πια έχουν ξεχαστεί. Τα σκορ του όμως είναι θαυμάσια. To Mother Lode είναι σκηνοθετημένο από τον Τσαρτλον Ήστον με τον ίδιο πρωταγωνιστή και την Κιμ Μπάσιτζερ παρακαλώ πρωταγωνίστρια σε μια ταινία που δεν την είδε ούτε ο ίδιος ο Ήστον. Στο έργο  ενός τρελοσκοτσέζος ανθρακωρύχος που ζει απομονωμένα στην Κολομβία σε κάτι σπηλιές ψάχνοντας έναν μεγάλο θησαυρό σκορπάει τον τρόμο σε ένα ζευγάρι όπου το αεροπλάνο τους συνετρίβη και προσπαθούν να σωθούν. Η μουσική του Wannberg είναι συμφωνικότατη με πλούσια κλασική ενορχήστρωση παλαιάς κοπής και αποδίδει με θαυμαστό τρόπο, τόσο την αγωνία του ζευγαριού με ατμοσφαιρική μουσική όσο και την άγρια ομορφιά της φύσης με ωραίες μελωδίες στηρίζοντας έτσι τις συνθέσεις του σε δυο  αφηγηματικούς άξονες. Ακόμη καλύτερος είναι στο Amatuer ένα φιλμ νουάρ σε ψυχροπολεμικό σκηνικό. Περίτεχνη και μελωδική με μελαγχολικές δόσεις σέβεται απολύτως τους κανόνες του είδους. Δεν είναι μάλιστα τυχαίο που ο Wannberg  είναι ο music editor του John Williams σχεδόν σε όλα του τα σκορ. Ίδια στόφα ίδια ηχοχρώματα, έμφαση στην μελωδία, συμπαγής δομή !

Περνάμε σε έναν άλλον Αμερικανό συνθέτη που χρησιμοποιούσε πάντα συμφωνική ορχήστρα. Ο λόγος για τον Richard Band έναν μουσικό που έγραψε πάρα πολλά σκορ για b movies γι’ αυτό και δεν τον αναφέρουμε σε αυτό το βιβλίο μιας και οι ταινίες για τις οποίες καλούνταν να γράψει μουσική δεν είχαν τίποτε το αξιομνημόνευτο. Όμως πάντα ο Band και στις πιο κακές ταινίες χρησιμοποιούσε συμφωνική ορχήστρα με εκπληκτικά αποτελέσματα. Από τις λίγες περιπτώσεις όπου ξέφυγε και έγραψε μουσική για ταινία, μιας πιο, ας το πούμε  αξιομνημόνευτης παραγωγής ήταν το The House on Sorority Row στο οποίο παρέδωσε ένα ωραιότατο συμφωνικό σκορ με ένα υπέροχο βασικό θέμα που έχει κάτι από Μπραμς, Killar και γαλλική ρομαντική σχολή και  είναι ντιπ κόντρα στο μαθήτριες-στα-νύχια-μανιακού-φονιά στυλ. Μάλιστα στο δεύτερο θέμα του όπου αρχίζει να μπαίνει στο κλίμα της ταινίας θα συναντήσετε την μελωδία του James Newton Howard  από το Signs σε ένα βέβαια πιο πρώιμο και ανολοκλήρωτο στάδιο. Περνάμε σε πιο ελαφρά σκορ.  Το σκορ του Band στην συνέχεια επιστρατεύει γυναικεία φωνητικά και παραμυθένια ενορχήστρωση για να σε υπνωτίσει ενώ υπάρχουν και στιγμές με καταπληκτικά action cues! Μια εξαιρετική δουλειά! Το The Entity του Charles Bernstein μπορεί να είναι ένα πολύ βαρύ και υποβλητικό θρίλερ αλλά η μουσική του είναι ηλεκτρονική και επιφανειακή. O σκηνοθέτης John Harrison έγραψε το δεύτερο μουσικό του σκορ για τον κινηματογράφο αλλά όχι για δικιά του ταινία. Το   Creepshow  η σπονδυλωτή ταινία του George A.Romero των ζόμποταινιών τα πήγε αρκετά καλά στο box office και το αμιγώς ηλεκτρονικό σκορ έχει πλέον γίνει ένα από τα πλέον αγαπημένα των horror fans απανταχού της υφηλίου. Μέσα στον ορυμαγδό των συνθετικών ήχων ακούμε και ορισμένες αρκετά εμπνευσμένες συνθέσεις. Οι δυο θρυλικές ταινίες τρόμου αποκτούν την τρίτη τους συνέχεια με τους ίδιους μουσικούς στην ομάδα τους αλλά φαίνεται ότι κι αυτοί βαριούνται. Το Friday the 13th Part III είναι μια από τα ίδια από τον Manfrendini σ ‘αυτό το τρίτο μέρος του έπους του Τζέησον Βούρχις του φονιά, με τη διαφορά ότι τα τζιμάνια οι παραγωγοί έβαλαν στους τίτλους της αρχής το θέμα της ταινίας με ντίσκο ενορχήστρωση, το οποίο είχε πλάκα και έκανε μεγάλη επιτυχία στα κλαμπς εκείνη την εποχή. Κατά τα άλλα τα ίδια...τσ τσ τσ τσ...α α α α α...Ενώ το Halloween III: Season of the Witch παρόλο που δεν έχει Μάικλ Μάιερς μέσα έχει Alan Howarth και John Carpenter στην μουσική. Δεν γινόταν να μην φτιάξουν και τρίτη συνέχεια μετά τις δυο πρώτες τεράστιες επιτυχίες, όμως είχαν την έμπνευση να κάνουν HALLOWEEN ταινία χωρίς τον μυθικό πρωταγωνιστή της τον φονέα Μάικλ Μάγιερς. Ένας ζουρλαμένος κατασκευαστής παιχνιδιών έχει βάλει στόχο να δολοφονήσει όσο περισσότερους ανθρώπους μπορεί μέσα στη γιορτή του Χαλογουίν σ ‘αυτήν την τρίτη συνέχεια, αλλά τα στοιχεία slasher επίσης απουσιάζουν και ο αποκρυφισμός και η μαγεία παίρνουν την σκυτάλη χωρίς επιτυχία. Η ταινία πάτωσε ντιπ. Όπως καταλαβαίνετε  η μουσική δεν περιλαμβάνει τίποτα από τα στοιχεία των δυο πρώτων ταινιών πλην κάποιων συνθετικών αρμονιών. Κατά τα άλλα το σκορ των Alan Howarth και John Carpenter (που και πάλι απουσιάζει από τη σκηνοθετική καρέκλα) έχει ατμόσφαιρα, αλλά υστερεί έναντι των σκορ του στις προηγούμενες δυο ταινίες. Η ταινία πάντως έχει ενδιαφέρον μην την προσπερνάτε έτσι. Ο Harry Manfrendini πάντως είχε και ένα άλλο θρίλερ που έγραψε την μουσική και ασφαλώς έκανε πολύ καλύτερη δουλειά. Το Swamp Thing του Γουες Γκρέιβεν είναι ένα αποτυχημένο φιλμ αλλά με ένα ωραιότατο ορχηστρικό σκορ. Το  The Last Unicorn του Jimmy Webb για μια ταινία καρτούν με  τραγούδια έχει έντονο το στοιχείο της φαντασίας μιας και αναφέρεται σε έναν μονόκερο  και είναι  μια πολύ μελωδική δουλειά αλλά πολύ  απλοϊκή. Ο άρχοντας της ηλεκτρονικής Giorgio Moroder επιστρέφει με το Cat People. Μεγάλη επιτυχία για τον βασιλιά των κλαμπ της εποχής αυτό το σκορ. Ο Paul Schrader μετά την επιτυχία του AMERICAN GIGOLO ζητάει ξανά τη συνεργασία του Moroder γι’ αυτό  το φιλόδοξο ελεύθερο ριμέικ της θρυλικής ταινίας του 1942 του Ζακ Τουρνέρ. Ο Moroder γράφει το θρυλικό "Gasoline" που είναι και το βασικό θέμα της ταινίας και τραγουδιέται μοναδικά από τον David Bowie. Το σκορ είναι ρυθμικό και ηλεκτρονικό τίγκα στην ατμόσφαιρα και τον ερωτισμό όπως και η ταινία βέβαια. Προτείνεται για χρυσή σφαίρα μουσικής και τραγουδιού αλλά από τα Όσκαρ μένει όξω. Το τραγούδι έπρεπε να το σηκώσει και με τα δυο χέρια το αγαλματίδιο.  Δεν πειράζει όμως γιατί την επόμενη φορά ο μυστακοφόρος Giorgio θα πάρει την εκδίκησή του. Το κορυφαίο αυτής της κατηγορίας και ένα φοβερά ευαίσθητο και ρομαντικό σάουντρακ που μπορεί να μην χρησιμοποιεί κλασική ενορχήστρωση είναι όμως πολύ αισθαντικό είναι το An Officer and a Gentleman του Jack Nitzsche. Εξαιρετικό πραγματικά. Επίσης εξαίρετο είναι και το ηλεκτρονικό έπος της  Wendy Carlos το Tron. Ο Richard Hazard με το Airplane II: The Sequel αναμασάει τα πρώτα θέματα με ελάχιστα νέα δικά του. Πάμε στους τζαζίστες  Ο  Marvin Hamlisch με το φιλμ Sophie's Choice που έδωσε το Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου στην Meryll Streep είχε και το σκορ του στην πεντάδα των υποψήφιων. Ο Hamlisch έγραψε ένα μελαγχολικό στο σύνολό του σκορ, με αρκετές επιρροές από την Εβραϊκή μουσική λόγω του κεντρικού χαρακτήρα που ερμήνευε η Streep. Για δυο τιτάνες της υποκριτικής έγραψε μουσική ο Dave Grusin. Τον Αλ Πατσίνο και τον Ντάστιν Χόφμαν. Το πρώτο,  το  Author! Author!  ένα  ψιλοαποτυχημένο φιλμ με τον Pacino σε ρόλο συγγραφέα του Μπρόντγουει που κυνηγάει την επιτυχία, ο Grusin δημιουργεί  ένα σκορ ελαφρύ, βιμπράτο και αισιόδοξο χωρις όμως κάτι  το αξιομνημόνευτο, ενώ στο Tootsie την περίφημη ταινία με τον Ντάστιν Χόφμαν είναι πιο ευρηματικός και  ζωηρός. Ο  Henry Mancini με μια ακόμη συνέχεια του Ροζ πάνθηρα το Trail of the Pink Panther δεν προσφέρει κάτι καινούργιο μουσικά.  Και τώρα ήρθε η στιγμή να κλείσουμε το κεφάλαιο Αμερικανοί συνθέτες με το κύκνειο άσμα ενός υπερθεού. Γι’ αυτό σηκωνόμαστε όρθιοι βαράμε προσοχή και στη συνέχεια χειροκροτάμε τον κολοσσό Miklos Rozsa καθώς οδεύει για την τελευταία του κατοικία. Δυστυχώς το κύκνειο άσμα του Dead Men Don't Wear Plaid είναι ένα αναμάσημα παλιότερων θεμάτων του και δεν προσφέρει τίποτα καινούργιο στην θριαμβευτική καριέρα του. Ακόμη κι έτσι όμως εμείς θα σηκωθούμε όρθιοι και θα του χαρίσουμε ένα ανεπανάληπτο standing ovation για όσα μας πρόσφερε.

Αγγλία: Όχι δεν ήταν μόνο ο Conan το μεγάλο επικό σάουντρακ της χρονιάς. Όχι δεν ήταν και το Beatsmaster που ακολουθούσε. Όχι δεν ήταν και το Dark Crystal ένα σκορ ρωμαλέας μεσαιωνικής ατμόσφαιρας. Εκείνο που τα ξεπερνάει αυτά τα δυο  και πηγαίνει πίσω ακριβώς από το Conan είναι το The Sword and the Sorcerer του  David Whitaker. Και τι δεν έχει η μουσική του Whitaker. Θριαμβευτικές ουβερτούρες, λυρικά love themes, ξέφρενα action cues, εξωτική ατμόσφαιρα, ηρωικά μοτίβα, επικές φανφάρες, θέματα για κάθε πλευρά, στρατιωτικά τυμπάνια, αποχρώσεις Χολστ Βαν Γουίλιαμς και Έντγκαρ.  Όλα υπάρχουν σε αυτό το σάουντρακ. Αριστούργημα. Ο John Barry πάντα έξοχος στο ρομαντικό δράμα ,αλλά και πάντα μονότονος με το Frances μια ταινία με την Τζεσικα Λανγκ στον κορυφαίο ρόλο της  καριέρας της. Στο Hammett όμως είναι συγκλονιστικός. Η ταινία ου Βιμ Βέντερς σε παραγωγή Κόπολα που αναφέρεται στον μεγάλο μαρξιστή συγγραφέα, τον πατριάρχη του αστυνομικού μυθιστορήματος Dashiell Hammett, τον δημιουργό του περίφημου Γερακιού της Μάλτας,  έχει ένα σάουντρακ ορόσημο. Ένα στοχαστικό ιδιοφυές τζαζε σκορ φόρο τιμής στον δημιουργό του νουάρ μυθιστορήματος, και σίγουρα ένα από τα κορυφαία τζαζ σκορ στην ιστορία του σινεμά. Ο Barry εδώ κάνει κάτι μοναδικό. Παντρεύει με τρόπο ευφάνταστο την slinky jazz με την παραδοσιακή κινεζική μουσική! Για το κυρίως θέμα δε, χρησιμοποιεί μόνο ένα κλαρινέτο και ένα πιάνο για να σε βάλει κατευθείαν στην σαγηνευτική ατμόσφαιρα του φιλμ. Λαμπρό σκορ !Συνεχίζουμε με τον κιθαρίστα των Led Zeppelin Jimmy Page όπου έγραψε μουσική για το φιλμ Death Wish II. Τα γειτονάκια Michael Winner και Jimmy Page αποφάσισαν να συνεργαστούν σ'αυτήν τη μετριότατη δεύτερη ταινία της σειράς του νυχτερινού εκδικητή Murphy. Ροκιές όπως είναι εύκολα αντιληπτό και χωρίς να ακούσει κανείς το άλμπουμ, με συνοδεία συμφωνικής ορχήστρας, αρκετά ενδιαφέρον ως αποτέλεσμα. Ο κιθαρίστας των Led Zeppelin έδειξε ότι μπορούσε να δημιουργήσει και για ταινίες. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η μουσική  είχε πάρει Razzie χειρότερου σκορ εκείνη τη χρονιά. Ο Francis Monkman με μόλις δυο σάουντρακ στο βιογραφικό του γράφει μουσική για το γκανγκστερικό  φιλμ The Long Good Friday με τον Μπομπ Χοσκινκς και την Έλεν Μίρεν. Μια εκπληκτική progressive/electronica rock μουσική που σε ξεσηκώνει με τις μελωδίες της και την πρωτότυπη ενορχήστρωση της. Ένα άλλο σκορ με σύγχρονες κατευθύνσεις αλλά πατώντας γέρα σε κλασικές δομές είναι το Who Dares Wins του Roy Budd. Ένα δυνατό σκορ γεμάτο ρυθμό και αυτές τις μοναδικές συνθέσεις του ιδιοφυούς Βρετανού ο οποίος μετέτρεπε το σασπένς σε μια συναρπαστική μουσική εμπειρία. Συμφωνική ορχήστρα με μπόλια από συνθεσάιζερς και ένα κορυφαίο θέμα που ακούγεται στους τίτλους του τέλους της ταινίας. Ήταν η εποχή που ο Budd είχε αρχίσει να ασχολείται με άλλα μουσικά projects και ο κινηματογράφος τον έχανε δυστυχώς. Οι φίλοι τέτοιων μουσικών δεν επιτρέπεται να μην έχουν ακούσει αυτά τα δυο σκορ. Είναι αριστουργήματα στο είδος τους. Περνάμε στον πολύ αγαπητό εδώ στην Ελλάδα Michael Nyman που συνέθεσε μουσική για την ταινία του Γκρίναγουει Draughtman’s Contract. Δεν μπορώ να εχω άποψη. Ωραίες μελωδίες αλλά η ενορχήστρωσή είναι τόσο επιτηδευμένη ,τόσο αλλοπρόσαλλη και οι επαναλήψεις τόσο χτυπητές που το άκουσμα καταντάει εκνευριστικό. Κατανοώ ότι υπάρχουν πολλοί θαυμαστές και του Γκριναγουει και του  Nyman. Το βιβλίο αυτό δεν είναι για αυτούς.  Μάρτιν Σην και Σαμ Νηλ μπλέκονται σto  αξιόλογο κατασκοπικό θρίλερ Enigma  σε μουσική Marc Wilkinson. Ο Wilkinson έγραψε μια μελαγχολική και ατμοσφαιρική μουσική με ένα καταπληκτικό love theme. Και φεύγουμε από την Αγγλία με το περίφημο Gandhi των Ravi Shankar & George Fenton  που ήταν και υποψήφιο για Όσκαρ. Έθνικ ινδικές πινελιές με παραδοσιακή συμφωνική ορχήστρα. Ενδιαφέρον μα υπερτιμημένο. Το παρέσυρε η ταινία.

Γαλλία: Ας ξεκινήσουμε με τον Maurice Jarre The Year of Living Dangerously και Πίτερ Γουίαρ με Μελ Γκίμπσον  Σιγκόνρει Γουίβερ και Όσκαρ β γυναίκειου ρόλου στην Λίντα Χαντ. Όσο καλή ταινία είναι το φιλμ άλλο τόσο αδιάφορη είναι η μουσική του Jarre. Πληκτικές και αδιάφορες αναζητήσεις του μεγάλου συνθέτη με τα συνθεσάιζερ.  Σκορ -έξω καρδιά, αισιόδοξο φωτεινό μελωδικότατο γεμάτο χάρη είναι το Partners του Georges Delerue. Ο Γάλλος συνθέτης ήταν ένας μουσικός που δεν επηρεαζόταν από την μετριότητα της ταινίας και προσπαθούσε πάντα να γράφει υπέροχά. Το ίδιο συνέβηκε και σε αυτό το μετριότατο φιλμ για έναν σκληροπυρηνικό μπάτσο που αναγκάζεται να συνεργαστεί με έναν γκει συνάδελφό του. Άλλο ένα πολύ αξιόλογο σάουντρακ του Γάλλου είναι το The Escape Artist. Χαμηλών τόνων αλλά στο ύφος του ο Delerue γι’ αυτό το παράξενο φιλμ για ένα παιδάκι που θέλει να ακολουθήσει το μύθο του πατέρα του, που ήταν ο πιο επιτυχημένος μάγος των αποδράσεων, και μπλέκει σε περιπέτειες. Στα αμερικάνικα φιλμ του ο Γάλλος συνθέτης ακολουθούσε μια πιο στέρεη συνθετική τακτική χωρίς ιδιαίτερες αναζητήσεις. Μπορεί να μην ξέφυγε από τη μανιέρα του αλλά το σκορ είναι πολύ όμορφο , γλυκύτατο και εστιάζει στον πιτσιρικά πολύ πετυχημένα. Είναι τρομερό το πως ο συνθέτης κρατούσε πάντα αυτήν την λεπτεπίλεπτη απόσταση μεταξύ γλυκύτητας  και γλυκανάλατου ακούσματος. Πολύ σπάνια έως καθόλου  ξέπεφτε στο γλυκανάλατο.  Το τρίτο σκορ του Delerue είναι το La Passante Du Sans-Souci. Δυστυχώς είναι το τελευταίο φιλμ της θέας Romy Schneider η οποία και πέθανε αυτή την χρονιά. Η Romy είχε χάσει λίγο νωρίτερα το 14χρονο γιο της από ένα τραγικό ατύχημα και η κατάθλιψη είχε τσακίσει την υπέροχη μορφή της, αλλά σ ‘αυτό το φιλμ ο ρόλος δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστός. Η αποθεωτική ερμηνεία της Schneider βρίσκει ένα ιδανικό μουσικό ταίρι στο σκορ του George Delerue ο οποίος γράφει ένα θαυμάσιο βασικό θέμα με ύφος Γερμανικού lieder song και διανθίζει το σκορ του με μουσικά χρώματα Γαλλίας και Γερμανίας, αλλά και μερικά πολύ όμορφα δραματικά μοτίβα όπως αυτός ξέρει να τα φτιάχνει. Το ιδανικό αντίο γι’ αυτήν την τραγική φυσιογνωμία του παγκοσμίου σινεμά. Πάμε στον Philippe Sarde που εκτός από το έπος του, Quest for fire, είχε και άλλη μια  πολύ αξιόλογη δουλειά. Το Le Choc. Ο Sarde χρησιμοποίησε μια διασκευή του βασικού του θέματος από το LANCELOT DU LAC του Bresson σ ‘αυτό το μέτριο όχημα για το ζευγάρι Delon - Deneuve και είναι βέβαιο ότι δεν χρειαζόταν αυτό, γιατί το σκορ του είναι συνολικά εξαιρετικό, γεμάτο ιδέες, συμφωνικές νοστιμιές ιδανικά συνδυασμένες σε σημεία με ποπ ενορχήστρωση και πολυεπίπεδο. Μια εξαιρετική στιγμή στην καριέρα του που φανέρωσε για ακόμα μια φορά ότι όταν έγραφε μουσικές για τις ταινίες του Ντελόν, δημιουργούσε υπέροχα πράγματα. Και κλεινουμε με τους Vladimir Cosma και Michel Colombier. Πρώτα το L'as des as. Αγαπημένος Vladimir Cosma, γράφει για την τρομερή επιτυχία του Belmondo ο οποίος είναι πιλότος στον Α παγκόσμιο πόλεμο, γνωρίζει τον Χίτλερ, πάει στους Ολυμπιακούς του Μονάχου ως μποξέρ, πέφτει με αλεξίπτωτο από διπλάνο. σώζει Εβραίους από τη Γκεστάπο...και τι δεν κάνει ο θεούλης ο Ζαν Πωλ σ ‘αυτό το φιλμ. Ο Cosma του γράφει ένα ωραιότατο βασικό θέμα που τον συνοδεύει στις περιπέτειές του, όπως βέβαια και το σκορ που είναι γοητευτικά κατάλληλο για το ελαφρύ φιλμ του Γάλλου σταρ. Η ελαφρότητά του και το pop/jazzy ύφος που έχει το σάουντρακ σε σημεία του μπορεί να δημιουργούν άνισες εντυπώσεις αλλά ο Cosma χτύπησε κέντρο μ ‘αυτό το ξεσηκωτικό βασικό θέμα που έγραψε. Και τέλος το Une Chambre En Ville. Από τα κορυφαία σάουντρακ της χρονιάς. Ο Michel Colombier μεταμορφώνεται σε Michel Legrand και φανερώνει τα εξαιρετικά συνθετικά του χαρίσματα γι'αυτό το μιούζικαλ του Jacques Demy. Ο Colombier δεν υστερεί καθόλου σε μελωδίες και δράμα από τον Legrand ο οποίος δούλεψε σε όλες τις ταινίες του Γάλλου σκηνοθέτη αλλά δεν μπορούσε να συνεργαστεί σ'αυτό το φιλμ λόγω των υποχρεώσεών του στις ΗΠΑ. Η μουσική είναι ακατάπαυστη στην ταινία, οι διάλογοι τραγουδιστοί - όπως και στο LES PARAPLUIES DE CHERBURG αλλά και στο LES DEMOISELLES DE ROCHEFORT τα δύο διάσημα μιούζικαλ του δίδυμου Legrand-Demy - και το σκορ εξαιρετικό, με συμφωνικά αλλά και μοντέρνα στοιχεία, αλλά και ένα υπέροχο βασικό θέμα. Η ταινία δεν είχε το ρομαντικό ύφος των προηγούμενων σπουδαίων μιούζικαλ του Demy, η ιστορία αφηγούνταν έναν έρωτα σε εποχή πολιτικών αναταραχών και απεργιών, κάτι το οποίο δεν ήταν ιδιαίτερα ευπρόσδεκτο τόσο για το κοινό όσο και για τους κριτικούς που έμειναν μετέωροι και ψιλομπερδεμένοι. Παρόλα αυτά το σάουντρακ του Colombier αποτελεί έναν άθλο μουσικό και έχοντας στην διάθεσή του ένα αξέχαστο βασικό θέμα που σιγοτραγουδάς αποτελεί μια σπουδαία στιγμή στην καριέρα του αλλά και για το 1982.

 Ιταλία: Πάμε στον one man army όπως και λένε και οι Αμερικανοί τον Ennio Morricone. Το κατασκοπικό θρίλερ Espion, lève-toi με τον Μισέλ Πίκολι έχει ακόμη ένα αλησμόνητο θέμα από τον Γίγα και ενδιαφέρον παραλλαγές με τζαζ περάσματα. Πρόκειται για ένα  χαμηλών τόνων πεσιμιστικό θρίλερ του Yves Boisset με φόντο τις δολοπλοκίες των μυστικών υπηρεσιών της Κεντρικής Ευρώπης γύρω από την τρομοκρατική δράση μιας αριστερής Φράξιας. Ο Ennio Morricone έγραψε ένα διακριτικό σκορ βασισμένο σε ένα θέμα με διάχυτη ειρωνεία για τον καταδικασμένο κεντρικό ήρωα, απομυθοποιώντας το ύφος ανάλογων κατασκοπικών ταινιών με μυστικούς πράκτορες "σούπερ ήρωες".  Ανατριχιαστικός, επιβλητικός, νοσηρός είναι και ο Ennio Morricone με το The thing του Κάρπεντερ που ευτυχώς βάζει λίγο χαλινάρι στους πειραματισμούς τους και δεν κουράζει, ενώ εξαιρετική δουλειά έχει κάνει και στο  White Dog  για το θρίλερ του Σαμ Φούλερ με έναν σκύλο εκπαιδευμένο να δολοφονεί μόνο μαύρους. Και στα δυο σκορ ο Μαέστρος έχει μια δυσοίωνη σκοτεινή και ατμοσφαιρική  μουσική για να υπογραμμίσει το τρομακτικό στοιχείο αλλά δεν ξεχνά να γράψει και ρομαντικά μέρη. Μάλιστα στο κομμάτι  Death of a Dog/End Credits θα βρείτε και ψήγματα από το αργό μέρος  ης νύχτας στο φαλακρό βουνό του Μουσάρσκυ. Η απαράδεκτη ταινία Butterfly προσπάθησε να επιβάλει την Pia Zadora ως σταρ. Απέτυχε παταγωδώς. Η μουσική του γίγα όμως αν και κάπου χιλιοειπωμένη έχει την ευαισθησία, τον αισθησιασμό,  την φινέτσα κι εκείνη την απαράμιλλη γοητεία να σε μαγνητίσει και να καθηλώσει. Γυναίκεια φωνητικά, κάπου σαξόφωνο και ορχήστρα εγχόρδων. Μανιεριστικό αλλά λαμπρό! Η  ταινία φαινόμενο των αδελφών Ταβιάνι που σάρωνε τα βραβεία το La notte di San Lorenzo έχει επίσης ένα κορυφαίο δραματικό σάουντρακ αντάξιο της ταινίας από τον Nicola Piovani. Αλάνθαστη ενορχήστρωση σπαρακτικά θέματα και συναισθηματικές κορυφώσεις που σε αφήνουν με ανοικτό το στόμα. Μετά τα έξι πρώτα σκορ που ανάφερα στον πρόλογο αυτό παίρνει την έβδομη θέση. Σκεφτείτε λοιπόν για το εχω στην έβδομη θέση τι χρόνια είναι η συγκεκριμένη. Ο σπουδαίος Armando Trovajoli έγραψε ένα υπέροχο κλασσικό σκορ για το ιδιαίτερο φιλμ του στενού του ισόβιου συνεργάτη Ettore Scola, Il Mondo Nuovo για τη νύχτα που οι βασιλιάδες της Γαλλίας προσπάθησαν να αποδράσουν στην Αυστρία μέσα στο χάος της Γαλλικής Επανάστασης. Μέσα από τις συνθέσεις του Trovajoli "παρελαύνουν" οι τεχνικές και το ύφος όλων των μεγάλων της περιόδου εκείνης και κυρίως του Bach και του Mozart. Χωρις πολλά λόγια λοιπόν ακόμη ένα αριστουργηματικό σκορ του 1982. Τιτάνα Williams πως μπορείς και ξεχωρίζεις σε τόσο εμβληματικές δουλειές! Κανένας δεν θα σε φτάσει ποτέ. O μεγαλοπαραγωγός Dino De Laurentis αποφασίζει να γυρίσει μια ακόμα ταινία το Fighting Back με πολίτες που παίρνουν το νόμο στα χέρια τους για να αντιμετωπίσουν την εγκληματικότητα στη γειτονιά τους, και φέρνει τον συμπατριώτη του Piero Piccioni να του γράψει το σκορ σε μια από τις μετρημένες στα δάχτυλα δουλειές του εκτός Ευρώπης. Ο σπουδαίος Ιταλός παραδίδει τη μουσική που ξέρει καλύτερα να γράφει, ένα αμάγαλμα exotic jazz/funk με συμφωνικά "μπόλια" και ενορχηστρώσεις η οποία δίνει βάθος στη δράση του φιλμ και είναι απολαυστική στο άλμπουμ. Και κλείνουμε με μια μεγάλη επιστροφή. Την επιστροφή των Goblin για ταινία του Αρτζέντο. Το Tenebre  με πλήρες σχήμα και τον τρομερό Simonetti σε κέφια να γράφει ένα ρυθμικό σχεδόν ντίσκο κομμάτι με μπαρόκ στολιδάκια ως βασικό θέμα...ωραίο σκορ αν και πολλοί φανς το απορρίπτουν λόγω του πηδηχτούλικου προσανατολισμού του.

Γερμανία: Ο Klaus Doldinger κάνει ένα ατμοσφαιρικό σκορ για την ταινία έπος του Πητερσεν που τον έκανε διάσημο σε όλο τον κόσμο και μέχρι σήμερα παραμένει η κορυφαία ταινία υποβρυχίων. Το DAS BOOT έχει  ένα κλασικό βασικό θέμα αλλά πολύ ελαφρύ για μια τέτοια ταινία. Η έλλειψη μεγάλης ορχήστρας το υποβάθμισε αρκετά. Το αμφιλεγόμενο φιλμ του Fasbinder Querelle που είναι στηριγμένο στο μυθιστόρημα του Ζαν Ζενέ μας μιλάει  για έναν ναύτη που βουλιάζει στο έγκλημα και στο ομοφυλοφιλικό πάθος. Αισθητική φαντασίωση του Γερμανού σκηνοθέτη γεμάτη από μελωδίες εμπνευσμένες από τη μουσική των καμπαρέ του μεσοπολέμου αλλά και από τον σπουδαίο Kurt Weill. Το σκορ περιέχει και τραγούδια που μελοποιούν στίχους του Όσκαρ Γουάιλντ. Ήταν η τελευταία ταινία του Rainer Werner Fasbinder αφού λίγο αργότερα άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο.

Ελλάδα: O Βαγγελάρας δεν είχε μόνο το κλασικό Blade runner εκείνη την χρονιά αλλά και το Missing του Κώστα Γαβρά με Τζακ Λέμον και Σίσσυ Σπέισεκ. Ήπιες ηλεκτρονικές ατμόσφαιρες και ένα μελαγχολικό πιανιστικό βασικό θέμα είναι τα στοιχεία αυτού του σκορ που στιγμές φαντάζει υποτονικό και στιγμές συγκλονιστικό.

Αυστραλία: Όσες φορές έχουμε άλογο σε ταινία έχουμε το λιγότερο εξαιρετική μουσική. Δεν μπορώ να καταλάβω πως αυτό το ζώο εμπνέει κάθε συνθέτη κάθε εθνικότητας να γράψει τόσο καλή μουσική. Ίσως αυτή είναι και η μαγεία αυτού του πανέξυπνου και σπάνιου πλάσματος. Εδώ βέβαια δεν είναι πρωταγωνιστής το άλογο όσο στην Μαύρη Καλλονή αλλά συνδράμει κι αυτό στην ιστορία. Το  The Man From Snowy River του γνωστού George Miller με τον Κερκ Ντάγκλας έχει ένα πανέμορφο σάουντρακ, από τον Bruce Rowland το οποίο μπορεί να είναι κάπως ελαφριάς ενορχήστρωσης αλλά  ταιριάζει γάντι τόσο στα επιβλητικά τοπία και τις αχανείς εκτάσεις της Αυστραλίας όσο και στον ηρώα της ταινίας που μετά το θάνατο του πατερά του αναλαμβάνει το ράντσο του και καλείται να ωριμάσει.

Ουαλία: Μετά το φιάσκο της προηγούμενης χρονιάς με το SPHINX, ο Franklin J.Schaffner επιστρέφει με ένα ακόμα αμφιλεγόμενο φιλμ to  Yes, Giorgio με πρωταγωνιστή τον υπέροχο βαρύτονο Λουτσιάνο Παβαρότι, ο οποίος όμως ως ζεν πρεμιέ διάσημος τραγουδιάρης σε κρίση αυτοπεποίθησης δεν φτούρησε...ο Michael J.Lewis όμως έγραψε ένα θαυμάσιο σκορ και ο John Williams μια ωραία μελωδία ως τραγούδι το οποίο προτάθηκε για το Όσκαρ εκείνη τη χρονιά. Δυστυχώς η κακή πορεία της ταινίας στο box office και οι άθλιες κριτικές, δεν άφησαν τις μουσικές της να λάμψουν. Και μιλάμε για υποδειγματική μουσική για μια ακόμη φορά από τον υποτιμημένο Michael J.Lewis.

ΟΣΚΑΡ

E.T. The Extra-Terrestrial-John Williams

Nominees

Gandhi-Ravi Shankar, George Fenton

An Officer and a Gentleman-Jack Nitzsche

Poltergeist-Jerry Goldsmith

Sophie's Choice-Marvin Hamlisch

 ΤΟΠ -10

1.  E.T. the Extra-Terrestrial - John Williams

2.        “Conan the Barbarian”- Basil Poledouris

3.        “challenge”- “Rambo”- “Night crossing” – “Poltergeist” - Jerry Goldsmith

4.        “Les Miserables” -  Michel Magne

5.        “Blade runner”- Vangelis

6.       “Quest for fire”- Philip Sadre

7.       “La notte di San Lorenzo” - Nicola Piovani

8.       “Il Mondo Nuovo” - Armando Trovajoli

9.       “The Sword and the Sorcerer” - David Whitaker

10.     “Beatsmaster” - Lee Holdridge

                  

 

 

Μια από τις καλύτερες εισαγωγές στην ιστορία της κινηματογραφικής μουσικής.