1991

1990-1999

                                 (Κορυφαία δεκαετία)

Και περνάμε στην δεκαετία του 90’.Μια σπουδαία δεκαετία για τους σαουντρακαδες και γενικά τους μουσικόφιλους ,η οποία θα σημαδευτεί από τις απανωτές νίκες του Αλαν Μενκεν ενός μουσικού που από το πουθενά θα φτάσει να έχει 8 Οσκαρ!!! (4 μουσικης,4 τραγουδιού).Και αν στα τραγούδια τα βραβεία του ήταν πάνω κάτω δίκαια ,στην μουσική ήταν εξαιρετικά υπερβολικά καθώς υπήρξαν πολύ πιο σπουδαία και πολύπλοκα σκορς. Κι εκεί που έκανε το κορυφαίο του, την ”Παναγιά των Παρισιων” οπού ασφαλώς έπρεπε και να κερδίσει, εκεί το έχασε! Η ακαδημία χωρίζει τις κατηγορίες σε δυο δράμα και κωμωδία η μιουζικαλ και ο Ντανυ Ελφμαν αυτός ο αυτοδίδακτος μουσικός βρίσκεται για πρώτη φορά υποψήφιος και στις δυο κατηγορίες με όχι και τόσο εμπνευσμένα σκορ και αφού οι σπουδαιότερες συνθέσεις του αγνοήθηκαν. Το σάουντρακ του “Τιτανικού” σπάει όλα τα ρεκόρ ,όλα τα κοντέρ ξεπερνώντας σε πωλήσεις ακόμα και το αμύθητο “Star Wars” και μένοντας στην κορυφή ακόμη μέχρι και σήμερα. Και μάλλον για πάντα. Η μονομαχία των δυο γιγάντων θα συνεχιστεί και αυτή την δεκαετία ,αλλά ο Γουίλιαμς θα αρχίσει να ξεφεύγει. Το σιντι πλέον καθιερώνεται και τα 40λεπτα σάουντρακ βινυλιου στην μορφή των σιντι παίρνουν διάρκεια 70’λεπτων με παραπάνω θέματα και παραλλαγές!

        Αναμφίβολα είναι μια σπουδαία δεκαετία καθώς τα μπλοκμπαστερ στην συντριπτική τους πλειοψηφία θα έχουν πλούσιο ορχηστρικό ηχο και έτσι το έδαφος θα μένει ανοιχτό για μια βαθιά και πλούσια μουσική με έντονα συναισθήματα και ποικιλία θεματων. Κάποιες φορές βέβαια το μέτρο θα χαθεί και το αποτέλεσμα θα είναι εντόνως κουραστικό ειδικά στις περιπτώσεις του Ντειβντ Αρλοντ και του Τζων Ντεμπνευ.

     Σε αυτή την δεκαετία θα ξεπεταχτούν νέα ταλέντα  που θα δίνουν αριστουργηματικά σκορ πότε κλασικοτροπα και πότε καινοτόμα και πρωτοπορα. Ο Ντανυ ελφμαν ,ο Πατρικ Ντοιλ,ο Κριστοφερ Γιανγκ ,ο Τζειμς Νιουτον Χαουαρντ,ο Χανς Ζιμερ και ο ιδιοφυής Ελιοτ Γκολντεθαλ θα συνθέτουν μουσικές κοντά στο 9 και στο 10.Μαζι με τους Τζειμς Χορνερ και Αλαν Σιλβεστρι,Χαουαρντ Σορ που ειχαν αφησει τα διαπιστευτήρια τους από τα 80’ και τους γερόλυκους Γουιλιαμς, Γκολντσμιθ, Μορικονε, Μπαρυ συνθέτουν μια ακαταμάχητη ομάδα που πραγματικά περίμενες με αγωνία την κάθε τους δουλειά. Την δυναμική εμφάνιση τους όμως θα κάνουν και τρεις Πολωνοί ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Ο Πραισνερ ,ο μουσικός που μιλάει για την ανθρώπινη μοναξιά όσο κανένας άλλος, ο Ιαν Κατσμαρεκ με τις σπαρακτικές μελωδίες του και τα ανατριχιαστικά του εγχορδα, και πάνω απ’ όλους ο Βοιτσεκ Κιλαρ,ενας μουσικός με γνήσιο ήχο κλασικής μουσικής, οπου μόνο αριστουργήματα θα δώσει.

Στα δυσάρεστα ο ίσως πιο ευαίσθητος και τρυφερός μουσικός που γνώρισε η κινηματογραφική μουσική, ο Ζωρζ Ντελερυ θα κλείσει την αυλαία του, αφού άφησε πίσω ένα τεράστιο και σπουδαίο έργο. Περίπου 300 σαουντρακς, κυρίως για το γαλλικό σινεμά, γεμάτα ευαισθησία, ρομαντισμό, τρυφερότητα, έρωτα και σπαραγμό κυρίως όμως γεύματα αισιοδοξία και λυρισμό, οι συνθέσεις του Ντελερυ είναι ένα πραγματικό ποτάμι ζωής. Είναι αδύνατον κάποιος που χέει εντρυφήσει στο έργο του, να μην γίνει καλύτερος άνθρωπος, να μην αγαπάει πιο βαθιά, να μην ερωτεύεται ακούγοντας τις τόσο σπουδαίες συνθέσεις του! Πραγματικά μεγάλη παρακαταθήκη όχι μόνο στα σάουντρακ αλλά γενικά στην μουσική!

Τέλος η δεκαετία θα κλείσει με μια εξωπραγματική χρονιά όπου σχεδόν όλα τα μεγάλα ονόματα των σαουντακς θα δώσουν ίσως τις καλύτερές τους δουλειες.Ειναι η μοναδική χρονιά οπού ολοι,όχι μόνο ο Γουίλιαμς ,ο Μορικονε και ο Γκολντσμιθ,θα δώσουν σκορ ίδιας κλάσης και ποιότητας, και μάλιστα οι τρεις σωματοφυλακές από δυο ο καθένας,καθιστωστας ετσι τεκεινη την χρονιά την σπουδαιότερη τον τελευταιων 45 χρόνων. Το ημερολόγιο έγραφε 1999!!!

 

 

 

 

 

1991:ΕΛΦΜΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΕΡΠΕΡΑΝ

Αυτό που έκανε ο Πολυδουρης με τους τίτλους αρχής του “Κόκκινου Οκτώβρη” ήταν να ξεπεράσει κάθε προσδοκία. Ο “Ύμνος στον Κόκκινο Οκτώβρη” είναι ένα από τα καλύτερα θέματα στην ιστορία του σινεμά ,μια άριστα υποβλητική σύνθεση που σέβεται απολύτως τις παραδόσεις και το στυλ της Κομουνιστικής πλέον Ρωσίας. Μα και σαν σύνολο είναι ένα υπέροχο άκουσμα τέλεια εναρμονισμένο με την υπόθεση της ταινίας. Και το “Quigley Down Under” είναι ακόμη μια σπουδαία σύνθεση, ένα γουέστερν με μια εκπληκτική μουσική γεμάτη ηρωισμό και ένταση όπως αρμόζει στο είδος. Μουσική γουέστερν κάνει και ο Σιλβεστρι αλλά για ταινία επιστημονικής φαντασίας. Το “Επιστροφή στο μέλλον 3”είναι ένα ακόμη σπουδαίο σάουντρακ. Μια σκάλα πιο κάτω το σικουελ του “Κυνηγού”, που για πολλούς και για μένα θεωρείται η κορυφαία σύνθεσή του, εντυπωσιάζει με τα καινούργια θέματα και την επεξεργασία τους, αλλά δεν είναι ικανό για να σταθεί διπλά στο ασύλληπτης έμπνευσης σκορ της πρώτης ταινίας. Ο Σακαματο με το “Τσάι στην Σαχάρα” του Μπερτολουτσι φτιάχνει μια μελωδία αξέχαστη και αξεπέραστη αλλά και ένα αριστουργηματικό σάουντρακ για τον έρωτα και την απώλεια. Εξαιρετικός και ο Ροσερμαν με το δυναμικό “Ρομποκοπ 2”.Οι Γάλλοι έχουν διπλή παρουσία με την παλιά καραβάνα τον Ντελερυ να δίνει δυο αριστουργήματα το “ Joe Versus the Volcano” είναι μια πλούσια και γεμάτη φως σύνθεσή με άψογη ενορχήστρωση και το “A Show of Force” μια σκοτεινή, απειλητική και τραγική μουσική πράγμα σπάνιο σε ολόκληρη την φιλμογραφια του. Τα φώτα όμως πέφτουν επάνω στο νέο ταλέντο τον Ζαν Κλωντ Πετιτ που με το “Συριανό” υπογραφεί το κορυφαίο του σκορ. Ο George fenton με το “Memphis Belle” είναι πάλι υπέροχος όπως υπέροχος είναι και ο εξαιρετικός Μορικονε με τρία σκορ ,που μπορεί να μην είναι αριστουργήματα ,έχουν όμως την δικιά τους ομορφιά με πολύ ευρηματική ενορχήστρωση και κάποια σπουδαία θέματα. Ο “Άμλετ” του Τζεφιρελι το “Everybody's Fine” του Τορναντορε και το “Crossing the Line” με τον Λιαμ Νισον είναι όλα διαφορετικά μεταξύ τους αλλά παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, κάτι που μπορούμε να πούμε και για τον Μορις Ζαρ με το “Ghost” μια πολύ ρομαντική και τρυφερή μουσική με απρόβλεπτη ενορχήστρωση αλλά και αγωνιώδη ατμόσφαιρα, που έγραψε ιστορία χάρις το τραγούδι που έγραψε ο Αλεξ Νορθ! Ραντυ Νιουμαν με “Avalon” είναι πολύ καλός και Ντειβντ Γκρουσιν με “Havana” πολύ λατιν και τζαζ σε μια από τις καλυτερες δημιουργίες της ελαφράς μουσικής. Ο Τζων Μπαρυ κερδίζει το Οσκαρ με το έπος “Χορεύοντας με τους Λυκους” που πολλοί το θεωρούν μια από τις καλύτερες δουλειές που έχουν γίνει ποτέ, αλλά εγώ τον βρισκω πάλι μονότονο και κουραστικό αν και τέσσερα τουλάχιστον θέματα είναι συγκλονίστηκα. Γουίλιαμς και Γκολντσμιθ δίνουν από ένα αριστούργημα ο καθένας με το “Μόνος στο σπίτι” του πρώτου μια θαυμάσια και πολύ γλυκιά μουσική με ευφάνταστες μελωδίες και ο δεύτερος με ένα σάουντρακ σταθμό στον χώρο του sci-fi. Η “Ολικη επαναφορα” μοιάζει να κλείνει ιδανικά μια τριλογία που άνοιξε με το “Capricorn One” και συνεχίστηκε με το “Outland”.Πέρα όμως από τα αριστουργήματα τους έδωσαν και πιο “δεύτερες” συνθέσεις ,οι οποίες ωστόσο είναι εξαιρετικές.” Gremlins 2: The New Batch” γεμάτο  απρόβλεπτες καταστάσεις και  “The Russia House” ένα τρυφερό και μελαγχολικό δράμα με κάπως όμως ιδιάζουσα ενορχήστρωση, δημιούργησε ο Γκολντσμιθ, και ο Γουίλιαμς το “Presumed Innocen” ένα μονοθεματικο αριστούργημα, και το “Stanley & Iris” μια υπέροχη ρομαντική μουσική. Όμως υπεράνω όλων ο Ντανυ Ελφμαν. Απλά απίθανος -απίστευτος- ανεπανάληπτος. Δεν είναι μόνο ο “Ψαλιδοχερης” ένα κόσμημα της κινηματογραφικής μουσικής, που αργότερα ο ίδιος ο συνθέτης το διασκεύασε σε μουσική για μπαλέτο και που αποτελεί έναν ύμνο στην φαντασία και τον μαγικό και ονειρικό κόσμο του Τιμ Μπαρτον, καθως και τα “Darkman” και  “Dick Tracy” που μπορεί να μην φτάνουν την μεγαλειώδη απλότητα του “Μπατμαν” διαθέτουν όμως άλλες χάρες, πιο “δύσκολη” μουσική,, και μια πιο εσωτερική και εγκεφαλική ανάπτυξη που τα καθιστούν άξια αναφοράς.

 

Winner

Dances With Wolves-John Barry

Nominees

Avalon-Randy Newman

Ghost-Maurice Jarre

Havana-David Grusin

Home Alone-John Williams

 

TOP -10

1.         “Edward Scissorhands”- Danny Elfman

2.         “The Hunt for Red October”- Basil Poledouris

3.         “Cyrano de Bergerac”- Jean-Claude Petit

4.         “A show of force”- “Joe Versus the Volcano”- Georges Delerue

5.          “Darkman”-“Dick Tracy”- Danny Elfman

6.         “Home alone”-John Williams

7.         “The Sheltering Sky” – Ryuichi Sakamoto

8.         “Total Recall”- Jerry Goldsmith

9.         “Amlet”-Ennio Morricone

10.       “Dances With Wolves”-John Barry

 

 

 

 

 

1990

1990: ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ

Ο κακός χαμός! Οι σαουντρακαδες όλης της υφηλίου μένουν με ανοιχτό το στόμα ακούγοντας τους τίτλους αρχής του “Μπατμαν” προκαλώντας τους ρίγη συγκίνησης σε όλο τους το κορμί. Τέτοια μεγαλοπρεπής, επική και ηρωική εισαγωγή για έναν σούπερ ήρωα, όλοι μας πιστεύαμε ότι μόνο για τον σούπερμαν μπορεί να γραφτεί. Να όμως που ένα νέο ταλέντο από το πουθενά δείχνει ότι μπορεί να είναι ο διάδοχος του Τζων Γουίλιαμς γράφοντας εξίσου καλά για έναν κόμικ ήρωα. Η μουσική του “Μπατμαν” θεωρείται πλέον κλασική αν και το κυρίως θέμα γίνεται κάπως αυτοσκοπός. Και αν ο Ντανυ Ελφμαν μας είχε προετοιμάσει με τον “Σκαθαροζουμη”,ο Πατρικ Ντοιλ σκάει μύτη από το πουθενά και κανει ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα στην ιστορία της κινηματογραφικής μουσικής με τον αριστουργηματικό “Ερρίκο Ε’”.O Χορνερ με τον Σιλβεστρι κοντράρονται άγρια καθώς και οι δυο τους δώσανε από δυο σάουντρακ κορυφή. Ο πρώτος με το σκερτσόζο, ευφάνταστο και ευφυές “Αγάπη μου συρρίκνωσα τα παιδιά” και το επικό -δραματικό, με υπέροχες μελωδίες, και επεξεργασία θεμάτων “Glory”και ο δεύτερος με την απόκοσμη, εξωγήινη και πολύ υποβλητική “Άβυσσο”,ενώ στο “Back to the Future Part II” παίρνει τα πρωτότυπα θέματα του πρώτου και τα αναπτύσσει ακόμη καλύτερα. Το ίδιο ακριβώς κάνει και ο Μαικλ Κειμεν με το “Φονικό όπλο 2”  που ταιριάζει σαφώς καλύτερα τα ροκ στοιχεία του πρώτου με τον πλούσιο ορχηστρικό ήχο. Ο Κριστοφερ Γιανγκ παίρνει την σκυτάλη από τον Χαουαρντ Σορ με την “Μύγα 2” και δημιουργεί ένα αριστούργημα. Επιβλητικός, σκοτεινός και ατμοσφαιρικός όπως και ο Σορ, αλλά και μελωδικός με θαυμάσια θέματα και κλασικοτροπη επεξεργασία. Από τον αντίθετο δρόμο πορεύεται η μουσική του Φιλιπ Σαντρ που με την “Αρκούδα” γεμίζει με φως και λυρισμό τις κινηματογραφικές αίθουσες, αλλά και με το “Μουσικό κουτί” του Γαβρα παντρεύει την ευαισθησία και τον ρομαντισμό της Γαλλίας με το διονυσιακό πνεύμα  της ρουμάνικης μουσικής. Ο Πολυδουρης θυμίζει Τζων Μπαρυ ,αλλά όχι στο μονότονο του, με το θαυμάσιο “Farewell to the King” άλλο ένα ορόσημο στην καριέρα του. Ορόσημο δίνει και ο Μορις Ζαρ με τον μονοθεματικο, αλλά πέρα για πέρα αριστουργηματικό “Κύκλο των χαμένων ποιητών”. Μια μουσική για τον θρίαμβο του ανθρώπινου πνεύματος. Έξοχος και ο Μορικονε με το δραματικό “Απώλειες πολέμου”,αλλα ειναι που στο "Σινεμά ο παράδεισος" θα ξαναφτιάξει ενα σαούντρακ ορόσημο.Σε αυτό το σκορ ο Μαέστος κάνει έναν σπαρακτικό φόρο τιμής στον ίδιο τον κινηματογράφο. Ο Μπιλ Κοντι δείχνει να μην στερεύει από ιδέες με το θαυμάσιο “Καράτε Κιντ 3”μιας και εναρμονίζει τις παλιές μελωδίες με καινούργια θέματα. Και αν ο Μπιλ Κοντι δεν στερεύει από ιδέες με το τρίτο καράτε κιντ, τότε τι να πούμε για τον Τζων Γουίλιαμς που με τον τρίτο Ιντιάνα έφτιαξε 7-8 θέματα πρώτης γραμμής και μοναδικής έμπνευσης σε έναν καμβά που εκτείνεται από την μεσαιωνική μουσική, μέχρι και τον Σοστακοβιτς! Μα και το “Γεννημένος την 4η Ιουλίου” είναι ένα αριστούργημα , με τα έγχορδα να δημιουργούν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα. Και μέσα σε όλο αυτόν τον χαμό βραβεύεται η “Μικρή γοργόνα” που ναι μεν έχει υπέροχα τραγούδια ,αλλά η μουσική της περισσότερο σαν συνοδεία μπορεί να χαρακτηριστεί παρα σαν αυτόνομο μουσικό άκουσμα. Τέλος ο Γκολντσμιθ συνεχίζει να έχει μια κάμψη καθώς τα  “Star Trek V” “Warlock” “Leviathan” δεν συγκαταλέγονται στις καλύτερες δουλειές του.

ΟΣΚΑΡ

Winner

The Little Mermaid-Alan Menken

Nominees

Born on the Fourth of July-John Williams

The Fabulous Baker Boys-David Grusin

Field of Dreams-James Horner

Indiana Jones and the Last Crusade-John Williams

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΕΝΤΑΔΑ

1.        “Indiana Jones and the Last Crusade”- John Williams

2.        “Henry V”-Patrick Doyle

3.        “Batman”-Danny Elfman

4.       "Cinema Paradiso- Απώλειες πολέμου" - Έννιο Μορικόνε

5.         “The Abyss”-“Back to the Future Part II”-Alan Silvestri

 

 

1989

1989:O ΔΙΑΔΟΧΟΣ

Η νέα γενιά κάνει αισθητή την παρουσία της και αρχίζει σιγά σιγά να κονταροχτυπιέται με τους γίγαντες. Μεγαλειώδεις, στομφώδεις, οπερετικός, θρησκευτικός Κριστοφερ Γιανγκ με το “Hellraiser IΙ” μας δείχνει τι παρακαταθήκη άφησε ο Γκολντσμιθ με τις  “προφητείες” όταν και έδωσε στα σάουντρακ διαστάσεις ρέκβιεμ. Εκπληκτικός τριπλός Τζειμς Χορνερ με ένα αριστούργημα φαντασίας και δυο εξαιρετικά σκορ. Αναμφίβολα το “Willow”είναι όχι μόνο μια από τις καλύτερές του στιγμές, αλλά και ένα σάουντρακ ορόσημο στο είδος του, γεμάτο ένταση και ηρωισμό, ενώ το “The Land Before Time” και το  “Cocoon: The Return” είναι ακόμη δυο έξοχα σκορ.Έτσι ο Χόρνερ αποδυκνύει οτι είναι ο νούμερο ένα διάδοχος του Γουίλιαμς και του Γκόλντισμθ. Σιλβεστρι παιχνιδιάρικος, σκανδαλιάρης και σέξι με το “Who Framed Roger Rabbit” αν και κάπου το παρακάνει με την καρτουνιστικη μουσική. Ο Ζιμερ κάνει ένα θέμα αξέχαστο ακόμη και σήμερα, αλλά πολύ εύκολης ενορχήστρωσης με τον σύντομο “Άνθρωπο της βροχής” και κλασικός Τζορτζ Φεντον που μας έρχεται από την εποχή του Μπαρόκ και του ρομαντισμού με τις “Επικίνδυνες σχέσεις” με υπέροχα θέματα, ενώ ο Τρεβορ Τζουνς μας μεταφέρει στο ρατσιστικό Μισισιπή και γράφει θρήνους με φωνητικά, ηλεκτρονικά και ορχήστρα. Σωστή χρήση ηλεκτρονικών κάνει και ο Μορις Ζαρ με τους θαυμάσιους “Γορίλες στην ομίχλη” και ο Ντέιβιντ Γκρουσιν βρίσκεται στο στοιχείο του με το ελαφρύ σκορ “The Milagro Beanfield War” που κερδίζει το Όσκαρ. Ο Μαικλ Κειμεν αν και κάνει μια πολύ καλή δουλειά με το “Πολύ σκληρός για να πεθάνει”, δεν καταφέρνει να μας εντυπωσιάσει όπως στο “Φονικό Όπλο” .Μας εντυπωσιάζει όμως ένα νέο ταλέντο που την δεκαετία του 90 θα μας τρελάνει με τα αριστουργηματικά σκορ που θα δινει.Ο Ντανυ Ελφμαν κάνει μια εισαγωγή με τον “Σκαθαροζουμη” του Τιμ Μπαρτον αλλά ένα χρόνο αργότερα θα αφήσει εποχή με τους τίτλους αρχής που μόνο με τους τίτλους αρχής του “Σουπερμαν” μπορούν να συγκριθούν.O Πιτερ Γκαμπριελ με τον “Τελευταίο πειρασμό” γράφει ένα πολύ υποβλητικό σκορ αν και το παρακάνει με τα εθνικ στοιχεία. Από την άλλη ο Χαουαρντ Σορ με τους “Διχασμένους” του Κρονεμπεργκ συνθέτει μια νοσηρή, σκοτεινή και παρακμιακή μουσική που μόνο αυτός ξέρει.. Η παλιά φρουρά  δεν θα βρεθεί σε πολύ καλή κατάσταση ενώ ο Γουίλιαμς με το “The Accidental Tourist” κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά αν και κάπως μονοθεματικη μακριά από τα δικά του στάνταρ και ο Γκολνσμιθ είναι πολύ μέτριος με το “Criminal Law” και πολύ περίεργος με το “Ραμπο 3” το οποίο σαφώς είναι μια πολύ εντυπωσιακή και χορταστική δουλειά αλλά η έλλειψη ισχυρού θέματος κάπου το υποβαθμίζει.

ΟΣΚΑΡ

Winner

The Milagro Beanfield War-Dave Grusin

Nominees

The Accidental Tourist-John Williams

Dangerous Liaisons-George Fenton

Gorillas in the Mist-Maurice Jarre

Rain Man-Hans Zimmer

 

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΕΝΤΑΔΑ

1.        “Willow”- James Horner
 

2.      “Hellraiser IΙ”-Christopher Young

3.      “Dangerous Liaisons”-George Fenton

4.       “The Last Temptation of Christ”- Peter Gabriel

 

5.    “Cocoon: The Return” -“The Land Before Time” -James Horner

 

 

 

 

 

1988

1988:ΜΟΡΙΚΟΝΕ Ο ΑΔΙΑΦΘΟΡΟΣ

Ο Μπιλ Κοντι υπογράφει κι αυτός το δικό του “star wars” με το “Masters of the Universe” μια δουλειά που μπαίνει ασφαλώς δίπλα στα κορυφαία του είδους. Ο Γουίλιαμς επανέρχεται με δυο θαυμάσιες δουλειές την ατμοσφαιρική και συγκινητική “Αυτοκρατορία του ήλιου” και τις σατανικές “Μάγισσες του Ηστουγκ” και ο Γκολντσμιθ με τέσσερα σάουντρακ αλλά ένα αριστούργημα. Είναι όμως τέτοιας κλάσης και δύναμης που αποτελεί σημείο αναφοράς στα ιστορικά σάουντρακ. Το “Lionheart” είναι μια συμπαγή και εντυπωσιακή δουλειά που συγκαταλέγεται στις κορυφαίες δημιουργίες του μεγάλου συνθέτη. Το Όσκαρ πηγαίνει στην παρέα του ομολογούμενος πολύ καλού “Τελευταίου αυτοκράτορα” Ryuichi Sakamoto, David Byrne, Cong Su και ο Πολυδουρης με το “Ρομποκοπ” μας παραδίδει άλλο ένα δυναμικό σάουντρακ δείγμα της μεγάλης κλάσης του. Ο Ριταρντ Ρομπινς, αυτός ο τόσο υποτιμημένος μουσικός, συνεχίζει τις κλασικοτροπες συνθέσεις του με το εξαιρετικό “Maurice”,ενώ ο Χορνερ δεν βρίσκεται σε καλή κατάσταση καθώς τα “batteries not included”   “Project X” είναι απλώς συμπαθητικά. Αυτή τη χρόνια όμως έχουμε και δυο δυναμικές εισόδους από συνθέτες που τα επόμενα χρόνια θα μας δώσουν εξαιρετικά έργα. Ο Τζορτζ Φεντον με το “Cry Freedom” κάνει μια συγκλονιστική δουλειά με αφρικάνικα φωνητικά και ορχήστρα και δημιουργεί ένα εντυπωσιακό σκορ και ο Κριστοφερ Γιανκ καθιερώνεται πλέον σαν ένας πολλά υποσχόμενος δημιουργός με το “Hellraiser” μια συμφωνία τρόμου αν και κάπως συμβατική. Ωστόσο αργότερα θα βρει απολύτως το ύφος του και θα δίνει το ένα αριστούργημα μετα το άλλο. Οι απογοητεύσεις της χρονιάς είναι δυο. Ο Μορις Ζαρ με τα ηλεκτρονικά σκορ “Ολέθρια σχέση” και “Αδιέξοδο” και ο Τζων Μπαρυ με το πιο αδύναμο του Μποντ “ The Living Daylights”. O Μαικλ Κειμεν , με το “Φονικό όπλο” απλά τα σπάει. Ορχήστρα ,ηλεκτρική κιθάρα, σαξόφωνο, πότε ερωτικός και πότε αγωνιώδες και απειλητικός φτιάχνει ένα χορταστικο σάουντρακ για όλες τις προτιμήσεις. To μεγάλο ντέρμπι γίνεται ανάμεσα σε δυο αριστουργήματα που έχουν μείνει ανεξίτηλα στον χρόνο και που έχουν χαράξει τους μουσικόφιλους δεκαετίες τωρα.Ο Αλαν Σιλβεστρι κάνει ίσως την καλύτερή του δουλειά με τον “Κυνηγό”, ένα στοιχιωτικο σάουντρακ με άριστη ατμόσφαιρα λες και έρχεται κατευθείαν μέσα από την απρόβλεπτη και αχανή ζούγκλα και με μια εντελώς δεξιοτεχνική ενορχήστρωση που ισορροπεί ανάμεσα σε δυο τελείως διαφορετικούς κόσμους. ο Σιλβεστρι περιγράφει με τύμπανα, κρουστά και στρατιωτικά θέματα την επίλεκτη ομάδα κομάντος και με απόκοσμους ήχους και παράξενα σχήματα το εξωγήινο τέρας και παντρεύει αυτή την μάχη με ιδιοφυή τρόπο. Από την άλλη η μεγαλοφυΐα του Μορικονε έντυσε μουσικά μια ταραγμένη και βίαιη εποχή. Την εποχή του Αλ Καπονε. Πλούτος θεμάτων, ποικιλία συναισθημάτων, από ηρωισμό (το μαρς των αδιαφθορων),μεχρι απώλεια (ο θάνατος του Μαλοουν),αγωνία (το θέμα στο σταθμό του τρένου),απειλή (ο άνθρωπος με τα σπίρτα) ,μα κυρίως όμως το ασύλληπτης έμπνευσης θέμα του  Καπονε και η αξέχαστη οβερτούρα.

ΟΣΚΑΡ

Winner

The Last Emperor-Ryuichi Sakamoto, David Byrne, Cong Su

Nominees

Cry Freedom-George Fenton, Jonas Gwangwa

Empire of the Sun-John Williams

The Untouchables-Ennio Morricone

The Witches of Eastwick-John Williams

 

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΕΝΤΑΔΑ

1.“The Untouchables”- Ennio Morricone

2.Predator-Alan Silvestri

3.“Lionheart”-Jerry Goldsmith

4. “Masters of the Universe”-Bill Conti

5.“The Witches of Eastwick”- “Empire of the Sun”-John Williams