ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΚΟΡ ΓΙΑ ANIMATION ΤΟΥ 2022 ΜΕΡΟΣ Α

 THE BAD GUYS - Daniel Pemberton

Ύστερα από αμέτρητες ληστείες, η συμμορία των Κακών Παιδιών με επικεφαλής τον κύριο Λύκο συλλαμβάνεται. Για να μην οδηγηθούν στη φυλακή, τα μέλη της συμφωνούν να μπουν σε πρόγραμμα εκπαίδευσης καλοσύνης υπό την επίβλεψη του καθηγητή Μαρμελάδα. Έτσι τα εγκληματικά ζώα προσπαθούν να γίνουν καλά, με κάποια καταστροφικά αποτελέσματα στην πορεία. Animation σε σκηνοθεσία Pierre Perifel, βασισμένη σε μια δημοφιλή σειρά παιδικών βιβλίων του Aaron Blabey.

 

Ευφάνταστη και ευρηματική μουσική από τον Daniel Pemberton ο οποίος καταφεύγει στην Τζαζ και καταθέτει έναν φόρο τιμής στους μεγάλους μάστορες του παρελθόντος Henry Mancini, Quincy Jones, Lalo Schifrin και στον Τζειμςμποντικο  John Barry.  Κατά τα λεγόμενα του συνθέτη, ο οποίος ευχαριστήθηκε πολύ το πρότζεκτ, η ταινία του έδωσε την δυνατότητα να χρησιμοποιήσει όλα αυτά που του αρέσουν στην μουσική.  «big breaks, big brass sections, big tunes, and big grooves» .

Το σκορ στηρίζεται σε ένα πολύ μελωδικό και χαρακτηριστικό κυρίως θέμα που αντιπροσωπεύει την συμμορία έτσι όπως αυτό ακούγεται στα δυο πρωτα cues “The Big Bad Wolf” και “Meet The Bad Guys”. Καθόλι την διάρκεια του σκορ θα ακούγονται τμήματα και παραλλαγές αυτής της βασικής μελωδίας με μια πολύ σπιρτόζικη ενορχήστρωση. Ηλεκτρική κιθάρα ντραμς φλάουτα , κρουστά, swingin ορχήστρα, Ινδικό bansuri, Ιαπωνικό taishōgoto, Hammond organs ακόμη και Moog synthesizer.

Πολλά τα cues αναφοράς:

Καταδιασκέδασα με την χρήση κρουστών και φλάουτων  στο  Step 3, απόλαυσα το υποχθόνιο γεμάτο σασπένς  Going to Go Good όπου η ηλεκτρική κιθάρα παίζει χαμηλά το κυρίως θέμα δίνοντας κι έναν αισθησιασμό, που αντιπροσωπεύει τον χαρακτήρα του κακού λύκου, ενώ το Turn on the Charm είναι ένα υπέροχο love theme. Αριστούργημα!

To Marmalade Prelude είναι το θέμα του καθηγητή Μαρμελάδα και θυμίζει ρεμπέτικο τραγούδι σε στυλ Χατζηδάκη! Αριστούργημα.

Tα A Heist for Good και Loot Loops σε απογειώνουν με την χορευτική τους διάθεση.

Το Save the Cat  μπαλάντα για κλασική κιθάρα δίνει ηρεμία στο σκορ και το αφήνει να ανασάνει ενώ στην ανάπτυξη του εισέρχονται  χορωδίες! Αριστούργημα.

Το So Long Suckers δαιμονισμένο ηλεκτρίζει την ατμόσφαιρα με τα σόλο ηλεκτρικής κιθάρας.

Το Bedtime Story διασκευάζει σε μπαλάντα για βιολί και ορχήστρα το βασικό θεμα έτσι όπως έκανε ο John Barry τα θέματα του Bond . Αριστούργημα!

Το Double Crossed βαραίνει την ατμόσφαιρα με την δραματική του υπόσταση και την μυστηριώδη ανάπτυξή του καθώς ερμηνεύεται από ολόκληρη συμφωνική ορχήστρα με ντελικάτα σόλο από φλάουτα και bansuri και κορυφώνεται παρέα με Τζαζ ενορχήστρωση. Άλλη μια αναφορά στον John Barry. Αριστούργημα.

Το Tricky Fox μπαλάντα για φλάουτα. Αριστούργημα.

Στα The Crimson Paw και Secret Hideout έχουμε το θέμα του ανταγωνιστή των κακών παιδιών. Μοχθηρό, με το Ινδικό bansuri να σολάρει ακατάπαυστα! Αριστούργημα.

Το Evil Masterplan είναι μια μιλιταριστική παραλλαγή του θέματος του κακού για ολόκληρη συμφωνική ορχήστρα και είναι θεσπέσιο ενώ στο Finish Them κορυφώνεται δίνοντας στα χάλκινα μια εκκωφαντική διάσταση.  . Αριστούργημα

Το The Sad Guys έχουμε την διασκευή του βασικού θέματος σε μια μελαγχολική παραλλαγή, ενώ στο One Last Push Pop το βασικό θέμα συνοδεύεται  από το Ιαπωνικό taishōgoto που ερμηνεύει ένα υποστηρικτικό θέμα. Καταπληκτικά πράγματα.

Το Huff + Puff στιλάτο και αεράτο , αποτελεί ένα πρελούδιο πριν την κορύφωση του σκορ.

Το Just Robbing This Place και Freeway Escape έχουμε  jazz action cues με ακατάπαυστο ρυθμό  με συνοδεία ολόκληρης συμφωνικής ορχήστρας και Τζαζ σόλος.  Το μόνο που μου έλειψε είναι η μονομαχία των δυο βασικών θεμάτων.

Στο Who Said It Was the End? ο Pemberton αποδίδει φόρο τιμής και στο συγκρότημα Procul Harum όπου κλείνει το θέμα του με το A Whiter Shade of Pale ερμηνευμένο από Moog synthesizer.

Τα Redemption και The Old Switcheroo κλείνουν  το σκορ με το βασικό θέμα να ακούγεται μοδάτο  στιλάτο και αεράτο.

Τέλος υπάρχουν και 3 τραγούδια που έγραψε ο Pemberton εξαίσια και τα τρία με το τελευταίο να είναι παραλλαγή του βασικού θέματος.

Συνοψίζοντας ο συνθετης κατάφερε κάτι σπάνιο στις μέρες μας. Να υπηρετήσει και να πατήσει πάνω στην πλοκή της ταινίας και παράλληλα η μουσική του να μην χάσει την αυτόνομη ακρόαση της. Έτσι το σκορ μοιάζει σαν ένα σόλο τζαζ άλμπουμ που με την ανεξάντλητη ενέργειά του, τις καινοτόμες ιδέες του και την ετερόκλητη ενορχήστρωσή του ακούγεται φρέσκο και ηλεκτρισμένο κάθε λεπτό προσφέροντας μια ακούραστη ακρόαση. Έτσι ο Pemberton μαζί με τα υπόλοιπα δυο Τζαζ αριστουργήματα του The Man from UNCLE και Motherless Brooklyn δημιουργεί μια αχτύπητη τριλογία. Μόνο που εδώ προχωράει ένα βήμα παραπέρα φτάνοντας σε ιδιοφυές στιγμές όπως έκαναν και οι μεγάλοι συνθέτες στο πρώτό μισό των 70ς όπου η Τζαζ κυριαρχούσε.

Dogtanian and the Three Muskehounds - Manel Gil-Inglada

Ο Dogtanian είναι ένας νεαρός ξιφομάχος που ονειρεύεται να ενταχθεί στους θρυλικούς Muskehounds. Αφού αποδείξει τις ικανότητές του και κερδίσει την εμπιστοσύνη τους, αυτός και οι Muskehounds πρέπει να υπερασπιστούν τον Βασιλιά από τη μυστική συνωμοσία του κακού καρδινάλιου Ρισελιέ να καταλάβει την εξουσία.

Πληθωρικό σκορ από τον Ισπανό Inglada ο οποίος στο ντεμπούτο του εντυπωσίασε με την πλούσια γραφή του για την Orquesta Sinfónica de Navarra στην οποία χρησιμοποίησε 120 μουσικούς και την διευθύνει η Vanessa Garde ( What Lucia Saw). Και τι δεν έχει το σκορ.

Υπάρχει το θέμα του Dogtanian ηρωικό και δυναμικό που ακούγεται σχεδόν συνέχεια. Η καλύτερή του εκδοχή είναι στο cue Rochefort and Milady που το θέμα του περνάει σχεδόν απ’ όλη την ορχήστρα και η κωμική του στο Four Against Forty όπου το θέμα είναι σαν Scherzo.

Επίσης ο συνθέτης κάνει ένα φόρο τιμής στο τηλεοπτικό καρτούν Muskehounds Are Always Ready των αδερφών  Guido & Maurizio De Angelis , χρησιμοποιώντας το βασικό τους θέμα παραλλαγμένο βέβαια για συμφωνική ορχήστρα και όχι ποπ όπως ήταν στο truck Honor and Friendship όπου το παντρεύει με το δικό του θέμα που έγραψε για τον  Dogtanian και στο Four Friends on a Mission που το ερμηνεύει χορωδία.

Από την άλλη υπάρχει το θέμα του κακού, Καρδινάλιος Ρισελιέ, τον οποίο ο συνθέτης το έχει χρωματίσει κάπως σκοτεινά ενώ οι  χορωδίες τονίζουν  την εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία στα χρόνια που η θρησκοληψία της φεουδαρχίας κυριαρχούσε με χαρακτηριστικό cue Diamonds and the Heroes' Ceremony ένα γιορταστικό που αποθεώνει τους ήρωες δίνοντας έτσι στο θέμα του Dogtanian δοξαστικές διαστάσεις.

Υπάρχει το θέμα της Juliette που μπλέκεται με το θέμα του Dogtanian στο truck Juliette.

Υπάρχει το Γαλλικό στοιχείο με τα ακορντεόν στην ενορχήστρωση και το ανάλαφρο κλίμα όπως είναι τα cues The Great City και Paris.

Και φυσικά τα πάμπολλα action cues τα οποία έχουν μέσα όλους αυτούς τους θεματικούς άξονες με κορυφαίο το Sea Storm όπου το θέμα του Dogtanian και της Juliette έχουν χορωδιακή υποστήριξη!!!  Το πρόβλημα είναι πως αυτή η wall to wall μουσική υποστήριξη γίνεται φλύαρη σε αρκετές στιγμές ενώ η έλλειψη της ανάπτυξης των βασικών leitmotifs σε αυτούσια θέματα κάνει το σκορ να είναι  κουραστικό.

LEGEND OF DESTRUCTION  - Assaf Talmudi / Yonatan Albalak

Η ταινία "Legend of Destruction" αφηγείται την ιστορία της εξέγερσης των Εβραίων εναντίον της Ρώμης που τελείωσε με την καταστροφή του Ναού το έτος 70.

Παράξενο ισραηλινό animation αλλά πολύ καλλιτεχνικό το οποίο απλά παρεμβάλει 1500 πίνακες ζωγραφικής τοποθετημένους  τον ένα μετά τον άλλο. Το σκορ έχει αρκετά έθνικ στοιχεία και ντύνει εξπρεσιονιστικά τις σκηνές χωρίς θεματικό άξονα με εξέχον cue το Hallelu (Psalms 150).

Charlotte - Michelino Bisceglia

Το Charlotte είναι ένα δράμα κινουμένων σχεδίων που αφηγείται την αληθινή ιστορία της Charlotte Salomon, μιας νεαρής γερμανοεβραίας ζωγράφου που μεγαλώνει  στο Βερολίνο τις παραμονές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Έντονα ευφάνταστη και βαθιά προικισμένη, ονειρεύεται να γίνει καλλιτέχνης. Όμως ο κόσμος γύρω της αλλάζει γρήγορα και επικίνδυνα, περιορίζοντας τις επιλογές της και εκτροχιάζοντας το όνειρό της.

Θαυμάσιο animation που έχει στη διάθεσή του τρεις σπουδαίες κυρίες της Ευρωπαϊκής υποκριτικής. Την Keira Knightley, την Marion Cotillard και την Brenda Blethyn. Εξαιρετική είναι και η μουσική του Βέλγου Michelino Bisceglia ο οποίος πήρε την δουλειά χάρη σε ένα κονσέρτο που έκανε πάνω στην μουσική για τις ταινίες του Τιμ Μπάρτον. Ο Bisceglia διασκεύασε τις μουσικές του Έλφμαν για Τζαζ τρίο ( κλαρινέτο, τσέλο, κλασικά κρουστά και παιδική χορωδία). Στην αίθουσα εκτός από τον Τιμ Μπάρτον που χειροκρόταγε όρθιος ήταν και ο  παραγωγός Eric Goossens ο οποίος κάποιους μήνες μετά τηλεφώνησε στον συνθέτη και του είπε ότι ετοιμάζει ένα animation, το Charlotte.

Με το πιάνο να είναι πανταχού παρών και να αποδίδει μελαγχολικές και δραματικές φράσης το σκορ κινείται στα ίδια μονοπάτια που περπάτησε και ο Έλμερ Μπερστάιν με τα Χρόνια της αθωότητας και το Far from heaven.

Ο συνθέτης έχει δημιουργήσει ένα πολύ μελωδικό σάουντρακ στο οποίο ξεχωρίζουν 3 θέματα. To Life? or Theatre? (Prelude) που δίνει και τον όλο μελαγχολικό τόνο .

To The Cardboard όπου εκεί το πιάνο παίζει μια μελωδία απαλή και μελιστάλαχτη σαν νυχτερινό του Σοπέν που είναι και η κορυφαία στιγμή του σκορ.

Το τρίτο θέμα είναι το Charlotte Epilogue όπου αποτελεί και την πιο περίτεχνη σύνθεση και είναι μια συνομιλία μεταξύ πιάνου τσέλου και ορχήστρας με το τσέλο να έχει κυρίαρχο ρόλο.

Dragon Ball Super: Super Hero -  Naoki Satō

To Dragon Ball Super: Super Hero είναι η 21η ταινία μεγάλου μήκους Dragon Ball συνολικά και η πρώτη που παράγεται κυρίως με 3D animation.

Είναι σχεδόν αδύνατο κάποιος να ακούσει όλα τα γιαπωνέζικα σκορ που φτιάχνονται για animation μιας και η Ιαπωνία  έχει μια παραγωγή χιλιάδων κάθε χρόνο. Κάποια που έχω ακούσει τυχαία μπορεί να είναι αριστουργήματα, κάποια άλλα για τα σκουπίδια και κάποια κάτι στο ενδιάμεσο. Όποτε αυτή η κατηγορία θα μπορούσε να είναι εκτός συναγωνισμού μιας και δεν ξέρουμε πόσα μουσικά  διαμάντια μπορεί να βρει κάποιος. Όμως όταν ένα τέτοιο φέρνει την υπογραφή του κορυφαίου Ιάπωνα συνθέτη αυτή την στιγμή και έναν από τους καλύτερους στον κόσμο τότε ναι πρέπει να ασχοληθούμε.

Ο Ναόκι Σάτο εδώ γράφει ένα τελείως γοητευτικό και εκκεντρικό σκορ  αποδίδοντας έτσι ένα φόρο τιμής στους  Don Davis και Juno Reactor (Matrix). Άρα λοιπόν εδώ έχουμε μια συμφωνική προσέγγιση της dance electronica με έντονο το χορωδιακό στοιχείο όπως αυτά είναι τα cues Abang Title", "Hero No Deban", "Shenlong", "Gokuu vs Gamma",   "Orange No Hikari” Dr. Hedo”.

Το βασικό θέμα που μπορεί να είναι από παλιό Dragon Ball ακούγεται μέσα από ευφάνταστα action cues όπως τα “Jinzou Ningen Gamma,” “Kakusei” “Aku No Soshiki,” “Gamma 2 Gou No Ketsui” ενώ κάποιες στιγμές όπως το Climax σου θυμίζουν Βαγγέλη Παπαθανασίου. Κορυφαίο όμως cue του σκορ είναι το συναισθηματικό 5λεπτο Asu He /Toward Tomorrow. Εκπληκτική δουλειά.

The Sea Beast - Mark Mancina

Η ταινία ακολουθεί έναν θρυλικό κυνηγό θαλάσσιων τεράτων που βρίσκει έναν απροσδόκητο σύμμαχο στο πρόσωπο ενός νεαρού κοριτσιού.

Πολύ ενδιαφέρον σκορ από τον Mark Mancina με ενορχηστρώσεις τύπου John Powel και How to train your Dragon σε πιο πειρατικό στυλ.

 

Michael Giacchino – Lightyear

Ο Giacchino στήριξε την μουσική του κυρίως  σε δύο καταπληκτικά  θέματα τα οποία έκανε φύλο και φτερό. Δημιούργησε επίσης και μερικά κορυφαία action cues με μια αλάνθαστη ενορχήστρωση και με μια συγκρατημένη δημιουργικότητα αποφεύγοντας έτσι τις περιγραφικότητες και τις άνευ ουσίας συνθέσεις που έκανε στο Τζουράσικ. Είναι στην ουσία  ένας φόρο τιμής στους μεγάλους δασκάλους του τον Τζων Γουίλιαμς, τον Τζειμς Χόρνερ, τον Τζέρι Γκόλντσμιθ ακόμη και τον Μίκλος Ρόζα. Φυσικά μιας και μιλάμε για διαστημική περιπέτεια δεν απουσιάζει και ο Άρης από τους πλανήτες του Χολστ.

Το θέμα του Μπαζ βασίζεται σε 4 νότες και είναι σχεδόν η ίδια φράση που έχει το Confutatis από το Ρέκβιεμ του Μότσαρτ αλλά σε άλλη τονικότητα. Μάλλον είναι τυχαίο αυτό το γεγονός καθώς δεν βλέπω κάποια σύνδεση. Το θέμα του Μπαζ λοιπόν κυριαρχεί συνέχεια και ακούγεται σε κάθε δυνατή παραλλαγή πιάνοντας όλο το character arc. Είναι φυσικά ηρωικό με τo κόρνο να αναδεικνύει την μελωδία και ακούγεται σε πάρα πολλές παραλλαγές. Μιλιταριστικό με escalation, πιο παρατεταμενο και ογκωδη, με echoplex και pennywhistles σαν αντίστιξη που είναι και η κορυφαία του εκτέλεση, και σταδιακά το ακούμε να εξελίσσεται πιο action cue θυμίζοντας τα star wars του Γουίλιαμς με έναν απολαυστικότατο τρόπο. Η βασική μελωδία εξελίσσεται μαζί με τον ήρωα και τις περιπέτειές του, τονίζοντας τον ηρωισμό του με το φινάλε του σκορ να έχει ένα πανηγυρικό και δοξαστικό ύφος αποθεώνοντας τον χαρακτήρα, με εντυπωσιακά χορωδιακά αλλά και χρήση ηλεκτρικής κιθάρας ως λεπτομέρεια που φανερώνει ότι ο Μπαζ είναι πλέον λαϊκός ήρωας.

Και τέλος το θέμα του Μπαζ  υπάρχει και σαν φανφάρα στα Operation Surprise Party και Improv-Izzy-tion.

Όμως το σκορ δεν είναι μόνο ταρατατζούμ ταρατατζούμ. Υπάρχουν και τα συναισθηματικά μέρη, κάτι που ο Τζιακίνο γνωρίζει από την εποχή του lost όταν σε ανατρίχιαζε με αυτές τις παύσεις και το πένθιμο πιάνο. Τα cues A Hyper Failure, To Infinity and Be Gone, Lightyear's Behind, και The Lone Space Ranger που είναι και το κορυφαίο αυτής της ενότητας αποδίδουν τον συναισθηματικό κόσμο του Μπαζ σχολιάζοντας την μοναξιά του, τις αποτυχίες του και την φιλία του με τον Alisha Hawthorne και την εγγονή του Izzy δίνοντας βάθος στο character arc του. Η αλήθεια βέβαια είναι πως ο Τζιακίνο δεν έδωσε αρκετή βάση στα συναισθηματικά μέρη κι έτσι δεν υπάρχει κάποια δυνατή μελωδία που να σου μένει αξέχαστη όπως είχε το Roque one, τα lost ή το περισσό αριστουργηματικό Spiderman που οι αργές κινήσεις του ήταν θεσπέσιες και είχαν αξιομνημόνευτη μελωδία. Θα μου άρεσε πολύ το θέμα του Μπαζ να πέρναγε στα έγχορδα η σε ένα όμποε που θα ερμήνευε την φράση του τρυφερά και ευαίσθητα. Μπορεί κάποιος να βρει το δραματικό στοιχείο έντονο και με προσωπικότητα μονό στην δωδεκάλεπτη σουίτα. Εν πάση περιπτώση αυτό το πταίσμα δεν χαλάει την γενική εικόνα του σκορ.

Στον αντίποδα έχουμε τον ανταγωνιστή του Μπαζ, τον Ζοργκ. Και αφού έφτιαξε ένα τόσο ηρωικό θέμα για τον Μπαζ, άλλο τόσο υποστήριξε και τον κακό της υπόθεσης φτιάχνοντάς του μάλιστα καλύτερο θέμα! Πάλι 4 νότες αλλά σε άλλη τονικότητα μιας και ο Ζοργκ στο παρελθόν ήταν Μπαζ! Μύρισε Star wars.

Πρώτα έχουμε μια νύξη του θέματος στο Zurg Awakens με τις χορωδίες να δηλώνουν πως πρόκειται για έναν άρχοντα του σκότους! Η ολοκλήρωση του θέματος είναι το αποθεωτικό αλλά σύντομο Zurg's Displeasure που είναι κάτι μεταξύ Darth Vader  και μαρς σε στυλ Μίκλος Ρόζα από Μπεν Χουρ και Ιούλιο Καίσαρα! Την ολοκληρωμένη εκτέλεσή του θα την ακούσετε και αυτή  στην 12 λεπτή σουίτα που είναι και το κορυφαίο cue της χρονιάς. Το θέμα του Zurg γίνεται πιο action στα αριστουργηματικά cues  Space Afraiders, Buzz, Meet Zurg και στα Hiding from Yourself που θυμίζει Αυτοκρατορία αντεπιτίθεται.

Όμως δεν έχουμε τελειώσει εδώ. Υπάρχουν και τα action cues τα οποία είναι όλα μελωδικά με οικονομία στον σχολιασμό και αναπτύσσονται σωστά και συγκρατημένα αποφεύγοντας έτσι φλυαρίες και απλές περιγραφικότατες: To Initial Greetings θαυμάσιο, το  Afternoon Delight Speed πιο σκοτεινό και υποχθόνιο στο δεύτερο μισό γίνεται παραλλαγή του πλανήτη Άρη από τον Χολστ.  Τα Light Speed ​​at the End of the Tunnel και Relative Success είναι πολύ σύντομα αλλά πολύ εκρηκτικά με το δεύτερο να έχει πάλι αναφορές στον Χολστ. Στο A Good Day to Not Die γίνονται σαφείς αναφορές στον Ντάνι Έλφμαν ενώ στο Oh, Hover έχουμε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που με την χρήση χάλκινων θυμίζει Τζων Γουίλιαμς και είναι το αγαπημένο μου απ’ αυτή την ενότητα. Ένα άλλο εξαιρετικό action cue είναι το World's Worst Self-Destruct Sequence το οποίο έχει το ρυθμό αντίστροφης μέτρησης και θυμίζει πάλι Star wars.

Επίσης υπάρχουν και τα action cues τα οποία περιλαμβάνουν την μάχη των δυο θεμάτων με έναν πολύ περίτεχνο τρόπο. Το Zurg-onomics που δηλώνει πως ο Zurg έχει το πάνω χέρι, ενώ στο Time to Space Your Fears το αποτέλεσμα είναι ισόπαλο. Αλλά στο Back to Buzzness που είναι και το κορυφαίο αυτής της θεματικής ο Μπαζ είναι ο νικητής.

Και για φινάλε ο Μιχάλης μας αποτελειώνει με την 12λεπτη σουίτα του one Suite Buzz όπου βρίσκουμε το θέμα του Μπαζ να ξεκινάει διστακτικά και δειλά, να αναπτύσσεται ηρωικά να διακόπτεται από το θέμα του Zurg το οποίο παρουσιάζεται με όλη την  μεγαλοπρέπεια όπου κι αυτό διακόπτεται από την συναισθηματική φύση του Μπαζ που με την σειρά της δίνει την θέση της στην αποθέωση του θέματος.

Ο Michael Giacchino έκανε ένα αριστουργηματικό σκορ και σαν υποστήριξη μέσα στην ταινία αλλά και σαν αυτόνομο άλμπουμ ηχογραφώντας  το soundtrack με μια ορχήστρα 89 οργάνων και 39μελή χορωδία για 5 ημέρες. Για να καταλάβετε την συμφωνική προσέγγιση και την θεματική ταυτότητα της μουσικής μια ιδανική playlist θα ήταν:

ΚΙΝΗΣΗ ΠΡΩΤΗ: ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΜΠΑΖ

-          Mission Log

-          Lightyear

-          The Best Laid Plans of Space and Men

-          Blown on Course

-          Mission Perpetual

-          Operation Surprise Party

-          Improv-Izzy-tion

-          Home on the Space Range

-          Infinite MOEtion

ΚΙΝΗΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΖΟΡΓΚ

-          Zurg Awakens

-          Zurg's Displeasure

-          Space Afraiders

-          Buzz, Meet Zurg

-          Hiding from Yourself

ΚΙΝΗΣΗ ΤΡΙΤΗ: ADAGIO

-          A Hyper Failure

-          Infinity and Be Gone

-          Lightyear's Behind

-          The Lone Space Ranger

ΚΙΝΗΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ: ALEGRO

-          Initial Greetings

-          Afternoon Delight Speed

-          Light Speed at the End of the Tunnel

-          Relative Success

-          Oh, Hover

-          World's Worst Self-Destruct Sequence

-          Zurg-onomics

-          Time to Space Your Fears

-          Back to Buzzness

ΚΙΝΗΣΗ ΠΕΜΠΤΗ: ΦΙΝΑΛΕ

-          one Suite Buzz

Με αυτό τον τρόπο θα μπορέσετε καλύτερα να καταλάβετε την δουλειά που έγινε πάνω sta character arcs και το πως ο Τζιακίνο πάτησε ιδανικά πάνω στο σενάριο και τα plot points.

Το επίτευγμά του είναι μοναδικό. Αν αυτή η μουσική είχε γραφτεί για ένα νέο Star  wars όλοι θα μιλούσανε για μια αποθέωση για κάτι αντάξιο με τα έργα του Γουίλιαμς. Όμως γράφτηκε για μια ταινία που πάτωσε και εισπρακτικά και καλλιτεχνικά. Κι έτσι πηρέ η μπάλα και το σάουντρακ. Πολύ άδικα βέβαια μιας και ο συνθέτης δεν φταίει σε τίποτα. Ετούτη η ανάλυση ελπίζω να διορθώσει αυτή την αδικία και να ακούσει ο ακροατής την πραγματικά θαυμάσια δουλειά του. Σπανίζουν οι συνθέτες που κάνουνε μια ιδανική μουσική υποστήριξη μέσα στην ταινία πατώντας πάνω στους χαρακτήρες και το σενάριο μα και παράλληλα δημιουργούν ένα απολαυστικό αποτέλεσμα αυτόνομης ακρόασης. Τέτοιους έχει ανάγκη ο κινηματογράφος και όχι factory music και sound design που έχουν κατακλύσει τα σύγχρονα μπλοκμπάστερ

Άλλα σκορ του είδους που δεν κατάφεραν να με εντυπωσιάσουν: The house - Gustavo Santaolalla, Where Is Anne Frank - Karen O, Ben Goldwasser, The Deer Hunter - Harumi Fuuki, Beavis and Butt-Head Do the Universe - John Frizzell,

ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ θΡΙΛΕΡ/ΤΡΟΜΟΥ/ΣΑΣΠΕΝΣ ΣΚΟΡ ΤΟΥ 2022 Α ΜΕΡΟΣ

 Lady Usher  – Michael Gordon Shapiro

Στηριγμένη στο διήγημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε The Fall of the House of Usher ετούτη η ερασιτεχνική  ταινία χαμηλής παραγωγής διασκευάσθηκε σαν ένα σύγχρονο ψυχολογικό θρίλερ και αφηγείται την ιστορία της Μόργκαν, της κοπέλας του Roderick που εμφανίζεται απροειδοποίητα στο σπίτι των Usher. Φυσικά η μάνα δεν την βλέπει με καλό μάτι και έτσι αρχίζει ο πόλεμος.  Στην μουσική έχουμε τον Michael Gordon Shapiro ο οποίος στηρίχτηκε σε κουαρτέτο εγχόρδων  για να τονίσει το μυστήριο και για την τρυφερότητα πρόσθεσε άρπα και ακουστική κιθάρα. Το θέμα της Μόργκαν, είναι ένα πανέμορφο μελαγχολικό και πολύ μελωδικό θέμα με το βιολί και την κιθάρα να έχουν τον πρώτο λόγο.

Death Of the Nile – Patrick Doyle

Συνέχεια της επιτυχίας Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές από τον Κένεθ Μπράνα που  προσπαθεί να δώσει μια νέα πνοή στα έργα της Αγκάθα Κρίστι. Φυσικά στην μουσική συναντάμε και τον μόνιμο συνεργάτη του, τον βρετανό Πάτρικ Ντόιλ, ο οποίος έχει γράψει ένα  πάρα πολύ καλό σκορ. Ο Ντόιλ  έγραψε 4 βασικά θέματα από τα οποία τα 2 είναι αριστουργηματικά και είναι love themes. Το ένα θυμίζει Τζων Μπάρι και το άλλο Έλμερ Μπερνστάιν και είναι τα δυο τελευταία τρακ του άλμπουμ. Μάλιστα το τελευταίο είναι χωρισμένο σε δυο μέρη. Το πρώτο μέρος θυμίζει Έλμερ Μπερνστάιν και χρόνια της αθωότητας και το δεύτερο μέρος είναι το θέμα του Πουαρό.

Το τρίτο θέμα είναι το θέμα της Jackie She’s Back το οποίο χρωματίζει τέλεια την φυσιογνωμία της καθότι είναι μυστηριώδες και σαγηνευτικό και δεσπόζει σε πολλές παραλλαγές καθόλι την διάρκεια του σκορ. Το τέταρτο θέμα είναι το θέμα της Αιγύπτου όπου αυτό φαίνεται σε δυο εντυπωσιακά και επιβλητικά cues όπως είναι τα θέματα The Pyramids και Abu Simbel. Αυτά τα 5 tracks λοιπόν είναι εξαιρετικά στην ιδέα τους την σύλληψη και την ανάπτυξη τους. Από κει και πέρα υπάρχουν υποστηρικτικές στιγμές πολύ καλές όπως είναι το Suspects που είναι γεμάτο σασπένς ,αλλά κατά την άποψή μου αυτοί οι θεματικοί άξονες δεν είναι ικανοί να κρατήσουν το ενδιαφέρον του θεατή για 65 λεπτά και το αποτέλεσμα κουράζει. Στα 45 λεπτά άλμπουμ, όπως τα κυκλοφορούσανε παλιά θα ήταν μια ακόμη εξαιρετική δουλειά από τον Ντόιλ .  Πάντως μέσα στην ταινία η υποστήριξη είναι αριστουργηματική.

THE EXORCISM OF GOD - Elik Álvarez and Yoncarlos Medina

Ένας Αμερικανός ιερέας που εργάζεται στο Μεξικό δαιμονίζεται κατά τη διάρκεια ενός εξορκισμού και καταλήγει να διαπράξει μια τρομερή πράξη. Δεκαοκτώ χρόνια αργότερα, οι συνέπειες της αμαρτίας του επιστρέφουν για να τον στοιχειώσουν, εξαπολύοντας τη μεγαλύτερη μάχη μέσα του.

Συναρπαστικό σκορ από τους Elik Álvarez and Yoncarlos Medina για μια μέτρια ταινία που έχει όλα τα καλούδια ενός θρησκευτικού σκορ. Χορωδίες, ψίθυρους, κλιμακούμενα θέματα, μελαγχολικές φράσεις  και λυρικές κορυφώσεις.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα των συνθετών, για να αποτυπώσουν τις ενοχές του ιερέα και τις εσωτερικές του διαμάχες προσλάβανε τον μουσικό προγραμματιστή Cosme Liccardo ώστε να δημιουργήσει ενοχλητικές υφές και περίπλοκους κρουστικούς ήχους από μια ποικιλία σπάνιων μουσικών οργάνων όπως αυτό διαφαίνεται στο cue I am Balban.

Για τις δυνάμεις του κακού οι δυο συνθέτες κάλεσαν την multidisciplinary Leonor Lanza να δανείσει την φωνή της ώστε να τονίσει την παρουσία του Διαβόλου όπως αυτό διαφαίνεται σε πολλά cues με πιο χαρακτηριστικό  το εφιαλτικό You Like to watch.

Μια μείξη αυτών  των δυο αυτών στοιχείων είναι τα καταπληκτικά cues Kyrie Eleison και The Exorcism.

Ενώ όταν το δράμα κορυφώνεται και αναδεικνύεται η αξία της συγχώρεσης οι συνθέτες καταφεύγουν στην συμφωνική μουσική και την ορχήστρα της Βουδαπέστης  γράφοντας ένα καταπληκτικό δραματικό θέμα όπως αυτό είναι το ομώνυμο cue The Exorcism of God. Αυτό και το Confession κατά την γνώμη μου είναι δυο αριστουργηματικά δραματικά θέματα.

Το αποτέλεσμα είναι πολύ γοητευτικό και ατμοσφαιρικό , αν και κάπως στατικό, μα τα 4 τελευταία cues που αποτυπώνεται με θαυμαστό τρόπο η μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό, συναρπάζουν με την μίξη όλων των προηγουμένων στοιχείων.

X - Tyler Bates, Chelsea Wolfe

Το 1979, μια ομάδα νεαρών κινηματογραφιστών  ξεκινάει  να γυρίσει μια ταινία πορνό στην επαρχία του Τέξας, αλλά όταν οι απομονωμένοι, ηλικιωμένοι οικοδεσπότες τους πιάνουν στα πράσα, η ομάδα  αρχίζει και παλεύει για τη ζωή της.

Θαυμάσια  ταινία τρόμου από την Α24 που είναι εγγύηση και η οποία αποτελεί έναν φόρο τιμής στις αντίστοιχες ταινίες των 70ς και 80ς και κυρίως στα Παρασκευή και 13 και Texas Chainsaw Massacre του Χούμπερ με μια ξεραΐλα και αρρωστημένη ατμόσφαιρα που σε πνιγεί από το πρώτο δευτερόλεπτο. Η εξαιρετική ταινία δεν είναι απλώς μια άσκηση φόρμας όπως το Texas Chainsaw Massacre ή απλά ένα fun horror film όπως το Παρασκευή και 13, αλλά κινείται σε πιο βαθιά επίπεδα και αποτελεί ένα συγκλονιστικό σχόλιο πάνω στον συντηρητισμό και την θρησκοληψία του Αμερικανικού νότου προσφέροντας ένα  ανοικτό φινάλε. Το φιλμ χωρίζεται σε δυο μέρη με το πρώτο να χτίζει την αγωνία και το σασπένς με άριστη πλανοθεσία και μοντάζ δίνοντας έναν υπόγειο ρυθμό στο φιλμ σαν να είναι ένα ηφαίστειο που βρυχάται. Στο δεύτερο μέρος που αρχίζει το μακελειό, το σπλάτερ μπορεί να ενοχλήσει πολλούς αλλά αυτή η ισορροπία ανάμεσα στην ατμόσφαιρα και το αίμα δένει  κι έτσι η σφαγή που συμβαίνει  είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Στην μουσική συναντάμε τους Tyler Bates, γνωστό από τις μπλοκμπάστερ δουλειές του Κόναν, 300 κ.α και την  gothic rock, τραγουδίστρια  Chelsea Wolfe. Η συνύπαρξη και των δυο βγάζει ένα τρομακτικά ενδιαφέρον σάουντρακ που στηρίζεται κυρίως στα φωνητικά τα οποία λειτουργούν πότε σαν  εφιαλτικοί ψίθυροι για να σε καταβάλουν, πότε   σαν νανούρισμα για να σε υπνωτίσουν, πότε σαν σεξουαλικά υπονοούμενα για να δέσουν με το θέμα της ταινίας, πότε σαν ύμνοι για να σε προετοιμάσουν για μια κατάβαση στην κόλαση και πότε σαν κραυγές για να σε ανατριχιάσουν. Η αλληλεπίδραση των φωνητικών με μια μπάντα από ηλεκτρική κιθάρα ντραμς πιάνο και ηλεκτρονικούς ήχους μας φέρνουν στο μυαλό τους Goblin χωρίς φυσικά να είναι τόσο εκκωφαντικοί. Υπάρχει βεβαίως sound design το οποίο ευτυχώς έχει μια πολύ διακριτική παρουσία.

Αριστουργηματική ταινία θεϊκή φωτογραφία και ένα τρομακτικά ενδιαφέρον σκορ που αν και μονότονο σε κρατάει διαρκώς σε εγρήγορση.

AVENGED - Cesar Benito

Ένα κωφό κορίτσι κακοποιείται  από μια συμμορία αλλά όταν το αιμοδιψές πνεύμα ενός πολεμιστή Απάτσι κατοικεί στο άψυχο σώμα της τους παίρνει ο διάολος.

Χαμηλής παραγωγής ταινία τρόμου του 2013 που το σκορ της κυκλοφόρησε φέτος. Ο πολύ ικανός πορτογάλος συνθέτης Cesar Benito έχει επιστρατεύσει ινδιάνικα φλάουτα και φωνητικά για το πνεύμα που καταλαμβάνει το σώμα της γυναίκας,  ενώ για το δράμα της καταφεύγει σε στιβαρές συνθέσεις με κορυφαίο cue το Burn in peace όπου είναι και μια πανέμορφη λυρική σύνθεση. Τέλος για τις σκηνές τρόμου και περιπέτειας έχει καταφύγει σε κρουστά ηλεκτρικές κιθάρες και ηλεκτρονικούς  ήχους με κορυφαίο cue το ρυθμικό barbed wire.

The Outfit - Alexandre Desplat

Το The Outfit είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του βραβευμένου με Όσκαρ σεναριογράφου -The Imitation Game -  Graham Moore. Η ταινία διαδραματίζεται στο Σικάγο τη δεκαετία του 1950 και πρωταγωνιστεί ο ανεπανάληπτος  Mark Rylance που υποδύεται τον Leonard Burling, έναν Άγγλο ράφτη που διατηρεί ένα κατάστημα σε μια γειτονιά που προστατεύεται από την ιρλανδική μαφία. Μια νύχτα εχοται τα πανω κάτω και ο Leonard θα πρέπει να ξεγελάσει την επικίνδυνη ομάδα μαφιόζων για να επιβιώσει. Έτσι ξεκινά ένα θρίλερ  που περιλαμβάνει πληροφοριοδότες του FBI, μυστικές κασέτες, προσωπικές αντιπαλότητες, διπλούς πράκτορες και δολοφονίες.

Θαυμάσια ταινία με θαυμάσια μουσική από τον αεικίνητο Alexandre Desplat ο οποίος εμπνέεται από την Τζαζ  και δημιουργεί μουσική σασπένς χωρίς να είναι στάσιμη. Υπάρχουν πολλές ομοιότητες στην υφή με τα αριστουργήματα του  Ghost writer και Κατηγορώ, καθώς κυριαρχούν  η χρήση τυμπάνων , ο στακάτος ρυθμός, η κλιμακούμενη ένταση, η ασφυκτική πίεση που ολοένα και αμβλύνεται  και η μέγγενη που είναι έτοιμη αναπάσα στιγμή να πνίξει τον ηρώα. Όμως εδώ έχουμε τους χρωματισμούς της Τζαζ που κάνει το σκορ ακόμη πιο σοφιστικέ γυρνώντας μας πίσω στην δεκαετία του 70 και στο σινεμά της παράνοιας, χωρίς φυσικά να υπάρχουν οι καινοτομίες , η ατονικότητα και οι τολμηρές προτάσεις των Small και Shire . Είναι ένα τυπικό σκορ του Ντεσπλάτ ο οποίος είναι εδώ σε πολύ καλή φόρμα.

Το κυρίως του θέμα είναι από τα καλύτερα που έχει δημιουργήσει πότε ο Ντεσπλάτ και είναι ένα λεπτεπίλεπτο Τζάζυ θέμα που κρύβει όμως πολλή ένταση μέσα του και αποτυπώνεται στην ταινία με τον καλύτερο τρόπο μιας και συνοδεύει την σκηνή με ένα series of shots που αποτυπώνουν τον κόσμο του μόδιστρου. Ντελικάτο και φίνο με pizzicato στα έγχορδα, κύμβαλα, κοντραμπάσο και πιάνο να εκτελούν μια σύνθεση χωρίς κορύφωση ώστε να αποδοθεί καλύτερα ο λαβύρινθος στον οποίο είναι μπλεγμένος ο πρωταγωνιστής.

Για να πάρουμε μια ανάσα από την αγωνία ο συνθέτης καταφεύγει με εξαιρετικά αποτελέσματα σε συνθέσεις που προσδίδουν μια ηρεμία μια εσωτερικότητα και μια χαλάρωση πριν την καταιγίδα, όπως αυτό χρωματίζεται  στο εξαιρετικό  truck The Next Morning όπου το βασικό θέμα είναι πολύ ευχάριστο  και στα cues Snow Globe, English, I Had a Daughter, όπου είναι θέματα αργά και δραματικά ενώ στο English το βασικό του θέμα ερμηνεύεται από ένα βιολί τα οποία μαρτυρούν  την μοναξιά του ήρωα. Μια άλλη υπέροχη στιγμή είναι το δυστυχώς σύντομο Handkerchiefs όπου το βασικό θέμα γίνεται βαλς!

Αυτή τη τεχνική της μη κορύφωσης θα την συναντήσουμε και  σε  άλλα εξαιρετικά θέματα σασπένς  όπως  το A Long Night, The Coat, The Explanation, Wounded όπου το ταμπούρλο εχει τον πρώτο λόγο και είναι σαν ένα μαρς και το I’ll Break Your Arms στο οποίο κυριαρχούν τα φλάουτα!

Η ιρλανδέζικη μαφία δεν χρωματίζεται καθόλου με έθνικ στοιχεία και αυτό μπορεί να ενοχλήσει τους ψείρες, αλλά πιστεύω ότι έκανε καλά ο Ντεσπλάτ που διείσδυσε στα συναισθήματα και την ατμόσφαιρα και όχι στο εθνικό στοιχείο. Η κόντρα του ήρωα θα μπορούσε να είναι με οποιαδήποτε μαφία οπότε κατά την άποψή μου δεν χρειάζεται το έθνικ στοιχείο. Οι αποχρώσεις της Τζαζ φτάνουν για να δημιουργήσουν ένα κλειστοφοβικό κλίμα και μια υπόκωφη ένταση όπου τα πάντα είναι σε τεντωμένο σχοινί. Χωρίς να έχει την δύναμη και το νεύρο των Ghost writer και Κατηγορώ το The Outfit κλείνει ιδανικά την τριλογία θρίλερ - σασπένς με την τζαζ να προσδίδει έναν φρέσκο αέρα και να συμπληρώνει ιδανικά τα υπόλοιπα δυο. Έτσι κι αλλιώς από δω και πέρα είναι σίγουρο πως ο Ντεσπλάτ με τόσο όγκο δουλειάς που έχει δώσει  πάντα θα έχουμε την αίσθηση ότι κάπου τον έχουμε  ξανακούσει. Εξαίρεση ίσως αποτελέσει ο Πινάκιο μιας και θα είναι η πρώτη του απόπειρα στο μιούζικαλ.

Crimes of the future – Howard Shore

Οι άνθρωποι προσαρμόζονται σε ένα συνθετικό περιβάλλον, με νέους μετασχηματισμούς και μεταλλάξεις. Με τη σύντροφό του Caprice, ο Saul Tenser, προβάλλει δημόσια τη μεταμόρφωση των οργάνων του σε παραστάσεις avant-garde.

Η πολυαναμενόμενη επιστροφή του Κρονεμπεργκ άφησε πολύ θετικές  εντυπώσεις μιας και δείχνει να μην έχει ξεχάσει αυτή την παγερή ατμόσφαιρα με τους υπνωτιστικούς ρυθμούς. Πρόκειται για μια παραλλαγή του Crash όπου αντί οι ήρωες να διεγείρονται σεξουαλικά με αυτοκινητιστικά ατυχήματα διεγείρονται με χειρουργημένα σώματα και εγχειρήσεις.

Στην μουσική ο μόνιμος συνεργάτης του, Howard Shore αποτίνει έναν φόρο τιμής στον  σκαπανέα της ηλεκτρονικής μουσικής Giorgio Moroder και δημιουργεί ένα σαγηνευτικό, εξπρεσιονιστικό σκορ  σκοτεινο και μελαγχολικο πλήρως εναρμονισμένο με την ταινία.

MEN – Ben Salisbury and Geoff Barrow

Μια νεαρή γυναίκα πηγαίνει μόνη της διακοπές στην αγγλική ύπαιθρο μετά το θάνατο του πρώην συζύγου της, αλλά εκεί στοιχειώνεται από την παρουσία ενός γυμνού άντρα που την παρακολουθεί συνέχεια.

Πάλι  η  θαυματουργή Α24 παραδίδει ένα ακόμη τρομερά ενδιαφέρον αλληγορικό θρίλερ υψηλής αισθητικής του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Alex Garland με ένα εκπληκτικό one woman show  από την Jessie Buckley.  Η ταινία

αποτελεί ένα πολύ προσεγμένο  σχόλιο πάνω στον μισογυνισμό , τις τύψεις και τις ενοχές  σε  μια κινηματογράφηση  υπνωτιστική που θυμίζει πρώιμο Κρόνεμπεργκ και Λιντς.  Οι συμβολισμοί της είναι πολύ ευρηματικοί  όμως το  τραβηγμένο φινάλε  κάπου    σε  πετάει έξω από την ιστορία.  Όμως είναι ένα πταίσμα μπροστά σε αυτή την αναγέννηση του folk horror film που το αριστουργηματικό   The Wicker Man είχε κάνει την αρχή.

Στην μουσική συναντάμε τους Ben Salisbury and Geoff Barrow που έχουν ιδρύσει  την ηλεκτρονική μπάντα Portishead, οι οποίοι  είχαν υπογράψει  μουσικά και τις προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη Ex-Machina και Annihilation. Εδώ έχουν δημιουργήσει ένα πολύ σαγηνευτικό και ιδιαίτερα γοητευτικό σάουντρακ που στηρίζεται σε φωνητικά και στο echoplex. Στην πιο χαρακτηριστική σκηνή μάλιστα  που είναι στο πρώτο turning point  όπου η ηρωίδα βρίσκεται στο τούνελ  και διασκεδάζει με την ηχώ  τραγουδώντας  κάποιες νότες  η μουσική γίνεται απόκοσμα   τρομακτική παρασύροντάς σε, σε έναν διαφορετικό κόσμο ή σε μια άλλη διάσταση. Αυτοί οι ύμνοι που μπαίνουν σε πολύ στοχευμένα σημεία στην ταινία και μάλιστα χωρίς να ακούγεται τίποτε άλλο , γίνονται πρωταγωνιστές  τονίζοντας την ποιητικότητα και την αλληγορία της ταινίας. Επίσης αποτελούν  ένα εξπρεσιονιστικό στοιχείο για να αποδοθεί το θρησκευτικό κλίμα της ταινίας μιας και ο ιερέας και η εκκλησία  παίζουν σημαντικό ρόλο στο φιλμ.  Τολμηρή  ταινία με ένα πολύ ταιριαστό σκορ που απευθύνεται όμως σε λάτρεις των θρησκευτικών ύμνων.

Greed - Oscar Fogelström

Η φιλιππινέζικη ταινία Greed αφορά  ένα νεαρό ζευγάρι που μαθαίνει ότι έχει κερδίσει το μεγαλύτερο τζακ ποτ στο λαχείο  στην ιστορία της χώρας και σχεδιάζει έτσι με τα κέρδη του να ξεκινήσει μια ένα ζωή. Ωστόσο, μόλις διαδοθεί η είδηση, τα πράγματα δεν πάνε όπως τα σχεδίαζαν, καθώς η απληστία των γειτόνων τους αρχίζει να τους απειλεί.

Φιλλιπινέζικη ταινία λοιπόν με σουηδό συνθέτη, ο οποίος  έχει καθιερωθεί απροσδόκητα ως ένας από τους κορυφαίους συνθέτες στον κινηματογράφο των Φιλιππίνων. Με τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη έχει συνεργαστεί πέντε φορές με πιο πρόσφατη την δουλειά τους στο Death of a Girlfriend όπου και το είχα στα καλύτερα σκορ του 2021.

Το σκορ όπως λέει ο ίδιος ο συνθέτης στηρίζεται σε ένα πολύ μελωδικό βασικό θέμα που εξελίσσεται ανάλογα με την πλοκή της ταινίας και προσπαθεί να απεικονίσει την αίσθηση ενός αναπόφευκτου επικείμενου «κακού τέλους».

« Αυτό το θέμα μπορεί να ακουστεί πιο έντονα στα "Fire Burning" και "Greed", αλλά και σε διαφορετικές παραλλαγές  σε άλλα cues όπως "Trust" και "I Found It". Μουσικά εμπνεύστηκα λίγο από το σκορ  για τη σειρά Fargo του Jeff Russo που έχει μια υπαρξιακή και μερικές φορές λίγο ιδιόμορφη αίσθηση. Προσπάθησα να διατηρήσω το μέγεθος του συνόλου αρκετά μικρό για να έχει απήχηση στο μικρότερο σκηνικό και το καστ της ταινίας, επομένως είναι βασικά μια ορχήστρα δωματίου».

Το σκορ πέρα από την ορχήστρα εγχόρδων έχει έντονες φράσεις από τύμπανα και χάλκινα ενώ περιέχει  και μοντέρνα σημεία πάντα όμως με μέτρο χρησιμοποιημένα. Το βασικό θέμα Greed είναι το cue που στηρίζει όλο το σκορ και θα το ακούσετε και σε μια παραλλαγή για κουαρτέτο εγχόρδων στο Trust. Υπάρχουν όμως και στιγμές εντάσεις όπως αυτά είναι τα δυο θαυμάσια cues Revenge και Dadong , ενώ το cue Hostage που κορυφώνει το δράμα είναι άλλη μια υπέροχη στιγμή.

Εξαιρετική δουλειά από τον Fogelström που θυμίζει πολύ τα νουάρ του Γκόλντσμιθ και τα δράματα του Γκλας όπου ο στροβιλισμός των εγχόρδων είναι πολύ χαρακτηριστικός.

Nope – Michael Abels

Οι κάτοικοι ενός απομονωμένου ράντσου στην ενδοχώρα της Καλιφόρνια μαρτυρούν μια ασυνήθιστη και ανατριχιαστική ανακάλυψη που προέρχεται από ένα εξωγήινο πολιτισμό.

Τρίτη συνεργασία για Πιλ και Άμπελς και όπως πάντα η μουσική του Άμπελς γράφει εκπληκτικά μέσα στην ταινία. Ο Πιλ είναι ένας πολύ μουσικός σκηνοθέτης που γράφει ολόκληρες σκηνές που τις υποστηρίζει μόνο η μουσική. Εδώ το σκορ είναι εκπληκτικό και σαν άλμπουμ το καλύτερο του Άμπελς.

Το σκορ χωρίζεται σε τρεις πράξεις σε τρία μουσικά μέρη. Το πρώτο είναι ο κόσμος των ανθρώπων που περιγράφεται μουσικά με φιλικά ζεστά δραματικά και ηρωικά χρώματα όπως είναι τα cues Haywood Ranch, Jupiter’s Claim, Brother Sister Walk, Growing Up Haywood, The Oprah Shot, The Star Lasso Expeeerrriii, A Hero Falls και Nope που είναι και το ομώνυμο θέμα. Το Nope, το Jupiter’s Claim, και το The Star Lasso Expeeerrriii είναι μουσικές γουέστερν. Το πρώτο με το σφύριγμα φέρνει στον νου τον Μορικόνε, το δεύτερο με την ρωμαλέα του υπόσταση τον Μπερνστάιν, ενώ το τελευταίο έχει κάτι από τον λυρισμό του Γκόλντσμιθ. Τα Haywood Ranch, The Oprah Shot, Brother Sister Walk, και  Growing Up Haywood είναι φιλήσυχα με δραματικές πινελιές και μελαγχολικές φράσεις και περιγράφουν την ηρεμεί ζωή του ράντσου ενώ σε ένα πιο βαθύ επίπεδο μπορεί να διακρίνει κάποιος ένα μυστήριο να κοχλάζει. Το A Hero Falls που είναι και το κορυφαίο αυτής της θεματικής είναι ένα αριστουργηματικό cue που με την τεχνική του escalation χτίζει ένα υπέροχα μελαγχολικό θέμα που κορυφώνεται σε μια δραματική στιγμή για να τονίσει την αυτοθυσία του ήρωα.

Η δεύτερη ενότητα είναι η περιγραφή του εξωγήινου πολιτισμού και αυτό γίνεται με track αγωνίας και ατμοσφαίρας σαν να βρυχάται ο ουρανός και προετοιμάζουν την σύγκρουση των δυο κόσμων. Εδώ έχουμε πολλά cues που είναι στατικά και κρατάνε σχεδόν όλο το πρώτο μέρος της track list . Εδώ μπορεί κάποιος να διαπιστώσει την λεγόμενη κοιλιά και να σκιπάρει αρκετά cues. Παρόλο που έχουμε μια πολύ επιδέξια ενορχήστρωση, έχουν επιστρατευτεί ακόμη και χορωδίες, και υπάρχει μια παλιομοδίτικη γραφή που θυμίζει έντονα Στενές επαφές τρίτου τύπου δεν διακρίνεται μια τόλμη ή κάποια νέα πρόταση. Arena Attack και It’s in the Cloud είναι τα καλύτερα αυτού του μέρους.

Στην τρίτη ενότητα όμως που έχουμε την σύγκρουση των δυο κόσμων μέσα από action cues, εκεί βγάζεις το καπέλο στον Άμπελς μιας και το ένα είναι καλύτερο από το άλλο.  Αρίστη γραφή για ορχήστρα που αναδεικνύει  όλα τα όργανα πολύ καθαρά, εκκωφαντικές στιγμές από χάλκινα οικονομία και μελωδία είναι τα χαρακτηριστικά της . Η δράση ξεκινάει στο Preparing the Trap ένα πολύ ρυθμικό και μελωδικό cue που οι κινήσεις στα έγχορδα θυμίζουν  Τζιακίνο (Lost) ενώ το Man Down θυμίζει  Γουίλιαμς (war of the worlds)

Όλα τα cues αυτού του μέρους είναι θαυμάσια μα κατά την γνώμη μου το κορυφαίο είναι The Run (Urban Legends) και είναι ένα θέμα που ο Άμπελς έγραφε κατόπιν παραγγελίας από τον Οργανισμό Sphinx και το έκανε πρεμιέρα με το Harlem Quartet και την Sphinx Symphony στον ετήσιο Διαγωνισμό Sphinx τον Φεβρουάριο του 2012. Ο Abels περιγράφει το κομμάτι ως «γεύσεις πολλών μορφών αμερικανικής μουσικής, συμπεριλαμβανομένης της ροκ , jazz, hip-hop και EDM». Χάρις λοιπόν αυτό το θέμα, που είναι και το κορυφαίο του σκορ, ξεκίνησε η συνεργασία του συνθέτη με τον σκηνοθέτη μιας και ο Πιλ όταν το άκουσε το 2012 πήγε και ζήτησε από τον Άμπελς να του γράψει το σκορ της πρώτης του ταινίας Get out. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ο Πιλ καταθέτει λοιπόν ένα φόρο τιμής σε αυτό το θέμα μιας και ακούγεται στην έξοχη σκηνή που ο ήρωας πάνω στο άλογό του καταδιώκει το «φαινόμενο» και γράφει τόσο τέλεια που σε βάζει ακόμη περισσότερο μέσα στην ταινία ταυτίζοντάς σε με τον ήρωα προκαλώντας σου έτσι ανατριχίλα! Τρομερά ρυθμικό, με επιθετικά έγχορδα να κινούν τα νήματα και με κρουστά και τύμπανα να προσάπτουν ένα σχεδόν latin ρυθμό την ώρα που τα χάλκινα θριαμβολογούν . Μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή του μπορείτε να ακούσετε στο cue Em & Angel Fly.  Σούπερ!!!

She Will - Clint Mansell

Η ταινία εξερευνά την ιστορία της Veronica Ghent (Alice Krige) που μετά από μια διπλή μαστεκτομή, πηγαίνει σε ένα θεραπευτικό καταφύγιο στην επαρχία της Σκωτίας με τη νεαρή νοσοκόμα της Desi (Kota Eberhardt). Ανακαλύπτει ότι η διαδικασία μιας τέτοιας χειρουργικής επέμβασης ανοίγει ερωτήματα σχετικά με την ίδια της την ύπαρξη, με αποτέλεσμα να αρχίσει να αμφισβητεί και να αντιμετωπίζει τραύματα του παρελθόντος. Οι δυο τους αναπτύσσουν έναν απίθανο δεσμό καθώς μυστηριώδεις δυνάμεις δίνουν στη Βερόνικα τη δύναμη να εκδικηθεί μέσα στα όνειρά της.

Εντυπωσιακό σκορ από τον Mansell για μια σουρεαλιστική σχεδόν ταινία τρόμου όπου το θύμα παίρνει εκδίκηση από τον κακοποιητή του με μεταφυσικό τρόπο.

Η μουσική του Mansell είναι στο γνωστό του στυλ αυτό της νεοκλασικής - New age και όπως σε όλα του σχεδόν τα σκορ γράφει εκπληκτικά μέσα στην ταινία. Οι παραισθήσεις της  ηρωίδας ντύνονται με ποιητικές εικόνες δίνοντας στην μουσική τον πρώτο λόγο και έτσι το αποτέλεσμα έχει μια θαυμαστή καλλιτεχνικότητα.

Ο Mansell έγραψε δυο  κυρίως θέματα που χαρακτηρίζουν και τα δυο την ηρωίδα. Το ένα αναφέρεται στις παραισθήσεις, μεταφυσική δύναμη  -σχιζοφρένεια ίσως- και αποδίδεται με ψιθύρους, περίεργους ήχους και έντονο στροβιλισμό σαν να μιλάμε για  όπερα του Φίλιπ Γκλας. Χαρακτηριστικό cue είναι το We will heal . Υπάρχουν όμως κι άλλες εκπληκτικές στιγμές όπως το cue Come together.

 Το άλλο θέμα αναφέρεται  στην χαμένη αθωότητά της και αποδίδεται  από αιθέρια φωνητικά όπως έκανε ο Μορικόνε για τα θρίλερ του Αρτζέντο. Χαρακτηριστικό track το Veil Of protection. Επίσης υπάρχει και σε βαλς βερσιόν για να της προσάψει και μια αριστοκρατική υπόσταση, όπως αυτό είναι το αριστουργηματικά track invocation και incantacion.

 Αυτά λοιπόν τα δυο θέματα της μεταφυσικής της δύναμης ή της εκδίκησης ή της σχιζοφρένειάς της που είναι τόσο συγκλονιστικά μέσα στην ταινία όταν οι σκέψεις της παίρνουν ζωή, και το θέμα της χαμένης της αθωότητας όταν και αυτή βιάστηκε όταν ήταν μικρή, παντρεύονται και γίνονται ένα σε τρία cues.

 Στο πρώτο το Evocation όπου αποτελεί έναν πρόλογο για του τι θα επακολουθήσει  οι ιδεες εμφανίζονται υπόγειες και σαν νύξεις.

Στο θεάρεστο cue incantacion όπου ξεδιπλώνονται μαζί εντελώς ισορροπημένα  σαν να χορεύουν βαλς και στην συγκλονιστική στιγμή του climax και στο cue Rebirth που αποτελεί και μια από τις καλύτερες μουσικές στιγμές της χρονιάς. Εκεί το θέμα της αθωότητας συνυπάρχει άψογα με το θέμα της εκδίκησης πότε σαν δευτερεύον πότε σαν πρωτεύον.

Το συγκεκριμένο σκορ του Mansell αποτελεί ένα ιδανικό κλείσιμο μιας άτυπης τριλογίας όπου ξεκίνησε με το Ρέκβιεμ για ένα όνειρο συνεχίστηκε με το Fountain και κορυφώθηκε με το She Will και κλείνει ιδανικά έναν κύκλο όπου η φαντασία αλληλοπλέκεται με την πραγματικότητα.

 

 

 

Άλλα σκορ του είδους που δεν με εντυπωσίασαν: Μόναχο  - Isobel Waller-Bridge, Scream – Brian Tyler, MAIGRET - Bruno Coulais, No exit – Marco Beltrami, THE FREE FALL - Joseph Bishara, Speak No Evil - Sune "Køter" Kølster,  Umma. - Roque Banos, The Cellar - Stephen McKeon, The Deep Ones - Richard Band, Clockophobia /Horror Clock - Philippe Briand, The Black Phone - Mark Korven, KIMI- Klif MARTINEZ, Dark Glasses/ Occhiali neri - Arnaud Rebotini, The Legend of La Llorona - Tim Wynn, Girl at the Window - Jamie Blanks, Firestarter – John Carpender, In the earth - Clint Mancell,