Αμερικάνικη Τέχνη: Love theme from star wars episode 2

Το επίτευγμα του Τζων Γουίλιαμς

Τι είναι αυτό που προσπαθεί να μας πει ο Γουίλιαμς με αυτή την μεγαλειώδη σύνθεση; Με αυτό το τόσο
ρομαντικό- ερωτικό θέμα; Για ποιο λόγο το ανέπτυξε έτσι μιας και μέσα στην ταινία δεν ακούγεται ποτέ στην εκδοχή των 5:30΄;Γιατί είναι τόσο διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα love theme του; Ακούγοντάς το κανείς ξανά και ξανά μπορεί εύκολα να παρατηρήσει ότι πρόκειται για την κλασική αναμέτρηση σκότους και φωτός ,αγάπης και μίσους, λευκού και μαύρου. Που το στηρίζω όμως;

Το πανέμορφο κυρίως θέμα αρχίζει στα 0:15΄ με μια πολύ ευδιάκριτη και εμπνευσμένη μελωδία η οποία ερμηνεύεται από ένα όμποε. Το όμποε είναι ένα όργανο που φημίζεται για την ευαισθησία του, την τρυφερότητά του και το ρομαντισμό του. Διακριτικά μια άρπα θα ερμηνεύει το δευτερεύον θέμα. Το ερωτικό θέμα λοιπόν ξεκινάει τρυφερά, σαν να λεμέ με χάδια, φιλιά και όλα τα προκαταρτικά. Όσο θα αναπτύσσεται όμως τόσο πιο λυρικό και ερωτικό θα γίνεται. Στο 1:13’ λοιπόν το κυρίως θέμα θα ερμηνευτεί μεγαλειωδώς από τα βιολιά δίνοντας έτσι περισσότερο πάθος. Είναι πασιφανές ότι το ζευγάρι έχει προχωρήσει την ερωτική του πράξη ένα βήμα παραπάνω. Αν κρίνουμε λίγο πιο βαθιά ,μπορούμε να πούμε ότι το φως (ο ερωτάς δηλαδή ,η αγάπη) είναι στην πλήρη ακμή της. Στο 1:44’ ένα πνευστό θα πάρει την σκυτάλη για να ερμηνεύσει αυτήν την θεία μελωδία και όπως θα καταλάβετε να την απογειώσει και να την πάει στα ύψη. Είναι ένας πραγματικός ύμνος προς την αγάπη. Στο 1:53’ το θέμα έχει και μια δεύτερη κορύφωση η οποία πλέον ερμηνεύεται απ’ όλη την ορχήστρα. Πρόκειται ασφαλώς για έναν οργασμό ,για μια ολοκλήρωση, για μια πλήρη επικράτηση του φωτός.

Στο 2:40’ όμως τα έγχορδα σκοτεινιάζουν και παίζουν μια απειλητική συγχορδία υποστηριζόμενα από πνευστά κάνοντας έναν διάλογο μεταξύ τους. Το σκοτάδι, η σκιά κάνει την εμφάνισή της απειλητικά σαν ένα μαρς. Το φως όμως αντιστέκεται σθεναρά καθώς το κυρίως θέμα που ερμηνεύεται πάλι από ένα όμποε γίνεται τώρα δευτερεύον. Καθώς οι συγχορδίες θα κερδίζουν έδαφος και το θέμα της αγάπης θα εμφανίζεται δειλά από πίσω, το σκοτάδι θα φαντάζει κυρίαρχο. Όμως προσέχτε καλά .Στο 3:08’ οι νότες που αντιπροσωπεύουν ην ελπίδα και το καλό θα αρχίζουν να αχνοφένονται στον ορίζοντα και να δηλώνουν ότι εδώ είμαστε και θα παλέψουμε. Ενορχηστρωτικά αυτό φαίνεται γιατί το κυρίως θέμα το παίζει μια τρομπέτα. Και όλοι ξέρουμε ακόμη και οι πιο αδαείς ότι η τρομπέτα προμηνύει έναν καλπασμό. Μια σαρωτική επέλαση ιππικού έτοιμη να σπάσει την πολιορκία. Αφού λοιπόν το θέμα ακουστεί από την τρομπέτα ,αμέσως στα έγχορδα θα προκαλεστεί μια στιγμιαία σύγχυση. Είναι μια στιγμή σύγκρουσης όπου η μελωδία της αγάπης θα ξεπεταχτεί θριαμβευτικά. Και στο 3:57’ ο καλπασμός θα γίνει σαρωτικός καθότι στην νίκη παίρνουν μέρος και τα τυμπάνια.

Μέχρι όμως το 4:18.Γιατι το σκότος δεν παραδίνεται τόσο εύκολα. Γιατί αυτή η διαλεκτική σχέση ανάμεσα σε καλό και κακό δεν τελειώνει έτσι απλά. Τα πνευστά συνεχίζουν να θριαμβολογούν διακριτικά, αλλά από πίσω ακούμε τα έγχορδα να ετοιμάζονται πάλι για μάχη. Σιγά σιγά το φως θα υποχωρεί και στην επιφάνεια, στο 4:41’ θα βγει μπροστά πάλι το σκοτεινό μαρς. Όμως κοιτάχτε τι θα πει λεπτομέρεια…Τι θα αντιπαραβάλει ο Γουίλιαμς μπροστά σε αυτή την επέλαση; Μια μόνο άρπα. Η οποία θα ερμηνεύσει το βασικό θέμα και θα ‘ρθει σε αντίστιξη με το σκοτεινό μαρς το οποίο θα χαθεί. Έτσι η άρπα έρχεται σε πλήρη αρμονία με τα έγχορδα και παίζουν μαζί τον ίδιο σκοπό. Και στο φινάλε όταν πλέον η αγάπη έχει επικρατήσει η ισορροπία θα επανέλθει ,γιατί ακούμε το βασικό θέμα έτσι όπως άρχισε. Από ένα όμποε. Έτσι ο κύκλος κλείνει ιδανικά και η αέναη μάχη μεταξύ σκιά και φωτός μπορεί να έχει μόνο έναν νικητή.

Αυτή είναι η μεγαλοφυή σύνθεση του Τζων Γουίλιαμς , αυτό το ενορχηστρωτικό αλισβερίσι μεταξύ του Γινγκ και του Γιανγκ όπου εμπεριέχονται και τα δύο, άριστα δεμένα μεταξύ τους, σαν να επρόκειτο για διαλεκτική σχέση. Και αυτό είναι το επίτευγμα του καλύτερου μουσικού κινηματογραφικής μουσικής που έχει δει μέχρι σήμερα ο πλανήτης. Να πει όλη αυτή την ιστορία μέσα σε 5:30 λεπτά χωρίς λόγια. Ήταν 70 χρονών όταν το έγραψε.

Ακούστε το εδω πως ξεπεταγεται μεσα απο το θρυλικο μαρς του Νταρθ Βειντερ και παρατηρηστε τα κυμβαλα (που σημειωτεον δεν υπαρχουν στην κλασικη εκτελεση ) να γιορταζουν την ολοκληρωτικη νικη της αγαπης.Πραγματικα ανατριχιαστικο!!!