Αμερικάνικη Τέχνη: 1976

1976: ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ

Αμερική: Είπαμε ήταν να μην ξυπνήσουν οι Αμερικάνοι. Δύο από τα δέκα καλύτερα σκορ της σαρανταπεταετίας βρέθηκαν την ίδια χρονιά. Τι να πεις; Απίστευτο αριστούργημα από τον Jerry Goldsmith το The Wind and the Lion είναι ένα πραγματικό έπος από τα λίγα που έχει πει ποτέ η κινηματογραφική ιστορία. Με δαιμονισμένα τυμπάνια και δεξιοτεχνικά σόλο τρομπετών, ανατολίτικες επιρροές, ασυγκράτητο ρυθμό, ανατριχιαστικά έγχορδα, πανέμορφο love theme,και ασύλληπτη ενορχήστρωση ο ιδιοφυής Τζέρι κάνει τον δικό του Lawrence Of Arabia ξεπερνώντας το σάουντρακ ορόσημο του Maurice Jarre σε δυναμισμό και ευρηματικότητα. Όμως τι κρίμα που αυτό το συγκλονιστικό αριστούργημα , θα πέσει πάνω στην μεγαλοφυΐα του John Williams που με το Jaws είναι πραγματικά εκτός συναγωνισμού. Δεν είναι μόνο το πάντρεμα με τις εικόνες, το οποίο είναι κάτι παραπάνω από αριστοτεχνικό, δεν είναι το κλασικό πια βασικό θέμα που μέσα σε σχεδόν 3 λεπτά περιγράφει όλη την ταινία (Θεέ και κύριε !!!), είναι όλη εκείνη η προσπάθεια του ανθρώπου να υποτάξει και να υπερνικήσει έναν αντίπαλο που παίζει στην έδρα του και φαντάζει ανίκητος. Όλη η αγωνία, ο τρόμος, η μάχη, οι δυσκολίες, η ελπίδα, ο φόβος, η φθορά, η περιπέτεια και τέλος η νίκη και η επιβράβευση, όλα βρίσκονται στην μουσική του μεγαλύτερου Αμερικανού συνθέτη, ο οποίος μέσα σε 50 λεπτά τα είπε όλα. Ο Williams απάντησε με ένα σάουντρακ που ανήκει στην στρατόσφαιρα και δικαίως πηρέ το Όσκαρ. Οι δυο αντίπαλοι θα κονταροχτυπηθούν και με τις δεύτερες ομάδες τους, καθότι το Take a Hard Ride (Goldsmith)και το The Eiger Sanction (Williams) είναι κι αυτά δυο πολύ αξιόλογα σκορ με το δεύτερο να ξαφνιάζει με την πρωτότυπη ενορχήστρωση του μιας και ο Williams επιστρατεύει μέχρι και ηλεκτρικές κιθάρες. Ο Goldsmith όμως δεν θα σταματήσει εκεί. Έχει ακόμα 4 παρακαλώ προτάσεις!!!Στο Breakheart Pass πιάνει πάλι το κλίμα σ ‘αυτήν την ορεινή περιπέτεια με τον Τσαρλς Μπρόνσον και γράφει ένα δυναμικό σκορ έτσι όπως πρέπει να είναι τα σκορ στις περιπέτειες δράσης με έμφαση την τοποθεσία. Η μουσική του έχει όλα τα χαρακτηριστικά μουσικής γουέστερν και ας γράφτηκε για ορεινή περιπέτεια. Ηρωικές ουβερτούρες, ιδιοφυή action themes, αργά μέρη παιγμένα από λίγα όργανα, μουσική ατμόσφαιρας και αγωνίας, θεϊκές μελωδίες. Έτσι απλά ένα αριστούργημα! Είχε όμως κι άλλη ταινία με τον Μπρόνσον . Το Breakout. Ο συνθέτης κρατάει χαμηλότερους τόνους ως ύφος αυτή τη φορά χωρίς όμως να επηρεάζει το δραματικό αντίκτυπο της εξαιρετικής του μουσικής προσέγγισης η οποία πάλι έχει δημιουργήσει ένα κορυφαίο love theme. Στο θρίλερ The Reincarnation of Peter Proud έχει προσθέσει συνθς για την δημιουργία ατμόσφαιρας, πολύ εύστοχα όπως πάντα- και τα έχει αντιπαραβάλει με απρόβλεπτα ξεσπάσματα ορχήστρας και με μελωδίες που δεν ολοκληρώνονται ποτέ. Εξαιρετικό στην ταινία, μα δύσκολο άλμπουμ το όποιο δεν το βοηθάνε τα πολλά μικρά θέματα και έτσι η ακρόαση είναι πολύ αδύναμη. Και κλείνουμε με τον Goldsmith με το Ransom/The Terrorists ένα κατασκοπικό έργο με Σον Κόνερι και Ιαν Μαξέιν. Εδώ ο τιτάνας υφαίνει ένα αριστουργηματικό θέμα το οποίο το έχει και σε ηρωική μορφή αλλά και σε τζαζ. Μα δεν αναλώνεται μόνο στις εξαιρετικές του παραλλαγές, όπως ιδιοφυώς έχει κάνει στο κομμάτι Sky Chaser που το ξεπετάει μέσα από μια μανιασμένη ορχήστρα (αν είναι δυνατόν!) Τα action themes που το περιβάλουν, η στρατιωτική ενορχήστρωση, ο ακατάπαυστος ρυθμός, τα ρομαντικά διαλείμματα και το περίτεχνο σασπένς καθιστούν και αυτό το σάουντρακ στις καλύτερες δουλειές του. Αποτέλεσμα: O Goldsmith εκείνη την χρονιά είχε ένα μνημειώδες έργο (The Wind and the Lion), ένα μέτριο σκορ (The Reincarnation of Peter Proud) και τέσσερα εξαιρετικά!!! (Ransom - Breakheart Pass - Take a Hard Ride- Breakout). Βάλτε τώρα και άλλες 4!!! τηλεοπτικές δουλειές και βγάλτε πόρισμα. Εντάξει δεν γίνονται αυτά. Αφήνουμε τους δυο τιτάνες και πάμε σε έναν ημιτιτάνα. Τον Henry Mancini. Με το Once Is Not Enough βρίσκεται στο στοιχείο του...ρομάντζο, ερωτισμός, λανθάνουσες σχέσεις, ερωτικά τρίγωνα, δράμα κι ένα υπέροχο βασικό θέμα και φυσικά τραγούδι, ενώ στο The Return of the Pink Panther είναι αέρινος και γεμάτος κέφι και παρότι δεν μπορεί να συγκριθεί με τις αλησμόνητες ιδέες του πρώτου, έχει κι αυτό τις δικές του στιγμές. Αδιάφορος είναι στο The Great Waldo Pepper με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ που είναι όλο ταρατατζούμ και τσίρκουλα εποχής. Περνάμε στον David Shire ο οποίος εκείνα τα χρόνια είχε πολύ έμπνευση. Στο Farewell, My Lovely ο David Shire έγραψε ένα θαυμάσιο σκορ γι’ αυτό το νεονουάρ με τον Ρόμπερτ Μίτσαμ στο ρόλο του Φίλιπ Μάρλοου. Jazzy, με τις ορχηστρικές του πινελιές, το μελοδραματικό στοιχείο, ένα σκορ που λες και βγήκε από τη δεκαετία του 50 και σενιαρίστηκε ώστε να δέσει με το ύφος της εποχής του των μέσων της δεκαετίας του 70.Στο The Hindenburg γράφει μια έξοχη μουσική επένδυση στο έπος του Robert Wise για μια από τις σημαντικότερες στιγμές του 20ου αιώνα, την ανατίναξη του περίφημου zeppelin. Ο Shire κρατάει το φιλμ με δεξιοτεχνία, αποτυπώνει το δράμα με έμφαση και χωρίς φανφαρονισμούς και ψευτοεπικούρες και δείχνει για μια ακόμα φορά πόσο σπουδαίος κινηματογραφικός συνθέτης είναι. Εκπληκτικός είναι και ο Dave Grusin ο οποίος άξιζε να μπει στην πεντάδα με το 3 days of the Condor ένα αριστοτεχνικά διακριτικό σκορ για ένα από τα κορυφαία θρίλερ παράνοιας στην ιστορία του σινεμά. Η απίστευτη χημεία του Ρέντφορντ με την Φει Ντάναγουει, η μεγαλούπολη αλλά και η αγωνιώδης προσπάθεια ενός κυνηγημένου πράκτορα να ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από τη στυγερή δολοφονία των συνεργατών του, όλα μαζί εκδηλώνονται μέσα από τη μουσική του Grusin με έναν μοναδικό τρόπο. Ακόμη καλύτερος είναι στο The Yakuza το νεονουάρ με τον Ρόμπερτ Μίτσαμ και πάλι (τον είχε βρει το δρόμο του τελικά ο γίγας) στο ρόλο ενός ντετέκτιβ που πάει Ιαπωνία και τα βάζει με την τοπική μαφία. Μόνο ο Grusin θα μπορούσε να φτιάξει ένα σκορ με τζαζ ηχοχρώματα, συμφωνική υφή και έντονο "χρώμα" από αρμονίες Ιαπωνικής μουσικής και ενορχήστρωσης. Πνευματώδες και αριστοτεχνικό, μα κάπως υπερ το δέον ατμοσφαιρικό στο παρά πέντε δεν μπήκε στα πέντε καλύτερα σάουντρακ της Ακαδημίας, μιας και είχε πιο πολλές ψήφους κι από τον Κόνδορα...Συνεχίζουμε με τους αστείρευτους και ευρηματικός Αμερικανούς με μια ακόμη θρυλική ταινία. Στο The French Connection II έχουμε αλλαγή πηδαλίου και σκηνοθεσία με τον John Frankenheimer στο δεύτερο μέρος της ιστορίας του Πάπαι Ντόυλ που πέφτει θύμα της μαφίας στη Μασσαλία ψάχνοντας για τη νέμεσή του....τον υποχθόνιο Σαρνιέ...ο Don Ellis βρίσκει γόνιμο έδαφος και συνθέτει ένα αριστουργηματικό συμφωνικό σκορ με τζαζ τονικότητες και...ατονικότητες...σκληρή μουσική για ένα πεσιμιστικό θρίλερ με ακόμη καλύτερη μουσική από του πρώτου. Πιο επιθετική, πιο ανατρεπτική, πιο δύσκολη! Αποθέωση πραγματική. Στο Race with the Devil έχουμε την αγαπημένη ατονική μουσική του Leonard Rosenman σε αυτό το θρίλερ με αδίστακτους σατανιστές που κυνηγούν δυο ζευγάρια ανυποψίαστων τουριστών μέχρι θανάτου. Πολύ αποτελεσματικό στην ταινία. Προσδίδει ένταση και τρόμο μα και στο άλμπουμ τα τελευταία 4 κομμάτια είναι πολύ εφιαλτικά με τα πνευστά να ουρλιάζουν χωρις να σχηματίζεται η παραμικρή μελωδία. Το Escape To Witch Mountain έχει ένα άνισο σκορ του Johnny Mandel γι’ αυτήν την περιπέτεια της Ντίσνεϊ. Πολύ ωραία επιμέρους θέματα, αριστουργηματικοί τίτλοι αρχής αλλά και κάτι ανούσιες ατονάλες σαν θόρυβος που απορώ τι χρησιμότητα είχαν και τις βάλανε στην ταινία και μετά τις κολλήσανε και στο άλμπουμ. Ο Jerry Fielding με το The Killer Elite άλλη μια ταινία του Πέκνιπα είναι για μια ακόμη φορά ρωμαλέος με δυναμική ατμόσφαιρα, ενώ στο The Black Bird την μοναδική προσπάθεια του να γράψει μουσική για κωμωδία, ο συνθέτης επέλεξε να γράψει για ορχήστρα με κάποιες σύντομες τζαζ εκλάμψεις, και είχε ένα άνισο αποτέλεσμα. Ο βαριά συμφωνιστής και βετεράνος συνθέτης Dominic Frontiere στο Brannigan υπογράφει ένα σκορ δράσης με τον Τζων Γουέιν στο οποίο έχει πάρει την συμφωνική του Λονδίνου και τις έχει προσθέσει μοντέρνες ενορχηστρώσεις σαν να ακούς Roy Budd και Lalo Schifrin. Εκπληκτικό δε λέω αλλά γιατί πήρε την πανάκριβη συμφωνική ορχήστρα του Λονδίνου για φανκοκαταστάσεις, ένας θεός ξέρει. Κάτι τέτοια θα ζητάγανε από τον Miklos Rozsa και τους διαολόστελνε. Μάλλον θα την είδε εκείνη την χρονιά αλλιώς, γιατί και στο Cleopatra Jones and the Casino of Gold επιχείρησε κάτι παρόμοιο, όπου έχουμε μαύρη μουσική μπλεγμένη με ορχήστρα με έναν πολύ πετυχημένο τρόπο. Και κλείνουμε με τα τρία σκορ που ήταν υποψήφια για Όσκαρ. Ο Jack Nitzsche με τo One Flew over the Cuckoo's Nest έχει πολλά στοιχεία από φολκ αμερικάνικη μουσική η οποία κουράζει με την απλοϊκότητά της ωστόσο όμως κάποια θέματα έχουν χαρακτηριστικές και πολύ όμορφες μελωδίες και είναι χρησιμοποιημένα πολύ σοφά στην ταινία. Όπως το φανταστικό κυρίως θέμα που ακούγεται στο τέλος καθώς ο ινδιάνος σηκώνει την βρύση και σπάει το παράθυρο. Πραγματικά μνημείο αυτή η σκηνή με το θέμα να κορυφώνεται την κατάλληλη στιγμή έχοντας από πίσω τις κραυγές του Christopher Lloyd!!! Ζήτω ο Christopher Lloyd!!!Ο Laurence Rosenthal στο Rooster Cogburn παίρνει την μπαγκέτα από τον Elmer Bernstein και γράφει τη μουσική στη δεύτερη ταινία του μονόφθαλμου κυνηγού επικυρηγμένων που ενσάρκωσε με μοναδικό τρόπο ο Τζων Γουέιν. Παρά το έντονα "Μπερνσταινικό" βασικό θέμα - που θύμιζε κάπως το αντίστοιχο του πρώτου φιλμ - το σκορ φανερώνει το μεγάλο ταλέντο του σπουδαίου Rosenthal στην δημιουργία απολαυστικών σκορ γεμάτων ιδέες, δυναμικές ενορχηστρώσεις και δύσκολες μελωδίες. Οι φίλοι αυτού του είδους μουσικής επιβάλλεται να το ακούσουν. Μιας που πιάσαμε τον Elmer δεν γίνεται να μην αναφερθούμε στο Report To The Commissioner το οποίο είναι κάτι τελείως διαφορετικό απ’ αυτά που μας έχει συνηθίσει ο συνθέτης. Αστυνομικό θρίλερ πόλης με μπάτσους και μαφιόζους, και έναν Elmer Bernstein να συνθέτει με άνεση ρυθμούς και ορχήστρα με βάση τη μαύρη μουσική, γράφοντας ένα πολύ όμορφο τραγούδι και "καθαρίζει" αρχοντικά χωρίς να πιθηκίζει τους μάστορες της μαύρης μουσικής εκείνης της περιόδου. Το γουέστερν Winterhawk του Τσαρλς Πηρς έχει ένα αριστουργηματικό μα αριστουργηματικό σκορ από τον ανερχόμενο Lee Holdridge. Πατώντας γερά σε συμφωνική ορχήστρα εμπλουτίζοντάς την όμως με ινδιάνικα χορωδιακά σε καίριες στιγμές, καταθέτει ένα σάουντρακ πιο πολύ λυρικό και δραματικό παρά επικό. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν λείπουν οι εκρήξεις και τα γρήγορα ξεσπάσματα. Όλα υπάρχουν στην μουσική του Lee Holdridge με έναν αξιοθαύμαστο τρόπο με πλούσια ενορχήστρωση και βαθύ ήχο σαν να ακούς John Barry και Elmer Bernstein μαζί!!! Συγκλονιστικό! To Hustle είναι ένα ωραίο φιλμ του Ρόμπερτ Όλντριτζ με τον Μπαρτ Ρέινολντς και την Κατριν Ντενέβ στο ρόλο ενός ζευγαριού που θες να έχει ένα ευχάριστο φινάλε στη σχέση τους, αλλά ο άτιμος ο Μπαρτ δεν κάθεται στ’ αυγά του ως ανήσυχος μπάτσος...Το σκορ του Frank DeVol επηρεάζεται σε ύψιστο βαθμό από την ελαφράδα των Ευρωπαίων αλλά έχει αυτές τις ανατριχιαστικές μελωδιες που σε μεθάνε. Το Murph The Surf είναι ένα πολύ σωστό και καλοφτιαγμένο τζαζ σκορ με συμφωνικές ενορχηστρώσεις από τον Phillip Lambro αυτός που του ανάθεσε ο Πολάνσκι να γράψει τη μουσική στο CHINATOWN αλλά του απέρριψε το σκορ) γι’ αυτό το χαμηλού βεληνεκούς heist film για τη μεγαλύτερη ληστεία διαμαντιών που έγινε ποτέ. Το Birds Do It, Bees Do It του Gerald Fried είναι το μοναδικό ντοκιμαντέρ που η μουσική του ήταν υποψήφια για Όσκαρ…οπότε θα παρουσιαστεί στο βιβλίο για τα ντοκιμαντέρ, την τηλεόραση και τα βιντεοπαιχνίδια. Ο άγνωστος συνθέτης Paul Glass με τα ελάχιστα μα εξαιρετικά σάουντρακ υπογράφει ένα 25λεπτο αριστούργημα. Αναγνωρισμένο ως ένα από τα αρτιότερα αμερικάνικα φιλμ της δεκαετίας του 70, το OVERLORD του Στιούαρτ Κούπερ παρουσιάζει την ιστορία ενός Αμερικανού στρατιώτη από την κατάταξη ως την ημέρα της μάχης στην απόβαση στη Νορμανδία μέσα από τις σκέψεις και τους στοχασμούς του. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία και η εξαιρετική ελεγειακή μουσική του παραγνωρισμένου και σπουδαίου Paul Glass δημιουργούν μοναδική ατμόσφαιρα καλύπτοντας τις όποιες ατέλειες του σεναρίου. Σίγουρα ένα σκορ που αξίζει να ανακαλύψει κανείς. Τέλος ο Alex North με το γουέστερν Bite the Bullet είναι δυναμικός ανατρεπτικός και είναι ο ίδιος ο North που ήταν και στην δεκαετία του 50 και του 60. Αντισυμβατικός καινοτόμος, πάντα πιστός στην βαριά συμφωνική μουσική με έντονο φλερτάρισμα προς την ατονικότητα και με φρέσκες ιδέες κάνει ένα αριστούργημα…Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς όταν γραφεί για ένα ρωμαλέο γουέστερν με τον Τζην Χάκμαν. Απίστευτο σκορ!!! Ακόμη καλύτερος, πιο τολμηρός, πιο αντισυμβατικός και πιο καινοτόμος είναι στο θρίλερ του Ντάνιελ Μαν που αποτελεί ριμέικ της ταινίας του Όρσον Γουέλς Journey into Fear. Ασύλληπτες εμπνεύσεις κι εδώ με ατονικές εκρήξεις της ορχήστρας, γρήγορο ρυθμό και μελωδικές μπαλάντες που είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμες να εκραγούν. Δυο αριστουργηματικά σάουντρακ που ανήκουν στα κορυφαία του μεγάλου συνθέτη. Δυστυχώς έπεσε πάνω στους Παρθενώνες. Τι επική χρονιά πάλι για τους Αμερικανούς…Τι εμπνεύσεις!!! τι ιδέες!!! Τι δίδυμο!!!!Έτσι και πιάσουν κορυφαία απόδοση ο Williams με τον Goldsmith κάνουν ακόμη και δυο αριστουργήματα από τον Alex North να μοιάζουν λίγα.

Αυστραλία: Ο Πίτερ Γουίαρ κάνει μια αριστουργηματική ταινία, ένα ποιητικό έπος όπου τα πάντα υπαινίσσονται, τίποτα δεν λέγεται και όλα δείχνονται μέσα από εικόνες απείρου κάλους. Το σκορ της ταινίας το έχει συνθέσει ο Bruce Smeaton, αλλά το βασικό θέμα που έγινε διάσημο είναι ένα παραδοσιακό θέμα από την Ανατολική Ευρώπη ερμηνευμένο με το pan flute του περίφημου Ζορζ Ζαμφίρ. Ο Smeaton έγραψε ένα πολύ πετυχημένο και κατάλληλο σκορ με πιάνο και ατμοσφαιρικά σύνθια, ειδικά στη σκηνή που χάνονται τα κορίτσια στους βράχους είναι ανατριχιαστικό. Έχει και το Prelude No 1 του Μπαχ η ταινία μέσα που είναι τόσο καταπληκτικά τοποθετημένο που σου φεύγει η μασχάλη. Αν έγραφα ένα βιβλίο με βάση τα σκορ και η σημαντικότητά τους μέσα στην ταινία το Picnic at Hanging Rock είναι άνετα μέσα στην καλύτερη δεκάδα όλων των εποχών!!!

Γαλλία: Ξεκινάμε με τον Maurice Jarre και την ταινιάρα του John Huston The Man Who Would Be King όπου ναι μεν του δίνει έδαφος να συνθέσει τα αγαπημένα του marches αλλά με τόσο ταιριαστό και ιδεώδη τρόπο που δεν σε ενοχλεί καθόλου. Μεγαλόπρεπο, λυρικό, με την κατάλληλη ατμόσφαιρα και τα επικά μέρη το σκορ, με δεδομένο την αίγλη της ταινίας είναι πραγματικά άξιο απορίας που έμεινε εκτός πεντάδας και βρέθηκε το Birds Do It, Bees Do It! Στο Mandingo ο Jarre αλλάζει τελείως ύφος και συνεργάζεται με τον μπλουζίστα Μάντι Γουότερς. Μπορεί στο φιλμ να περνάει απαρατήρητη η μουσική και να χρησιμοποιείται ελάχιστα στο άλμπουμ όμως έχουμε 50 λεπτά εξαιρετικής μουσικής. Η ταινία του Φλάισερ αναφέρεται στην περίοδο της δουλείας στον Αμερικάνικο νότο με συγκλονιστική ρεαλιστική απεικόνιση,... Ο Jarre προσεγγίζει αυτό το θέμα τελείως κόντρα βλέποντας μόνο ελπίδα και ομορφιά. Ο Jarre είχε και τρίτη ταινία την χρονιά αυτή το Posse του Κερκ Ντάγκλας με τον ίδιο και τον Μπρους Ντερν στο οποίο έκανε ένα υποδειγματικό άλμπουμ με 30 λεπτά και μόλις 6 θέματα. Κι εδώ έχουμε κάποια ελαφρά σημεία, τα γνωστά του συνθέτη, αλλά μπλέκονται περίτεχνα με δύσκολες μουσικές φόρμες και δημιουργούν ένα γοητευτικότατο σύνολο. Και πάμε στις περίφημες γαλλικές τσόντες που αφήσαν εποχή. H dream team του EMMANUELLE επιστρέφει με ένα ακόμα πιο τολμηρό πόνημα. Το The Story of O. Ο Pierre Bachelet γίνεται ακόμα πιο πλούσιος...αιθέρια γυναικεία φωνητικά, κιθάρες, ακουστικά όργανα και ρυθμός στο τέμπο της συνουσίας σε ένα σκορ που πούλησε πολλά εκατομμύρια δίσκους ανά την υφήλιο. Και φυσικά έχουμε και το Emmanuelle II. Ο Ζεκέν ήτο απασχολημένος με την Ιστορία της Όμικρον, και ο Φράνσις Τζακομπέτι πήρε τα ηνία της ταινίας κάνοντας χρήση των βασικών μελωδιών του Bachelet αλλά βάζοντας ως συνθέτη τον Francis Lai. Πολύ ελαφρύ σκορ, χωρίς το κλείσιμο του ματιού που είχε αυτό του Bachelet. Βέβαια για τους λάτρεις αυτό του είδους και τα δύο σάουντρακ είναι χάρμα! Ο Francis Lai είχε επίσης και το La Baby Sitter την τελευταία ταινία του περίφημου Γάλλου σκηνοθέτη Ρενέ Κλεμάν φουλ στο μελόδραμα και στην ευρωπαϊκή καλτίλα της εποχής με πρωταγωνίστριες δυο από τα πιο θελκτικά θηλυκά της εποχής τη Μαρία Σνάιντερ και τη Σίντνε Ρομ, και θέμα την προσπάθεια απαγωγής ενός πλούσιου πιτσιρικά. Η μουσική του έχει και ελαφρά τζαζ σημεία αλλά και κάτι ελεγειακά συμφωνικά μέρη που σου φεύγει το σαγόνι σε μια σεμιναριακή παρουσίαση άλμπουμ. Το Flic Story είναι μια πολύ πετυχημένη ταινία του Ζακ Ντερέ βασισμένη στην αληθινή ιστορία του κακοποιού Εμίλ Μπουισόν που δρούσε επί χρόνια χωρίς να μπορεί η Γαλλική αστυνομία να τον συλλάβει. Ζαν Λουι Τρεντινιάν και Αλέν Ντελόν χαρίζουν δυο δυνατές ερμηνείες και η μουσική του Claude Bolling ακολουθεί για μια ακόμα φορά το σύνηθες μοτίβο του φοξ τροτ ρυθμού αλά BORSALINO που τον είχε κάνει διάσημο. Συνεχίζουμε με Michel Legrand ο οποίος συνέθεσε μουσική για το φιλμ του του Ζαν Πωλ Ραπενώ Lovers Like Us/ Le Sauvage με Υβ Μοντάν και Κατρίν Ντενέβ. Ευχάριστο, μελωδικό, και ρομαντικό σκορ με ευρηματικές ενορχηστρώσεις που ξεχειλίζει από ζωή και ρυθμό. O Georges Delerue συνεργάζεται με tον Ζουλάφσκι στο κλασικό φιλμ L' Important C'Est D'Aimer/ The Most Important Thing: Love με την Ρόμυ Σνάιντερ και δημιουργεί ένα εικοσάλεπτο σκοτεινό αριστούργημα, ενώ στο L' Incorrigible μια χαριτωμένη περιπέτεια με τον Μπελμοντό που σκηνοθέτησε ο συνήθης συνεργάτης του συνθέτη Φιλίπ Ντε Μπροκά την βλέπει αλλιώς και γίνεται γλυκός και ελαφρύς αλλά πάλι είναι σε κορυφαία επίπεδα! Ο αδικοχαμένος François de Roubaix - ο οποίος έφυγε πολύ πρόωρα από τη ζωή στα 36 του χρόνια - στο τελευταίο σκορ της ζωής του, για την ταινία του συνήθους συνεργάτη του Ρομπέρτ Ενρικό Le Vieux Fusil, πήρε το Σεζάρ εκείνη τη χρονιά στη Γαλλία και έμεινε ως η τελευταία παρακαταθήκη του ταλαντούχου συνθέτη. Η απανταχού παρόν Ρόμυ Σνάιντερ είναι καθηλωτική σε αυτό εξαιρετικό φιλμ εκδίκησης, με τον Φιλιπ Νουαρε για συμπρωταγωνιστή της, στο οποίο ο de Roubaix έγραψε ένα πολύ όμορφο μελωδικό νοσταλγικό βασικό θέμα στο οποίο και στήριξε το σκορ του.

Ιταλία: Κορυφαία συνεργασία στην ιστορία της εβδόμης τέχνης. Δυο μεγαλοφυΐες συναντιούνται. Λουΐς Μπουνιουέλ και Ennio Morricone στο φιλμ Leonor με Μισέλ Πίκολι, Λιβ Ούλμαν και Ορνέλα Μούτι! Χριστός και Παναγία! Η μουσική του Ennio είναι βαριά καταθλιπτική, ατονική αλλά και μελωδική με φωνητικά και βιολί. Ατμοσφαιρικό σκοτεινό μα και αισθησιακό. Πολύ ενδιαφέρον μα το έχει ξανακάνει αρκετές φορές. Μένουμε στον Μαέστρο ο οποίος είχε μια καταπληκτική χρονιά με το ελαφρύ A Genius, Two Friends, and an Idiot αλλά ένα από τα ιδιοφυέστερα κωμικά σκορ γραμμένο γι’ αυτό το παρωδιακό γουέστερν του Νταμιάνο Νταμιάνι που έβαλε το χεράκι του και ο Λεόνε. Εδώ ο Morricone παρωδεί μελωδίες του Μπετόβεν και του εαυτού του από το The Good the Bad and the Ugly!!! Ανθολογίας η σκηνή που ο πιθηκοειδής πρωταγωνιστής κυνηγιέται αλά Μπάστερ Κήτον με τον Τέρενς Χιλ και από πίσω η μουσική αποτελείται από μια κιθάρα και δεκάδες φωνές που λαχανιάζουν, πιθηκίζουν και κάνουν scat vocaling...Θεός ο Ennio, έπος το σκορ. Συνεχίζουμε με ένα σκορ που έχει ελληνικό ενδιαφέρον. Η ταινία Weak Spot/ La faille είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα του Αντώνη Σαμαράκη και πρωταγωνιστεί ο Μισέλ Πίκολι. Στακάτος ρυθμός στα έγχορδα, κοφτές πιανιστικές επιθέσεις -σήμα κατατεθέν του συνθέτη – για μια ακόμη φορά αλλά όμως και υπέροχα μελαγχολικά θέματα μα και κοσμοπολίτικος αέρας και ελαφρές αιθέριες γυναικείες φωνές… Όσοι πιστοί προσέλθετε… Περνάμε στο δράμα μυστηρίου The Flower in His Mouth/ Gente di rispetto με Φράνκο Νέρο, Τζένιφερ Ο’ Νιλ και Τζειμς Μέισον. Εδώ ο Ιταλός συνθέτης ντύνεται Χατζηδάκης!!! Μαντολίνο κιθάρα, φλάουτα και μελαγχολικές μελωδίες! Αριστούργημα!!!Στο Fear Over the City έχουμε τον Mπελμοντό με ηθικά διλήμματα σ ‘αυτό το θρίλερ του Ανρί Βερνέιγ, και ο Morricone σφυρίζει το βασικό θέμα πάνω από δυσοίωνα ακόρντα και ένα αγχωτικό τέμπο. Πολύ αποτελεσματικό και σωστό σκορ από τον μαέστρο, μονότονο σαν άλμπουμ. Στο The 'Human' Factor/ Il Giustiziere ένα θρίλερ με τον Τζωρτζ Κένεντυ ο Morricone πάλι πατάει στην μανιέρα του -αυτή του θρίλερ- με στακάτο ρυθμό από τα οποία ξεπετάγονται παράξενοι ήχοι πνευστών. Μία πιάνει, δύο πιάνει, τρεις πιάνει…εκατόν πενήντα δεν πιάνει. Το σκορ το έσωσε η δραματική του πλευρά την οποία ο Μαέστρος την έχει κάνει σαν κονσέρτο για πιάνο!!! Φοβερή έμπνευση. Στο Il Giudice E Il Suo Boia\ End of the Game την ταινία του Μαξιμίλιαλ Σελ πρέπει να σταθούμε. Πρόκειται για ένα θεοπάλαβο σκορ. Έχουμε 71 λεπτά μουσικής που ακροβατεί στην Τζαζ, στην ποπ, στην συμφωνική μουσική, στο μπουρλέσκο, στο ροκ εν ντρολ, στην ντίσκο κι εγώ δεν ξέρω τι στον πούτσο άλλο. Πραγματικά σηκώνω ψηλά τα χέρια. Και μόνο γι’ αυτό θα ήθελα να δω την ταινία να δω αν χώρεσε όλη η μουσική, πως χώρεσε, πως χρησιμοποιήθηκε και τι αντίκτυπο είχε στις σκηνές. Ένα άλμπουμ πρωτόγνωρο στην ιστορία της κινηματογραφικής μουσικής. Μόνο ο Morricone θα μπορούσε να είχε συνθέσει κάτι τέτοιο. Ο αεικίνητος μαέστρος δεν σταματά. Υπογράφει μουσική για δυο! ταινίες του Μάουρο Μπολονίνι. Το Per Le Antiche Scale ένα δράμα εποχής με ένα συγκλονιστικό βασικό θέμα που στηρίζεται στο φλάουτο και διάφορα ατονικά μέρη και το Libera, Amore Mio.. όπου αλλάζει τελείως διάθεση. Ευχάριστος μελαγχολικός, αέρινος και κυρίως μελωδικός στο έπακρον καταθέτει ένα πολύ ενδιαφέρον σκορ με φόντο τη Φασιστική Ιταλική επαρχία. Επίσης συνθέτει μουσική για το δράμα Down the Ancient Stairs με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννη και στηριγμένος πάλι πότε στο φλάουτο, πότε στο βιολί προσδίδει ερωτισμό και μελαγχολία στο βασικό θέμα το οποίο το φέρνει σε αντίστιξη πάλι με ατονικά κομμάτια στηριγμένα πάλι στο βιολί και την φωνή. Στο The Sunday Woman\ La donna della domenica το δράμα του Λουίτζι Κομεντσίνι ο ακούραστος μουσικός καταθέτει πάλι ένα ενδιαφέρον σκορ αλλά όταν η ενέργειά σου διαχέεται από δω κι από κει χωρις έλεγχο το έργο σου αναλώνεται σε άσκοπες επαναλήψεις. Αφήνουμε τον χαμαιλέοντα και πάμε στον Nino Rota που είναι φρέσκος και αέρινος με το Amarcord ένα σάουντρακ του 1972,η ταινία όμως ήταν υποψήφια στα Όσκαρ του 76!.. Το Zorro του Αλέν Ντελόν είχε τα αδέρφια de Angelis στην μουσική τα οποία προσέγγισαν το θέμα με το σύνηθες folk/novelty ύφος τους τον ήρωα, χωρίς καμία διάθεση ηρωική. Αρκετά αμφιλεγόμενη η προσέγγισή τους, στην οποία κάνουν χρήση και Ισπανικών μουσικών ιδιωμάτων, από φαντάνγκο μέχρι φλαμένγκο και χρήση παραδοσιακών οργάνων και φωνητικών. Καμία σχέση με το αριστούργημα που θα έκανε ο Horner το 1998, και καμία σχέση με το επίσης αριστούργημα του Newman, το σκορ τους είναι μεν εξαιρετικά μελωδικό μα πιο ελαφρύ και απαλό και υπερβολικά έθνικ. Καμία σχέση με το ψυχογράφημα του ήρωα και την ταραγμένη εποχή. Οι δυο μουσικοί γράψαν εξαιρετικά για ερωτευμένα ζευγαράκια και νυχτερινό τραλαλά στην παραλία. Ζήτω οι Αμερικάνοι! O Nico Fidenco -διάσημος συνθέτης μεγάλων επιτυχιών της Ιταλικής ποπ σκηνής της δεκαετίας του 60- με το Black Emanuelle δημιουργεί ένα αξέχαστο βασικό θέμα και ένα πολύ αισθησιακό με αφρικάνικους ρυθμούς και μελωδικό σάουντρακ ελαφριών ενορχηστρώσεων. Ιδανική μουσική για να συνοδεύσει μια πραγματική μαύρη καλλονή όπως η Λάουρα Γκέμσερ. Πολύ μεγάλη επιτυχία που συνοδεύτηκε από φυσικά κατώτερες συνέχειες όπως και η κλασική Emanuelle. Το Amici Miei είναι μια από τις χαρακτηριστικότερες και πιο πετυχημένες Ιταλικές ηθογραφικές κωμωδίες με μερικούς από τους κορυφαίους Ευρωπαίους ηθοποιούς της δεκαετίας του 70. Η μουσική του Carlo Rustichelli περνάει με ευκολία από το εύθυμο στο δραματικό με μια αίσθηση νοσταλγικότητας να κυριαρχεί πάντα στις νότες και συνοδεύει ιδανικά τις περιπέτειες των χαβαλέδων 50άρηδων. Ένα απλό πιανιστικό μοτίβο, και διάφορες παραλλαγές του είναι αρκετά για τη σωστή μουσική ατμόσφαιρα. Στο La polizia ha le mani legate ο Stelvio Cipriani χρησιμοποιεί για μια ακόμα φορά αυτό το δραματικό μοτίβο με το χάπσικορντ σε ταινία αγωνίας και έντασης και ντύνει τη δράση με έντονα δραματικά χρώματα, με επίμονα layers εγχόρδων και στακάτα πνευστά σε ένα καλοφτιαγμένο φιλμ με έντονο πολιτικό χρώμα από τον σκηνοθέτη Λουτσιάνο Ερκόλι. Ο Pino Donaggio ένα χρόνο μετά το ακριβοθώρητο Don’t look now και ένα χρόνο πριν την απογείωση με το Carrie συνθέτει την μουσική για το φιλμ Corruzione Al Palazzo Di Giustizia μια ιστορία διαφθοράς και εξουσίας με δραματικούς τόνους αλλά και ειρωνική διάθεση με τον Φράνκο Νέρο. Ο νεαρός συνθέτης δίνει βάρος στα έγχορδα χτίζοντας μια απειλητική και ψυχοφθόρα ατμόσφαιρα με γρήγορο ρυθμό. Αξιολογότατο. Και αφήνουμε την Ιταλία σε ένα σκορ -σοκ! Όλο το κείμενο που θα διαβάσετε είναι του Βασίλη Κουτσουνάκη και δεν εχω κάνει καμιά παρέμβαση. Απολαύστε το. (το PROFONDO ROSSO εκτός ότι αποτελεί στην ουσία την πρώτη συνεργασία των GOBLIN με τον Ντάριο Αρτζέντο, είναι και ένα από τα διασημότερα και δημοφιλέστερα σάουντρακ στην ιστορία της κινηματογραφικής μουσικής. Η ιστορία του σκορ έχει μεγάλο ενδιαφέρον, αφού ο Αρτζέντο ανέθεσε τη μουσική στον Giorgio Gaslini τον σπουδαίο πειραματιστή συνθέτη και ήθελε την εκτέλεση από μια progressive rock μπάντα που εκείνη την εποχή στην Ιταλία είχαν μεγάλη απήχηση. Οι GOBLIN είχαν στείλει ένα demo που άρεσε στον Αρτζέντο ο οποίος όχι μόνο δεν τους περιόρισε στον εκτελεστικό ρόλο της μουσικής του Gaslini, αλλά τους ανέθεσε να γράψουν όλο το σκορ της ταινίας, αφήνοντας τελικά ελάχιστα κομμάτια του σπουδαίου τζαζίστα. Φυσικά αυτό δεν άρεσε καθόλου στον Giorgio Gaslini - οποίος είχε κληθεί παρόλα αυτά να γράψει νέα μουσική αλλά δεν τον άφησε το βαρυφορτωμένο πρόγραμμά του - και στις πρώτες κόπιες της ταινίας στη δεκαετία του 70 και του 80 παρατηρούμε ότι στο credit φαίνεται το όνομα του Gaslini ως συνθέτη και των GOBLIN ως performers. Αυτό φυσικά άλλαξε με το πέρασμα των χρόνων και οι GOBLIN πήραν τελικά το credit που τους άξιζε. Πραγματικά, η μουσική του Claudio Simonetti και της παρέας του ήταν εξαιρετική γι’ αυτό το φιλμ...ατμοσφαιρική, ρυθμική και προσηλωμένη στο εφιαλτικό περιβάλλον της ταινίας του Αρτζέντο, ήταν από τα χάιλαιτς της ταινίας. Το πρόβλημα όμως υπάρχει...και κανείς δεν μπορεί να μην παρατηρήσει ότι η μουσική στην ταινία είναι πραγματικά εκκωφαντική...ο Αρτζέντο έχει ανεβάσει τόσο πολύ την ένταση της μουσικής που σε πολλά σημεία της είναι πραγματικά ενοχλητική...πολλοί θεωρούν αυτόν τον χειρισμό ιδιοφυή, αλλά τελικά το αποτέλεσμα αφήνεται στο μάτι του εκάστοτε θεατή). Εγώ προσωπικά δεν εχω δει την ταινία για να ξέρω αν ισχύουν αυτά που λέει ο Βασίλης και αν είναι όντως εκκωφαντική, σαν άλμπουμ όμως αυτό το μείγμα Τζαζ με ηλεκτρονικό ροκ είναι απολαυστικότατο πολύ μελωδικό και χωρις υπερβολές. Τέλος ο ίδιος ο Simonetti διασκεύασε την μουσική το 2012 σε μιούζικαλ ή μάλλον Ροκ Όπερα με τον ίδιο τίτλο με πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα.

Αργεντινή: Πρώτο σκορ στην καριέρα του ιδιοφυή Astor Piazzolla για το αντιδικτατορικό φιλμ Il Pleut Sur Santiago. Η ημι-ντοκυμαντερίστικη εξιστόρηση των γεγονότων που οδήγησαν και εγκαθίδρυσαν το καθεστώς Πινοσέτ στη Χιλή ιδωμένα με μια ιδιαίτερα δραματική σκοπιά από τον σκηνοθέτη Έλβιο Σότο, ο οποίος επιστράτευσε - εκτός από μερικούς εκ των κορυφαίων Γάλλων ηθοποιών της εποχής - το μαγικό ακορντεόν του Astor Piazzolla του μοναδικού Αργεντίνου μουσικού που άφησε ιστορία με τις αισθαντικές μουσικές του που ήταν πάντα εμπνευσμένες από τα ταγκό της πατρίδας του. Το σκορ του Piazzolla μπαίνει στην ταινία όταν αρχίζει να εκδηλώνεται η μάχη του Σαντιάγκο και πραγματικά κλέβει την παράσταση, ειδικά στις πολύ δυνατές σκηνές της ταινίας που ορισμένες είναι γυρισμένες σε slow motion. Ρισκαδόρικη και αμφιλεγόμενη επιλογή αλλά χρησιμοποιείται με τέτοιο τρόπο που δεν ενοχλεί. Μάλιστα ο Piazzolla το συνοδεύει με βιολί και έχει πολύ ισχυρό δραματικό αντίκτυπο. Σαν άλμπουμ είναι ένα αριστούργημα !!! Το δε 5λεπτο πορτρέτο που κάνει στον Αλιέντε είναι εντυπωσιακό. Από τα σημαντικότερα σκορ της χρονιάς σίγουρα. Στο India Song η μουσική του Carlos D'Alessio ταίριαξε σαν γάντι στις εικόνες της Μαργκερίτ Ντυράς σ ‘αυτό το φιλμ που έχει ελάχιστους διαλόγους, διαρκή αφήγηση και εξαιρετική αισθητική και προκάλεσε μεγάλη αίσθηση στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 70 γι’ αυτήν ακριβώς την αισθητική. Υποψήφιος για Σεζάρ μουσικής ο Αργεντινός D'Alessio που έγραψε μουσική εμπνεόμενος από τις παραδοσιακές χορευτικές φόρμες της πατρίδας του αλλά και από τα σουίνγκ της δεκαετίας του 30.

Ρωσία: Ο Ακίρα Κουροσάβα κάνει μια από τις καλύτερές του ταινίες και δικαίως παίρνει το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Στην μουσική έχουμε μια πολυσχιδής προσωπικότητα τον Ρώσσο συνθέτη, πιανίστα και αγαπημένο παιδί του Shostakovich Isaac Schwartz ο οποίος έχει γράψει μουσική σε περίπου 100 σοβιετικά φιλμ με γνωστότερα το Dersu Uzala και το The Brothers Karamazov (1969). Το Dersu Uzala λοιπόν αυτό το αριστουργηματικό φιλμ του Κουροσάβα έχει να κάνει με την ιστορία ενός αξιωματικού του Ρωσικού στρατού πριν την επανάσταση του 1917 που τον στέλνουν για εξερεύνηση στην Σιβηρία και η φιλία του με έναν ντόπιο ιχνηλάτη, δίνει την δυνατότητα στον Κουροσάβα να δημιουργήσει μια συγκλονιστική απεικόνιση της Ρωσικής στέπας και των ατελείωτων πεδιάδων της αχανούς Σιβηρίας. Η περιπέτεια του αξιωματικού και του ιχνηλάτη διανθίζεται με διάφορα γεγονότα στην 135λεπτη διάρκειά της και η μουσική του Isaac Schwartz - συμφωνική με χρήση πολλών και διαφόρων κρουστών - παρότι δεν καταλαμβάνει μεγάλο μέρος και χρησιμοποιείται πολύ οικονομικά από τον Κουροσάβα, δημιουργεί εντυπωσιακή ατμόσφαιρα όπου χρειαστεί και υποστηρίζει το δέος και την γαλήνη της φύσης στο άξενο περιβάλλον της Σιβηρίας. Λειτουργική και ατμοσφαιρική στην ταινία, αλλά πολύ χαμηλότονη σαν αυτόνομο άκουσμα.

Αγγλία: O Roy Budd με το Paper Tiger φτάνει στο peak της δημιουργικότητάς του με το έξοχο συμφωνικό του σκορ γι' αυτήν την κοσμοπολίτικη περιπέτεια του Ken Annakin. Ένα θαυμάσιο βασικό θέμα, εξίσου θαυμάσιο σκορ δράσης και περιπέτειας και μια υποψηφιότητα για χρυσή σφαίρα τραγουδιού. Επισης στο Diamonds έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ένα από τα ευρηματικότερα σκορ του. O Βρεττανός κοκκινομάλλης συνθέτης έγραψε γι’ αυτό το heist movie ένα σκορ, με ατμοσφαιρικούς πρωτότυπους ρυθμούς και τέμπο, τσέμπαλο για το εξωτικό του πράγματος (η ταινία γυρίστηκε και στο Ισραήλ) και ένα πολύ όμορφο σλόου ρυθμ εντ μπλουζ άσμα για τις "Three Degrees"...σούπερ!!! O John Barry γράφει μουσική για το φιλμ του Τζων Σλέσιντζερ The Day of the Locust, αλλά το σκορ του θάβεται στην ταινία από τραγούδια και μουσικές της δεκαετίας του 30. Στο άλμπουμ όμως ο βρετανός συνθέτης παίρνει την εκδίκησή του. Πάλι με ένα κορυφαίο ρομαντικό θέμα που σε τσακίζει αλλά και με μερικές ευρηματικότατες ευχάριστες στιγμές κάνει ένα πολύ αξιόλογο σύνολο αποφεύγοντας έτσι την μονοτονία άλλων σκορ του.

Ελλάδα: Ο Θόδωρας ο Αγγελόπουλος κάνει την εμφάνιση του με τον Θίασο και αφήνει την υφήλιο εντυπωσιασμένη με την ποιητικότητα των εικόνων του. Στην μουσική και στην μουσική επιμέλεια έχουμε τον Λουκιανό Κελαηδόνη. Τίποτα σπουδαίο, καμία σχέση με τα αριστουργήματα της Καραίνδρου.