Αμερικάνικη Τέχνη: 1971

1971: ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΞΕΚΙΝΑΕΙ

Γαλλία: Όλα τα καλά παιδιά των Γάλλων δηλώνουν πάρουν και όλα βρέθηκαν σε μεγάλες στιγμές προσφέροντάς μας αριστουργηματικά σάουντρακ το ένα καλύτερο απ’ το άλλο. O Francis Lai κάνει ίσως ένα από τα πιο διάσημα θέματα που δημιουργήθηκαν ποτέ και γι’ αυτό μάλλον κερδίζει το Όσκαρ, αλλά το Love Story του είναι μονοθεματικό και κάπως ελαφρό για τα δικά μου γούστα όπως επίσης και το εξαιρετικό Rider On The Rain με τον Μπρόνσον που είναι ασφαλώς πιο σύνθετο από το Love story αλλά έχει όλα τα χαρακτηριστικά της ελαφράδας του Lai. Πάντως και τα δυο είναι αριστουργήματα απλά τα δικά μου αυτιά προτιμάνε πιο βαριές μουσικές. Αξιόλογος είναι και ο Maurice Jarre με το Ryan's Daughter όπου ξανασυναντιέται με τον Ντέιβιντ Λυν γράφοντάς του πάλι ένα αξιομνημόνευτο θέμα ανάλαφρο και ανέμελο το οποίο και το παραλλάσει καθόλη την διάρκεια του σκορ. Όμως η μεγάλη του στιγμή παραδόξως δεν ήτανε η συνεργασία του με τον Ντέιβιντ Λυν αλλά το γουέστερν El Condor μια πολύ όμορφη δουλειά , ένα προσεγμένο, συμπαγές άλμπουμ γεμάτο ρυθμό και λυρικές λάτιν ενορχηστρώσεις. Το Wuthering Heights του Michel Legrand μια μουσική με μεγάλη ποικιλία στο ύφος τραγική, ευαίσθητη, ερωτική μα και συνάμα μεγαλειώδεις ατμοσφαιρική που στις νότες της εσωκλείει όλο τον πλούτο αυτού το πολύπλοκου και πολυσύνθετου μυθιστορήματος. Ένα αριστούργημα. Σε πολύ πιο ελαφρά επίπεδα κινείται το The Lady In The Car With Glasses And A Gun, ένα μέτριο Γαλλικό κοσμοπολίτικο θρίλερ του Ανατόλ Λίτβακ με τη Σαμάνθα Έγκαρ. Ο Legrand έγραψε ένα σκορ γεμάτο ρυθμό και ευχάριστη διάθεση, ουδεμία σχέση με σασπένς δηλαδή. Το βασικό θέμα που τραγουδάει στην ταινία η Πέτουλα Κλαρκ έχει έναν πολύ ωραίο σέικ ρυθμό και το σκορ κινείται κυρίως γύρω από αυτό το μοτίβο. Και το τρίτο του σάουντρακ για την χρονιά εκείνη είναι για το καρτούν του Ζακ Ντεμί με την Κατρίν Ντενέβ Donkey Skin/Peau D'âne, μια κλασικίζουν σύνθεση με επιρροές από την κλασική, την ρομαντική αλλά και μπαρόκ εποχή με μια χαρακτηριστική μελωδία η οποία παραλλάσσεται σε όλη την διάρκεια του άλμπουμ καθώς και άλλες επιβλητικές συνθέσεις. Υπέροχο! Το Le Cercle Rouge είναι ένα εξαιρετικό ατμοσφαιρικό τζαζ σκορ του Eric Demarsan για την ταινία του Ζαν Πιερ Μελβίλ. Αποδίδει ατμόσφαιρα στο βαρύ φιλμ και έχει γράψει ιστορία. Ο Μελβίλ ήθελε μια πιο ουδέτερη ατμόσφαιρα για το φιλμ του και είχε απορρίψει ένα περισσότερο μελωδικό τζαζ σκορ του Michel Legrand που είχε γράψει πρώτος μουσική για την ταινία. Επίσης έχουμε την πρώτη δουλειά για το σινεμά ενός από τους σπουδαιότερους Γάλλους μουσικούς: του Philippe Sarde ο οποίος πιάνει δουλειά με ένα αριστούργημα. The Things of Life. Πρόκειται για ταινία του Κλωντ Σοτέ που στις ΗΠΑ έγινε ριμέικ με τον Ρίτσαρντ Γκιρ το 1994 με τίτλο INTERSECTION. Το εικοσάλεπτο σκορ βασίζεται σε ένα από τα ομορφότερα θέματα και πιο αναγνωρίσιμα στην ιστορία του σινεμά, το chanson d'Helene...η ταινία δεν έχει πολλή μουσική, αλλά το θέμα αυτό παραλλαγμένο στο σάουντρακ αλλά και μέσα στην ταινία δημιούργησε τεράστια αίσθηση, όπως αίσθηση δημιούργησε και η ταινία με τους Ρόμι Σνάιντερ και Μισέλ Πίκολι. Ο Claude Bolling, έγραψε ιστορία με το σκορ Borsalino σ ‘αυτό το γκανγκστερικό φιλμ του Ζακ Ντερέ. Αυτό το τσάρλεστον των τίτλων έχει μείνει στη μνήμη ακόμα και αυτών που δεν ασχολούνται με την κινηματογραφική μουσική ως ένα από τα πλέον αναγνωρίσημα μουσικά μοτίβα του κινηματογράφου. Όπως, λοιπόν, η μουσική έχει αυτό το ουδέτερο καθαρά περιγραφικό ύφος, έτσι και η ταινία, καλύπτεται από την περσόνα των τεράστιων πρωταγωνιστών της, του Μπελμοντό και του Ντελόν, εξιδανικεύει τις καταστάσεις χωρίς να δίνει ιδιαίτερο βάρος στη δραματουργία και στην πραγματική απεικόνιση της Γαλλικής μαφίας του μεσοπολέμου. Το σκορ δεν μιλάει για τους ήρωες, αλλά γίνεται το "τρενάκι" που κουβαλάει τρόπον τινά τα ανδραγαθήματα των ειδωλοποιημένων γκάνγνκστερς-σταρς σε όλη τη διάρκεια της ταινίας με τρόπο εύθυμο και ρομαντικό. To Cold Sweat είναι ένα μέτριο φιλμ του Τέρενς Γιανγκ και του αγαπημένου του πρωταγωνιστή Τσαρλς Μπρόνσον. Η εικοσάλεπτη μουσική του Michel Magne έχει μια στιβαρή εισαγωγή αλλά μετά εξελίσσεται σε λάιτ δυτικοευρωπαϊκό τζαζ ύφος πιο λάιτ απ’ ότι ζητούσε η ταινία αλλά καταπληκτικό άκουσμα. Και για κλείσιμο έχουμε ένα από τα καλύτερα σκορ στην καριέρα του κορυφαίου Georges Delerue για ένα βιογραφικό φιλμ του Ζυλ Ντασέν. Το Promise At Dawn είναι μια εξαιρετική ρομαντικομελαγχολική μουσική με ανατολικοευρωπαικούς απόηχους.

Ρωσία: O τιτανοτεράστιος, ο τιτανομέγιστος ο κορυφαίος συνθέτης του 20 αιώνα ο Dmitri Shostakovich υπογράφει την μουσική του King Lear του Κόζνιτσεφ. Οι συνθέσεις του πλην κάποιων σημείων που είναι μνημεία δεν έχουν την δραματική συνοχή και το βάρος παλιότερων αριστουργημάτων του όπως ήταν ο Hamlet, το The Gadfly και το The fall of Βerlin και έτσι το σύνολό του είναι ανομοιογενές. Παρόλα αυτά επειδή είναι ο Shostakovich κατόρθωσε 15 λεπτά αριστουργηματικής μουσικής και ειδικά στο χορωδιακό Adagio να υπερφαλαγγίσει τα υπόλοιπα 35 διεκπαιρεωτικής σκηνικής μουσικής.

Ιταλία: Ο Morricone είναι μια ομάδα μόνος του. Υπογραφεί 15 σκορ ανάμεσα στα οποία βρίσκονται το εξαιρετικό Investigation of a Citizen Above Suspicion, το γουέστερν Two Mules for Sister Sara μια πολύ ευρηματική και σχεδόν κωμική μουσική, το ατονικό, πειραματικό, με φωνές ,σόλο βιολιά, θρίλερ του Ντάριο Αρτζεντο The Bird with the Crystal Plumage, το οποίο όλος παραδόξως αρχίζει με ερωτικά και ρομαντικά θέματα και μετά περνάει στον τρόμο, το δυναμικό νουαρ Città Violenta με τον Τσαλς Μπρόνσον, το πολεμικό Hornets' Nest, το αριστουργηματικό Vamos A Matar, Compañeros! με μια ανεβαστική , θρυλική, αλησμόνητη μελωδία που υμνεί τους επαναστάτες αντάρτες του Μεξικό και το αριστουργηματικό La califfa μια από τις πιο άριστες δραματικές και ρομαντικές μουσικές σε όλη του την φιλμογραφία όπου η ομορφιά της Ρόμυ Σνάιντερ βρίσκει την κατάλληλη μουσική. Τέλος το Metello έχει ένα από τα ωραιότερα βασικά θέματα στην καριέρα του Morricone έχει αυτό το φιλμ που γυρίστηκε από τον Μάουρο Μπολονίνι. Κι όταν μιλάμε για την καριέρα του Μαέστρου μιλάμε για καμιά 500αριά βασικά θέματα τουλάχιστον, για να μην βάλω και τα δευτερεύοντα. Υπέροχος ο Morricone σ' αυτό το σκορ, μονοθεματικός μεν αλλά υπερατμοσφαιρικός και κλασικός δε. Υπογραμμίζει τόσο το δράμα της εργατικής τάξης των μέσων του 19ου αιώνα στην Ιταλία, όσο και τον κεντρικό χαρακτήρα της ταινίας, τον αντιδραστικό Μέτελο με θαυμαστή αποτελεσματικότητα. Ο άλλος μεγάλος επιθετικός ο Nino Rota με το I Clowns του Φελίνι δεν είναι σε καλή μέρα. Είναι ανέμελος όπως και η ταινία και η μουσική έχει πολλά στοιχεία τσίρκου και μπουρλέσκ καθώς και διαλόγους και δεν προσφέρει απολύτως τίποτα. Ο Manuel De Sica όμως στέκεται επάξια δίπλα στον Morricone με το The Garden of the Finzi-Continis, την ιστορία μιας οικογένειας μέσα σε μια ταραγμένη πολιτικά εποχή που έδωσε το Όσκαρ ξενόγλωσσου φιλμ στον Βιτόριο Ντε Σίκα. Το σκορ του De Sica είναι όμορφο και μελωδικό, δίνει περισσότερο βάρος στις τοποθεσίες και στο λυρισμό των εικόνων του διευθυντή φωτογραφίας Ένιο Γκουαρνιέρι υπογραμμίζοντας παράλληλα και διακριτικά το δράμα. Ένα αριστούργημα της ελαφράς μουσικής υπέγραψε ο Armando Trovaioli για την ταινία του Έτορε Σκόλα Drama Of Jealousy με Μαρτσέλο Μαστρογιάνη και Μόνικα Βίτι με ένα σκορ που κινείται μεταξύ του λάουντζ και του φολκ με τρόπο υποδειγματικό. Το The Pacifist είναι ένα περίπλοκο και περισπούδαστο σκορ του σπουδαίου Ιταλού συνθέτη του Giorgio Gaslini γι' αυτό το πολιτικό δράμα του Μίκλος Γιάντσο. Παίζει η Μόνικα Βίτι και αυτή η περιβόητη σκατόφατσα του Ευρωπαϊκού σινεμά των 70s ο Πιερ Κλεμέντι. Ο Gaslini δημιούργησε ένα πολύ "δύσπεπτο" σκορ για να περιγράψει την τρικυμία στο κρανίο των αριστερών εξτρεμιστών του Ιταλικού πολιτικού χώρου στις αρχές της δεκαετίας του 70. Ατονάλες, βαριές ενορχηστρώσεις, εμβόλιμα ρυθμικά σημεία με σειραϊκές φόρμες, ένα μουσικό μείγμα κάπως άνισο ως άκουσμα αλλά ότι πρέπει για την ταινία. Και περνάμε στον αγαπημένο Κόμη. Το Il Conte Dracula έχει ένα εντυπωσιακό καστ με Κρίστοφερ Λη στο ρόλο του κόμη, Κλάους Κίνσκι στο ρόλο του Ρένφιλντ και Χέρμπερτ Λομ στο ρόλο του Βαν Χέλσινγκ, πιστή αντιγραφή του βιβλίου του Μπραμ Στόκερ, αλλά η σκηνοθεσία του Τζες Φράνκο είναι για μια ακόμα φορά άθλια...το σκορ του Bruno Nicolai είναι εξαιρετικό, υψηλότατου επιπέδου συμφωνική δουλειά με κυρίαρχη τη χρήση του τσέμπαλου αλλά και με αρμονίες της μουσικής της Ανατολικής Ευρώπης.Καμία σχέση βέβαια όμως με τις εντυπωσιακές δουλειές των Killar, Williams, Bernand που τονίζανε όλες τις πτυχές του Κόμη. Και κλείνουμε με την Ιταλία με το σκορ που έκανε τον Stelvio Cipriani και πρόκειται για ένα από τα πιο πετυχημένα σάουντρακς των 70s...με ένα πανέμορφο βασικό θέμα. Στο Anonimo Veneziano οι λάτρεις της Ιταλικής σχολής όπως ήταν και οι δικοί μας Έλληνες συνθέτες εδώ όπως ο Γιάννης Σπανός και ο Χατζηνάσιος θα βρουν το αγαπημένο τους σκορ το οποίο είναι πλημμυρισμένο με νοσταλγικές, μελαγχολικές και ερωτικές μελωδίες ελαφράς ενορχήστρωσης.

Αγγλια: Ο παρεξηγημένος και υποτιμημένος James Bernand δημιουργεί δυο σκορ για δρακουλιάρικες ταινίες και βρίσκεται στο στοιχείο του. Μπορεί να πρόκειται για κάπως μανιερίστικες δουλειές μα το Scars Of Dracula έχει ένα συγκλονιστικό νεορομαντικό θέμα που ξεχωρίζει αμέσως, ενώ το Taste The Blood Of Dracula έχει μερικές εκπληκτικές στιγμές και πράγμα παράξενο δίνει βάρος στο ρομάντζο με τα φλάουτα σε πρώτο ρόλο. Και μόνο γι’ αυτή την ανατροπή μπορούμε να πούμε πως συγκαταλέγεται στις καλύτερές του δουλειές. Ο Michael J. Lewis με το The Man Who Haunted Himself με τον Ρότζερ Μουρ κάνει ένα απρόβλεπτο σκορ τόσο σε ενορχήστρωση όσο και θεματικά και κάνει μια από τις πιο λάθος μουσικές υποκρούσεις που έχουν γίνει ποτέ. Σε μια καταδίωξη υπό βροχή όπου είναι μια καθαρά ατμοσφαιρική και αγωνιώδεις σκηνή ο Lewis γράφει αριστουργηματικά αλλά τόσο ελαφρά που σακατεύει την σκηνή. Barry σε γουέστερν για πρώτη φορά (Monte Walsh) στην καριέρα του, βέβαια καμία σχέση με τα γουέστερν της δεκαετίας του 50 αλλά πάντως μια ιστορία της Άγριας Δύσης με αντιήρωα τον Λη Μάρβιν που πλαισιώνεται από την Ζαν Μορό και τον Τζακ Πάλανς . Ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του κινηματογράφου στόλιζαν αυτό το φιλμ, σε στίχους του Χαλ Ντέηβιντ και ερμηνεία της φοβερής Μάμα Κας από τους Μάμας εντ Πάπας. Πανέμορφη η κεντρική μελωδία, ένα μείγμα μελαγχολίας και νοσταλγίας αλλά και το υπόλοιπο σκορ του Barry άψογα δομημένο με περίτεχνες ενορχηστρώσεις, στοχευμένο στη μελωδία αλλά και με στιγμές έκρηξης και δράσης. Βασιλιάς όμως αναδεικνύεται ο Frank Cordell με το εξαιρετικό Cromwell που μας γυρίζει πίσω στην δεκαετία του 50 και του 60 όταν τα ιστορικά έπη είχαν πλούσια και επιβλητική μουσική.

Μεξικό: To EL Topo, είναι ένα ψυχεδελικό γουέστερν με φιλοσοφικές αναζητήσεις από τον Alejandro Jodorowsky. Η ταινία είχε κάνει μεγάλη αίσθηση στην εποχή της για πολλούς λόγους ένας εκ των οποίων το σκορ του ίδιου του σκηνοθέτη, το οποίο ήταν μια πιο παστοράλε εκδοχή του μουσικού ύφους που είχαν τα ιταλογουέστερν της εποχής (έξω οι ηλεκτρικές κιθάρες και τα σφυρίγματα). Ο σκηνοθέτης/συνθέτης σε πολλά σημεία φόρτωνε το σουρεαλιστικό ύφος της ταινίας ντύνοντας μουσικά σκηνές ψυχεδελικού παραληρήματος με ετερόκλητα μουσικά στυλ. Το σκορ έχει όμορφες στιγμές όπως πχ το βασικό θέμα αλλά η πραγματική του διάσταση ξεδιπλώνεται μέσα στην ταινία.

Αμερική: Οι Αμερικανοί παρατάξανε μια αρμάδα με ιδιοφυείς συνθέτες. Ο ιδιοφυής Quincy Jones με το They Call Me MISTER Tibbs! είναι κυρίαρχος από την πρώτη κιόλας νότα αυτού του ευφάνταστου φανκο τζαζ σάουντρακ με ιδέες φρέσκιες και καινοτόμες. Μια άλλη ιδιοφυΐα ο Leonard Rosenman με το Α Man Called Horse, έχει φτιάξει ένα δύσκολο μελωδικά σκορ όπου ινδιάνικες φωνές συνδυάζονται έξοχα με τις ατονικές του παρτιτούρες ενώ στο Beneath The Planet Of The Apes παίρνει την σκυτάλη από τον Jerry Goldsmith και πατάει στα ίδια ατονικά μονοπάτια, αλλά όχι τόσο μέγιστα όπως ο προκάτοχος του. Ο Goldsmith δημιουργεί δυο σκορ για πολεμικές ιστορικές ταινίες για τον β’ παγκόσμιο πόλεμο, αλλά καμία απ’ αυτές δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι αριστούργημα. Το Tora! Tora! Tora! είναι ένα παράξενο σάουντρακ, ένας φόρος τιμής στον μεγάλο του δάσκαλο Alex North και μαζί με τον Planet of the apes και το Alien οι πιο περίφημες ατονικές και τολμηρές δουλειές του. Δυστυχώς η κακή ηχογράφηση δεν έχει αφήσει να φανεί αν το σκορ είναι πραγματικά μεγάλο όπως τα υπόλοιπα δύο. Από την άλλη το Patton, είναι μια πιο συμβατική δουλειά από το Tora! Tora! Tora! αλλά και κάπως μονοθεματική. Ασφαλώς, το γουέστερν Rio Lobo, είναι πολύ καλύτερο σάουντρακ ,αν και κάπως του λείπει ο δυναμισμός. To The Ballad of Cable Hogue του Πέκνιπα είναι ένα φοβερό φιλμ με τον Τζέησον Ρόμπαρτς να ανακαλύπτει πετρέλαιο στη μέση της ερήμου και να προσπαθεί να προστατέψει την νεοανακαλυφθείσα περιουσία του...σάτιρα της εποχής των πιονέρων και των τυχοδιοκτών της Αμερικάνικης Δύσης. Ο Jerry έγραψε ένα από τα λιγότερο ελκυστικά σκορ του μιας και αντλεί έμπνευση από την παραδοσιακή αμερικάνικη μουσική, αλλά δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε ότι έγραψε το ωραιότερο τραγούδι της καριέρας του (Tomorrow is the song i sing). Το The Traveling Executioner είναι να από τα λιγότερο δημοφιλή σκορ του Goldsmith , ο οποίος γράφει μπλουζ και ντίξι με μικρές νότες Americana για μικρή ορχήστρα. Μπορεί το σκορ να μην έχει τους ορχηστρικούς προσανατολισμούς της υπόλοιπης καριέρας του τιτάνα, αλλά η ταινία έχει αυτό ακριβώς που χρειάζεται. Το βαρύ θέμα ενός περιπλανώμενου εκτελεστή με ηλεκτρική καρέκλα -ταινία που διαθέτει σκληρές σκηνές και δυσοίωνο φινάλε - έχει τη μουσική αντίθεση που της χρειάζεται, βασισμένη κυρίως στην περσόνα του κεντρικού χαρακτήρα σε συνδυασμό με την εποχή. Ο αγέραστος Miklos Rozsa κάνει ένα εντυπωσιακό σκορ The Private Life of Sherlock Holmes που ξεχωρίζει με τα σόλο του βιολιού γιατί έχει χρησιμοποιήσει μερικά αυτούσια θέματα από το δικό του κονσέρτο για βιολί, είναι χορταστικό και πληθωρικό αλλά η μελωδικά του όχι και τόσο ισχυρή όσο σε αλλά του έργα. Όμως έχει τέτοια σαρωτική φορμαλιστική δομή που ξεπερνάει τις αδυναμίες του . Ο Lalo Schifrin με το θεσπέσιο Kelly's Heroes που πατάει σε δυο άξονες: Την ελαφρά μουσική και το βαρύ συμφωνικό πολεμικό σκορ. Ο πρώτος άξονας έχει κάτι από Malcolm Arnold και το bridge on the river kwai και σπαγγέτι γουέστερν αλά Morricone αλλά στο πιο ανάλαφρό του και ανέμελο και ο δεύτερος κάτι από την όγδοη συμφωνία του Shostakovich , ενώ στο Τζαζε Pussycat, Pussycat, I Love You είναι πάλι σε κορυφαία επίπεδα. Tο Sunflower του Henry Mancini είναι μια μουσική ρομαντική, με ντελικάτη και φίνα ενορχήστρωση, πότε τρυφερή και ευαίσθητη, πότε σπαρακτική και δραματική, γεμάτη έντονες αποχρώσεις, κιθάρα ,πιάνο ,ανατριχιαστικά έγχορδα και με ένα από τα καλύτερα love theme’s, το Sunflower είναι μια κλασική σύνθεση που δεν κουράζεσαι να το ακούς πότε. Στο The Hawaiians, την συνέχεια της πρώτης υπερεπιτυχημένης ταινίας που είχε γράψει την μουσική ο Elmer Bernstein είναι εξίσου υπέροχος και με τον συμπατριώτη του. Ενώ το The Molly Maguires, ένα σοσιαλιστικό δράμα του Μάρτιν Ριτ για την εξέγερση των Ιρλανδών ανθρακορύχων στην Πενσυλβάνια του 19ου αιώνα, έγραψε ένα πανέμορφο βασικό θέμα που θυμίζει παραδοσιακό Ιρλανδικό σκοπό και το υπόλοιπο σκορ του είναι επηρεασμένο από την παραδοσιακή Ιρλανδική μουσική με την προσθήκη πιο συμβατικών ορχηστρικών ιδεών. Εξαιρετικό και αυτό. Το The Kremlin Letter είναι μια ταινία του Τζων Χιούστον ο οποίος επέλεξε να συνεργαστεί με έναν όχι και τόσο διάσημο συνθέτη, τον Robert Jackson Drasnin. Η μουσική σ' αυτό το κατασκοπικό θρίλερ έχει πολλές φόρμες και ύφη, από λαϊκές φόρμες της Ανατολικής Ευρώπης και λάτιν ηχοχρώματα, μέχρι ατονικές και σειραϊκές φόρμες. Ένα σκορ με ένα δυναμικό κυρίως θέμα στα πρότυπα των πολεμικών ταινιών που θα το περίμενε όμως κάποιος πιο στοχευμένο στις θεματικές του ιδέες. Το Too Late the Hero είναι ένα ωραίο πολεμικό φιλμ του Ρόμπερτ Όλντριτζ, που φέρνει αρκετά στο επίσης δικό του DIRTY DOZEN. Το σκορ του Gerald Fried είναι υποδειγματικό εκμεταλλεύεται άριστα το κυρίως θέμα έχει πληθώρα ύφους δυναμικά ξεσπάσματα και αυτήν την κλασσική φόρμα του πολεμικού σκορ με το march-like στυλ και ένα ιδιαίτερα ρωμαλέο βασικό θέμα.O Elmer Bernstein παρουσιάζει δύο πλευρές. Την περιπετειώδη του με το Cannon For Cordoba ένα υπερδραστήριο σκορ για το γουέστερν του Πωλ Γουέντκος με φόντο την επανάσταση του Μεξικού και την ρομαντική του με το A Walk in the Spring Rain αλλά χωρίς μουσικές ακροβασίες και πολλά φτιασιδώματα. Μικρό σκορ με μικρή συμβολή στην ταινία και με το βασικό θέμα τραγουδισμένο από τον Mάικλ Ντις. Στο Cannon For Cordoba έχουμε δράση και Μεξικάνικο "χρώμα" στο επίκεντρο της έμπνευσης του σπουδαίου συνθέτη για ένα πολύ καλό σκορ σε μια αδιάφορη ταινία, αλλά και με τις γνωστές παγίδες που ελλοχεύουν σε τέτοια μουσική όπως είναι τα cues στα σαλούν και τα πολύ σύντομα περιγραφικά θέματα. Κλείνοντας μια εκπληκτική χρονιά όπου οι Γάλλοι και οι Αμερικανοί συνθέτες ήταν κυρίαρχοι ο Jeff Alexander με το Dirty Dingus Magee δεν παραδίδει κάτι σπουδαίο παρά χιλιμπιλιές και μπάντζος σ ‘αυτό το μετριότατο αντιγουέστερν. Παρ ‘όλα αυτά μπήκε στη δεκάδα των επιλαχόντων για την πεντάδα των όσκαρ! Δύσκολη επιλογή. Είμαι ανάμεσα σε τρία σκορ που το καθένα είναι κορυφή στο είδος του. Το Sunflower στο ρομαντικό είδος , το Wuthering Heights στο δραματικό και το Cromwell στο επικό. Από κει και πέρα είναι θέμα γούστων. Το Cromwell έχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας και ανήκει στο είδος που αγαπάω περισσότερο οπότε για προσωπικούς λογούς του δίνω την πρώτη θέση.