2012 του Ρόναλτ Έμεριχ

                                   

2012 ανοησίες

Ί

σως η χειρότερη ταινία όλων των εποχών. Δύο είναι
τα σημεία που πρέπει να σταθούμε και τα οποία προσβάλλουν τη νοημοσύνη του θεατή τόσο ψυχρά και κυνικά ώστε όποιο νοήμον ον έχει πάνω από 60 iQ –πιο κάτω θεωρείται βλάκας– μόνο αηδία μπορεί να αισθανθεί βλέποντάς την.

           1) Το σύμπαν καίγεται, ο κόσμος καταστρέφεται και οι πρωθυπουργοί των ισχυρότερων κρατών έχουν την ευκαιρία να σωθούν καθότι μπορούν να μεταφερθούν με ελικόπτερα μέσα στις κιβωτούς. Πρώτος ο πρόεδρος των Η.Π.Α. Με το ζόρι προσπαθούν να τον πάρουν οι προσωπάρχες του αλλά αυτός, σαν ήρωας, αρνείται. Θέλει να μείνει μαζί με τον λαό και να προσευχηθεί. άπό κοντά του και ο ιταλός πρωθυπουργός που προσεύχεται και αυτός μαζί με τον λαό του. Οι υπόλοιποι πρωθυπουργοί δεν ήταν τόσο μάγκες για να κάνουν αυτό που έκανε ο άμερικανός και ο ιταλός, και προτιμάνε να μπούνε στην κιβωτό και να σωθούνε. Τώρα τι να σχολιάσω; Τι μπορώ να πω για τον άμερικανό και τον ιταλό πρωθυπουργό; Όποιος έχει iQ πάνω από 60 καταλαβαίνει. Οι υπόλοιποι που έχουν κάτω από 60 είναι βλάκες. Οπότε, όσο και να τους εξηγήσω δε θα καταλάβουν. Επομένως, πάμε παρακάτω.

         2) Οι υπόλοιποι, λοιπόν, πρωθυπουργοί είναι μέσα στην κιβωτό και τίθεται τώρα το μεγάλο ερώτημα: Το τσουνάμι θα χτυπήσει την κιβωτό σε 15 λεπτά. Απ’ έξω, ο κόσμος τούς έχει πάρει χαμπάρι και θέλουν να μπουν όλοι μέσα, αλλά δεν μπορούν. Μια απόφαση πρέπει να παρθεί. Πρέπει, λοιπόν, να γίνει ψηφοφορία για να ανοίξουν οι πύλες. Οι κιβωτοί όμως είναι πλήρεις. Εάν υπερφορτωθούν υπάρχει κίνδυνος. Το κυριότερο πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει χρόνος να μπει όλος αυτός ο κόσμος. Οι κιβωτοί πρέπει να φύγουν χωρίς τον λαό, αλλιώς μπορεί να καταστραφούν όλοι. Τι απόφαση λοιπόν, θα πάρουν οι ηγέτες των χωρών; να ρισκάρουν τις ζωές τους και να ανοίξουν τις πύλες για να σωθεί ο λαός, ή να προχωρήσουν έτσι, ως έχει; Και βέβαια, όλοι αυτοί οι οποίοι ψηφίζουν αντιλαϊκούς νόμους, μειώσεις μισθών και συντάξε-

ων, περικοπές, απολύσεις, και αφήνουν τον κόσμο να πεινάει, καθώς επίσης αφήνουν τα νοσοκομεία χωρίς εργαλεία και προσωπικό, χωρίς φάρμακα, που πρέπει να πληρώνεις κι όταν κατουράς, τι απόφαση λέτε ότι πήραν; να ανοίξουν οι πύλες για να σωθεί ο λαός. Έλα Χριστέ και Παναγία, και 12 άπόστολοι. Ποιος μεγάλος σεναριογράφος το σκέφτηκε αυτό; Και το θέμα είναι ότι η βαρύτητα που δίνεται σε αυτή τη σκηνή είναι η πιο μεγάλη σε όλη την ταινία. Ενώ χιλιάδες λαού είναι έξω, μέσα γίνεται η ψηφοφορία – λίγο από Βουλή μου θυμίζει αυτό, απλά στη μία περίπτωση είναι γρήγορος θάνατος, και στην άλλη αργός. Τον λόγο τώρα έχει ο επιστήμονας γεωλόγος που σαν αριστερός μάλλον δεν μπορεί να βάλει την υπογραφή του σ' αυτή τη δολοφονία. Θα αναφέρω όλο τον λόγο του, που λέει: «Κυρίες και κύριοι, είμαι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης... »Ε, λάθος, μπέρδεψα τις 2 Βουλές, πάμε πάλι. «Κυρίες και κύριοι, είμαι ο Δρ. Άντριαν Χέμσλι, επικεφαλής επιστημονικός σύμβουλος του προέδρου Γουίλσον. Πήραμε δύσκολες αποφάσεις» –μάλλον εννοεί μνημόνιο 1 και 2– «για να σώσουμε τον ανθρώπινο πολιτισμό μας. Όμως, άνθρωπος σημαίνει να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον, και πολιτισμός σημαίνει συνεργασία για μια καλύτερη ζωή. άν αληθεύει αυτό, τότε αυτό που κάνουμε εδώ, ούτε ανθρώπινο είναι, ούτε πολιτισμένο.». Εκείνη τη στιγμή τον διακόπτει ο πρόεδρος της Βουλής, και λέει: «άξιοθαύμαστο, το πάθος του Δρ. Χέμσλι, αλλά σας θυμίζω ότι έχουμε περιορισμένο χώρο και χρόνο». Ο Χέμσλι, όμως, το βιολί του. «άναρωτηθείτε, μπορούμε να δούμε αυτούς τους ανθρώπους να πεθαίνουν;» (Γιατί όχι, λέω εγώ, χρόνια γίνεται αυτό). «Διάβασα ένα απόφθεγμα πριν από δύο μέρες. Ο συγγραφέας θα έχει πεθάνει τώρα (αμ δε), όμως είπε: «Όταν πάψουμε να αγωνιζόμαστε ο ένας για τον άλλον είναι η στιγμή που χάνουμε την ανθρωπιά μας». Πετάγεται τώρα η Τρόικα, και λέει: «Για να σώσουμε την ανθρώπινη φυλή πρέπει να ακολουθήσουμε το σχέδιο που υπέγραψαν όλα τα έθνη σε αυτό τον στολίσκο». Το γελοίο δεν είναι τόσο η αντιπαράθεση, αλλά το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. Οι ηγέτες των κρατών, οι G8 και οι λοιποί, πείστηκαν από τον μονόλογο του Τσίπρα –ε, του επιστήμονα– το αυτάκι τους ίδρωσε δηλαδή και συμφώνησαν να ανοίξουν οι πύλες και να σωθεί ο λαός. Μα τον χορευταρά Χριστό που λέγανε και «Οι ατσίδες με τα μπλε» παρόλο που φορούσαν συνέχεια μαύρα, αλλά ο ιδιοφυής Έλληνας μεταφραστής θα έδωσε αυτό τον τίτλο από το “The blues brothers” λόγω του “blues”. Σου λέει, τι blues, τι μπλε. Ελλαδάρα ολέ! Μα τον χορευταρά Χριστό, λοιπόν, δεν έχω ξαναδεί κάτι πιο κυνικό και εριστικό. Μια ανεπανάληπτη κυνική

  ειρωνεία, την ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά να βγαίνει μία ταινία αυτού του είδους και να τολμάει κάτι τέτοιο. Μάλλον μας έχουν τόσο πολύ χεσμένους, που ειρωνεύονται και από πάνω. Αλλά τι να τους πεις, αφού η ταινία χέστηκε στο χρήμα. 200.000.000 δολάρια στοίχισε η παραγωγή της και έκανε 769.679.473 δολάρια τζίρο σε όλο τον κόσμο. Προσέξτε, αυτά είναι μόνο τα εισιτήρια από τους κινηματογράφους. Μετά, έχουμε πωλήσεις και ενοικιάσεις dvd, τηλεόραση, διαφημίσεις, κ.ά. Τρελή κονόμα. Τουλάχιστον, κύριοι, αν θέλετε να μας κοροϊδέψετε κάντε το με μια αισθητική όπως το κάνει ο Μποντ 50 χρόνια τώρα.

         Και αν το σενάριο είναι καθαρά γελοίο, άλλο τόσο γελοία ήταν και η σκηνοθεσία της. Ο Έμεριχ, σαν γνήσιος ατάλαντος, δεν κατάφερνει στο ελάχιστο να μας μεταδώσει την παραμικρή αγωνία. Μάλιστα, κατορθώνει –γιατί περί κατορθώματος πρόκειται όταν έχεις τόσα λεφτά για να κάνεις μια ταινία– στις σκηνές έντασης να μας προκαλέσει το γέλιο και τη βαριεστιμάρα. Απορώ δηλαδή πώς του εμπιστεύονται τόσα πολλά λεφτά τα αφεντικά, αλλά με τέτοιο γλείψιμο, λογικό είναι. Ο άνθρωπος μιλάμε έγλειψε την πίσω μεριά του σώβρακού του.Αυτά όμως να τα βλέπουν εδώ οι δικοί μας σκηνοθετάρες. άπόδειξη, ότι για να κάνεις μια καλή ταινία δε χρειάζονται μόνο τα χρήματα, όπως φωνάζουν οι ατάλαντοι Έλληνες σκηνοθέτες, αλλά και το ταλέντο. Ούτε οι άμερικάνοι κάνουν ταινιάρες επειδή έχουν τα μέσα. Κάνουν ταινιάρες επειδή έχουν μόρφωση, κουλτούρα και παιδεία που κανένας Έλληνας, ή ιρανός, ή Πακιστανός δεν έχει. Τουλάχιστον οι ιρανοί δικαιολογούνται με τα καθεστώτα που έχουνε, αλλά για τους Έλληνες δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Και σ' αυτούς αν δίνανε 200.000.000 δολάρια για μια ταινία, τα ίδια σκατά με τον Έμεριχ θα κάνανε. Μετά, τους φταίει ο Σπίλμπεργκ και ο Κάμερον. Ρε, ήμαρτον, που λέει κι ο δόντιας. Το μόνο που σώζεται λοιπόν από την ταινία είναι οι τεχνικοί των εφέ οι οποίοι μεγαλούργησαν. άλλά, αν δεν έχεις σκηνοθέτη από πίσω, η δουλειά σου δεν μπορεί να φανεί, γιατί βάρος σε μια ταινία δίνει η σκηνοθεσία και όχι τόσο τα ειδικά εφέ. Ναι, καταστρέφουν όλο το σύμπαν -και μπράβο τους που το κατάφεραν- αλλά σε μας δεν είπε τίποτα το έργο.

Ο Έμεριχ είναι γνήσιος αντιγραφέας του Σπίλμπεργκ, ένα αληθινό κακέκτυπο, που και στον «Γκοτζίλα» αντέγραψε τα ευρήματα του «Τζουράσικ Παρκ», αλλά κι εδώ αντιγράφει κάκιστα. Λίγο από το «Πόλεμος των κόσμων», λίγο από τον «Τιτανικό», και πολύ από το τίποτα. ά... είναι και ο σεναριογράφος της ταινίας μαζί με τον μουσικό Χάρολντ Κλόσερ, έναν πολύ μέτριο άυστριακό συνθέτη, που σε όλη την ταινία σέρνεται πραγματικά.