1975

 

 

 

                  ΤΟ ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΟΝΤΡΑΣ

Αμερική: Ήταν να μην ξυπνήσουν οι Αμερικανοί συνθέτες. Απ΄ αυτήν την χρονιά και μέχρι τις μέρες μας  η αυτοκρατορία των Goldsmith -Williams, με κάποιες εξαιρέσεις,  θα είναι σαρωτική και απολυτή με αποκορύφωμα την δεκαετία 75-85 όπου οι δύο τιτάνες προσέφεραν μνημεία πολιτιστικής κληρονομίας. Τι έγινε λοιπόν την συγκεκριμένη χρονιά; O  Goldsmith παραδίδει  ένα  καθαρό αριστούργημα το Chinatown το οποίο αναλύω στο δεύτερο μέρος.  Από την άλλη ο ογκόλιθος Williams περνάει στην αντεπίθεση με βαριά συμφωνικά σκορ αρίστης τεχνικής ποιότητας μα και έργα γεμάτα ουσία και υψηλών απαιτήσεων. Στο The Towering Inferno και το Earthquake o σπουδαίος μουσικός γράφει δυο συγκλονιστικές ουβερτούρες, δυο αξιομνημόνευτα θέματα με άψογη ανάπτυξη και φίνα ενορχήστρωση. Ο πύργος  είναι σαφώς πιο δύσκολος και πιο ποικιλόμορφος και πολύ πιο εντυπωσιακός, αλλά εμένα προσωπικά η απλότητα του σεισμού με κέρδισε περισσότερο. Τζαζ ύφος, αγωνία, ένταση, ερωτισμό, μελαγχολία, περιπέτεια και σε όλα στις σωστές δόσεις ώστε ποτέ να μην κάνει κοιλιά ή να κουράζει. Δύο καθαρά αριστουργήματα που συμπληρώνει το ένα το άλλο καθότι ότι λείπει από τον Σεισμό βρίσκεται στον Πύργο και ότι  λείπει από τον Πύργο το έχει ο Σεισμός. Επίσης συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον σκηνοθέτη φαινόμενο  και ένα χρόνο μετά ο κινηματογράφος δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος. Το The Sugarland Express δεν ανήκει όμως στα κορυφαία τους παρόλο το πανέμορφο βασικό θέμα. Υπομονή όμως ένα χρόνο. Ο Henry Mancini είχε δύο πολύ καλές προτάσεις εκείνη τη χρονιά. Η μία ήταν  το γκανγκστερικό  θρίλερ του John Frankenheimer 99 and 44 -100% που  το πότισε με μια ερωτική και cool ατμόσφαιρα και μας τίναξε τα μυαλά στον αέρα και η άλλη  το  θαυμάσιο The White Dawn του Philip Kaufman (μια ιστορία τριών ναυτικών που χάνονται στον Βόρειο Πόλο και βρίσκουν τη σωτηρία σε μια φυλή Εσκιμώων)  όπου έγραψε ένα  συνταρακτικό σάουντρακ απρόσμενο και δουλεμένο στην εντέλεια με αξέχαστες μελωδίες που μας αποδεικνύει πως αυτός ο τεράστιος μουσικός είναι χαμαιλέοντας. Στο παρα-πέντε δεν μπήκε στην πεντάδα ο Χένρι με το συγκεκριμένο. Ο David Shire ήταν έγκλημα που δεν προτάθηκε για Όσκαρ εκείνη τη χρονιά. Η μουσική του για το αριστουργηματικό θρίλερ του Joseph Sargent The Taking of Pelham One Two Three ήταν ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα στην ιστορία της κινηματογραφικής μουσικής, η πρώτη 12φθογγική τζαζ δημιουργία που γράφτηκε ποτέ για κινηματογραφική ταινία. Η μουσική του Shire απέδιδε με μοναδικό τρόπο τόσο την αγωνιώδη προσπάθεια του ντετέκτιβ να σταματήσει τους τρενο-πειρατές από το ολέθριο σχέδιό τους όσο και την φθίνουσα Νέα Υόρκη εκείνης της εποχής. Ο Άρνολντ Σέμπεργκ θα ήταν περήφανος για τον «μαθητή» του. Επίσης εκείνη τη χρονιά ο Shire είχε τη μουσική επένδυση για το αριστουργηματικό θρίλερ του Κόπολα Conversation το οποίο τσίμπησε υποψηφιότητες για Όσκαρ σεναρίου και καλύτερης ταινίας (τότε που οι υποψήφιες ταινίες ήταν πέντε μόνο) αλλά όχι και για τη μουσική, παρά το γεγονός ότι ήταν στα 10 επιλαχόντα σκορ για τις υποψηφιότητες. Ο Michael Small ο κατ’ εξοχήν συνθέτης του σινεμά της παράνοιας που εκείνη την εποχή ήταν στις μεγάλες του δόξες, έγραψε ένα απόλυτα ταιριαστό σκορ στο πολιτικό θρίλερ The Parallax View  του Αlan J.Pakula αλλά παραήταν σοφιστικέ για τα μυαλά των ψηφοφόρων της ακαδημίας. Ο Miklós Rózsa το μεγαλύτερο όνομα εκείνη την εποχή με το The Golden Voyage Of Sinbad, αντέγραψε χωρις διακριτικότητα τον εαυτό του, αλλά που να με πάρει είναι ο Miklós Rózsa σε μια ταινία που του πηγαίνει γάντι. Κάποιες στιγμές όταν δεν θυμίζουν El Cid είναι αποθέωση! Ο Jerry Fielding έγραψε εκείνη τη χρονιά ένα από τα καλύτερα σκορ της καριέρας του, όσο αναφορά την υποστήριξη μέσα στην ταινία, το σπουδαίο Bring Me the Head of Alfredo Garcia του Sam Peckinpah.  Η υπερρεαλιστική κινηματογραφική ματιά του μεγάλου σκηνοθέτη παίρνει μια ιστορία εκδίκησης με έναν αντιήρωα σαν κεντρικό χαρακτήρα και φόντο το Μεξικό πριν τον πόλεμο των Καρτέλ και δίνει μια από τις πιο δυνατές ταινίες της χρονιάς. Η μουσική του Fielding είναι ένα μείγμα συμφωνικής ορχήστρας και λάτιν ενορχηστρώσεων και ρυθμών που δίνει στην ταινία ένα έξτρα χάρισμα αλλά και το απαραίτητο συναισθηματικό βάθος αλλά σαν αυτόνομη ακρόαση είναι υπερβολικά διακριτική με αποτέλεσμα να  μοιάζει στατική. Ο Fielding προκειμένου να στηρίξει την οπτική του σκηνοθέτη του συνέθεσε και source music η οποία ακούγεται μέσα από ραδιόφωνα, σε μπαρ και σε εξωτερικούς χώρους, χωρίς κανείς να καταλαβαίνει ότι πρόκειται για πρωτότυπες συνθέσεις γραμμένες για την ταινία.  Επίσης είχε και τα σκορ The Gambler και το The Super Cops. Το πρώτο βασίστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου στην 1η Συμφωνία του Μάλερ, ενώ το δεύτερο είναι μια συμπαθητική δουλειά του για ένα  φιλμ δράσης από τον σκηνοθέτη του SHAFT. Φανκιές και ρυθμοί σε διάφορες διαθέσεις...αξιόλογο. Και μιας και πιάσαμε τις φανκιες ας μιλήσουμε για τον κατεξοχήν ειδικό Isaac Hayes που επανέρχεται στο προσκήνιο με δυο ταινίες. Το Truck Turner του Τζόναθαν Κάπλαν που ξεκίνησε ως ταινία για τον Λη Μάρβιν και κατέληξε blaxploitation flic και το Tough Guys που χρηματοδότησε ο Ντίνο Ντε Λάουρεντις και είχε σκηνοθέτη και συνεργείο Ιταλούς πλην της μουσικής φυσικά. Πολύ δυνατά funk σκορ από τον φοβερό Άιζακ που δημιούργησε δυο τρομερά δημοφιλή σάουντρακς, ειδικά με το Tough Guys που τα ορχηστρικά του μέρη προοιώνιζαν την άφιξη της ντίσκο λίγο αργότερα. Ο Elmer Bernstein είχε δυο πολύ καλές δουλειές με το Gold  που είχε πρωταγωνιστή τον Roger Moore να ψάχνει χρυσάφι στη Νότια Αφρική και το McQ που ήταν ένα ακόμα «όχημα» για τον John Wayne ο οποίος προσπαθούσε να το παίξει τζόβενος  υπερμπάτσος στα βαθιά γεράματα και με αποτυχημένο περουκίνι. Και τα δύο σκορ που θυμίζουν έντονα τα τζειμςμποντικά σάουντρακ του John Barry και τα απρόβλεπτα τζαζ ξεπετάγματα  του Lalo Schifrin. Μάλιστα το Gold είχε και δυο τραγούδια στα επιλαχόντα 10 της τελικής πεντάδας. Ωραιότατη μουσική είχε και  το Mr. Majestyk  του Charles Bernstein όπου συνοδεύει μουσικά με ένα μοναδικό ρυθμικό μπρίο τις περιπέτειες του Charles Bronson παραγωγού καρπουζιών που τα βάζει με τη μαφία. Εκείνη τη χρονιά κυκλοφόρησε και το sequel του περίφημου Airport που το 1970 είχε δώσει υποψηφιότητα για Όσκαρ στον Alfred Newman. Τη μουσική της δεύτερης ταινίας που είχε τίτλο Airport 1975  έγραψε ο John Cacavas, ένας μάστορας που δούλευε κυρίως σε ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού. Το σκορ του είναι άψογο, δραματικό και περιπετειώδες, και κυριαρχεί σε όσες σκηνές ακούγεται μέσα στην ταινία. Ειδικά το βασικό θέμα είναι πραγματικά έξοχο και το σάουντρακ αν και διαθέτει ελαφρές ενορχηστρώσεις είναι πολύ έντονο. Συνεχίζουμε με αριστουργήματα όπως το Death Wish, ένα εξαιρετικό ατμοσφαιρικό σκορ του Herbie Hancock για το θρυλικό φιλμ του Mάικ Γουίνερ με τον Τσαρλς Μπρόνσον στο ρόλο του αυτόκλητου τιμωρού. Το σκορ μέσα στην ταινία δεν έχει σχέση με το δίσκο του σάουντρακ που κυκλοφόρησε από την CBS και μετατρέπεται σε σέσιον δουλειά. Μια απόλαυση για τους φαν του μουσικού. Σε υψηλά επίπεδα συνθετικής αξίας κινήθηκε και ο Steven Sondheim (στιχουργός του περίφημου WEST SIDE STORY ) με το Stavisky του Αλέ Ρενέ όπου  έγραψε ένα κοσμοπολίτικο uplifting, που είναι και το  μοναδικό συμφωνικό σκορ,  με ενορχηστρώσεις και ρυθμική βάση της εποχής που διαδραματίζεται η ιστορία (δεκαετία του 30) διατηρώντας την αυτονομία του.To  Dark Star του John Carpenter ανοίγει την αυλαία του μεγάλου σκηνοθέτη που άλλαξε τις ταινίες τρόμου. Η μουσική είναι αστεία και ειρωνική, πιο πολύ ως παρωδία μπορεί να εκληφθεί. Απλά η σημασία του σκορ έγκειται στο γεγονός ότι πρόκειται για το πρώτο σκορ/ταινία του άρχοντα του σκότους. Από την ηλεκτρονική περνάμε πάλι στην συμφωνική αυτή την φορά με τον κορυφαίο  εκπρόσωπο της αλεατορικής -ατονικής μουσικής,  τον Alex North. Το υποψήφιο για Όσκαρ σκορ του Shanks είναι μια δημιουργική στιγμή από τις πιο παράξενες που έχουν γίνει ποτέ,  ένα περισπούδαστο σάουντρακ που λόγω της περιφρόνησης στην μελωδία και την εμμονή σε πνευστά και τύμπανα δεν είναι κατάλληλο για ολόκληρη ακρόαση. O John Morris έγραψε ένα εξαιρετικό σκορ-παρωδία των παλιών Χολιγουντιανών ταινιών τρόμου με όλα τα μελοδραματικά κλισέ με το Young Frankenstein του Mel Brooks, γράφοντας ένα σπουδαίο κεφάλαιο στην ιστορία των κωμικών σκορ αλλά δεν τα κατάφερε να μπει στο μόνιτορ των ψηφοφόρων. Και τελειώνω την μνημειώδη χρονιά των Αμερικανών με τον Lalo Schifrin ο οποίος συνεργάζεται πάλι με τον σκηνοθέτη του Enter the Dragon Ρόμπερτ Κλάουζ σε μια παρόμοια ταινία Golden Needles που όμως δεν έτρεξε καθόλου καλά...το σκορ του Schifrin κινούνταν στο ίδιο μοτίβο με το άπω ανατολικό οριεντάλ ιδίωμα και τις φανκοτζαζιές, είναι αξιόλογο και πολύ  ενδιαφέρον αλλά εντάξει…μια φορά είναι του δράκου. Συνεχίζω με το θρίλερ του Frank Perry με τον Κλιφ Ρομπερτσον  Man On A Swing  και κλείνω με το  The Four Musketeers που είναι και το κορυφαίο του αριστούργημα. Αφήνοντας για λίγο στην άκρη τις τζάζικες του καταβολές και πειραματισμούς, ο Αμερικανοαργεντίνος  συνθέτης δίνει ένα πλήρως κλασικότροπο σάουντρακ, πολλών και διαφορετικών θεμάτων, φρέσκο και νευρώδες αλλάζοντας συνεχώς ύφος. Δραματικό, επικό, ερωτικό, παιχνιδιάρικο, ένα πραγματικό δεκάρι με τόνο που αποτελεί και την κορυφαία του δημιουργία!!! Τι χρονιά για τους Αμερικάνους συνθέτες!!! Τι χρονιά!!!Τι μουσικές!!! Να έχεις  1000 αυτιά να ακούς.

Ιταλία: Ο Nino Rota με το The Godfather Part II ολοκληρώνει το έπος προσθέτοντας ένα μόνο θέμα, το οποίο όμως θα λειτουργήσει σαν καταλύτης, απογειώνοντας την τραγική υπόσταση της οικογένειας Κορλεόνε. Τώρα η ιστορία αποσαφηνίζεται πλήρως. Τώρα, ο μουσικός επίλογος φαντάζει ο ιδανικός για μια ταραγμένη χώρα, για μια ταραγμένη ιστορία και επιτέλους παίρνει το Όσκαρ, το οποίο όμως φαντάζει περισσότερο σαν Όσκαρ συνολικής καριέρας και όχι σαν Όσκαρ για καλύτερο σκορ. Έπρεπε να κερδίσει βέβαια το αγαλματίδιο αλλά όχι για το Godfather Part II. Το μεγάλο του σκορ δεν είναι αυτό, αλλά το The Abdication!!! Ένα σάουντρακ συμφωνικό με χορωδίες, υποβλητικό μεσαιωνικής τεχνοτροπίας που μας φέρνει στο νου τα έπη του John Barry όπου  κάνει  μια μεγαλεπήβολη δουλειά με δοξαστικά και επιβλητικά χορωδιακά, αλλά και σύντομα διαλείμματα με ευχάριστες μελωδίες και λυρικές στιγμές.  Αναμφίβολα ένα ολοκληρωμένο έργο για μια ταινια με την Λιβ Ουλμαν που υποδυεται την Βασσιλισσα Χριστινα της Σουηδιας που ασπαζεται τον καθοληκισμο!!!Για τετοια μουσικη μιλαμε.  Σε επίσης υψηλά συμφωνικά στάνταρ έφτασε με το Μαλερικών μάλιστα προδιαγραφών Conversation Piece του Βισκόντι και ο Franco Mannino. Σε μεγάλη χρονιά βρέθηκε και ο Ennio Morricone με το  Allonsanfan που ταιριάζει απόλυτα με το σουρεαλιστικό ιστορικό δράμα  των αδερφών Ταβιάνι. Μουσική εποχής, με όλα τα Μορικονικά στολίδια, και ένα θέμα ανθολογίας στο φινάλε της ταινίας ,η περίφημη Tarantella που άφησε εποχή. Μα ο σπουδαίος συνθέτης δεν μένει εκεί. Έχει συνθέσει ένα ολόκληρο σύμπαν θεμάτων, ερωτικών, χαρούμενων, δραματικών που κάνει το σάουντρακ ένα ολοκληρωμένο άκουσμα που ανήκει στα καλύτερά του.  Επίσης ο Μαέστρος είχε και άλλη μια σπουδαία συνεργασία εκείνη την χρονιά. Το  Arabian Nights του Παζολίνι είναι ένα βαρύ συμφωνικό έργο, πολύ υποβλητικό, παράξενο και αργόσυρτο που καταντάει κουραστικό. Όμως ο Μαέστρος δεν συνεργάζονταν μόνο με μεγάλους σκηνοθέτες αλλά και σπουδαίους  ηθοποιούς. Πάλι Μισέλ Πίκολι, πάλι Ρόμι Σνάιντερ και προσθέστε και την Mascha Gonska και έχουμε το περίφημο The Infernal Trio. Απίστευτα εμπνευσμένη ρομαντική μουσική με ερωτική και παιχνιδιάρικη διάθεση, αλλά κάποιες επιπολαίες στιγμές χαλάνε το σύνολο. Αφήνουμε την Ρόμι Σνάιντερ και περνάμε στην Κατρίν Ντενέβ στο La Grande Bourgeoise/ The Murri Affair  ένα δραματικό - πολιτικό θρίλερ για την διαφθορά της αριστοκρατίας.  Το βασικό αριστουργηματικό θέμα είναι γραμμένο από τον Bruno Nicolai και όλο το υπόλοιπο από τον Morricone, ο οποίος στήριξε όλη την θεματική του στο βιολί και στον ονειρικό ήχο που κάνουν τα ρολόγια δημιουργώντας μια πολύ ισχυρή αντίθεση. Και αφήνουμε τις κυρίες για να πάμε στους κυρίους. Ο Τόμας Μίλιαν φυσικά δεν είναι σπουδαίος ηθοποιός αλλά στο Almost Human στο ρόλο ενός απάνθρωπου μπάσταρδου που ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμά του είναι σωστό κτήνος... Το φοβερό φιλμ του Ουμπέρτο Λένζι έχει ένα σκορ του Morricone που αντιγράφει την βασική του ιδέα από το  The Working Class Goes To Heaven,  που είναι ολοφάνερο ή ότι βαρέθηκε ή ότι δεν προλάβαινε. Ωστόσο όμως στο μυθικό θέμα Raptus omicida  συνοψίζει ιδιοφυώς όλη την ταινία και πιάνει άψογα την παράνοια του ήρωα υπογραμμίζοντας έτσι  με ιδανικό τρόπο την πορεία του προς την άβυσσο. Αφήνουμε τον Τόμας Μίλιαν και την πορεία του προς την άβυσσο και πάμε στον Ροντ Στάιγκερ και τον Φράνκο Νέρο και στο Mussolini: The Last Four Days/ Mussolini: Ultimo Atto που πρόκειται για μια ατονική μουσική, σκοτεινή, όπου το μόνο μελωδικό θέμα ένα μαρς, το έχει γράψει ο Bruno Nicolai. Το σκορ του Morricone δεν έχει καμιά μελωδική γραμμή, παρά μονό στιγμές με στακάτα έγχορδα τα οποία μάλιστα δυναμώνουν και γίνονται πιο γρήγορα ρυθμικά σαν να επρόκειτο για πρελούδιο του Jaws. (S.O.S la fine) Λέτε να πήρε καμιά ιδέα από κει ο Williams; Επιμένουμε με Morricone διότι ο άνθρωπος κρύβονταν σχεδόν πίσω από κάθε φιλμ. Το Spasmo είναι ένα εξαιρετικά όμορφο σκορ για το θρίλερ του Ουμπέρτο Λέντζι γράφοντας ένα υπέροχο βασικό θέμα με χάπσικορντ, όμποε και γυναικείες φωνές αλλά και μερικά λυρικά σημεία που θυμίζουν Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Και τελειώνουμε με τον αεικίνητο Ιταλό με το Il Segreto ένα από τα πιο ευρηματικά του σκορ   γι’ αυτό το ψυχολογικό θρίλλερ του Ρομπέρ Ενρικό με τον Φιλίπ Νουαρέ τον Τρεντινιάν και την Μαρλέν Ζομπέρ. Ο Morricone στηρίζει το σκορ του σε ένα εξαιρετικά όμορφο βασικό θέμα δημιουργώντας έναν αντίκτυπο μοναδικό στο κλίμα παράνοιας που κυριαρχεί στην ταινία και έχει κάνει κάτι απίθανο στην ενορχήστρωση. Έχει βάλει μια σταγόνα να τρέχει με αργό και βασανιστικό τρόπο και την έχει συνδυάσει με ένα μελαγχολικό ρομαντικό θέμα…Τι σκέφτηκε τώρα πάλι;;;  Αφήνουμε τον γίγα και περνάμε στον Bruno Nicolai μιας και τον αναφέραμε πιο πάνω, ο οποίος έγραψε μουσική για μια μέτρια ταινία αλλά με ένα πολυεθνικό καστ. Το Ten Little Indians\ And Then there Were None δεν είχε έναν Λιούμετ στην σκηνοθεσία για να αναδειχθεί ο κόσμος της Αγκάθα Κρίστι γιατί ο ίδιος εκείνη την χρονιά έκανε το συναρπαστικό Murder on the Orient Express που θα μιλήσουμε όταν έρθει η ώρα της Αγγλίας. Ο Bruno Nicolai λοιπόν συνέθεσε μια πολύ ευχάριστη και αξιόλογη μουσική ελαφριάς κοπής. Και αφήνουμε  την Ιταλία με το διάσημο λόγω ριμέικ Scent of a Woman με τον Βιτόριο Γκάσμαν. Την μουσική την έχει γράψει ο εξαιρετικός Armando Trovaioli ο οποίος στηρίχτηκε σε μια αξιομνημόνευτη ρομαντική μελωδία ελαφριάς κι αυτός ενορχήστρωσης - όπως συνήθιζαν τότε οι Ιταλοί μουσικοί - με μελαγχολικά στοιχεία την οποία και παραλλάσει σε όλο το έργο. Κάποια ευχάριστα μουσικά διαλείμματα δεν αποτελούν κάτι αξιόλογο και έτσι η δύναμη όλου του σάουντρακ είναι μόνο αυτή η μελωδία. Η ομάδα που έφτιαξε το Flesh For Frankenstein ένα χρόνο νωρίτερα στήνει το δρακουλιάρικο έπος που της άξιζε υπό την σκεπή του Άντυ Γουόρχολ ο οποίος δεν βάζει "χέρι" πουθενά εκτός από την έμπνευση των δημιουργών. Στο Blood For Dracula Ο Claudio Gizzi συνθέτει στο ίδιο μελαγχολικό και μελοδραματικό ύφος την πορεία του έρμου Κόμη προς τον - οριστικό - θάνατο και γράφει τη δική του μικρή αλλά έξοχη ιστορία στην ιστορία της κινηματογραφικής μουσικής κυρίως με ένα  πανέμορφο βασικό θέμα. Έξι χρόνια μετά το NIGHT OF THE LIVING DEAD του Τζωρτζ Ρομέρο, ο Ισπανός Χόρχε Γκράου δημιουργεί την ταινία που θα εδραιώσει μέχρι σήμερα την μυθολογία των φρικιαστικών ζόμπι στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα. Το Let Sleeping Corpses Lie / The Living Dead at Manchester Morgue έκανε τεράστια αίσθηση εκείνη τη χρονιά όπως και το ανατριχιαστικό σκορ του διάσημου περκασιονίστα Giuliano Sorgini ο οποίος συνδυάζει δυσοίωνες άμπιεντ ατμόσφαιρες με ρυθμικές συνθέσεις δημιουργώντας εκτός από ένα πολύ ατμοσφαιρικό σκορ κι ένα περιζήτητο άλμπουμ που πλέον θεωρείται κλασσικό. Χάρμα !!! Χάρμα όμως είναι και η μουσική του νεαρότατου εκείνη την εποχή και πολύ αγαπητού στο ελληνικό κοινό Nicola Piovani για την ταινία Flavia dei turchi που έγραψε ένα αριστούργημα στηριζόμενος σε κιθάρα και φωνή γι’ αυτό το εφιαλτικό και διαβόητο για τις σκληρές σκηνές του φιλμ με την υπέροχη Φλορίντα Μπολκάν στο ρόλο μιας βασανισμένης γυναίκας στα χρόνια του Μεσαίωνα. Ο σπουδαίος Ιταλός συνθέτης κυριολεκτικά αλλάζει το ύφος της ταινίας με τη μουσική του η οποία δυστυχώς δεν χρησιμοποιείται και με τον καλύτερο τρόπο στην ταινία. Το  Il viaggio είναι μια από τις λιγότερο προβεβλημένες ταινίες του Βιτόριο Ντε Σίκα με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον και τη Σοφία Λόρεν αλλά έχει ένα πανεμόμορφο σκορ από τον γιο του σκηνοθέτη, τον Manuel De Sica και διαθέτει  τον  λυρισμό της Ιταλικής παραδοσιακής μουσικής και την τεχνική της ρομαντικής κλασσικής μουσικής .Το βασικό θέμα είναι πολύ χαρακτηριστικό και ακούγεται συχνά στην ταινία ενώ  το σκορ υποστηρίζει υποδειγματικά αυτήν την τραγική ερωτική ιστορία με φόντο την αριστοκρατία της Ιταλίας των αρχών του 20ου αιώνα. Κλείνουμε με τους Ιταλούς με το επικό μελόδραμα Salvo d'acquisto που είχε ένα αριστουργηματικό σάουντρακ από τον Carlo Rustichelli παρόλο τα μικρά θέματα του άλμπουμ. Το φιλμ αναφέρεται στην ηρωική θυσία του καραμπινιέρου Σαλβο Ντ'Ακουίστο ώστε να σωθούν 20 συγχωριανοί του από την εκτέλεση στην Ιταλία στη διάρκεια του Β παγκοσμίου πολέμου. Η μουσική υπογραμμίζει το μελοδραματικό στοιχείο της ταινίας με έμφαση που μπορεί στην θέαση της ταινίας να είναι too mach όμως σαν άλμπουμ είναι μαγικό.

Ουαλία: Ο σπουδαίος ο σημαντικότατος Michael J. Lewis καταθέτει ακόμη ένα εξαιρετικό σάουντρακ το 11 Harrowhouse ένα εγγλέζικο heist movie με το εξαιρετικό καστ και παρέδωσε ένα σκορ με μελωδίες, ρυθμό και κοσμοπολίτικο αέρα όπως απαιτούσε η εποχή και το μοναδικό swinging London των αρχών της δεκαετίας του 70.

Αγγλία: Ξεκινάμε με τον πάντα εκπληκτικό εκείνη την εποχή Roy Budd. Το The Marseille Contract με Μάικλ Κέιν και Άντονι Κουίν έχει ένα  κατάλληλο δυναμικό σκορ πάλι με μοντέρνα στοιχεία τα οποία όμως είναι κι εδώ μελετημένα και σοφά χρησιμοποιημένα και με δυο τρία θέματα να είναι 20 χρόνια μπροστά τουλάχιστον. Το The Black Windmill  πάλι με Μάικλ Κέιν είναι ένα μνημειώδες σκορ του συνθέτη  γι’ αυτό το θρίλερ του Nτον Σήγκελ. Ο Βρεττανός γράφει ένα ιδιοφυές σκορ χωρίς ιδιαίτερα εμφανείς θεματικούς άξονες, αλλά με ρυθμό πρωτοφανή για την εποχή, κάτι σαν προπομπός του τέκνο μπιτ. Ο David Arnold θα πρέπει να τον έχει ξεκοκαλίσει αλλά δεν του πήρε την έφεση στην μελωδία και την οικονομία στην ορχήστρα. Εκείνη την χρονιά ο δαιμονισμένος Roy Budd είχε ακόμη ένα θρίλερ το The Internecine Project σε σενάριο Μπάρι Λέβινσον και σκηνοθεσία Ken Hughes με τους Τζειμς Κόμπερν και Λη Γκραντ. Πρόκειται για ακόμη μια αποθέωση της μοντέρνας μουσικής που πατάει όμως γερά σε συμφωνική ορχήστρα, ένα άριστα αγωνιώδες σκορ και μια τριπλέτα φωτιά που οι λάτρεις αυτών των ταινιών αλλά και της μουσικής δεν πρέπει να χάσουν! Στην δύση της καριέρας της η μεγάλη εταιρεία ταινιών τρόμου Hammer έφτιαξε την καρακαλτ ταινία The Legend Of The 7 Golden Vampires με ένα έξοχο σκορ από τον μόνιμο συνεργάτη της James Bernard που χρησιμοποίησε μοντέρνες ενορχηστρώσεις συνοδεία του θρυλικού θέματός του για τον Dracula! Επίσης η θρυλική εταιρεία δημιούργησε το  Captain Kronos - Vampire Hunter που δυστυχώς δεν "έτρεξε" στο box office παρότι αξιοπρεπέστατη. Η ιστορία ενός κυνηγού βρυκολάκων δεξιοτέχνη στο ξίφος, είχε ένα πολύ καλό σκορ από τον παραγνωρισμένο Laurie Johnson που ως κολλητάρι του Bernard Herrmann έγραψε ένα σκορ που θύμιζε πολύ το ύφος του σπουδαίου φίλου του. Ίσως ότι καλύτερο έχει γράψει ο Johnson στην καριέρα του. Όχι ίσως…σίγουρα!!!

Πολύ αξιόλογος είναι και  ο John Barry  με τον μονοθεματικό αλλά πανέμορφο  The man with the golden gun  και το ρομαντικό The Dove να αποπνέει κέφι και αισιοδοξία με μια μελωδία από τις τόσες και τόσες που έχει κάνει που δεν την ξεχνάς ποτέ και που την επαναλαμβάνει και επαναλαμβάνει… Ο Richard Rodney Bennett με το Murder on the Orient Express φτιάχνει πάλι ένα συμφωνικό ποίημα με ένα θέμα ορόσημο ξανά που είναι δουλεμένο σαν κονσέρτο για πιάνο αλλά κάπου το υπερβολικό βάρος που δίνει στην ατμόσφαιρα και την αγωνία κάνουν το σκορ να φαίνεται στατικό. Τέλος για τους λάτρεις της μυσταγωγικής ατμοσφαιρικής μουσικής υπάρχει το πολύ σημαντικό σκορ του Brian Gascoigne για το πειραματικό μελλοντολογικό θρίλερ Phase IV του Saul Bass. Ο Gascoigne έγραψε ένα σκορ σε τέσσερα μέρη, δυο συμφωνικά και δυο με concrete ατονική μουσική. Η μουσική λειτουργεί στην ταινία εκπληκτικά, μιας και το φιλμ αναφέρεται σε ένα εφιαλτικό σενάριο που τα μυρμήγκια αποκτούν νοημοσύνη και επιδιώκουν τον απόλυτο έλεγχο της ύπαρξης, αλλά στο άλμπουμ απευθύνεται μόνο στους λάτρεις του είδους.

Γαλλία: Ξεκινάμε με το απόλυτο Γαλλικό σκορ που έκανε εκατομμυριούχο τον συνθέτη και μετέτρεψε μια τσόντα σε μπλοκμπάστερ μεγατόνων. Η Σύλβια Κριστέλ, γίνεται η Emmanuelle και ο Pierre Bachelet  πλούσιος χάρη στο σκορ του και στο όμορφο τραγουδάκι του. Μνημείο η σκηνή που η Σύλβια χαϊδεύεται με την φωτό του Πωλ Νιούμαν υπό τους κιθαριστικούς ήχους του χίπη Bachelet...μνημειώδες σκορ στην ιστορία της δισκογραφίας, αλλά πολύ ελαφρύ για μένα. Συνεχίζουμε με τον Πάπα  Maurice Jarre, ο οποίος με τη μουσική του στο The Island at the Top of the World καταφέρνει για μια ακόμα φορά να βρει δημιουργικό έδαφος και να ξεφύγει από τις πολυμασημένες μανιέρες του. Όμορφο  σκορ, μελωδικό  και ευρηματικό μα τα δυναμικά μέρη όπου έπρεπε να τρέξει η μουσική για να υποστηρίξει τις προσπάθειες των ανθρώπων για επιβίωση δεν…Το Le hasard et la violence είναι μια παράξενη ταινία του Φιλιπ Λαμπρό, με ένα κόνσεπτ πεσιμιστικό που δεν έπιασε στο κοινό, αλλά ένα δυνατό και πολύ ταιριαστό σκορ από τον Michel Colombier που μεσουρανούσε εκείνη την περίοδο. Ο συνθέτης βασίζεται σε μια βαριά και δυσοίωνη μελωδία και διανθίζει το σκορ με ρυθμικά και ορχηστρικά σημεία που δημιουργούν την ατμόσφαιρα που η ταινία χρειάζεται. Το σκορ λειτουργεί σαν οιωνός για το δυσάρεστο φινάλε. Το τραγούδι της ταινίας ερμηνευμένο από τον Druppi έγινε μεγάλη επιτυχία.Και ερχομαστε στον Philippe Sarde! Παλι δυο εικοσαλεπτα αριστουργηματα εδωσε ο φορτσατος Sarde. Το Vincent, François, Paul... Et Les Autres ένα εξαιρετικό δράμα χαρακτήρων του Κλωντ Σοτέ με ένα κορυφαίο καστ Ντεπαρτιε – Πικολι – Μονταν και Στεφανή Αρντάν  δυστυχώς μονοθεματικό μουσικά. Όμως δεν χρειάζεται κι άλλο αφού στην ουσία είναι το θέμα της παρέας των ανδρών που περνάνε κρίση ηλικίας και αναλογίζονται/αναθεωρούν την πορεία της ζωής τους. Νοσταλγικός, μελαγχολικός μεστός Sarde. Στο les seins de glace έχουμε όμως άλλου είδους μουσική. Τεράστια επιτυχία εκείνη τη χρονιά σκηνοθετημένη από τον Ζωρζ Λοτνέρ με πρωταγωνιστές τον Αλέν Ντελόν και τη Μιρέιγ Νταρκ. Ο Sarde γράφει γι’ αυτό το ψυχολογικό θρίλερ ένα ακόμα ιδιοφυές σκορ από αυτά που έγραφε στα 70s. Βασισμένο σε ένα μελαγχολικό μοτίβο, μετατρέπει ένα όμορφο θέμα σε σπουδή χαρακτήρα βάζοντας ηλεκτρικό βιολί στην ενορχήστρωση. Διακριτικό και όσο χρειάζεται μέσα στην ταινία, απολαυστικό ως άκουσμα το σκορ αυτό κλέβει την παράσταση πραγματικά. Αν αναρωτιέστε τι έγιναν οι υπόλοιποι Γάλλοι, είχαν όλοι δουλειές οι οποίες δεν κυκλοφορούν σε σιντί ή είχαν σκορ μικρής διάρκειας κάτω των είκοσι λεπτών.

Ιαπωνία: ο Yasushi Akutagawa ένας από τους καλύτερους συνθέτες κλασικής μουσικής δημιουργεί  ένα ολόκληρο κοντσέρτο για πιάνο για το κλασικό θρίλερ μυστηρίου του περίφημου Νομούρα, The Castle of Sand το οποίο κυριολεκτικά κατακλύζει τα τελευταία 45 λεπτά της ταινίας με έναν μοναδικό συγκλονιστικό τρόπο, παίζοντας ρόλο κομβικής σημασίας στην εξέλιξη της πλοκής αλλά και στη συναισθηματική εμπλοκή του θεατή. Και όταν λέω κατακλύζει, το εννοώ κυριολεκτικά. Όχι μόνο δεν υπάρχουν διάλογοι, αλλά έχουν αφαιρεθεί ακόμη και οι ήχοι!!!Αληθινό επίτευγμα!!!Αν μιλούσα για τα κορυφαία σάουντρακ με βάση την υποστήριξη μέσα στην ταινία τότε είναι σίγουρα στην πρώτη θέση χωρις δεύτερη σκέψη. Όμως σαν άλμπουμ έχει την μορφή κονσέρτου για πιάνου σε δυο μέρη.

Ελλάδα: Και εγκαταλείπουμε το 1974 (απονομή 1975) με την Ελλάδα και τον Μάνο! Το Sweet Movie του Ντούσαν Μακαβέγιεφ είναι ένα θαυμάσιο σκορ που πιάνει απόλυτα την σάτιρα και το παράδοξο σύμπαν του  σκηνοθέτη με τις μελωδίες του που θυμίζουν μια λυρικότερη παραλλαγή του μουσικού θεάτρου και του ελληνικού ήχου.

ΟΣΚΑΡ         The Godfather Part II-Nino Rota, Carmine Coppola

Chinatown-Jerry Goldsmith

Murder on the Orient Express-Richard Rodney Bennett

Shanks- Alex North

The Towering Inferno- John Williams

Top-10

1. “Abdication” - Nino Rota

2. "The Castle of Sand"  - Yasushi Akutagawa

3. “The Four Musketeers” - Lalo Schifrin

4. ”Earthquake”- “The Towering Inferno “-  John Williams

5. “Chinatown”- Jerry Goldsmith

6. “The Taking of Pelham One Two Three”- “Conversation”- David Shire

7.“The White Dawn”- “99 and 44 -100% dead”- Henry Mancini

8. “Conversation Piece” - Franco Mannino

9. “Allonsanfan” – “La Grande Bourgeoise”- Il Segreto – “Spasmo” - Ennio Morricone

10. “The man with the golden gun” -  “The Dove” - John Barry

                                   ακουστε το και μονο σε πιανο βερσιον

                                      

δειτε τον Γκολντσμιθ να μιλαει