Skyfall του Σαμ Μέντες

                                   ΤΖΕΪΜΣ ΜΠΟΝΤ: SKYFALL

                                                           του Σαμ Μέντες 

                                           (Ασφαλίτες. Αυτοί οι ήρωες)

 

Υπάρχει ένα τεράστιο ιδεολογικό πρόβλημα σε όλες αυτές τις κατασκοπικές περιπέτειες: Προσπαθούν να περάσουν στον κόσμο ότι οι πράκτορες της C.i.A., του F.b.i., είναι ήρωες, και ότι για να σωθεί η ανθρωπότητα χρειάζεται τέτοιους άνδρες. Και θα μου πείτε: «Έλα μωρέ χαβαλές, σιγά το πράγμα». Κοιτάξτε να δείτε, και οι πράκτορες οι πραγματικοί που βλέπουν τέτοιες ταινίες γελάνε γιατί ουδεμία σχέση έχουν με τη δουλειά τους. Και γελάνε και τις κοροϊδεύουν. Όμως ας ξεκινήσουμε από κάτι πάρα πολύ βασικό. άυτές οι ταινίες δε φτιάχνονται για τους πράκτορες αλλά για το κοινό. Και μάλιστα το παιδικό, το εφηβικό και τους χαβαλετζήδες ενήλικους.

   Γίνεται λοιπόν μια προσπάθεια ο κόσμος των πρακτόρων να παρουσιαστεί σαν ένας πολύ γοητευτικός, πολύ ηρωικός, πολύ cool κόσμος, με γρήγορα αυτοκίνητα, με γκομενάρες, με καζίνο, ποτά, διασκέδαση κ.λπ. Ο πράκτορας είναι ένας άνθρωπος που ντύνεται με τα ωραιότερα κοστούμια, κοιμάται στα καλύτερα ξενοδοχεία, πηγαίνει στα καλύτερα μέρη, οδηγεί αυτοκίνητα, πλοία, μηχανές, φοράει διάσημα ρολόγια, και γενικά ζει μια κοσμοπολίτικη και άνετη ζωή αφού οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει εξουδετερώνονται με τέλειο στυλ. Όταν λοιπόν κάποιος πιτσιρικάς τα βλέπει αυτά –και υπάρχουν πολλά παιδιά που βλέπουν τέτοιου είδους έργα– αμέσως αυτός ο κόσμος τού φαίνεται τέλειος. Αυτοί που δίνουν τα λεφτά τους για να γυριστούν τέτοιου είδους ταινίες, αυτό που θέλουν είναι να εξοικειώσουν το κοινό με τους πράκτορες, τους αστυνομικούς, τους καταδρομείς. Να μάθει το μικρό παιδί να μην τους φοβάται, να μην τους νομίζει σαν κάτι κακό. Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι όλοι οι μισθοφόροι και οι Ράμπο, όταν ήταν μικροί είχαν σαν πρότυπο τον Μποντ, τον Μακλέην, τον Ήθαν Χαντ, κ.λπ. Να λοιπόν η τεράστια προπαγάνδα. Και τα παιδιά από πιτσιρίκια μαθαίνουν να 

ταυτίζονται με τέτοιους τύπους, αλλά και οι μεγάλοι εξοικειώνονται με αυτά τα παλικάρια που στο κάτω-κάτω τα συμφέροντα της πατρίδας τους υποστηρίζουν. Δηλαδή της κυβέρνησης. Δηλαδή υποστηρίζουν αυτούς που κόβουν μισθούς και συντάξεις· ναι, κόβουν και στην Αμερική. Δηλαδή, αυτούς που σας ξεφτιλίζουν. Εγώ δεν είδα ποτέ κανέναν υπερπράκτορα ή ασφαλίτη να κάνει καμιά αποστολή για να ανέβουν τα μεροκάματα ή για να μειωθούν οι φόροι. Ούτε είδα κανέναν να διαμαρτύρεται για τη λιτότητα. Μα θα μου πείτε ότι δεν είδατε ποτέ τον Μποντ να στρέφεται εναντίον ανέργων ή συνταξιούχων. Όχι βέβαια. Δεν είναι ηλίθιοι να κάνουν μετωπική. Εναντίον των απεργών δεν είναι ούτε οι κυβερνήσεις. Άμεσα, γιατί έμμεσα αλλάζει το πράγμα. Άμεσα, λοιπόν, ο Μποντ δεν είναι εναντίον του λαού, έμμεσα όμως ο κόσμος συμπαθεί και ταυτίζεται με πράκτορες και ασφαλίτες οι οποίοι είναι τσιράκια του συστήματος. Που το σύστημα είναι εναντίον του λαού.

Το θέμα είναι από ποια οπτική γωνία βλέπει κανείς ένα πράγμα. Όσοι θεωρούν ήρωες αυτούς τους λεβέντες, με γεια τους με χαρά τους. Από την άλλη, μερικοί υποστηρίζουν ότι αν κάποιοι είναι ήρωες αυτοί είναι οι εργαζόμενοι στα ορυχεία, αυτοί που κουβαλάνε τα μπετά στον 5^ο και στον 6^ο όροφο αυτοί που ειναι 8 ώρες μπροστά σε έναν υπολογιστή (όχι για παιχνίδι όμως), αυτοί που είναι όρθιοι σε έναν κλειστό χώρο και εισπνέουν 500 τσιγάρα χωρίς να καπνίζουν, αυτοί που ψήνουν στους 80 βαθμούς ενώ έξω έχει 40, οι καθαρίστριες που μαζεύουν τα σκατόχαρτα του καθενός, κ.λπ. άυτοί λοιπόν είναι ήρωες.

Αλλά, δυστυχώς, όλος ο κόσμος θεωρεί ήρωα έναν πράκτορα. Και να πω ότι τον θεωρούν αυτοί που δεν έχουν νιώσει το κοκκαλάκι τους να τρίζει, να πω εντάξει, αλλά είναι και όλοι οι άλλοι οι άνθρωποι του μόχθου και της εργασίας, που πάνε και στηρίζουν αυτούς που τους βρίζουν. Και να πω ότι τουλάχιστον ξέρουν τι βλέπουν και πάνε για το χαβαλέ ή για τις γυναίκες, να το δεχτώ. Αλλά εδώ βλέπουν και δεν ξέρουν τι βλέπουν. Και το γεγονός ότι ο Μποντ παραμένει για 50 χρόνια στην κορυφή, αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο τη νίκη του μάρκετινγκ: Είναι ένα μεγαλοφυές πρότζεκτ που έχει κατακτήσει όλο τον κόσμο, είναι ο μεγαλύτερος θρίαμβος του φορμαλισμού, εκφράζει δηλαδή τη δύναμη που μπορεί να έχει η κατασκευή μιας ταινίας αφού ακόμα και στους αντιφρονούντες ασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία.

Πάντως εδώ ο φορμαλισμός της ταινίας είναι καλύτερος από ποτέ και πρόκειται ίσως για τον καλύτερο Μποντ ever. Ο Χαβιέ Μπαρδέμ είναι ο καλύτερος κακός όλων των εποχών, η αρχική σεκάνς από τις πιο εμπνευσμένες, οι εκπλήξεις στο σενάριο είναι αρκετά ευρηματικές, και γενικά υπάρχει ένα πάντρεμα του παλιού με το καινούργιο, πολύ ισορροπημένο.Προσθέστε και την εξαιρετική φωτογραφία του καλλιτέχνη Ροτζερ Ντίκινς και έχετε ενα υπέροχο αποτέλεσμα. Αν

δεν σας ενοχλεί η ιδεολογία του θα το καταδιασκεδάσετε. Και γενικά οι ταινίες Μποντ δεν είναι τελείως άχρηστες στην ιστορία του σινεμά. Πρόσφεραν απίστευτα τραγούδια και εκπληκτικούς τίτλους αρχής, πραγματικά έργα τέχνης!! Εγώ, πάντως, θεωρώ κάπως ξεπερασμένο το όλο concept και λίγο γερασμένο, τη στιγμή μάλιστα που υπάρχουν οι «επικίνδυνες αποστολές» και ένας «Τζέισον Μπορν». Αλλά μόνο για να περνάει η ώρα μας, όχι για να θαυμάζουμε αυτά τα καθίκια και να τα περνάμε για ήρωες. Άκου ήρωες! Ρε, πηγαίνετε στη λάντζα να πλύνετε κανά ποτήρι να δούμε πόσο άντρες είστε!

                                                              ΚΑΛΛΙΕΤΧΝΙΚΑ ΠΟΣΤΕΡΣ

                                                        ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΞΕΝΟΣ ΤΥΠΟΣ
                                                 The Hollywood Reporter Todd McCarthy

 Dramatically gripping while still brandishing a droll undercurrent of humor, this beautifully made film will certainly be embraced as one of the best Bonds by loyal fans worldwide and leaves you wanting the next one to turn up sooner than four years from now.

                                                 Wall Street Journal-Joe Morgenstern

We need 007, even after half a century of his ups and downs in various incarnations, to remind us how deeply pleasurable an action thriller can be. The latest addition to the Bond canon goes beyond thrilling into chilling and enthralling, plus a kind of stirring that has nothing to do with martinis.

                                                    Los Angeles Times-Betsy Sharkey

In Skyfall, Mendes has given us a thrilling new chapter in a franchise that by all rights should have been gasping for air - which really makes him the hero of this saga

                                               The New York Times-Manohla Dargis

As Bond sprints from peril to pleasure, Mr. Craig and the other players - including an exceptional, wittily venal Javier Bardem, a sleek Ralph Fiennes and a likable Ben Whishaw - turn out to be the most spectacular of Mr. Mendes's special effects

 

                                                       Washington Post-Ann Hornaday

 

From the first smoky notes of a theme song sung by Adele, it's clear that Skyfall will be both classic and of-the-moment.