1980

 

 

 

           1980:ΘΑ ΤΟ ΖΗΛΕΥΕ ΚΑΙ Ο ΜΠΑΡΤΟΚ

Αμερική: Ξεκινάμε με τον, από πολλούς, κορυφαίο συνθέτη κινηματογραφικής μουσικής όλων των εποχών, τον Miklos Rozsa που είχε μάλιστα δύο σκορ για δυο ταινίες που του πήγαιναν γάντι και μάλιστα δύο  αξιόλογων σκηνοθετών. Το Time After Time του Νίκολας Μάγιερ όπου  ο Τζακ ο αντεροβγάλτης έρχεται στο 1980 με μια μηχανή του χρόνου και ξοπίσω του έρχεται ο ορκισμένος διώκτης του και το Last Embrace ένα Xιτσκοκικό θρίλερ του Τζόναθαν Ντέμι με τον Ρου Σάιντερ. Αριστουργήματα και τα δύο μέσα στις ταινίες. Πραγματικά χαίρεσαι να τις βλέπεις μόνο για την μουσική του Rozsa και να απολαμβάνεις τις “γεμάτες” συνθέσεις του. Όμως εδώ εξετάζονται τα άλμπουμ όπου η μουσική είναι τελείως γυμνή και δεν βοηθιέται από την σκηνοθεσία, τα πλάνα, την φωτογραφία, τους ηθοποιούς κλπ. Στο αυτόνομο άκουσμα λοιπόν οι αδυναμίες του Rozsa είναι χτυπητές. Αυτός ο πλούσιος συμφωνικός ήχος ο οποίος ήταν μια αποθέωση στα ιστορικά του έπη, τόσο που να συγκρίνονται με τα έργα του Προκόβιεφ, έφτασε σε ένα πανύψηλο ταβάνι και μετά ότι κι αν ακούσεις από τον Rozsa σου φαίνεται λίγο και γνωστό. Έτσι ακριβώς γίνεται και με αυτά τα δύο νέα σάουντρακ του τιτάνα. Γνώριμες μελωδίες, θαμπή φρεσκάδα, αλλά όμως και αναλαμπές μεγάλης κλάσης σαν έναν βετεράνο ποδοσφαιριστή που στο τελείωμα της  χρυσής καριέρας του δεν μπορεί να βγάλει ένα ενενηντάλεπτο αλλά τον έχεις μέσα γι’ αυτήν την μία ενέργεια που είναι ικανή να σου δώσει την νίκη. Λοιπόν ο Rozsa σαν άλλος Ντένις Μπέργκαμ έκανε δυο - τρεις ντρίπλες  και μας ξάπλωσε κάτω. Τα The Time Machine Waltz, The Redwoods και The Journey's End, Finale από το Time After Time και τα The Cantina, Goodnight Ellie I και Finale, από το Last Embrace  είναι  αυτές οι περιβόητες ενέργειες που είναι ικανές από μόνες τους να σε κάνουν να  σηκωθείς όρθιος και να του κάνεις μια βαθιά υπόκλιση κι ας μην μπορεί να βγάλει πλέον ολόκληρο ματς. Διπλός και ο David Shire. Με το Norma Rae ( Ναι είναι αυτό με την  κλαψιάρα Σάλι Φιλντ και τον πιο ηλίθιο και εκνευριστικό λόγο στην ιστορία των Όσκαρ -Ναι με αγαπάτε…με αγαπάτε… Τι λες μορή κυράτσο φέρε το Όσκαρ πίσω τώρα ) είναι χαμηλότονος και ατμοσφαιρικός αλλά και πολύ ευαίσθητος, και το Old Boyfriends  ένα όμορφο urban light orchestral σκορ με ορισμένα ιδιοφυή θέματα όπως είναι οι απίθανοι τίτλοι αρχής και ένα πολύ όμορφο τραγούδι. O Carmine Copolla με το The Black Stallion μας τσακίζει στην κυριολεξία με τις θαυμάσιες μελωδίες του και τις δραματικές του κορυφώσεις σε ένα απαράμιλλο αριστούργημα που μάλλον δεν πήγε στις υποψηφιότητες λόγω χαρακτήρα του Carmine ο οποίος είχε την φήμη αντικοινωνικού, οξύθυμου και αντιδημοσιοσχεσίτη που σε κάθε ευκαιρία  τα έχωνε στο σύστημα λέγοντάς τα έξω από τα δόντια. Πολύ κρίμα καθότι μιλάμε για ένα τρομερό σάουντρακ! Περνάμε στους Bernstein. Ο Elmer  με το  ZULU DAWN γράφει ένα εξαιρετικό χορωδιακό βασικό θέμα και ένα επικό σάουντρακ όπως αρμόζει στην φήμη του αλλά και στο είδος. Στο The Great Santini με τον Ρόμπερτ Ντυβάλ είναι πάλι πολύ καλός με τρυφερά θέματα αλλά και ένα ηρωικό θέμα…Όμως ο Charles Bernstein με το Love at First Bite δημιουργεί ένα απρόβλεπτο και παλαβιάρικο σκορ όπως ακριβώς και η ταινία. Μεγάλη επιτυχία εκείνη τη χρονιά στο box office το φιλμ παρωδία της ιστορίας του κόμη Δράκουλα. Το σκορ του Charles Bernstein είναι μια ευφυέστατη  μίξη συμφωνικής ορχήστρας με εξωτικό Ανατολικοευρωπαϊκό χρώμα και μοντέρνων στοιχείων, κυρίως εμβόλιμων ντίσκο στοιχείων και ρυθμού. Απολαυστικό άκουσμα και ένα ιδιαίτερα επιτυχημένο σκορ. Ένα χρόνο πριν πεθάνει ο Jerry Fielding θα γράψει μουσική για δυο ταινίες με την πιο γνωστή το θρυλικό Escape From Alcatraz το οποίο στην ταινία ήταν ζήτημα να είχε 8-9 λεπτά μουσικής. Μάλιστα λόγω της φύσης της ταινίας ήταν τόσο διακριτική και ατμοσφαιρική που ίσα ίσα που ακούγονταν. Στο άλμπουμ που κυκλοφόρησε παραδόξως έχουμε περίπου 45 λεπτά μουσικής. Ο Fielding έχει γράψει ένα καταπληκτικό κυρίως θέμα που ακούγεται στους τίτλους αρχής της ταινίας και επρόκειτο για ένα εσωτερικό, θα έλεγε κανείς μαρς, το οποίο αντικατοπτρίζει πλήρως και το θέμα της ταινίας αλλά και την προσωπικότητα του ήρωα. Μαρς σκοτεινό χωρις ξεπετάγματα και κρεσέντο προϊδεάζει την κάθοδο/είσοδο του χαρακτήρα στην θρυλική φυλακή. Όλο το υπόλοιπο είναι ένα μουσικό χαλί που δεν έχει καμία δύναμη σαν αυτόνομο άκουσμα. Ήταν πάντως μέσα στα δέκα υποψήφια σκορ για να μπει στην πεντάδα.  Ακόμη χειρότερος όμως είναι στο Beyond The Poseidon Adventure το σίκουελ της ταινίας για την οποία είχε γράψει μουσική ο John Williams. Εδώ θα περίμενε κανείς νεύρο, ξεσπάσματα, ρυθμό και δαιμονιώδη action cues αλλά πέρα του αρχικού θέματος το οποίο κινείται προς την ασάφεια η μουσική είναι εξαιρετικά στατική και βαρετή. Και να σκεφτεί κανείς ότι και αυτό το σκορ  ήταν μια ανάσα από το να μπει στις υποψηφιότητες για Όσκαρ. Περνάμε σε έναν αυστριακό με αμερικάνικη υπηκοότητα τον Ernest Gold που με  το The Runner Stumbles βρέθηκε σε εξαιρετική κατάσταση. Ο σπουδαίος Στάνλευ Κρέιμερ τον εμπιστεύτηκε για να του γράψει τη μουσική σ ‘αυτό το χαμηλών τόνων δράμα και δεν έχασε. Περίτεχνη ορχηστρική παρτιτούρα με δραματικούς και θρησκευτικούς τόνους η οποία θα μπορούσε να παίξει για τα βραβεία όπως και οι ερμηνείες της ταινίας. Εκπληκτικός   Lalo Schifrin με ανεπανάληπτο καρέ του άσσου γεμάτος ευρηματικότητα και έμπνευση καταθέτει τέσσερα    εξαιρετικά σκορ. Το θρίλερ The Amityville Horror μια σύνθεση  λαμπρή και δεξιοτεχνική με τα έγχορδα να παίζουν τον πρώτο ρόλο και την περιπέτεια Escape to Athena να θυμίζει τον καλύτερο Θεοδωράκη και Χατζηδάκη αφού είναι πλημμυρισμένη με ευχάριστες μελωδίες και ανάλαφρη ενορχήστρωση με το μπουζούκι να συμπληρώνει τα βιολιά με απόλυτη αρμονία. Και το περιπετειώδες και δυναμικό  Airport 79 Concorde ξεχωρίζει για τις ηρωικές ουβερτούρες και τα πανέξυπνα action cues. Όσο για το Boulevard Nights ένα λατίνο δράμα με συμμορίες και λοιπά  έφτιαξε  ένα απόλυτα ταιριαστό σκορ και ένα ιδανικό άλμπουμ με 9 θέματα το ένα καλύτερο από το άλλο. Όλες οι ρυθμικές νοστιμιές του Αργεντινού συνθέτη είναι παρούσες και ακούμε από τις φανκ ντισονάντσες του DIRTY HARRY μέχρι φάνκ ντίσκο πρώτης γραμμής. Πραγματικά τέσσερα   έξοχα σκορ το κάθε ένα στο είδος του. Τριπλός Mancini  και μάλιστα με όλα τα είδη. Από ελαφρύ/ποπ/τζαζ μετά σε συμφωνική κωμωδία και μετά σε βαριά συμφωνική για  ταινία τρόμου. Με το 10  του Μπλέικ Έντουαρντς βρίσκει πάλι φρέσκες ιδέες και με το The Prisioner of Zenda  μια χαοτική κωμική μεταφορά του κλασσικού έργου με Πίτερ Σέλερς σε τρελά κέφια δημιουργεί ένα  θαυμάσιο συμφωνικό σκορ χαρούμενο και κεφάτο. Στο Nightwing την μέτρια ταινία τρόμου του Άρθουρ Χίλερ είναι ατμοσφαιρικός, αλλά δημιουργεί και μια βασική φωτεινή μελωδία  για να σπάσει κάπως το βαρύ κλίμα.  Ο Laurence Rosenthal με το Meteor κινείται στα συνήθη υψηλότατα επίπεδά του. Ατμόσφαιρα, αγωνία, δράση, έπος και ηλεκτρονικά εφέ για τον ολέθριο μετεωρίτη που ετοιμάζεται να σκάσει στη γη με τον Rosenthal να γράφει μαρς και για τους Σοβιετικούς και για τους Αμερικανούς. Και ο Leonard Rosenman με το θρίλερ του Τζων Φρανκενχάιμερ Prophecy κάνει ένα συγκλονιστικό  σειραϊκό σκορ και μια πραγματική επέλαση εφιαλτικών ορχηστρικών κραυγών. Ακόμη ένα συγκλονιστικό και αριστουργηματικό σκορ για τους λάτρεις της βαριάς ατονικής  συμφωνικής μουσικής με πολύ γρήγορο ρυθμό. Το cult φιλμ θρύλος The Warriors του Γουόλτερ Χιλ έχει ένα μισάωρο σκορ από τον Barry De Vorzon αλλά το βασικό θέμα είναι αυτό που κερδίζει την παράσταση, ένα ρυθμικό ροκ ινστρουμένταλ που έγραψε ιστορία. Συνεχίζουμε με τον Dave Grusin ο οποίος εκείνη την χρονιά είχε τρεις πολύ γνωστές  ταινίες. Το δικαστικό δράμα And Justice For All με τον Αλ Πατσίνο ένα σκορ ανέμελης κάπως τζαζ που τοποθετήθηκε σποραδικά στην ταινία σαν άκουσμα όμως είναι πολύ καλά δουλεμένη και οι φίλοι αυτό του είδους θα μείνουν απόλυτα ικανοποιημένοι. Η άλλη του ταινία για την οποία βρέθηκε και υποψήφιος είναι το δακρύβρεχτο μελόδραμα του Φράνκο Τζεφιρέλι The Champ με τον Γιον Βόιτ και Φαίη Ντάναγουει μια μουσική χωρις προσωπικότητα κατά την άποψή μου που λειτουργεί μόνο μέσα στην ταινία  αλλά στην ακρόαση διαπιστώνει κανείς μόνο χρώματα χωρις προσανατολισμό. Πέρα από δύο όμορφα θέματα όλο το υπόλοιπο έργο δεν προσφέρει κάτι σαν ακρόαση. Ρόμπερτ Ρέντφορντ  και Τζέιν Φόντα στο The Electric Horseman την ρομαντική κωμωδία του Σιντευ Πόλακ με ήρωα έναν rodeo-star  που κλέβει ένα άλογο από την εταιρεία του και το σκάει στην έρημο με μια δαιμόνια ρεπόρτερ να τον ακολουθεί. Έξω καρδιά σκορ από τον Grusin στο γνωστό του ύφος αλλά και κάπως εύκολη μουσική  με κάποια συνηθισμένα φολκ στοιχεία όπως η φυσαρμόνικα και η κιθάρα.  Η προπαγανδιστική  ταινία Cuba του Ρίτσαρντ Λέστερ με τον Σον Κόνερι με ήρωα έναν βρετανό μισθοφόρο που καταφθάνει στην προεπαναστατική Κούβα για να βοηθήσει τον στρατό του στρατηγού Μπατίστα ενάντια στους αντάρτες του Κάστρο και παράλληλα συναντάει μια πρώην του που τώρα είναι παντρεμένη με έναν αδίστακτο ιδιοκτήτη φυτειών ευτυχώς ήταν μια παταγώδη αποτυχία. Έχει όμως ένα απίθανο πραγματικά σκορ από τον Patrick Williams που έσκασε μύτη από το πουθενά και έκανε το σάουντρακ αποκάλυψη της χρονιάς. Βέβαια ο Patrick Williams που πέθανε το 2018 δεν είναι κανάς τυχαίος. Το American Concerto είναι μια σύνθεση αναφοράς  καθώς παντρεύεται με έναν άριστο τρόπο η Αμερικανική παραδοσιακή τζαζ μουσική με στοιχεία μπλουζ/Soul/σουίνγκ με την κλασική μεγαλοπρέπεια του Copland. Αν δεν το έχετε ακούσει, ακούστε το.  Κάτι λοιπόν παρόμοιο έκανε κι εδώ.  Συμφωνική ορχήστρα με συγκλονιστικά  action themes που ερωτοτροπούν στην ενορχήστρωση μαζί με έθνικ στοιχεία από το νησί της επανάστασης που μαζί με τους εξωτικούς ρυθμούς  που  ταλανίζουν την ατμόσφαιρα προσδίδουν στο σάουντρακ ένα κοσμοπολίτικο αέρα. Αριστούργημα σκορ και σαν ακρόαση και σαν μουσική υπόκρουση. Επίσης εκείνη την χρονιά δούλεψε και στο  Breaking Away μια ταινία του Πήτερ Γιέιτς, που απέσπασε το Όσκαρ σεναρίου και ο Patrick Williams προτάθηκε για τη δουλειά του στη διασκευή της μουσικής μιας και ο Κουρέας της Σεβίλλης του Ροσίνι ακούγονταν συνέχεια μέσα στην ταινία. Τέλος στο Butch and Sundance: The Early Years μπόλιασε με παραδοσιακά μουσικά στοιχεία του βορείου τμήματος της Αμερικής το σκορ του (Ιρλανδικά κυρίως) με πολύ ωραίες μελωδίες. Η ταινία ήταν μια καταστροφή, αλλά το σκορ εξαίσιο. Ένα άλλο εξαίσιο σκορ, είναι το Ravagers ένα συγκλονιστικό σκορ του παρεξηγημένου Fred Karlin γι’ αυτό το δυστοπικό θρίλερ του Ρίτσαρντ Κόμπτον. Μουσική γεμάτη σασπένς και ενέργεια με ρυθμό και δύναμη, αλλά και με πολύ ωραία αργά μέρη, συνοδεύει το δυσοίωνο μέλλον του κατεστραμμένου πλανήτη της ταινίας με θαυμαστό τρόπο. Σαν να ακούτε Goldsmith στα πολύ καλά του. Περνάμε τώρα σε ένα σκορ για μια περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας . Το Buck Rogers In The 25th Century του Stu Phillips  έχει μια πλούσια συμφωνική δομή αλλά σε τζαζ ρυθμούς και ηχοχρώματα! Αντί να δώσει πρώτο λόγο στα έγχορδα το έδωσε στις τρομπέτες και τα τύμπανα.  Πολύ ευρηματικό αυτό που έκανε κι έτσι έχουμε ένα σκορ που ξεχωρίζει από όλα τα υπόλοιπα του είδους. Ο Bill Conti με το Rocky 2, δεν είναι σε τόσο πρωτότυπος  αν και υπάρχουν μερικές τζαζ παραλλαγές των βασικών θεμάτων πολύ ευρηματικές. Το The In-Laws είναι ένα καλοφτιαγμένο σκορ του John Morris για το buddy movie του Άρθουρ Χίλερ με τον Πήτερ Φώλκ και τον Άλαν Άρκιν. Η μουσική έχει μια μπουρλέσκ χαριτωμενιά και είναι φτιαγμένη με τη μαστοριά του Morris, με πλήρη ανάπτυξη ορχήστρας και πολύ ευχάριστες ενορχηστρωτικές ιδέες (π.χ κλασσικές κιθάρες για απόδοση του φολκ χρώματος του Μεξικού χωρίς περεταίρω κλισέ τρομπετίσματα κλπ).Το Halloween του Κάρπεντερ πέρυσι  ασφαλώς επηρέασε όλο το σύμπαν. Φέτος είχαμε το  Phantasm ένα σάουντρακ ασφαλώς ίδιου ύφους. Δεν δημιούργησε το φαινόμενο του HALLOWEEN αλλά ο σκηνοθέτης Don Coscarelli δημιούργησε τον δικό του θρύλο στο σινεμά τρόμου με έναν από τους πιο αξιομνημόνευτους "κακούς" που εμφανίστηκαν ποτέ. Ατμοσφαιρικότατο φιλμ τρόμου που παίζει με τον ενδόμυχο ανθρώπινο φόβο για τον θάνατο και τον ενσαρκώνει στη μορφή ενός μοχθηρού νεκροθάφτη που τρομοκρατεί μια ομάδα νέων σε μια επαρχιακή πόλη των ΗΠΑ. Η μουσική ανατέθηκε στον βετεράνο Fred Myrow και τον συνεργάτη του Malcolm Seagrave οι οποίοι σκαρφίστηκαν ένα μνημειώδες μοτίβο ως βασικό θέμα και το ανέπτυξαν σε όλο το μήκος της ταινίας με πολύ αποτελεσματικό τρόπο. Τα σύνθια σε πρώτο πλάνο αλλά εμβόλιμα ακούγεται και συνοδεία συμβατικής ορχήστρας. Μετά τους GOBLIN, τον Κάρπεντερ και το PHANTASM, τα 80s κατέφταναν με το δικό τους ύφος στη μουσική του σινεμά τρόμου. Ο δρόμος για τον Φρέντι Κρούγκερ και τον Τζέισον Βόρχις είχε στρωθεί. Το βιβλίο δεν αναφέρεται σε σάουντρακ με μικρότερη διάρκεια αυτή των είκοσι λεπτών. Δεν γίνεται όμως να μην αναφερθώ σε ένα σκορ 12 λεπτών που όμως μέσα στην ταινία είναι περίπου μισής ώρας και  είναι ένα από τα δέκα καλύτερα σκορ της χρονιάς και έχει μόνο ορχήστρα εγχόρδων όπως ακριβώς το Ψυχώ του Bernard Herrmann. Ο λόγος για το THE BROOD του Κρόνεμπεργκ με την μουσική του Howard Shore. Tο τρομακτικό φινάλε πλημμυρίζεται από το σκορ του Shore . Στα 13 τελευταία λεπτά της ταινίας ακούγεται μουσική διαρκώς. Ψυχεδέλεια αυτό το σκορ για ένα κατάμαυρο αριστούργημα από έναν σκηνοθέτη που μετέτρεψε την παράνοια σε τέχνη. Και από την μίση ώρα κυκλοφορούν μόνο 13 λεπτά!!! Άντε να μην τα πάρω σε ‘κανα κρανίο και αναλάβω να κάνω την παραγωγή προκειμένου να γίνει κανονική κυκλοφορία.

 Και κλείνουμε με τους δύο τιτάνες. Πάμε πρώτα στον Williams. Η κωμωδία – παρωδία του Στίβεν Σπίλμπεργκ 1941 έχει ένα πολύ ευρηματικό, χαρακτηριστικό μαρς που διαπερνάει για μια ακόμη φορά όλη την φιλοσοφία της ταινίας. Όλο το έργο είναι δομημένο γύρω απ’ αυτό το θέμα και ο Williams έχει κάνει ομολογουμένως μια εντυπωσιακή δουλειά αν και αρκετά περιγραφική. Η δεύτερη του ταινία για φέτος είναι το γνωστό  Dracula του Τζων Μπάνταμ. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα θέμα που του ταιριάζει γάντι. Όλος αυτός ο θεματικός πλούτος είναι ότι πρέπει για έναν μουσικό ώστε  να γράψει μια πολύ απαιτητική μουσική που να αγγίζει όλες τις πτυχές αυτού του θρύλου. Έρωτας, φαντασία, τρόμος, περιπέτεια, γοτθικό στοιχείο, ατμόσφαιρα, λυρισμός, αγωνία, πάθη, μίση και σύγκρουση φυσικού και μεταφυσικού, ανθρώπινου και απέθαντου  στοιχείου, πάλη φωτός και σκιάς, ζωής και θανάτου. Γι’ αυτό είναι ένας μύθος που θα συνεχίσει να εμπνέει μια στρατιά καλλιτεχνών από ζωγράφους μέχρι μουσικούς και δεν θα σταματήσει να γίνεται ταινίες σειρές μιούζικαλ όπερες. Εδώ ο Williams παίρνει μια τολμηρή απόφαση. Να στηρίξει όλο αυτόν τον θρύλο σε ένα θέμα. Και μάλιστα όχι ακριβώς ένα θέμα αλλά ένα πολύ χαρακτηριστικό μοτίβο που χρόνια αργότερα το πήρε θαυματουργά ο Wojciech Kilar και ιδιοφυώς το ανάπτυξε και του έδωσε μια λυρική οργιώδης ερωτική χρήση στο θέμα Brides από την ταινία του Κόπολα. O Williams λοιπόν πάτησε σε αυτές τις λίγες νότες και έκανε ένα μονοθεματικό αριστούργημα. Αυτές οι λίγες νότες περιέχονται σχεδόν σε κάθε κομμάτι, εκτός από το The Night Visitor όπου έχουμε ένα αριστουργηματικό action cue. Όλο το υπόλοιπο έργο είναι μια θαυμαστή επίθεση λυρικής ατμοσφαιρικής και περιπετειώδους μουσικής που κορυφώνετε μεγαλειωδώς στο θέμα  Night Journeys, ένα από τα συγκλονιστικότερα love themes που έχει γράψει ποτέ αυτός ο αστείρευτος μουσικός. Μάλιστα η σύγχρονη διασκευή που έκανε ο ίδιος για βιολί και ορχήστρα με την σπουδαία  Anne-Sophie Mutter έδωσε στο θέμα νέες διαστάσεις ακόμη πιο λυρικές ακόμη πιο θριαμβευτικές, ακόμη πιο ολοκληρωμένες ακόμη πιο επιβλητικές. Μπορεί να μην άγγιξε όλο το φάσμα και να μην είχε τον θεματικό πλούτο που είχε το σάουντρακ του Kilar όμως δεν παύει να είναι ένα συγκλονιστικό άκουσμα που χρόνο με τον χρόνο ανεβαίνει στην εκτίμηση των σαουντρακάδων. Μάλιστα λέγεται πως η νέα κυκλοφορία της   Varèse Sarabande με πολύ παραπάνω μουσική ανέδειξε νέες κρυμμένες πτυχές και μελωδείες της μουσικής και πλέον χαιρετιέται σαν ένα αριστούργημα από τους φίλους της καλής συμφωνικής μουσικής.  Δυστυχώς δεν εχω ακούσει την ολοκληρωμένη έκδοση η πρώτη όμως που περιείχε το ζουμί των συνθέσεων είναι ένα άριστο δείγμα αυτονόμου ακούσματος που δεν κουράζεσαι να το ακούς και ας φαντάζει κάπως μονοθεματικό. Ίσως ο χρόνος να το αναδείξει ακόμη περισσότερο όπως αλώστε γίνεται και με το The fury/Οργισμένος Γίγαντας . Αυτά τα δυο έργα του Williams σιγά σιγά με τα χρόνια θα κερδίζουν ολοένα και περισσοτέρους θαυμαστές. Γιατί όχι; Είναι κι αυτό εξάλλου  μέσα στην τέχνη. Και πάμε στον Jerry Goldsmith που έγραψε μουσική για τρεις ταινίες , οι δυο διάσημες και κλασικές. Ξεκινάμε πρώτα με το Players ένα αποτυχημένο ρομάντζο του Άντονι Χάρβει στο οποίο η μουσική του Goldsmith παρότι περιορίζεται σε ένα ρομαντικό θέμα και σε μια φοβερή θριαμβευτική εισαγωγή (τελικός του Γουίμπλετον και καλά μέσα στην ταινία η πιο καλογυρισμένη της σκηνή) κλέβει την παράσταση. Και πως να μην την κλέβει όταν μιλάμε για δύο από τα καλύτερά του θέματα τα οποία βρίσκονται μαζί σε απόλυτη αρμονία στο κομμάτι A Final Decision. Αριστούργημα έτσι απλά. Και πάμε στο Star Trek και το Alien. Ακόμη οι θαυμαστές του συνθέτη είναι διχασμένοι για το ποιο είναι καλύτερο. Δύο τελείως διαφορετικά είδη, δυο διαφορετικές μουσικές που το καθένα στο είδος του είναι κορυφή και μέσα στην ταινία αλλά και σαν ξεχωριστή ακρόαση. Οι ομοιότητες και οι συγκρίσεις μεταξύ του  Star Trek και του Star wars είναι αναπόφευκτες. Όμως μοιάζουν μόνο στην επιφάνεια. Περιπέτειες επιστημονικής φαντασίας. Τέλος μέχρι εκεί. Η διαφορά στην μουσική είναι χαοτική παρόλο που μιλάμε για συμφωνικά έπη. Ο μουσικός δρόμος που διάλεξε ο Goldsmith είναι τελείως αντίθετος από αυτόν του Williams. Για περισσότερα δείτε στο τρίτο μέρος του βιβλίου όπου παρουσιάζονται οι μουσικές σχολές και οι φιλοσοφίες. Ο Goldsmith προτίμησε να μην σχολιάσει τα γεγονότα και απλά να βγάλει την κεντρική ιδέα κάθε σκηνής, και να περιοριστεί σε μια φιλοσοφία πιο εσωτερική πιο επιβλητική με κυριότερό του μέλημα να αναδείξει την ατμόσφαιρα και γι’ αυτό κατέφυγε σε πιο αργούς ρυθμούς σε σχέση με τον Williams που πήρε τον δρόμο της wall to wall υποστήριξης δημιουργώντας ένα Προκοβιεφικό έπος με επιρροές από Βάγκνερ Σοστακόβιτς και Korngold. Τώρα κάποιος μπορεί να πει ότι είναι διαφορετικές ταινίες και πως το Star Trek δεν έχει την δράση του Star wars. Δεν νομίζω όμως ότι ισχύει κάτι τέτοιο καθώς στην ταινία έχουμε τουλάχιστον τρεις μεγάλες σεκάνς μάχης. Οπότε η διαφορά είναι μόνο στην φιλοσοφία της μουσικής. Τα δυο μουσικά έπη μοιάζουν μόνο στην ουβερτούρα. Και τα δύο είναι ηρωικά δημοφιλέστατα και διαχρονικά. Από κει και πέρα όλα αλλάζουν.  Το πεντάλεπτο ας πούμε θέμα μάχης που συνέθεσε ο Goldsmith ακολουθεί πιστά αυτή την φιλοσοφία. Όχι απότομες αλλαγές ρυθμού, όχι ξεσπάσματα, όχι νευρώδης και γρήγορος ρυθμός. Η μουσική κυκλοφορεί σε τρεις εκδόσεις. Η πρώτη με 40 λεπτά μουσικής, η δεύτερη με δυο σιντί έχει 2 ώρες και 10 λεπτά και η τρίτη με τα τρία σιντί έχει κοντά 4 ώρες μουσικής. Θεωρώ την πρώτη την καλύτερη εκδοχή καθώς όπως ανάφερα η εσωτερική οδός που προτίμησε ο Goldsmith για να περιγράψει αυτό το έπος στις long version του χάνει την μαγεία της αυτόνομης ακρόασης και κουράζει έστω κι αν λοιπόν κάποια αριστουργηματικά κομμάτια, όπως το The Star Trek Dream (Ballad I/Ballad II) Το 40 λεπτό δείγμα είναι μια αριστουργηματική παρουσίαση, μόλις  9 κομματιών και ένα υπέροχο άλμπουμ καθώς βρίσκονται σε ισορροπία λίγο απ’ όλα. Έχουμε την ηρωική ουβερτούρα, έχουμε το love theme, έχουμε το θέμα της μάχης, έχουμε ατμοσφαιρική μουσική και έχουμε και το θέμα του Enterprise όπου ο  τιτάνας χρησιμοποιεί την ουβερτούρα και την παραλλάσει με υποδειγματικό τρόπο κάνοντάς την πιο αργή, πιο επιβλητική, πιο λυρική ολοκληρώνοντάς την με θριαμβευτικό τρόπο. Έτσι λοιπόν Star trek και Star wars συμπληρώνονται με θαυμαστό τρόπο καθώς ότι δεν έχει το ένα έχει το άλλο. Και πάμε τώρα στο Alien για το οποίο υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον παρασκήνιο. Ο προφέσορας Βασίλης Κουτσουνάκης που τα ξέρει καλύτερα γράφει: “Ο Jerry Goldsmith μπήκε στην ομάδα εργασίας του ALIEN συστημένος από τον Lionel Newman. Ο σκηνοθέτης Ridley Scott ερχόταν από το ιδιαίτερο THE DUELLISTS αναλαμβάνοντας τη σκηνοθεσία σ ‘αυτό το πολύ φιλόδοξο σχέδιο και έχοντας δίπλα του μερικούς από τους κορυφαίους μάστορες του Χόλυγουντ, όπως ο διευθυντής φωτογραφίας Derek Vanlint, ο σκηνογράφος Leslie Dilley, o φοβερός H.R.Giger που σχεδίασε όλο τον εφιαλτικό κόσμο του εξωγήινου πλάσματος, και τον καταλύτη στην τελική χρήση της μουσικής στην ταινία, τον μοντέρ Terry Rawlings. Όπως έχει αναφέρει ο ίδιος ο Scott, ο Rawlings - με τον οποίο δούλεψε στην πρώτη του ταινία αλλά και στο BLADE RUNNER και στο LEGEND - ήταν ο άνθρωπος που του έμαθε τα πάντα για την κινηματογραφική μουσική αλλά και την αξία του σκορ μέσα στην ταινία. Η συγκεκριμένη προσήλωση του Scott στην καθοδήγηση του μοντέρ του, επηρέασε σίγουρα την επικοινωνία του με τον Goldsmith. Δουλεύοντας με temp tracks στο μοντάζ, η επικοινωνία του με τον συνθέτη του ήταν σχεδόν ανύπαρκτη - όπως έχει υποστηρίξει πολλές φορές ο ίδιος ο Jerry Goldsmith. Μετά το πέρας των ηχογραφήσεων με το σπουδαίο ανσάμπλ μουσικών της Royal Philharmonic Orchestra υπό την καθοδήγηση του ίδιου του Lionel Newman - δεδομένου ότι ο Jerry ήταν υποχρεωμένος να βρίσκεται μέσα στο sound booth για να ελέγχει την ακουστική των πολύπλοκων ενορχηστρώσεών του - ο Scott ζήτησε από τον Goldsmith να ξαναγράψει μουσική για μερικές σεκάνς όπως και για την σεκάνς των τίτλων της αρχής, στην οποία η ρομαντική προσέγγιση του συνθέτη δεν έβρισκε σύμφωνο τον σκηνοθέτη. Ο Scott επιθυμούσε το βασικό θέμα των τίτλων αρχής της ταινίας να αποπνέει τον τρόμο που έρχεται, ενώ ο Goldsmith έβλεπε το αχανές του διαστήματος σε πρώτο πλάνο και την διάθεση να μην προδιαθέσει τον θεατή για το σοκ της συνέχειας. Ο Goldsmith ακολούθησε την επιθυμία του Scott γράφοντας ένα θέμα σκοτεινό που αναδείκνυε τον τρόμο και το μυστήριο. Ο Scott "ερωτεύθηκε" το τρομακτικό θέμα, πήρε και την υπόλοιπη δουλειά του συνθέτη του και τελείωσε την ταινία. Το σοκ για τον Jerry Goldsmith ήρθε μετά την πρεμιέρα όταν και διαπίστωσε ότι όχι μόνο χρησιμοποιήθηκαν θέματα από το σκορ του για το FREUD του John Huston (1962), αλλά επίσης αντικαταστάθηκε όλη η μουσική του για τους τίτλους του τέλους με το κλασσικό "Romantica" του Howard Hanson. Ο Scott και ο Rawlings είχαν χρησιμοποιήσει και τις δυο αυτές μουσικές επιλογές ως temp tracks στη διαδικασία του μοντάζ, και έμειναν πιστοί σ ‘αυτά, "πετώντας" εκτός τις πρωτότυπες συνθέσεις του μαέστρου. Ο Goldsmith δυσαρεστήθηκε σε μεγάλο βαθμό, τέτοιο ώστε όταν ο Scott του ζήτησε να γράψει τη μουσική για το LEGEND το 1984, ο Jerry είχε τεράστιους ενδοιασμούς φέρνοντας σαν βασικό εμπόδιο ότι ο σκηνοθέτης ήταν ανίκανος να επικοινωνήσει με την ομάδα του. Η ιστορία έγραψε ότι οι δυο τους δεν τα βρήκαν ποτέ, αφού και η συνεργασία τους στο LEGEND ήταν ακόμα χειρότερη τελειώνοντας μια και καλή την όποια σχέση είχε δημιουργηθεί μεταξύ τους. Παρά το γεγονός ότι ο Ridley Scott πάντα αναφέρεται με τα καλύτερα λόγια για τον Goldsmith, ( ειδικά στην τελευταία ταινία Alien ο ίδιος ο Scott δήλωσε πόσο πολύ λείπει ένας Goldsmith από τον κινηματογράφο. Και μάλιστα στην ταινία του kingdom of heaven ο Σκοτ στον λόγο του Ορλάντο Μπλουμ λίγο πριν την τελειωτική επίθεση των μουσουλμάνων έβαλε αυτούσια την μουσική του Goldsmith από το 13^th warrior. Δεν σου άρεσε τότε Σκοτ ο Τζέρυς  ε;; Δεν πειράζει, τώρα που δεν υπάρχει βολέψου με το παλτό τον Grenson Williams και ψάχνε να βρεις παλιότερα θέματα του μάστερ για να κάνεις τις ταινίες σου πιο θελκτικές.) ο θρυλικός συνθέτης δεν συγχώρεσε ποτέ τον σκηνοθέτη για τα δυσάρεστα γεγονότα που σημάδεψαν την μικρή συνεργασία τους.” Δεν είναι εύκολα τα πράγματα όταν  δυο ιδιοφυΐες συγκρούονται. Παλιότερα αυτό είχε συμβεί με τον  Alex North και τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Είναι πραγματικά τρομερό αυτό που συμβαίνει στο Χόλυγουντ. Τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά επιτεύγματα (γιατί το Alien είναι μια ταινία σταθμός, ένα τιτάνιο έργο ) γίνονται από καλλιτέχνες που σκοτώνονται μεταξύ τους, από ανθρώπους που κολυμπάνε στα διαμάντια και τα ρουμπίνια, στα ψυχικά προβλήματα, στην ανηθικότητα  και στις αμαρτίες. Είναι ασύλληπτο… Και αυτή είναι η τρομερή διαλεκτική του Χόλυγουντ η τόσο γοητευτική. Όλα γίνονται για το χρήμα αλλά αυτό δεν εμποδίζει σε τίποτα ώστε να δημιουργηθεί μεγάλη τέχνη. Αυτοί που λένε πως οι πραγματικοί καλλιτέχνες είναι οι φτωχοί και επαναστάτες δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Αλλά τι να τους πεις…Να δούνε και να ακούσουνε το Alien και πάλι θα πιστεύουν πως είναι μια ιστοριούλα με τέρατα…Τέλος πάντων…Αγαπώ και θαυμάζω και τους δύο. Όμως ο Goldsmith έχει δίκιο. Πατήστε στο you tube να δείτε την μουσική που έχει διαλέξει ο Σκοτ για τους τίτλους αρχής. Μετά βάλτε το κομμάτι main title από το αυθεντικό άλμπουμ (και όχι από το complete) που διαρκεί 4 λεπτά. Θα δείτε ότι στην ταινία αυτό που ήθελε ο Σκοτ ήταν περισσότερο ένας σχεδιασμός ήχου παρά μουσική. Σκοτεινό δεν λέω και ατμοσφαιρικό επίσης αλλά χωρις κάποιο βάθος. Ενώ αυτό που αρχικά είχε φτιάξει ο συνθέτης είναι ένα περίτεχνο, πολυεπίπεδο και ιδιοφυές κυρίως θέμα που περιγράφει όλη την ταινία. Ειδικά αυτές οι νότες που παίζουν οι τρομπέτες στην αρχή και στο τέλος  εμένα προσωπικά με σακατεύουν. Ο συνθέτης είπε όλη την ταινία μέσα σε 4 λεπτά. Υπάρχει το μυστήριο, υπάρχει ο τρόμος, η αγωνία το αχανές του σύμπαντος, η  αόρατη απειλή, μια ελπίδα, ένα φως κάπου, αλλά και πάλι είναι αβέβαιο. Μα τι συναισθήματα σου προκαλούν αυτά τα 4 λεπτά; Τα έχουν όλα. Αυτό που σύνθεσε ο Τζέρις μετά και που πήρε ο Σκοτ και το χρησιμοποίησε είναι μεν πολύ ταιριαστό αλλά δεν προσδίδει κάτι περισσότερο από το αρχικό θέμα. Είναι ένα θέμα ενός μόνο επιπέδου (μυστήριο -τρόμος), που μοιάζει με σχεδιασμό ήχου, σαν αυτά που χρόνια μετά  θα κάνει ο Jóhann Jóhannsson και θα τον ονομάσουν ιδιοφυΐα. Καλά κρασά μεγάλε. Αυτά όταν τα έκανε ο μάστερ εσύ έψαχνες να βρεις γωνία σε στρογγυλό δωμάτιο για να κατουρήσεις. Αυτά όσο αναφορά το κυρίως θέμα. Όλο το άλμπουμ που θα βάλετε να ακούσετε (επαναλαμβάνω το ορίτζιναλ με τα 10 θέματα) είναι δουλειά μόνο του Goldmsith ο οποίος δούλεψε την μουσική ακριβώς όπως θα ήθελε και όπως την είχε στο μυαλό του με βάση την ταινία και όχι όπως χρησιμοποιήθηκε από τον Σκοτ. Κι εδώ φαίνεται η παιδεία του συνθέτη. Το άλμπουμ είναι δουλεμένο σαν να επρόκειτο για συμφωνία. Τα θέματα είναι τοποθετημένα όσο αναφορά την ακουστική απόλαυση και όχι με την χρονολογική σειρά που  χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία. Έτσι έχουμε ένα διαλεκτικό σκορ όπου η σύγκρουση των δυο κόσμων έρχεται, αφού πρώτα η “γαλήνη” και η “ησυχία” προετοίμασαν το έδαφος για την “καταιγίδα”. Αυτό το πράγμα λέω και στους νέους συνθέτες που μου στέλνουν να ακούσω την δουλειά τους για μια ταινία. Τους λέω να μην επηρεάζονται από την ταινία και να δουλεύουν το σκορ στο άλμπουμ σα να επρόκειτο για ένα κλασικό έργο με αρχή μέση τέλος και σαφήνεια. Να μην πετάνε την δουλειά ακριβώς όπως ακούγεται μέσα στην ταινία. Η ταινία θα πρέπει να είναι η αφορμή και να αποτελεί έμπνευση για την μουσική ως αυτόνομο άκουσμα γι’ αυτό πρέπει να αφαιρούν μουσικά στοιχεία που δεν προσφέρουν τίποτα σαν ακρόαση, αλλά και να προσθέτουν ιδέες που η φύση της ταινίας ή ο άμουσος σκηνοθέτης δεν επέτρεψαν να αναπτυχθούν όσο έπρεπε.  Το σκορ του Alien είναι ένα λαμπρό παράδειγμα για το πως πρέπει να δουλεύουν. Πραγματικά μαθήματα από τον Goldsmith σε ένα σάουντρακ που σαν αυτόνομη ακρόαση θυμίζει το εφιαλτικό σύμπαν του Μπέλα Μπάρτοκ σε μια δουλειά που σίγουρα θα την ζήλευε. Μεγάλο σκορ!!!

Αγγλία: Τριπλός  John Barry. Ότι  έγραψα πέρυσι για το Starcash τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για  το Black Hole που έχει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες στιγμές αλλά εκνευρίζει με την επανάληψη του βασικού θέματος της, το οποίο σημειωτέων είναι μια από τις πιο εμπνευσμένες στιγμές του συνθέτη, αλλά δυστυχώς  καταντάει μονότονη. Το  Moonraker  από την άλλη αποφεύγει την μονοτονία και είναι όντως ένα αρκετά καλό σάουντρακ, το οποίο δίνει έμφαση στο ρομάντζο και όχι στην περιπέτεια, αλλά δεν είναι τόσο εμπνευσμένο όσο αλλά του είδους, ενώ το Hanover Street ρομάντζο δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, είναι ανώτερο από τα υπόλοιπα δύο καθότι ρομάντζο και περιπέτεια πηγαίνουν μαζί. Ο σπουδαίος John Scott στο North Dallas Forty είναι εξαιρετικός και  γράφει ένα δυναμικό σκορ για την ιστορία ενός αγώνα ράγκμπι γεμάτο ενέργεια και δράση αλλά και δραματικές στιγμές. Ο σπουδαίος συνθέτης χρησιμοποιεί και μοντέρνα μουσικά στοιχεία της εποχής για να δώσει αέρα αθλητικής εκπομπής στην ταινία σε κάποια σημεία. Σκηνοθεσία του πάντα αξιόπιστου Τεντ Κότσεφ σε ένα πολύ καλό φιλμ. To Arabian Adventure του Ken Thorne είναι ένα πολύ όμορφο σκορ με πλούσια χρωματική παλέτα και λεπτεπίλεπτη χρήση ορχήστρας.   Πρόκειται για μια παλιομοδίτικη φαντασία του Κέβιν Κόνορ που πήγε  πολύ άσχημα στο box office. Τα εφέ παρόλα αυτά είναι πολύ πετυχημένα για την εποχή. Ο Thorne ένας βετεράνος της κινηματογραφικής μουσικής πήρε Όσκαρ το 1966 για τη διεύθυνση της μουσικής του Στήβεν Σόντχαιμ στο SOMETHING FUNNY HAPPENED ON THE WAY TO FORUΜ, και ήταν στενός συνεργάτης των BEATLES - δούλεψε στο διαβόητο THE MAGIC CHRISTIAN - και έγραψε πολλή καλή μουσική στην καριέρα του, Στο Arabian Adventure αντλεί την έμπνευσή του από την Σεχραζάτ του Κόρσκακοφ και το αποτέλεσμα είναι ένα μαγευτικό σάουντρακ που χωράει ανατολή και δύση με ευφάνταστο με  πολύ ποιοτικό τρόπο. Ο κλασικός συνθέτης Howard Blake που πέρυσι μας είχε δώσει το εξαιρετικό The Duellists του Ρίντλευ Σκοτ, φέτος  με το The Riddle of the Sands μας χαρίζει ένα από τα καλύτερα θέματα στην ιστορία της κινηματογραφικής μουσικής. Μια ταινία που μας μεταφέρει στο 1901 όταν  δύο θαλασσοπόροι επισκέπτονται τα νησιά Frisian που ανήκουν στην Γερμανία και ανακαλύπτουν  έναν γερμανικό  στόλο ειδικά σχεδιασμένων φορτηγίδων που ετοιμάζεται  να εισβάλει στην ανατολική ακτή της Αγγλίας. Οι δυο ναυτικοί θα προσπαθήσουν να επιβιώσουν απέναντι στην αφρόκρεμα του Γερμανικού Ναυτικού. Ο Blake αποφεύγει να τοποθετήσει σε πρώτο πλάνο  το ηρωικό στοιχείο. Εδώ ο Blake με πυρήνα μια συνταρακτική μελωδία με χορωδία βλέπει πρώτα τον λυρισμό και την ομορφιά sτα πρότυπα ενός Grieg και αφήνει τον ηρωισμό να περάσει σαν  δευτερεύων θέμα. Το αποτέλεσμα είναι ένα αριστούργημα με θέματα σταθμό γεμάτα αρμονία και χάρη, χωρις περιττές φλυαρίες και μηδενική περιγραφική μουσική. Ο τρόπος δε, που χρησιμοποιεί το βασικό του θέμα και το ξεπετάει μέσα από μαχητικές συνθέσεις, πότε με δραματικό στόμφο, πότε με λυρικό είναι εκπληκτικός. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα Αγγλικά σάουντρακ όλων των εποχών. Ανακαλύψτε το.

Ρωσία: Ατμοσφαιρικό και υπέρμετρα μελετημένο σκορ του Edward Nicolay Artemyev για το ποιητικό πόνημα του  Αντρέι Ταρκόβσκι το Stalker. Ο Artemyev έγραψε το σκορ για ορχήστρα αλλά ο σκηνοθέτης επέμενε η μουσική να παιχτεί με σύνθια. Σίγουρα τα σκορ του Artemyev για τις ταινίες του Ταρκόβσκι είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση στην ιστορία της κινηματογραφικής μουσικής και το  αποτελεί ίσως την κορυφαία περίπτωση τόσο από άποψη λειτουργίας του σκορ στην ταινία όσο και ως άκουσμα.

Γερμανία: Είχαμε τον συμφωνικό Dracula του Williams, έχουμε και την παρωδία με την επίσης καταπληκτική μουσική  του Charles Bernstein έχουμε και την ταινία του Χέρτζογκ   Nosferatu: Phantom Der Nacht, τρεις δηλαδή ταινίες με τον ίδιο μύθο  μέσα σε μια χρονιά με μια εντυπωσιακή δουλειά των Popol Vuh. Οι άμπιεντ ατμόσφαιρες και τα εξωτικά σιτάρ δημιουργούν μια μοναδική ηχητική μπάντα για την μινιμαλιστική εφιαλτική βερσιόν του έργου του Μπραμ Στόκερ. Και τα τρία μουσικά έργα είναι κορυφαία στο είδος τους, αλλά η συμφωνική προσέγγιση υπερέχει πάντα λόγω φύσης.

Ιταλία: Δεν ξεκινάω  με τον one man show Ennio Morricone αλλά με μια ταινία -έπος που σαν άλλη Emmanuelle συζητήθηκε απ’ όλους. Τον περιβόητο ακριβοθώρητο ανελέητο CALIGULA την ίσως  πιο πολυδιαφημισμένη και διαβόητη ταινία της χρονιάς εκείνης. Ο Καλιγούλας του Penthouse (και όχι του Gore Vidal βεβαίως που έγραψε το σενάριο) έκανε πάταγο στο box office της εποχής κι ας ήταν στην πραγματικότητα μια πορνοταινία με υψηλό κόστος παραγωγής και κορυφαίους συντελεστές και καστ. Μεταξύ αυτών και μια μεγάλη κυρία του Αγγλικού θεάτρου η Έλεν Μίρεν!  Τα βιβλία και τα διάφορα άρθρα έχουν γράψει την απίστευτη ιστορία γύρω από τα γυρίσματα της ταινίας, καθώς και  τις παρεμβολές του παραγωγού και ιδιοκτήτη του ανδρικού περιοδικού PENTHOUSE, Bob Guccione, και τις διαμάχες του Vidal με τον σκηνοθέτη Tinto Brass οπότε ας ασχοληθούμε με τη μουσική. Στο σκορ της ταινίας κυριαρχούν οι μουσικές του Sergei Prokofiev και του Aram Khachaturian για το ROMEO AND JULIET και το SPARTACUS αντίστοιχα, όμως κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει την πανέμορφη μουσική που έγραψε ο Bruno Nicolai για το φιλμ, ένα μείγμα συμφωνικού έπους και ερωτισμού απόλυτα κινηματογραφικού και συνυφασμένου με την εκκεντρικότητα και τις ιδιαιτερότητες της ιστορίας του Ρωμαίου αυτοκράτορα. Ο Nicolai όταν πήρε πρέφα ότι η ταινία "εμπλουτίστηκε" με σκηνές πραγματικού σεξ μεταξύ των "pets" του περιοδικού Penthouse και νταβραντισμένων παληκαριών, αποφάσισε να παρουσιάσει τη δουλειά του με ψευδώνυμο στα credits της ταινίας, εμφανιζόμενος ως Paul Clemente, αποκηρύσσοντας ουσιαστικά την ταινία. Δεν μπορώ να καταλάβω την επιλογή αυτή του Nicolai μιας και έχει γράψει μουσική σε ένα σωρό ανόητες ταινίες. Ο Καλιγούλας τον πείραξε; Εν πάση περιπτώση η μουσική του είναι αριστούργημα! Φυσικά όλοι θυμόμαστε την μουσική του Χατσατουρνιάν και του Προκόβιεφ αλλά και η μουσική του Nicolai παρόλο που δεν μπορεί να φτάσει αυτά τα δυσθεώρητα ύψη, είναι συγκλονιστική. Ειδικά το κομμάτι Killing Machine είναι αντάξιο κλασικής μουσικής ενός Σοστακόβιτς κι ενός Προκόβιεφ. Μα δεν είναι μόνο αυτό…Είναι κι εκείνο το σκανδαλιάρικο μεθυστικό υπερσεξουαλικό Isis' Pool που συνοδεύει τις ερωτικές περιπτύξεις των  playmate και ένα σωρό αλλά θέματα όπως το Games & Fanfare που έχει το ύφος ενός Scherzo , το Caligula's March, το αιθέριο  Vestal Virgins, και ένα σωρό αλλά.  Όχι μόνο η κορυφαία του δουλειά αλλά σάουντρακ ορόσημο.  Περνάμε στον Ennio και το κοσμοπολίτικο θρίλερ του Τέρενς Γιανγκ με την Όντρευ Χέπμπορν Bloodline όπου έχουμε ένα υπέροχο ρομαντικό βασικό θέμα, στακάτη μουσική σασπένς -τα γνωστά του μαέστρου-  και μετά εξίσου υπέροχη ελαφριά ρομαντική μουσική. Μετά έχουμε την κομεντί του Έλιο Πέτρι Good News/ Buone notizie με πολύ ευρηματική ενορχήστρωση,  χαριτωμένες  ανάλαφρες μελωδίες και γοητευτικούς πειραματισμούς. Ευχάριστο και αξιόλογο άκουσμα. Συνεχίζουμε με το Il Giocattolo του Τζουλιάνο Μοντάλντο, με τον φοβερό Νίνο Μανφρέντι στο ρόλο ενός ανθρώπου που αποφασίζει να πάρει το νόμο στα χέρια του. Πάλι εξαιρετικό βασικό θέμα και θαυμάσιες παραλλαγές, αγωνία και δράμα πάντα με το γνωστό ύφος του Μαέστρου. Αξιοπρόσεκτο κι αυτό. Και φτάνουμε στο I... Comme Icare ένα συνομωσιακό θρίλερ του Ανρί Βερνέιγ με τον Ιβ Μοντάν για το οποίο ο Morricone ήταν υποψήφιος για Σεζάρ εκείνη τη χρονιά. Δύο - τρία εκπληκτικά θέματα που ακούγονται διάσπαρτα σε συγκεκριμένες σκηνές της ταινίας, και το χάπσικορντ ως βασικό όργανο. Συγκλονιστικό μέσα στην ταινία συμπαθητικό σαν ακρόαση. Επίσης κατασκοπικό θρίλερ είναι και το ισπανικό Ogro ένα φιλμ για την δικτατορία του Φράνκο. Πάλι ο Μαέστρος καταφεύγει στην συνηθισμένη του πρακτική για την δημιουργία ατμόσφαιρας με τα στάκατα έγχορδα και τον κοφτό ρυθμό. Υπάρχουν έξοχες δραματικές στιγμές κι εδώ όμως. Αρκετά ενδιαφέρον. Στο Lovers and Liars ένα  αποτυχημένο φιλμ του Μάριο Μονιτσέλι έχουμε συνηθισμένες μελωδικές φόρμες και ενορχηστρωτικά κόλπα του μαέστρο με μια φανκοντίνσκο ρυθμική "τακτοποίηση". Συμπαθητικό άκουσμα. Και φτάνουμε στο Il prato/The Meadow το συγκλονιστικό φιλμ των αδερφών Ταβιάνι. Εδώ πρέπει να σταθούμε. Φοβερός και τρομερός Morricone με δραματικό συμφωνικό ήχο δίνει πρώτο ρόλο στα φλάουτα και φτιάχνει ένα αριστουργηματικό κυρίως θέμα. Μα δεν μένει εκεί. Αποφεύγοντας όλες τις μανιέρες του δημιουργεί νέα συνταρακτικά θέματα υψηλής  δραματουργικής αξίας πότε με όμποε μπροστά, πότε με χορωδιακά, πότε με φλάουτα. Ευαίσθητη και τραγική μα και ιδιαιτέρως μελαγχολική το σκορ του Il prato/The Meadow είναι μια από τις κορυφαίες του δουλειές. Πάμε στον Nino Rota όπου δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια. Πολύ καλό δραματικό σκορ για τo Hurricane μια αποτυχημένη προσπάθεια για ρομάντζο από τον σπουδαίο Ευρωπαίο σκηνοθέτη Γιαν Τρόελ. 3-4 θέματα υψίστης δραματικής σημασίας και απεριόριστης ευφυΐας όπως είναι το μεθυστικό Joy of Love In Alava. Ο  Riz Ortolani είχε όλες τις δυνατότητες να γράψει ένα συμφωνικό αριστούργημα καθότι το The Fifth Musketeer προσφέρει όλες τις ευκαιρίες σε έναν συνθέτη να γράψει μπόλικο πράμα ασχέτως ποιότητας ταινίας. Δεν είναι εξάλλου τυχαίου πως όσοι συνθέτες έχουν καταπιαστεί με τέτοια θέματα, έχουν δημιουργήσει εξαιρετικά σκορ. Ο Ortolani όμως προτίμησε την εύκολη οδό και πότισε την εκνευριστική του μελωδία με όλες τις ευκολίες. Στο Contro 4 bandiere/ From Hell To Victory ένα πολεμικό έργο β παγκοσμίου πολέμου  σοβαρεύεται και οι συνθέσεις του έχουν κύρος και βαρύτητα μα σε αρκετά σημεία μένει μόνο στην περιγραφικότητα χωρις να εμβαθύνει. Σαν γνήσιοι αντιγραφείς οι Ιταλοί, δεν κλέψανε μόνο τα γουέστερν και τα έπη από τους Αμερικανούς αλλά χωρις τσίπα και διακριτικότητα πήραν και την ταινία καταστροφής Airport και την ίδια χρονιά ενώ είχαμε το  Airport 79 Concorde του Lalo Schifrin εκείνοι δημιούργησαν το Concorde Affaire '79 με μουσική Stelvio Cipriani η οποία μελωδικά μοιάζει με την μουσική του Newman  από την πρώτη ταινία. Βέβαια έχει βάλει και ο Cipriani το στίγμα του αλλά μην ασχολείστε. Με Newman, Cacava και Schifrin είστε καλυμμένοι. Πάμε στον Franco Micalizzi που είχε δύο ταινίες. Η πρώτη μια αστυνομική ταινία το Da Corleone A Brooklyn έχει  μια μεθυστική μουσική μπολιασμένη με σύγχρονα στοιχεία όπως έκαναν ο Schifrin και ο Budd. Ορχήστρα με στοιχεία ποπ τζαζ και φάνκυ επιρροές. Φοβερό κυρίως θέμα και όμορφες μελαγχολικές μελωδίες είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του σκορ. Στην ταινία The Visitor/ Stridulum το περίεργο δεν είναι πως πρόκειται για μια ταινία τρόμου επιστημονικής φαντασίας όπου ένα κορίτσι με τηλεπαθητικές ιδιότητες γίνεται αντικείμενο πόθου μεταξύ του καλού και του κακού, ούτε περίεργο είναι πως η πολύ καλή κι εδώ μουσική του Micalizzi έχει παλυ έντονα φανκοποπ και ροκ στοιχεία  αναμιγμένα με ορχήστρα, ούτε επίσης είναι περίεργο πως η ταινία είναι παραδόξως καλή. Το περίεργο είναι πως σε αυτή παίζουν δυο τεράστιοι σκηνοθέτες. Ο Τζων Χιούστον και ο Σαμ Πέκινπα. Προσθέστε και δύο κλασικούς ηθοποιούς σαν τον Γκλεν Φορντ και τον Μελ Φερερ και έχετε ένα από τα πιο γοητευτικά καστ.   Αξίζει να ανακαλύψετε και την μουσική και την ταινία. Ο Piero Piccioni έγραψε μουσική για ένα κλασικό φιλμ, το περίφημο Cristo Si è Fermato A Eboli, το οποίο όλος παραδόξως δεν έχει κυκλοφορήσει ποτέ σε σιντί κι έτσι θα σταθούμε σε μια άλλη ταινία, το Il Malato Immaginario/ Hypochondriac/κατά φαντασίαν ασθενής  βασισμένο στο θεατρικό του Μολιέρου με την Λάουρα Αντονέλι. Εδώ οι λάτρεις του μπαρόκ θα ξετρελαθούν. Πρόκειται για μια αριστουργηματική μουσική ,πασπαλισμένη με όλα τα καλούδια αυτού του είδους. Ντελικάτη και φίνα με κλασικό αέρα, πολλά θέματα και εναλλαγές συναισθήματος. Ζωντάνια, χαρά, νοσταλγία, λύπη, φλάουτα, άρπα βιολί, ορχήστρα εγχόρδων κι ένα αριστουργηματικό σκορ που βγήκε κατευθείαν από την εποχή του Βιβάλντι, του Μπαχ  και του Τέλεμαν. Το αμερικάνικο χαζοθρίλερ Tourist Trap έχει  μια ενδιαφέρουσα μουσική από τον Ιταλό μετρ Pino Donaggio  που χωρις να είναι κάτι σπουδαίο έχει ένα πολύ όμορφο Love theme και ένα ατμοσφαιρικό βαλς αλλά η μικρή τους διάρκεια δεν τα αφήνει να φανούν όσο πρέπει. Όμως στο φιλμ του ΝτεΠαλμα Home movies  ο μετρ πραγματικά κάνει κάτι αδιανόητο. Βάζει ηλεκτρική κιθάρα και ντραμς σε μια σύνθεση με στοιχεία κλασικισμού  και δημιουργεί το πιο αξιοθαύμαστο θέμα της καριέρας του στο οποίο στηρίζει όλο του το σκορ. Τέλος οι Goblin συνεχίζουν να έχουν καθοδική πορεία. Ο ειδικός Βασίλης Κουτσουνάκης σχολιάζει:  Το  Buio Omega είναι μια ταινία που προκάλεσε τεράστια αίσθηση όχι μόνο τη χρονιά που βγήκε αλλά τουλάχιστον για τα επόμενα 15 χρόνια. Πρόκειται για ένα πολύ σκληρό φιλμ τρόμου που αφηγείται την ιστορία ενός νεκρόφιλου που αφού δολοφονεί την αγαπημένη του, την ταριχεύει και την κρατάει δίπλα του για παρέα. Όταν όμως αρχίζει να αποσυντίθεται το πτώμα, ο τύπος αποφασίζει να αντικαθιστά τα σάπια μέλη με ολόφρεσκα της ώρας από όμορφες γυναίκες που παγιδεύει στα δίχτυα του. Ο σκηνοθέτης Joe D'Amato έγινε διάσημος χάρη στα θρυλικά του πορνό στη δεκαετία του 80, αλλά πριν από αυτά είχε προλάβει να κάνει καλή καριέρα ως διευθυντής φωτογραφίας και σκηνοθέτης ανοσιουργημάτων. Το σκορ ποιοι άλλοι...οι GOBLIN. Δυστυχώς μόνο ο Pignatelli και ο Marangollo υπήρχαν από τα σπουδαία σχήματα του παρελθόντος αλλά συμμετείχε και ο Guarini στα πλήκτρα που τον είχαν μαζί και στο PATRICK. Για μια φορά ακόμα απουσιάζουν οι εκπλήξεις και οι ευρηματικές ενορχηστρώσεις που έκαναν μνημειώδη τα σκορ από το PROFONDO ROSSO το SUSPIRIA και το DAWN OF THE DEAD, αλλά οι συνθέσεις έχουν κινηματογραφική ουσία και είναι πολύ ατμοσφαιρικές και δομημένες πάνω στον χαρακτήρα.

Γαλλία: Ξεκινάμε με τον κάτοχο του Όσκαρ Georges Delerue για την ταινία με τον Λόρενς Ολίβιε A Little Romance που δίχασε αρκετό κόσμο μιας και πολύ βγήκαν και είπαν πως αντιγράφει χωρις διακριτικότητα τον Βιβάλντι. Και σωστό και λάθος, Ο Delerue όντως παίρνει αυτούσιο το Concerto for Lute, Violins and Basso Continuo in D Major (1730) του Βιβάλντι χωρις να του αλλάξει ούτε ενορχήστρωση ούτε την παραμικρή νότα,  όμως χρησιμοποιεί αυτή την σύνθεση ή μάλλον ένα απόσπασμα μόνο για το love theme. Όλο το υπόλοιπο σκορ ασφαλώς εμπνέεται από τον Βιβάλντι και την εποχή αλλά σε καμία περίπτωση δεν αντιγράφει. Ίσα ίσα που ο Delerue τοποθετεί την σύνθεση του Βιβάλντι μες στις δικές του συνθέσεις και έτσι έχουμε ένα μείγμα απείρου κάλους!!!Βιβάλντι και Delerue γίνονται ένα όπως πολύ σωστά αναφέρει ένας κορυφαίος  μελετητής της κινηματογραφικής μουσικής ο Craig Lysy του οποίου η κριτική υπάρχει στο ιντερνέτ και όσοι θέλουν να διεισδύσουν παραπάνω τους παραπέμπω στο άρθρο του. Κατά την άποψή μου οι φωνές αυτές περί αντιγραφής του Βιβάλντι είναι άστοχες και έγιναν κυρίως λόγω Όσκαρ από τους θαυμαστές του Goldsmith. Οι fan του συνθέτη δεν μπόρεσαν να χωνέψουν πως ένας καθαρόαιμο ρομαντικό σκορ επικράτησε έναντι του έπος του Star Trek. Εδώ σαν fan και των δύο αλλά περισσότερο του Goldsmith πρέπει να πάρω θέση. Χωρις όμως να μπαίνει το συναίσθημα. Και τα δύο σάουντρακ είναι αριστουργήματα στο είδος τους. Η αντικειμενική αλήθεια είναι πως ο βαθμός δυσκολίας σε μια ταινία σαν το Star Trek είναι πολύ μεγαλύτερος απ’ ότι σε ένα ρομαντικό φιλμ. Εδώ παίρνω θέση και λέω πως ο Goldsmith έπρεπε να πάρει το Όσκαρ γιατί έχει φτιάξει το πιο περίπλοκο σκορ της πεντάδας. Όμως περί αντιγραφής όσοι το λένε είναι λάθος. Αν κάπου υστερεί το σκορ του Delerue αυτό είναι λόγω είδους και στενών περιθωρίων που από την φύση της έχει μια ρομαντική ταινία. Αυτό είναι το μόνο μειονέκτημα της μουσικής. Όχι η αντιγραφή. Όσο αντέγραψε ο Delerue τον Βιβάλντι άλλο τόσο αντέγραψε ο Μότσαρτ τον Μπαχ και άλλο τόσο αντέγραψε ο Μπετόβεν τον Μότσαρτ και άλλο τόσο αντιγράψανε τον Μπετόβεν οι Μπραμς, Σούμπερτ και Ντβόρζακ. Βάλτε λοιπόν στο σιντί να παίξει αυτό το αριστουργηματικό σάουντρακ και χαρείτε τι ιδέες του Delerue στην ίσως κορυφαία δουλειά των ρομαντικών σάουντρακ. Ο προφέσορας  Βασίλης Κουτσουνάκης σχολιάζει: (Μελέτησα το A LITTLE ROMANCE βλέποντας την ταινία. Η διάρκειά της είναι μια ώρα και πενήντα λεπτά και έχει 34 λεπτά και 08 δεύτερα μουσική. Τα 6:58 είναι το θέμα του Βιβάλντι και τα υπόλοιπα 27:10 είναι μουσική του Delerue. Τα 12:37 καταλαμβάνονται από τα πέντε Βιβαλντίζοντα θέματα (Lover's Decision 2ο μέρος, No Turning Back, The Young Lovers 2ο μέρος, Off to Italy και Venice), το ένα είναι το βασικό θέμα που καταλαμβάνει 3:16 και τα υπόλοιπα 11:17 είναι τα ελαφρά (Julius Edmond Santorin, Paris Montage, Birthday Party και Bicycle Race). Οι σκηνές με την περισσότερη μουσική είναι μια σκηνή στη Βερόνα που οι πρωταγωνιστές συμμετέχουν σε έναν ποδηλατικό αγώνα για να ξεφύγουν από τους διώκτες τους και εκεί παίζουν περίπου 5 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα μουσικής (το θέμα The Bicycle Race του άλμπουμ αποσπασματικά). Επίσης 3:25 λεπτά παίζουν στο φινάλε και είναι ολόκληρο το θέμα του Βιβάλντι και 2:45 παίζει το θέμα Julius Edmond Santorin του άλμπουμ σαν μουσική στο μπακγκράουντ σε μια σκηνή σε ένα καφέ στο Παρίσι. Γενικά το σκορ είναι πολύ καλοστημένο μέσα στην ταινία και ειδικά η σκηνή με τα ποδήλατα είναι καταπληκτική σε όλο της το εύρος (γύρω στα 10 λεπτά). Η μουσική είναι πολύ διακριτική και εμφανίζεται σαν απαλό χάδι στα μαλλιά σε πολύ συγκεκριμένες σκηνές που την χρειάζονται. Και βέβαια η επιλογή Βιβάλντι ήταν αριστοτεχνική και ως αυτούσιο θέμα αλλά   και ως έμπνευση σ ‘αυτά τα 12μιση λεπτά που έγραψε ο συνθέτης και τα οποία φέρνουν στο ύφος του Βιβάλντι.. Πιο πολύ έμπνευση θα το έλεγα κι εγώ και όχι αντιγραφή  γιατί ταιριάζει καταπληκτικά στο στυλ της ταινίας που είναι γυρισμένη στο μισό της στην Βερόνα και στη Βενετία. Ακόμα και τα κομμάτια που ακούγονται σαν source μουσική στην ταινία όπως το Julius Edmond Santorin, το Βicycle Race και τα δυο θέματα που παίζουν σαν μπακγκράουντ μουσική στο πάρτι της μικρής είναι πολύ ταιριαστά. Εκείνη τη χρονιά όμως το STAR TREK και το  ALIEN ήταν εκτός συναγωνισμού. Ήταν μεγάλο ατόπημα αυτό που έγινε.) Και η δική μου γνώμη λοιπόν, αλλά και του Βασίλη όπως επίσης και του Craig Lysy ενός εξαιρετικού μελετητή της κινηματογραφικής μουσικής ταυτίζονται ως προς την μουσική του Delerue. Ο Γάλλος συνθέτης εμπνεύστηκε από τον Βιβάλντι και δεν τον αντέγραψε. Οι φαν του Goldsmith που δεν μπόρεσαν να δεχθούν την ήττα του αγαπημένου τους συνθέτη έχουν λάθος που κατηγορούν τον Delerue. Παρασύρονται από το θυμικό. Όμως ο Delerue δεν μένει εκεί. Έχει κι άλλες δουλειές την συγκεκριμένη χρονιά με την πιο σημαντική να είναι το An Almost Perfect Affair ένα  ρομάντζο του Μάικλ Ρίτσι πάλι με κορυφαία μουσική. Δυο κορυφαία σάουντρακ της ρομαντικής σχολής με κλασική δομή χωρις τις  ευκολίες τύπου Lai. Και όμως το Σέζαρ μουσικής θα πάει εκείνη την χρονιά σε άλλη δημιουργία του συνθέτη το Love on the Run του Τριφό αλλά μόνο πεντέμισι λεπτά κυκλοφορούν. Δεν κάνουν μόνο οι Αμερικανοί ακαδημαϊκοί  μαλακίες και δίνουν το Όσκαρ οπού να ναι (Χρονιά 1978) κάνουν και οι Γάλλοι.  Περνάμε στον πάπα Maurice Jarre και το επίτευγμα που έγραψε για το The Tin Drum, ένα πολύ ιδιαίτερο φιλμ αριστοτεχνικά σκηνοθετημένο με ένα εξίσου αριστοτεχνικό σκορ. Από το βασικό θέμα παιγμένο μόνο με κρουστά μέχρι το εξαιρετικά όμορφο κομμάτι των τίτλων του τέλους, η μουσική του Jarre υποστηρίζει με έναν ιδιόμορφο λυρισμό τις σουρεαλιστικές σχεδόν εικόνες της ταινίας του Φόλκερ Σλέντορφ. Σίγουρα από τις καλύτερες στιγμές του συνθέτη όσο αναφορά την  υπόκρουση  για μια τρομερά δύσκολη ταινία. Α! Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας και βραβείο στις Κάννες για το φιλμ, αλλά το σάουντρακ δεν μνημονεύεται τόσο πολύ κυρίως λόγω της παράξενης και αντισυμβατικής δομής και ενορχήστρωσης. Συνεχίζουμε με τον Philippe Sarde που είχε μια πολύ παραγωγική χρονιά. Το Cop or Hood/ Flic Ou Voyou είναι  ένα από τα καλύτερα σκορ που έχει γράψει ο Sarde στην καριέρα του. Φοβερές ιδέες, πολυδιάστατο, με τον Τσετ Μπέικερ να εκτελεί με την τρομπέτα του μοναδικά τις μελωδίες του Sarde, μέσα στο κλίμα της ταινίας που γύρισε ο Ζορζ Λοτνέρ με τον Μπελμοντό. Αυτό το βασικό θέμα είναι μια επίθεση υψηλής μουσικής ευφυίας καθώς μπαρόκ και τζαζ επιδίδονται σε μια ανεπανάληπτη συνουσία προκαλώντας μια άνευ προηγουμένου υπερδιέγερση στους ακροατές. Πολύ μεγάλη στιγμή της Τζαζ το σκορ αυτό. Sarde και Μπελμοντό συνεργάζονται πάλι στην κωμωδία  Le Guignolo/ Guignolo Vaudeville, και ο νεαρός δημιουργεί μια πανέμορφη μουσική με την συμφωνική του Λονδίνου να δίνει όγκο στις συνθέσεις του και τον Toots Thielemans στα σόλο φυσαρμόνικας πραγματικά να…φυσάει. Μια υπέροχη στιγμή κι εδώ για τον νεαρό Γάλλο που δεν ξέρεις που να τον πρωτοθαυμάσεις. Στα θρίλερ, στις κωμωδίες, στα δράματα, στην τζαζ, στα ρομάντζο…Εγκέφαλος πραγματικά. Δεν συνεργάστηκε όμως μόνο με τον Μπελμοντό αλλά και με το άλλο τοτέμ του γαλλικού κινηματογράφου, τον Αλέν Ντελόν  στο The Medic/ Le Toubib ένα κακοσκηνοθετημένο και βαρετό φιλμ του Πιερ Γκρανιέρ Ντεφέρ με τον Ντελόν να κάνει το γιατρό σε μια κινητή ιατρική  μονάδα κατά τη διάρκεια του τρίτου παγκόσμιου πολέμου. Η μουσική του Sarde όμως είναι εξαίσια.  Βαριά και μελαγχολική μπορεί να είναι μόλις είκοσι λεπτά αλλά σε καταβάλει από την πρώτη νότα. Εκπληκτική τριπλέτα από τον νεαρό  που τότε ήταν 31 χρονών!!! Το συνειδητοποιείτε αυτό; Και έχουν ήδη προηγηθεί καμιά δεκαριά αριστουργήματα. Σπάνιο φαινόμενο ο Γάλλος. Επίσης είχε και μια συνεργασία με τον Αντρέ Τεσίνε στο φιλμ Αδελφές Μπροντέ / Les  Soeurs Brontë, με Ιζαμπέλ Ατζανί και Ιζαμπέλ Ιπέρ. Ο Sarde έγραψε πολύ λίγη μουσική και δεν θα την αναφέρω μιας και το περισσότερο σκορ είναι διασκευές κλασικής μουσικής αλλά για όσους θέλουν να τα ανακαλύψουν λόγω της ταινίας  αυτά τα 7 -8 λεπτά του είναι μαγεία. Η κωμωδία  του Ζαν Ζαζ Ανω Coup De Tête έχει ένα πολύ ευχάριστο και μελωδικό σκορ από τον Pierre Bachelet στο οποίο κυριαρχεί το σφύριγμα. Και τελος ο Michel Legrand είναι εκθαμβωτικός με το LADY OSCAR. Το γύρισε ο Ζακ Ντεμύ και είναι διασκευή Γιαπωνέζικου manga, για την κόρη ενός στρατιωτικού στη Γαλλία της Επανάστασης, που μεγαλώνει από τον πατέρα της σαν αγόρι και αποκτά περίοπτη θέση στο Γαλλικό στρατό της εποχής. Ο έρωτας όμως έρχεται και τα κάνει πουτάνα όλα...η ταινία απέτυχε για πολλούς λόγους, ο κυριότερος όλων ήταν η πρωταγωνίστρια που ήταν Θεάρα  και καμία σχέση δεν είχε με ανδρόγυνο παράστημα. Η μουσική του Legrand είναι σε μπαρόκ ύφος και είναι εξαιρετική.

Ουαλία: Και τελειώνουμε την χρονιά με τον αδικημένο M.J.Lewis που πάλι τα κατάφερε και υπέγραψε ένα αριστούργημα. Το The Passage, μια περιπέτεια β παγκοσμίου πολέμου με Άντονι Κουίν Τζειμς Μέισον και Κριστοφερ Λι, έχει μέσα εκπληκτικά στοιχεία και δραματικής και επικής μουσικής. Θέματα με τόση ισχυρή μελωδία και παράλληλα ανάπτυξη, περίτεχνη ενορχήστρωση, συμπαγή δομή και πυκνότητα σαν τα  Into Action, Apassionata, Pursuit, Battle Sequence, Get them, Finale δύσκολα συναντάς στην κινηματογραφική μουσική.

ΟΣΚΑΡ

A Little Romance-Georges Delerue

The Amityville Horror-Lalo Schifrin

The Champ-Dave Grusin

Star Trek - The Motion Picture-Jerry Goldsmith

10 -Henry Mancini

TOP-10 Με βάση το αυτόνομο άκουσμα

1.”ALIEN”-Jerry Goldsmith   

2. “CALIGULA” - Bruno Nicolai

3. “Il Malato Immaginario” - Piero Piccioni

4. “The Passage” - M.J.Lewis

5. “Star Trek” – “Players” -  Jerry Goldsmith

6. “The Black Stallion” - Carmine Copolla

7. “Riddle of the Sands” - Howard Blake

8. “Prophecy” - Leonard Rosenman

9. “Cuba” - Patrick Williams

10. “The Amityville Horror” – “Escape to Athena” – “Airport 79 Concorde” - Lalo Schifrin

                                              Ακουστε τους τιτλους αρχης που εγραψε ο Γκολνσμιθ και που απεριψε ο Ριντλευ Σκοτ 

                                                                     
Ακουστε τους τιτλους αρχης ετσι οπως ηθελε τελικα ο Σκοτ και συγκρινετε...Προκειται βεβαιως παλι για ενα εκπληκτικο θεμα το οποιο ομως γερνει περισσοτερο προς τον σχεδιασμο ηχου.

                                                    



                                                              ακούστε μια μουσικολογική ανάλυση.

                                           ακούστε μια σουίτα

                          ακούστε τον ίδιο τον Γκολντσμιθ