ΕΝΤΑΣΗ (ΗΕΑΤ)

                                                                     HEAT

Αναμφίβολα η ταινία  “Heat” (Ένταση) αποτελεί σταθμό στην ιστορία της αστυνομικού είδους. Δεν είναι μόνο η πλοκή, η ατμόσφαιρα, το νεύρο, ο ρυθμός, οι ανατροπές που την καθιστούν πλέον στην κορυφή των ταινιών δράσης. Πάνω απ’ όλα για μένα είναι η υποκριτική. Για ποιο λόγο όμως; Η ταινία διαθέτει  υποκριτικές στιγμές μεγαλοφυΐας και μεγαλειωδών ευρημάτων από τους δυο κυρίως πρωταγωνιστές της που αξίζει τον κόπο να αναλυθούν και να μελετηθούν από κάθε λάτρη του κινηματογράφου είτε είναι θεωρητικός, είτε είναι ηθοποιός είτε είναι σκηνοθέτης.

                                                              Η ΣΚΗΝΗ ΤΗΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ

Η πιο μεγάλη ερμηνευτική στιγμή είναι σίγουρα η συνάντηση των δυο κολοσσών και η απλή τους συζήτηση σε ένα καφέ. Γιατί όμως είναι τόσο σπουδαία; Το πρώτο είναι η απλότητα. Στην αρχή με εξέπληξε το γεγονός οτι ο Μαν ένας σκηνοθέτης με εικαστικό μεγαλείο βάζει αυτούς τους δύο μύθους να συνομιλήσουν σε μια καφετέρια, κάτι τελείως αντιαισθητικό. Για ποιο λόγο λοιπόν αυτός ο εικαστικός σκηνοθέτης να υποπέσει σε τέτοιο φάουλ; Για ποιο λόγο να προβεί σε μια τέτοια φτηνή ενέργεια; Για ποιο λόγο ένας γίγαντας της φωτογραφίας όπως ο Ντάνιε Σπινότι να μην κάνει τίποτε το φαντεζί και απλά να φωτίσει όπως θα φώτιζε ο καθένας; Χωρίς περίτεχνους φωτισμούς και γωνίες λήψεις; Για ποιο λόγο ένας συνθέτης με παντελή έλλειψη μέτρου, αντισυμβατικός, πρωτοποριακός και απρόβλεπτος όπως ο Γκόλντεθαλ, να περιοριστεί σε μια σύνθεση με ένα πιάνο που να λειτουργεί μόνο σαν μουσικό χαλί; Για ποιο λόγο λοιπόν γίνονται όλα αυτά; Για ποιο λόγο ο Μαν προτίμησε αυτή η μυθική συνάντηση να γίνει σε μια καφετέρια; Γιατί; Γιατί ... υποκλίνονται. Υποκλίνονται όλοι μπροστά στην συνάντηση των δυο κορυφαίων. Είναι κάτι τελείως ιδιοφυές. Τώρα είναι η δικιά τους στιγμή. Εμείς δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα. Η ορχήστρα σταματάει για να το πάρουν πάνω τους οι σολίστες. Δεν πρέπει να ακουστεί τίποτε άλλο. Εμείς δεν πρέπει να φανούμε στο παραμικρό. Μόνο να ησυχάσουμε, να καθίσουμε και να απολαύσουμε . Τώρα θα τα κάνουν όλα αυτοί οι δυο.  Είναι η απλότητα σε όλο της το μεγαλείο. Τίποτα το αβανταδόρικο δεν υπάρχει σε αυτή τη σκηνή. Ούτε φωνάζουν, ούτε εκρήγνυνται, ούτε γκαρίζουν, ούτε κουνιούνται , ούτε τίποτα. Απλά μιλάνε σαν δυο κανονικοί άνθρωποι. Χωρίς να κάνουν τίποτε το υπερβολικό, χωρίς κάποια περίτεχνη ενέργεια, χωρίς τα Πατσινικά ξεσπάσματα. Απλώς μιλάνε. Και αυτό κυρίες και κύριοι είναι υποκριτική μεγαλοφυΐα. Να κάνεις κάτι απλό να φαίνεται εντυπωσιακό και κάτι εντυπωσιακό να φαίνεται εξαιρετικά εύκολο. Έτσι λοιπόν με αυτή την συζητησούλα τα τινάζουν όλα στον αέρα. Ερμηνευτικά η σκηνή είναι τέλεια. Άψογη. Θα πρέπει να διδάσκεται σε όλες τις σχολές υποκριτικής για να μαθαίνουν οι σπουδαστές τι σημαίνει οικονομία, απλότητα, και συντονισμός μεταξύ δυο ηθοποιών. Πραγματικά το σπουδαίο σε αυτή την σκηνή είναι ο συγχρονισμός των δυο ερμηνευτών. << Ήταν τόσο απορροφημένοι κι είχαν μπει τόσο στο πετσί του ρόλου, που η παραμικρή αλλαγή θέσης του Μπομπ, ή το παραμικρό κούνημα του κεφαλιού ή μια ανεπαίσθητη κίνηση του προσώπου, έκανε τον Πατσινο να προσαρμόζεται και να αντιδρά. Η ενότητα στην κάθε λήψη ήταν σχεδόν οργανική>> λέει ο Μαν και όντως έτσι είναι. Η φυσικότητα με την οποία παίζουν έχει να κάνει και στο ότι ο Ντε Νίρο πρότεινε να την γυρίσουν χωρίς πρόβα.<< Για την σκηνή αυτή, ο Ρόμπερτ είπε οτι θα ήταν καλύτερα να μην κάνουμε πρόβες. Βρεθήκαμε απλώς και τη γυρίσαμε επί τόπου. Ήταν σωστή η πρότασή του. Καλύτερα που την γυρίσαμε έτσι >> λέει ο Πατσίνο. Για τέτοιο μεγαλείο μιλάμε. Για τέτοια ευκολία. Ο Μαν συμφώνησε και γύρισε την σκηνή θεατρικά για να μην σπάσει η ροή με τα cut. Έβαλε λοιπόν δυο κάμερες. Μία να παίρνει τον Ντε Νίρο, μια τον Πατσίνο. Και έτσι ούτε οι κινηματογραφικοί κανόνες μπόρεσαν να επιβάλουν το δικό τους, που λέει γυρνάμε με μία κάμερα όλη τη σκηνή και όταν τελειώσουμε την στρέφουμε στον άλλο ηθοποιό και γυρνάμε τα δικά του μέρη από την αρχή. Και μετά στο μοντάζ διαλέγουμε. Εδώ έγινε διαφορετικά. Δυο κάμερες μία λήψη. <<Ήθελα να τους τραβάμε ταυτόχρονα και τους δυο . Έτσι μπόρεσα να πετύχω την ενότητα στην ερμηνεία. Η λήψη ΙΙ για τον Αλ , ήταν και η λήψη ΙΙ για τον Μπομπ . Αν θέλετε να δείτε εξαιρετική απλότητα , θαυμάσια υποκριτική στην οθόνη, υψηλή αρτιότητα πρέπει να δείτε τον Μπομπι και τον Αλ σε αυτή την σκηνή.>> λέει ο Μαν.

Στην μεγάλη συνάντηση αν προσέξετε δεν υπάρχει πλάνο σε πλονζε η κοντρ πλονζε. Είναι όλα στο ίδιο ύψος (eye level) γιατί προφανώς ο Μαν ήθελε να δείξει ότι κανένας δεν είναι πάνω από τον άλλον. Ακόμη μια αριστοτεχνική πλανοθεσιία

                                                                  ΠΑΤΣΙΝΟ

1)Η εισαγωγή του Βινσεντ Χάνα (Αλ Πατσίνο) γίνεται με την ερωτική σκηνή που έχει με την γυναίκα του. Την τρίτη γυναίκα του. Παρόλο που δεν υπάρχει κάτι το εξαιρετικό που να μας πληροφορεί για τον χαρακτήρα του Χανα τόσο σεναριακά όσο και σκηνοθετικά καταλαβαίνουμε ή καλύτερα νιώθουμε την υπερκινητικότητα του Χάνα από τον τρόπο με τον οποίο κάνει έρωτα στην Τζάστιν και από τον τρόπο που κατεβαίνει τις σκάλες. Πρόκειται για μικρές λεπτομέρειες που ωστόσο κάνουν την διαφορά.

2)Στην επόμενη σκηνή όπου είναι νυχτερινή και έχει να κάνει με την εισαγωγική ληστεία του Νηλ Μακ Κώλευ θα φανεί η αρχηγική του προσωπικότητα καθώς όλα τα υπόλοιπα μέλη τον περιστοιχίζουν και του εξηγούν τι ακριβώς έγινε. Και ενώ στην αρχή αυτός είναι σιωπηλός ή ανοίγει το στόμα του μόνο για να ρωτήσει, αργότερα θα βγάλει το πόρισμα αναγνωρίζοντας την ικανότητα της αντίπαλης ομάδας και δίνοντας αναλυτικές οδηγίες στον καθένα. Μα είναι μόνο μια κίνηση αυτή που δείχνει ότι έχουμε να κάνουμε με έναν ηγέτη. Ο τρόπος που σηκώνει το χέρι του και δείχνει το κλεμμένο φορτηγό είναι μια μοναδική στιγμή που όπως και στον Ντε Νίρο μόνο μεγάλοι ηθοποιοί μπορούν να την κάνουν τόσο λειτουργική και αποτελεσματική.

3)Όταν εξουθενωμένος θα γυρίσει το βράδυ σπίτι του πληροφορούμαστε ότι η σχέση του δεν πάει καλά λόγω του φόρτου εργασίας. Η ομιλία του γίνεται αργή, σταθερή και αδύναμη. Κάπου καταλαβαίνει ότι ο γάμος δεν θα προχωρήσει για πολύ και είναι ολοφάνερο και σε μας αφού η Τζαστίν φεύγει απογοητευμένη στο δωμάτιο της και ο Βίνσεντ όχι μόνο δεν τρέχει από πίσω της αλλά ανοίγει την τηλεόραση μη έχοντας όρεξη να πολεμήσει για κάτι που μοιάζει χαμένο.

4))Αντιθέτως όταν το πρωί πηγαίνει στον πληροφοριοδότη του είναι γεμάτος αδρεναλίνη. Σε αυτή την σκηνή θα δώσει πραγματικά ρέστα παίζοντας με εξαιρετική ευκολία με τα δυο άκρα. Είναι αστείος αλλά και σοβαρός, εριστικός αλλά και επικίνδυνος, τραγουδάει , φωνάζει, γελάει , ψιθυρίζει. Πάντα όμως ότι κι αν κάνει υπάρχει μια απειλή που πλανάται στην ατμόσφαιρα. Από το περπάτημα του, τον τρόπο με τον οποίο ανοίγει την πόρτα και κυρίως έτσι όπως κάθεται στο τραπέζι γεμάτος αυτοπεποίθηση πετώντας τα πράγματα κάτω. Λες και δεν μπήκε σε έναν χώρο με κλεμμένες Πόρσε και παράνομες σκυλομαχίες αλλά στο ίδιο το αστυνομικό τμήμα. Από το εκρηκτικό "Give me all you got " μέχρι το ψιθυριστά απειλητικό "Be there" δίνει ένα αλησμόνητο ρεσιτάλ υποκριτικής. Ένα πραγματικό μάθημα. Ο ίδιος ο Μάν λέει ότι είχε τεράστιο πρόβλημα να γυρίσει την σκηνή εξαιτίας του Πατσίνο ο οποίος λέει <<ήταν τόσο συντρηπτικά αστείος που έπρεπε να φύγω από το πλατό γιατί διαλυόμουν>>.

Εκπληκτικός Αλ Πατσινο,Ε-Κ-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Ο-Σ!!!Εριστικος,αλαζωνας,υπεροπτης,ειρωνας,αστειος,απειλιτικος.Τα ξεσπάσματα του και η υπερκινητικοτητα του δεν είναι τυχαία. Ο Πατσινο είχε συμφωνήσει με τον Μαν να δώσουνε στον χαρακτήρα του Βινσεντ μια εκρηκτικότητα που θα οφειλότανε στην χρήση κοκαΐνης. Αλλά προσέξτε λεπτομέρεια. Πουθενά στην ταινία δεν φαίνεται ο Πατσινο να σνιφάρει ή να ακουμπάει την μύτη του γιατί δεν ήθελε να καταφύγει σε τέτοιου είδους ευκολίες. Κάτι τέτοιο έπρεπε να φανεί μόνο από το συνολικό παίξιμο. ΙΔΙΟΦΥΕΣ!!!!!!!!

5)Προσέξτε την λεπτομέρεια η οποία υπάρχει σε όλες τις σκηνές όπου ο Πατσίνο είναι μαζί με τους συνεργάτες του. Πρώτα φεύγει αυτός και μετά ακολουθούν οι υπόλοιποι. Σκηνοθετικά τρικ για να μην ξεχνάμε ποτέ ποιος είναι ο "αρχηγός" , ο οποίος πληρώνει το τίμημα της εργασιομανίας του και της τελειομανίας του με την διαλυμένη ζωή του και τη μη κατανόηση που βρίσκει από την Τζαστίν. Ο διάλογος τους εκτός από πολύ κατατοπειστικός είναι και φοβερά συγκλονιστικός. Ο Χάνα γυρίζει στο εστιατόριο όπου τρώγανε όλοι μαζί και που τους είχε αφήσει για να πάει να δεί ένα πτώμα και το βρίσκει άδειο πάνω στο κλείσιμο και την Τζαστίν να τον περιμένει στο τραπέζι μόνη της. Εκείνος δεν θέλει να της πει για το τι συνάντησε αλλά η Τζαστίν επιμένει. Είναι τόσο ισορροπημένα γραμμένη που  δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά ποιος έχει δίκιο. Παραθέτω ένα μεγάλο μέρος του διαλόγου γιατί το θεωρώ τεχνικά και καλλιτεχνικά άρτιο :

Τζαστίν : Ποτέ δεν μου είπες ότι θα είμαι αποκλεισμένη

Βίνσεντ : Σου είπα ότι θα πρέπει να με μοιράζεσαι με όλους τους κακούς και τις ασχήμιες της ζωής

Τζαστίν : Και δέχτηκα να σε μοιράζομαι, επειδή σ' αγαπώ. Σ' αγαπώ χοντρό, φαλακρό, με λεφτά ή χωρίς λεφτά, οδηγό λεωφορείου..Δεν με νοιάζει. Αλλά πρέπει να σαι παρόν. Αυτό θα πει μοίρασμα. Αυτό δεν είναι μοίρασμα , είναι αποφάγια.

Βίνσεντ : Θες να μπαίνω δηλαδή σπίτι και να λέω... < <Γεία σου, χρυσή μου, σήμερα ένας ναρκομανής έψησε το μωρό του στα μικροκύματα επειδή έκλαιγε πολύ και θέλω να το μοιραστώ μαζί σου. Ας το μοιραστούμε και καθώς το μοιραζόμαστε μπορούμε να εξορκίσουμε αυτά τα αποτρόπαια πράγματα.>> Σωστά; Λάθος. Ξέρεις γιατί;

Τζαστιν : Γιατί προτιμάς την ρουτίνα. Πηδιόμαστε και μετά δε μιλάς.

Βίνσεντ : Επειδή πρέπει να κρατάω το άγχος μου. Το διατηρώ, επειδή το χρειάζομαι. Με κρατάει σε εγρήγορση . Και έτσι πρέπει να ΄μαι.

Τζαστίν : Δεν ζεις μαζί μου. Ζεις ανάμεσα στα λείψανα νεκρών ανθρώπων. Κοσκινίζεις τα συντρίμμια, διαβάζεις το έδαφος , ψάχνεις για σημάδια θανάτου, τη μυρωδιά του θηράματος και μετά το κυνηγάς. Μόνο σ' αυτό είσαι αφοσιωμένος. Τα υπόλοιπα είναι η δυστυχία που αφήνεις πίσω σου . Δεν καταλαβαίνω μόνο το γιατί δεν μπορώ να σ' αφήσω.

Τα τελευταία λόγια της Τζαστίν είναι συγκλονιστικά, γιατί δίνουν μια αντίθεση. Και ενώ όλοι θαυμάζουμε τον Χανα μέχρι εκείνο το σημείο για την εμμονή του να παγιδεύψει τον αντίπαλο του ο χαρακτήρας του βγάζει και μια κατάντια. Είναι ένα τραγικό πρόσωπο. Δυστυχής. Πολύ σπουδαία σκηνή η οποία απογειώνεται και με το λαμπρό παίξιμο και των δύο ηθοποιών και την διακριτική υπόκρουση της κιθάρας.

Άλλη μια φοβερή στιγμή της "έντασης". Δεν είναι μόνο το ερμηνευτικό κύρος των δυο ηθοποιών αλλά και οι εξαιρετικά καλογραμμένοι διάλογοι. Είναι η πρώτη φορά που νιώθουμε μια λύπηση για τον Βινσεντ Χανα. Παραθέτω όλο το απόσπασμα στα αγγλικά καθώς είναι πολύ ποιητικό.Εξαιρετική είναι επίσης και η μετάφραση. "Υou sift through the detritus,you read the terrain, you search for signs of passing, for the scent of your prey....and then you hunt them down. That's the only thing you 're committed to. The rest is the mess you leave as you pass through."

6)Τούτοι οι δύο άντρες με τα τόσα κοινά και τα τόσα διαφορετικά πριν την μεγάλη τους συνάντηση θα ανταλλάξουν βλέμματα σε μια σκηνή απίστευτα ευρηματική. Η συμμορία πάει να κλείσει τα ηλεκτρονικά συστήματα της τράπεζας το βράδυ και ο Ντε Νίρο κρατάει τσίλιες. Δεν ξέρει όμως ότι ο Πατσίνο μαζί με την αντιτρομοκρατική τον παρακολουθούν. Η παγίδα του Χάνα είναι τέλεια. Το θήραμα δεν έχει καταλάβει τίποτα, είναι κυκλωμένο και έχει μειονέκτημα καθώς ανά πάσα στιγμή μπορεί να δεχτεί αιφνιδιασμό. Είναι πολύ μεγάλη στιγμή. Πολύ μεγάλη. Ο Πατσίνο καρφωμένος στην οθόνη του και ο Ντε Νίρο στην γωνία κρυμμένος στα σκοτάδια. Το σημαντικό είναι ότι στην οθόνη δεν φαίνονται τα μάτια του Ντε Νίρο εξαιτίας της θερμικής ανάλυσης. Είναι ακόμη ένα σκηνοθετικό εύρημα υψίστης αισθητικής. Ένας θόρυβος ακούγεται και ο Ντε Νιρο υποψιάζεται. Το βλέμμα του γουρλώνεται. Η εναλλαγή των βλεμμάτων των δύο αντιπάλων σε ακριβώς ίδιας συμμετρίας πλάνων - κοντινά και των δύο από το λαιμό και πάνω είναι ανατριχιαστική. Η πύρινη αυτοσυγκέντρωση και των δύο μας διαπερνάει ακόμα και αν τα μάτια του Ντε Νίρο δεν φαίνονται ποτέ στην θερμική κάμερα. Και όμως είναι τέτοια δύναμη αυτού του ογκόλιθου υποκριτικής που νομίζουμε ότι στέκεται ακριβώς δίπλα μας. Ο Νήλ λοιπόν κατάλαβε και ξέφυγε από την παγίδα. Και πάλι όμως ο Βινσεντ θα μπορούσε να τον είχε πιάσει αλλά όχι για ληστεία, για διάρρηξη. Αλλά θα θεωρούνταν πταίσμα και σε 6 μήνες θα ήταν πάλι ελεύθερος. Αφήνει λοιπόν τον αντίπαλο του να φύγει γιατί η μικρή νίκη δεν του λέει τίποτα. Θέλει να τον εξοντώσει ολοκληρωτικά. Θέλει μεγάλο παιχνίδι και knock out αλλιώς τσάμπα έχασε τον χρόνο του.

5)Το παιχνίδι σκακιού, γάτας με ποντίκι , και οι εναλλαγές θύτη με θηράματος θα φανούν αριστουργηματικά στην σκηνή του διυλιστηρίου. Η συμμορία του Νηλ μελετάει τον χώρο , τις εξόδους διαφυγής και τα συστήματα ασφαλείας. Εμείς ξέρουμε ότι παρακολουθούνται από την αστυνομία και ότι τους ακούνε και τους βγάζουν φωτογραφίες. Πιστεύουμε ότι ο Βίνσεντ έχει το πάνω χέρι, ότι εξακολουθεί να είναι ο θήτης. Ο Νηλ αποχωρεί και είναι τώρα σειρά της ομάδας του Βίνσεντ να μελετήσει τον χώρο , να μπουν στην θέση των ληστών και να δουν πως σκέφτονται εκείνοι. Στον Χανα όμως κάτι δεν αρέσει. Κάτι δεν του κολλάει. Κοιτάει ξανακοιτάει , σκέφτεται και ξανασκέφτεται. Επειδή όμως είναι πιο ικανός απ' όλους, επειδή είναι σχεδόν το ίδιο με τον Νηλ καταλαβαίνει."Εχω μια ιδέα για το τι κοιτάνε" τους λέει." Ξέρετε τι κοιτάνε; Εμάς. Tην αστυνομία του Λος Αντζελες" και αμέσως βλέπουμε τον Μακ Kώλευ να τους φωτογραφίζει γελώντας. Οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Ο Νηλ βγήκε στην αντεπίθεση . Τώρα αυτός είναι από πάνω και ο Βίνσεντ από κάτω. Και δεν είναι τυχαίο η διαφορά ύψους των πλάνων, με την κάμερα τοποθετημένη ψηλά να δείχνει την αστυνομία σαν πιονάκια. Δεν είναι όμως μόνο αυτό το σημαντικό σε αυτή τη σεκάνς. Το πιο σπουδαίο, το πραγματικά μεγάλο, το αληθινά τεράστιο, το συγκλονιστικά μνημειώδες είναι το γέλιο του Πατσίνο. Ο Βίνσεντ Χάνα είναι ο μόνος που γελάει. Γιατί; Γιατί τώρα το παιχνίδι απέκτησε νόημα. Τώρα βρίσκει επιτέλους έναν ισάξιο του. Τρέφεται αποκλειστικά από τον εχθρό του. Νιώθει ζωντανός. Σαν τους μεγάλους ηθοποιούς που όταν σβήνουν τα φώτα και επιστρέφουν σπίτι τους νιώθουν άδειοι κενοί και για να ζήσουν πρέπει να ανέβουν στην σκηνή. Από το ίδιο κάρμα είναι φτιαγμένος και ο Βίνσεντ Χάνα. Διάολε, αν είναι να καταστρέψω την προσωπική μου ζωή για κάποιον , αυτός ο κάποιος πρέπει να αξίζει τον κόπο. Και ο Νηλ Μακ Κώλευ είναι ο απόλυτος κάποιος. Αν πρέπει να πέσω από κάποιον τουλάχιστον ας είναι αυτός. Άλλη μια επική σκηνή.
                                                               

Άλλη μια συγκλονιστική στιγμή (γιατί υπάρχει κάτι που να μην είναι)είναι όταν ο Βινσετ συνειδητοποιεί με ποιον έχει να κάνει. Παρόλο που ο αντίπαλος είναι ο πιο επικίνδυνος που έχει αντιμετωπίσει ποτέ του ο Χάνα είναι ο μόνος που γελάει. Τώρα αποκτάει νόημα το παιχνίδι γι’ αυτόν. Ζει μόνο από το μέγεθος του εχθρού του!!

                                                                         ΝΤΕΝΙΡΟ

1) Όταν ο Ντενιρο είναι στο αυτοκίνητο μαζί με την αγαπημένη του και έχουν πλέον όλη την άνεση να πάνε στο αεροδρόμιο και να φύγουν τον Ντενίρο τον τρώει μέσα του ο μπαμπέσικος φόνος του φίλου του. - μια εκπληκτική ερμηνευτική στιγμή η οποία είναι τελείως βουβή - Τι θα κάνει λοιπόν; Θα σηκωθεί να φύγει με την γυναίκα του και όλα καλά ή θα εκδικηθεί τον προδότη με αποτέλεσμα να χάσει πολύτιμο χρόνο και να μπει σε κίνδυνο η ίδια του η ζωή; Προσέξτε καλά αυτή τη σκηνή να δείτε τι θα πει '' παίξιμο ''. Όλες οι σκέψεις που περνάνε απ΄ το μυαλό του, η μεγάλη απόφαση που πρέπει να πάρει, οι δύο εικόνες που έχει φτιάξει στο μυαλό του, το παιχνίδι που του παίξε η μοίρα, όλα αυτά συσσωρεύονται για λίγα δευτερόλεπτα στο πρόσωπό του. Τελικά παίρνει την απόφαση - την μοιραία απόφαση - να σκοτώσει τον προδότη.

2)Το πρώτο πλάνο του Ντε Νίρο είναι καθώς βγαίνει από το τρένο και πηγαίνει στο νοσοκομείο για να ληστέψει κάποια υλικά. Ήδη από το περπάτημα και το βλέμμα του βλέπουμε την ατσάλινη αυτοσυγκέντρωσή του.

3)Η άλλη στιγμή που έχω κρατήσει και την θεωρώ κορυφαία όχι μόνο στην "Ένταση" αλλά γενικά είναι όταν γυρίζει σπίτι του κατά το ξημέρωμα. Αυτή η σκηνή έτσι όπως είναι σκηνοθετημένη είναι σκηνή ανθολογίας. Ο Μαικλ Μαν λέει ότι την εμπνεύστηκε από έναν πίνακα ζωγραφικής ο οποίος τον ενέπνευσε να κάνει όλη την ταινία. Και πραγματικά σε αυτή την βουβή σκηνή στηρίζεται όλος ο χαρακτήρας του Νήλ Μακ Κωλευ, ο οποίος μπαίνει μέσα αφήνει όπλο και κλειδιά πάνω στο τραπέζι και πηγαίνει στο παράθυρο ακουμπώντας το χέρι του ανάποδα. Η κάμερα είναι τοποθετημένη στο ύψος του τραπεζιού έχοντας σαν φόντο την μεγάλη τζαμαρία που πίσω της φαίνεται η θάλασσα. Αυτό το τεράστιο σπίτι το οποίο έχει ελάχιστα έπιπλα και έτσι φαίνεται μεγαλύτερο, με τα τεράστια τζάμια φωτισμένο με μπλε απόχρωση έχοντας στην μέση την πλάτη του Ντε Νίρο είναι όλα τα λεφτά. Μονάχα και μόνο απ' αυτό το πλάνο καταλαβαίνουμε ή μάλλον νιώθουμε την τεράστια μοναξιά του χαρακτήρα. Ο Ντε Νίρο είναι τόσο τέλειος που το δείχνει μόνο με την πλάτη. Χωρίς κοντινό, χωρίς λόγια . Μόνο πλάτη. Είναι αυτό που λέμε για τους μεγάλους πασέρ. << Έχει μάτια και στην πλάτη >>. Αυτή η σκηνή είναι η συνάντηση τριών καλλιτεχνών που φτάσανε σε ύψιστα επίπεδα. Τον σκηνοθέτη (Μαν) του διευθυντή φωτογραφίας ( Σπινότι ) και του ηθοποιού ( Ντε Νίρο ) . Αμέσως μετά θα έχουμε ένα πολύ κοντινό στο μάγουλο του Ντε Νίρο αλλά στα δεξιά της οθόνης με την θάλασσα να καλύπτει όλο το υπόλοιπο πλάνο. Το μπλε σαν χρώμα και η θάλασσα είναι καθαρός συμβολισμός . Αυτό το χρώμα και το υγρό στοιχείο δίνουν την αίσθηση της ρευστότητας των πραγμάτων και πως τίποτα δεν είναι σταθερό. Πόσες σκέψεις περνάνε απ' το μυαλό του; Που οδηγεί ή που θα οδηγήσει αυτή η ζωή που κάνει; Έτσι θα συνεχίσει μια ζωή; Και μόνο που ακουμπάει το χέρι του αυτό σημαίνει ότι είναι ήδη κουρασμένος και ότι δεν μπορεί να το συνεχίσει για πολύ ακόμα. Κολοσσιαία σκηνή. Κολοσσιαία.

4)Η αμέσως επόμενη μεγάλη στιγμή του είναι στην γνωριμία του με την Ίντυ. Εκείνη θα τον ρωτήσει για το τι βιβλίο διαβάζει και αυτός θα στραβώσει κατευθείαν. Όταν του λέει τον τίτλο "Ρωγμές καταπόνησης στο τιτάνιο" ο Νηλ θα την κοιτάζει με μισό μάτι. Αυτό που κάνει την διαφορά στην συγκεκριμένη στιγμή είναι οι παύσεις του Ντε Νιρο καθώς το βλέμμα του εξετάζει όλο τον γύρω χώρο και η μετατροπή του από καχύποπτο τύπο σε χαλαρό άντρα έτοιμο να φλερτάρει. 

5)Το άλλο  μεγάλο σημείο είναι όταν βρίσκεται στο καρτοτηλέφωνο και μιλάει με τον Ρότζερ Βαν Ζαντ. Καθώς περιμένει τηλέφωνο από τον Βαν Ζαντ το βλέμμα του είναι καρφωμένο κάπου χωρίς να ξέρουμε που και σηκώνει το ακουστικό χωρίς να το μετακινήσει καθόλου. Η προσοχή του είναι σε δύο σημεία. Μετά αποκαλύπτεται από την κάμερα ότι κοιτάει την γυναίκα του Κρις καθώς αυτή είναι με άλλον άντρα. Το πυρωμένο του βλέμμα τσακίζει κόκαλα. Δεν θα ήταν όμως κάτι τόσο σπουδαίο αν δεν φορούσε...γυαλιά. Ναι γυαλιά. Και όμως νιώθουμε κάθε στιγμή την ένταση στα μάτια του παρόλο που δεν τα βλέπουμε. Όπως πριν η πλάτη του έβγαζε ένα σωρό συναισθήματα έτσι και τώρα ακόμη και κάτω από τα γυαλιά καταλαβαίνουμε όλα όσα θέλει να μας πει. Μόνο μια ερμηνευτική μεγαλοφυΐα μπορεί να καταφέρει κάτι τέτοιο. Και ο ίδιος ο Μαν παραδέχεται την διάνοια του Ντε Νίρο αργότερα όταν ο Νηλ λέει στην γυναίκα του Κρις <<Πλύσου και πήγαινε σπίτι>> Μια απλή και ασήμαντη φράση την μετατρέπει σε κάτι σπουδαίο. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης λέει χαρακτηριστικά : << O τρόπος που επαναλαμβάνει την φράση πλύσου και πήγαινε σπίτι είναι γνήσιος Ντε Νίρο και είναι αυτή η ιδιοφυΐα του που δεν μπορείς να αναλύσεις γιατί το κάνει, πως το κάνει, πως εκφράζεται, είναι τελείως αυθόρμητο, και είναι από τις μικρές στιγμές που βγαίνουν σαν έκρηξη μερικές φορές από έναν ηθοποιό και που για μένα χαρακτηρίζουν την ιδιοφυία του>>. Αυτό ακριβώς και συμφωνώ απόλυτα με τον Μαικλ Μαν.

5)Το ερμηνευτικό εργαλείο των δύο κολοσσών έχει τέτοια δύναμη, είναι τέτοιο το ωστικό κύμα, που προκαλούνε που παρασύρουνε όλους τους υπόλοιπους ηθοποιούς σε μεγάλες στιγμές. Ο Βαλ Κίλμερ (Κρις) λοιπόν είναι πραγματικά συγκλονιστικός όταν μετά την ληστεία πηγαίνει να βρει την γυναίκα του την Σαρλίν ( Ασλεν Τζαντ) η οποία του κάνει νόημα ότι όλα έχουν τελειώσει και ότι η αστυνομία είναι σπίτι της. Ο Βαλ Κίλμερ χαμογελά αλλά μόλις καταλαβαίνει τι παίζεται το χαμόγελο του κόβεται γυρίζει την πλάτη του και φεύγει. Η εκφραστικότητα και των δυο είναι κάτι που μας αγγίζει σε όλο μας το κορμί. Η Άσλευ Τζάντ είναι εντυπωσιακή και σε όλο της το πρόσωπο βρίσκεται η απόγνωσή της και η μάχη που δίνει με τον εσωτερικό της εαυτό. Θέλει να αγκαλιάσει, να μιλήσει, να φιλήσει τον άντρα της αλλά θα συγκρατηθεί και θα του κάνει νόημα να φύγει. Η μεγάλη στιγμή του Tom Sizemore (Μαιλκ Τσερίτο) είναι το μικρό ψιθύρισμα στον Νηλ όταν τον ρωτάει αν αξίζει το ρίσκο να κάνουνε την ληστεία. Κοιτάει δεξιά, αριστερά, πλησιάζει τον Νηλ, γλείφεται λίγο με την γλωσσά του, χαμογελάει , δεν ξέρει τι να κάνει, και τελικά το παίρνει απόφαση. Θα συμμετάσχει στην ληστεία την οποία θα την πληρώσει με την ζωή του. Πολύ σπουδαία στιγμή.

Ολόκληρη η σκληροπυρηνική αφοσίωση σε ένα μόνο βλέμμα.

Και οι παρενέργειες από την χρήση κοκαΐνης.