1982

                      1982: ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΓΙΓΑΝΤΩΝ

1982: ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΓΙΓΑΝΤΩΝ

Αμερική: Δώστε βάση τώρα: Το παιχνίδι είναι ζωής και θανάτου. Οι σύμμαχοι αν δεν χάσουν εξασφαλίζουν την σωτηρία τους. Αν ηττηθούν θα θανατωθούν. Ο Τζον Χιούστον εμπνέεται από ένα αληθινό περιστατικό και δημιουργεί την απόλυτη ταινία ποδοσφαίρου. Ο λόγος για την θρυλική Απόδραση των 11/ Escape to victory. Στην μουσική έχει τον Bill Conti. Το ματς γέρνει υπέρ των Γερμαναράδων αφού λίγο πριν τελειώσει το ημίχρονο κερδίζουν με 4-0!!! Όλα μοιάζουν χαμένα μα οι σύμμαχοι δεν θα εγκαταλείψουν τόσο εύκολα. Εξάλλου ο καλύτερος τους παίχτης, ο Φερναντέζ ( που τον παίζει ο Πελέ) είναι ακόμη στο γήπεδο. Κάπου εκεί όμως η μοίρα τους παίζει σκληρό παιχνίδι. Ο Πελέ τραυματίζεται. Πρόκειται για μια κομβική στιγμή του έργου. Δώστε τώρα προσοχή. Ότι θα επακολουθήσει από τον τραυματισμό του Πελέ και μέχρι και το γκολ των συμμάχων θα σχολιαστεί από τον Bill Conti με ένα ανεπανάληπτο και μοναδικό τρόπο ,πραγματικό σεμινάριο της wall to wall μουσικής υποστήριξης. Η αποχώρηση λοιπόν του Πελέ από το γήπεδο υποβασταζόμενου από τους συμπαίχτες του θα σχολιαστεί με έναν δραματικό στόμφο από έγχορδα. Αυτό το δραματικό στοιχείο στην μουσική θα κρατήσει για 40 δευτερόλεπτα περίπου σαν να επρόκειτο για ένα στιγμιαίο σοκ . Όταν ο ρυθμός του παιχνιδιού σε παρασύρει και δεν μπορείς να σκεφτείς τότε μπαίνεις στην μάχη και όποιον πάρει ο Χάρος. Οι σύμμαχοι δείχνουν αποφασισμένοι να τα δώσουν όλα και πέφτουν με τα χίλια επάνω στον αντίπαλο. Ακολουθούν μάχες σώμα με σώμα με ηρωικά τάκλιν αυτοθυσίας και από τις δυο πλευρές. Η μουσική έχει σαν κύριο εκφραστή πάλι τα έγχορδα μόνο που το δράμα έχει εγκαταλειφθεί και την θέση του έχει πάρει το τρέξιμο. Τρέχει κι αυτή όπως οι παίκτες ,πέφτει κι αυτή όπως οι ποδοσφαιριστές ο ένας επάνω στον άλλο. Μεγάλη σύλληψη από τον Billaro. Ώσπου θα γίνει η σέντρα των Γερμανών μέσα στην περιοχή των συμμάχων και ο δραματικός στόμφος θα επιστρέψει με μια στριγκλιά να βγαίνει από τα βιολιά. Είναι σαν η μουσική να μας προετοιμάζει ότι κάτι κακό θα συμβεί με αυτή την σέντρα. Ένα πέμπτο γκολ; Όχι ευτυχώς. Την μπλοκάρει την μπάλα ο Σταλόνε αλλά τρώει μια κλωτσιά μέσα στην μούρη και η μουσική πονάει κι αυτή μαζί του. Μέχρι εδώ όμως!!!!Οι σύμμαχοι περνάνε στην αντεπίθεση και από πίσω τους ακολουθεί σαν δωδέκατος παίκτης ο Conti. Το δράμα στην μουσική σταματάει και δεν θα ξαναεμφανιστεί. Τώρα υπάρχει κάτι νικητήριο στην ατμόσφαιρά. Ο Conti δίνει τον πρώτο λόγο στις τρομπέτες σαν να επρόκειτο για επέλαση ιππικού. Έγχορδα και πνευστά έχουν αρχίσει την μεγάλη τους επίθεση. Ο Γίγαντας Μπόμπι Μουρ θα πάρει την μπάλα από την μικρή περιοχή και σαν ένας άλλος Φράνκο Μπαρέζι θα ξεκινήσει την επέλαση και την οργάνωση της αντεπίθεσης. Θα δώσει την μπάλα στον Νορβηγό Θόρενσεν κι εκείνος με την μία θα την περάσει στον Δανό Λίνστιντ. Η ομάδα ξεχύνεται για το γκολ και τι λέτε πως κάνει η μουσική; Τους ακολουθεί κι εκείνη κατά πόδας βάζοντας στο παιχνίδι τα ταμπούρλα!!!Θεέ και κύριε Bill Conti!!! Ο Λίνστιντ χωρις καθυστέρηση θα δώσει στον εγκέφαλο της ομάδας τον Αργεντινό Αρντίλες και θα κάνει ένα ανεπανάληπτο σπριντ  προς την αντίπαλη εστία .Με το που φτάνει η μπάλα στον Αρντίλες  το θέμα της αντεπίθεσης που δημιούργησε ο Conti απογειώνεται και γίνεται ξεκάθαρο έχοντας τα χαρακτηριστικά ενός μαρς!!! Ο Αρντίλες θα παίξει ιδανικά το ένα δύο με τον Άγγλο Σόμερμπυ και θα ξαναπάρει την μπάλα. Εκεί με μια μαγική μπαλιά με το αριστερό και με εξωτερικό φάλτσο που ο Billaros θα το σχολιάσει με ένα γλίστρημα στην ορχήστρα ( Μα τι έμπνευση) θα βρει έξω αριστερά και πάνω στην γραμμή τον Λίνστιντ  ο οποίος με το επικό του σπριντ έχει φτάσει κοντά στο κόρνερ! Το μαρς αρχίζει και γίνεται πιο έντονο και γρήγορο. Μαζεύει μαζεύει και περιμένει. Η νικητήρια επέλαση κοντεύει να φτάσει στο τέλος της. Ο Λίνστιντ βλέπει στο πίσω δοκάρι τον Μάικλ Κέιν (Τόμας Κόλμπυ).Η μουσική είναι έτοιμη να εκραγεί κι αυτή μαζί με τους παίκτες και το κοινό. Και όταν ο Μάικλ Κέιν καρφώνει την μπάλα στα δίχτυα των Γερμαναράδων η μουσική γίνεται ένα με τους πανηγυρισμούς. Τιτάνα Bill τι έφτιαξες. Μα ο μουσικός σχολιασμός του δεν τελειώνει εδώ. Ο τρόπος με τον οποίο σχολιάζει την είσοδο των συμμάχων στο β ημίχρονο – γεμάτο χαρά και αισιοδοξία χαμογελώντας μπροστά σε έναν επικείμενο θάνατο!!!- αλλά και τις προσπάθειες για το δεύτερο γκολ είναι μια από τις πιο μνημειώδες στιγμές της κινηματογραφικής μουσικής ιστορίας. Μα δεν έχει τελειωμό. Από την σκοτεινή μιλιταριστική εισαγωγή, την περίφημη φούγκα , την μείωση του σκορ σε 4-3 με ένα λυρικό ξέσπασμα των εγχόρδων  , το ακυρωθέν γκολ όπου οι προσπαθείς των συμμάχων είχαν μια μουσική υποστήριξη που ηχεί σαν κοπανητό από σφυριά με την υπερβολική χρήση των κυμβάλων, τις ασύλληπτες φάσεις σε αργή κίνηση γεμάτες χάρη και ηρωισμό σαν μπαλέτο κι εκείνη την  κορυφαία στιγμή με το μυθικό ανάποδο ψαλίδι του Πελέ και την επιστράτευση της πέμπτης και εβδόμης συμφωνίας του Σοστακόβιτς ο Conti δημιουργεί ένα από τα κορυφαία wall to wall σάουντρακ όλων των εποχών. Μα και σαν αυτόνομη ακρόαση το σκορ του είναι ένα αριστουργηματικό άλμπουμ μια ποδοσφαιρική συμφωνία γεμάτη ηρωισμό κουράγιο δύναμη και μεγαλείο!!! Όλα λείπουν μας μαρτυρούν πως επρόκειτο για το κορυφαίο σάουντρακ της χρονιάς τόσο μέσα στην ταινία όσο και έξω απ’ αυτήν. Μόνο αν οι Williams Goldsmith βρισκόντουσαν σε μεγαλειώδη μέρα θα μπορούσαν να του αρπάξουν την πρωτιά. Και οι κερατάδες βρέθηκαν. Πρώτα ο Θεός ο John Williams. Τι να πεις τώρα εδώ; Αν στο Escape to victory σου φεύγει το σαγόνι με τις ιδέες και τις εμπνεύσεις του Conti, τότε τι μπορεί να πεις για το Raiders of the Lost Ark; Και τι δεν φτιάχνει εδώ ο Williams. Καταρχήν πάλι από το βασικό θέμα ξέρουμε τι ταινία θα δούμε. Μέσα στον χαρακτήρα και στο ύφος του έργου κιόλας μόνο από το διάσημο θέμα. Και μετά ξεκινάει ο χαμός. Τι να πρώτοθαυμάσουμε. Την μνημειώδη στιγμή όταν  κάτω στην αίθουσα αποκαλύπτεται η θέση της κιβωτού με ένα ανεπανάληπτο θέμα; Το Love theme της Μάριον ; Το συνταρακτικό σκέρτσο στο κυνήγι με τα καλάθια όπου όταν αποκαλύπτεται ο Άραβας που κάνει κόλπα με το σπαθί η μουσική αποκτά έναν αποθεωτικό τόνο γεμάτη κωμικά ευρήματα σαν να τον ειρωνεύεται; Το θέμα της κιβωτού όταν αυτή σκορπά τον τρόμο σε όσους την κοιτάνε; Το ταξίδι του Ιντιάνα  με το αεροπλάνο όπου το βασικό θέμα γίνεται πιο ντελικάτο;  Ή εκείνο το ανεπανάληπτο 8λεπτο στην σεκάνς του φορτηγού γραμμένο σε 9/8 όπου ο Williams σχολιάζει τα πάντα; Σχολιάζει το φόρτωμα της κιβωτού με ένα σκοτεινό μαρς που αντιπροσωπεύει τους Ναζί και αστραπιαία μετά την απόφαση του Ιντιάνα να ακολουθήσει το φορτηγό με ένα επικό ξέσπασμα πνευστών. Σχολιάζει την αντιπαράθεση των πλάνων με τα πρόσωπα των Γερμανών από την μία με το δικό τους μουσικό θέμα και  την εικόνα του Ίντυ επάνω στο άλογο με το δικό του θέμα να παίζει…Σχολιάζει το φρενάρισμα του αλόγου λίγο πριν την κάθοδο προς το φορτηγό και σχολιάζει την ίδια την κάθοδο με ένα επιβλητικό μαρς το οποίο θα το αναπτύσσει σε όλη την υπόλοιπη σεκάνς πότε παίρνοντάς το σαν δευτερεύον θέμα πότε σαν πρωτεύον!!!! (Τι κάνει αυτός ο άνθρωπος) Και δεν σταματάει εκεί. Σχολιάζει μπουνιές, γροθιές, κόντρες, τζαρτζαρίσματα, την πτώση του Ιντιάνα κάτω από το φορτηγό, τις εναλλαγές ταχύτητας του φορτηγού, την μάχη σώμα με σώμα… ε εντάξει ας το αφήσουμε και ας του δώσουμε πάλι την πρώτη θέση. Και το κυριότερο απ’ όλα είναι πως για μια ακόμη φορά σχολιάζει τα πάντα χωρίς να υπάρχει το παραμικρό στοιχείο της επιφανειακής περιγραφικότητας και της φλυαρίας. Όλο αυτό το 8 λεπτό θέμα έχει αρχή μέση και τέλος και είναι επεξεργασμένο έτσι που νιώθεις πως είναι μια συμπαγής μάζα ατσάλινης δύναμης σαν τον ίδιο τον χαρακτήρα. Μυθικά πράγματα!!! Ο Williams όμως είχε και μια άλλη δουλειά. Το υποτιμημένο και παράξενο Heartbeeps, όπου για πρώτη φορά έχουμε τόσα πολλά ηλεκτρονικά σε σκορ του Williams. Παρόλα αυτά το αποτέλεσμα είναι πολύ γοητευτικό. Υπάρχει μια γνήσια ομορφιά μιας και η συμφωνική ορχήστρα είναι πάντα παρών και για μια στιγμή θα βρείτε  την μελωδία από την Μαργαρίτα Μαργαρώ του Μίκη να ηχεί στα αυτιά σας!!!Είχε όμως και ο Bill Conti μια δεύτερη δουλειά την χρονιά εκείνη. Το Neighbors. Επρόκειτο για μια προβληματική παραγωγή που πήγε σφαίρα στο box office με τα πιο hot ονόματα της κωμωδίας εκείνη την εποχή, τους Dan Ackroyd και John Belushi που είχαν κάνει πάταγο ένα χρόνο νωρίτερα με το The Blues Brothers. Μαύρη κωμωδία με τραβηγμένες καταστάσεις για έναν φιλήσυχο και συντηρητικό τυπάκο που βρίσκει τον μπελά του από τους νέους του γείτονες. Ο Bill Conti έγραψε ένα ενδιαφέρον πολύπλοκο σκορ με έμφαση στο σλάπστικ στοιχείο της ταινίας, σαν να έγραφε μουσική για τα σουρεαλιστικά καρτούν της Disney. Χορωδίες, κωμικά ευρήματα , ανάλαφρες στιγμές , μα και λίγο περισσότερο περιγραφική μουσική απ’ ότι χρειαζόταν. Πάντως υπάρχουν κι εδώ εξαιρετικές στιγμές. Τέλος στο For your eyes only είναι πιο ποπ, αλλά πάντα ενδιαφέρον.  Και περνάμε στον Jerry Goldsmith! Τι μπάλα έπαιξε εκείνη την χρονιά δεν λέγεται. Πέντε!!!! Εξαιρετικά σκορς!!!! Και μάλιστα σε διαφορετικό είδος το καθένα!!!! Τα διέλυσε όλα!!! Το Inchon ένα δράμα για τον πόλεμο της Κορέας με πολύ δυναμικά θέματα, στιγμές σασπένς  μα και με πολύ έντονες δραματικές εξάρσεις. Ένα ολοκληρωμένο σάουντρακ δυνατό και στιβαρό. το θαυμάσιο Raggedy Man είναι ένα ρομαντικό αριστούργημα  με κιθάρα ,φυσαρμόνικα και φλάουτο να ερμηνεύουν ένα αξέχαστο βασικό θέμα, σε ένα λυρικό ερωτικό κεφάτο και άκρως συναισθηματικό σκορ από τα κορυφαία στην καριέρα του μεγάλου μουσικού. Το επιστημονικής φαντασίας Outland που είναι ένα υπέροχο μουσικό συμπλήρωμα του Capricorn One με την ίδια επιθετική φιλοσοφία και από κει και πέρα έχουμε δυο συνταρακτικά αριστουργήματα!!! Το τρίτο μέρος της προφητείας The Final Conflict που κλείνει ένδοξα την τριλογία  με την θριαμβευτική μουσική του τιτάνα να δεσπόζει σε όλο το μήκος και πλάτος αυτής της μέτριας ταινίας και να της δίνει τέτοια υπόσταση που να βλέπεται μόνο για το οπερετικό της σάουντρακ!!! Και κλείνουμε με το The Salamander ένα σκορ που ήρθε στο φως πριν λίγα χρόνια από την εταιρεία Tadlow . Ένα πραγματικά χαμένο διαμάντι, ένα αλησμόνητο σκορ με Φράνκο Νέρο και Αντόνι Κουίν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους όπου ερευνούν φόνους υψηλών προσώπων που σαν κοινό τους στοιχείο έχουν μια σαλαμάνδρα ζωγραφισμένη σε κάθε σκηνή φόνου. Καταλαβαίνετε λοιπόν πως η πλοκή της ταινίας δίνει στον Goldsmith την δυνατότητα να κάνει όργια. Ο Goldsmith εδώ έκανε κάτι τελείως κόντρα. Δεν προσέγγισε μουσικά την ιστορία με στατικότατα, υποβλητικότητα και εσωτερικότητα όπως θα έκανε ένας Shore . Τα έδωσε όλα έξω. Δημιούργησε ένα action score αποπνικτικής έντασης με χορωδία,  ανελέητα ξεσπάσματα και ασταμάτητο ρυθμό θυμίζοντας έντονα κάποιες στιγμές από το μετέπειτα The mummy.  Και σαν αντίβαρο δημιούργησε ένα καθηλωτικό love theme  που με την ανατριχιαστική του μελωδία και την ευφάνταστη ενορχήστρωση του σου πετάει τα αυτιά έξω!!!! Αυτός ήταν ο Goldsmith. Δεν σταμάταγε να ρισκάρει και δεν φοβόνταν την υπερβολή. Κορυφαία δουλειά η οποία χάρις την αρίστη ερμηνεία της φιλαρμονικής της Πράγας υπό την διεύθυνση του Nick Raine και τον εξαιρετικό ήχο παίρνει έξτρα πόντους. Περνάμε στους υπόλοιπους: Ο  James Horner με το  Wolfen είναι ατμοσφαιρικός και στατικός με κάποια μικρά ξεσπάσματα που θα τα βρούμε αργότερα πιο ολοκληρωμένα και περίτεχνα στο Aliens και στο Star Trek, ενώ στο πολύ ενδιαφέρον   Project X  υπάρχουν κάποιες απίθανες στιγμές και κάποιες πρώιμες ιδέες που θα τις συναντήσουμε αργότερα σε άλλα του έργα πολύ πιο ολοκληρωμένες και ουσιώδεις. Το Highlight του σάουντρακ είναι η απίθανη ουβερτούρα που ακούγεται αυτούσια 4 χρόνια  αργότερα στο  Honey, I Shrunk the Kids κι εδώ την έχει στην πιο expanded μορφή της στους τίτλους τέλους. Όμως εκείνη την χρόνια ο Horner είχε και ένα άλλο θριλεράκι εκτός από το Wolfen. Το Deadly Blessing του Γουές Κρέιβεν με την θεάρα -και όταν λέω θεάρα το εννοώ- Maren Jensen η οποία μετά απ’ αυτήν την ταινία εξαφανίστηκε. Αρκεί να σε κοιτούσε αυτή η γυναικά με τα καταγάλανα μάτια της και ήσουν ικανός να τα τινάξεις όλα στον αέρα. Η μουσική λοιπόν του Horner που δεν αναφέρεται σχεδόν καθόλου μιας και μιλάμε για σπάνιο σιντί έχει τα χαρακτηριστικά του Omen του Jerry Goldsmith!!!!!!!! Ήταν γνωστό βέβαια ότι ο Horner έκλεβε απ’ όλους και το ίδιο έκανε κι εδώ. Έκλεψε όμως με μαεστρία όπως συνήθιζε τις περισσότερες φορές και δημιούργησε ένα αριστούργημα!!!! Θαυμάσιος, εξαίσιος και αριστουργηματικός είναι ο Henry Mancini με το Mommie Dearest ένα άριστο δραματικό-ρομαντικό συμφωνικό σάουντρακ αντάξιο του Sunflower. Πρόκειται για μια  ιδιαίτερα αμφιλεγόμενη ταινία και ιστορία για την τυραννική συμπεριφορά της ντίβας του παλιού Χόλυγουντ Joan Crawford απέναντι στα υιοθετημένα παιδιά της, έφαγε πολύ θάψιμο από τους κριτικούς στην εποχή της, αλλά πλέον θεωρείται μια καλτ ένοχη απόλαυση. Ο σπουδαίος Mancini μέσα στην ταινία δεν τα καταφέρνει και πολύ καλά, αφού η πληθωρική ερμηνεία της Faye Dunaway στο ρόλο της Crawford δεν αφήνει και πολύ χώρο για μουσική ανάπτυξη καθώς αρκετή μουσική του δεν χρησιμοποιήθηκε  μα στο άλμπουμ μπορεί να απολαύσει κανείς την ιδιοφυΐα του  Mancini ,ενώ στο Condorman όπου έχουμε να κάνουμε με έναν κόμικ ήρωα είναι απολαυστικότατος. Όπως απολαυστικότατος είναι και ο Elmer Bernstein με το Heavy Metal  ένα έντονο και δυναμικό σάουντρακ. Επίσης στην κωμωδία Stripes γράφει ένα σκορ προσηλωμένο στην χαβαλετζίδικη διάθεση των πρωταγωνιστών με rag ρυθμό αλλά και μιλιταριστική μουσική που παρωδεί στην ουσία τα τεκταινόμενα στην κωμωδία του Ivan Reitman. Και περνάμε στο παιδί θαύμα, τον John Carpenter που εκείνη την εποχή περνούσε από επιτυχία σε επιτυχία. Το Escape From New York μεταμόρφωσε τον Kurt Russell από ξεπερασμένο σταρ της χαρωπής Disney σε έναν από τους πιο αξιομνημόνευτους action heros στην ιστορία του σινεμά. Του έγραψε κι ένα καθαρά αντρίκιο σκορ φουλ στην ατμόσφαιρα και με το ρυθμό παρόντα με πιο στιβαρό στυλ από τις προηγούμενες μουσικές δουλειές του. Το Escape From New York σίγουρα συγκαταλέγεται στις δυο-τρεις δυνατότερες στιγμές του Carpenter ως συνθέτη, ενώ στο Halloween II επανέρχεται αλλά μόνο ως συνθέτης για το σίκουελ του πρώτου θρυλικού φιλμ που έγραψε ιστορία στο σινεμά. Μαζί του και ο Alan Howarth, ο οποίος έδωσε περισσότερο βάθος και ενορχηστρωτική υφή στο πρωτότυπο σκορ, χωρίς όμως να προσφέρουν καινούργια θέματα. Από σίκουελ δεν είχαμε όμως μόνο τον Μάικλ Μάιερς αλλά και τον Τζέισον Βόρχις που έχουν βίους παράλληλους. Το Friday The 13th Part 2 του Harry Manfrendini πατάει όπως και το πρώτο πάνω στον μέγα διδάσκαλο Bernard Herrmann και τα μανιασμένα έγχορδα αλλά οι νέες ιδέες αρχίζουν και στερεύουν. Συνεχίζουμε με τρόμο με μια μυθική ταινία. Ο Sam Raimi γράφει ιστορία στο σινεμά τρόμου με την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, το The Evil Dead ένα φτηνό φιλμ τρόμου που αφήνει άναυδη όλη την κινηματογραφική οικουμένη με το πρωτοφανές σκηνοθετικό του ύφος και τη σχεδόν σουρεαλιστική βία και πλοκή του. Όλοι νιούφηδες από τον σκηνοθέτη μέχρι και τον πρωταγωνιστή, έτσι και ο συνθέτης Joe Lo Duca στην πρώτη του κινηματογραφική δουλειά έχει ελάχιστα μέσα, αλλά καταφέρνει να αποδώσει με το σκορ του το πανδαιμόνιο της ταινίας του Raimi. Τρελαμένα σόλο βιολιά, wall to wall μουσικά παραληρήματα, απίθανα κρουστά και ήχοι, απόκοσμα ηλεκτρονικά stingers, σασπένς και ντελιριακά ξεσπάσματα, συνθέτουν ένα ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτο μικρό σκορ το οποίο με τον πέρασμα των χρόνων έγινε κλασσικό και μάλιστα ο συνθέτης του πρόσφατα το αναθεώρησε, διασκευάζοντάς το για μεγάλη ορχήστρα όπου πλέον αποτυπώνονται με τον καλύτερο τρόπο οι πληθωρικές του συνθέσεις. Περνάμε σε ακόμη μια ιστορική ταινία που στην μουσική της είχε έναν Αμερικανό και ένα γερμανικό συγκρότημα. Ο λόγος για το Thief του πάντα εκκεντρικού στα σάουντρακ  Μάικλ Μαν με μουσική των Tangerine Dream και Craig Safan. Ο Μάικλ Μαν ήρθε με πάταγο εκείνη τη χρονιά να μας προτείνει την αισθητική του ανοίγοντας το δικό του κεφάλαιο στην ιστορία του παγκόσμιου σινεμά με αυτό το έντονα μελοδραματικό νεονουάρ ύφος του. Η ιστορία του καταδικασμένου αντιήρωα που ερμηνεύει εκπληκτικά ο James Caan επενδύθηκε μουσικά από τους ηλεκτρονικούς ήχους των Tangerine Dream οι οποίοι με τις μελαγχολικές ατμόσφαιρές τους έδιναν στην ταινία ένα πολύ ιδιαίτερο στυλ. Ο Craig Safan έγραψε ένα καταπληκτικό θέμα για το ατμοσφαιρικό φινάλε της ταινίας. Η βιντεοκλιπίστικη έντονα συναισθηματικά φορτισμένη ατμόσφαιρα της ταινίας σε συνδυασμό με το σκορ πραγματικά άνοιξαν ένα νέο δρόμο στο σινεμά εκείνη την εποχή. Συνεχιζουμε με την Οσκαρικη ταινια του Γουόρεν Μπίτι Reds των Dave Grusin και Steven Sodheim. Δεν ξέρω ακριβώς τι συνέβαινε στο μυαλό του Γουόρεν Μπίτι  όταν αποφάσιζε για τη μουσική της επικής οσκαρικής ταινίας του, αλλά σίγουρα η ιστορία πίσω από το σκορ των Reds  φανερώνει ότι η δουλειά ήταν πολύ δύσκολη γι’ αυτόν. Το σκορ κυριαρχείται από διάφορα source θέματα της εποχής της Οκτωβριανής επανάστασης, ο Dave Grusin κλήθηκε να καλύψει τα μικρά κενά στο σκορ όπου χρειαζόταν, με ρομαντικές και μελωδικές συνθέσεις και ο περίφημος Steven Sodheim έγραψε ένα και μόνο τραγούδι για την ταινία το οποίο ακούγεται σποραδικά. Μια ασαφής αλλά τελικά αποτελεσματική επιλογή - αν κρίνουμε από τα Όσκαρ και τη γενικότερη κριτική αποδοχή της ταινίας - για ένα από τα δημοφιλέστερα και πιο επιτυχημένα φιλμ της χρονιάς. Ο Grusin είχε και άλλη μια Οσκαρική ταινία την χρονιά εκείνη. Το On Golden Pond με Κάθριν Χέπμπορν Πίτερ Φόντα και Τζειν Φόντα. Ένα δράμα χαρακτήρων που ο Grusin προσπάθησε να προσεγγίσει γράφοντας δραματική μουσική και εν μέρει τα καταφέρνει με κάποια συνταρακτικά θέματα μα υπάρχουν και αρκετά γλυκανάλατα στοιχεία μα και διάλογοι στα κομμάτια που χαλάνε την μουσική ακρόαση. Τέλος στο δικαστικό δράμα του Σιντευ Πολακ Absence of Malice για την χειριστική δύναμη των media και το παραδικαστικό κύκλωμα, η μουσική του Grusin έχει σκέρτσο και ρυθμό, εστιάζει στη σχέση του πρωταγωνιστικού ζευγαριού και στους χαρακτήρες τους, και δίνει ώθηση στην ανάπτυξη της δράσης. Ο Michael Small μόνο Small δεν είναι. Με το κλασικό The Postman Always Rings Twice αποδεικνύεται σε συνθέτη EXTRA LARGE. Κινούμενος σε νουάρ μονοπάτια δημιουργεί μια ιδανική κλειστοφοβική  διαστροφική  ατμόσφαιρα  με σεξουαλικές τάσεις που αποτυπώνουν με τον καλύτερο τρόπο την θυελλώδη σχέση του Τζακ Νίκολσον με την Τζέσικα Λανγκ. O  Randy Newman που ήταν και υποψήφιος με το  Ragtime συνθέτει ένα χαρακτηριστικό κυρίως θέμα το οποίο παραλλάσει με ευρηματικές τζαζ αποχρώσεις. Ο Laurence Rosenthal με το επικό Clash of the Titans  είναι σε μεγάλα κέφια χαρίζοντάς μας ένα σκορ που φλερτάρει με την ατονικότητα διαθέτει ένα ανατριχιαστικό love theme υψηλής κλάσης, ατμοσφαιρικά θέματα αλλά στα  action cues  απουσιάζουν οι μεγάλες στιγμές που έχουν αλλά σκορ τέτοιου είδους. Στο Paternity ο Burt Reynolds το γυρίζει στην ελαφριά ρομαντική κομεντί στο ρόλο ενός πετυχημένου τύπου που θέλει να γίνει πατέρας χωρίς δεσμεύσεις και παντρειές. H ταινία είναι πετυχημένη αλλά ο Burt δεν "τα φέρνει" όπως συνήθως και τρώει και θάψιμο από τους κριτικούς. Ο David Shire γράφει το σκορ σε swing/jazz/συμφωνικό lounge ύφος, ένα χαριτωμένο και καλοδουλεμένο σκορ με ένα novelty βασικό θέμα ("Baby Talk") που ίσως είναι λίγο τραβηγμένο στην τραγουδιστική εκτέλεσή του - πήρε και βραβείο χειρότερου τραγουδιού εκείνη τη χρονιά στα Raspberries - αλλά δουλεύει σωστά κόντρα στην μάτσο περσόνα του κεντρικού ήρωα. Περνάμε στους Rubinstein. Πρώτα στον Donald με το  knightriders. Ο George Romero επιστρέφει μετά το ζόμπι έπος του τρία χρόνια νωρίτερα, με ένα δικό του σενάριο για μια ομάδα από ιππότες με μοτοσυκλέτες που αναβιώνουν τον μεσαίωνα του Βασιλιά Αρθούρου στη σύγχρονη εποχή με τις μυθικές μονομαχίες, τα ρομάντζα και τις έριδες παρούσες. Ο Donald Rubinstein του Martin αναλαμβάνει το σκορ διανθίζοντάς το με στοιχεία μεσαιωνικής μουσικής, επικές συμφωνικές φανφάρες αλλά και ηλεκτρικές κιθάρες και τρελαμένα σόλο στα ντραμς. Τρελό σκορ. Τρελό και απολαυστικότατο!!!  Από την άλλη ο Arthur με το Whose life is it anyway γράφει το πρώτο του κινηματογραφικό σκορ και φανερώνει αυτομάτως το σπουδαίο ταλέντο του σ ‘αυτήν την γλυκόπικρη ταινία για έναν παράλυτο που προσπαθεί να διεκδικήσει δικαστικά το δικαίωμά του να πεθάνει. Ο Rubinstein γράφει ένα πολυδιάστατο αριστουργηματικό  σκορ δίνοντας έμφαση στους πληθωρικούς χαρακτήρες και δευτερευόντως στο μελαγχολικό θέμα της ταινίας. Η μουσική του έχει μπαρόκ καταβολές σε ένα μεγάλο μέρος της και αναπτύσσεται υποστηρίζοντας τέλεια το δράμα αλλά και τα κωμικοτραγικά στοιχεία της ταινίας του John Badham. Το σκορ αυτό σε κάνει και αναρωτιέσαι που πήγαν αυτού του είδους τα σκορ και αυτού του ταλέντου οι συνθέτες τη σήμερον ημέρα. Δυο εκπληκτικά σκορ από τους Rubinstein! Πάμε στον Αμερικανοαργεντίνο Lalo Schifrin όπου είχε δυο προτάσεις. Ένα δραματικό έργο και ένα κωμικό. Το   La pelle με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνη που αναφέρεται στο δράμα των Ιταλών αμέσως μετά την απελευθέρωση των Συμμάχων το 1943, έχει ένα σκορ με καταπληκτικές δραματικές ιδέες αλλά και ρομαντικά τζαζ διαλείμματα. Από τις καλύτερες δουλειές του Schifrin. Το Caveman είναι μια αποθέωση. Καταρχήν έχουμε μια εντυπωσιακή παρουσίαση στο άλμπουμ με 10 κομμάτια συνολικής διάρκειας κοντά μιας ώρας και ένα αρχικό θέμα 10 λεπτών!!! Η ταινία είναι μια αποτυχημένη προσπάθεια κωμωδίας με φόντο τις περιπέτειες μιας ομάδας προϊστορικών ανθρώπων όπου ο Lalo Schifrin επιστρατεύτηκε για να δώσει το ρυθμό και το βιμπράτο που χρειαζόταν το φιλμ, γράφοντας  ένα πολύ ταιριαστό βασικό θέμα σε στυλ τελετουργικού χορευτικού, και ένα  συμφωνικό σκορ με τρομερές εμπνεύσεις τόσο θεματικές όσο και ενορχηστρωτικές για να συνοδεύει τις άνευ πραγματικών διαλόγων περιπέτειες των ηρώων, ενώ εμπεριέχονται και κομμάτια κλασικής μουσικής όπως το Μπολερό κ.α Προσωπικά ανήκει στις αγαπημένες μου απολαύσεις. Η ταινία  Cutter's Way  ήταν ένα από τα καλύτερα φιλμ της χρονιάς. Το νεονουάρ του Ivan Passer ανεβαίνει με το πέρασμα του χρόνου στην κλίμακα των κρυμμένων διαμαντιών του κινηματογράφου. Η μουσική του Jack Nietzsche προσθέτει στην καλλιτεχνική αξία της ταινίας, δημιουργώντας μια ονειρική ατμόσφαιρα με τη χρήση της glass harmonica και του ζίθερ αλλά και των παράδοξων ενορχηστρώσεων του συνθέτη. Επικεντρωμένη στον πληθωρικό κεντρικό χαρακτήρα που ερμηνεύει εκπληκτικά ο John Herd, αλλά και στην εξέλιξη της πλοκής της ταινίας που οδηγεί στην κάθαρσή του, η μουσική του Nietszche "ντύνει" ιδιοφυώς ένα δύσκολο φιλμ, κερδίζοντας παράλληλα και την προσοχή με το ιδιαίτερο ύφος της. Πραγματικά πολύ σπουδαία δουλειά! Και φτάνουμε στο ακριβοθώρητο επιβλητικό αβανταδόρικο Excalibur του Τζων Μπάνταμ με μουσική του Trevor Jones. Παρόλο που έχουμε να κάνουμε με μια γνησίως επική μουσική και με έναν συνθέτη που είναι σίγουρα στο στοιχείο του ,το σκορ του πέρασε απαρατήρητο γιατί καπελώθηκε από τις φανφάρες του Ριχάρδου Βάγκνερ και την Carmina Burana του Carl Orff. Ακούγοντας όμως προσεκτικά την μουσική του Trevora στο σιντί απομονωμένη από τα κλασικά κομμάτια διαπιστώνει κανείς την ιδιαίτερη δουλειά του.  Μεσαιωνικές καταβολές,  σκοτεινή και δυσοίωνη ατμόσφαιρα συμπληρώνουν τα επικά κομμάτια των Βαγκνερ και Ορφ. Ψαγμένο το σκορ του συνθέτη σίγουρα, αλλά νιώθεις ότι είχε ρόλο υποστηρικτικό. Και περνάμε στους δυο θρύλους της χρυσής εποχής του Χόλυγουντ. Προτελευταίο σάουντρακ στην καριέρα του Πανθεόρατου   Miklós Rózsa με το   Eye of the needle. Επική, δυναμική μουσική με πλούτο θεμάτων και ξεχωριστές μελωδίες. Δεν είναι φυσικά μεγαλόπνοο όσο τα προηγούμενα αριστουργήματά του και έχει σαφώς επαναλήψεις είναι όμως θαυμάσιο και διακρίνει κανείς μια φρεσκάδα σαν τελευταία αναλαμπή στις μελωδίες του και ειδικά στο Love theme, όπου είναι και από τις κορυφαίες του συνθέσεις…Και από την άλλη ο Alex North με το Dragonslayer. Πολλοί το θεωρούν αριστούργημα και άλλοι όπως εγώ μένουν με ερωτηματικό. Αναμφίβολα πρόκειται για την ίσως πιο τολμηρή προσέγγιση που είχε πότε δοκιμάσει  στην καριέρα του ο ιδιοφυής  Alex North.  Η ατονικότητα του εδώ χτυπάει κόκκινο. Δεν ξέρω αν είναι η ιδανική προσέγγιση για μια τόσο επική ταινία πάντως ο οργανισμός μου δεν μπορεί να αντέξει τέτοια περιφρόνηση προς την μελωδία και τέτοια επίδειξη σοφιστικέ παραληρήματος. Κλείνουμε με τους Αμερικαους  με ένα πραγματικό πυροτέχνημα που όμοιό του δεν έχει ξαναδεί η κινηματογραφική ιστορία. Ο λόγος στον Προφέσορα Βασίλη Κουτσουνάκη: (To Priest of love είναι ένα φανταστικό συμφωνικό σκορ από κάποιον Joseph James. Ένα σκορ μεγάλης κλίμακας ερμηνευμένο από 100μελή ορχήστρα, μεγαλοπρεπές και σύνθετο, γεμάτο συναρπαστικές ιδέες και εντυπωσιακές ενορχηστρώσεις. Όσον αφορά το φιλμ, ο Ιαν Μακέλεν ως D.H.Lawrence και η Janet Suzman ως η σύζυγός του Φρίντα περιδιαβαίνουν τον κόσμο ολάκερο στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Αύρα David Lean και James Ivory από τον σκηνοθέτη Christopher Miles. Στο ίντερνετ παντού γράφεται ότι το σκορ το έγραψαν με ψευδώνυμο δυο συνθέτες, ο Stanley Joseph Seeger και ο Francis James Brown. Πρόκειται για το μοναδικό σκορ που έγραψαν ποτέ οι δυο τους, και όλες οι πληροφορίες που υπάρχουν στο ίντερνετ φανερώνουν δυο συναρπαστικές προσωπικότητες και ιδιαίτερα για τον Brown που έζησε στην Ελλάδα για σχεδόν 50 χρόνια και αναφέρεται σαν ένας χαρισματικός συνθέτης. Κάποτε είχα διαβάσει ότι το σκορ είναι του Carl Davis, αλλά αυτό δεν αποδεικνύεται πουθενά). Το σκορ είναι πράγματι έτσι όπως το λέει ο Βασίλης. Να συμπληρώσω πως ο Francis James Brown είναι συνθέτης κλασικής μουσικής με πάνω από 600 συνθέσεις με μπαλέτα όπερες κονσέρτα και μελοποίησε  ποιήματα του Σαίξπηρ, της Ντίκινσον, Καβάφη , Ελύτη κ.α . Από το 1964 η Ελλάδα έγινε το μόνιμό του καταφύγιο και έδωσε πολλά ρεσιτάλ πιάνου. Η βαθιά του γνώση στην κλασική μουσική μας έδωσε αυτό το θεσπέσιο σάουντρακ το οποίο φαίνεται από τους τίτλους πως έχει δουλευτεί σαν κονσέρτο 1.  Lawrence (14:00) 2.English Hotel Trio / Variations (04:17) 3.Frieda's Theme (02:27) 4.Italy (05:35) 5. Cornwall (06:40) 6.Fugue (04:36) 7. Lawrence's Death (02:30) 8. Finale (01:39). Κατά την άποψή μου αυτός είναι ο συνθέτης του σκορ. Φυσικά εδώ δεν έχουμε παραλλαγές βασικών θεμάτων όπως είναι τα κλασικά σάουντρακ αλλά 8 διαφορετικά και συγκλονιστικά θέματα. Ειδικά η  Φούγκα και αυτό το 14λεπτο της αρχής είναι μνημειώδη!  Ίσως ξενίσει αυτούς που θέλουν να ακούνε 3-4 βασικά θέματα και μετά τις παραλλαγές του, αλλά όπως και να έχει μιλάμε για ένα ανεπανάληπτο σκορ. Δεν ξέρουμε τους λόγους που ετούτος ο συνθέτης κλασικής μουσικής δεν ξαναέγραψε ποτέ του σάουντρακ αλλά αυτό το μοναδικό είναι ένα διαμάντι!!! Μην το χάσετε για κανέναν λόγο!!!

Αγγλία: Θεέ και Κύριε Carl Davis. Θεέ και Κύριε!!!Τι έφτιαξες άνθρωπέ μου; Τι σκοράκλα ήταν αυτή; Τι έπος δραματικό και ασύλληπτο δημιούργησες; Επισκίασες ακόμα και την Γιγάντια Μέριλ Στριπ. Αξέχαστο, ανατριχιαστικό, δράμα μεγατόνων το The French Lieutenant's Woman είναι ένα από τα δέκα καλύτερα δραματικά σάουντρακ όλων των εποχών. Πάμε στον John Barry. Όταν μιλάμε για την απόλυτη μουσική σε ερωτικό θρίλερ - νουάρ τότε ένα είναι το όνομα του σκορ. Το μονοθεματικό  Body Heat το οποίο όχι μόνο ταιριάζει γάντι σε Κάθριν Τέρνερ και Γουίλιαμ Χαρτ αλλά κολλάει σαν ιδρωμένη γλίτσα σχεδόν σε οποιαδήποτε ερωτομανιακή κατάσταση. To κλασικό φιλμ του Λόρενς Κανστάν με τις πολύ τολμηρές ερωτικές σκηνές βρήκε το απόλυτο σάουντρακ. Ο Barry είχε επίσης και το The Legend of the Lone Ranger ένα φιλμ που είχε παταγώδη αποτυχία. Η μουσική του Barry ήταν υπερβολικά αισθαντική και ρομαντική σε σημείο που να σε εκνευρίζει. Εντάξει ωραίες μελωδίες αλλά αυτή η παντελής έλλειψη νεύρου στα σκορ του Barry προσωπικά μου δημιουργεί πολλά νεύρα. Η πρώτη από τις τρεις ταινίες της τριλογίας της Φαντασίας του Τerry Giliam το Time Bandits που αφορούσε  ένα τρελό ταξίδι μέσα στον χρόνο, ήταν στην ουσία ο πρόλογος για το φοβερό Brazil  τρία χρόνια αργότερα και το The Adventures of Baron Munchausen το 1988. Ο Mike Moran που έγραψε τη μουσική δεν είχε ιδιαίτερη εμπειρία στο χώρο του σινεμά, αλλά έδωσε ένα υπερδραστήριο σκορ που περιείχε τόσο ηλεκτρονικά όσο και συμφωνικά στοιχεία αλλά και εμβόλιμα χορωδιακά μέρη. Ένα σκορ πολυεπίπεδο και ευρηματικό από το οποίο όμως έλειπε εκείνο το στοιχείο που θα έδινε τόσο στην ταινία όσο και στην ίδια τη μουσική της το σπρώξιμο που θα έδινε τρία χρόνια αργότερα η έμπνευση του Μichael Kamen στο Brazil. To The burning είναι μια από τις πρώτες παραγωγές των αδερφών Weinstein. Το φιλμ αυτό βγήκε φυσικά για να καπηλευτεί την απίστευτη επιτυχία των Friday 13^th αλλά πάτωσε στο box office, παρά το γεγονός ότι ήταν μια αρκετά καλή ταινία, πολύ καλογυρισμένη και καλύτερη κατά γενική ομολογία από τα Friday 13^th  . Η μουσική ήταν του περίφημου progressive rock star Rick Wakeman που έκανε τεράστια επιτυχία τη δεκαετία του 70 με τους YES. Έτσι κι αλλιώς ήταν της μόδας τότε να βλέπουμε αστέρια της prog rock σκηνής να κάνουν καριέρα στο σινεμά, οπότε δεν ήταν έκπληξη η συμμετοχή του σε ένα φιλμ τρόμου και μάλιστα χαμηλού κόστους. Η μουσική του αν εξαιρέσουμε το βασικό θέμα που είχε ενδιαφέρον, δεν παρουσίαζε κάτι το ιδιαίτερο, ήταν ηλεκτρονική καθαρά και συνόδευε σκηνές με σασπένς. Παρ ‘όλα αυτά, και παρά την αποτυχία της ταινίας, κυκλοφόρησε το σάουντρακ σε βινύλιο εκείνη την εποχή σε ΗΠΑ, Αγγλία και Ιαπωνία. Η κυκλοφορία ήταν  ένα σάουντρακ που αποτελούσε ελεύθερη διασκευή των βασικών μουσικών ιδεών του σκορ, και όχι την αποτύπωση της αυθεντικής μουσικής που γράφτηκε για την ταινία. Ακόμη ένα prog rock σκορ αυτής της χρονιάς ήταν το Nighthawks. Ένα  πετυχημένο θρίλερ με τον Stallone και τον Rutger Hauer σε ρόλο μπάτσου και τρομοκράτη αντίστοιχα με κυνηγητά και πιστολίδια ολούθε μέσα στην Νέα Υόρκη της παρακμής και της ντίσκο μουσικής. Ο Keith Emerson που έγραψε το σκορ δεν έγραψε ντίσκο φυσικά, αλλά ένα πρώτης τάξεως prog rock σκορ με ιδιαίτερα εντυπωσιακά συμφωνικά στοιχεία και πολύπλοκες ενορχηστρώσεις. Ένα χρόνο μετά το INFERNO ο Εmerson βρίσκει δημιουργικό χώρο και παραδίδει ένα ακόμα πολύπλευρο και συναρπαστικό σκορ.

Ουαλία: Πάλι ο αγαπημένος μας Michael J. Lewis με το  SPHINX καταθέτει ένα εξαιρετικό σκορ με μια συνταρακτική μελωδία  συμφωνικό   και με οριεντάλ πινελιές.

Καναδάς: Να που μπαίνει στο παιχνίδι ο Howard Shore με την δεύτερη συνεργασία που είχε με τον Κρόνεμπεργκ μετά το The Brood που κυκλοφορούν 12 λεπτά. Το Scanners είναι μια  ακόμα μια σπουδαία ταινιάρα από τον μάστερ του body horror ο οποίος αυτή τη φορά παίζει με την τηλεκίνηση και τις πνευματικές δυνάμεις, σε έναν κόσμο που μια ομάδα χαρισματικών ανθρώπων γίνεται στόχος μιλιταριστικών σκοτεινών σχεδίων. Ο Howard Shore είναι πάλι παρών, και αυτή τη φορά θυσιάζει τη μουσική αυτονομία που απολαύσαμε στο The Brood, για τον δραματικό αντίκτυπο και την ατμόσφαιρα, χρησιμοποιώντας παράξενες ενορχηστρώσεις και αρκετά ηλεκτρονικά εφέ, για να αποδώσει τις μεταφυσικές δυνάμεις των χαρισματικών scanners. Αριστούργημα μέσα στην ταινία μα σαν ακρόαση πρέπει να έχεις πάρει κάτι για να το αντέξεις.

Ελλάδα: Τελικά δεν ήταν ούτε ο Μίκης, ούτε ο Μάνος αυτοί που μας έδωσαν το Όσκαρ μουσικής αλλά ο Vangelis με το κλασικό Chariots of Fire. Έχοντας συνθέσει ένα διαχρονικό αλησμόνητο και αξέχαστο θέμα που πραγματικά μέσα στην ταινία δίνει φτερά κερδίζει το αγαλματίδιο χωρις κόπο. Θεωρώ την μουσική του αυτή κάπως απλοϊκή η οποία δεν έχει καμία σχέση με τα μετέπειτα αριστουργήματα του Έλληνα Κολοσσού .

Πολωνία: Δυο ταινίες σταθμός στην ιστορία του παγκόσμιου σινεμά από δυο σκηνοθέτες τοτέμ με έναν όμως συνθέτη και οι δυο. Ο λόγος για το Possession  του Ζουλάφσκι και το Man of iron του Βάιντα οι οποίοι και οι δυο προτίμησαν τον Andrzej Korzynski και όχι τον Kilar. Ο πολωνός Γίγαντας έπρεπε να κάνει υπομονή μια δεκαετία ακόμη για να κάνει το μεγάλο Μπαμ. Το Man of iron είναι ένας δημιουργικός θρίαμβος για τον σπουδαίο Πολωνό σκηνοθέτη Andrzej Wajda με αυτό το φιλμ-διαμαρτυρία για το αυταρχικό κομμουνιστικό καθεστώς της εποχής στην Πολωνία. Υποψηφιότητα για Όσκαρ ξενόγλωσσου φιλμ, Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες και πολλά ακόμα βραβεία. Παρά το γεγονός ότι είχε μια σταθερή και δημιουργικότατη συνεργασία με τον σπουδαίο Kilar, ο σκηνοθέτης επέστρεψε σ ‘αυτό το φιλμ στον Andrzej Korzynski. Το σκορ του Korzynski ακολουθεί το χρόνο που διαδραματίζονται τα γεγονότα και άλλοτε έχει ελεγειακό ύφος, άλλοτε ρυθμικό με μοντέρνες ενορχηστρώσεις, διατηρώντας ένα μελαγχολικό και ελαφρώς ηρωικό ύφος και πάντα απόλυτα συνυφασμένο με τα τεκταινόμενα επί της οθόνης. Ένα σκορ γεμάτο εκπλήξεις και τολμηρές αποφάσεις όσο αναφορά την δομή της μουσικής μιας και έχουμε  συνθέσεις που ξεκινάνε με καθαρά συμφωνική φόρμα και εξελίσσονται σε   σε τζαζ/μπλουζ, καθώς και κάποια ενδιαφέροντα κομμάτια ποπ/ηλεκτρόνικα. Από την άλλη το Possession ο Andrej Zulawski σε τρελά κέφια κάνει ταινία τρόμου το διαζύγιο ενός ζευγαριού αφήνοντας τη φαντασία των θεωρητικών του κινηματογράφου να δώσουν τις δικές τους ερμηνείες,  χαρίζοντας στην Isabelle Adjani τον πιο εμβληματικό - ίσως - ρόλο στην καριέρα της. Το φιλμ με το πέρασμα των χρόνων σκαρφαλώνει στην λίστα της καλτίλας του παγκόσμιου σινεμά, και πλέον αποτελεί ένα από τα must-see δημιουργήματα της συναρπαστικής κινηματογραφικά δεκαετίας του 80. Η μουσική του Korzynski - ενός από τους κορυφαίους Πολωνούς συνθέτες του κινηματογράφου - εστιάζει στο δράμα του εν διαστάσει ζευγαριού, αλλά και στο σασπένς και τον τρόμο που φανερώνεται σταδιακά ότι κρύβει η ζωή της φοβερής - και άπιστης γυναικός - Adjani. H όμορφη μελωδία - που θυμίζει έντονα την εισαγωγή των end credits από το GODFATHER II του Νino Rota - αλλά και το μπιτάτο ατμοσφαιρικό θέμα των τίτλων της αρχής, αποτελούν τους στυλοβάτες αυτού του πολύ αξιόλογου σκορ του Korzynski, που διαπρέπει σ' αυτό το πολύ δύσκολο πραγματικά φιλμ.

Αυστραλία: Τέσσερα σκορ για τον Brian May. Ξεκινάμε με το Mad Max 2: The Road Warrior. Μπορεί να του τα έχωσα στην πρώτη ταινία μα εδώ έχουμε ξεκάθαρη θέση και άποψη για το τι θέλει να κάνει ο εκκεντρικός μουσικός. Σκοτεινό και δυσοίωνο συμφωνικό σκορ από τον Brian May πολύ πιο περίτεχνο και δεξιοτεχνικό από το πρώτο για τη δεύτερη ταινία της σειράς του μοναχικού εκδικητή της Αυστραλιανής ηπείρου . Ο Μαξ Ροκατάνσκι αποφασίζει να βοηθήσει μια κοινότητα νομάδων από τις επιθέσεις αδίστακτων πειρατών της ερήμου αλλά στο τέλος μένει πάλι μόνος του...η μουσική του May "ζωγραφίζει" αυτήν την μοναδική και μοναχική περσόνα που ερμηνεύει επίσης μοναδικά ο Μel Gibson χωρίς να δίνει κανένα περιθώριο για αισιόδοξες και ηρωικές μουσικές φράσεις, παρά μόνο για μελαγχολία, θυμό και μίσος...στο φινάλε μένει αυτό το σαν adagio θέμα του Μαξ να οδηγεί στην επόμενη περιπέτειά του. Και δεν είναι τυχαίο που στην ίδια ακριβώς φιλοσοφία πάτησε και ο Jarre για να κλείσει την τριλογία , ανεβαίνοντας μια σκάλα παραπάνω σε τόλμη και ευρεσιτεχνία από τον  προκάτοχο του - ο οποίος προσπάθησε και τα πήγε πολύ καλά η αλήθεια είναι - μα ο Jarre είναι Jarre. Στο Road games ένας φορτηγατζής και μια πιτσιρίκα αλωνίζουν την Αυστραλιανή αχανή έρημο στο κατόπι ενός σήριαλ κίλερ σ ‘αυτό το έξυπνο θρίλερ του Richard Franklin. Ο Brian May επηρεασμένος από την άγρια ομορφιά του Outback του τεράστιου John Scott το οποίο δυστυχώς δεν κυκλοφορεί και το Μπολερό του Ραβέλ, γράφει ένα θαυμάσιο  σκορ σε ύφος γουέστερν με χαρακτηριστικό βασικό θέμα και με εμβόλιμη φυσαρμόνικα να χαρίζει ένα πιο ελαφρύ ύφος στη σχέση του πρωταγωνιστικού ζευγαριού. Το σκορ έχει ρυθμό και δυναμισμό, στηριζόμενο σε ένα εξαιρετικό βασικό θέμα.  Το The Survivor είναι ένα θρίλερ μυστήριου  με τον  Ρόμπερτ Πάουελ ο οποίος είναι και ο μοναδικός επιζών μετά από μια συντριβή αεροπλάνου όπου σκοτώθηκαν όλοι οι επιβάτες εκτός από τον πιλότο. Καθώς η έρευνα ξεκινάει κάποια αναπάντητα ερωτήματα ψάχνουν την απάντησή τους. Το σκορ του May είναι ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό με πολύ έντονα απρόβλεπτα ξεσπάσματα και με ιδιαίτερη και σωστή χρήση των ηλεκτρονικών στοιχείων. Πολύ ενδιαφέρον με μερικές πανέξυπνες και πολύ στοχευμένες ιδέες. Τέλος το Race For The Yankee Zephyr με τον Ντόναλντ Πλέζανς είναι μια καθαρόαιμη περιπέτεια όπου μερικοί τυχοδιώκτες ανταγωνίζονται για το ποιος θα φτάσει πρώτος στα συντρίμμια  ενός αεροπλάνου του β παγκοσμίου πολέμου ώστε να αρπάξει τον χρυσό που βρίσκεται εκεί. Η μουσική του είναι υποδειγματική και άκρως δυναμική με έμφαση στα ταμπούρλα με  στιγμές που μοιάζουν  στην ενδέκατη συμφωνία του Σοστακόβιτς! Ειδικά τα τρία action cue που έγραψε, το Helicopter Chase, το 7λεπτο Tank Chase, και το  Jet Boat Chase είναι πολύ καλοδουλεμένα και μετρημένα χωρις υπερβολές αν και το Tank Chace κάπως επαναλαμβανόμενο. Άψογη παρουσίαση 10 κομματιών με χορταστικά θέματα. Το μόνο αρνητικό είναι κάποιες εμβόλιμες κωμικές και ανάλαφρες πινελιές στα δυναμικά θέματα που σε βγάζουν λίγο εκτός ατμοσφαίρας και η επαναληψημότητα στα action themes.

 

Γαλλία: Τι χρονιά για τον Philippe Sarde. 12 + 1 σκορ ο αθεόφοβος αλλά όπως τις περισσότερες φορές αρκετά απ’ αυτά είναι κάτω από 20 λεπτά, ενώ ένα είναι ντοκιμαντέρ. Εμείς λοιπόν θα εστιάσουμε σε 4 δουλειές του. Ξεκινάμε με την  συμφωνική του Λονδίνου και το Ghost story μια  ανατριχιαστική ιστορία φαντασμάτων που εκτυλίσσεται σε δυο διαφορετικές εποχές. Ιμπρεσιονιστικό σκορ από τον Sarde με πολλές ιδέες και δουλεμένα θέματα. Προσωπικά η έλλειψη ισχυρού θεματικού άξονα με χάλασε κάπως, ωστόσο υπάρχουν μερικές εντυπωσιακές στιγμές στην μουσική. Συνεχίζουμε με  συμφωνική του Λονδίνου και το Το Le Choix des Armes με Υβ Μοντάν , Ζεράρ Ντεπαρτιέ και Κατρίν Ντενέβ να συγκρούονται μέχρι τελικής πτώσεως σε αυτό το έξοχο νουάρ. Εδώ ο Sarde δίνει τον πρώτο λόγο σε ακουστική κιθάρα και μικρά σύνολα που ποτίζουν την ατμόσφαιρα με τζαζ στοιχεία και από την άλλη τα αντιπαραθέτει με ολόκληρη συμφωνική ορχήστρα και το αποτέλεσμα είναι ένα ιδανικό άκουσμα που αποπνέει όλη την τραγικότητα και την μοναξιά της ταινίας με έναν συνταρακτικό τρόπο. Από τις κορυφαίες του και πιο περίτεχνες δουλειές του. Η πολύ γνωστή ταινία στην Ελλάδα του Μάρκο Φερέρι Storie Di Ordinaria Follia/Ιστορίες καθημερινής τρέλας όπου έχει να κάνει με έναν ποιητή που επιδίδεται σε ένα πάρτι οργίων και αλκοόλ εχει μια αντιστρόφως ανάλογη μουσική η οποία είναι ναι μεν αισθησιακή αλλά και πολύ μελαγχολική. Υπέροχες μελωδίες και θαυμάσια ενορχήστρωση πλαισιώνουν αυτό το σπουδαίο σκορ. Και πάμε στο κορυφαίο σκορ όχι μόνο της καριέρας του αλλά και ένα από τα καλύτερα στο είδος. Το Quest For Fire. Αλλά επειδή το βιβλίο πηγαίνει με την χρονολογία των Όσκαρ θα παρουσιαστεί την επόμενη χρονιά. Τόσο το καλύτερο για μένα γιατί με τέτοια αριστουργήματα το 1981 άντε να φτιάξεις δεκάδα. Θα μου πεις γιατί το 82 καλύτερο είναι; Όχι, χειρότερο είναι. Εκεί να δείτε αριστουργήματα. Με τέτοιο λοιπόν φόρτο εργασίας και όταν μάλιστα μιλάμε για δύο τόσο απαιτητικά σκορ όπως είναι το Quest For Fire και το  Ghost story είναι απολύτως  λογικό που στο BEAU-PERE ο Philippe Sarde ξαναδουλεύει ένα από τα καλύτερα θέματα της καριέρας του για το HELLE (1973) αντί να φτιάξει κάτι καινούργιο...Εντάξει όλοι το έχουν κάνει αυτό. Συγχωρείται. Πάμε στον Πάπα Maurice Jarre . Δώσε μιλιτάρα στον Maurice και τη ζωή του πάρε που λένε...Για τον  Maurice Jarre είναι τοις πάση γνωστό ότι ένα σημαντικό κομμάτι της καριέρας του αποτελείται από marches και μιλιταριστικά θέματα...Στο TAPS καλείται να γράψει μουσική για μια εξαιρετική ταινία του Harold Becker με πρωταγωνιστές τους αμούστακους Tom Cruise, Sean Penn και Timothy Hutton (ένα χρόνο μετά το Όσκαρ του), ως αντάρτες σε μια στρατιωτική ακαδημία που αποφασίζεται να κλείσει ξαφνικά λόγω ενός ατυχούς συμβάντος. Το σκορ είναι διακριτικό και χαμηλών τόνων με απόηχους ενός marching theme του συνθέτη σχεδόν σε όλο το εύρος του. Όχι κάτι σπουδαίο. Στο Lion of the Desert όμως την θρυλική ταινία με Αντόνι Κουίν, Ροντ Στάιγκερ, Όλιβερ Ριντ και Ειρήνη Παππά είναι σε πολύ μεγάλη έμπνευση με θέματα μεγαλόπνοα και επιβλητικά που μας κάνουν να μιλάμε για ένα Lawrence Of Arabia Νο 2!!!Ειδικά αυτό το Omar Enters Camp όπου στο Entr'acte  το απολαμβάνουμε στην αργή εκδοχή του και στο Charge στην πιο αλέγκρα του μορφή είναι μια αποθέωση. Μα και το λυρικό, θρησκευτικό, χορωδιακό Concentration Camp είναι μια από τις καλύτερες στιγμές του. Μα δεν είναι μόνο αυτά. Το σάουντρακ βρίθει ιδεών  Τέλος στην Γερμανική ταινία Die Fälschung/ Circle of Deceit με τον Μπρούνο Γκαζ βρίσκεται σε μέτρια κατάσταση. Ήταν ξεκάθαρο πως όλη του η ενέργεια πήγε στο Lion of the Desert. Περνάμε στον εκπληκτικό Delerue όπου παρέδωσε τρία καθηλωτικά αριστουργήματα με πρώτο και καλύτερο το χορωδιακό True Confessions με Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Ρόμπερτ Ντυβάλ. Έχοντας να καλύψει μουσικά την ιστορία ενός κυνικού ντεντέκτιβ που ερευνά τον φόνο μιας νεαρής πόρνης και την σύγκρουση του με τον αδερφό του, ο Delerue επένδυσε στο δράμα , την τρυφερότητα και την εσωτερικότητα δίνοντάς μας θέματα συνταρακτικά καλοδουλεμένα θρησκευτικής εμβέλειας δημιουργώντας έτσι ένα κορυφαίο σκορ δραματικής εμβέλειας που ξεπερνάει ακόμη και την ναυαρχίδα του,  το Agnes of God.  Στο κλασικό έργο του Φρανσουά Τριφό οι νερόβραστες και άτολμες ερωτικές σκηνές είναι και το μόνο αρνητικό στοιχείο της εξαιρετικής ταινίας  The Woman Next Door όπου Ζεράρ Ντεπαρτιέ και Φανί Αρντάν μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε. Είναι κρίμα για ένα ερωτικό θρίλερ να υπάρχουν τόσο συντηρητικές σεξουαλικές σκηνές την στιγμή μάλιστα που την ίδια χρονιά είχαμε το The Postman Always Rings Twice όπου οι ερωτικές σκηνές του μείναν στην ιστορία. 100 χρόνια μπροστά οι Αμερικάνοι. Όμως τα αρνητικά σταματούν εδώ, γιατί ο Τριφό έχει στήσει ένα φοβερό ψυχολογικό δράμα υψίστης αισθητικής αξίας. Εδώ ο Delerue γίνεται πιο ευαίσθητος, πιο διακριτικός  αλλά παραμονεύει στις σκιές  με κάτι δραματικά ξεσπάσματα αλλά και Χερμανίζουσες χροιές που σου φεύγει η δαντέλα. Ειδικά στην τελική σεκάνς όπου ο Τριφό αφήνει την  εικόνα να μιλήσει σε αποχρώσεις του μπλε και του μαύρου με εκείνη την καταραμένη σιλουέτα της εξαιρετικής Φανί Αρντάν να στοιχειώνει την  οθόνη, ο Γάλλος μουσικός στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και καταθέτει έναν τρομερά σπαρακτικό επίλογο. Τέλος στο Rich and Famous,   του σκηνοθέτη θρύλου Τζωρτζ Κιούκορ, γνωστού και ως σκηνοθέτη γυναικών , με την Ζαγκλίν Μπισέ βλέπεις έναν  Delerue γεμάτο φωτεινά χρώματα, αισιόδοξο αλλά και γλυκόπικρο. Τρία τρομερά σκορ !!! Δυο Γάλλοι συνθέτες συνεργάζονται για να αποδώσουν μουσικά του τρίωρο έπος του Κλωντ Λελούς Les Uns et Les Autres που αφηγείται την ιστορία τεσσάρων οικογενειών μέσα από την ενασχόλησή τους με τη μουσική από το μεσοπόλεμο ως τις αρχές της δεκαετίας του 80. Η ταινία φέρνει μαζί δύο από τους κορυφαίους Γάλλους συνθέτες του κινηματογράφου, τον Francis Lai και τον Michel Legrand οι οποίοι γράφουν με διάθεση ένα σκορ συναισθημάτων και Γαλλικών  ενορχηστρώσεων. Το ύφος των δυο συνθετών είναι ευδιάκριτο με τον Legrand να έχει αναλάβει τα τζαζ ηχοχρώματα και τον Lai τις πιο παραδοσιακές στιγμές του σκορ με τις γνωστές του ευκολίες. Και αφήνουμε τους Γάλλους συνθέτες με ένα έργο που έκανε πάταγο. Ο λόγος για το DIVA μια ταινία φαινόμενο για εκείνη τη χρονιά και η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Jean Jacques Beineix, ο οποίος έκανε τεράστια αίσθηση στη διάρκεια της δεκαετίας του 80 με το ιδιαίτερο σκηνοθετικό του στυλ. Ένα θρίλερ με κυνηγητά και σασπένς, για έναν νεαρό ταχυδρόμο που βρίσκεται μπλεγμένος σε μια υπόθεση φόνου αλλά και με μια διάσημη τραγουδίστρια της όπερας. Η μουσική στο επίκεντρο φυσικά, με την περίφημη άρια από την όπερα LA WALLY του Catalani να καταλαμβάνει τη μερίδα του λέοντος στο σκορ - υπάρχει λόγος - και τον Vladimir Cosma να γράφει το υπέροχο Sentimental Walk που θα γίνει παντού στον κόσμο γνωστό. Το υπόλοιπο σκορ της ταινίας εξυπηρετεί τις ανάγκες της πλοκής και είναι καλοδουλεμένο, αλλά ως άκουσμα δεν προσφέρει και πολλά. Πάντως του χάρισε του Cosma το πρώτο του βραβείο Σεζάρ.

Ιταλία: Δεν του έφτανε του Bill Conti που ενώ έγραψε ένα μνημείο, είδε τους δυο κολοσσούς Williams και Goldsmith να τον ξεπερνάνε, είχε να ανταγωνιστεί και τον μέγα Ιταλό, τον Ennio Morricone που έκοψε την Άρτα και τα Γιάννινα για μια ακόμη φορά. Πρώτο και καλύτερο  το κλασικό έργο The Professional με ένα από τα πιο μνημειώδη θέματα στην ιστορία του κινηματογράφου. Όπως και ο Nino Rota στο Godfather αυτό που είδε και τόνισε εδώ ο Morricone είναι η μοναξιά του ηρώα που βαδίζει σε ένα αναπόφευκτα τραγικό τέλος. Απίστευτη σύλληψη  από τον μέγιστο που όπως και ο Rota προχωρήσαν στην αναδημιουργία ενός παλιότερου θέματος (ο Morricone το Chi Mai από την ταινία του 1971 Maddalena, και ο Rota to  Melodia per fortunella από την ταινία fortunella 1958 ) και το προσάρμοσαν με απίστευτη δεξιότητα στις δυο αυτές κλασικές ταινίες. Επίσης άλλο κοινό στοιχείο των δυο σάουντρακ είναι πως ο Morricone όπως και ο Rota προχωράνε σε δεκάδες παραλλαγές του βασικού θέματος τονίζοντας έτσι την κάθε περίσταση του φιλμ κάνοντας το   θέμα τους φύλλο και φτερό εκμεταλεύοντάς το σε όλες του τις πτυχές και παραμέτρους. Από ερωτικό και δραματικό μπορεί να γίνει απειλητικό και σκοτεινό, άλλοτε ατμοσφαιρικό και άλλοτε δυσοίωνο και τραγικό. Εδώ οι κακές γλώσσες λένε πως πρόκειται για κάτι ανήθικο. Η αλήθεια είναι πως ο Williams και ο Goldsmith δεν κλέψανε τον εαυτό τους ποτέ τόσο ξεδιάντροπα. Κάποια μέτρα ναι οκ ,αλλά ολόκληρο θέμα όχι. Κινηματογραφική μουσική όμως και ταινία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους. Έτσι η ιστορία έγραψε το   The Professional  και το Godfather και όχι τα fortunella και Maddalena. Αν ακούγαμε τα σάουντρακ με την χρονολογική τους σειρά και χωρις να βλέπαμε την ταινία θα αναφωνούσαμε σίγουρα πως πρόκειται για αντιγραφή. Σε αυτή την περίπτωση θα μας βοηθήσει όμως η ιδία η φύση του φιλμ. Το γεγονός πως οι δυο καλλιτέχνες επέλεξαν το συγκεκριμένο θέμα από τα χιλιάδες που έχουν γράψει για να στηρίξει την ταινία τους είναι από μόνο του μια ιδιοφυή επιλογή. Γιατί όπως λέει και ο Μπαχ «Βρες στην σωστή νότα στον σωστό χρόνο και η δουλειά έχει γίνει). Από κει και πέρα όμως δεν μένουμε  μόνο στην χρήση της βασικής μελωδίας αλλά και στο πως την εκμεταλλεύονται και την χρησιμοποιούνε για να αποδώσουν τα συναισθήματα το έπακρο. Κι εκεί δεν μπορείς να τους πεις τίποτα. Ολόκληρη η φιλοσοφία της ευρωπαϊκής μουσικής σχολής υπάρχει  στο μέγιστο βαθμό σε αυτά τα δυο μνημειώδη σάουντρακ!!! Πάμε παρακάτω. Του Morricone φυσικά δεν του φτάνει μια ταινία. Είχε επίσης το Tragedy of a Ridiculous Man μια παράξενη δερματική κωμωδία του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι. Και ακριβώς πάνω σε αυτή την αντιφατική φιλοσοφία πάτησε ο Μαέστρος και υπέγραψε ένα σκορ αντιθέσεων με το δραματικό και το κωμικό στοιχείο να εναλλάσσονται στην βασική μελωδία με τρόπο ιδιοφυή και ανεπανάληπτο. Γίγαντας ο Ennio. Το τρίτο του αριστούργημα για το 81 είναι ένα φιλμ του 80 αλλά το 81 είχε ευρεία διανομή. Ο λόγος για το κλασικό αριστούργημα του Αλέξανδρου Δουμά Lady of the Camelias/ La storia vera della signora dalle camelie. Εδώ βλέπουμε έναν Morricone κλασικό χωρις πειραματισμούς που αποπνέει ένα κλασικίζουν αέρα μιας και στηρίζεται εξ ολοκλήρου στην συμφωνική ορχήστρα. Σκορ- έπος με ένα ανυπέρβλητα ευρηματικό θέμα το Fumeria d'oppio όπου και αντικατοπτρίζει πλήρως όλο το παρακμιακό σύμπαν που περιέγραψε τόσο γλαφυρά ο Δουμάς. Άλλο ένα συμφωνικό αριστούργημα από τον Ennio είναι το σάουντρακ της ταινίας La disubbidienza. Πανέμορφο σκορ του Ennio Morricone γι’ αυτό το φιλμ που εκτυλίσσεται στην Φασιστική Ιταλία του μεσοπολέμου. Μελωδίες, μελαγχολία, νοσταλγικό ύφος και συμφωνική ορχήστρα για τον μαέστρο, ο οποίος χρησιμοποίησε δυο  θέματα που είχε γράψει εμπνευσμένος από πίνακες του Λούβρου, το         L' Aphrodite de Milos και A la Villa Adriana. Το cd του Λούβρου κυκλοφόρησε το 1985  παρόλο που αυτά τα δυο θέματα ήταν γραμμένα το 1972 και το 1981. Έτσι λοιπόν τα ακούμε για πρώτη φορά σε αυτήν την ταινία. Το κατασκοπικό θρίλερ Espion, lève-toi με τον Μισέλ Πίκολι έχει ακόμη ένα αλησμόνητο θέμα από τον Γίγα και ενδιαφέρον παραλλαγές με τζαζ περάσματα αλλά δεν προσφέρει κάτι συνταρακτικό. Το Ιταλικό Γουέστερν που σημείωσε μεγάλη επιτυχία με τον Μπανκς Σπένσερ το Occhio Alla Penna/ Buddy Goes West με ένα ινδιάνικο βασικό θέμα χάρμα αυτιών. Σκορ έξω καρδιά χαρούμενο με απίστευτα χορωδιακά αλλά δυστυχώς και με τις γνωστές επαναλήψεις  του μετρ. Τέλος η αμερικάνικη κωμωδία  So Fine αφορά γυναικεία παντελόνια που αφήνουν τους γλουτούς ακάλυπτους. Άλλο που δεν ήθελε το Ιταλικό ταπεραμέντο του μέγιστου συνθέτη για να γράψει ένα βιμπράτο εύθυμο βασικό θέμα και να το διανθίσει με πολλές από τις τεχνικές του αλλά και με ένα ερωτικό θέμα για την κουκλάρα πρωταγωνίστρια Mariangela Melato. Φυσικά δεν λείπουν και στοιχεία ντίσκο που ήταν στις τοπ φόρμες της εκείνη την περίοδο...Ευχάριστος Morricone χωρίς όμως να προσφέρει κάτι νέο και ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτο. Δυο εξαιρετικές προτάσεις από τον Pino Donaggio  ο οποίος συνεχίζει την εξαιρετική του συνεργασία με τον Μπραιν Ντε Παλμα με την ταινία Blow Out. Όπως και τα υπόλοιπα δύο Dressed To Kill και Carrie έτσι κι εδώ ο Donaggio έχει σαν πρώτο στοιχείο τον λυρισμό και την μοναξιά. Αυτό δεν σημαίνει πως λείπουν τα στοιχεία του σασπένς και του τρόμου αλλά ο Ιταλός σε συνεργασία φυσικά και με τον σκηνοθέτη έχουν σαν πρώτη τους επιλογή να αναδείξουν την μοναξιά και την τραγικότητα των καταραμένων ηρώων τους. Στην καθαρόαιμη ταινία τρόμου The Howling ένα πλέον καλτ φιλμ του Τζο Ντάντε είναι πιο επιβλητικός, πιο ατμοσφαιρικός  και έχει και ένα υπέροχο  θέμα μα προτίμησε μια πιο ελαφριά ενορχήστρωση. Πιστεύω πως ήταν μια λανθασμένη επιλογή. Πάμε στον νεαρό και πολύ αγαπητό στην Ελλάδα Nicola Piovani. Βραβείο στο Βερολίνο για το φιλμ εποχής του Mario Monicelli Il Marchese Del Grillo, με τον Alberto Sordi στο ρόλο ενός θρυλικού Μαρκήσιου που κάνει φάρσες και μπλέκει και τον Πάπα σ ‘αυτές! Ο Nicola Piovani έγραψε ένα πολύ ενδιαφέρον σκορ με βάση το ρομαντικό στοιχείο των αρχών του 19ου αιώνα αλλά και την Opera Buffa της ίδιας εποχής με κωμικά και φολκ στοιχεία. Κορυφαία συνεργασία μεταξύ Riz Ortolani και Benny Goodman. Στο Fantasma d'Amore ο Riz Ortolani γράφει ένα πολύ όμορφο μελαγχολικό σκορ για το δράμα του Dino Rissi, με τον Μαστρογιάννη  να βυθίζεται στην τρέλα από το φάντασμα ενός παλιού του έρωτα. Η χημεία του πρωταγωνιστικού ζευγαριού Μαστρογιάννη και της Ρόμυ Σνάιντερ  λειτουργεί καταπληκτικά, και η έμπνευση του Ortolani φτάνει σε υψηλά επίπεδα με τη βοήθεια και του θρυλικού Benny Goodman ο οποίος δίνει ρομαντικό βάθος με το κλαρινέτο του. Σκορ που δεν πρέπει να λείπει από καμιά καλή δισκοθήκη. Επιστρέφουμε στην καλτίλα με το L'aldilà την  δεύτερη ταινία της τριλογίας της Κόλασης από τον Ιταλό σκηνοθέτη Lucio Fulci, και ίσως την καλύτερη, αν και το επίπεδο της παραγωγής δυστυχώς κατεβάζει πολύ τον πήχη. Υπερεκτιμημένο ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, το φιλμ του Fulci εχει αποκτήσει ένα φανατικό κοινό, το οποίο λατρεύει εξίσου και το ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό ομολογουμένως σκορ του Fabio Frizzi. Η μουσική του Frizzi έχει στοιχεία ροκ αλλά και ηλεκτρονικής άμπιεντ μουσικής, με αποκορύφωμα το χορωδιακό φινάλε που είναι τόσο εντυπωσιακό όσο και λυρικό και σίγουρα ασυνήθιστο σε τέτοιου είδους ταινίες. Και κλείνουμε την χρονιά έπος με την ταινία όπου για πρώτη φορά αναφέρεται το όνομα του Τιτανοτεράστιου Τζέιμς Κάμερον. Ο λόγος για το PIRANHA II. Θρυλικό φιλμ για το λόγο ότι αποτελεί την πρώτη ταινία που εμφανίζεται το όνομα του  ως σκηνοθέτη, παρά το γεγονός ότι σύμφωνα με τα λεγόμενά του δεν δούλεψε γι’ αυτό πάνω από δύο εβδομάδες. Ο εκκεντρικός παραγωγός Οvidio Assonitis φόρτωσε ένα συνεργείο Ιταλών στον Κάμερον , ένας εκ των οποίων ήταν και ο συνθέτης  Stelvio Cipriani. Ο Stelvio έγραψε ένα ωραίο σκορ για την ταινία, με ένα βασικό θέμα που από την σκηνή των τίτλων σε προϊδεάζει για το μακελειό που πρόκειται να επακολουθήσει. Θα μπορούσε να το ονομάσει και "Μπαλάντα των Ιπτάμενων Πιράνχας" με λίγη παραπάνω φαντασία. Υπάρχουν φυσικά και οι lounge exotica στιγμές που τόσο αγαπάει ο συνθέτης και τα ελαφριά περάσματα  αλλά αυτό το βασικό θέμα είναι πολύ δυνατό.

OSCAR

Chariots of Fire-Vangelis

Dragonslayer-Alex North

On Golden Pond-Dave Grusin

Ragtime-Randy Newman

Raiders of the Lost Ark-John Williams

Τοπ -10

1.” Raiders of the Lost Ark”- John Williams

2. “The Final Conflict” -“The Salamander”- “Raggedy Man”- “Outland”- Jerry Goldsmith

3.”Lady of the Camelias”-“The Professional”-“Tragedy of a Ridiculous Man”-Ennio Morricone

4. “Escape to victory”- Bill Conti

5. “True Confessions” -“The Woman Next Door”-“Rich and Famous”-George Delerue

6. “The French Lieutenant's Woman” – Carl Davis

7. “Priest of love” – Joseph James

8. ” Lion of the Desert” –  Maurice Jarre

9. “SPHINX” – Michael J. Lewis

10. “Deadly Blessing” – James Horner