1991

1990-1999

                                 (Κορυφαία δεκαετία)

Και περνάμε στην δεκαετία του 90’.Μια σπουδαία δεκαετία για τους σαουντρακαδες και γενικά τους μουσικόφιλους ,η οποία θα σημαδευτεί από τις απανωτές νίκες του Αλαν Μενκεν ενός μουσικού που από το πουθενά θα φτάσει να έχει 8 Οσκαρ!!! (4 μουσικης,4 τραγουδιού).Και αν στα τραγούδια τα βραβεία του ήταν πάνω κάτω δίκαια ,στην μουσική ήταν εξαιρετικά υπερβολικά καθώς υπήρξαν πολύ πιο σπουδαία και πολύπλοκα σκορς. Κι εκεί που έκανε το κορυφαίο του, την ”Παναγιά των Παρισιων” οπού ασφαλώς έπρεπε και να κερδίσει, εκεί το έχασε! Η ακαδημία χωρίζει τις κατηγορίες σε δυο δράμα και κωμωδία η μιουζικαλ και ο Ντανυ Ελφμαν αυτός ο αυτοδίδακτος μουσικός βρίσκεται για πρώτη φορά υποψήφιος και στις δυο κατηγορίες με όχι και τόσο εμπνευσμένα σκορ και αφού οι σπουδαιότερες συνθέσεις του αγνοήθηκαν. Το σάουντρακ του “Τιτανικού” σπάει όλα τα ρεκόρ ,όλα τα κοντέρ ξεπερνώντας σε πωλήσεις ακόμα και το αμύθητο “Star Wars” και μένοντας στην κορυφή ακόμη μέχρι και σήμερα. Και μάλλον για πάντα. Η μονομαχία των δυο γιγάντων θα συνεχιστεί και αυτή την δεκαετία ,αλλά ο Γουίλιαμς θα αρχίσει να ξεφεύγει. Το σιντι πλέον καθιερώνεται και τα 40λεπτα σάουντρακ βινυλιου στην μορφή των σιντι παίρνουν διάρκεια 70’λεπτων με παραπάνω θέματα και παραλλαγές!

        Αναμφίβολα είναι μια σπουδαία δεκαετία καθώς τα μπλοκμπαστερ στην συντριπτική τους πλειοψηφία θα έχουν πλούσιο ορχηστρικό ηχο και έτσι το έδαφος θα μένει ανοιχτό για μια βαθιά και πλούσια μουσική με έντονα συναισθήματα και ποικιλία θεματων. Κάποιες φορές βέβαια το μέτρο θα χαθεί και το αποτέλεσμα θα είναι εντόνως κουραστικό ειδικά στις περιπτώσεις του Ντειβντ Αρλοντ και του Τζων Ντεμπνευ.

     Σε αυτή την δεκαετία θα ξεπεταχτούν νέα ταλέντα  που θα δίνουν αριστουργηματικά σκορ πότε κλασικοτροπα και πότε καινοτόμα και πρωτοπορα. Ο Ντανυ ελφμαν ,ο Πατρικ Ντοιλ,ο Κριστοφερ Γιανγκ ,ο Τζειμς Νιουτον Χαουαρντ,ο Χανς Ζιμερ και ο ιδιοφυής Ελιοτ Γκολντεθαλ θα συνθέτουν μουσικές κοντά στο 9 και στο 10.Μαζι με τους Τζειμς Χορνερ και Αλαν Σιλβεστρι,Χαουαρντ Σορ που ειχαν αφησει τα διαπιστευτήρια τους από τα 80’ και τους γερόλυκους Γουιλιαμς, Γκολντσμιθ, Μορικονε, Μπαρυ συνθέτουν μια ακαταμάχητη ομάδα που πραγματικά περίμενες με αγωνία την κάθε τους δουλειά. Την δυναμική εμφάνιση τους όμως θα κάνουν και τρεις Πολωνοί ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Ο Πραισνερ ,ο μουσικός που μιλάει για την ανθρώπινη μοναξιά όσο κανένας άλλος, ο Ιαν Κατσμαρεκ με τις σπαρακτικές μελωδίες του και τα ανατριχιαστικά του εγχορδα, και πάνω απ’ όλους ο Βοιτσεκ Κιλαρ,ενας μουσικός με γνήσιο ήχο κλασικής μουσικής, οπου μόνο αριστουργήματα θα δώσει.

Στα δυσάρεστα ο ίσως πιο ευαίσθητος και τρυφερός μουσικός που γνώρισε η κινηματογραφική μουσική, ο Ζωρζ Ντελερυ θα κλείσει την αυλαία του, αφού άφησε πίσω ένα τεράστιο και σπουδαίο έργο. Περίπου 300 σαουντρακς, κυρίως για το γαλλικό σινεμά, γεμάτα ευαισθησία, ρομαντισμό, τρυφερότητα, έρωτα και σπαραγμό κυρίως όμως γεύματα αισιοδοξία και λυρισμό, οι συνθέσεις του Ντελερυ είναι ένα πραγματικό ποτάμι ζωής. Είναι αδύνατον κάποιος που χέει εντρυφήσει στο έργο του, να μην γίνει καλύτερος άνθρωπος, να μην αγαπάει πιο βαθιά, να μην ερωτεύεται ακούγοντας τις τόσο σπουδαίες συνθέσεις του! Πραγματικά μεγάλη παρακαταθήκη όχι μόνο στα σάουντρακ αλλά γενικά στην μουσική!

Τέλος η δεκαετία θα κλείσει με μια εξωπραγματική χρονιά όπου σχεδόν όλα τα μεγάλα ονόματα των σαουντακς θα δώσουν ίσως τις καλύτερές τους δουλειες.Ειναι η μοναδική χρονιά οπού ολοι,όχι μόνο ο Γουίλιαμς ,ο Μορικονε και ο Γκολντσμιθ,θα δώσουν σκορ ίδιας κλάσης και ποιότητας, και μάλιστα οι τρεις σωματοφυλακές από δυο ο καθένας,καθιστωστας ετσι τεκεινη την χρονιά την σπουδαιότερη τον τελευταιων 45 χρόνων. Το ημερολόγιο έγραφε 1999!!!

 

 

 

 

 

1991:ΕΛΦΜΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΕΡΠΕΡΑΝ

Αυτό που έκανε ο Πολυδουρης με τους τίτλους αρχής του “Κόκκινου Οκτώβρη” ήταν να ξεπεράσει κάθε προσδοκία. Ο “Ύμνος στον Κόκκινο Οκτώβρη” είναι ένα από τα καλύτερα θέματα στην ιστορία του σινεμά ,μια άριστα υποβλητική σύνθεση που σέβεται απολύτως τις παραδόσεις και το στυλ της Κομουνιστικής πλέον Ρωσίας. Μα και σαν σύνολο είναι ένα υπέροχο άκουσμα τέλεια εναρμονισμένο με την υπόθεση της ταινίας. Και το “Quigley Down Under” είναι ακόμη μια σπουδαία σύνθεση, ένα γουέστερν με μια εκπληκτική μουσική γεμάτη ηρωισμό και ένταση όπως αρμόζει στο είδος. Μουσική γουέστερν κάνει και ο Σιλβεστρι αλλά για ταινία επιστημονικής φαντασίας. Το “Επιστροφή στο μέλλον 3”είναι ένα ακόμη σπουδαίο σάουντρακ. Μια σκάλα πιο κάτω το σικουελ του “Κυνηγού”, που για πολλούς και για μένα θεωρείται η κορυφαία σύνθεσή του, εντυπωσιάζει με τα καινούργια θέματα και την επεξεργασία τους, αλλά δεν είναι ικανό για να σταθεί διπλά στο ασύλληπτης έμπνευσης σκορ της πρώτης ταινίας. Ο Σακαματο με το “Τσάι στην Σαχάρα” του Μπερτολουτσι φτιάχνει μια μελωδία αξέχαστη και αξεπέραστη αλλά και ένα αριστουργηματικό σάουντρακ για τον έρωτα και την απώλεια. Εξαιρετικός και ο Ροσερμαν με το δυναμικό “Ρομποκοπ 2”.Οι Γάλλοι έχουν διπλή παρουσία με την παλιά καραβάνα τον Ντελερυ να δίνει δυο αριστουργήματα το “ Joe Versus the Volcano” είναι μια πλούσια και γεμάτη φως σύνθεσή με άψογη ενορχήστρωση και το “A Show of Force” μια σκοτεινή, απειλητική και τραγική μουσική πράγμα σπάνιο σε ολόκληρη την φιλμογραφια του. Τα φώτα όμως πέφτουν επάνω στο νέο ταλέντο τον Ζαν Κλωντ Πετιτ που με το “Συριανό” υπογραφεί το κορυφαίο του σκορ. Ο George fenton με το “Memphis Belle” είναι πάλι υπέροχος όπως υπέροχος είναι και ο εξαιρετικός Μορικονε με τρία σκορ ,που μπορεί να μην είναι αριστουργήματα ,έχουν όμως την δικιά τους ομορφιά με πολύ ευρηματική ενορχήστρωση και κάποια σπουδαία θέματα. Ο “Άμλετ” του Τζεφιρελι το “Everybody's Fine” του Τορναντορε και το “Crossing the Line” με τον Λιαμ Νισον είναι όλα διαφορετικά μεταξύ τους αλλά παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, κάτι που μπορούμε να πούμε και για τον Μορις Ζαρ με το “Ghost” μια πολύ ρομαντική και τρυφερή μουσική με απρόβλεπτη ενορχήστρωση αλλά και αγωνιώδη ατμόσφαιρα, που έγραψε ιστορία χάρις το τραγούδι που έγραψε ο Αλεξ Νορθ! Ραντυ Νιουμαν με “Avalon” είναι πολύ καλός και Ντειβντ Γκρουσιν με “Havana” πολύ λατιν και τζαζ σε μια από τις καλυτερες δημιουργίες της ελαφράς μουσικής. Ο Τζων Μπαρυ κερδίζει το Οσκαρ με το έπος “Χορεύοντας με τους Λυκους” που πολλοί το θεωρούν μια από τις καλύτερες δουλειές που έχουν γίνει ποτέ, αλλά εγώ τον βρισκω πάλι μονότονο και κουραστικό αν και τέσσερα τουλάχιστον θέματα είναι συγκλονίστηκα. Γουίλιαμς και Γκολντσμιθ δίνουν από ένα αριστούργημα ο καθένας με το “Μόνος στο σπίτι” του πρώτου μια θαυμάσια και πολύ γλυκιά μουσική με ευφάνταστες μελωδίες και ο δεύτερος με ένα σάουντρακ σταθμό στον χώρο του sci-fi. Η “Ολικη επαναφορα” μοιάζει να κλείνει ιδανικά μια τριλογία που άνοιξε με το “Capricorn One” και συνεχίστηκε με το “Outland”.Πέρα όμως από τα αριστουργήματα τους έδωσαν και πιο “δεύτερες” συνθέσεις ,οι οποίες ωστόσο είναι εξαιρετικές.” Gremlins 2: The New Batch” γεμάτο  απρόβλεπτες καταστάσεις και  “The Russia House” ένα τρυφερό και μελαγχολικό δράμα με κάπως όμως ιδιάζουσα ενορχήστρωση, δημιούργησε ο Γκολντσμιθ, και ο Γουίλιαμς το “Presumed Innocen” ένα μονοθεματικο αριστούργημα, και το “Stanley & Iris” μια υπέροχη ρομαντική μουσική. Όμως υπεράνω όλων ο Ντανυ Ελφμαν. Απλά απίθανος -απίστευτος- ανεπανάληπτος. Δεν είναι μόνο ο “Ψαλιδοχερης” ένα κόσμημα της κινηματογραφικής μουσικής, που αργότερα ο ίδιος ο συνθέτης το διασκεύασε σε μουσική για μπαλέτο και που αποτελεί έναν ύμνο στην φαντασία και τον μαγικό και ονειρικό κόσμο του Τιμ Μπαρτον, καθως και τα “Darkman” και  “Dick Tracy” που μπορεί να μην φτάνουν την μεγαλειώδη απλότητα του “Μπατμαν” διαθέτουν όμως άλλες χάρες, πιο “δύσκολη” μουσική,, και μια πιο εσωτερική και εγκεφαλική ανάπτυξη που τα καθιστούν άξια αναφοράς.

 

Winner

Dances With Wolves-John Barry

Nominees

Avalon-Randy Newman

Ghost-Maurice Jarre

Havana-David Grusin

Home Alone-John Williams

 

TOP -10

1.         “Edward Scissorhands”- Danny Elfman

2.         “The Hunt for Red October”- Basil Poledouris

3.         “Cyrano de Bergerac”- Jean-Claude Petit

4.         “A show of force”- “Joe Versus the Volcano”- Georges Delerue

5.          “Darkman”-“Dick Tracy”- Danny Elfman

6.         “Home alone”-John Williams

7.         “The Sheltering Sky” – Ryuichi Sakamoto

8.         “Total Recall”- Jerry Goldsmith

9.         “Amlet”-Ennio Morricone

10.       “Dances With Wolves”-John Barry