Αμερικάνικη Τέχνη: 1988

1988:ΜΟΡΙΚΟΝΕ Ο ΑΔΙΑΦΘΟΡΟΣ

Ο Μπιλ Κοντι υπογράφει κι αυτός το δικό του “star wars” με το “Masters of the Universe” μια δουλειά που μπαίνει ασφαλώς δίπλα στα κορυφαία του είδους. Ο Γουίλιαμς επανέρχεται με δυο θαυμάσιες δουλειές την ατμοσφαιρική και συγκινητική “Αυτοκρατορία του ήλιου” και τις σατανικές “Μάγισσες του Ηστουγκ” και ο Γκολντσμιθ με τέσσερα σάουντρακ αλλά ένα αριστούργημα. Είναι όμως τέτοιας κλάσης και δύναμης που αποτελεί σημείο αναφοράς στα ιστορικά σάουντρακ. Το “Lionheart” είναι μια συμπαγή και εντυπωσιακή δουλειά που συγκαταλέγεται στις κορυφαίες δημιουργίες του μεγάλου συνθέτη. Το Όσκαρ πηγαίνει στην παρέα του ομολογούμενος πολύ καλού “Τελευταίου αυτοκράτορα” Ryuichi Sakamoto, David Byrne, Cong Su και ο Πολυδουρης με το “Ρομποκοπ” μας παραδίδει άλλο ένα δυναμικό σάουντρακ δείγμα της μεγάλης κλάσης του. Ο Ριταρντ Ρομπινς, αυτός ο τόσο υποτιμημένος μουσικός, συνεχίζει τις κλασικοτροπες συνθέσεις του με το εξαιρετικό “Maurice”,ενώ ο Χορνερ δεν βρίσκεται σε καλή κατάσταση καθώς τα “batteries not included” “Project X” είναι απλώς συμπαθητικά. Αυτή τη χρόνια όμως έχουμε και δυο δυναμικές εισόδους από συνθέτες που τα επόμενα χρόνια θα μας δώσουν εξαιρετικά έργα. Ο Τζορτζ Φεντον με το “Cry Freedom” κάνει μια συγκλονιστική δουλειά με αφρικάνικα φωνητικά και ορχήστρα και δημιουργεί ένα εντυπωσιακό σκορ και ο Κριστοφερ Γιανκ καθιερώνεται πλέον σαν ένας πολλά υποσχόμενος δημιουργός με το “Hellraiser” μια συμφωνία τρόμου αν και κάπως συμβατική. Ωστόσο αργότερα θα βρει απολύτως το ύφος του και θα δίνει το ένα αριστούργημα μετα το άλλο. Οι απογοητεύσεις της χρονιάς είναι δυο. Ο Μορις Ζαρ με τα ηλεκτρονικά σκορ “Ολέθρια σχέση” και “Αδιέξοδο” και ο Τζων Μπαρυ με το πιο αδύναμο του Μποντ “ The Living Daylights”. O Μαικλ Κειμεν , με το “Φονικό όπλο” απλά τα σπάει. Ορχήστρα ,ηλεκτρική κιθάρα, σαξόφωνο, πότε ερωτικός και πότε αγωνιώδες και απειλητικός φτιάχνει ένα χορταστικο σάουντρακ για όλες τις προτιμήσεις. To μεγάλο ντέρμπι γίνεται ανάμεσα σε δυο αριστουργήματα που έχουν μείνει ανεξίτηλα στον χρόνο και που έχουν χαράξει τους μουσικόφιλους δεκαετίες τωρα.Ο Αλαν Σιλβεστρι κάνει ίσως την καλύτερή του δουλειά με τον “Κυνηγό”, ένα στοιχιωτικο σάουντρακ με άριστη ατμόσφαιρα λες και έρχεται κατευθείαν μέσα από την απρόβλεπτη και αχανή ζούγκλα και με μια εντελώς δεξιοτεχνική ενορχήστρωση που ισορροπεί ανάμεσα σε δυο τελείως διαφορετικούς κόσμους. ο Σιλβεστρι περιγράφει με τύμπανα, κρουστά και στρατιωτικά θέματα την επίλεκτη ομάδα κομάντος και με απόκοσμους ήχους και παράξενα σχήματα το εξωγήινο τέρας και παντρεύει αυτή την μάχη με ιδιοφυή τρόπο. Από την άλλη η μεγαλοφυΐα του Μορικονε έντυσε μουσικά μια ταραγμένη και βίαιη εποχή. Την εποχή του Αλ Καπονε. Πλούτος θεμάτων, ποικιλία συναισθημάτων, από ηρωισμό (το μαρς των αδιαφθορων),μεχρι απώλεια (ο θάνατος του Μαλοουν),αγωνία (το θέμα στο σταθμό του τρένου),απειλή (ο άνθρωπος με τα σπίρτα) ,μα κυρίως όμως το ασύλληπτης έμπνευσης θέμα του Καπονε και η αξέχαστη οβερτούρα.

ΟΣΚΑΡ

Winner

The Last Emperor-Ryuichi Sakamoto, David Byrne, Cong Su

Nominees

Cry Freedom-George Fenton, Jonas Gwangwa

Empire of the Sun-John Williams

The Untouchables-Ennio Morricone

The Witches of Eastwick-John Williams