Αμερικάνικη Τέχνη: 1987

1987:ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΧΡΥΣΗ ΤΡΙΕΤΙΑ ΤΟΥ ΜΟΡΙΚΟΝΕ

Ο Χερμπι Χανκοκ παίρνει το Όσκαρ για ένα πολύ ωραίο τζαζε σκορ αλλά σιγά τα λάχανα. Τι να πει δηλαδή ο φουκαράς ο Χορνερ που έγραψε τρία αριστουργήματα;;;Το “An American Tail” καρτούν σε παραγωγή Σπιλμπεργκ, που καθόλου καρτουνιστικη μουσική δεν έχει, είναι ένα λυρικό και ευαίσθητο δράμα με στοιχεία περιπέτειας, με μερικές έξοχες εμπνεύσεις και ένα αλησμόνητο τραγούδι. Το “Όνομα του ρόδου” είναι μια υποβλητική, σχεδόν μυσταγωγική και τελείως πνευματική εμπειρία, ενώ το “Αλιενς” ξεχωρίζει για τον ιλιγγιώδη ρυθμό του, τα καθαρά θέματα και την έντονη απειλή. Ο Ροσερμαν βρίσκεται και αυτός σε εξαιρετική κατάσταση με το “Star Trek IV”, ένα από τα καλύτερα της σειράς, αν και κάπως άνισο με κάποια ποπ θέματα και ο Χαουαρντ Σορ παραδίδει μαθήματα για το πώς φτιάχνεται μια τρομακτική και παρακμιακή μουσική βγαλμένη από τους εφιάλτες που βρίσκονται στα βαθύτερα μέρη ενός άρρωστου μυαλού. Η “Μύγα” είναι το απόλυτό του σκορ σε ένα είδος που μεγαλούργησε. Ο Ριτσαρντ Ρομπινς ο μόνιμος συνεργάτης του Τζειμς Αιβορι, κάνει αισθητή με το “Δωμάτιο με θέα” μια κλασικοτροπη μουσική γεμάτη λυρισμό και ευαισθησία. Κλασικοτροπη μουσική γεμάτη χάρη και φαντασία κάνει όμως και ο Φιλιπ Σαντρ με τους “Πειρατές” του Πολανσκι, άλλο ένα σπουδαίο σκορ. Ο Μπιλ Κοντι με το “Καράτε Κιντ 2” είναι πάλι θαυμάσιος και ακόμη καλύτερος, και ο Ντελερυ κάνει διπλό χτύπημα με “Σαλβαδορ” και “Πλατουν”.Και μπορεί στο δεύτερο να αντιγράφει τον Μπαρμπερ και το γνωστό αντάτζιο, στο πρώτο όμως είναι εξαιρετικός, αν και κάπως σύντομος -22’ μόλις λεπτά- ,δίνοντας μέσα από την μουσική του όλο το αδιέξοδο και την τραγικότητα της ιστορίας. Ο Μορις Ζαρ με το “Tai-Pan” δίνει άλλη μια εντυπωσιακή δουλειά με επιρροές από κινέζικη μουσική χωρίς ωστόσο να τον καπελώνει η παράδοση, και προσθέτει άλλο ένα εξαιρετικό σκορ. σκορ και ο Μαικλ Κειμεν ,ο πιανίστας στο “the wall” των Pink Floyd, ένας αντισυμβατικός μουσικός που έχει γράψει κι ένα κονσέρτο για φυσαρμόνικα, και σαξόφωνο συνθέτει το εντυπωσιακό “Χαιλαντερ”. Και περνάμε στους τρεις γίγαντες. Ο Τζων Γουίλιαμς μας δίνει το “SpaceCamp” μια ευχάριστη και δυναμική δουλειά που μέχρι στιγμής έχει περάσει απαρατήρητη χωρίς να της αξίζει ,καθώς είναι σπουδαία. Το έτερον ήμισυ ο Γκολντσμιθ βρίσκεται στα δυο άκρα. Απο τη μια το ελαφρύ ,ποπ “πάθος για το μπάσκετ” με ένα όμως απίστευτο θέμα, και από την άλλη το “Πνεύμα του κακού 2” οπού ξεπερνάει ασφαλώς το πρώτο σε έμπνευση και ενορχήστρωση παντρεύοντας ιδιοφυή ηλεκτρονικά, συμφωνική μουσική και χορωδία. Άλλο ένα σκορ υψηλής κλάσης, μια σκάλα κάτω από την προφητεία. Κακά τα ψέματα όμως η χρονιά είναι του Μορικονε και κανενός αλλού και μόνο για ένα σκορ. Αλλά τι σκορ!!! Από αυτά που μένουν ανεξίτηλα μέσα στο μυαλό σου, που χαράζουν την ψυχή σου και σημαδεύουν τη ζωή σου. Δεν υπάρχει μουσικός παγκόσμιας κλάσης ,από συνθέτη μέχρι σολίστα που να μην στέκεται με δέος σε αυτή την άνευ προηγουμένου σύνθεση που φέρνει δάκρυα στα μάτια από την πρώτη κιόλας νότα.

ΟΣΚΑΡ

Winner

'Round Midnight-Herbie Hancock

Nominees

Aliens-James Horner

Hoosiers-Jerry Goldsmith

The Mission-Ennio Morricone

Star Trek IV: The Voyage Home-Leonard Rosenman