Αμερικάνικη Τέχνη: ΤΑ 5 ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΚΟΡ ΤΟΥ 2022 ΓΙΑ ΤΡΟΜΟΥ/ ΘΡΙΛΕΡ /ΣΑΣΠΕΝΣ

THRILLER /HORROR

1)Pearl -    Tyler Bates, Timothy Williams

Η ταινία αποτελεί prequel του X και αφηγείται την ιστορία του πώς η Περλ έγινε το πρόσωπο που ήταν στο Χ (η γιαγιά  από το απομονωμένο ζευγάρι ηλικιωμένων). Παγιδευμένη στην απομονωμένη φάρμα της οικογένειάς της, η Περλ πρέπει να φροντίσει τον άρρωστο πατέρα της κάτω από την πικρή και ανυπόφορη παρακολούθηση της αφοσιωμένης μητέρας της. Ποθώντας για μια λαμπερή ζωή όπως την έχει δει στις ταινίες, η Περλ βρίσκει τις φιλοδοξίες, τους πειρασμούς και τις καταπιέσεις της να συγκρούονται.
Κι όμως δεν έδωσε η Άνα Ντε Αρμάς την καλύτερη γυναίκεια ερμηνεία για φέτος αλλά αυτό το εξωπραγματικό  πλάσμα η Mia Goth όπου η μοναξιά οι απορρίψεις η αποτυχία και η έλλειψη αγάπης το μετέτρεψαν σε έναν serial Killer. Πότε με κραυγές απίστευτων εκκωφαντικών εκρήξεων θυμού  πότε με ψιθύρους όπως ο συγκλονιστικός μονόλογος 6 λεπτών λίγο πριν ξεχυθεί για να σκοτώσει η Mia Goth έδωσε μια ασύλληπτη ερμηνεία με ένα χαμόγελο που είναι πιο τρομακτικό και από το χαμόγελο του Τζακ Νίκολσον στην Λάμψη.
Η καλύτερη ταινία της Α24, ένα πραγματικό αριστούργημα υψηλής αισθητικής και βαθιάς ανάλυσης, ένα φιλμ που προσεγγίζει με μικροσκόπιο και εξετάζει τι είναι αυτό που μπορεί να διαστρεβλώσει τον ανθρώπινο εγκέφαλο και να τον κάνει να περάσει στην σκοτεινή πλευρά χωρίς επιστροφή.
Η ταινία είναι αργή καθότι το inciting  incident έρχεται στο Midpoint . Μέχρι τότε έχουμε ένα καθαρό set up χωρίς plot points ( σημεία δηλαδή που πάνε την πλοκή μπροστά) για το πως είναι η ζωή της Περλ και ίσως γι’ αυτό να δίνει σε κάποιους την αίσθηση της αργής ταινίας. Πλέον στην σύγχρονη δραματουργία το inciting  incident (το γεγονός που αλλάζει την μέχρι τότε ζωή του ήρωα) συμβαίνει το πολύ μέχρι το πρώτο τέταρτο. Στα μπλοκμπάστερ συμβαίνει στο πρώτο λεπτό.
Στην περίπτωση της Περλ όμως αντί η ταινία να φαντάζει βαρετή είναι ακόμη πιο ενδιαφέρον και αυτό οφείλεται στο γεγονός πως έχουμε ένα εκπληκτικό πραγματικά set up όπως είναι ο χορός με το σκιάχτρο, μα πάνω απ’ όλα η τιτάνια ερμηνεία της Mia Goth που σε κάνει να μην θες να πάρεις το βλέμμα σου από την οθόνη ούτε δευτερόλεπτο. Όταν έχεις τέτοια όπλα σαν την Mia Goth τότε οκ μπορείς να πάρεις τον χρόνο σου και να καθυστερήσεις την εξέλιξη της πλοκής.
Όταν φτάνουμε λοιπόν στο Midpoint που είναι ταυτόχρονα και inciting  incident σε εκείνη την συγκλονιστική σκηνή με μητέρα και κόρη να κάθονται σε ένα τραπέζι και να ανταλλάσσουν κουβέντες που μοιάζουν σαν νάρκες που είναι ταυτόχρονα και υποκριτική μονομαχία με επιρροές από  την τέχνη του θέατρου , οι νάρκες εκρήγνυνται και τα plot points παίρνουν φωτιά.
Η Περλ σαν άλλη Κάρι ξεκινάει ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή και η υψηλή δραματουργία απογειώνεται. Πραγματικά είναι στιγμές που συμπονείς αυτό το δύστυχο πλάσμα που το όνειρό του ήταν να ξεφύγει απ’ αυτή την άρρωστη ζωή της φάρμας, και στιγμές που λες «Εντάξει κάποιος να την αποκεφαλίσει».
Η μουσική είναι των Tyler Bates που έγραψε και την μουσική στο Χ και Timothy Williams που πέρυσι είχε δώσει ένα συγκλονιστικό πορτρέτο για μια άλλη καταραμένη ηρωίδα στο Titane! Ο Timothy Williams είναι ο βασικός ενορχηστρωτής και μαέστρος του Bates όταν ο δεύτερος τον καλεί σε περίπτωση που θέλει να γράψει μουσική για συμφωνική ορχήστρα. Η μουσική τους λοιπόν είναι αριστούργημα!
Ο σκηνοθέτης σεναριογράφος και μοντέρ  Ti West, ακόμη ένας κορυφαίος της νέας χρυσής  γενιάς σκηνοθετών τρόμου (Πελ, Έγκερς Άρτσερ) έδωσε σαφείς εντολές: “Του είπα ( στον Tyler Bates) : ας κάνουμε μια ρομαντική, μελοδραματική, και παλιομοδίτικη μουσική για αυτήν την ταινία. Μια σαρωτική, εκκωφαντική  βασισμένη σε έγχορδα παρτιτούρα που να ενημερώνει τον θεατή από τους τίτλους αρχής ότι το Pearl δεν θα είναι μια υποτονική ή ήσυχη ταινία”.
Οι συνθέτες δήλωσαν: “Η μουσική είναι σε μεγάλο βαθμό ένας από τους κεντρικούς χαρακτήρες της ταινίας και αυτό ήταν σημαντικό. Ξέραμε ότι η μουσική θα βασιζόταν σε μια προσέγγιση του «Παλιού Χόλυγουντ», που στιλιστικά είναι κάτι που αγαπάμε και οι δύο να κάνουμε. Αυτή ήταν μια σπάνια ευκαιρία να γράψω μια λυρική παρτιτούρα όπου το κύριο θέμα αντικατοπτρίζει  όλη τη μυριάδα συναισθηματικών και ψυχολογικών διακυμάνσεων  από την αρχή μέχρι το τέλος».
Και η μουσική είναι αυτό ακριβώς. Ότι διαβάσατε. Μια έντονη προσκολλημένη και στοχευμένη παρτιτούρα πάνω στο τόσο πολύπλοκο ψυχογράφημα της Περλ.
Ξεκινάει λοιπόν με το μαγευτικά λυρικό φωτεινό φιλικό και αισιόδοξο θέμα “Pearl Main Titles” των τίτλων αρχής που αντικατοπτρίζει  τα όνειρα της Περλ να γίνει σταρ του Χόλυγουντ για να ξεφύγει από την τυραννική καταπίεση της μητέρας της. Η υφή του έχει κάτι από το λυρικό στοιχείο του Τζων Μπάρι, του John Williams και των συνθέτων του 1930 κυρίως του Γουάξμαν!
Αυτή η μελωδία θα τεμαχιστεί κατά την διάρκεια του σκορ και θα ακούγονται σκοτεινές φράσεις της υπογείως. Όπως ακριβώς και στην ταινία έτσι και το σκορ μέχρι την μέση, μέχρι δηλαδή το track 11 χτίζει ένα ναρκοπέδιο που είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμο να ανατιναχθεί. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως έχουμε μια βαρετή μουσική αγωνίας. Όλα είναι μελετημένα με μοιρογνωμόνιο και διαβήτη. Οι ζοφερές και υποχθόνιες κινήσεις της ορχήστρας  θα συμπορευτούν με το θέμα της Περλ το οποίο θα εμφανίζεται διστακτικά και ντροπαλά με νύξεις είτε από σόλο βιολί είτε από τσέλο. Σε αυτό το Χερμανικό στυλ γραφής σε στυλ Ψυχό και vertigo με τα έγχορδα να παραμονεύουν, να περιμένουν μια στιγμή έκρηξης για να πάρουν φωτιά, θα κάνουν παρέμβαση δυο εξαιρετικά cues τα οποία συμβαδίζουν με διαφορετικά συναισθήματα, όπως είναι η σεξουαλική διαστροφή και ο αγνός έρωτας.
Το ένα είναι το βαλς στην κλασική σκηνή όπου η Περλ χορεύει και ερωτοτροπεί με το σκιάχτρο, όπου ο εύθυμος χορός κρύβει  βαθύτερα κάτι πολύ άρρωστο και η μουσική εκφράζει ακριβώς αυτό με τα κύμβαλα να τονίζουν τον οργασμό της, και το δεύτερο είναι το cue The Projectionist όπου είναι στην ουσία ένα love theme -Χερμανικό φυσικά-στα πρότυπα του Vertigo το οποίο εκφράζει τα αισθήματα που έχει η Περλ για το αγόρι που χειρίζεται την μηχανή προβολής στο σινεμά.
Η μουσική έκρηξη έρχεται όπως και στην ταινία στο Midpoint του σκορ στο φοβερό τσακωμό με την μανά που είναι σαν να παρακολουθούμε μια θεατρική παράσταση υψηλού επιπέδου με κινηματογραφικούς όμως κανόνες. Στο cue The Whole World Is Gonna Know My Name τα έγχορδα ξεσπούν όπως ξεσπά και η Περλ σε μια καταιγιστική έκρηξη θυμού αφού η μητέρα της δεν την αφήνει να πάρει μέρος στην οντισιόν που μπορεί να της αλλάξει την ζωή.
Από κει και πέρα η κάθοδος προς την άβυσσο και την τρέλα έχει αρχίσει και αυτό φαίνεται στα πολύ ζοφερά και έντονα  “What About Your Dog" και "The Red Dress" τα οποία είναι και τα τρία αριστουργηματικά και εκφράζουν θαυμάσια τα δολοφονικά ένστικτα της Περλ.
Ευτυχώς παίρνουμε μια ανάσα με το cue Hot House Rag που είναι ένα χορευτικό ιντερλούδιο που ακούγεται καθώς η Περλ παίρνει μέρος στην ακρόαση. Το ΟΧΙ όμως των κριτών σε μια ακόμη συγκλονιστική σκηνή την τσακίζει και η Mia Goth τερματίζει την υποκριτική. Από κοντά και η μουσική. Στο cue  We’re Looking For Something Different το θέμα της Περλ το φωτεινό και αισιόδοξο που ήταν στην αρχή και το λυρικό γεμάτο όνειρα και φιλοδοξίες μετατρέπεται σε δραματικό. Το όνειρο έγινε εφιάλτης και αυτή η λεπτή κόκκινη κλωστή ανάμεσα στην τρέλα και το λογικό κόπηκε οριστικά. Η σκοτεινιά της αιωνίας νύχτας που λέει και ο Πόε την τύλιξε.
Το cue που συνοδεύει τον σαρωτικό και ασύλληπτο μονόλογο της Περλ που αποτελεί μια λαμπρή στιγμή στην σύγχρονη αλλά και κλασική υποκριτική  I Should Probably Get Going είναι απλά η γαληνή πριν την καταιγίδα.
Το επόμενο track A Bicycle And An Axe γίνεται κι αυτό σαν τα εφιαλτικά “The Whole World Is Gonna Know My Name” “What About Your Dog" και "The Red Dress.
Το σκορ κλείνει με το θέμα της Περλ πάλι λυρικό και χαρούμενο όπως στην αρχή αυτή την φορά όμως έχει προστεθεί χορωδία και φυσικά είναι ειρωνικό και πάει κόντρα στην οθόνη μιας και συνοδεύει ένα από τα καλυτέρα πλάνα στην ιστορία του horror cinema . Αυτό το πρόσωπο της Mia Goth με την χαρμολύπη ζωγραφιστή στην φάτσα της, αυτό το αλά Τζακ Νίκολσον αρρωστημένο χαμόγελο που συνδυάζεται με δάκρυα αποτυπώνει σε όλο του το εύρος την παράνοια, την αρρώστια την τρέλα, την ψυχοπάθεια, την σχιζοφρένεια όπως θέλετε πείτε το αυτής της τραγικής ηρωίδας που σιγά σιγά μετατράπηκε σε έναν αιμοσταγή δολοφόνο.
Ραψωδία για μια καταραμένη. Καλή ακρόαση.
2) Overwhelm the Sky - Costas Dafnis

H ταινία είναι ένα τρίωρο ασπρόμαυρο νεονουάρ εξευτελιστικά χαμηλού προϋπολογισμού (Περίπου 40.000 δολάρια) το οποίο είναι μια ελεύθερη διασκευή του μυθιστορήματος  του Charles Brockden Brown που είναι γραμμένο το 1799 Memoirs of a Sleepwalker. Η ταινία  αφηγείται την ιστορία του Eddie, ενός ραδιοφωνικού παρουσιαστή  που πηγαίνει στο Σαν Φρανσίσκο για να παντρευτεί την αδερφή του καλύτερου φίλου του. Ωστόσο, λίγο πριν την άφιξή του, ο καλύτερός του φίλος βρίσκεται δολοφονημένος στο Golden Gate Park, σε κάτι που η αστυνομία εικάζει πως ήταν μια απλή ληστεία που πήγε στραβά. Ο Έντι πιάνει δουλειά ως παρουσιαστής μεταμεσονύκτιας εκπομπής στο ραδιόφωνο και αρχίζει να έχει εμμονή με τον θάνατο του φίλου του. Τελικά έρχεται σε επαφή με έναν υπνοβάτη με μυστηριώδες παρελθόν ο οποίος  μπορεί να έχει κάποια σχέση με το έγκλημα.
Σκορ αποκάλυψη – συνθέτης αποκάλυψη. Ο Έλληνας δημιουργός Κώστας Δάφνης ένας νέος μουσικός κλασικής μουσικής παρέδωσε μια σχεδόν  ατονική παρτιτούρα που περιγράφει αυτή την παρακμιακή αλλά και κάπως μεταφυσική ατμόσφαιρα με όρους μουσικούς χωρίς ποτέ να ξεπέφτει στην ευκολία του sound design όπως κατακλύζεται στις μέρες μας από την mainstream παραγωγή. Και πως θα μπορούσε αλώστε μιας και ο σκηνοθέτης δήλωσε πως σιχαίνεται το drone music και το sound design.
Τρομερά γοητευτικό απόκοσμο και σε ορισμένα σημεία σαγηνευτικό ο Δάφνης δημιούργησε ένα καθαρόαιμο εξπρεσιονιστικό σκορ που στόχος του δεν είναι να περιγράψει τους χαρακτήρες με leitmotifs αλλά να σκεπάσει το μέρος και τους ανθρώπους που ζουν εκεί με μια στοιχιωτική ατμόσφαιρα. Και το πετυχαίνει 100% έχοντας θαυμάσια cues στο οπλοστάσιο του όπως τα Faceless Hordes για πιάνο και τσέλο, το μεθυστικό  Nocturnal Wanderings που δίνει ένα τόνο απόκοσμο χάρις τα φωνητικά και το  Fallen Territory που θυμίζει τα εξαιρετικά σοφιστικέ action cue του Μάικλ Κέιμεν.
Θυμηθείτε αυτό το όνομα.
3)The Outfit - Alexandre Desplat

Το The Outfit είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του βραβευμένου με Όσκαρ σεναριογράφου -The Imitation Game -  Graham Moore. Η ταινία διαδραματίζεται στο Σικάγο τη δεκαετία του 1950 και πρωταγωνιστεί ο ανεπανάληπτος  Mark Rylance που υποδύεται τον Leonard Burling, έναν Άγγλο ράφτη που διατηρεί ένα κατάστημα σε μια γειτονιά που προστατεύεται από την ιρλανδική μαφία. Μια νύχτα εχοται τα πανω κάτω και ο Leonard θα πρέπει να ξεγελάσει την επικίνδυνη ομάδα μαφιόζων για να επιβιώσει. Έτσι ξεκινά ένα θρίλερ  που περιλαμβάνει πληροφοριοδότες του FBI, μυστικές κασέτες, προσωπικές αντιπαλότητες, διπλούς πράκτορες και δολοφονίες.
Θαυμάσια ταινία με θαυμάσια μουσική από τον αεικίνητο Alexandre Desplat ο οποίος εμπνέεται από την Τζαζ  και δημιουργεί μουσική σασπένς χωρίς να είναι στάσιμη. Υπάρχουν πολλές ομοιότητες στην υφή με τα αριστουργήματα του  Ghost writer και Κατηγορώ, καθώς κυριαρχούν  η χρήση τυμπάνων , ο στακάτος ρυθμός, η κλιμακούμενη ένταση, η ασφυκτική πίεση που ολοένα και αμβλύνεται  και η μέγγενη που είναι έτοιμη αναπάσα στιγμή να πνίξει τον ηρώα. Όμως εδώ έχουμε τους χρωματισμούς της Τζαζ που κάνει το σκορ ακόμη πιο σοφιστικέ γυρνώντας μας πίσω στην δεκαετία του 70 και στο σινεμά της παράνοιας, χωρίς φυσικά να υπάρχουν οι καινοτομίες , η ατονικότητα και οι τολμηρές προτάσεις των Small και Shire . Είναι ένα τυπικό σκορ του Ντεσπλάτ ο οποίος είναι εδώ σε πολύ καλή φόρμα.
Το κυρίως του θέμα είναι από τα καλύτερα που έχει δημιουργήσει πότε ο Ντεσπλάτ και είναι ένα λεπτεπίλεπτο Τζάζυ θέμα που κρύβει όμως πολλή ένταση μέσα του και αποτυπώνεται στην ταινία με τον καλύτερο τρόπο μιας και συνοδεύει την σκηνή με ένα series of shots που αποτυπώνουν τον κόσμο του μόδιστρου. Ντελικάτο και φίνο με pizzicato στα έγχορδα, κύμβαλα, κοντραμπάσο και πιάνο να εκτελούν μια σύνθεση χωρίς κορύφωση ώστε να αποδοθεί καλύτερα ο λαβύρινθος στον οποίο είναι μπλεγμένος ο πρωταγωνιστής.
Για να πάρουμε μια ανάσα από την αγωνία ο συνθέτης καταφεύγει με εξαιρετικά αποτελέσματα σε συνθέσεις που προσδίδουν μια ηρεμία μια εσωτερικότητα και μια χαλάρωση πριν την καταιγίδα, όπως αυτό χρωματίζεται  στο εξαιρετικό  truck The Next Morning όπου το βασικό θέμα είναι πολύ ευχάριστο  και στα cues Snow Globe, English, I Had a Daughter, όπου είναι θέματα αργά και δραματικά ενώ στο English το βασικό του θέμα ερμηνεύεται από ένα βιολί τα οποία μαρτυρούν  την μοναξιά του ήρωα. Μια άλλη υπέροχη στιγμή είναι το δυστυχώς σύντομο Handkerchiefs όπου το βασικό θέμα γίνεται βαλς!
Αυτή τη τεχνική της μη κορύφωσης θα την συναντήσουμε και  σε  άλλα εξαιρετικά θέματα σασπένς  όπως  το A Long Night, The Coat, The Explanation, Wounded όπου το ταμπούρλο εχει τον πρώτο λόγο και είναι σαν ένα μαρς και το I’ll Break Your Arms στο οποίο κυριαρχούν τα φλάουτα!
Η ιρλανδέζικη μαφία δεν χρωματίζεται καθόλου με έθνικ στοιχεία και αυτό μπορεί να ενοχλήσει τους ψείρες, αλλά πιστεύω ότι έκανε καλά ο Ντεσπλάτ που διείσδυσε στα συναισθήματα και την ατμόσφαιρα και όχι στο εθνικό στοιχείο. Η κόντρα του ήρωα θα μπορούσε να είναι με οποιαδήποτε μαφία οπότε κατά την άποψή μου δεν χρειάζεται το έθνικ στοιχείο. Οι αποχρώσεις της Τζαζ φτάνουν για να δημιουργήσουν ένα κλειστοφοβικό κλίμα και μια υπόκωφη ένταση όπου τα πάντα είναι σε τεντωμένο σχοινί. Χωρίς να έχει την δύναμη και το νεύρο των Ghost writer και Κατηγορώ το The Outfit κλείνει ιδανικά την τριλογία θρίλερ - σασπένς με την τζαζ να προσδίδει έναν φρέσκο αέρα και να συμπληρώνει ιδανικά τα υπόλοιπα δυο. Έτσι κι αλλιώς από δω και πέρα είναι σίγουρο πως ο Ντεσπλάτ με τόσο όγκο δουλειάς που έχει δώσει  πάντα θα έχουμε την αίσθηση ότι κάπου τον έχουμε  ξανακούσει. Εξαίρεση ίσως αποτελέσει ο Πινάκιο μιας και θα είναι η πρώτη του απόπειρα στο μιούζικαλ.
4) Nope – Michael Abels

Οι κάτοικοι ενός απομονωμένου ράντσου στην ενδοχώρα της Καλιφόρνια μαρτυρούν μια ασυνήθιστη και ανατριχιαστική ανακάλυψη που προέρχεται από ένα εξωγήινο πολιτισμό.
Τρίτη συνεργασία για Πιλ και Άμπελς και όπως πάντα η μουσική του Άμπελς γράφει εκπληκτικά μέσα στην ταινία. Ο Πιλ είναι ένας πολύ μουσικός σκηνοθέτης που γράφει ολόκληρες σκηνές που τις υποστηρίζει μόνο η μουσική. Εδώ το σκορ είναι εκπληκτικό και σαν άλμπουμ το καλύτερο του Άμπελς.
Το σκορ χωρίζεται σε τρεις πράξεις σε τρία μουσικά μέρη. Το πρώτο είναι ο κόσμος των ανθρώπων που περιγράφεται μουσικά με φιλικά ζεστά δραματικά και ηρωικά χρώματα όπως είναι τα cues Haywood Ranch, Jupiter’s Claim, Brother Sister Walk, Growing Up Haywood, The Oprah Shot, The Star Lasso Expeeerrriii, A Hero Falls και Nope που είναι και το ομώνυμο θέμα. Το Nope, το Jupiter’s Claim, και το The Star Lasso Expeeerrriii είναι μουσικές γουέστερν. Το πρώτο με το σφύριγμα φέρνει στον νου τον Μορικόνε, το δεύτερο με την ρωμαλέα του υπόσταση τον Μπερνστάιν, ενώ το τελευταίο έχει κάτι από τον λυρισμό του Γκόλντσμιθ. Τα Haywood Ranch, The Oprah Shot, Brother Sister Walk, και  Growing Up Haywood είναι φιλήσυχα με δραματικές πινελιές και μελαγχολικές φράσεις και περιγράφουν την ήρεμη ζωή του ράντσου ενώ σε ένα πιο βαθύ επίπεδο μπορεί να διακρίνει κάποιος ένα μυστήριο να κοχλάζει. Το A Hero Falls που είναι και το κορυφαίο αυτής της θεματικής είναι ένα αριστουργηματικό cue που με την τεχνική του escalation χτίζει ένα υπέροχα μελαγχολικό θέμα που κορυφώνεται σε μια δραματική στιγμή για να τονίσει την αυτοθυσία του ήρωα.
Η δεύτερη ενότητα είναι η περιγραφή του εξωγήινου πολιτισμού και αυτό γίνεται με track αγωνίας και ατμοσφαίρας σαν να βρυχάται ο ουρανός και προετοιμάζουν την σύγκρουση των δυο κόσμων. Εδώ έχουμε πολλά cues που είναι στατικά και κρατάνε σχεδόν όλο το πρώτο μέρος της track list . Εδώ μπορεί κάποιος να διαπιστώσει την λεγόμενη κοιλιά και να σκιπάρει αρκετά cues. Παρόλο που έχουμε μια πολύ επιδέξια ενορχήστρωση, έχουν επιστρατευτεί ακόμη και χορωδίες, και υπάρχει μια παλιομοδίτικη γραφή που θυμίζει έντονα Στενές επαφές τρίτου τύπου δεν διακρίνεται μια τόλμη ή κάποια νέα πρόταση. Arena Attack και It’s in the Cloud είναι τα καλύτερα αυτού του μέρους.
Στην τρίτη ενότητα όμως που έχουμε την σύγκρουση των δυο κόσμων μέσα από action cues, εκεί βγάζεις το καπέλο στον Άμπελς μιας και το ένα είναι καλύτερο από το άλλο.  Αρίστη γραφή για ορχήστρα που αναδεικνύει  όλα τα όργανα πολύ καθαρά, εκκωφαντικές στιγμές από χάλκινα οικονομία και μελωδία είναι τα χαρακτηριστικά της . Η δράση ξεκινάει στο Preparing the Trap ένα πολύ ρυθμικό και μελωδικό cue που οι κινήσεις στα έγχορδα θυμίζουν  Τζιακίνο (Lost) ενώ το Man Down θυμίζει  Γουίλιαμς (war of the worlds)
Όλα τα cues αυτού του μέρους είναι θαυμάσια μα κατά την γνώμη μου το κορυφαίο είναι The Run (Urban Legends) και είναι ένα θέμα που ο Άμπελς έγραφε κατόπιν παραγγελίας από τον Οργανισμό Sphinx και το έκανε πρεμιέρα με το Harlem Quartet και την Sphinx Symphony στον ετήσιο Διαγωνισμό Sphinx τον Φεβρουάριο του 2012. Ο Abels περιγράφει το κομμάτι ως «γεύσεις πολλών μορφών αμερικανικής μουσικής, συμπεριλαμβανομένης της ροκ , jazz, hip-hop και EDM». Χάρις λοιπόν αυτό το θέμα, που είναι και το κορυφαίο του σκορ, ξεκίνησε η συνεργασία του συνθέτη με τον σκηνοθέτη μιας και ο Πιλ όταν το άκουσε το 2012 πήγε και ζήτησε από τον Άμπελς να του γράψει το σκορ της πρώτης του ταινίας Get out. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ο Πιλ καταθέτει λοιπόν ένα φόρο τιμής σε αυτό το θέμα μιας και ακούγεται στην έξοχη σκηνή που ο ήρωας πάνω στο άλογό του καταδιώκει το «φαινόμενο» και γράφει τόσο τέλεια που σε βάζει ακόμη περισσότερο μέσα στην ταινία ταυτίζοντάς σε με τον ήρωα προκαλώντας σου έτσι ανατριχίλα! Τρομερά ρυθμικό, με επιθετικά έγχορδα να κινούν τα νήματα και με κρουστά και τύμπανα να προσάπτουν ένα σχεδόν latin ρυθμό την ώρα που τα χάλκινα θριαμβολογούν . Μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή του μπορείτε να ακούσετε στο cue Em & Angel Fly.  Σούπερ!!!
5)L’ innocent – Gregoire Hetzel

Όταν ο Άμπελ μαθαίνει ότι η μητέρα του πρόκειται να παντρευτεί έναν άντρα στη φυλακή, φρικάρει. Με τη βοήθεια της καλύτερής του φίλης, θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να την προστατεύσει.
Η Κληρονομιά του Μπέρναρντ Χέρμαν συνεχίζει να εμπνέει και μάλιστα με ένα πολύ θαυμαστό τρόπο. Ο Γάλλος συνθέτης βέβαια σε πολλά του σκορ έχει αποτίνει φόρο τιμής στον μεγάλο δάσκαλο και το συγκεκριμένο δεν ανήκει στις εξαιρέσεις. Όλα τα καλούδια του μουσικού ύφους του Χέρμαν είναι εδώ σε βαθμό που η προσωπικότητα του Hetzel να περνάει λίγο στα πίσω. Όμως στο αριστουργηματικό cue Filature sur les quais γραμμένο δεξιοτεχνικά για έγχορδα δείχνει πόσο σπουδαίος μουσικός είναι.
Το σκορ εκτός από την Χερμανική του νοοτροπία έχει και υπέροχες στιγμές τζαζ όπως cue είναι το Τζαζικο Fuite de Michel et Abel πολύ ενεργητικό με harpsichord που θυμίζει Ιταλικό 70ς και το L'aquarium με το σαξόφωνο να ντύνει μελαγχολικά τις εικόνες. Εξαιρετικός συνθέτης ο Hetzel αξίζει την προσοχή σας.
ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΧΩΡΙΣ ΑΞΙΟΛΟΓΙΚΗ ΣΕΙΡΑ

1)Lady Usher – Michael Gordon Shapiro

Στηριγμένη στο διήγημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε The Fall of the House of Usher ετούτη η ερασιτεχνική ταινία χαμηλής παραγωγής διασκευάσθηκε σαν ένα σύγχρονο ψυχολογικό θρίλερ και αφηγείται την ιστορία της Μόργκαν, της κοπέλας του Roderick που εμφανίζεται απροειδοποίητα στο σπίτι των Usher. Φυσικά η μάνα δεν την βλέπει με καλό μάτι και έτσι αρχίζει ο πόλεμος. Στην μουσική έχουμε τον Michael Gordon Shapiro ο οποίος στηρίχτηκε σε κουαρτέτο εγχόρδων για να τονίσει το μυστήριο και για την τρυφερότητα πρόσθεσε άρπα και ακουστική κιθάρα. Το θέμα της Μόργκαν, είναι ένα πανέμορφο μελαγχολικό και πολύ μελωδικό θέμα με το βιολί και την κιθάρα να έχουν τον πρώτο λόγο.

2)Death Of the Nile – Patrick Doyle

Συνέχεια της επιτυχίας Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές από τον Κένεθ Μπράνα που προσπαθεί να δώσει μια νέα πνοή στα έργα της Αγκάθα Κρίστι. Φυσικά στην μουσική συναντάμε και τον μόνιμο συνεργάτη του, τον βρετανό Πάτρικ Ντόιλ, ο οποίος έχει γράψει ένα πάρα πολύ καλό σκορ. Ο Ντόιλ έγραψε 4 βασικά θέματα από τα οποία τα 2 είναι αριστουργηματικά και είναι love themes. Το ένα θυμίζει Τζων Μπάρι και το άλλο Έλμερ Μπερνστάιν και είναι τα δυο τελευταία τρακ του άλμπουμ. Μάλιστα το τελευταίο είναι χωρισμένο σε δυο μέρη. Το πρώτο μέρος θυμίζει Έλμερ Μπερνστάιν και χρόνια της αθωότητας και το δεύτερο μέρος είναι το θέμα του Πουαρό.

Το τρίτο θέμα είναι το θέμα της Jackie She’s Back το οποίο χρωματίζει τέλεια την φυσιογνωμία της καθότι είναι μυστηριώδες και σαγηνευτικό και δεσπόζει σε πολλές παραλλαγές καθόλι την διάρκεια του σκορ. Το τέταρτο θέμα είναι το θέμα της Αιγύπτου όπου αυτό φαίνεται σε δυο εντυπωσιακά και επιβλητικά cues όπως είναι τα θέματα The Pyramids και Abu Simbel. Αυτά τα 5 tracks λοιπόν είναι εξαιρετικά στην ιδέα τους την σύλληψη και την ανάπτυξη τους. Από κει και πέρα υπάρχουν υποστηρικτικές στιγμές πολύ καλές όπως είναι το Suspects που είναι γεμάτο σασπένς ,αλλά κατά την άποψή μου αυτοί οι θεματικοί άξονες δεν είναι ικανοί να κρατήσουν το ενδιαφέρον του θεατή για 65 λεπτά και το αποτέλεσμα κουράζει. Στα 45 λεπτά άλμπουμ, όπως τα κυκλοφορούσανε παλιά θα ήταν μια ακόμη εξαιρετική δουλειά από τον Ντόιλ . Πάντως μέσα στην ταινία η υποστήριξη είναι αριστουργηματική.

3)THE EXORCISM OF GOD - Elik Álvarez and Yoncarlos Medina

Ένας Αμερικανός ιερέας που εργάζεται στο Μεξικό δαιμονίζεται κατά τη διάρκεια ενός εξορκισμού και καταλήγει να διαπράξει μια τρομερή πράξη. Δεκαοκτώ χρόνια αργότερα, οι συνέπειες της αμαρτίας του επιστρέφουν για να τον στοιχειώσουν, εξαπολύοντας τη μεγαλύτερη μάχη μέσα του.

Συναρπαστικό σκορ από τους Elik Álvarez and Yoncarlos Medina για μια μέτρια ταινία που έχει όλα τα καλούδια ενός θρησκευτικού σκορ. Χορωδίες, ψίθυρους, κλιμακούμενα θέματα, μελαγχολικές φράσεις και λυρικές κορυφώσεις.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα των συνθετών, για να αποτυπώσουν τις ενοχές του ιερέα και τις εσωτερικές του διαμάχες προσλάβανε τον μουσικό προγραμματιστή Cosme Liccardo ώστε να δημιουργήσει ενοχλητικές υφές και περίπλοκους κρουστικούς ήχους από μια ποικιλία σπάνιων μουσικών οργάνων όπως αυτό διαφαίνεται στο cue I am Balban.

Για τις δυνάμεις του κακού οι δυο συνθέτες κάλεσαν την multidisciplinary Leonor Lanza να δανείσει την φωνή της ώστε να τονίσει την παρουσία του Διαβόλου όπως αυτό διαφαίνεται σε πολλά cues με πιο χαρακτηριστικό το εφιαλτικό You Like to watch.

Μια μείξη αυτών των δυο αυτών στοιχείων είναι τα καταπληκτικά cues Kyrie Eleison και The Exorcism.

Ενώ όταν το δράμα κορυφώνεται και αναδεικνύεται η αξία της συγχώρεσης οι συνθέτες καταφεύγουν στην συμφωνική μουσική και την ορχήστρα της Βουδαπέστης γράφοντας ένα καταπληκτικό δραματικό θέμα όπως αυτό είναι το ομώνυμο cue The Exorcism of God. Αυτό και το Confession κατά την γνώμη μου είναι δυο αριστουργηματικά δραματικά θέματα.

Το αποτέλεσμα είναι πολύ γοητευτικό και ατμοσφαιρικό , αν και κάπως στατικό, μα τα 4 τελευταία cues που αποτυπώνεται με θαυμαστό τρόπο η μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό, συναρπάζουν με την μίξη όλων των προηγουμένων στοιχείων.

4)X - Tyler Bates, Chelsea Wolfe

Το 1979, μια ομάδα νεαρών κινηματογραφιστών ξεκινάει να γυρίσει μια ταινία πορνό στην επαρχία του Τέξας, αλλά όταν οι απομονωμένοι, ηλικιωμένοι οικοδεσπότες τους πιάνουν στα πράσα, η ομάδα αρχίζει και παλεύει για τη ζωή της.

Θαυμάσια ταινία τρόμου από την Α24 που είναι εγγύηση και η οποία αποτελεί έναν φόρο τιμής στις αντίστοιχες ταινίες των 70ς και 80ς και κυρίως στα Παρασκευή και 13 και Texas Chainsaw Massacre του Χούμπερ με μια ξεραΐλα και αρρωστημένη ατμόσφαιρα που σε πνιγεί από το πρώτο δευτερόλεπτο. Η εξαιρετική ταινία δεν είναι απλώς μια άσκηση φόρμας όπως το Texas Chainsaw Massacre ή απλά ένα fun horror film όπως το Παρασκευή και 13, αλλά κινείται σε πιο βαθιά επίπεδα και αποτελεί ένα συγκλονιστικό σχόλιο πάνω στον συντηρητισμό και την θρησκοληψία του Αμερικανικού νότου προσφέροντας ένα ανοικτό φινάλε. Το φιλμ χωρίζεται σε δυο μέρη με το πρώτο να χτίζει την αγωνία και το σασπένς με άριστη πλανοθεσία και μοντάζ δίνοντας έναν υπόγειο ρυθμό στο φιλμ σαν να είναι ένα ηφαίστειο που βρυχάται. Στο δεύτερο μέρος που αρχίζει το μακελειό, το σπλάτερ μπορεί να ενοχλήσει πολλούς αλλά αυτή η ισορροπία ανάμεσα στην ατμόσφαιρα και το αίμα δένει κι έτσι η σφαγή που συμβαίνει είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Στην μουσική συναντάμε τους Tyler Bates, γνωστό από τις μπλοκμπάστερ δουλειές του Κόναν, 300 κ.α και την gothic rock, τραγουδίστρια Chelsea Wolfe. Η συνύπαρξη και των δυο βγάζει ένα τρομακτικά ενδιαφέρον σάουντρακ που στηρίζεται κυρίως στα φωνητικά τα οποία λειτουργούν πότε σαν εφιαλτικοί ψίθυροι για να σε καταβάλουν, πότε σαν νανούρισμα για να σε υπνωτίσουν, πότε σαν σεξουαλικά υπονοούμενα για να δέσουν με το θέμα της ταινίας, πότε σαν ύμνοι για να σε προετοιμάσουν για μια κατάβαση στην κόλαση και πότε σαν κραυγές για να σε ανατριχιάσουν. Η αλληλεπίδραση των φωνητικών με μια μπάντα από ηλεκτρική κιθάρα ντραμς πιάνο και ηλεκτρονικούς ήχους μας φέρνουν στο μυαλό τους Goblin χωρίς φυσικά να είναι τόσο εκκωφαντικοί. Υπάρχει βεβαίως sound design το οποίο ευτυχώς έχει μια πολύ διακριτική παρουσία.

Αριστουργηματική ταινία θεϊκή φωτογραφία και ένα τρομακτικά ενδιαφέρον σκορ που αν και μονότονο σε κρατάει διαρκώς σε εγρήγορση.

5)AVENGED - Cesar Benito

Ένα κωφό κορίτσι κακοποιείται από μια συμμορία αλλά όταν το αιμοδιψές πνεύμα ενός πολεμιστή Απάτσι κατοικεί στο άψυχο σώμα της τους παίρνει ο διάολος.

Χαμηλής παραγωγής ταινία τρόμου του 2013 που το σκορ της κυκλοφόρησε φέτος. Ο πολύ ικανός πορτογάλος συνθέτης Cesar Benito έχει επιστρατεύσει ινδιάνικα φλάουτα και φωνητικά για το πνεύμα που καταλαμβάνει το σώμα της γυναίκας, ενώ για το δράμα της καταφεύγει σε στιβαρές συνθέσεις με κορυφαίο cue το Burn in peace όπου είναι και μια πανέμορφη λυρική σύνθεση. Τέλος για τις σκηνές τρόμου και περιπέτειας έχει καταφύγει σε κρουστά ηλεκτρικές κιθάρες και ηλεκτρονικούς ήχους με κορυφαίο cue το ρυθμικό barbed wire.

6)Crimes of the future – Howard Shore

Οι άνθρωποι προσαρμόζονται σε ένα συνθετικό περιβάλλον, με νέους μετασχηματισμούς και μεταλλάξεις. Με τη σύντροφό του Caprice, ο Saul Tenser, προβάλλει δημόσια τη μεταμόρφωση των οργάνων του σε παραστάσεις avant-garde.

Η πολυαναμενόμενη επιστροφή του Κρονεμπεργκ άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις μιας και δείχνει να μην έχει ξεχάσει αυτή την παγερή ατμόσφαιρα με τους υπνωτιστικούς ρυθμούς. Πρόκειται για μια παραλλαγή του Crash όπου αντί οι ήρωες να διεγείρονται σεξουαλικά με αυτοκινητιστικά ατυχήματα διεγείρονται με χειρουργημένα σώματα και εγχειρήσεις.

Στην μουσική ο μόνιμος συνεργάτης του, Howard Shore αποτίνει έναν φόρο τιμής στον σκαπανέα της ηλεκτρονικής μουσικής Giorgio Moroder και δημιουργεί ένα σαγηνευτικό, εξπρεσιονιστικό σκορ σκοτεινό και μελαγχολικο πλήρως εναρμονισμένο με την ταινία.

7)MEN – Ben Salisbury and Geoff Barrow

Μια νεαρή γυναίκα πηγαίνει μόνη της διακοπές στην αγγλική ύπαιθρο μετά το θάνατο του πρώην συζύγου της, αλλά εκεί στοιχειώνεται από την παρουσία ενός γυμνού άντρα που την παρακολουθεί συνέχεια.

Πάλι η θαυματουργή Α24 παραδίδει ένα ακόμη τρομερά ενδιαφέρον αλληγορικό θρίλερ υψηλής αισθητικής του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Alex Garland με ένα εκπληκτικό one woman show από την Jessie Buckley. Η ταινία αποτελεί ένα πολύ προσεγμένο σχόλιο πάνω στον μισογυνισμό , τις τύψεις και τις ενοχές σε μια κινηματογράφηση υπνωτιστική που θυμίζει πρώιμο Κρόνεμπεργκ και Λιντς. Οι συμβολισμοί της είναι πολύ ευρηματικοί όμως το τραβηγμένο φινάλε κάπου σε πετάει έξω από την ιστορία. Όμως είναι ένα πταίσμα μπροστά σε αυτή την αναγέννηση του folk horror film που το αριστουργηματικό The Wicker Man είχε κάνει την αρχή.

Στην μουσική συναντάμε τους Ben Salisbury and Geoff Barrow που έχουν ιδρύσει την ηλεκτρονική μπάντα Portishead, οι οποίοι είχαν υπογράψει μουσικά και τις προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη Ex-Machina και Annihilation. Εδώ έχουν δημιουργήσει ένα πολύ σαγηνευτικό και ιδιαίτερα γοητευτικό σάουντρακ που στηρίζεται σε φωνητικά και στο echoplex. Στην πιο χαρακτηριστική σκηνή μάλιστα που είναι στο πρώτο turning point όπου η ηρωίδα βρίσκεται στο τούνελ και διασκεδάζει με την ηχώ τραγουδώντας κάποιες νότες η μουσική γίνεται απόκοσμα τρομακτική παρασύροντάς σε, σε έναν διαφορετικό κόσμο ή σε μια άλλη διάσταση. Αυτοί οι ύμνοι που μπαίνουν σε πολύ στοχευμένα σημεία στην ταινία και μάλιστα χωρίς να ακούγεται τίποτε άλλο , γίνονται πρωταγωνιστές τονίζοντας την ποιητικότητα και την αλληγορία της ταινίας. Επίσης αποτελούν ένα εξπρεσιονιστικό στοιχείο για να αποδοθεί το θρησκευτικό κλίμα της ταινίας μιας και ο ιερέας και η εκκλησία παίζουν σημαντικό ρόλο στο φιλμ. Τολμηρή ταινία με ένα πολύ ταιριαστό σκορ που απευθύνεται όμως σε λάτρεις των θρησκευτικών ύμνων.

8)Greed - Oscar Fogelström

Η φιλιππινέζικη ταινία Greed αφορά ένα νεαρό ζευγάρι που μαθαίνει ότι έχει κερδίσει το μεγαλύτερο τζακ ποτ στο λαχείο στην ιστορία της χώρας και σχεδιάζει έτσι με τα κέρδη του να ξεκινήσει μια ένα ζωή. Ωστόσο, μόλις διαδοθεί η είδηση, τα πράγματα δεν πάνε όπως τα σχεδίαζαν, καθώς η απληστία των γειτόνων τους αρχίζει να τους απειλεί.

Φιλλιπινέζικη ταινία λοιπόν με σουηδό συνθέτη, ο οποίος έχει καθιερωθεί απροσδόκητα ως ένας από τους κορυφαίους συνθέτες στον κινηματογράφο των Φιλιππίνων. Με τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη έχει συνεργαστεί πέντε φορές με πιο πρόσφατη την δουλειά τους στο Death of a Girlfriend όπου και το είχα στα καλύτερα σκορ του 2021.

Το σκορ όπως λέει ο ίδιος ο συνθέτης στηρίζεται σε ένα πολύ μελωδικό βασικό θέμα που εξελίσσεται ανάλογα με την πλοκή της ταινίας και προσπαθεί να απεικονίσει την αίσθηση ενός αναπόφευκτου επικείμενου «κακού τέλους».

« Αυτό το θέμα μπορεί να ακουστεί πιο έντονα στα "Fire Burning" και "Greed", αλλά και σε διαφορετικές παραλλαγές σε άλλα cues όπως "Trust" και "I Found It". Μουσικά εμπνεύστηκα λίγο από το σκορ για τη σειρά Fargo του Jeff Russo που έχει μια υπαρξιακή και μερικές φορές λίγο ιδιόμορφη αίσθηση. Προσπάθησα να διατηρήσω το μέγεθος του συνόλου αρκετά μικρό για να έχει απήχηση στο μικρότερο σκηνικό και το καστ της ταινίας, επομένως είναι βασικά μια ορχήστρα δωματίου».

Το σκορ πέρα από την ορχήστρα εγχόρδων έχει έντονες φράσεις από τύμπανα και χάλκινα ενώ περιέχει και μοντέρνα σημεία πάντα όμως με μέτρο χρησιμοποιημένα. Το βασικό θέμα Greed είναι το cue που στηρίζει όλο το σκορ και θα το ακούσετε και σε μια παραλλαγή για κουαρτέτο εγχόρδων στο Trust. Υπάρχουν όμως και στιγμές εντάσεις όπως αυτά είναι τα δυο θαυμάσια cues Revenge και Dadong , ενώ το cue Hostage που κορυφώνει το δράμα είναι άλλη μια υπέροχη στιγμή.

Εξαιρετική δουλειά από τον Fogelström που θυμίζει πολύ τα νουάρ του Γκόλντσμιθ και τα δράματα του Γκλας όπου ο στροβιλισμός των εγχόρδων είναι πολύ χαρακτηριστικός.

9)Don't Worry Darling - John Powell

Μια νοικοκυρά της δεκαετίας του 1950 που ζει με τον σύζυγό της σε μια ουτοπική πειραματική κοινότητα αρχίζει να ανησυχεί ότι αυτή η λαμπερή ζωή μπορεί να κρύβει ανησυχητικά μυστικά.

Πολύ ενδιαφέρον ταινία από την Olivia Wilde η οποία κρατά και έναν δεύτερο ρόλο. Η σκηνοθεσία της είναι υποδειγματική και αναδεικνύει άψογα το μυστήριο της ταινίας με εξαιρετικά τράβελινγκ και στοχευμένα reaction shots.

Όταν την έβλεπα να παίζει στον Dr. House και να υποδύεται την “Δεκατρία” είχα πιστέψει πως μια μέρα αυτή η τόσο πανέμορφη και εξαιρετική ηθοποιός, αν είναι καλά στην υγεία της, θα έχει μια αξιοσημείωτη καριέρα. Να όμως που αποδεικνύεται και ισχυρή προσωπικότητα καθώς το μέλλον σαν σκηνοθέτης μετά από αυτή την ταινία διαγράφεται λαμπερό.

Η ταινία έπεσε θύμα των παρασκηνίων της τα οποία δυστυχώς την επισκίασαν, όπως η απόλυση του Shia LaBeouf για ανάρμοστη συμπεριφορά στις ερωτικές σκηνές, το αν έφτυσε ο Styles τον Chris Pine στο φεστιβάλ Βενετίας και αν η Pugh δεν μιλιόνταν με την Wilde. Αυτά όμως είναι δικά τους θέματα .

Στην μουσική ο John Powel έκανε ένα αριστουργηματικό σκορ 100% προσηλωμένο στο κόνσεπτ της ταινίας το καλύτερο που έχει κάνει ποτέ στην καριέρα του.

Για να αποδώσει την παράνοια της Pugh ο Powel επιστρατεύει γυναίκεια φωνητικά τα οποία έχουν την μορφή ανάσας και τονίζουν πότε την σεξουαλική της πλευρά πότε τις φωνές που ακούει στο μυαλό της και πότε την ασφυξία που της προκαλεί αυτή η τέλεια επιφανειακή ζωή.

Πολλές φορές αυτά τα φωνητικά έχουν τον χαρακτήρα οργασμού, αγωνίας ενώ για τις εκπληκτικές σκηνές που η Pugh πνίγεται ακούγονται σαν γρήγορο λαχάνιασμα.

Για να τονίσει το ζοφερό κλίμα και την σταδιακή κατάρρευση αυτής της ουτοπικής ζωής ο συνθέτης προσφεύγει στα ηλεκτρονικά τα οποία χρησιμοποιεί με μέτρο.

Για τις σκηνές δράσης ο Powel στηρίζεται εκεί που στηρίζονταν πάντα. Στα αγαπημένα του κρουστά θυμίζοντας Τζέισον Μπορν.

Και σαν βάση έβαλε τα έγχορδα τα οποία τονίζουν τον δράμα και την αγωνία.

Όλα αυτά τα καλούδια τα χωράει στο εκπληκτικό action cue Victory Chase μια 8λετπη σεκάνς στο climax της ταινίας όπου τα φωνητικά μαζί με τα κρουστά τα ηλεκτρονικά και τα έγχορδα αναμειγνύονται προκαλώντας μια δυσαρμονική και έντονη σύγχυση που υποστηρίζει την ταινία άψογα.

Όπως και στην περίπτωση “ Εκεί που τραγουδούν οι καραβίδες” έτσι κι δω έχουμε ένα πολύ μελετημένο και εγκεφαλικό σκορ που όμως σαν μουσική ακρόαση κουράζουν και έτσι γίνονται μονοδιάστατα σε αντίθεση με άλλα σκορς όπως για παράδειγμα το Pearl που και υπηρετούν το όραμα του δημιουργού αλλά και απολαμβάνεις μουσική όταν τα ακούς. Αυτή η ισορροπία, θα πρέπει να είναι το ζητούμενο για κάθε μουσικό κινηματογραφικής μουσικής.

10)Psycho Storm Chaser - Andrew Scott Bell

H ταινία αναφέρεται σε έναν κατά συρροή δολοφόνο (Δρ. Καρλ) που σκοτώνει μόνο όταν υπάρχουν καταστροφικές καταιγίδες ώστε να του προσφέρουν μια τέλεια κάλυψη.

Χαμηλού προϋπολογισμού ταινία που όμως ο σκηνοθέτης σαν λάτρεις των 90ς σκορ ζήτησε από τον συνθέτη μια μουσική μελωδική και με θέματα.

Αυτό έδωσε την ευκαιρία στον Andrew Scott Bell να στηρίξει το σκορ του σε τρεις κύριες ιδέες. Τον κακό και τα καιρικά φαινόμενα και το love theme.

Τον serial killer τον σχολίασε σκοτεινά και ατμοσφαιρικά με χαμηλές φράσεις στο τσέλο και στο βιολί ενώ την καταιγίδα με επιβλητικά cues και χρήση οστινάτων που αποτελούν και τα πιο εντυπωσιακά θέματα του σκορ.

Ξεχώρισα το Preparing the House που είναι ένα καθαρόαιμο cue πολεμικής προετοιμασίας και τα So it Begins/Bridge Closed που είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεται το οστινάτο.

Για το Love theme που είναι το πρώτο μέρος από το cue The Psycho Storm Arrives έχουμε φυσικά λυρικά έγχορδα. Καθώς θα φτάνει η κλιμάκωση του φιλμ αυτές οι τρεις ιδέες θα αλληλοπλέκονται.

Τα πια εντυπωσιακά απ’ όλα είναι το The Eye of the Storm και το Psycho Storm Credits που είναι και τα highlight του σκορ μιας και εμπεριέχεται και το θέμα του Καρλ αλλά και της καταιγίδας.

11)Goodnight Mister Johnson - Alberto Bellavia

Ο ντετέκτιβ Νίκο Τζόνσον ερευνά τη δολοφονία της συζύγου του. Είναι η πιο δύσκολη υπόθεση της ζωής του και για πρώτη φορά αρχίζει να χάνει τον αυτοέλεγχό του.

Ασπρόμαυρη ταινία μεσαίου μήκους με ένα εκπληκτικό τζαζ σκορ από τον Bellavia που έχει σαν κινητήρια δύναμη το σαξόφωνο και ντύνει πολύ ατμοσφαιρικά και μελαγχολικά την υπόθεση του Τζόνσον ενώ στην κλιμάκωση που έχουμε κανονικό τζαζ σύνολο η ένταση και το μυστήριο δυναμώνει. Ο Bellavia είναι μια νέα δυναμική φωνή στον χώρο της τζαζ με πολλές διακρίσεις και βραβεία.

12)Los Renglones Torcidos de Dios - Fernando Velazquez

Μια γυναίκα επισκέπτεται μια ψυχιατρική πτέρυγα για να ερευνήσει μια ανθρωποκτονία.

Η ταινία βασίζεται στο πολύ δημοφιλή μυθιστόρημα του Torcuato Luca de Tena "Los Renglones Torcidos de Dios (The Crooked Lines of God)".

Όπως πάντα ο Βελάσκεζ είναι εξαιρετικός σε τέτοιου είδους αστυνομικά μυστήρια. Μπολιάζει την ατμόσφαιρα με Χερμανικα στοιχεία, συνθέτει cues χορταστικά μεγάλης διάρκειας με αιχμή του δόρατος ένα 15λεπτο track!!!, κλιμακώνει την ένταση στο τέλος με κρεσέντο της ορχήστρας, υφαίνει έναν μελαγχολικό και σκοτεινό τόνο γράφει πολύ πλούσια για φουλ συμφωνική ορχήστρα, αλλά όπως τις περισσότερες φορές είναι ισχνός μελωδικά.

13)The Pale Blue Eye – Howard Shore

Ένας κουρασμένος ντετέκτιβ προσλαμβάνεται για να ερευνήσει τη δολοφονία ενός δόκιμου του Γουέστ Πόιντ. Εμποδισμένος από τον κώδικα σιωπής των δόκιμων, στρατολογεί έναν από τους δικούς τους για να βοηθήσει στην εξιχνίαση της υπόθεσης - έναν νεαρό άνδρα που ο κόσμος θα γνώριζε ως Έντγκαρ Άλαν Πόε.

Καταπληκτική παραγωγή του Νέτφλιξ φροντισμένη σε όλους τους τομείς από τους οποίους ξεχωρίζει η θαυμάσια φωτογραφία του Masanobu Takayanagi. Η ταινία είναι πολύ υποβλητική και διαθέτει εξαίσιες ερμηνείες με τον Harry Melling να ξεχωρίζει με άνεση ως Έντγκαρ Άλαν Πόε ενώ θαυμάσια είναι και η Γκίλιαν Άντερσον.

Στην μουσική η πιο τέλεια επιλογή για μια τέτοια ταινία είναι φυσικά ο Χάουαρντ Σορ που σαν μόνιμος συνεργάτης του Κρόνεμπεργκ ξέρει πολύ καλά τι θα πει ζόφος και σκοτείνια.

Το σκορ του δεν ακουμπάει στους χαρακτήρες με Leitmotifs αλλά είναι εκεί για να τονίσει ακόμη περισσότερο την βαριά ατμόσφαιρα και τα καταφέρνει μια χαρά φέρνοντάς μας στο μυαλό απόηχους από την σιωπή των αμνών. Μόνο που θα περίμενε κανείς από έναν τέτοιο μουσικό και για μια τέτοια ταινία πολύ περισσότερη τόλμη και ευρηματικότητα με πιο καινοτόμες και φρέσκιες προτάσεις. Ένα απλά καλό σκορ για ένα τέτοιο πρότζεκτ φαντάζει σαν μια χαμένη ευκαιρία.

14)LA PIEL DEL TAMBOR – Roque Baños

Η ταινία διαδραματίζεται στο Βατικανό στα μέσα της δεκαετίας του 1990 και ακολουθεί έναν ντετέκτιβ ιερέα ονόματι Κουαρτ, ο οποίος ανατίθεται από τον ιερέα του να ερευνήσει μια εισβολή πειρατείας στα συστήματα υπολογιστών του Βατικανού, που είχε ως αποτέλεσμα την ανακάλυψη ενός ανησυχητικού μηνύματος σχετικά με την ιστορία μιας αρχαίας εκκλησίας στην Ισπανία.

Η μουσική του σπουδαίου Roque Baños -που το 2020 κόντεψε να πεθάνει από τον covid - είναι έντονα αγωνιώδη και υποβλητική , χτίζει την ατμόσφαιρα γεμάτη μυστήριο και κίνδυνο ενώ όταν οι συνθήκες το απαιτούν γίνεται μελαγχολική και δραματική όπως αυτό είναι το έξοχο cue Lourdes's Fate.

Το σκορ στηρίζεται κυρίως στα έγχορδα ενώ υπάρχουν υπόγειες φράσεις από ξύλινα που γεμίζουν την ατμόσφαιρα μυστήριο ενώ κάποιες στιγμές που η ακουστική κιθάρα παίρνει τα ηνία το χρώμα του σκορ γίνεται πιο πλούσιο αποφεύγοντας έτσι την μονοτονία.

Το βασικό θέμα είναι έξοχο και στην κλιμάκωση του σκορ έχουμε έντονη κίνησα από τα έγχορδα όμως απουσιάζει ένα μεγάλο θέμα που θα στοίχειωνε την ταινία και θα έκανε αξέχαστη την ακρόαση.

15)THE HOUND OF THE BASKERVILLES: SHERLOCK THE MOVIE - Yugo Kanno

Ιαπωνική σύγχρονη εκδοχή του ίσως πιο ενδιαφέρον μυθιστορήματος από τις περιπέτειες του θρυλικού ντεντέκτιβ.

Το σκορ του εξαιρετικού Yugo Kanno είναι πραγματικά κάτι το απρόβλεπτο . Το τσέλο είναι το κύριο όργανο εδώ και μάλιστα υπάρχουν 3 τρίλεπτες συνθέσεις με σόλο τα οποία είναι υψηλής δεξιοτεχνίας σαν να επρόκειτο για σονάτες κλασικής μουσικής. Δεν ξέρω που εξυπηρετούν την ταινία ( εκτός αν ο Σέρλοκ είναι τσελίστας και κάνει εξάσκηση)αλλά είναι υπέροχο να ακούς σε σάουντρακ τόσο δεξιοτεχνικές συνθέσεις. Η μεγάλη στιγμή του σκορ όμως είναι μια υπέροχη μελωδία που την ερμηνεύουν δυο όργανα το πιάνο και το τσέλο και είναι σαν παιδικό τραγούδι.

Για τις τρομακτικές σκηνές με τα σκυλιά η μουσική είναι λίγο sound design και ηλεκτρονική που κάπως υποβιβάζουν την γενική εικόνα του σκορ. Οι εκπλήξεις όμως δεν σταματάνε εδώ. Ο ζουρλαμένος Kanno έχει συνθέσει και ένα θέμα ρυθμ εν μπλουζ με φυσαρμόνικα και κιθάρα και είναι τόσο τέλειο που νομίζεις ότι το έχει συνθέσει ένας από τους παλιούς μεγάλους τζαζίστες. Στα τελευταία cues του σκορ το τσέλο παρεμβαίνει στα ηλεκτρονικά και κάπως η κατάσταση γίνεται πιο υποφερτή.

16)CHINMOKU NO PARADE (SILENT PARADE) - Yugo Kanno,

CHINMOKU NO PARADE (SILENT PARADE)

Ένας άνδρας ύποπτος για τη δολοφονία μιας νεαρής κοπέλας αφήνεται ελεύθερος λόγω έλλειψης στοιχείων. Αρχίζει να κοροϊδεύει την οικογένεια του θύματός του, αλλά σύντομα βρίσκεται δολοφονημένος.

Υπάρχει ένα ιδίωμα στα γιαπωνέζικα σάουντρακ που τα κάνει μοναδικά και άμεσα αναγνωρίσιμα στους φίλους της μουσικής. Τα περισσότερα είναι ανομοιογενές έχοντας πολλά cues σκουπίδια ενώ κάποια άλλα είναι αριστουργήματα. Μιλάμε για χαοτική διαφορά μεταξύ τους κάτι που δεν έχω συναντήσει πουθενά αλλού. Το παρόν σκορ δεν αποτελεί εξαίρεση. Όταν έχουμε να κάνουμε με cues pop/rock ηλεκτρονικά πραγματικά η φασαρία δεν αντέχεται. Όταν όμως έχουμε να κάνουμε με συμφωνική μουσική μιλάμε για εξαιρετικές καταστάσεις.

Τα cues σε αυτό το σκορ που έχουν συμφωνική υφή είναι όλα μα όλα αριστουργήματα. Υπέροχα σε φράσεις μελωδία και ενορχήστρωση. Λάτρεψα το πρώτο θέμα (Track 2 στο Spotify) που είναι ένα πολύ ευχάριστο και ζωηρό cue ενώ το track 7 περιέχει έναν πολύ ευχάριστο διάλογο ανάμεσα στα έγχορδα - που κάποιες φράσεις θυμίζουν Μότσαρτ -και το πιάνο που το καθιστούν ένα απολαυστικό άκουσμα.

Φυσικά δεν λείπουν και οι δραματικές στιγμές όπως είναι τo 6λεπτο track 9 με σολάρισμα στο πιάνο που θυμίζει Debussy - Clair de Lune ενώ στο track 11 η σπειροειδείς κινήσεις του πιάνου θυμίζουν Φίλιπ Γκλας.

Υπάρχουν και οι μελαγχολικές στιγμές για να περιγράψουν τα συναισθήματα των χαρακτήρων όπως είναι τα track 12 και 13 για κιθάρα, πιάνο και έγχορδα και φυσικά υπάρχει η κλιμάκωση του σκορ με το πολύ ρυθμικό track 15 . Το σκορ κλείνει με το Track 16 έναν ιδανικό λυρικό επίλογο για σόλο βιολί και ορχήστρα.

Άλλα σκορ του είδους που δεν με εντυπωσίασαν:

1)Μόναχο - Isobel Waller-Bridge,

2) Scream – Brian Tyler,

3)MAIGRET - Bruno Coulais,

4)No exit – Marco Beltrami,

5)THE FREE FALL - Joseph Bishara,

6)Speak No Evil - Sune "Køter" Kølster,

7)Umma. - Roque Banos,

8)The Cellar - Stephen McKeon,

9)The Deep Ones - Richard Band,

10) Clockophobia /Horror Clock - Philippe Briand,

11)The Black Phone - Mark Korven, 12)