FANSTASY/SCI FI
1) THE CLAUS FAMILY 3 – Anne-Kathrin Dern
Και στην τρίτη ταινία την μουσική την υπογραφεί η Γερμανίδα Anne-Kathrin Dern και πραγματικά κάθε σκορ που παραδίδει είναι καλύτερο από το προηγούμενο. Η ίδια λέει: «Το Claus Family 3 είναι πολύ διαφορετικό από τις προηγούμενες δύο ταινίες, οπότε δοκίμασα μια ελαφρώς διαφορετική προσέγγιση μουσικά. Εκτός από την κλασική συμφωνική ορχήστρα – για άλλη μια φορά εκπληκτική η συμφωνική Ορχήστρα των Σκοπίων – ακουμπάω περισσότερο στη χορωδία, την οποία ηχογραφήσαμε στην Ολλανδία. Υπάρχουν πολλά σόλο ξύλινων πνευστών, σόλο εγχόρδων, ακόμη και θέματα εμπνευσμένα από το Μεξικό που διαθέτουν εκπληκτικές ερμηνείες κιθάρας από τον Bruno Justi. Συνολικά, είναι μια πολύ πιο περιπετειώδης παρτιτούρα και διασκέδασα πολύ όταν την έγραφα».
Μια σκέτη μαγεία. Απολαυστική από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Η Dern εδώ δημιουργεί εξολοκλήρου καινούργια θέματα. Καταρχάς το βασικό θέμα είναι το καλύτερο που έχει γράψει κα για τις τρεις ταινίες και είναι ένα υπέροχο χορωδιακό που φέρνει στο νου την μαγική ατμόσφαιρα του τρίτου Χάρι Πόττερ και του Μονος στο σπίτι. Είτε το ακούς στην χορωδιακή του μορφή είτε στην ορχηστρική του το αποτέλεσμα είναι συναρπαστικό.
Από κει και πέρα όμως έχουμε και άλλα αξιομνημόνευτα θέματα όπως το θέμα του Όριεντ Εξπρές που είναι ένα ακόμη θαυμάσιο χορωδιακό. Το cue Naked είναι ένα κωμικό θέμα για σόλο βιολιού ενώ το Prison break με τα σόλο στο κλαρινέτο και τον ρυθμό του θυμίζει πάλι Τζων Γουίλιαμς και Terminal χωρίς όμως να είναι κλώνος.
Στο papa Noel έχουμε πλήρη αλλαγή ύφους και περνάμε σε ισπανικά χρώματα με κιθάρα και γρήγορο ρυθμό που θυμίζει Χόρνερ και Μάσκα του Ζορό.
Στο Lighthouse έχουμε ation cue με παλιομοδίτικη ενορχήστρωση μελωδικό και με οικονομία χωρίς να υπάρχει αυτό το σύγχρονο μπούκωμα . Γεμάτο καλούδια, ιδέες και μελωδίες που τόσο πολύ λείπουν από τις μέρες προσφέρει ετούτο το υπέροχο σκορ που άνετα θα μπορούσε κάποιος να το βάλει δίπλα στις μουσικές του Χάρι Πότερ.
2) ΒATMAN – MICHEL GIACCHINO
Η πολυαναμενόμενη ταινία
που έφερε υπνηλία στα παιδάκια που τους αρέσει η Μάρβελ αλλά σε εμάς που μας
αρέσει ο κινηματογράφος ενθουσιαστήκαμε με τους αργούς ρυθμούς και την νέο-νουάρ
αισθητική μιας και μας έφερε στο νου το Seven και το zodiac. Οι σειρές όσο καλές κι αν είναι έχουν κάνει
μεγάλη ζημιά στο σινεμά. Βασίζονται στην πλοκή και στους χαρακτήρες και εθιζόμαστε
με το «άντε να δούμε τι θα γίνει παρακάτω» . Το σινεμά δεν είναι έτσι. Μπορεί
να υστερεί σε ανάπτυξη χαρακτήρων και σε λεπτομέρεια αλλά η μαγεία του είναι
στην ατμόσφαιρα. Ή μάλλον και στην ατμόσφαιρα. Γιατί το καλό σινεμά ξέρει να ισορροπεί
ανάμεσα στην ατμόσφαιρα τους χαρακτήρες και την πλοκή. Έτσι λοιπόν ο σύγχρονος θεατής
που έχει εθιστεί με τις σειρές δεν μπορεί να απολαύσει την ατμόσφαιρα σε μια ταινία.
Δεν τον ενδιαφέρει πλέον. Έχει γίνει ένας επιφανειακός καταναλωτής που τον ενδιαφέρει
μόνο τι θα γίνει παρακάτω. Έτσι δυστυχώς
το σινεμά πεθαίνει. Και όντως πεθαίνει. Ευτυχώς
όμως έρχονται τέτοιες αριστουργηματικές ταινίες και μας υπενθυμίζουν την μαγεία
του κινηματογράφου. Αυτή η αρρωστημένη κιτρινίλα η σκοτωμένη ώχρα το βαθύ πηκτό
μαύρο και από πάνω μια πόλη λουσμένη με όξινη βροχή και μοναχικούς χαρακτήρες
να πλέουν ανάμεσα σε σκιές και γωνίες αποτελεί μια ένεση τονωτική για τους γνήσιους
λάτρεις του σινεμά που εκστασιάζονται όχι με τις ανατροπές αλλά με την καλλιτεχνία
και την αισθητική.
Αυτή η αισθητική είναι που κάνει τις τρεις ώρες του Νονού να
κυλάνε νεράκι παρόλο που μέχρι τα 90 λεπτά δεν γίνεται τίποτα. Το Μπάτμαν λοιπόν
μια σπουδαία ταινία έρχεται να μας θυμίσει πόσο σημαντική είναι η ατμόσφαιρα σε
ένα έργο μιας και από τις πολλές σειρές την έχουμε πλέον ξεχάσει.
Η μουσική του Τζιακίνο στηρίζεται σε 3 θέματα χαρακτήρων
τα οποία και αλληλοσυνδέει μεταξύ τους καθόλι την διάρκεια του σάουντρακ. Άρα
έχουμε να κάνουμε με ένα character score πολύ
υψηλού επιπέδου. Το θέμα του Μπάτμαν είναι δισυπόστατο. Εσωκλείει μέσα
του και τον άνθρωπο Μπρους Γουέιν αλλά και τον υπεράνθρωπο εκδικητή. Έτσι
πρόκειται για μια διαλεκτική μουσική σχέση ανάμεσα σε δυο διαφορετικά μουσικά
συναισθήματα. Την μοναξιά και την μελαγχολία από την μία του Μπρους Γουέιν και
από την άλλη τον ηρωισμό του Μπάτμαν που ερμηνεύεται από ένα σκοτεινό μαρς στο οποίο ο Τζιακίνο δανείζεται
την ιδέα του Γουίλιαμς από τον Νταρθ Βέιντερ και το παραλλάσει με έναν εντελώς
εκπληκτικό τρόπο που σου σηκώνεται η τρίχα. Αυτή του η σκέψη να δώσει στον Μπάτμαν
στοιχεία από τον Βέιντερ είναι τρομερά ευφυής. Και μόνο αυτή η κλιμάκωση του
θέματος που είναι σαν να προέρχεται από τα εσώτερα βάθη της ψυχής και να
κορυφώνεται σε κάτι σκοτεινό και απειλητικό αντικατοπτρίζει όλο το παρελθόν και
όλο το character ark του Batman. Ένα απλό τραύμα ψυχής που έγινε στην
τρυφερή παιδική ηλικία, έμεινε μέσα του ρίζωσε σιγά σιγά μεγάλωσε και στο τέλος
καθόρισε την υπόστασης του. Και όλα αυτά φαίνονται καθαρά στην μουσική. Μια
κορυφαία στιγμή του Τζιακίνο.
Για το θέμα του Γρίφου στηρίχτηκε στο Ave Maria του Σούμπερτ και είναι κι αυτό ένα πο
στοχευμένο θέμα πάνω στον συγκεκριμένο χαρακτήρα. Η ενορχήστρωση με σοπράνο και απαλά έγχορδα μας λέει πως πρόκειται για μια αινιγματική μορφή, ενώ όσο εξελίσσεται γίνεται όλο και πιο σκοτεινό μέχρι που στο τρίτο μέρος θα πάρει την τελική βίαιη μορφή του. Έτσι η μουσική σκιαγραφεί έναν άγγελο της κόλασης άξιο ανταγωνιστή του Μπάτμαν.
Στην ταινία αυτά τα δυο θέματα παρουσιάζονται στην αρχή μέσα από ένα κορυφαίο set up χαρακτήρων , πρώτα του Γρίφου και μετά του Μπάτμαν όταν και αυτός ορμάει στον σταθμό του μετρό και πετσοκόβει μια συμμορία.
Για το θέμα της Catwoman ο Τζιακίνο στηρίχτηκε στο ύφος του Τζων Μπάρι μιας και είναι πολύ αισθησιακό, τζάζυ και μπορείτε να διακρίνεται μια αιλουροειδή κίνηση στα έγχορδα περιγράφοντας μας έτσι έναν υπόγειο ερωτισμό και μια αίσθηση πως ο χαρακτήρας παλαντζάρει μεταξύ καλού και κακού όπως σε όλα τα κλασικά νουάρ. Αυτό το σαγηνευτικό θέμα γίνεται establish πάλι μέσα από μια κορυφαία σκηνή όπου ο Μπάτμαν την κοιτάει μέσα από τα κιάλια να αλλάζει.
Καθόλι την διάρκεια του σκορ αυτές οι τρεις μουσικές ιδέες θα αλληλοπλέκονται και θα αλληλοεπιδρούν μεταξύ τους με πολύ δεξιοτεχνικό τρόπο, όπως στα κομμάτια Gannika Girl όπου έχουμε σύζευξη Γρίφου και ψιψίνας , στο Hoarding School όπου έχουμε και τα τρία θέματα μαζί και στο “Me and You and Everyone We Know»” όπου έχουμε τα θέματα των Batman και Catwoman μιας και είναι η ερωτική τους σκηνή. Μαλιστα για να δείτε πόσο γάτος είναι ο Τζιακίνο περιμένει τα λυρικά έγχορδα να μπούνε την ώρα του φιλιού ενώ τόση ώρα έχει κτίσει από πίσω αυτή την στιγμή.
Επίσης έχουμε και τα action cues τα οποία εμφανίζονται στο τέλος του σκορ και έχουν κάτι από τα ηχοχρώματα του Ζίμερ μόνο που ακούγονται πολύ πιο βαθιά και ογκώδη γιατί ο Τζιακίνο ξέρει να χρησιμοποίει συμφωνική ορχήστρα πολύ καλύτερα από τον Ζίμερ.
Για τέλος υπάρχει και το Bonus track “Sonata in Darkness” όπου ακούμε τις τρεις βασικές ιδέες σε διασκευή για πιάνο και είναι ένα έξοχο κομμάτι κλασικής φόρμας με αρκετά υψηλό βαθμό δυσκολίας. Όλα αυτά είναι υπέροχα και θα είχαμε ίσως το κορυφαίο σκορ - άλμπουμ του 2022 αν η διάρκεια του ήταν κοντά στα 60 λεπτά. Η εξοντωτική ακρόαση όμως των 116 λεπτών ! χαλάει την μουσική ροή και την απόλαυση γιατί 3 θέματα για 2 ώρες μουσική δεν φτάνουν όσο περίτεχνες και να είναι οι παραλλαγές τους.
3) Ghost Book Obakezukan – Naoki Sato
Το Στοιχειωμένο Βιβλίο» μπορεί να πραγματοποιήσει οποιαδήποτε επιθυμία, αλλά για να πραγματοποιήσεις την επιθυμία σου, πρέπει να περάσεις μια απειλητική για τη ζωή δοκιμασία.
Πολύ ωραία δουλειά από τον Ναόκι Σάτο που θυμίζει έντονα τα σκορ που έκαναν ο Σιλβέστρι και ο Χόρνερ για αντίστοιχες παιδικές ταινίες.
Μπορεί τα θέματά του να μην είναι ανεπτυγμένα στο έπακρον, αλλά έχει ένα καταπληκτικό βαλς, ένα βασικό leitmotif που θυμίζει το Γκοστμπάστερς του Μπερνστάιν, δύο αριστουργηματικά δραματικά θέματα όπως είναι τα Track 26 και 27, ένα εξαιρετικό action cue (track 24) και μια παλιομοδίτικη υφή που αρκεί για να χαρακτηρίσει το σκορ απολαυστικό.
3) ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΧΩΡΙΣ ΑΞΙΟΛΟΓΙΚΗ ΣΕΙΡΑ
1) Thor: Love and Thunder - Michael Giacchino, Nami Melumad
Ο Michael Giacchino έχω την εντύπωση πως φέτος με τα τόσα πολλά και απαιτητικά πρότζεκτ που ανέλαβε γράφει απλώς τα βασικά θέματα και δίνει στον γιο του και σε άλλους, εδώ συγκεκριμένα στην Nami Melumad να κάνουν τις παραλλαγές.
Το Mama's Got a Brand New Hammer είναι ένα πολύ αξιομνημόνευτο θέμα που θα ακούσετε την βασική μελωδία να ξεκινάει από το βιολί να περνάει στο κόρνο και μετά σε ροκ μπάντα με φωνητικά!
Από κει και πέρα σύντομες φράσεις της μελωδίας θα ακούσετε σχεδόν σε όλα τα tracks σχεδόν σε κάθε δυνατή παραλλαγή με αποκορύφωμα την prog-rock εκδοχή που ακούγεται στο The Ballad of Love and Thunder.
Πολύ ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει και η παραλλαγή του στο Jane Stop This Crazy Thing με τις αγγελικές χορωδίες να ερμηνεύουν το θέμα, ενώ στο One Wish to Rule Them All η μελωδία γίνεται πιο εσωτερική και μελαγχολική.
Και πριν τον ροκ επίλογο το θέμα ερμηνεύεται από μια ακουστική κιθάρα στο The Kids Are Alright. Διασκεδαστικότατο!
Για τον κακο της υπόθεσης τον υπέροχο Κρίστιαν Μπέιλ ο Giacchino του γράφει μια ανατριχιαστική μπαλάντα σαν αυτά τα καταπληκτικά δραματικα θέματα που έφτιαχνε στο Lost με τιτλο Just Desert.
Ο συνθέτης εστιάζει στο character arc του πολύ στοχευμένα και ανάλογα με την εξέλιξη του χαρακτήρα εναλλάσσει το θέμα του το οποίο όσο ο κακός γίνεται πιο αδίστακτος έτσι και η μουσική του γίνεται πιο σκοτεινή και απειλητική στα cues Distressed Out και Show Intel. Και όταν ολοκληρώνεται η σκοτεινή του υπόσταση το θέμα γίνεται μεγαλοπρεπή και ηρωικό με χρήση χορωδιών όπως είναι τα cues Gorr Animals, A Gorr Phobia, The Axe Games μέχρι που φτάνει στο εφιαλτικό Think on Your Defeat.
Πέρα απ’ αυτά τα δυο βασικά θέματα οι δυο συνθέτες φτιάξανε και μουσική για το παλάτι του Δια που θυμίζει χρυσή εποχή του Χόλυγουντ όταν και ο Ρόζα υπέγραφε την μουσική για τα ιστορικά έπη.
Και φυσικά στο φινάλε όπου υπάρχει η τελική μονομαχία οι συνθέτες βάζουν τα δυο κυρίως θέματα να μονομαχούν κι αυτά το ένα μέσα στο άλλο.
Ακόμη ένα επαγγελματικό και σπουδαίο σκορ από τον Michael Giacchino, και την Nami Melumad.
2) Werewolf by Night - Michael Giacchino
Η ταινία αναφέρεται σε έναν λυκάνθρωπο υπερήρωα που πολεμά το κακό χρησιμοποιώντας τις ικανότητες που του δίνονται από μια κατάρα.
Επετειακή ασπρόμαυρη ταινία μεσαίου μήκους της Μαρβελ σκηνοθετημένη από τον ίδιο τον συνθέτη. Αυτό δίνει την ευκαιρία στον συνθέτη να ξεσαλώσει και να γράψει συμφωνική μουσική για φουλ ορχήστρα και χορωδία κάνοντας το πιο εντυπωσιακό σκορ της χρονιάς.
Εδώ ο Τζιακίνο έφτιαξε πάλι δυο κυρίως βασικά θέματα. Το ένα για τον λυκάνθρωπο πρωταγωνιστή Jack Russell μια ηρωική ουβερτούρα (Mane Title) και το άλλο για την Elsa Bloodstone ένα μεταφυσικό και σαγηνευτικό θέμα με αιθέρια φωνητικά πολύ υποβλητικό και ατμοσφαιρικό Ulysses Rant.
Από κει και πέρα έχουμε πολύ εντυπωσιακά εκκωφαντικά action cues για συμφωνική ορχήστρα και χορωδία κάπως περιγραφικά η αλήθεια είναι και μουσική αγωνίας που έχει κυρίως τον ρόλο μουσικού χαλιού.
Στα δυο τελευταία κομμάτια το θέμα της Έλσας περιπλέκεται με το θέμα του Τζακ για σόλο κιθάρα και στο τελευταίο cue ακούμε το θέμα του Τζακ για σόλο πιάνο. Ο Τζιακίνο χωρίς να χτυπήσει κόκκινο παρέδωσε ακόμη δυο θαυμάσια θέματά πολύ αναγνωρίσιμα που αξίζουν να κοσμούν την συλλογή του με τα The best of.
3) Everything Everywhere All at Once – Son Lux
Εντελώς θεοπάλαβη αλλά και απολαυστική ταινία με την αειθαλή Μισέλ Γιο και με ευρήματα που ανανεώνονται συνέχεια και είναι το ένα πιο ευρηματικό από το άλλο με αποθέωση την σκηνή μάχης με τους κώλους που προσπαθούν να μπουν σε αντικείμενα για να αποκτήσουν υπερδυνάμεις!!!
Πραγματικά μιλάμε για μια από τις πιο ξεκαρδίστηκες και σουρεαλιστικές σκηνές στην ιστορία του σινεμά. Η ταινία μπορεί να είναι άνιση και να χάνεται κάπου η μπάλα την απολαμβάνεις όμως από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Στην μουσική της ταινίας ο Son Lux έγραψε ένα ετερόκλητο και ευρηματικό σκορ με τα ηλεκτρονικά να δίνουν έναν παλαβό ρυθμό τα οποία όμως πλαισίωσε με σόλο από βιολί πιάνο, φλάουτο φωνητικά για να υπογραμμίσει τις πιο συναισθηματικές σκηνές. Και πραγματικά τα καταφέρνει άψογα. Η ταινία έχει ακριβώς το σκορ που της ταιριάζει σαν αυτόνομο άκουσμα όμως χάνει γρήγορα την δύναμή του.
4) Violent Night – Dominic Lewis
Όταν μια ομάδα μισθοφόρων επιτίθεται στο κτήμα μιας πλούσιας οικογένειας, ο Άγιος Βασίλης πρέπει να παρέμβει για να σώσει τη μέρα (και τα Χριστούγεννα).
Ωραίο και διασκεδαστικότατο action movie που παντρεύει τις δυο καλύτερες χριστουγεννιάτικες ταινίες όλων των εποχών (το Die hard με το Home Alone) με έναν ευφάνταστο τρόπο.
Στην μουσική ο Dominic Lewis κινήθηκε σε παλιομοδίτικα χρώματα με ένα wall to wall συμφωνικό σκορ με χριστουγεννιάτικες ενορχηστρώσεις που δένει τέλεια με το φιλμ. Το εκπληκτικό στην μουσική είναι πως διασκευάζει κλασικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια για χορωδία και ορχήστρα και τα κολλάει σε σκηνές κλειδιά όπως την στιγμή που ο Άγιος Βασίλης σαν ένας άλλος Τζων Μακκλέιν και Ράμπο περιποιείται τις πληγές του. Δυστυχώς το σκορ δεν είναι τόσο ισχυρά μελωδικό για να μπορεί κάποιος να το απολαύσει σαν αυτόνομο άκουσμα όμως τα χορωδιακά μέρη και η παλιομοδίτικη ενορχήστρωση το κατατάσσουν στα πιο αξιόλογα της χρονιάς.
5) Black Panther: Wakanda Forever - Ludwig Goransson
Ο Goransson επιστρέφει και ευτυχώς αποφεύγει το πολύ το ντάμπα ντούμπα της πρώτης ταινίας και χτίζει μια πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα μακριά από sound design λούπες και drone music.
Η μουσική του είναι πολύ μελετημένη στηρίζεται στα αφρικανικά κρουστά και χορωδιακά που αναμειγνύονται παρέα με συμφωνική ορχήστρα και ηλεκτρονικά. Θα μου πείτε το ίδιο ήταν και στην πρώτη ταινία. Όχι . Εδώ η προσέγγισή του είναι πιο εσωτερική πιο εγκεφαλική και πολύ πιο έθνικ. Υπάρχουν επιρροές από αρχαίους λαούς και ειδικά των Μάγια.
Υπάρχουν βέβαια και τα χοντροκομμένα action cues μα αυτές οι στιγμές είναι μετρημένες.
O ίδιος ο Goransson έκανε 6 μήνες να γράψει το σκορ. Σε συνέντευξή του έχει πει πως εργάστηκε με μουσικούς αρχαιολόγους και εθνομουσικολόγους με γνώση της κουλτούρας των Μάγια και έμεινε στο Μεξικό δουλεύοντας με αυτόχθονες μουσικούς. Τελικά αποφάσισε να ενσωματώσει πολλά αντικείμενα από ξύλινα πνευστά και κρουστά στη μουσική, από πήλινα φλάουτα έως κοχύλια χελώνας και κάτι που ονομάζεται «φλάουτο της αλήθειας», το οποίο προσφέρει ένα διαπεραστικό κλάμα. Όλη αυτή η μελέτη και η γνώση είναι για να χρωματιστεί ιδανικά το υποθαλάσσιο βασίλειο των Talokan.
Για να απεικονίσει την αφρικανική κουλτούρα της Wakanda, ο Göransson επανενώθηκε με τους συνεργάτες του από την πρώτη ταινία, τον Σενεγαλέζο τραγουδιστή Baaba Maal και τον κρουστό Massamba Diop, ενώ έδωσε έμφαση στην kora, ένα έγχορδο όργανο της Δυτικής Αφρικής που ακούγεται σαν διασταύρωση κιθάρας και άρπας και που έγινε βασικό στοιχείο της παρτιτούρας όσον αφορά την απεικόνιση της θλίψης και του πένθους που νιώθει η χώρα για τον θάνατο του T'Challa. Άλλα φωνητικά στη μουσική παρείχαν ο Νιγηριανός τραγουδιστής και τραγουδοποιός Tems και ο Μεξικανός τραγουδιστής Foudeqush, μαζί με μια χορωδία 40 φωνών στο Λονδίνο και 20φωνη χορωδία στο Λος Άντζελες που ειδικεύεται στη μεσοαμερικανική μουσική.
Για να περιγράψει μουσικά τους Shuri και Riri Williams, τις δυο ιδιοφυΐες που ειδικεύονται στην τεχνολογία κατέφυγε στα ηλεκτρονικά και στο σύγχρονο hip-hop και R&B.
Άρα λοιπόν όπως και στην ταινία έχουμε μια σύγκρουση διαφορετικών κόσμων αλλά και μουσικών υφών. Η Παναφρικανική λαϊκή μουσική παλεύει με την αρχαία μουσική των Μάγια με τα παράξενα πνευστά ενώ οι δυο τεχνοκράτες αποτελούν το κύριο ρεύμα της μουσικής που είναι το Hip Hop. Και όλα αυτά σκεπασμένα με μεγάλη συμφωνική ορχήστρα.
Όλα αυτά είναι καταπληκτικά και μαγευτικά και ατμοσφαιρικά αλλά όταν έρχονται τα action cues οι αδυναμίες είναι όλες εμφανείς. Αν κάποιος μπορεί να τα αγνοήσει – και μπορεί γιατί ευτυχώς είναι λίγα θα απολαύσει μια υπέροχη εθνικ πρόταση πρωτόγνωρη στην ιστορία της μουσικής κινηματογράφου.
6) Avatar: The Way of Water - Simon Franglen
Ο Franglen υπήρξε συνεργάτης του θρύλου της μουσικής Τζέιμς Χόρνερ στο πρώτο Άβαταρ αλλά και στον Τιτανικό όπου είχε αναλάβει να κάνει κάποια θέματα στο συνθεσάιζερ για κάποιες σκηνές και μετά να τα έπαιρνε ο Χόρνερ και να τα προσάρμοζε καλύτερα στην ταινία ενορχηστρώνοντάς τα για συμφωνική ορχήστρα. Όμως το μπάτζετ χτύπησε τον Τιτανικό – όχι τόσο δυνατά όπως το παγόβουνο- και έτσι δεν είχαν λεφτά για να το ερμηνεύσει η συμφωνική του Λονδίνου. Το περίφημο track λοιπόν "Take Her to Sea, Mr. Murdoch" που αποτελεί σύνθεση του Franglen και όχι του Χόρνερ , -όπως δήλωσε ο ίδιος σε συνέντευξή του που υπάρχει στο you tube – είναι δικό του και μπήκε στην ταινία όπως ακριβώς το δημιούργησε με τα συνθεσάιζερ. Ο Franglen όμως δεν είναι γνωστός μόνο σαν βοηθός του Χόρνερ. Έχει ένα τεράστιο όνομα στην μουσική βιομηχανία μιας και έχει δουλέψει με όλους: Από τον Michael Jackson, τη Whitney Houston και τη Madonna, μέχρι την Barbara Streisand, τον Quincy Jones, τον David Foster, τον Toni Braxton, και Luciano Pavarotti – ενώ την ίδια περίοδο εργάστηκε στον κινηματογράφο για συνθέτες όπως ο John Barry, ο Alan Silvestri, ο James Newton Howard, ο Hans Zimmer και ο Howard Shore, συχνά ως προγραμματιστής synth.
Ξέρουμε λοιπόν πως ο συνθέτης είναι ειδικός στην ηλεκτρονική μουσική και όχι στην συμφωνική ορχήστρα. Δεν είναι συμφωνιστής λοιπόν. Φυσικά κάποιος που θα ακούσει το σκορ του Άβαταρ το καταλαβαίνει αμέσως. Η έλλειψη παιδείας του έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα στις συνθέσεις και κυρίως στα action cues. Βέβαια σε αυτό φταίει και ο Κάμερον γιατί για τις σκηνές μάχης δεν του ζήτησε πλούσιο ορχηστρικό ήχο αλλά μια διαφορετική προσέγγιση. Τα ακριβή λόγια του ήταν αυτά: “He also wanted a change of direction in the action music, a more muscular approach, more drive and less orchestral filigree.” O συνθέτης δήλωσε επίσης πως ο μονός στον οποίο ήθελε να αρέσει η μουσική ήταν ο Κάμερον. Κανένας άλλος, μιας και δεν υπήρχαν παραγωγοί και αλλού είδους αφεντικά πάνω από το κεφάλι του όπως συμβαίνει σε άλλες ταινίες. Αν άρεσε στον Κάμερον τέλος. Αν δεν άρεσε πάλι τέλος. Έτσι είχε μια πολύ στενή και δημιουργική σχέση μαζί του.
Έναν χρόνο δούλευε το σκορ ο συνθέτης για να γράψει πέντε ώρες μουσικής ενώ χρησιμοποιήθηκαν οι τρεις και κάτι.
Ο Franglen κράτησε το βασικό θέμα του Χόρνερ από την πρώτη ταινία μιας και αναφέρεται στον πρωταγωνιστή αλλά δημιούργησε και νέα θέματα για την οικογένεια, για τους ανθρώπους των υφάλων Metkayina στους οποίους εντάσσονται αφού εγκατέλειψαν το σπίτι τους, για τα πλάσματα Tulkun που μοιάζουν με φάλαινες, για τον νεαρό Kiri, για τους κακούς χαρακτήρες RDA και τον αρχηγό τους Quaritch και πολλά άλλα.
Η βάση του σκορ είναι η 100μελης φιλαρμονική του Λος Αντζελες την οποία όμως πλαισίωσε με πολλά έθνικ όργανα όπως έκανε και ο Goransson στο Μαύρο Πάνθηρα.
Για το Tulkun, επισκέφτηκε ερευνητές φαλαινών στο UCLA, άκουσε τραγούδια φαλαινών και τελικά βρήκε μουσική για πνευστά και βιολοντσέλο, και αργότερα λεπτές γυναικείες φωνές, για να δώσει μια οδυνηρή σχέση μεταξύ του παρίας Tulkun Payakan και του γιου του Jake, Lo'ak.
Οι χορωδιακοί ήχοι είναι ένας συνδυασμός της 16φωνης χορωδίας Tenebrae με έδρα το Λονδίνο, μιας ομάδας 40 φωνών στο Λος Άντζελες, μιας χούφτας σολίστ τόσο στο Λονδίνο όσο και στο Λος Άντζελες (κυρίως γυναίκες) και τραγουδιστών από τον Νότιο Ειρηνικό και τη Νέα Ζηλανδία. «Βρήκα μερικούς υπέροχους τραγουδιστές από το Βανουάτου και τα νησιά Κουκ και από τους Μαορί στη Νέα Ζηλανδία», αναφέρει ο Franglen.
Μια ποικιλία από ξύλινα φλάουτα, συμπεριλαμβανομένου του μακρύ σλοβακικού φλάουτου Fujara, χρησιμοποιήθηκαν για ορισμένες από τις σκηνές μάχης που περιλάμβαναν τον Quaritch.
Το βασικό θέμα Leaving Home όπου είναι το θέμα της οικογένειας που επανέρχεται συχνά στο σκορ σε παραλλαγές είναι ένα θαυμάσιο λυρικό κομμάτι που έχει πολλά στοιχεία από τα επικολυρικά σκορ του Χόρνερ σαν τους θρύλους του Πάθους. Είναι σχεδόν Αμερικάνα. Γενικά τα αργά μέρη είναι πολύ όμορφα και ατμοσφαιρικά.
Το πρόβλημα όμως είναι ξεκάθαρα στα action cues τα οποία είναι πολύ χοντροκομμένα και αν και περιέχουν αρκετό Χόρνερ μέσα όπως το περίφημο μοτίβο του κίνδυνου, τα κρασαρισμένα πιάνα τα εκκωφαντικά χάλκινα τα ρυθμικά τυμπάνια. Αυτή όμως είναι η επιφάνεια των acton cues που έγραφε ο Χόρνερ. Είναι κάτι που μοιάζει με Χόρνερ. Κάτι που μοιάζει με ation cue. Όταν μάλιστα είναι αναμειγμένα και με ηλεκτρονικά το αποτέλεσμα φαντάζει πολύ υπερφίαλο και απλοϊκό. Πρέπει απαραιτήτως σε τέτοιες απαιτητικές δουλειές να μπουν σπουδαίοι συμφωνιστές στο παιχνίδι και όχι syth masters όπως είναι ο Simon Franglen και όλοι οι άλλοι που δουλεύουν αυτή την στιγμή στην πρώτη γραμμή.
7) Roald Dahl's Matilda the Musical - Christopher Nightingale
Ετούτη η θαυμασια ταινία του Νέτφλιξ που όταν θέλει μπορεί και κάνει σπουδαίες παράγωγες με μια Έμα Τόμσον να την πιείς στο ποτήρι έχει μια πιτσιρικά πραγματικά παιδί θαύμα που δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες που έχω δει ποτέ σε παιδί.
Πολύ ωραία ήταν και η ταινία του Ντάνι Ντεβίτο με τον ίδιο πρωταγωνιστή το 1996. Το θεατρικό μιούζικαλ που ακολουθήσε γνώρισε μεγάλη επιτυχία και έτσι αποφασίστηκε η μεταφορά του στον κινηματογράφο.
Εδώ δεν θα κρίνω τα τραγούδια αλλά το ορίτζιναλ σκορ του Christopher Nightingale το οποίο είναι εξαίσιο και φουλ συμφωνικό. Η Ματίλντα παιδί με ζωηρή φαντασία που έχει πάθος με το διάβασμα και στο να φαντάζεται ιστορίες εξιστορεί ένα παραμύθι στην ενήλικη φίλη της που έχει το βιβλιοπωλείο για μια ακροβάτη και ένα μάγο και την ερωτική τους ιστορία. Αυτή η ιστορία παρουσιάζεται διακεκομμένα και αποτελεί ένα subplot της ταινίας με τα δικά του bullet points.
Ο Nightingale έχει γράψει μια 20λεπτη μουσική γι’ αυτό το Plot line η οποία στηρίζεται σε ένα υπέροχο βαλς που το πλαισιώνει με πολύ έντονη μελοδραματική μουσική και τσιρκοειδή στοιχεία χωρίς όμως να γίνεται φολκλόρ. Όλα τα Cues αυτής της ιστορίας είναι πολύ έντονα δραματουργικά και προσφέρουν μια χορταστική μουσική παλέτα. Υπάρχει δράμα, αγωνιά, ερωτάς περιπέτεια και αποθέωση!!!
Το cue που συνοδεύει το βασικό Plot line είναι το Magnus Returns και εμφανίζεται στην κλιμάκωση του φιλμ όπου τα δυο Plot line συναντιούνται, με το βαλς να πλαισιώνεται από μουσική δράσης και δράματος σε ένα θέμα όπου παρουσιάζονται όλες οι αρετές της συμφωνικής ορχήστρας.
8) THREE THOUSAND YEARS OF LONGING – Tom Holkenborg
Ταινία σκηνοθετημένη με γούστο από τον θρυλικό Τζωρτζ Μιλερ με την Τίλντα Σουίντον και τον Ίντρις Έλμπα.
Στην μουσική συναντάμε τον Tom Holkenborg γνωστό και ως Junky XL του οποίου το ντεμπούτο του ήταν για την συνέχεια των 300 όταν και συνέθεσε το χειρότερο σκορ στην ιστορία του σύμπαντος. Από τότε όμως σκορ το σκορ γινότανε καλύτερος και έφτασε σε ένα σημείο να λέμε ότι η δουλειά του για το THREE THOUSAND YEARS OF LONGING είναι μια εξαιρετική μουσική! Και πως να μην είναι όταν σύμφωνα με τα λεγόμενα του συνθέτη χρειάστηκε δυο χρόνια για να συνθέσει το βασικό θέμα! Ο ίδιος σε μια συνέντευξή του λέει «Αυτή η ταινία εκτείνεται σε 3.000 χρόνια και ο Τζορτζ [Μίλερ] ήθελε μια παρτιτούρα που θα μπορούσε να κινηθεί από την αρχαία στη σύγχρονη εποχή, αποτυπώνοντας ταυτόχρονα όλα τα συναισθήματα που βιώνουν οι χαρακτήρες σε αυτήν την ταινία. Αυτό είναι πραγματικά εμφανές στην κύρια μελωδία, που χρειάστηκε δύο χρόνια για να δημιουργηθεί! Ο στόχος ήταν να συνθέσουμε κάτι που ακούγεται ότι ήταν πάντα εδώ, και πάντα θα είναι. Η μουσική είναι απαραίτητη για το όραμα του Τζορτζ και οι διασκευές έπρεπε να είναι απίστευτα ακριβείς για να μεταφέρουν την αίσθηση που αποτυπώνεται στην οθόνη».
Όλο το σκορ λοιπόν στηρίζεται σε ένα υπέροχα λυρικό love theme. Στην ουσία πρόκειται για το θέμα του Τζίνι και την λαχτάρα του να αγαπήσει να αγαπηθεί και να ελευθερωθεί. Γι’ αυτό η μελωδία στο αποκορύφωμά της γίνεται τόσο έντονη και λυρική! Η ενορχήστρωσή της έχει πολλά εθνικ στοιχεία τα οποία όμως υποτάσσονται όταν εμφανίζονται τα έγχορδα που ερμηνεύουν αυτή την αξέχαστη μελωδία.
Από κει και πέρα το σκορ δεν έχει κάτι άλλο να επιδείξει αλλά αυτό το θέμα σε συνεργασία με την μικρή διάρκειά του (37 λεπτά) φτάνει για να μην σε κουράσει.
9) Slumberland – Pinar Toprak
Μια νεαρή κοπέλα ανακαλύπτει έναν μυστικό χάρτη στον κόσμο των ονείρων της Slumberland και με τη βοήθεια ενός εκκεντρικού παράνομου, διασχίζει τα όνειρα και ξεφεύγει από εφιάλτες, με την ελπίδα ότι θα μπορέσει να δει ξανά τον αδικοχαμένο πατέρα της.
Η Τουρκάλα συνθέτης Pinar Toprak όταν ξεκίνησε την καριέρα της ήταν μια ελπιδοφόρα μουσικός που πατούσε πάνω στην συμφωνική φόρμα και υπέγραφε εντυπωσιακές δουλειές. Αργότερα μπήκε στην ομάδα της Μάρβελ και ο ήχος της μετατράπηκε σε κλώνο του Ζίμερ. Τώρα με αυτό το σκορ επιστρέφει στις ρίζες της και αφήνει την συμφωνική ορχήστρα μαζί με την χορωδία να την οδηγήσουν σε ένα ακόμη εντυπωσιακό σκορ.
Υπάρχουν ωραία action cues που δεν είναι υπερφορτωμένα, δραματική μουσική για να τονίσει την απώλεια και την αναζήτηση της ευτυχίας, μουσική για τον νέο μαγευτικό τόπο μου ταξιδεύει η μικρή με έθνικ στοιχεία, και στιγμές ξεγνοιασιάς και χαράς και τέλος λύτρωσης. Δυστυχώς δεν υπάρχει κάποια αξέχαστη μελωδία μα το συναίσθημα και τα χρώματα δεν περνάνε έτσι απλά από πάνω σου.
Άλλα σκορ του είδους που δεν κατάφεραν να με εντυπωσιάσουν:
1) Maika: The Girl from Another Galaxy - Christopher Wong,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου