ΤΑ 10 ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΚΟΡ ΤΟΥ 2022 ΓΙΑ ΔΡΑΜΑΤΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

1)Filumena Marturano – Paolo Vivaldi

Η Ιταλική τηλεταινία  πραγματεύεται την ιστορία της Φιλουμένα Μαρτουράνο, μιας βασανισμένης γυναίκας που ξεκίνησε ως πόρνη και κατέληξε ερωμένη του πλούσιου Ντομένικο Σοριάνο. Η ώριμη πια Φίλουμένα ζητάει από τον Ντομένικο να την παντρευτεί και ταυτόχρονα του αποκαλύπτει ότι έχει τρεις γιους. Ένας από αυτούς τους γιους είναι καρπός της συνεύρεσης που είχαν παλαιά ο Ντομένικο και η τότε πόρνη Φιλουμένα.

Το θεατρικό θρύλος του Εντουάρντο ντε Φιλίππο της που γράφτηκε το 1946 θεωρείται  ένα από τα κορυφαία έργα της παγκόσμιας δραματουργίας και ο ρόλος της Φιλουμένα αποτελεί διακαή πόθο κάθε μεγάλης ερμηνεύτριας ενώ παρουσιάζεται αυτήν την περίοδο στο θέατρο Δημήτρης Χορν με την συγκλονιστική Μαρία Ναυπλιώτου και δεν πρέπει να συγχέεται με την Φιλομένα του Στίβεν Φρίαρς με μουσική του Αλέξανδρου Ντεσπλάτ.

Όπως και στο θέατρο έτσι και στον κινηματογράφο έχει μεταφερθεί αρκετές φορές με κυρίαρχη την ταινία του 1951 σκηνοθετημένη από τον ίδιο τον συγγραφέα με την μουσική του αξεπέραστου Νίνο Ρότα το οποίο σημειωτέων δεν έχει κυκλοφορήσει ποτέ παρά μόνο ένα ολόκληρο λεπτό. Όμως έρχεται ο Paolo Vivaldi να καλύψει αυτό το κενό με ένα αριστουργηματικό σκορ πραγματικά ανατριχιαστικό που νομίζεις πως βγήκε από τις πιο ευφάνταστες παρτιτούρες του Έννιο Μορικόνε.

Ευαίσθητο, δραματικό, μελαγχολικό και γνησίως μελωδικό με μια φίνα και ντελικάτη ενορχήστρωση που ποτίζει την ψυχή σου με συναισθήματα εικόνες και εκλεκτή συγκίνηση.

Το σκορ έχει δουλευτεί με την νοοτροπία συμφωνικού έργου όπως δούλευε ο Μορικόνε τα δραματικά του σκορ. Δηλαδή τα βασικά του θέματα είναι εκτελεσμένα αρκετές φορές με διαφορετικά όργανα.

Έτσι έχουμε  το ανατριχιαστικό θέμα της αρχής που είναι κι ένα μελαγχολικό βαλς που περιγράφει τον χαρακτήρα της Φιλουμένας και της δίνει έναν αριστοκρατικό αέρα με τον ίδιο τρόπο που έκανε ο Γκλνότσμιθ στον Πεταλούδα το 1974 όπου  για να χαρακτηρίσει έναν κατάδικο προτίμησε την φόρμα του βαλς για να τον συνοδεύει με Γαλλικα στοιχεία στην ενορχήστρωση για να τονίσει την καταγωγή του. Παρομοίως λοιπόν  έχουμε βαλς αλλά με μια Βιβαλντική προσέγγιση. Αυτό λοιπόν το βαλς θα το ακούσουμε για ορχήστρα εγχόρδων στην αρχή Tema dell'inganno per archi, με πιάνο στο θέμα Tema dell'inganno v.piano e pizzicati, με βιόλα στο Tema dell'inganno v. viola e legati ενώ μια τρίτη παραλλαγή του είναι Tema dell'inganno v. Viola e pizzicati πάλι με βιόλα αλλά με pizzicati στα έγχορδα και όχι τόσο λυρικό όσο στην  προηγούμενη βερσιόν.

Το δεύτερο θέμα που έγραψε ο Ιταλός συνθέτης το Tema del dolore έχει μια δραματική υπόσταση που κατάγεται από τον ρομαντισμό του Μπραμς και θυμίζει και τα χρόνια της αθωότητας του Έλμερ Μπερνστάιν και αποτελεί ένα από τα κορυφαία θέματα της χρονιάς και το συναντάμε με την μορφή Πολωνέζας στο Tema del dolore v. Polonaise, με την μορφή βαλς στο έξοχο Tema del dolore v. ironica con violino, πάλι σε βαλς αλλά για ορχήστρα εγχόρδων στο Tema del dolore v. ironica con archi, σε μια δευτερη παραλαγη της πολωνεζας Tema del dolore v. polanaise 2 και στην πιο τρυφερή του εκδοχή στο  Tema del dolore v. chitarra e archi

Το τρίτο θέμα είναι το Tema del rimpianto v. Ironica και αποτελεί το δεύτερο βαλς με το βιολί να οδηγεί την ορχήστρα με μια μελαγχολική μελωδία που θυμίζει πολύ τα αντίστοιχα θέματα του Μορικόνε για τις ταινίες με την Ρόμι Σνάιντερ. Αυτό λοιπόν το θέμα θα το ακούσουμε σε μια πιο δραματική εκδοχή στο Tema del rimpianto v.archi lenta όπου ξεφεύγουμε από τα μέτρα του βαλς και έχουμε σπαρακτικές δηλώσεις των εγχόρδων, σε παραλλαγή για σόλο βιολί και κιθάρα στο  Tema del rimpianto v. Violino που ανατριχιάζεις σύγκορμος όπως και στην παραλλαγή για τσέλο στο Tema del rimpianto v. violoncello e chitarra. H εκδοχή που κλείνει το σκορ είναι το Tema del rimpianto και το ακούμε σε όλη του την δραματική του υπόσταση για ορχήστρα εγχόρδων και είναι τέτοιας ισχύς που προκαλεί δάκρυα.

Όμως δεν υπάρχουν μόνο αυτά τα τρία βασικά θέματα. Υπάρχουν και τα δευτερεύων όπως είναι το La promessa di Domenico που αποτελεί μια βραδυφλεγές και βαρύγδουπη δήλωση από το βιολί και μας θυμίζει το θέμα από το Κοκκίνο βιολί του αριστουργήματος του Τζων Κορλιάνο, το τανγκό θέμα πάλι για σόλο βιολί Il matrimonio di Filumena, το αργόσυρτο  I figli sono figli με το χαρακτηριστικό πολύ υψηλό παίξιμο των εγχόρδων, και η ανάλαφρη  Rumbetta di Don Domenico με την κιθάρα να ερμηνεύει μια υπεροχή μελωδία με την δραματική της παραλλαγή La firma è sbagliata.

 5 λοιπόν βασικά θέματα με αξιομνημόνευτες μελωδίες, άψογη επεξεργασία και περίτεχνες παραλλαγές  δημιούργησε ο Ιταλός συνθέτης Paolo Vivaldi (καμία σχέση με τον γνωστό) που δουλεύει κυρίως στην Ιταλική τηλεόρασή τα οποία σε ταξιδεύουν  χωρίς καν να έχεις δει την ταινία. Και εδώ είναι το μεγάλο του προσόν. Ενώ πολλοί συνθέτες θέλουν την βοήθεια του σεναρίου, του ηθοποιού και κυρίως  του σκηνοθέτη ώστε η μουσική τους να αποδώσει όλες αυτές τις συγκρούσεις και τις σχέσεις, η παρτιτούρα του Vivaldi σε πιάνει από το χέρι σε συγκινεί και συ λέει μια ιστορία από μόνη της χωρίς καμία βοήθεια, έτσι όπως κάναν οι παλιοί συνθέτες, οι γίγαντες  των σκορ που απολάμβανες μουσική χωρίς να σε νοιάζουν τα plot lines και τα characters arcs. Ένα αριστουργηματικό συμφωνικό ποίημα που μένει χαραγμένο στην μνήμη σου και θες να το ακούς ξανά και ξανά χωρίς να κουράζεσαι. Σπανίζουν οι περιπτώσεις που ένας μουσικός υπηρετεί και την ταινία αλλά και στέκεται αυτόνομα . Και αυτό είναι το δύσκολο. Να είσαι ένας άψογος επαγγελματίας - υπάλληλος που να υπηρετεί την ιστορία αλλά ταυτόχρονα και ένας καλλιτέχνης δημιουργός που να απλώνεται πέρα και πάνω από τα στενά πλαίσια της εικόνας. 

2)The conversation – Dalibor Grubacevic

Κροατική ταινία που στηρίζεται σε ένα πραγματικό συμβάν καθώς τον Ιούνιο του 1945 και ενώ οι Ναζί έχουν ηττηθεί και ο κόκκινος στρατός είναι κοντά, μια  συνάντηση μεταξύ δύο ισχυρών ανδρών με πολύ αντίθετες φιλοσοφίες και προοπτικές λαμβάνει μέρος   η οποία θα καθορίσει και το μέλλον της Γιουγκοσλαβίας.

Τι να πει κανείς γι’ αυτό το αριστουργηματικό σκορ του Κροάτη Grubacavic που μας γυρίζει πίσω στα ηχοχρώματα του Βόιτσεκ Κίλαρ. Και του Φίλιπ Σαντρ;

Αυτός ο μελαγχολικός λυρισμός , ο σχεδόν ερωτικός διαλόγων των εγχόρδων, αυτή η σκοτεινή απειλή που ελλοχεύει από τα υπόγεια, αυτοί οι ήρωες που πλέουν στην μοναξιά και στην θλίψη μα κυρίως αυτή η συνταρακτική μελωδία που τόσο πολύ λείπει από το σινεμά που σε πιάνει αμέσως από το γιακά και σου λέει “κάτσε να στα πω γιατί τα πράγματα είναι σοβαρά” είναι παρόν  για να μας διηγηθούν μια ιστορία γεμάτη μυστικά και προδοσίες.

Απίστευτο βασικό θέμα με τα έγχορδα να αποτελούν την βάση αυτή του θεσπέσιου cue και να ερμηνεύουν μια αξέχαστη μελωδία την οποία την περιφέρουν από τα ψηλά στα χαμηλά από τα βιολιά στις βιόλες και από κει στα τσέλο. Στην ανάπτυξη του θέματος θα ακούσετε χρώματα από Χόρνερ και Braveheart!, ενώ το τρίτο στοιχείο του cue είναι οι απειλητικές φράσεις των εγχόρδων σαν μαχαιριές. Συνδιαλέγεται λοιπόν όλος ο κόσμος της ταινίας . Ο μελαγχολικός ο δραματικός και ο απειλητικός.

Για το θέμα της Marija Horvat που είναι ο κύριος γυναικείος χαρακτήρας της ταινίας έχουμε το ομώνυμο cue και το πιάνο είναι το κύριο στοιχείο της ενορχήστρωσης σε μια μελωδία που μου θύμισε έντονα τα χρώματα από το πορτραίτο μιας κυρίας του Κίλαρ.  Αυτό το θέμα θα το συναντήσουμε και σε άλλα cues όλα αριστουργηματικά όπως το “What came of Marija?” που είναι και το πιο ανεπτυγμένο και το “ Memories of Marija”

Στο cue farewell έχουμε ένα νέο θέμα πάλι με το πιάνο κυρίαρχο και μετά έγχορδα να δίνουν τον μελαγχολικό  τόνο το οποίο τελειώνει με το θέμα της Marija.

 Cues όπως τα epilogue, the cave, Fever, When no one’s looking, forgery περιγράφουν το κατασκοπευτικό Plot line της ταινίας και είναι εξαιρετικά.

Στο end credits το θέμα της Μαρίας μαζί με το βασικό θέμα γίνονται ένα καινούργιο θέμα.

3)The lost King – Alexander Desplat

Μια ερασιτέχνης ιστορικός αψηφά το άθλιο ακαδημαϊκό κατεστημένο στην προσπάθειά της να βρει τα λείψανα του βασιλιά Ριχάρδου Γ', τα οποία είχαν χαθεί για περισσότερα από 500 χρόνια.

Θαυμάσια ταινία του Στίβεν Φρίαρς που εκτός του ότι σχολιάζει πολύ εύστοχα τον ακαδημαϊκό πουριτανισμό και την γραφειοκρατία παράλληλα  το εγώ του αποτελεί και έναν στοχασμό πάνω στην δραματουργική και την ιστορική αλήθεια. . Λέγεται πως ο Ριχάρδος του Σαίξπηρ όπως και ο Σωκράτης του Πλάτωνα ουδεμία σχέση έχουν με τα ιστορικά πρόσωπα.

Η κεντρική ηρωίδα λοιπόν εκτός από τα λείψανα που ψάχνει να βρει και κολλάει πάνω στην γραφειοκρατία που αποτελεί το επιφανειακό Plot line, ψάχνει να βρει και ποιος ήταν πραγματικά ο Βασιλιάς Ριχάρδος σε σημείο που της γίνεται εμμονή. Από την μανία της να τον ανακαλύψει αρχίζει και τον βλέπει μπροστά της και συνομιλεί μαζί του. Το ζουμί λοιπόν βρίσκεται στο δευτερεύον plot line, την αναζήτηση του πραγματικού Ριχάρδου και όχι των λειψάνων του.

Στην μουσική ο  Ντεσπλατ υπέγραψε ένα αριστούργημα που δίνει μια προωστική δύναμη στο φιλμ και κάνει την ταινία να τρέχει νεράκι και να την απολαμβάνεις λες και βλέπεις μπλοκμπάστερ.

Για να περιγράψει τον Βασιλιά Ριχάρδο και το πνεύμα του που στοιχειώνει την ηρωίδα ο Γάλλος συνθέτης έγραψε ένα από τα καλύτερά του θέματα.  εμπνευσμένο από τον αγγλικό Μεσαίωνα με σολίστ τον James Bramley που παίζει μεσαιωνικό λαούτο, ενώ τον πλαισιώνει με την συμφωνική του Λονδίνου και μεσαιωνικά κρουστά.

Πρόκειται για ένα δισυπόστατο θέμα εκκωφαντικό και αυτοκρατορικό στο πρώτο μέρος που κλείνει υποχθόνια και υπόγεια. Στην ουσία ο Ντεσπλάτ κι εδώ είναι η ιδιοφυΐα του σχολιάζει τους Δυο Ριχάρδους. Τον πραγματικό γοητευτικό ψηλό με την αριστοκρατική φινέτσα και τον Σαιξπηρικό, τον κουτσό άσχημο το γλοιώδες πλάσμα που κινούνταν στις σκιές και κατάστρωνε τα φιδίσια σχέδιά του. Τι να πεις γι’ αυτή την έμπνευση.

Για τον ηρωίδα που τον αναζητά, την αξιολάτρευτη Philippa, της γράφει ένα θέμα πολύ τρυφερό και ανθρώπινο που στο track  Greyfriars το ακούμε με την μορφή ενός κωμικού μαρς και αποτυπώνει έξοχα και την αισιοδοξία του χαρακτήρα της αλλά και την αφέλεια και την καλοσύνη της.

Αυτά τα δυο θέματα θα αλληλοπλέκονται και θα παρουσιάζονται σε πολλές παραλλαγές στην διάρκεια του σκορ με πολύ περισπούδαστο τρόπο.

Η κλιμάκωση του σκορ προσφέρει τo αριστουργηματικό Bosworth που αποτελεί έναν επικό αποχαιρετισμό στον βασιλιά καθώς αυτός θάβεται στα λασπωμένα χωράφια.

Πρόκειται για ένα αριστουργηματικό σκορ που ταιριάζει γάντι και στην ταινία αλλά και το απολαμβάνεις σαν αυτόνομο άκουσμα. Και αυτήν είναι η διαφορά τους Ντεσπλάτ από τους υπόλοιπους που απλά κάνουν καταπληκτικά την δουλειά τους μέσα στην ταινία υπηρετώντας το όραμα του δημιουργού χωρίς να κάνουν ξεχωριστή την παρουσία τους. Αυτοί είναι οι τέλειοι υπάλληλοι. Ο Ντεσπλάτ όμως είναι καλλιτέχνης.  Σε αυτό συμβάλει φυσικά η αλάνθαστη και ευρηματική ενορχήστρωση , ο όγκος και η ερμηνεία που δίνει η συμφωνική του Λονδίνου και φυσικά η περίπλοκη και ρυθμική γραφή του Ντεσπλάτ που παρόλο την έντονη δημιουργικότητα του -170 τίτλοι περίπου- δεν έχει προσφύγει ποτέ στο sound design την drone music ή τα ατονικά μονοπάτια και παραμένει πάντα πιστός στην μελωδική γραμμή.

4)Benedetta – Anne Dudley

Η ιστορία διαδραματίζεται στην Τοσκάνη του 17ου αιώνα, στην Ιταλία, με την απειλή της πανώλης να ρίχνει την απαίσια σκιά της σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Και ξεκινά με την ειλικρινά αφοσιωμένη οκτάχρονη Benedetta Carlini, που οδηγείται στο Theatine Convent στην Pescia ως νύφη για τον Ιησού Χριστό. Η ιστορία προχωρά μετά δεκαοκτώ χρόνια, και μια δοκιμασία πίστης περιμένει τη βαθιά ευσεβή Benedetta με τη μορφή της μελανιασμένης, κακοποιημένης και επίγειας Bartolomea. Μια ερωτική έλξη μεταξύ της Benedetta και της Bartolomea ταράζει συθέμελα το μοναστήρι. Ταινία του 2021 που όμως το σκορ κυκλοφόρησε ψηφιακά το 2022.

 

Ο προβοκάτορας του παγκοσμίου σινεμά επιστρέφει με μια υπέροχη ταινία και ένα εξίσου σπαρακτικό σκορ.

 

Αντλώντας έμπνευση από την μεσαιωνική μουσική και ειδικά από μια γυναίκα συνθέτη που ονομάζεται Hildegard of Bingen, η οποία είναι  από τους πρώτους συνθέτες που έχουν αρχειοθετηθεί και καταγραφεί η μουσική τους και συμπληρώνοντας τα χορωδιακά θέματα με ορχήστρα εγχόρδων  πότισε την ατμόσφαιρα με μελαγχολία και θρησκευτικά στοιχεία δίνοντάς μας ένα αυτόνομο μουσικό άλμπουμ παρά ένα character score. Και με εαυτό που λέω εννοώ πως έχουμε πάρα πολλά διαφορετικά θέματα ίδιας όμως ομοιογένειας και ύφους παρά μια μουσική με 2 θέματα που πατάνε πάνω στης ηρωίδες και εξελίσσονται όπως εξελίσσονται αυτές μέσα στην ταινία.

 

Είναι μια άλλη σχολή αυτή που βλέπει την κινηματογραφική μουσική εξπρεσιονιστικά και ιμπρεσιονιστικά και ήταν κάτι που και ο ίδιος ο σκηνοθέτης ήθελε. Να τονιστεί δηλαδή περισσότερο η εποχή και όχι οι χαρακτήρες.

 

Η ίδια η συνθέτης αναφέρει: «Μου άρεσε η ιδέα να χρησιμοποιήσω χορωδία στην μουσική. Δεν νομίζω ότι το παρακάναμε. Ο Paul ήθελε μια σοβαρή, βαριά, ορχηστρική παρτιτούρα για να ριζώσει την ταινία σε ένα πολύ αυστηρό και σοβαρό περιβάλλον όπου, αν βγεις εκτός γραμμής, η ποινή είναι ο θάνατος. Είναι επίσης μια εποχή μεγάλου φόβου επειδή η πανώλη καταδιώκει τη γη. Άρα η διάθεση είναι αρκετά σκοτεινή. Το σκορ παίρνει αυτή τη σοβαρότητα».

 

Σαν υποστήριξη των μεσαιωνικών χρωμάτων η Dudley χρησιμοποίησε ορχήστρα εγχόρδων:

 

“Τα έγχορδα μπορούν να είναι τόσο ευέλικτα. Δεν μπορούσα να φανταστώ να κάνω μια μουσική αυτού του είδους χωρίς αυτά. Χρειαζόταν το μεγαλείο και η εκφραστικότητα των εγχόρδων. Μπορούν να το κάνουν κρύο και απαίσιο, ή ζεστό και υπέροχο. Τα έγχορδα θα είναι πάντα το θεμέλιο της κινηματογραφικής βιομηχανίας”. Και όχι μόνο της κινηματογραφικής βιομηχανίας συμπληρώνω εγώ μα όλης της κλασικής και νεοκλασικής μουσικής.

 

Έτσι λοιπόν από τα τόσα υπέροχα θέματα που δεν υστερεί κανένα και που ακούγονται με μια ανάσα προεξέχον θέση έχουν τα δυο μεγάλα θέματα που στηρίζονται στα έγχορδα και είναι τα Immodest Acts και Extraordinary Accusations.

 

 

Το Immodest Acts είναι ένα δραματικό κομμάτι που δίνει έμφαση στα έγχορδα περιγράφοντας ακριβώς αυτό που αναφέρει η συνθέτης πιο πάνω. Σκοτεινό και πένθιμο αντικατοπτρίζει πλήρως το ζοφερό περιβάλλον και το σκοτάδι της μεσαιωνικής εποχής ενώ το  Extraordinary Accusations προχωράει ένα βήμα παραπέρα μιας και ολόκληρη η ορχήστρα συνοδεία κόρνων και τυμπάνων ολοκληρώνει το δράμα.

5)Emily - Abel Korzeniowski

Βιογραφική ταινία της Έμιλι Μπροντέ της συγγραφέας που έχει γράψει το κλασικό Ανεμοδαρμένα ύψη.

Πολύ ατμοσφαιρική ταινία της Frances O'Connor που έχει υπογράψει και το σενάριο, με έμφαση στο γοτθικό στοιχείο- εκπληκτική η σκηνή με τις αδερφές να καλούν την μητέρα τους που παραπέμπει στο στρίψιμο της βίδας-  και με μια πολύ όμορφη ερμηνεία από την Emma Mackey.

Το σκορ του Korzeniowski είναι απλά ανατριχιαστικό. Για να προσεγγίσει αυτή την τόσο πολυσχιδή προσωπικότητα της έγραψε μια προσωποκεντρική μουσική που περιγράφει όλες τις εκφάνσεις του χαρακτήρα της. Η μουσική ηχογραφήθηκε στη Βαρσοβία και περιλαμβάνει σόλο πιάνου από τον Szymon Nehring, ο οποίος ήταν φιναλίστ στον Διεθνή Διαγωνισμό Chopin το 2021.

Το σκορ είναι μέσα στις αντιφάσεις και στην ταινία του δίνεται αρκετό έδαφος για να λάμψει μιας και η σκηνοθέτης είναι θαυμαστής του Πολωνού μουσικού από τις δουλείες του στο A single man και στο  Nocturnal Animals .

Για την τραγική ζωή της γραφεί συνθέσεις φουλ δραματικές με θλιβερές φράσεις στα έγχορδα και στο ταραχώδες βιολί όπως δηλώνει ο ίδιος ο Κορζενιόφκσι.

Για το ρομαντικό στοιχείο ο Πολωνός έχει καταφύγει στο πιάνο με γλυκές και τρυφερές μελωδίες ενώ για την παιδικότητα και το ατίθασο του χαρακτήρα της έχουμε θέματα πιο ζωηρά έντονα και χαρούμενα.

Για το φλογερό της ταπεραμέντο, το πείσμα της και την εκρηκτική προσωπικότητα η μουσική γίνεται παθιασμένη και έντονη ενώ για την τρυφερή σχέση με τον αδερφό της έχουμε μουσική μελαγχολική και απαλή. Για τος γυναίκες χορωδίες ο Κορζενιόφσκι δήλωσε πως «βόλια χορωδιακά που μοιάζουν με του Χέντελ σχεδιάστηκαν  για να μιλήσουν  για την κοινωνική δομή της εποχής και να ενισχύσουν τον παραλογισμό του πώς “οι άνθρωποι συνέχισαν να ζουν δυναμικά στο εσωτερικό τους” . Εκφράζεται έτσι η εσώτερη ανάγκη της Μπροντέ να ξεχυθεί και να εκφράσει όλα όσα της απαγορεύει η καταπιεστική εποχή.

Μην ψάχνετε να βρείτε αγαπημένα cues. Όλο το σκορ είναι ένα αριστούργημα που δεν κουράζεσαι να το ακούς. Πολυδιάστατο προσωποκεντρικό με παλινδρομήσεις ανάμεσα στην σκιά και το φως την θλίψη και την χαρά τον ερωτά και τον πόνο την ζωή και τον θάνατό την δημιουργία και την καταστροφή. Μπορεί να μην είναι τόσο μελωδικό όσο το magnum opus του Ρωμαίος και Ιουλιέτα, μπορεί να μην είναι τόσο γοτθικό όσο το Penny Dreadful τόσο σκοτεινό όσο το Nocturnal Animals  και τόσο περίτεχνο όσο το W.E είναι όμως όλα αυτά μαζί . 

6) Anemos – Pino Donaggio

Μια ταινία γραμμένη και σκηνοθετημένη από τον Fabrizio Guarducci  που όχι μόνο δεν την είδε κανείς αλλά δεν την πρόσεξε και κανείς και που ακόμη και στο IMDB δεν υπάρχουν στοιχεία.

Το ANEMOS είναι μια εννοιολογική ταινία στην οποία, ακολουθώντας το κάλεσμα στην πνευματικότητα, περνάμε σε ένα ταξίδι από τη Magna Grecia στα Αιολικά νησιά, από την έρημο στις χώρες της Cathar  παρατηρώντας τον άνεμο που ορμάει προς τη Μεσόγειο. Πραγματικά δεν έχω ιδέα περί τίνος πρόκειται μα το σκορ του Donaggio είναι αριστούργημα.

 

Το σκορ κυκλοφόρησε το 2021 μα δεν μπορούσες να το ακούσεις πουθενά. Ευτυχώς η Quartet Records το έκδωσε σε 500 μόνο αντίτυπα και ήρθε στα χέρια μου το 2022. Έτσι το κατέταξα αυτή την χρονιά. Το σκορ είναι ιμπρεσιονιστικό όπως λογικά και η ταινία και δεν έχει να κάνει με χαρακτήρες και plot lines. Είναι καθαρά μια μουσική απόλαυση που το βάζεις και το ακούς χωρίς να σε νοιάζουν οι ιδέες και ο τρόπος προσέγγισης του μουσικού πάνω στο σενάριο. Είναι από κείνες τις περιπτώσεις που η μουσική σε ταξιδεύει χωρίς να χρειάζεται να ξέρεις τίποτα για την υπόθεση και την ταινία. Πολλά και διαφορετικά θέματα θεάρεστες μελωδίες και εκλεπτυσμένη ενορχήστρωση συνθέτουν ένα σάουντρακ να το πιείς στο ποτήρι.

 

Η ενορχήστρωση διαθέτει spiritual χορωδιακά , σόλο όργανα όπως άρπα, βιολί, φλάουτα, όμποε, ελάχιστα ηλεκτρονικά, την Rome Symphony Orchestra και ένα πάντρεμα μεταξύ κλασικής σχολής και new age ήχου. Πραγματικά δεν χορταίνεις να το ακούς. Κάθε θέμα και highlight.

 

Προσωπικά ξεχώρισα αρκετά cues.

 

  Τα La libertà degli uomini και Sirene  έχουν μια  αιθέρια χρήση χορωδίας και  νοσταλγική και μελαγχολική μορφή ! Ειδικά το Sirene φέρνει στο νου και λίγο Χόρνερ. Το track Parlami έχει μια μπαρόκ υφή με βιολί εποχής τσέμπαλο και επιβλητικά χορωδιακά που θυμίζουν καθεδρικό Ναό!

 

 Το L’eremita με άρπα βιολί και διακριτικά ηλεκτρονικά γεμίζει την ατμόσφαιρα με φως και γαλήνη ενώ το Supplicare il signore για σοπράνο και χορωδία προσδίδει κάτι θεϊκό και χρυσαφένιο.To L’anima che dobbiamo ascoltare ξεχωρίζει αμέσως για τον ντελικάτο διάλογο ανάμεσα σε όμποε φλάουτα άρπα και κιθάρα ενώ η χρήση χορωδίας στο τέλος σε απογειώνει.

 

Στo εκπληκτικό L’acquilone  έχουμε μια μελαγχολική συνδιάλεξη ανάμεσα σε κιθάρα και βιολί ενώ όταν εισέρχεται η ορχήστρα το θέμα γίνεται λυρικό και πλημυρίζει τις αισθήσεις με έντονη νοσταλγικοτητα θυμίζοντας Τζων Μπάρι!

 

 Στο L’ombra ένα τσέλο κλαίει με συνοδεία σκοτεινών ηλεκτρονικών και το κλίμα γίνεται προς στιγμήν σκοτεινό και ζοφερό.

 

Μα το τέλος είναι δυναμικό ρωμαλέο αισιόδοξο φωτεινό  γεμάτο παλμό και ζωή . Το Vento όπου είναι και το κορυφαίο cue του σκορ και ένα από τα καλύτερα που έχει γράψει ποτέ ο Donaggio η χορωδία ρέει σαν ποτάμι σαν γάργαρο νερό που συμπαρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της και διώχνει κάθε κατήφεια και αρνητικότητα. Απλά μαγεία!!!

 

Bonus track ένα εκπληκτικό τραγούδι το The Spark γραμμένο από τον ίδιο τον Donaggio σε στίχους Paolo Steffan που είναι κι ένας από τους ενορχηστρωτές και τον Stive Glasford στα φωνητικά.

 

Φρέσκο και ζωογόνο από έναν συνθέτη μόλις 81 ετών!

7) Hilma - Jon Ekstrand

Η ταινία αφηγείται την ιστορία της Hilma af Klint (1862-1944), μιας πρωτοπόρου της αφηρημένης τέχνης που αναγνωρίστηκε ως αληθινή οραματίστρια μόνο μετά το θάνατό της.

Ο ακούραστος σκηνοθέτης Lasse Hallström παραδίδει μια ακόμη άρτια δουλειά με άψογη αναπαράσταση εποχής αλλά και με όλα τα κλισέ του είδους που έχει ένα τέτοιο biopic.

Η ίδια η Χίλμα που είχε έφεση στα μαθηματικά και τις επιστήμες και ζωγράφιζε πολύχρωμους κύκλους έλεγε πως χρωστάει την έμπνευσή της στα πνεύματα και στην αδερφή της που την έχασε όταν ήταν πολύ μικρή και δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει τον θάνατό της.

Για να αποδοθεί λοιπόν μουσικά αυτός ο χαρακτήρας ο Jon Ekstrand κατέφυγε στην νεοκλασική τύπου Μαξ Ρίχτερ και τον μινιμαλισμό του Φίλιπ Γκλας δημιουργώντας ένα μουσικό πορτετο 100% στοχευμένο πάνω στον χαρακτήρα της.

Για να περιγράψει λοιπόν την ζωγραφική της ιδιοφυΐα και τους πολύχρωμους κύκλους  κατέφυγε όπως είπα στην σπειροειδή κίνηση που του προσφέρει το ρεύμα του μινιμαλισμού αλά Φίλιπ Γκλας.

Για τα πνεύματα που την καθοδηγούνε επιστράτευσε φωνητικά και τα ένωσε δημιουργώντας θαυμάσια θέματα που συνοδεύουν τον ζωγραφικό της οίστρο όπως τα cues circles preparations και The temple που αποτελούν και τα κορυφαία του σκορ.

Για την τραγική ζωή της που έπαιρνε κακές κριτικές που δεν την καταλάβαινε κανένας και που αναγνωρίστηκε μόνο μετά θάνατον ο συνθέτης προσφεύγει στην νεοκλασική του Μαξ Ρίχτερ με αργόσυρτες φράσεις από βιολί και πιάνο υφαίνοντας μια καταθλιπτική μελωδία που κολλάει άψογα.

Σκορ βουτηγμένο στην μελαγχολία αλλά πολύ δυνατό μελωδικά και με μερικά πολύ ισχυρά θέματα που και υπηρετούν την ταινία αλλά και ακούγονται αυτόνομα. Μαζί με το Sans Toi τα καλυτέρα σκορ στο είδος της νεοκλασικής. 

8) Le temps des secrets - Philippe Rombi

Το Le Temps des Secrets (Η ώρα των μυστικών), είναι μια γαλλική ταινία του Christophe Barratier, βασισμένη το ημι-αυτοβιογραφικό βιβλίο του Marcel Pagnol. Η ταινία διαδραματίζεται στη Γαλλία το 1905 και ακολουθεί έναν έφηβο ονόματι Μαρσέλ που περνάει τις τελευταίες καλοκαιρινές διακοπές στην αγαπημένη του Προβηγκία πριν πάει στο γυμνάσιο και ξεκινά μια σειρά από περιπέτειες και ειδύλλια που του αλλάζουν τη ζωή.

Η μουσική του Philippe Rombi είναι απλά ένα αριστούργημα. Στηριζόμενος σε ένα  αξιομνημόνευτο κυρίως θέμα που το εμφανίζει συνέχεια  σε πολλές παραλλαγές, το σκορ εσωκλείει μέσα του όλη την ρομαντική γαλλική σχολή έτσι όπως την δίδαξε ο μέγιστος των μεγίστων Ζωρζ Ντελερύ.

 

Το βασικό θέμα Ouverture – Valse des Secrets είναι ένα θέμα που σφύζει από ζωή  γεμάτο αισιοδοξία και όρεξη, γλυκό ανέμελο και σκανδαλιάρικο όπως ο πρωταγωνιστής του. Αναζητά την περιπέτεια και τον έρωτα  χωρίς να αποζητά κάποιο όφελος απλά και μόνο για την εμπειρία και την χαρά του παιχνιδιού. Η δύναμη της μελωδίας είναι τέτοια που πραγματικά δεν κουράζεσαι να το ακούς και να μην σε πειράζει που επαναλαμβάνεται.  Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που αυτό το γνήσιο Γαλλικό θέμα εμφανίζεται συνέχεια πότε πιο μελαγχολικό (Dilemme, Les Secrets, Augustine et Joseph, Le Piano d’Isabelle), πότε πιο ονειρικό (En Route Vers la Fronde, Désenchantement  ) , πότε πιο αγαπισιαρικο (Le Chevalier et la Princesse), πότε πιο λυρικο (Le Cœur Battant, La Rentrée) .

 

Πέρα όμως απ’ αυτή την θεσπέσια μελωδία και τις παραλλαγές η μουσική κινείται και σε δυο άλλους άξονες. Τον κόσμο του παραμυθιού και τον κόσμο της σκανδαλιάς και του παιχνιδιού.

 

 Η ονειρική ατμόσφαιρα που με την χρήση χορωδιών μας μεταφέρει σε έναν κόσμο παραμυθιού αποτυπώνεται στα cues  Τα  Le Château des Bellons, Enchantement, À la Recherche d’Isabelle, Retour dans les Collines, και στο κορυφαίο  Le Temps des Punitions, ενώ η παιδική αθωότητα και η όρεξη για περιπέτεια  εμφανίζονται  στα Marcel et Lili, Course au Lièvre και το κορυφαίο Le Serpent de Pétugue και έχουν την φόρμα ενός  scherzo .

 

Το La Grotte du Taoumé είναι ένα ξεχωριστό θέμα που η υφή του θυμίζει πολύ John Williams και κάτι από Κυνηγούς της χαμένης κιβωτού και Ε.Τ.  Ένα τρομερό highlight του σαουντρακ.

 

 Τέλος το cue Final είναι μια επανάληψη του βασικού θέματος, της ουβερτούρας, αλλά αυτή την φορά πιο εμπλουτισμένο με περισσότερα στοιχεία πατώντας στο character arc του βασικού πρωταγωνιστή. Ο Μαρσέλ μέσα από τις περιπέτειες ωρίμασε χωρίς όμως να χάσει την ανθρωπιά του.  Έτσι το θέμα του ταίριαξε όλα τα αντίθετα που κάνουν μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Είναι  και σοβαρό και ανέμελο και ρομαντικό και δραματικό και ερωτικό και τρυφερό και παιδικό αλλά και αντρικό. Όλες λοιπόν οι ενορχηστρωτικές αρετές και οι κόσμοι της μουσικής εναρμονίζονται και ολοκληρώνονται όπως ολοκληρώθηκε ο χαρακτήρας του Μαρσέλ. Αριστούργημα.

9)Sans toi – Helene Blazy

Ο Antoine, ένας διεθνής διαπραγματευτής κρασιού στα πενήντα του, δέχεται ένα ασυνήθιστο τηλεφώνημα από τη Μόσχα. Συγκλονισμένος αφήνει τα πάντα πίσω του, τη δουλειά του, τη σύντροφό του, για να πάει αμέσως στη Ρωσία για να αναζητήσει τη γυναίκα που αγάπησε με πάθος και που έχει εξαφανιστεί μυστηριωδώς εδώ και τέσσερα χρόνια.

Ένα αριστούργημα της νεοκλασικής μουσικής που γνώρισε τεράστια άνθηση χάρις τις συνθέσεις του Μαξ Ρίχτερ. Έτσι κι εδώ έχουμε πιάνο τσέλο βιολί σε πρώτο ρόλο και από πίσω ορχήστρα εγχόρδων να ερμηνεύουν πένθιμες και καταθλιπτικές μελωδίες.

Η Blazy δεν σχολιάζει τον τόπο και τους χαρακτήρες αλλά τα συναισθήματα . Το κάνει όμως τόσο καλά που πραγματικά κάθεσαι και απολαμβάνεις μουσική χωρίς να σε νοιάζουν οι ιδέες και το τι ήθελε να πει. Τον βασικό τόνο το δίνει το εναρκτήριο θέμα με μια πολύ συναισθηματική και έντονη δραματικά μελωδία για τσέλο βιολί και πιάνο. Τα τρία όργανα θα δημιουργήσουν μεταξύ τους συγκλονιστικά ντουέτα και τρίο πάντα με έναν καταθλιπτικό τόνο να τα σκεπάζει. Ανατριχιαστικό.

10) Wuthering Heights – Michael Klubertanz

Ο Λόκγουντ ταξιδεύει σε ένα απομονωμένο σπίτι στην Αγγλία του 19ου αιώνα,. Γνωρίζει τον Χήθκλιφ, έναν άντρα που στοιχειώνεται από το παρελθόν του και μαθαίνει από την υπηρέτρια του σπιτιού, τη Νέλι Ντιν, μια τριακονταετή ιστορία αγάπης, προδοσίας, απομόνωσης, κακοποίησης, εμμονής και πάθους. Είναι η ιστορία του Χήθκλιφ και της Κάθι.

Κλασικό αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας που δεν θα σταματήσει ποτέ να εμπνέει γενιές και γενιές και πλήθος καλλιτεχνών. Η συγκεκριμένη ταινία γυρίστηκε με έναν προϋπολογισμό 100.000 δολαρίων μόνο και είναι ένα κακό φιλμ από το οποίο διασώζεται μόνο η φωτογραφία και η αριστουργηματική μουσική. Οι ερμηνείες είναι από κακές έως πολύ κακές  με προεξέχον τον Χήθκλιφ όπου πραγματικά δεν αντέχεται.

Με το ίδιο θέμα έχουν αναμετρηθεί μουσικά πραγματικοί τιτάνες: ο Αλφρεντ Νιούμαν για την αριστουργηματική  ταινία του 1939 σε σκηνοθεσία William Wyler με τον Λόρενς Ολίβιε στήριξε το σκορ του σε ένα αξέχαστο love theme. Εκεί στην συγκλονιστική στιγμή που η Κάθι, μετά τον κλασικό μονόλογό της, το σκάει μέσα στην καταιγίδα για να βρει τον Χήθκλιφ, το love theme  σμπαραλιάζεται από έναν καταιγισμό χάλκινων, σε ένα cues πολύς μεγάλης μαεστρίας.

Το 1954 ο τιτανοτεράστιος Λουίς Μπουνιουέλ κάνει την δική του εκδοχή δίνοντας στην Κάθι στοιχεία από την Κάρμεν σε μια δική του ελεύθερη απόδοση με πολύ έντονο το θεατρικό στοιχείο,  που ξεκινάει με την επιστροφή του Χήθκλιφ από την Αμερική στο σπίτι της παντρεμένης πλέον Κάθι κάνοντας έτσι μια ερωτική λατινική τραγωδία. Στην μουσική ο Raúl Lavista στήριξε και αυτός το σκορ του σε ένα λυρικό και μελωδικό love theme με αποκορύφωμα την κλιμάκωση του φιλμ όπου η μουσική κυριαρχεί θυμίζοντας την κορύφωση του vertigo του Χέρμαν. Ή μάλλον πιο σωστά ο Χέρμαν θα επηρεαστεί από τον  Lavista μιας και τα δυο σάουντρακ έχουν διαφορά 4 ετών. Δυστυχώς το αριστουργηματικό του σκορ του δεν έχει κυκλοφορήσει ποτέ.

Το 1970 ο Μισέλ Λεγκράντ, σε μια χλιαρή ταινία με τον Τίμοθυ Ντάλντον στήριξε κι αυτός το αριστουργηματικό του σκορ επίσης σε ένα love theme πολύ όμως πιο ευαίσθητο, ρομαντικό και ντελικάτο με έμφαση στα ξύλινα μακριά από τον ήχο της χρυσής εποχής όπου όλα ήταν έξω και τίποτε εσωτερικό.

Το 1988 είναι η σειρά των Ιαπώνων να ασχοληθούνε με αυτό το έπος με τον Tôru Takemitsu στην μουσική και τον Yoshishige Yoshida στην σκηνοθεσία στην πιο ατμοσφαιρική εκδοχή. Ο Takemitsu παρέδωσε ένα εξπρεσιονιστικό σκορ με πολύ έντονο το ιαπωνικό στοιχείο με γιαπωνέζικα φλάουτα και τύμπανα πολύ εσωτερικό χωρίς μελωδικές γραμμές.

Το 1992 έχουμε την πιο διάσημη αλλά και άνευρη εκδοχή με την Ζιλιέτ Μπινός και τον Ρέιφ Φάινς, με έναν ακόμη Ιάπωνα συνθέτη τον  Ryuichi Sakamoto που είχε αποσπάσει το Όσκαρ τρία χρόνια πριν για τον Τελευταίο Αυτοκράτορα. Ο Sakamoto γεφυρώνει τα μουσικά ηχοχρώματα της ανατολής και της δύσης και παραδίδει ένα αριστουργηματικό σκορ στηριγμένο και αυτό σε love theme  με μια αξέχαστη μελωδία γεμάτη λυρισμό αλλά που την διακατέχει έντονα το στοιχείο της μελαγχολίας και της γοτθικής ατμόσφαιρας.

Θα πρέπει όμως να φτάσουμε στο 2011 για να απολαύσουμε την καλύτερη μεταφορά του κλασικού αυτού μυθιστορήματος σε σκηνοθεσία  Andrea Arnold.  Παρόλο που δεν έχει μουσική η ταινία του Arnold   η αισθητική της έχει τέτοια ισχύς  που σε βάζει μέσα στην ατμόσφαιρα και πραγματικά δεν μπορείς να πάρεις ανάσα. Τα στοιχεία της φύσης εκμεταλλεύονται στο έπακρο σαν να επρόκειτο για σινεμά του Κουροσάβα  και είναι σαν ο αέρας να λυσσομανάει δίπλα σου. Επίσης βοηθάει και το σενάριο που εστιάζει σε μια χρονική στιγμή σε αυτή την ψυχοπαθολογική σχέση που είχαν ο Χήθκλιφ με την Κάθι και όχι σε όλη την περίοδο που εξελίσσεται το μυθιστόρημα.

Στην τηλεόραση οι διασκευές είναι αμέτρητες με προεξέχον την μουσική του Warren Bennett το 1998 και του Carl Davis 1978, ο Bernard Herrmann εχει γραψει ια ολοκληρη οπερα και ο Claude-Michel Schönberg (Les Miserables) ένα μπαλέτο!

 Και φτάνουμε στο 2022. O Michael Klubertanz άγνωστος στο ευρύ κοινό, ακόμη και σε μας τους σαουντρακάδες, είναι Γερμανός συνθέτης κλασικής παιδείας μιας και το 2007 έγινε λέκτορας στη σχολή όπερας του Hochschule für Musik της Στουτγάρδης, όπου εξακολουθεί να είναι μέχρι σήμερα  επικεφαλής του τμήματος, ενώ έχει δώσει πολλά ρεσιτάλ σαν πιανίστας και μαέστρος με την Κρατική Φιλαρμονική Ορχήστρα της Βρέμης, τη Συμφωνική Ορχήστρα του Αμβούργου και τη Συμφωνική Ορχήστρα της Νυρεμβέργης. Το 2011 ίδρυσε την εταιρεία soundtrack  mkscoring και έκτοτε έχει συνθέσει μουσική για περισσότερες από 60 ταινίες και έχει κυκλοφορήσει τα δικά του άλμπουμ soundtrack. Παρόλα αυτά όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα κριτικές για παλιότερα έργα του από τους επαγγελματίες κριτικούς της κινηματογραφικής μουσικής απόδειξη πως αυτός ο χώρος είναι ένα αχανές σύμπαν στο οποίο γνωρίζουμε ελάχιστα. Τώρα σε ηλικία 52        ετών και χάρις τα Ανεμοδαρμένα ύψη τον έμαθε ο χώρος μας.

Ο συνθέτης λοιπόν παρέδωσε ένα τρομερό σκορ καθόλι τη σημασίας της λέξεως. Σκορ χαρακτήρων, σκορ εποχής και σκορ σχέσεων όλα με ένα μελωδικό πλούτο χωρίς να υστερεί κανένα σημείο κανένα στοιχείο έχοντας στο οπλοστάσιο του 8 !!! βασικά θέματα και τις αλληλεπιδρασεις μεταξύ τους. 3 love themes (2 για τους Κάθι – Χήθκλιφ , ένα για το Χήθκλιφ – Ισαμπέλλα)  θέμα για τον Χήθκλιφ, θέμα για την Κάθι, θέμα για τον Χίντλευ, θέμα για τον Πύργο, και ένα για τον θάνατο του Χήθκλιφ. Και μιλάμε για θέματα με αρχή μέση τέλος  όχι για leitmotifs μόνο.

Για τον Χηθκλιφ δημιούργησε το σκοτεινό, έντονο και παθιασμένο  The Tenant Calls, το οποίο κλείνει με το θέμα της Κάθι για να τονιστεί πως στην ουσία αυτοί οι δύο είναι ένας άνθρωπος!

 Για την Κάθι έφτιαξε ένα θέμα σπαρακτικό που είναι και λυρικό και δραματικό  και ρομαντικό για σοπράνο, τσέμπαλο, τσέλο, βιολί  και ορχήστρα  που θυμίζει το θέμα της Μίνα από τον Δράκουλα του Κίλαρ όπως αυτό είναι το 7λεπτο cue A Strange Present το οποίο με την δραματική του στιβαρότητα θα μπορούσε άνετα να αποτελεί το αργό μέρος από κάποια κλασική συμφωνία και πολύ ευφυώς κλείνει  με το θέμα του Χήθκλιφ μιας και η περίφημη φράση της «Είμαι ο Χήθκλιφ» έχει μείνει στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Μια καταπληκτική παραλλαγή του είναι το  Cathy's Dilemma.

Το love theme μεταξύ Χήθκλιφ και Κάθι έχει κάτι από τα ρομαντικολυρικά έπη του Τζων Μπάρι ( Χορεύοντας με τους Λύκους ) μιας η μουσική αγκαλιάζει τους δυο πρωταγωνιστές όταν αυτοί με τα άλογά τους περιπλανιούνται στα αχανή και άγρια τοπία της Αγγλικής υπαίθρου στο εκπληκτικό cue Time of Attachment. Παραλλαγές σε πιο δραματικό τόνο θα βρείτε στα σπαρακτικό cue Cathy's Dilemma.

Ένα δεύτερο love theme είναι το Spying on the Grange φίνο και ντελικάτο με το φλάουτο να ερμηνεύει μια μελωδία σχεδόν τραγουδιστική για να τονιστεί έτσι καλύτερα η αγνή σχέση που είχαν από παιδιά . Η σκοτεινή πλευρά αυτού του θέματος είναι το έξοχο Tying the First Knot.

Μια περισπούδαστη παραλλαγή των δυο βασικών love theme αλλά και του θέματος του Χήθκλιφ όπου η παιδική μελωδία παίζεται από πιάνο θα ακούσετε στο αριστουργηματικό Heathcliff's Return.

Για το θέμα του πύργου και για να αποδώσει την γοτθική ατμόσφαιρα ο Klubertanz συνθέτει ένα αριστουργηματικό  κομμάτι, το Come with Me όπου το θέμα της Κάθι συνυπάρχει μαζί με το love theme και το θέμα του Χήθκλιφ πασπαλισμένο με υποχθόνιες φράσεις από την χορωδία που αντιπροσωπεύουν τα φαντάσματα του παρελθόντος και τον στοιχειωμένο πύργο.

Για τον ανταγωνιστή του Χήθκλιφ τον Hindley ο συνθέτης δημιούργησε το  Hindley's Return ακόμη ένα αριστουργηματικό θέμα με πολύ έντονο το στοιχείο του Μπαρόκ αλλάζοντας την τονικότητα στο περίφημο – Sarabande του Haendel.

Ένα καινούργιο love theme – το τρίτο – είναι το Dating Isabella όπου ο Χήθκλιφ προσπαθεί να ξεκινήσει μια νέα ζωή και είναι ένα δραματικό και σκοτεινό track που δεν έχει καμία σχέση με τον ερωτισμό την αθωότητα και την ελεγεία των δυο προηγουμένων.

Ένα νέο θέμα με μια καινούργια γλυκιά και υπέροχη μελωδία σαν νανούρισμα  έχοντας την άρπα σαν πρώτο όργανο βελούδινό και ντελικάτο είναι το cue Heathcliff's Death καθώς ο τραγικός ήρωας βρίσκει επιτέλους την γαλήνη του συναντώντας την Κάθι.

Θα λέγε λοιπόν κανείς πως αυτά τα 8 θέματα και οι αλληλοεπιδράσεις μεταξύ τους φτάνουν και περισσεύουν για να περιγράψουν μουσικά τον κόσμο της Έμιλι Μπορντέ. Μα ο Klubertanz δεν μένει εκεί.

Για την πάλη μεταξύ του Χήθκλιφ και του  Hindley, το υπέροχο A Fit of Violence τα δυο θέματα μάχονται το ένα το άλλο με τον πρώτο λόγο να τον έχει ο Βιβάλντι με τις 4 εποχές.

Μια σπουδαία δραματική στιγμή με μπαρόκ ηχοχρώματα είναι το εξαιρετικό cue Hindley's Last Fight, ενώ το Hareton Grows Up βρίσκουμε την συνύπαρξη των δυο βασικών love theme και  του θέματος της Κάθι.

 Το τελευταίο track του σκορ The Sweet Hereafter είναι το πρώτο  love theme σε ένα όμως πιο ευχάριστο χαρούμενο και αισιόδοξο τόνο που σπάει το βαρύ κλίμα και είναι σαν να δίνει εξιλέωση στην ταραγμένη σχέση ενός από τα ισχυρότερα love story στην ιστορία της τέχνης.

Δεν θα ήταν ιεροσυλία να πω πως ο Michael Klubertanz προσέγγισε αυτό το σκορ σαν συνθέτης τη χρυσής εποχής του Χόλυγουντ γράφοντας ένα υπερ - έπος όπως κάνανε οι Μαξ Στάινερ, Φρανξ Γουάξμαν,  Μίκλος Ρόζα κλπ με έμφαση στην μελωδία και με πάρα πολλά θέματα και Leitmotif. Βέβαια η ενορχήστρωση και το ύφος δεν θυμίζουν αυτή την εποχή αλλά η φιλοσοφία του να γράψω πολλά θέματα για χαρακτήρες καταστάσεις και τόπους  και να τα αλληλοπλέξω είναι καθαρά σκεπτικό «παλαιάς κοπής».

Το μόνο που του λείπει ολικά για να λάμψει είναι η ορχήστρα! Καλά διαβάσετε. Το σκορ είναι με συμφωνική ορχήστρα από υπολογιστή τα λεγόμενα samples γι’ αυτό ο ήχος θα σας φανεί κάπως περίεργος και οι γραμμές όχι καθαρές. Θέλω να πιστεύω πως αν ποτέ βρεθούν κονδύλια και ερμηνευτεί αυτή η παρτιτούρα απο πλήρη συμφωνική ορχήστρα η μελωδική σαφήνεια να λάμψει και να παρουσιαστεί μπροστά μας όλος ο θεματικός πλούτος αυτής της γοτθικής ιστορίας, Φυσικά μπορεί να κάνω και λάθος. Αλλά το γεγονός πως έχουμε τέτοιον δημιουργικό οίστρο για ένα ερασιτεχνικό φιλμάκι είναι απο μόνο του ένα αξιέπαινο γεγονός. 

ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΧΩΡΙΣ ΑΞΙΟΛΟΓΙΚΗ ΣΕΙΡΑ 

1)Godspeed - Toygar Işıklı

Ένας πρώην αρχηγός του στρατού ταξιδεύει στο Νταλιάν για να εμποδίσει την αγαπημένη του φίλου του να παντρευτεί άλλον άντρα, αλλά η θλίψη και το τραύμα από μια πολεμική τραγωδία εμποδίζουν το ταξίδι του.

Τούρκικη road movie ταινία του Νετφλιξ με ένα σκορ χαμηλότονο αλλά ποτέ υποτονικό. Οι συνθέσεις στηρίζονται στο πιάνο συνοδεία συμφωνικής ορχήστρας και δημιουργούν μια υπόκωφη συναισθηματική φόρτιση με κορυφαία cues τα δυο 7λπετα θέματα Call Elif Sir και Save me.

2)Brother and Sister (Frère et soeur) -  Grégoire Hetzel

Η ταινία με την πάντα εξαιρετική Μαριόν Κοτιγιάρ περιστρέφεται γύρω από δύο αδέρφια που έχουν αποξενωθεί για πάνω από 20 χρόνια, αλλά όταν οι γονείς τους πεθαίνουν εκείνα θα έρθουν αντιμέτωπα με το παρελθόν τους και θα επαναπροσδιορίσουν την σχέση τους.

Ο πάντα σταθερός και σοβαρός Grégoire Hetzel επιστρέφει με ένα πολύ στιβαρό δραματικό σκορ με σπαρακτικά θέματα όπως είναι το Frère et sœur μια σύνθεση με υπέροχη μελωδία για βιολί τσέλο και ορχήστρα εγχόρδων που συνοψίζει την σχέση των δύο αδερφών, την αποξένωση μεταξύ τους,  την έχθρα μα και την αγάπη με ένα από τα καλύτερα θέματα της χρονιάς.  Μια ψυχρή παραλλαγή του μπορείτε να ακούσετε στο cue Jacob est mort που φαντάζει σαν σονάτα για βιολί και πιάνο. Μια πολύ ντελικάτη παραλλαγή του βασικού θέματος είναι το Alice sur scene για βιολί και άρπα ενώ μια άλλη περίτεχνη στιγμή με το βιολί και το πιάνο να συνδιαλέγονται είναι το σπαρακτικό La Pharmacie. Το κυρίως θέμα περνάει και σε κιθάρα κάποιες φορές όπως στα track coda και Zwy a cheval.

Το les epilogues μια σύνθεση για κουαρτέτο εγχόρδων σε τσακίζει με την εσωστρέφειά του  και τις πένθιμες γραμμές. Πολύ βαρύ και κλασικίζων σκορ με κάποια μικρά τζαζ διαλείμματα. Εξαιρετικό!

3)Legend of the forest – Alan Williams

Κινεζική ταινία του 2022 στην οποία την μουσική την υπογραφεί Αμερικανός όπως συνήθως γίνεται τα τελευταία χρόνια.

Πρόκειται για την  επική ιστορία - που ξεκινά το 1945  - του Κινέζου αιχμαλώτου Wang Haotian, ο οποίος δραπετεύει από τους απαγωγείς του και πέφτει πάνω  στους ιθαγενείς Ewenki της Βόρειας Κίνας και της Μογγολίας. Βρίσκοντας αγάπη από μια όμορφη γυναίκα Ewenki, το ζευγάρι ξεκινά μια ελπιδοφόρα ζωή μαζί.

Το σκορ του Williams δίνει τον πρώτο  λόγο στην συμφωνική ορχήστρα και όχι στα εθνικ στοιχεία με αποτέλεσμα να έχουμε πλούσιο όγκο και στιγμές γεμάτες λυρισμό αλλά και ένταση. Τα κινέζικα όργανα χρησιμοποιούνται με μέτρο και έτσι  η μουσική είναι πιο ευχάριστη σε δυτικό κοινό. Υπάρχουν κάποια πολύ δυνατά cues όπως τα Forest Fire / Losing Dani και τα Ewenki Leave the Forest, Memories of the forest όπου αποτελούν και την κλιμάκωση του φιλμ.

Το ομώνυμο θέμα Legend of the Forest που κλείνει το σκορ με θριαμβευτικό τρόπο έχει την μεγαλοπρέπεια και τον λυρισμό του Τζων Μπάρι ( Dances with the wolves).

Υπέροχα χρώματα γενικά αλλά η ισχνή μελωδική γραμμή του σκορ δεν το αφήνει να απογειωθεί. 

4)Firebird - Krzysztof A. Janczak

Η ταινία διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και ακολουθεί έναν όμορφο, νεαρό στρατιώτη που ξεκινά μια μυστική σεξουαλική σχέση με έναν χαρισματικό πιλότο μαχητικού σε μια βάση της Πολεμικής Αεροπορίας στο απόγειο της κομμουνιστικής κυριαρχίας του 1970.

Πανέμορφο σκορ από τον Πολωνό Krzysztof A. Janczak ο οποίος παίρνει τον πιανίστα Leszek Możdżer και του γράφει συνθέσεις ρομαντικές και ντελικάτες που υπογραμμίζουν με αισθαντικό τρόπο την σχέση των δυο εραστών. Κορυφαίο track είναι το Old Town όπου το πιάνο σολάρει πάνω σε μια θαυμάσια Ντεσπλακική μελωδία. Αυτό το θέμα θα το ακούσουμε στην πλήρη ανάπτυξή του στο cue Credits όπου είναι και ένα από τα highlights της χρονιάς! Για το καθεστώς που παρακολουθεί την απαγορευμένη σχέση  που τυλίγει την ερωτική ιστορία ο Janczak γράφει θέματα γεμάτα ένταση με escalation και αγωνία  όπως είναι τα track Main Titles, Suspicions, Zverev και το Accident που είναι το κορυφαίο αυτής της θεματικής.

5)La grande guerra del Salento - Marco Werba

Η αιματοβαμμένη ιστορία το 1946 μεταξύ των ομάδων ποδοσφαίρου Supersano και Ruffano, που στην ουσία δεν είναι τίποτε άλλο από την σύγκρουση του φασισμού και του προοδευτικού ρεύματος. Ο Ερνέστο, αγροτικός επιχειρηματίας και πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας Supersano και ο Αλφρέντο, απόστρατος στρατηγός του φασιστικού καθεστώτος και πρόεδρος της Ruffano Calcio. Στο βάθος, ο έρωτας μεταξύ του Τζούλιο και της Αγκνέζε και η φιλία που τους ενώνει με ένα άλλο νεαρό ζευγάρι, τη Τζιοβάννα και τον Αντόνιο. Ο τελευταίος ήταν ο πρώτος οπαδός στην ιστορία της Ιταλίας που αφαίρεσε τη ζωή του για ποδοσφαιρικό αγώνα.

Παρότι η ιστορία μας μαρτυράει πως έχουμε να κάνουμε με ένα έπος η μουσική του Werba είναι μόλις 25 λεπτά. Όμως!....Υπάρχει αυτό το συγκλονιστικό θέμα La grande guerra (Ο μεγαλος πολεμος ) από την Bulgarian National Radio Symphony Orchestra που ο συνθέτης το επαναλαμβάνει συνέχεια σε πολλές παραλλαγές είτε από σόλο κιθάρα (La ferita), είτε από πιάνο La grande guerra (Pianoforte), είτε από φλάουτο La grande guerra (Flauto e pianoforte), είτε από έγχορδα και κιθάρα La grande guerra (Chitarra e archi),  πότε χαρούμενο (Taranta) πότε λυπητερό (La stalla, la partenza) και είναι τόσο αξέχαστο που δεν κουράζεσαι να το ακούς.

Ο συνθέτης λοιπόν είδε την ματαιότητα  πίσω απ’ αυτό το τραγικό γεγονός αλλά δεν έμεινε μόνο εκεί. Για να υπογραμμίσει τον έρωτα ανάμεσα στον Τζούλιο και της Αγκνέζε τους έγραψε το Il bacio , μια ακόμη αξιομνημόνευτη μελωδία πολύ τρυφερή και  μελαγχολική.

Για τον αγρότη πρόεδρο του έφτιαξε το αριστουργηματικό θέμα Il presidente που ξεκινάει με τις ίδιες νότες της περίφημης Ταραντελας του Μορικόνε από το Allonsanfan αλλά το εξέλιξε όμως σε ένα πολύ ντελικάτο και κομψό θέμα.

Επίσης στην μουσική υπάρχουν και οι δραματικές στιγμές όπως είναι στα cues Incomprensione, l'attesa , L'agguato, rivolta popolare, Incontro drammatico, L'assalto alla corriera και το   La morte di Antonio όπου είναι και το κορυφαίο cue αυτής της θεματικής μιας και ο Αντόνιο ήταν  πρώτος οπαδός στην ιστορία της Ιταλίας που αφαίρεσε τη ζωή του για ποδοσφαιρικό αγώνα.

Μια διάχυτη μελαγχολία δεσπόζει την τραγική αυτή ιστορία με ένα αριστουργηματικό σκορ αντάξιο της εποχής του Πιοβάνι και του Μορικονε όταν αυτοί γράφανε για κλασικά πολιτικά φιλμ του κλασικού ιταλικού κινηματογράφου..

 

 

6)Green Desert – Marcel Barsotti 

Η Katja και ο Johann είναι δύο έφηβοι που είναι οι καλύτεροι φίλοι. Περνούν τον περισσότερο χρόνο τους σε ένα ερειπωμένο οχυρό, φαντασιώνοντας έναν ιδανικό κόσμο. Όταν ο Johann αρρωσταίνει με λευχαιμία θα έρθουν αντιμέτωποι με την πραγματικότητα.

Γερμανική ταινία του 1999 που όμως το σκορ κυκλοφόρησε το 2022!!! Συμβαίνουν στον χώρο της κινηματογραφικής μουσικής αυτά δυστυχώς.

Το σκορ το υπογράφει ο ικανότατος Γερμανός συνθέτης Marcel Barsotti  ο οποίος έχει κάνει μια εξαιρετική δουλειά στην οποία φυσικά συμβάλει και η συμφωνική ορχήστρα του Μονάχου.

Το κυρίως θέμα είναι ένα υπέροχο φωτεινό κομμάτι πολύ μελωδικό και αρμονικό που στέκεται αντιστιτικά με το δακρύβρεχτο θέμα της ταινίας και θα το συναντήσουμε συχνά και μέσα σε άλλες ιδέες και θέματα όπως το Our Hiding Place που ερμηνεύεται μόνο από πιάνο και  κυρίως  στα δραματικά Tragedy at the School και Green Desert Finale.

Επίσης ο συνθέτης χρωματίζει και την σχέση των δυο φίλων Katja and Johann με ανοιξιάτικους ανέμελους χρωματισμούς αλλά και μια ελαφρά δόση μελαγχολίας με διακριτικές πινελιές.

Αποτέλεσμα αυτών των δυο θεμάτων είναι το εξαιρετικό cue  Castle, Ruins & Knights που παντρεύει τους 2 θεματικούς άξονες της ταινίας με έναν πολύ επιδέξιο τρόπο.

Υπέροχο σε γενικές γραμμές σκορ που όμως η υπερβολική χρήση του πιάνου που είναι πανταχού παρόν σε κάθε cue και η χρήση κάποιων μοντέρνων ενορχηστρώσεων ίσως ενοχλήσει κάποιους.

 

7)DARA IZ JASENOVCA/DARA OF JASENOVAC -  Roman Gorsek and Aleksandra Kovac

Η ταινία ακολουθεί την ιστορία μιας νεαρής κοπέλας ονόματι Dara που στέλνεται σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Κροατία κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Η μουσική των Roman Gorsek and Aleksandra Kovac χτίζεται γύρω από ένα πανίσχυρο θέμα που περιγράφει την ηρωίδα, χρησιμοποιώντας σοπράνο, αιθέρια φωνητικά και λυρικά έγχορδα δίνοντας έτσι χαρακτηριστικά Αγίας. Το πανέμορφο θέμα DARA OF JASENOVAC θα το ακούμε σε παραλλαγές και αποσπασματικά καθόλι την διάρκεια του σκορ, πότε από πιάνο (Alive) , πότε μόνο του με έγχορδα (The Brickyard), πότε πιο σκοτεινό (Hells gate) πότε πιο ατμοσφαιρικό (list).

Εκτός από το θέμα της ηρωίδας πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι συνθέσεις Silent cry ένας εσωτερικός θρήνος για σοπράνο, το cue Serbial Soul και το Yellow Star που με την τραγικότητα του, τον έντονο συναισθηματισμό του  θυμίζει Λίστα του Σίντλερ,  εσωκλείει όλη την φιλοσοφία της ταινίας μέσα σε4 λεπτά και  είναι το κορυφαίο track του σκορ.

8)Pleasure - Karl Frid

Η ταινία περιστρέφεται γύρω από μια κοπέλα που κάνει τα πρώτα της βήματα στη βιομηχανία πορνό του Λος Άντζελες με σκοπό να γίνει η καλύτερη στο είδος της.

Θέμα που μας φέρνει στο νου το ααριστούργημα του Πολ Τόμας Άντερσον “Ξέφρενες νύχτες” και έχει ένα πραγματικά εκκεντρικό και τολμηρό σκορ από τον Karl Frid ο οποίος πάντρεψε τα πιο απίθανα στοιχεία.

Spirityal χορωδιακά και σοπράνο με ηλεκτρονικά beat που προσδίδουν αισθησιασμό. Το σκορ μπαίνει σε πολύ στοχευμένα σημεία στην ταινία και αυτή η ισχυρή αντίθεση που υπάρχει με τις ρεαλιστικές σκηνές σεξ προσδίδουν στο συγκλονιστικό φιλμ της Ninja Thyberg ένα βαθύτερο επίπεδο που στοχάζεται πάνω στις συνθήκες εργασίας αλλά και στην ανθρώπινη ματαιοδοξία χωρίς να κρίνει ούτε την βιομηχανία, ούτε τους ανθρώπους.

Όπως πέρυσι ο Tim Williams στο Titane επιστράτευσε στην ενορχήστρωση καμπάνες και αντρικές χορωδίες για να περιγράψουν την ηρωίδα, έτσι κι εδώ το θρησκευτικό στοιχείο του Karl Frid με τις μελαγχολικές φωνές είναι κυρίαρχο. Μόνο που εδώ το σε στυλ Ρέκβιεμ σκορ έχει κάτι το θλιβερό και είναι σαν να θρηνεί την άνοδο της πρωταγωνίστριας που στην ουσία φαντάζει σαν κάθοδος προσωπικότητας.

Ειδικά η σκηνή που η ηρωίδα πηδάει άγρια την συμπρωταγωνίστριά της είναι τόσο στοχευμένη η μουσική και τόσο φιλοσοφημένη η σκηνοθεσία που όχι μόνο δεν προκαλεί ερεθισμό στον θεατή αλλά αντιθέτως δημιουργεί έναν στοχασμό και δίνει στην ταινία ένα βαθύτερο επίπεδο με πολύ γοητευτικά και αναπάντητα ερωτήματα. Σκηνοθεσία άθλος – μουσική έπος! Το όνομα της Ninja Thyberg θα αφήσει ιστορία.

 Τα cues Fata Viam Invenient, Kink Orgasm, Oro Supplex,  Confutatis in D Minor, Bella & Joy σε βυθίζουν στην ουσία της ταινίας χωρίς να χρειάζεται να σου πουν τίποτα. Αριστουργηματικό σκορ για μια αριστουργηματική ταινία, η οποία είναι και η κορυφαία ταινία του 2022 μέχρι στιγμής.

9)Kesisme: Iyi Ki Varsin Eren - Fahir Atakoglu

Τουρκικη ταινια του 2022 σε σκηνοθεσια Özer Feyzioglu. Προκειται για την ιστορία ενός έφηβου αγοριού που ζει στους λόφους της Μαύρης Θάλασσας του οποίου η ζωή είναι γεμάτη αγώνες, ενός ηρωικού στρατιώτη Ferhat και ενός απρόσκλητου επισκέπτη από ένα άγνωστο μέρος των οποίων οι ζωές στο τέλος θα διασταυρωθούν.

Γεμάτο εθνικ στοιχεία και αυτό το σκορ αλλά αναμειγμένα με κλασική ορχήστρα . Το αποτέλεσμα είναι φουλ μελοδραματικό όπως σχεδόν κάθε τούρκικο σάουντρακ αλλά πολύ εντυπωσιακό  με συνθέσεις υπερδραματικές όπως είναι το αρχικό θέμα αλλά και διονυσιακές σε στυλ Μπρέγκοβιτς. Επίσης υπάρχει και έντονο το στοιχείο της Ποντιακής μουσικής με λύρα και πυρρίχιους. Το For the memory of  Eren είναι το highlight του σκορ. Μόνο για τους φίλους του είδους.

10)Foxhole - Jack Fessenden

Η ταινία εκτυλίσσεται σε διάστημα 36 ωρών σε τρεις διαφορετικούς πολέμους – τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο, τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ιράκ – και ακολουθεί πέντε στρατιώτες οι οποίοι έχουν αποκοπεί από το κύριο απόσπασμα της διμοιρίας τους και προσπαθούν να επιβιώσουν σε αντίξοες συνθήκες μάχης.

Ενδιαφέρον φιλμ πολύ χαμηλής παραγωγής μιας και ο εχθρός δεν φαίνεται ποτέ αλλά παραμονεύει στα σκοτάδια και μέσα από ομίχλες ή ερειπια. Η ταινία είναι υποβλητική, ειδικά το μέρος που εξελίσσεται στον Αμερικάνικο εμφύλιο όπου κυριαρχεί η ομίχλη, αλλά σου αφήνει μια ελλιπής αίσθηση και μια θεατρικότητα. Δυστυχώς τα λεφτά στον κινηματογράφο πλέον δίνονται μόνο για μπλοκμπαστερ και οι υπόλοιποι προσπαθούν να σκαρφιστούν διάφορα τεχνάσματα για να μην φανεί η έλλειψη χρημάτων. Το κόλπο είναι παλιό και ειδικά σε πολεμικές ταινίες δεν πιάνει.

Στην μουσική είναι ο ίδιος ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης της ταινίας, ο Jack Fessenden ο οποίος έχει κάνει μια πολύ αξιόλογη δουλειά. Στην πρώτη ιστορία του Εμφυλίου έχει τονίσει το δράμα με το τσέλο σε πρώτο ρόλο, ενώ η τρομπέτα δηλώνει τον αόρατο εχθρό που είναι έτοιμος να τους κάνει επέλαση.

Στο δεύτερο μέρος που εξελίσσεται στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και είναι ασπρόμαυρο έχει τονίσει την αγωνία και το ζοφερό κλίμα με έγχορδα που ερμηνεύουν ατονικές φράσεις, ενώ στο τρίτο που είναι στο Ιράκ ακολουθεί μια  πιο ανορθόδοξη ενορχήστρωση με μοντέρνους αποήχους, έναν παρατεταμένο θρήνο μιας και οι πέντε στρατιώτες είναι εγκλωβισμένοι μέσα στο τζιπ και περιμένουν τον σίγουρο θάνατο.

11)Hustle – Dan Deacon

Ένας σκάουτερ μπάσκετ ανακαλύπτει έναν εκπληκτικό παίκτη του street ball ενώ βρίσκεται στην Ισπανία και βλέπει την προοπτική ως την ευκαιρία του να επιστρέψει στο ΝΒΑ

Η καλύτερη ταινία που έγινε για το μπάσκετ με έναν εκπληκτικό Άνταμ Σάντλερ δεν εστιάζει στο success story του παίκτη αλλά στις προσπάθειες του σκάουτερ να πιέσει τα μεγάλα κεφάλια πως σε αυτόν τον παίκτη αξίζει να του δοθεί μια ευκαιρία. Έτσι ξεκινάει έναν τιτάνιο αγώνα μένοντας πιστός ως το τέλος στο όραμά του. Κατά αυτόν τον τρόπο η ταινία είναι κάτι πολύ παραπάνω από απλά μια αθλητική ταινία. Ο αγώνας του σκάουτερ θα μπορούσε άνετα να είναι ένας αγώνας ενός καλλιτέχνη που πιστεύει στο έργο του και προσπαθεί να πείσει για χρηματοδότηση τα μεγάλα στούντιο.

Το σκορ του  Dan Deacon συνθέτη ηλεκτρονικής μουσικής είναι αποκάλυψη παρόλο που στην ταινία θάβεται κάτω από τραγούδια. Υπάρχει όμως η χαρακτηριστική σεκάνς της προπόνησης που οι παρατηρητικοί ακροατές θα ξεχωρίσουν ένα αφηνιασμένο πιάνο να ερμηνεύει μινιμαλιστικές κινήσεις.

Η μουσική είναι ένα  κράμα ηλεκτρονικής, New age ροκ μινιμαλιστικής προσέγγισης αναμειγμένο με την London Contemporary Orchestra και την Royal Scottish National Orchestra. Πρόκειται για Φίλιπ Γκλας στο ηλεκτρονικό του.

Πέρα από την φρενίτιδα ορισμένων cues όπως τα streetball, για σόλο ντραμς και ηλεκτρονικά, το Combine, για πιάνο ηλεκτρονικά και συμφωνική ορχήστρα,το Bo Vs Kermit Pt 1 όπου κυριαρχούν τα κρουστά, που αποτυπώνουν το πάθος για μπάσκετ έχουμε και πιο συναισθηματικά μέρη, αργά και ατμοσφαιρικά για βιολί και ηλεκτρονικά όπως τα Oak tree και best month για φωνητικά και κουαρτέτο εγχόρδων.

Κορυφαία cues κατά την άποψή μου είναι Run Up Hill Win και Already Dead όπου  το πιάνο παρέα με ηλεκτρονικά φωνητικά και ορχήστρα οδηγούνται σε ένα ντελίριο και μια αποθέωση.

Τρομερά  ευρηματικό και έξυπνο σκορ τόσο σπινθηροβόλο και πρωτότυπο που δεν κουράζεσαι να το ακούς και ας μην συμπαθείς την ηλεκτρονική μουσική.

12)Sniper - Ehsan Beyraghdar

H αληθινή ιστορία του Ιρανού  Abdolrasoul Zarrin, ενός  ελεύθερου σκοπευτή του πολέμου Ιράν-Ιράκ, ο οποίος είναι γνωστός ως ο καλύτερος ελεύθερος σκοπευτής στους σύγχρονους πολέμους με ρεκόρ 3.000 επιτυχημένων βολών με όπλα Dragunov.

Ζιμερικής τεχνοτροπίας σκορ το οποίο όμως έχει μια πανίσχυρη μελωδία η οποία προσαρμόζεται ανάλογα με την πλοκή δίνοντας έτσι βάθος στο πρωσοποκεντρικό σκορ του Ehsan Beyraghdar με καλύτερη στιγμή το συναισθηματικό The Sky. 

 

13)What Lucia Saw - Vanessa Garde

Μια νύχτα του 1989, στη μέση του εμφυλίου πολέμου στο Σαλβαδόρ, έξι Ιησουίτες ιερείς δολοφονούνται  στο Πανεπιστήμιο UCA. Η είδηση ​​έχει αμέσως διεθνή απήχηση, Η κυβέρνηση κατηγόρησε αμέσως τους αντάρτες, αλλά ένας αυτόπτης μάρτυρας κατέρριψε την επίσημη εκδοχή. Το όνομά της είναι Lucía και εργαζόταν ως καθαρίστρια στο UCA. Έχει δει ποιοι ήταν οι πραγματικοί δολοφόνοι: ο στρατός. Και θα έρθει αντιμέτωπη με το δίλημμα που έρχεται κάθε αγωνιστής. Την αλήθεια ή την ζωή της;.

Η Garde δίνει τον πρώτο λόγο στην κλασική κιθάρα η οποία συνοδεία συμφωνικής ορχήστρας αποδίδει μελαγχολικές και διακριτικές φράσεις τυλίγοντας το δράμα εσωτερικά και χαμηλόφωνα.  Η μελωδία είναι ευδιάκριτη και το 7λεπτο track του τέλος δίνει όλο τον παλμό του φιλμ.

14)PETRA DE SAN JOSÉ by Oscar Martín Leanizbarrutia

Η ταινία αφηγείται την ιστορία της ζωής της Ana Petra Pérez Florido, μιας μοναχής που ίδρυσε έναν ιεραπόστολο για άστεγους στη Βαρκελώνη στα τέλη του 1800. Η ταινία έχει τον σκηνοθέτη του Claret, Pablo Moreno, ο οποίος ξαναπροσλαμβάνει τον Leanizbarrutia μιας και το Claret ήταν ένα από τα 10 καλύτερα σκορ του 2021.

Πάλι λοιπόν ο συνθέτης δημιουργεί θέματα πολύ έντονης δραματικότητας με κυρίαρχο το βασικό θέμα το οποίο είναι ίδιας περίπου τεχνικής όμως και το Claret. Πάλι ο σχολιασμός της καταγωγής με την κιθάρα, πάλι το δράμα και ο λυρισμός στα έγχορδα και πάλι η αποθέωση από την χορωδία! Δεν είναι βέβαια ίδιας ισχύς όπως το 6λεπτο θέμα του Claret που θα μπορούσε να ήταν από μόνο του μια αργή κίνηση από συμφωνία, αλλά έχουμε κι εδώ το ίδιο πάθος, το ίδιο συναίσθημα.

Η έκπληξη ωστόσο έρχεται από το δεύτερο θέμα . Το Barcelona Finales del Siglo XIX ένα πραγματικά πανέμορφο θέμα με τα έγχορδα να έχουν μια υδάτινη κίνηση και να ρέουν σαν κύματα ενώ η σοπράνο από πάνω τους είναι ανατριχιαστική! Όλα τα υπόλοιπα cues θα εμφανίζουν μέτρα και φράσεις απ’ αυτά τα δυο θέματα με εναλλαγές στην ενορχήστρωση κάνοντας την μουσική ένα στοχευμένο σκορ πάνω στον χαρακτήρα και ένα πανέμορφο άκουσμα. Απλά άλλη μια εξαιρετική κατάθεση από τον Ισπανό συνθέτη.

15)A PERFECT ENEMY – Alex Baranowski

Ένας επιτυχημένος αρχιτέκτονας o  Jean Rosen προσεγγίζεται στο ταξίδι του στο αεροδρόμιο του Παρισιού από μια  κοπέλα, την Isabelle. Αν και η συνάντηση φαίνεται τυχαία, σύντομα o Jean θα βρεθεί μπλεγμένος στα δίχτυα της Isabelle.

Πολύ ατμοσφαιρικό και πειραματικό σκορ από τον Alex Baranowski ο οποίος μπολιάζει ηλεκτρονικά τσέλο, φωνητικά  και βιολί σε new age συνθέσεις που θυμίζουν Γκλας και Ρίχτερ όπως είναι τα χαρακτηριστικά track Searching και  Killing the past που το βιολί κάνει τις χαρακτηριστικές κυκλικές κινήσεις. Πολύ σαγηνευτικό και το θέμα της Isabelle με φωνητικά και βιολί να δίνουν μια έξτρα προωστική δύναμη στην αινιγματική της φυσιογνωμία. Σκορ γεμάτο  μυστήριο και δράμα.

16)My Best Friend Anne Frank - Merlijn Snitker

Η Ολανδικη ταινία βασίζεται στα απομνημονεύματα της φίλης της Frank, Hannah Goslar και εξελίσσεται σε δυο time lines. Το ένα έχει να κάνει με την σχέση των δυο κοριτσιών και το άλλο με την κατάσταση στο στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου η Χάννα ψάχνει την φίλη της.

Η εξαιρετική μουσική του Merlijn Snitker δεν αλλάζει ύφος, τόνο και ενορχηστρώσεις μεταξύ των δυο timelines και αυτό ίσως ενοχλήσει τους φανατικούς σαουντρακάδες. Οι μουσικόφιλοι όμως θα ακούσουν ένα αριστουργηματικό σάουντρακ με κορυφαίο cue το ομώνυμο θέμα που είναι και μια ελεγεία για τσέλο, άρπα, πιάνο  και ορχήστρα. Ο συνθέτης περιγράφει μελαγχολικά ακόμη και την ανέμελη σχέση των κοριτσιών και δημιουργεί μια ισχυρή αντίστιξη σαν να είναι όλα μάταια και προγεγραμμένα όπως αυτό φαίνεται στο cue Hanna and Anne με την άρπα να παίζει το θέμα τους και να την συνοδεύει η ορχήστρα πολύ δραματικά. H βαριά θλίψη όμως φαίνεται στο σπαρακτικό cue Family Goslar όπου βιολί και πιάνο συναγωνίζονται για το πιο  θα εκφράσει καλύτερα τα συντρίμμια  ζωής.

17)Red Sandra - Merlijn Snitker

Ο William και η Olga μαθαίνουν  ότι η μοναχοκόρη τους Sandra (6) έχει MLD, μια σπάνια μυϊκή νόσο και  έχει περίπου ένα χρόνο ζωής. Καθώς ο κόσμος της οικογένειας καταρρέει, ο πατέρας αρνείται να εγκαταλείψει την ελπίδα του και ξεκινά μια σκληρή μάχη ενάντια στην φαρμακοβιομηχανία.

Ο Merlijn Snitker δημιουργεί εσωτερικές συνθέσεις θλίψης με το βιολί την κιθάρα και το πιάνο σε πρώτο λόγο σε στυλ Μαξ Ρίχτερ, ενώ για τον αγώνα σωτήριας δίνει στα έγχορδα κίνηση. Επίσης στην ενορχήστρωση υπάρχουν και μοντέρνα στοιχεία που ελαφραίνουν κάπως την βαριά ατμόσφαιρα και δημιουργούν ένα αντίβαρο. Το πια συγκινητικά track είναι τα I tell her stories και De Zeemeermin.

 

18)Le monde d’ hier – Valentine Duteil

Tο The World of Yesterday διαδραματίζεται στη σύγχρονη Γαλλία και μας μιλά για σκάνδαλα και μυστικά στην πολιτική σκηνή και την άνοδο της ακροδεξιάς.

Ντεμπούτο για την Valentine Duteil η οποία στηρίχτηκε μόνο σε ένα κουαρτέτο εγχόρδων για να δώσει  σε αυτό το πολιτικό δράμα χαρακτήρων μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και ότι είμαστε συνεχώς μέσα σε ένα δωμάτιο από το οποίο δεν μπορούμε να βγούμε. . Η κλασική της παιδεία διαφαίνεται από τους τίτλους των κομματιών prelude, sarabade, largo, allegro, nocturne  με επιρροή από κλασικούς συνθέτες και ειδικά τον Σοστακόβιτς όπου στο allegro οι ομοιότητες με το κουαρτέτο νο 8 είναι πολύ εμφανείς.

Η συνθέτης έχει κάνει μια πολύ περίτεχνη δουλειά και αποδίδει όλο αυτά τα ένοχα μυστικά και το υποχθόνιο κλίμα με πολύ στιβαρές και δραματικές συνθέσεις. Οι λάτρεις της μουσικής δωματίου θα ενθουσιαστούν.

 

19)Rite of the Shaman – Donovan Colton

Ο Κάι είναι ένας μουγγός  μαθητής λυκείου που φροντίζει την άρρωστη μητέρα του. Βρίσκει παρηγοριά στα βότανα  και τη φύση, καθώς και τις αναμνήσεις του παππού του, ο οποίος ήταν εκπαιδευτής σαμάνων και κουκουβαγιών. Ο Κάι παλεύει να τα βγάλει πέρα με την καταθλίψη, την ιδιαιτερότητά του και την φροντίδα της μητέρας του που έχει καρκίνο.

Πολύ όμορφο σκορ που παρά τα Ζιμερικά χαρακτηριστικά του κρατάει μια ισορροπία δίνοντας έμφαση σε φλάουτα φλογέρες και όμποε που χρωματίζουν την αγάπη του αγοριού για την φύση και τα βότανα καθώς και την Σαμανική καταγωγή του.

Για το δράμα του ο νεαρός συνθέτης δίνει τον πρώτο λόγο στα έγχορδα το τσέλο και το βιολί όπως αυτά είναι στα cues respect και Lab Talking, ενώ για την κάθαρση και την τελική του άνοδο προς το φως ο Colton χρησιμοποιεί τα γνωστά Ζιμερικα escalation με τα κόρνα και τα ηλεκτρονικά να φωνάζουν θριαμβευτικές φράσεις, όπως αυτό είναι στο ομώνυμο θέμα και στα  δυο τελευταία 8λεπτα κομμάτια του σκορ που είναι και τα πιο δουλεμένα. Ειδικά στο τελευταίο όπου ο ήρωας περνάει στο φως με σκοπό να γίνει ένας φάρος αισιοδοξίας και θετικής ενέργειας η μουσική μπολιάζει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά αφήνει το σκοτάδι και γιορτάζει την ένωσή του με το Σαμανικό πνεύμα. Πολύ αξιόλογο και οι λάτρεις της Ζιμερικής σχολής θα βρουν ένα καταπληκτικό σάουντρακ το κορυφαίο του είδος για φέτος.

20)The Road Dance - Carlos José Alvarez

Ένα νεαρό κορίτσι ζει στα πανέμορφα Outer Hebrides (ένα σύμπλεγμα νησιών στο Ηνωμένο Βασίλειο) σε ένα μικρό χωριό τα χρόνια πριν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ζωή της αλλάζει δραματικά όταν τη βρίσκει μια τρομερή τραγωδία.

Για τους λάτρεις των Κέλτικων ηχοχρωμάτων το σκορ του Carlos José Alvarez είναι πλημμυρισμένο με τις παραδόσεις και τα ηχοχρώματα της πολύς αυτής ιδιαίτερης μουσικής που όμως έχει εκατομμύρια θαυμαστές σε όλο τον κόσμο. Ο συνθέτης εδώ συνεργάζεται με τον Alasdair White που είναι ένας δεξιοτέχνης πάνω στο κέλτικο βιολί και στο κέλτικο φλάουτο και του γράφει παρτιτούρες που αναδεικνύουν τα σαρωτικά τοπία των  Outer Hebrides με τον καλύτερο τρόπο. Ιμπρεσιονιστικό σκορ που στο 8λεπτο cue A new Life εμπεριέχεται όλη η ταυτότητά του

21)THE BLUE SKIES AT YOUR FEET/ Kimi ga Otoshita Aozora - Harumi Fuuki

Η Miyu και ο Shuya είναι μαθητές γυμνασίου που τα έχουν για δυο χρόνια και έχουν δώσει μια υπόσχεση πως ότι ό,τι και να γίνει, θα βλέπουν μια ταινία μαζί την πρώτη μέρα κάθε νέου μήνα. Όταν η  Miyu πηγαίνει στο ραντεβού  βλέπει τον Shuya να τον χτυπάει αυτοκίνητο.  Από κείνη την μέρα και μετά η Miyu συνεχίζει να βιώνει την ίδια μέρα ξανά και ξανά.

Εφηβική παραλλαγή της Μέρας της Μαρμότας με ένα υπέροχο σκορ από την Γιαπωνέζα Harumi Fuuki η οποία έχει κερδίσει τρεις φορές το Ιαπωνικό Όσκαρ μουσικής. Η Fuuki έχει γράψει ένα γλυκόπικρο σάουντρακ με έμφαση στο πιάνο όπου το κωμικό εναλλάσσεται με μαεστρία με το δράμα. Κορυφαία της σύνθεση είναι το Time loop start ένα θέμα που θυμίζει το Terminal του John Williams και συμβολίζει την επαναληψιμότητα που ζει η ηρωίδα και το track 22 ένα πολύ τρυφερό και μελωδικό cue που συμβολίζει την σχέση τους.

Η γενική εικόνα που αφήνει ετούτο το γλυκόπικρο το σκορ είναι η αισιοδοξία η ανεμελιά, η ζωντάνια και η τρυφερότητα.

22)Where the Crawdads Sing - Mychael Danna

 Η ταινία διαδραματίζεται στους βάλτους της Βόρειας Καρολίνας τη δεκαετία του 1950, και αφηγείται την ιστορία της Kya, η οποία μεγαλώνει στο  δάσος σε απομόνωση και η τοπική κοινότητα την αποφεύγει επειδή είναι αναλφάβητη και απεριποίητη.  Μόνο ο γιος ενός τοπικού πάστορα, ο Τέιτ, δείχνει την καλοσύνη της και τη βοηθά να μάθει να διαβάζει. Ωστόσο, αρκετά χρόνια αργότερα, ο κόσμος της Kya ανατρέπεται όταν συλλαμβάνεται ως η κύρια ύποπτη για τη δολοφονία του Chase, με τον οποίο είχε σχέση, και πρέπει να αντιμετωπίσει ξανά τις προκαταλήψεις των ντόπιων. για να καθαρίσει το όνομά της.

Το μυθιστόρημα της Delia Owens αποτελεί ένα από τα πιο εμβληματικά και δημοφιλή βιβλία τα τελευταία χρόνια ενώ έχει σημειώσει μεγάλη επιτυχία και εδώ στην Ελλάδα. Δεν έχω υπόψιν μου το μυθιστόρημα γιατί είναι ακόμη στην λίστα με τα αδιάβαστα στο ράφι μου, η οποία κατά ένα μυστήριο πράγμα δεν κατεβαίνει ποτέ ότι και να κάνεις, αλλά η ταινία πραγματεύεται το  θέμα της γυναικείας κακοποίησης που μετά το κίνημα me-too έχει αποκτήσει διαστάσεις κοινωνικού φαινομένου. Πολλοί αμέσως έσπευσαν να καπηλευθούν ένα επαναστατικό κίνημα, και να το προσαρμόσουν στην δίκη τους αισθητική, στο δικό τους μικροσκοπικό ταλέντο. Αμέσως οι καταστάσεις χονδροποιήθηκαν  με αφελή διδάγματα και ηθικοπλαστικά κηρύγματα με στόχο το θυμικό του θεατή.

Η ταινία λοιπόν πραγματεύεται το θέμα της διαφορετικότητας και της κακοποίησης και μυρίζει πολιτική ορθότητα από κάτι χιλιόμετρα μακριά, αλλά έχει μια λεπτότητα και μια διακριτικότητα που την κάνει πολύ ενδιαφέρον.

Το φιλμ χωρίζεται σε δυο timeline και δυο plotline.. Το ένα time line έχει να κάνει με το παρελθόν της κεντρικής ηρωίδας, της Kya και είναι ένα back story που μαθαίνουμε για τα βίαια παιδικά της χρόνια και για τις σχέσεις της με τους δυο άντρες της ζωής της, και το άλλο είναι το παροντικό time line όπου εξελίσσεται η δολοφονία του Chase και  η δίκη της.

Παρομοίως και τα δυο Plot line . Το ένα αφορά την δίκη και το άλλο είναι το ρομαντικό plot line και αφορά το ερωτικό τρίγωνο μεταξύ Κάγιας, Τσέις και Τέιτ.

Παρόλο που το ρομαντικό στοιχείο είναι υπερτονισμένο σε καμία περίπτωση δεν νιώθεις ότι παρακολουθείς μια ρομαντική κομεντί ή ένα αφελές love story.  Η σκηνοθέτης χειρίζεται διακριτικά και έμμεσα όλη αυτή την υπόθεση και έτσι η ταινία δεν γίνεται ποτέ ένα λαϊκό δράμα καταγγελίας.

Στην μουσική έχουμε τον Mychael Danna ο οποίος είναι γνωστό ότι χειρίζεται καλυτέρα από τον καθένα τα έθνικ στοιχεία και τα παράξενα όργανα μιας και οι συνεργασίες του με τον Ατόμ Εγκογιάν και τον Ανγκ Λι έχουν γίνει Must για τους σαουντρακόφιλους με αποκορύφωμα το Όσκαρ μουσικής για την Ζωή του Πι.

Όπως η ταινία λοιπόν είναι διακριτική έτσι και η μουσική του θέλει αρκετή προσοχή και υπομονή για να γευθεί κάποιος όλους τους χυμούς της. Οι μελωδίες του είναι κι αυτές υπόγειες και εσωτερικές και κρύβουν πολύ ζουμί. Το σκορ είναι τρομερά εγκεφαλικό.

Ο Ντάνα δεν προσαρμόστηκε στα timeline και τα plotline. Δεν έγραψε δηλαδή διαφορετικά θέματα με διαφορετικά χρώματα για το κάθε plot line και timeline και αυτό ενόχλησε αρκετούς μουσικόφιλους. Είδε όλη την ιστορία σαν ένα και το αυτό. 

Στην ενορχήστρωση έκανε πάλι τα ακροβατικά του και δίπλα στην τυπική συμφωνική ορχήστρα πρόσθεσε μια πλειάδα από όργανα, μπάντζο, βιολί και  autoharp, αλλά και ήχους από την φύση.

Η Κάγια είναι ένας άνθρωπος παθιασμένος σε σημείο εμμονής με έναν αυτιστικό τρόπο θα έλεγε κάνεις με τα πλάσματα της φύσης. Είναι ένα στυλ Δαρβίνου που μελετάει, ζωγραφίζει και παρατηρεί όλα τα ζώα που ζουν στον βαλτό που ζει κι αυτή. Για να αποδοθεί μουσικά αυτός ο χαρακτήρας ο Ντάνα συνεργάστηκε με τον μουσικό Don Chilton, ο οποίος ειδικεύεται στη δημιουργία μουσικής με διάφορα θαλάσσια κοχύλια τα οποία, όταν φυσούν, έχουν έναν αιθέριο, φανταστικό ήχο. Οι στοιχειωμένοι ήχοι λοιπόν ήχοι του  Κλίντον ακούγονται σε όλη τη παρτιτούρα, αλλά είναι ιδιαίτερα εμφανείς σε cues όπως τα "Out Yonder Where the Crawdads Sing",  "The Marsh Girl", "A Feather From Tate", " Snow Geese» και «View from the Fire Tower».

Το θέμα λοιπόν  της Κάγιας είναι στην ουσία δυο cues. Δυο leitmotifs που λειτουργούν σαν ένα βασικό θέμα. Το ένα αφορά τα συναισθήματά της, την μοναξιά, την λύπη που νιώθει λόγω της εγκατάλειψής της από τους γονείς της και εκφράζεται με βιολί και μπάντζο στο cue They Called Me Kya και το άλλο αφορά την σύνδεσή της με τον βάλτο και τα πλάσματα που κατοικούν εκεί και εκφράζεται από τον ήχο που βγάζουν τα κοχύλια.

Αποσπάσματα από το θέμα της Κάγια θα βρούμε σε όλο το σκορ καλά κρυμμένα και πολλά έχουν μια μελαγχολική μεταμφίεση όπως το You're never Going to Come Back.

Για το τοπίο του βάλτου ο Ντάνα πήρε το δεύτερο θέμα της Κάγιας και το εμπλούτισε με συμφωνική ορχήστρα και αποτύπωσε ιδανικά το μέρος που εξελίσσεται η ιστορία στα cues Out Yonder Where the Crawdads Sing και A Swamp Knows All About Death που έχουν μια μυσταγωγική και ατμοσφαιρική υφή.

Για την σχέση της με την μοναδική της αγάπη τον Τέιτ ο Ντάνα δεν χρησιμοποίησε ένα λυρικό love theme μιας και η σχέση τους ήταν αγνή με πολύ όμως ουσία, αλλά προτίμησε μια πιο ευαίσθητη και τρυφερή οδό.

Τα cues που αντιπροσωπεύουν αυτή την σχέση  Feather from Tate It Was Always Tate, Teach You to Read περιέχουν το θέμα της Κάγιας αλλά παράλληλα γίνονται φωτεινά τρυφερά και ευαίσθητα με σόλο βιολιού πιάνου άρπας συνοδεία απαλής συμφωνικής ορχήστρας ενώ υφαίνεται μια μελωδία πολύ χαριτωμένη.  Αποκορύφωμα αυτής της θεματικής είναι το Am I Your Girlfriend Now?  Ένα αριστουργηματικό love theme που το πιάνο και η συμφωνική ορχήστρα γίνονται ένα με τους ήχους της φύσης. Και πολύ σωστά ο Ντάνα χρησιμοποίησε πιάνο για να χαρακτηρίσει έναν ευγενή και καλοσυνάτο άνθρωπο όπως είναι ο Τέιτ..

Για την σχέση της με τον Τσέις που είναι ο παιδαράς της υπόθεσης ο Ντάνα επιστρατεύει τα έγχορδα παρέα με ένα κλαρινέτο που του προσδίδουν μια αινιγματική παρουσία στο cues Chase Andrews. I Just Wanna Talk With Royalties to Follow.

Η κάθαρση έρχεται με το I Am Every Shell Washed Upon the Shore το πιο ανεπτυγμένο cue απ’ όλα και περιέχονται οι δυο ιδέες από το θέμα της Κάγιας καθώς και το love theme ενώ στην συνέχεια κορυφώνεται σε ένα δραματικό cue απίθανο!

Εν ολίγοις το σκορ του Ντάνα είναι αριστούργημα αλλά δεν κάνει για ακρόαση. Δεν θα πεις θα βάλω το σιντί να απολαύσω μουσική. Το αυτόνομο άκουσμα φαντάζει υποτονικό. Μόνο όταν συνδυαστεί με την ιστορία και την θαυμάσια ταινία αναδίδει όλα τα αρώματά του . Υπό αυτή την άποψη κάθε φορά που βάζεις την μουσική να παίζει πρέπει να είσαι εκεί συγκεντρωμένος στην ιστορία αυτού του παράξενου κοριτσιού, της παθιασμένης κοπέλας της λαμπρής επιστήμονα και της θαρραλέας γυναίκας που η εμμονή της για  την μελέτη της φύσης την έβγαλε νικήτρια απέναντι σε έναν πιο δυνατό και επικίνδυνο αντίπαλο!

23)Beyond the Summit - Paula Olaz

Ισπανικό φιλμ όπου ένας ορειβάτης που έχει βάλει σαν στόχο της ζωής του να σκαρφαλώσει στο ορος Annapurna τραυματίζεται και μια γυναίκα που βρίσκεται στο καταφύγιο προσπαθεί να τον βοηθήσει.

Εσωτερικό και βραδύκαυστο σκορ για κουαρτέτο σαξοφώνου ορχήστρα εγχόρδων και πιάνο αναμειγμένα με ηλεκτρονικά και έθνικ στοιχεία από την Paula Olaz που αποδίδουν την μοναξιά και την αφιλόξενη τοποθεσία.

Το ευφυές σε αυτό το σκορ είναι πως η Olaz για να τονίσει την σχέση μεταξύ των δυο πρωταγωνιστών και την τρυφερότητα κατέφυγε στο σαξόφωνό ένα όργανο κατεξοχήν ρομαντικό και ερωτικό που χρησιμοποιείται κυρίως σε ερωτικές και εσωτερικές σκηνές. Όμως ακριβώς επειδή πρόκειται για ένα φλογερό όργανο είναι ότι χρειάζεται για να “ζεστάνει” τους ήρωες και να δημιουργήσει μια ισχυρή αντίθεση με το παγωμένο τοπίο. Εκπληκτική σκέψη!

 Τo The Storm is Over για σόλο βιολί και ορχήστρα και το Farewell όπου τα έγχορδα έρχονται σε αντιπαράθεση με το σαξόφωνο και το πιάνο  αποτελούν  τα highlights του σκορ.

 

 

24)Dante - Lucio Gregorett, Rocco De Rosa

Βίος και πολιτεία του Ιταλού ποιητή και φιλόσοφου Dante Alighieri γνωστού για το εμβληματικό κείμενο « Κόλαση» ειπωμένο όμως μέσα από το πρίσμα του φιλολόγου και θαυμαστή του Giovanni Boccaccio.

Το σκορ των δυο Ιταλών έχει υπνωτιστικό ρυθμό χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι στατικό. Είναι πολύ ατμοσφαιρικό  χωρίς να καταφεύγει σε ευκολίες με abient ατμόσφαιρες και μερικά θέματα θυμίζουν Μορικόνε όπως το συγκλονιστικό Arioso misto  που είναι και το βασικό θέμα . Μια αριστουργηματική του παραλλαγή είναι το Arioso misto   (Versione flauto e fagotto) και το Arioso misto – sfondo.

Υπάρχουν οι αγωνιώδες στιγμές όπως είναι το ατονικό με θαυμάσια ενορχήστρωση Guelfi e ghibellini, το ρυθμικό  Ripetitivo asimmetrico, το εφιαλτικό L'occhio della bambola - la donna gozzuta, δραματικές στιγμές όπως το ανατριχιαστικό Dolcezze senza melodia, μελαγχολικές όπως το In profondità με άρπα σαξόφωνο και ντούντουκ, Spiritual   χορωδιακά όπως το  Il cuore divorato, In morte di Beatrice, Laudante, Gemma Donati

 και δυο θεσπέσια love theme το ένα με την μορφή χορωδιακού Dante e le stelle και το άλλο με σόλο βιολιού Dante e Beatrice τα οποία θεωρώ και τα κορυφαία του σάουντρακ.

25)Pawankhind vol 1 και 2- Devdutta Manisha Baji

To Pawankhind είναι μια ιστορική δραματική ταινία Ινδικής γλώσσας  Marathi του 2022. Η ταινία απεικονίζει την ιστορική τελευταία στάση της οπισθοφυλακής που έλαβε χώρα στις 13 Ιουλίου 1660 σε ένα ορεινό πέρασμα στην περιοχή του οχυρού Vishalgad, κοντά στην πόλη Kolhapur, Μαχαράστρα, στην Ινδία μεταξύ του Maratha Warrior Baji Prabhu Deshpande και του Siddi Masud του σουλτανάτου Adilshah, γνωστού ως Μάχη του Pavan Khind.

Το σκορ διακατέχεται απο την σύγχρονη τάση που κατακλύζει σχεδόν κάθε action και history movie και δεν είναι άλλος από τον γνωστό ήχο της Ζιμερικής ευκολίας. Εκείνο που το σώζει όμως κάπως και το διαφοροποιεί είναι τα ινδικά εθνικ στοιχεία, όπως ινδικά βιολιά, χορωδίες, φωνητικά, κρουστά και πνευστά. To πιο εντυπωσιακά track είναι το αισθησιακό women of Pawankhind και το Siddi Jauhar . Οι φίλοι του Ζίμερ  θα το ευχαριστηθούν.

26)The Forger (Der passfälscher) - Mario Grigorov

Ο 21χρονος Cioma Schönhaus δεν θα αφήσει κανέναν να του αφαιρέσει το κέφι για ζωή, ειδικά  τους Ναζί. Χρησιμοποιώντας την ταυτότητα ενός ναυτικού που δημιούργησε για τον εαυτό του, ρίχνεται στη νυχτερινή ζωή της πόλης ενώ την ημέρα πλαστογραφεί ταυτότητες.

 Ένα πραγματικά εξαιρετικό σκορ  μόλις 25 λεπτών από τον Βούλγαρο συνθέτη γι’ αυτήν Γερμανική ταινία.

Η μουσική είναι ένα αμάλγαμα από Τζαζ στοιχεία, βαλς ρυθμούς και συμφωνική δραματική μουσική πλήρως μελωδική γεμάτη νοσταλγία και μελαγχολία.

Ο συνθέτης δήλωσε: “Δημιούργησα θέματα και βαλς που συνδύαζαν εβραϊκά φολκλόρ στοιχεία με πρόσθετες ζωντανές και νεανικές συγχωνεύσεις των διαφορετικών στυλ τζαζ, κλασικής και λαϊκής μουσικής. Για να αποκτήσω τις σωστές μουσικές υφές χρησιμοποίησα μουσικούς με έδρα το Βερολίνο για ζωντανές ηχογραφήσεις οργάνων όπως τρομπέτα, κλαρινέτο, ακορντεόν, βιόλα, ντραμς και όρθιο μπάσο”.

Υπάρχουν εξαιρετικά θέματα μα τα αγαπημένα μου είναι τα You are dangerous

που στο δεύτερο μισό έχει μια μελωδία που θυμίζει Χατζηδάκη και το Falling in love ένα δραματικό κομμάτι για σόλο βιολί ακορντεόν και πιάνο που θυμίζει εβραϊκό σκοπό.

27)Sabakan – Michiru Oshima

Στο «Sabakan», ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Tomoki Kanazawa ρίχνει μια στοργική ματιά στη δική του παιδική ηλικία που μεγάλωσε στην επαρχία του Ναγκασάκι τη δεκαετία του 1980 βλέποντας σινεμά.

Μια ακόμη αυτοβιογραφική ταινία στις τόσες πολλές που διαλέγουν να κάνουν σχεδόν όλοι οι σκηνοθέτες και ακόμη μια ταινία φόρος τιμής στον κινηματογράφο.

Το σκορ της Γιαπωνέζας είναι πραγματικά θαυμάσιο. Απίθανο. Πανέμορφο. Η συμφωνική ορχήστρα της Βουδαπέστης δίνει μια υπέροχη υφή και η πλούσια θεματική παλέτα της γιαπωνέζας είναι εξαιρετική. Υπάρχουν στιγμές που νομίζεις ότι ακούς κλασική μουσική. Πρόκειται για παρτιτούρα  υψηλής τεχνικής με πλούσια και ισορροπημένη γραφή για όλη την ορχήστρα. Μάλιστα δεν σε πειράζει που τα θέματα είναι μικρά και δεν ολοκληρώνονται ποτέ. Επειδή η ταινία μοιάζει στο σινεμά ο Παράδεισος η Oshima έχει πάρει πολλά στοιχεία από τον Μορικόνε όπως είναι ο λυρισμός και η δραματικότητα αλλά υπάρχουν όμως και  χαρούμενα μέρη. Αν τα θέματα ήταν πιο ολοκληρωμένα με αρχή μέση και τέλος και δουλευόντουσαν σαν κόνσερτ βερσιόν θα μιλούσαμε για ένα από τα 5 καλύτερα σάουντρακ του 2022. Ακόμη κι έτσι όμως είναι μια πραγματική μουσική απόλαυση. Τα μόνα cues που έχουν ανάπτυξη πάνω από 2 λεπτά είναι μόνο 4 από τα 20 μα  είναι όμως  όλα αριστουργηματικά . Στο let’s eat together  το πιάνο  ερμηνεύει μια πολύ γλυκιά μελωδία  απαλή σαν χάδι, στο to the summer clounds πάλι μόνο το πιάνο δίνει ένα πιο στενάχωρο τόνο σαν δάκρυ, ενώ στο heading to Boomerang Island το ύφος αλλάζει και περνάμε σε μια ευχάριστη και αισιόδοξη μελωδία ενώ τα έγχορδα ρέουν σαν ποτάμι. Τέλος το 4λεπτο A lot of warm voices που είναι και το μεγαλύτερο σε διάρκεια έχουμε pan- flute μαζί με συμφωνική ορχήστρα και πιάνο και η πανέμορφη μελαγχολική μελωδία μεταμορφώνεται σταδιακά σε ένα θέμα γεμάτο λυρισμό και χάρη. Αριστούργημα!

28)A High Price for Ginger Beer - Alberto Bellavia

Μεσαίου μήκους ταινία με ένα όμως 42λεπτο σκορ που βασίζεται στην αληθινή ιστορία της Clarice Tovey, μιας 17χρονης που μαθαίνει ότι η αναζήτηση συγχώρεσης από τον εαυτό της είναι ο μόνος δρόμος προς την εξιλέωση. Όταν ο ανιψιός της, ο 6 μηνών Φρέντι, πεθαίνει μπροστά στα μάτια της, διεξάγεται έρευνα για τα αίτια του τραγικού θανάτου του. Η Clarice τελικά καταρρέει κάτω από το βάρος της ενοχής που έχει και τρέχει έξω από το δικαστήριο. Μια εσωτερική μάχη για την συγχώρεση του εαυτού ξεκινά.

Η πρωτοτυπία  του  σκορ βρίσκεται στο γεγονός πως έχουμε να κάνουμε με μουσική που βασίζεται κυρίως  μόνο στο πιάνο και το τσέλο. Αυτά τα δυο όργανα δίνουν μια πολύ έντονη δραματικότητα που φτάνει στο όριο της κατάθλιψης με τις πένθιμες φράσεις, τις παύσεις, και τα εσωστρεφή θέματα να μην σε αφήνουν να πάρεις ανάσα. Κάποια σολαρίσματα από σαξόφωνο ηχούν κι αυτά στο ίδιο βαρύ ύφος και σε φορτίζουν ακόμη περισσότερο. Όμως όλο αυτό το πένθος δημιουργεί μια πολύ στιβαρή ατμόσφαιρα που σε παρασύρει και σε βάζει στον κόσμο της ταινίας και ας μην έχει  δυνατές μελωδίες.

29)The Invisible War - Alberto Bellavia

Πρόκειται για την ιστορία της Cynthia Dash από την Αγγλία, η οποία το 1943 εισήχθη στο νοσοκομείο επειδή έδειχνε σημάδια ψυχικής ασθένειας, σε μια εποχή που υπήρχε ελάχιστη κατανόηση για τέτοια πράγματα. Καθώς ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος μαίνεται, η Cynthia πρέπει να πολεμήσει τον προσωπικό της πόλεμο μέσα στο κεφάλι της.

Ακόμη μια ταινία μεσαίου μήκους -η τρίτη που έγραψε την μουσική ο Ιταλός Τζαζίστας Alberto Bellavia. Αυτή την φορά στηρίζεται στο άλτο σαξόφωνο συνοδεία πιάνου, εγχόρδων και άλλων ξύλινων και δίνει έμφαση στην μελωδία με ένα πολύ μελαγχολικό θέμα το οποίο αποδομεί και ανασυντάσσει σε όλη την πορεία του σκορ. Χωρίς εξεζητημένες εμπνεύσεις  και ακροβατικά ο Ιταλός συνθέτης προσεγγίζει την ψυχική ασθένεια με τρυφερότητα και ευαισθησία, βλέπει την μοναξιά πίσω από την τρελά και συντροφεύει αυτό τον αγώνα με ένα ύφος που είναι  κοντά στον Πράισνερ και ειδικά στην μπλε ταινία.

30)Mascarade - Anne-Sophie Versnaeyen

Η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός χορευτή του οποίου η καριέρα καταστράφηκε μετά  από ένα ατύχημα με μοτοσικλέτα. Καθώς σπαταλά τα νιάτα του τεμπελιάζοντας  στην Γαλλική Ριβιέρα, συναντά μια σαγηνευτική γυναίκα που ζει για τη συγκίνηση του να εξαπατάει τους άντρες.

Ένα πραγματικά θαυμάσιο σκορ χαρακτήρων σχέσεων και τόπου. Όλα περιγράφονται μέσα στην παρτιτούρα της Anne-Sophie Versnaeyen η οποία έχει δημιουργήσει πολλά θέματα απόλυτα ταιριαστά στον κάθε χαρακτήρα διαλέγοντας ένα ύφος που εσωκλείει μέσα του το μπαρόκ, την κλασική, την ρομαντική και την νεοκλασική σχολή. Το σκορ θα ήταν πραγματικά ένα αριστούργημα αν η Anne-Sophie Versnaeyen επεξεργάζονταν τις ιδέες της και δημιουργούσε ολοκληρωμένα θέματα με αρχή μέση και τέλος. Τώρα έχουν όλα την μορφή των Lietmotifs και έτσι μέχρι να μπεις στην ατμόσφαιρα το κομμάτι έχει τελειώσει. Παρόλο αυτά όμως η μουσική σε μαγεύει και κάνει αυτό το τόσο σημαντικό μειονέκτημα να φαντάζει μικρό ψεγάδι.

31)Living - Emilie Levienaise-Farrouch

Το Living είναι μια βρετανική δραματική ταινία του 2022 σε σκηνοθεσία Oliver Hermanus από σενάριο του Kazuo Ishiguro, προσαρμοσμένη από την ιαπωνική ταινία του 1952 Ikiru σε σκηνοθεσία Akira Kurosawa, η οποία με τη σειρά της ήταν εμπνευσμένη από τη ρωσική νουβέλα του 1886 The Death of Ivan Ilyich του Λέο Τολστόι.

Η ταινία είναι γυρισμένη σε 4:3 φoρμά όπως και η πρωτότυπη ταινία του Κουροσάβα ενώ η κινηματογράφησή της έχει μια θεατρική αισθητική και η πλανοθεσία δίνει πολύ αέρα μεταξύ ηθοποιού και κάδρου. Η ερμηνεία του Bill Nighy είναι θεσπέσια ενώ η Aimee Lou Wood είναι μια πραγματική αποκάλυψη. Η ταινία μπορεί να έχει έναν αφελή ουμανισμό αλλά είναι πολύ ατμοσφαιρική και μετρημένη και σε κερδίζει με την λιτότητά της.

Η μουσική της Emilie Levienaise-Farrouch μπορεί να μην είναι ισχυρά μελωδική όμως περιέχει μερικά εξαιρετικά ευρήματα όπως είναι η χρήση φωνητικών που δηλώνουν όλα όσα θα ήθελε να πει και να κάνει ο ήρωας μα δεν τόλμησε ποτέ του.

Το σκορ της ταινίας είναι χωρισμένο σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος όπου διαπιστώνεται πως ο ήρωας έχει μόνο λίγους μήνες ζωής η μουσική είναι δραματική και μελαγχολική από την μέση και μετά όμως που γνωρίζεται με την Μάργκαρετ που είναι το αντίθετό του και έχουμε την αλλαγή του χαρακτήρα η μουσική γίνεται πιο φωτεινή, με μια μικρή δόση αισιοδοξίας και σχολιάζει την σχέση τους με τρυφερότητα και ζεστασιά.

Το πιάνο και το βιολί στο πρώτο μέρος είναι τα κύρια όργανα που εκφράζουν την θλίψη και το τραγικό γεγονός ενώ το πιάνο σολάρει ακατάπαυστα στο δεύτερο μέρος για να τονίσει την αλλαγή του ήρωα και την θέληση για να αφήσει ένα έργο πριν εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο.

Πολύ όμορφη ταινία και πολύ ωραία μουσική.

 32) My Policeman – Steven Price

Η άφιξη του Πάτρικ στο σπίτι της Μάριον και του Τομ πυροδοτεί την εξερεύνηση γεγονότων  40 χρόνια πριν και προκαλεί αλλεπάλληλες σεισμικές ρίξεις στην σχέση του ζευγαριού.

Θαυμάσια ταινία ερωτικού τριγώνου με εξίσου ένα θαυμάσιο σκορ από τον Price ο οποίος βάζει στην άκρη τους μοντερνισμούς και καταπιάνεται με σοβαρή και δραματική ενορχήστρωση.

Ο Πάτρικ ένας μορφωμένος και καλλιεργημένος άνθρωπος με ευαισθησίες και κουλτούρα είναι ένας τραγικός χαρακτήρας. Κολλημένος σε αναπηρικό καροτσάκι διατηρούσε 40 χρόνια πριν δεσμό με τον άντρα της Μάριον χωρίς εκείνη να το γνωρίζει.

Η Μάριον επίσης καλλιεργημένη και μορφωμένη με τα ίδια ενδιαφέροντα που έχει και ο  Πάτρικ ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε τον πυροσβέστη Τομ που δεν είχε καμία σχέση με μόρφωση αλλά ήταν πολύ όμορφος και καλό παιδί.

Η ταινία μιλάει για την μοναξιά των χαρακτήρων και το αδιέξοδο των σχέσεων με εξαιρετικά λεπτεπίλεπτο και βαθύ τρόπο.

Σε αυτό το πολύπλοκο ερωτικό τρίγωνο ο Price έφτιαξε το σκορ που με δυσκόλεψε περισσότερο από κάθε άλλο φέτος. Είναι κάτι μεταξύ χαρακτηρολογικής μελέτης και μουσική συναισθημάτων χωρίς να μπορώ να αποσαφηνίσω τι ακριβώς.

Κυρίως βλέπει τι ενώνει τους τρεις χαρακτήρες και  γραφεί μουσική  που τους συντροφεύει, τους κατανοεί και τους συμπαραστέκεται. Το βασικό θέμα είναι μια υπέροχη μελωδική γραμμή για ξύλινα, πιάνο, βιολί και έγχορδα το οποίο αποτελεί ένα από τα highlight  της χρονιάς.

Η μουσική του μπορεί να έχει κάποιες μικρές χαραμάδες φωτός αλλά  αυτές δεν αποτελούν παρά μικρά διαλείμματα.

Το βασικό θέμα στηρίζεται σε τρεις νότες – ίσως μια για κάθε χαρακτήρα- οι οποίες περνάνε απ’ όλη την ορχήστρα και πλαισιώνονται από μια καταθλιπτική υφή.

Όλη η ουσία της μουσικής  φαίνεται στο 8λεπτο You are not alone που είναι μια εκτεταμένη παραλλαγή του βασικού θέματος.

Η μουσική δεν εξελίσσεται, ούτε κορυφώνεται και ίσως να φαντάζει  μονότονη σε κάποιους.

Γενικά είναι ένα βαρύ άκουσμα με πολύ λεπτομέρεια, θαυμάσια ατμόσφαιρα βελούδινη υφή που όμως  το επαναλαμβανόμενο μοτίβο θα ενοχλήσει αρκετούς.

33)Women Talking - Hildur Guðnadóttir

Για περισσότερα από τέσσερα χρόνια, εννέα άνδρες νάρκωσαν κρυφά πάνω από εκατό κορίτσια και γυναίκες, βιάζοντάς τες ενώ ήταν αναίσθητα σε μια αποικία Μενονιτών στη Βολιβία. Η ταινία αφηγείται τις προσπάθειες μιας ομάδας γυναικών για να χτίσουν έναν καλύτερο κόσμο για τα παιδιά τους.

Εξαιρετικές ερμηνείες από τις Rooney Mara, Claire Foy, Jessie Buckley, Judith Ivy και Frances McDormand σε ένα πολύ βαρύ θέμα το οποίο ποτέ δεν γίνεται βίαιο και άμεσα φεμινιστικό. Υπάρχει λεπτότητα στον στην κατασκευή της ταινίας και η ατμόσφαιρά της βοηθάει τα μέγιστα.

Επιτέλους η Guðnadóttir αφήνει στην άκρη το sound design και την μονοχρωμία και υφαίνει ένα πολύ όμορφο κυρίως θέμα  το οποίο είναι εκεί για να συντροφεύσει και να δώσει ελπίδα στην κοινότητα των γυναικών σαν ομάδα και όχι σαν μεμονωμένα άτομα με κύριο εκφραστή την κιθάρα.

 Η ίδια η Guðnadóttir δήλωσε σε συνέντευξη της στο The Gredits: “

Συγκεκριμένα, όταν ασχολείστε με αληθινά γεγονότα, νομίζω ότι είναι σημαντικό να προσπαθήσετε να είστε όσο πιο ειλικρινείς μπορείτε, επειδή υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ζήσει πραγματικά αυτά τα γεγονότα και δεν θέλετε να τα δραματοποιήσετε υπερβολικά, όπως βαλς με ορχήστρα εγχόρδων και τύμπανα taiko. Ένιωσα ότι ο μόνος τρόπος για να φέρω αυτήν την ελπίδα, την αγάπη και την κοινότητα ήταν να το κάνω πραγματικά στον τρόπο ηχογράφησης και εκτέλεσης της μουσικής, έτσι έγειρα στην κοινότητά μου και στους φίλους μου με τους οποίους παίζω για πάνω από δύο δεκαετίες. Έχω βαθιά αγάπη και φιλία με τον βασικό ερμηνευτή, τον Skuli Sverrisson, ο οποίος παίζει κιθάρα. Ήθελα οι ήχοι να είναι πολύ προσγειωμένοι και απλοί, όχι ψηλοί. Δεν ήθελα κανένα φανταχτερό, ανώτερης κατηγορίας όργανο, όπως μια άρπα, που είναι εντελώς αταίριαστο με  το περιβάλλον στο οποίο ζούσαν αυτές οι γυναίκες. Φανταζόμουν ότι η κιθάρα θα ήταν κοντά στο περιβάλλον τους. Παραδοσιακά, θεωρείται ένα πολύ ταπεινό όργανο. Ήθελα η παρτιτούρα να είναι σχεδόν απτή ή σπλαχνική, γι' αυτό χρησιμοποίησα την κιθάρα ως κρουστό όργανο για τις πιο έντονες σκηνές. Αυτή ήταν η συνολική μου φαντασία για το σκορ. Δούλεψα διαισθητικά. Στις σκηνές αναδρομής όπου βλέπουμε τι πραγματικά συνέβη σε αυτές τις γυναίκες, το ένιωσα κατά κάποιο τρόπο και ως ημέρα της μοίρας και ως κάλεσμα για προσευχή, έτσι απλά ένιωσα ότι οι καμπάνες ήταν μια πολύ καλή σύνδεση και με τα δύο αυτά συναισθήματα, επειδή τα κουδούνια μπορεί να ηχούν σαν συναγερμός ή να ακουστούν  την ώρα της προσευχής, έτσι σκέφτηκα ότι ήταν κατάλληλο”.

Για το αδιέξοδό τους, και για την θρησκευτική σέχτα που ανήκουν η συνθέτης κατέφυγε στις καμπάνες.

“Το πρώτο μου ένστικτο για αυτές τις ενδείξεις ήταν οι καμπάνες γιατί αυτές οι γυναίκες είναι παγιδευμένες σε αυτήν την κατάσταση, με σχεδόν ασύλληπτο τρόπο, με την οικογένειά τους σε ένα τρομακτικά βίαιο περιβάλλον. Ήθελα να δημιουργήσω μια αίσθηση κλειστοφοβίας, έλλειψη κίνησης. Είναι κολλημένοι, παγιδευμένοι σε αυτό το μέρος χωρίς καμία δύναμη. Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο τρομακτικό και απάνθρωπο πρέπει να είναι αυτό. Στις σκηνές αναδρομής όπου βλέπουμε τι πραγματικά συνέβη σε αυτές τις γυναίκες, το ένιωσα κατά κάποιο τρόπο και ως ημέρα της μοίρας και ως κάλεσμα για προσευχή, έτσι απλά ένιωσα ότι οι καμπάνες ήταν μια πολύ καλή σύνδεση και με τα δύο αυτά συναισθήματα, επειδή τα κουδούνια μπορεί να ηχούν σαν συναγερμός ή να ακουστούν  την ώρα της προσευχής, έτσι σκέφτηκα ότι ήταν κατάλληλο”.

Αυτοί οι δυο πόλοι η ασφυξία και η ελπίδα αναμετρούνται  σε ένα πολύ ενδιαφέρον σκορ, το καλύτερο που έχει κάνει μέχρι στιγμής.

34)Tar - Hildur Guðnadóttir

Η ταινία ακολουθεί τη ζωή και την πτώση μιας διάσημης φανταστικής συνθέτη-μαέστρου, της Λίντια Ταρ, την οποία υποδύεται μοναδικά η Κέιτ Μπλάνσετ.

Με το που έσκασε μύτη το τρέιλερ όλοι οι μουσικόφιλοι περίμεναν την ταινία πως και πως. Πρόκειται για μια πολύ διαλογική φιλοσοφημένη ταινία πάνω στον κόσμο της κλασικής μουσικής με όλα τα θετικά του και όλα τα αρνητικά του.

 Ο Todd Field μας εισάγει μια πολύ σνομπ, νάρκισσση και αλαζόνα  ηρωίδα η οποία έχει πρόβλημα ψυχολογικής φύσεως καθώς κάποια πράγματα που συμβαίνουν στο μυαλό της δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει αν συμβαίνουν και στην πραγματικότητα.

Τα Κιουμπρικά πλάνα του Field, τα μεγάλα γενικά με έμφαση στην γεωμετρία του χώρου που δημιουργούν κοντράστ με τα πολύ κοντινά, η αποστασιοποίηση, η ψυχρότητα, και τα ισχνά bullet points δυσχεραίνουν πολύ την θέαση της δυομισάωρης ταινίας. Οι άνθρωποι που δεν τους ενδιαφέρει η κλασική μουσική θα βαρεθούν στο τέταρτο όλες αυτές τις συζητήσεις για την τεχνοτροπία μαέστρων και μουσικών.

Πάντως ο σχολιασμός της ακαδημαϊκότητας του συντηρητισμού και της δηθενιάς που κυριαρχούν στους χώρους της κλασικής μουσικής παρουσιάζεται πολύ λεπτεπίλεπτα και μελετημένα με χειρουργική ακρίβεια. Μάλιστα υπάρχει και μια ατάκα που δείχνει όλο αυτό το μπλαζέ των κλασικών προς τους κινηματογραφικούς, -το οποίο φυσικά ισχύει στο 100% - που λέει η Tar σαν δασκάλα μουσικής σε έναν μαθητή της για τον Jerry Goldsmith ότι στον πλανήτη των πιθήκων αντέγραψε τον Edgart Varese και την Arcana. Φυσικά αυτό στους δικούς μας κύκλους – τους σαουντρακικούς- δεν πέρασε απαρατήρητο. Ο Goldsmith θεωρείται ένα είδος Αγίου. Και δικαίως.

Βέβαια ο Goldsmith δεν ανακάλυψε τις σειριακές φόρμες την ατονικότητα και το δωδεκάφθογγικο στυλ στην μουσική αλλά πάτησε πάνω σε αυτά, τα εξέλιξε και έβαλε την δικιά του σφραγίδα. Από την άλλη ο Varese θεωρείται πρωτοπόρος της πειραματικής φόρμας και ένας από τους πιο πρωτότυπους και τολμηρούς συνθέτες του 20 αιώνα.

Ναι είναι αλήθεια πως ο Πλανήτης των πιθήκων δανείζεται στοιχεία στην ενορχήστρωση και το ύφος από το έργο του Varese, Arcana αλλά όμως είναι πολύ καλύτερο.

Ο Goldsmith θέλει καμιά δεκαριά Varese για να φτάσουν την ιδιοφυΐα του, την αποτελεσματικότητά του και το όραμά του.

Αυτό που λέει  η Tar και υπογράφεται από τους λοιπούς κλασικούς, είναι αρκετό για να φανεί ο σνομπισμός,  ο ναρκισσισμός και η δηθενιά αυτού του χώρου. Είναι μια ατάκα 100% πιστή στον συγκεκριμένο χαρακτήρα. Έτσι ακριβώς θα μιλούσε ένας θεωρητικός της κλασικής μουσικής.

Όμως όλο αυτό το ξεγύμνωμα των δήθεν, σοβαροφανών και ελιτίστικων απόψεων και χαρακτήρων της κουλτούρας το έχει θίξει καλύτερα απ’ όλους ο μεγαλοφυής Γούντι Άλεν με την ιδιοφυή ταινία Το φεστιβάλ του Ρίφκιν.

O Field επιχειρεί βέβαια να το αποδομήσει με άλλο στυλ, με μια πιο παγερή αισθητική που ταιριάζει γάντι σε αυτό τον χώρο αλλά αποτυγχάνει γιατί είναι εξαιρετικά προσηλωμένος σε ένα μόνο πρόσωπο. Την Tar.

Και επίσης αποτυγχάνει και στην διαδρομή του χαρακτήρα της γιατί τα bullet points όπως είπα είναι πολύ ισχνά και στο τέλος αυτό που μένει είναι ένα υπέροχο set up μόνο όμως για σκληροπυρηνικούς θαυμαστές της κλασικής μουσικής.

Στην μουσική έχουμε την νεωτερίστρια Ισλανδή τσελίστρια Hildur Guðnadóttir η οποία είναι η ιδανική επιλογή για να περιγράψει όλον αυτό τον αποστειρωμένο και παγωμένο κόσμο καθώς και την μπλαζέ και ελιτίστρια ηρωίδα του με τα ψυχικά θέματα.

Η Guðnadóttir θεωρείται ένα φαινόμενο στις μέρες μας μιας και είναι η μοναδική συνθέτης στα 100 χρόνια κινηματογραφικής μουσικής που μέσα σε μια χρονιά έχει πάρει τα 5 σημαντικότερα βραβεία. Όσκαρ Χρυσή σφαίρα και Bafta για τον Τζόκερ και ΕΜΜΥ και GRAMMY για το Τσέρνομπιλ.

Θα μπορούσε μάλιστα να χαρακτηριστεί πως ο Τζόκερ και η Tar έχουν κάπως βίους παράλληλους. Άνετα πάντως εγώ θα πίτσαρα μια ιδέα στα στούντιο με την Tar σαν κακή του Μπάτμαν ή σε μια δικιά της σόλο σειρά.

Η μουσική λοιπόν της Guðnadóttir δεν εμφανίζεται καθόλου μέσα στην ταινία. Υπάρχει ένα οχτάλεπτο θέμα που εμφανίζεται στους τίτλους τέλος και είναι ακριβώς το the point. Αμελώδιστο, μπλαζέ, ελιτιστικό, φλατ με μια υποβόσκουσα ανωμαλία και στην ουσία δεν παρουσιάζει κανένα μουσικό ενδιαφέρον μιας και αυτό που λέει η Guðnadóttir έχει ήδη ειπωθεί πολύ καλύτερα από τους σκαπανείς της πειραματικής μουσικής του 50 και του 60, Και επίσης δεν προτείνει τίποτα νέο πάνω σε αυτήν την τεχνοτροπία όπως πρότεινε ο Goldsmith στον Varese.

Εκείνο που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι η συμφωνία που εμπνεύστηκε από την Tar. Πρόκειται για μια 15 λεπτή συμφωνία για έγχορδα με την London contemporary orchestra   σε τρία μέρη Largo , allegro , moderato που αποτυπώνει με κλιμακώσεις και μουσικούς ορούς το πλαίσιο αλλά και το ψυχογράφημα της Ταρ ξεκινώντας σιγά σιγά δηλώνοντας πως “κάτι κρύβεται στο υπόγειο¨ που όσο περνάει η ώρα ενισχύεται και αμβλύνεται σαν ένας μικρόβιος οργανισμός που ξεκινάει από τα μέσα και όταν τελειώσει βγαίνει στην επιφάνεια και σε τρώει ολόκληρο. Και αφού έφαγε τα πάντα, ύστερα θλίψη.

Περίτεχνη και στοχευμένη η 15λεπτη συμφωνία της Tar είναι ότι καλύτερο έχει κάνει η Guðnadóttir για το σινεμά και την τηλεόραση,

35)The Fabelmans. - John Williams

To 1975 ο κινηματογραφικός πλανήτης με το Jaws ερχότανε τούμπα από το πρώτο απόλυτο μπλοκμπάστερ της ιστορίας του που συνδύαζε με μια θαυμαστή ακροβασία το θέαμα με την ουσία και έδωσε την ώθηση για να γεννηθεί το καλλιτεχνικό μπλοκμπάστερ που άνθισε την δεκαετία του 80, ωριμασε την δεκαετια του 90ς και πέθανε τέλη της δεκαετίας 00 με την άνοδο της Μάρβελ. Αυτή η ταινία αναφέρεται στα παιδικά χρόνια της μεγαλοφυΐας του Στίβεν Σπίλμπεργκ που μαζί με τους Σκορσέζε και Γούντι Άλεν είναι οι μόνοι σκηνοθέτες σε όλη την ιστορία του σινεμά που παραμένουν επί πενήντα συναπτά έτη άκρως δημιουργικοί χωρίς το έργο τους να γνωρίζει παρακμή. Ούτε ο Κουροσάβα, ούτε ο Μπέργκμαν,  ούτε ο Γκοντάρ, ούτε ο Χίτσκοκ, ούτε ο Ίστγουντ ούτε ο Γουέλς, ούτε ο Φορντ, ούτε ο Τσάπλιν, ούτε ο Φελίνι κανείς άλλος δεν έχει καταφέρει να παραδίδει επί πέντε δεκαετίες από τουλάχιστον ένα αριστούργημα.

Επιχειρείται λοιπόν μια εμβάθυνση στις συνθήκες που γεννήσαν ετούτο το φαινόμενο σκηνοθεσίας που μόλις στα 27 του σόκαρε την υφήλιο.

Η μόνιμη θεματική του Σπίλμπεργκ είναι ο χωρισμός και η ένωση της οικογένειας είτε αυτή έρχεται αποθεωτικά και με τυμπανοκρουσίες όπως στο Ιντιάνα Τζόουνς 2 και στον Ε.Τ είτε χαμηλότονα και διακριτικά όπως στο Άλογο του πολέμου και στον πόλεμο των κόσμων.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό της τέχνης του είναι αυτός ο διχασμός ανάμεσα στο τεχνοκρατικό και στο ανθρώπινο , στην τεχνική και την τέχνη, το θέαμα και την ουσία, το θυμικό και το λογικό, την νόηση και το συναίσθημα. Όσες φορές το ισορρόπησε και δεν είναι λίγες – και αυτό είναι το συγκλονιστικό- το αποτέλεσμα ήταν μεγαλειώδες και θριαμβευτικό.

Αυτά λοιπόν τα δυο κύρια στοιχεία του έργου του χάρις σε τούτο εδώ το αριστούργημα αποσαφηνίζονται και λειαίνονται για να παρουσιαστεί μπροστά μας κάτω από την επιφάνεια του οικογενειακού δράματος, η μαγεία του κινηματογράφου.

Γιατί ετούτη η πολυεπίπεδη και μεγαλειώδες ταινία μπορεί στην επιφάνειά της να είναι ένα Μπεργκμανικού τύπου οικογενειακό δράμα πολύ υψηλών ποιοτήτων αλλά στο βάθος του είναι πολλά περισσότερα.

Όλη η ουσία, το κουκούτσι, ο πυρήνας του έργου  κρύβεται στα subplots. Και είναι εκεί που καταλαβαίνουμε την δύναμη που έχει η εικόνα και τι επίπτωση μπορεί να έχει στην ψυχοσύνθεση ορισμένων ανθρώπων .

Σε μια σεκάνς που θα μείνει στην ιστορία όπου ο Σάμι (ο νεαρός Σπίλμπεργκ) μοντάρει τα πλάνα και μέσα σε αυτά ανακαλύπτει την προδοσία της μητέρας του είναι χωρίς ήχο και διάλογο και υποστηρίζεται μόνο από την μουσική του Μπαχ – σε ένα θέμα που ενέπνευσε τον  Επαγγελματία του Μορικόνε - την πλανοθεσία πάνω στις αντιδράσεις και τον φωτισμό. Ετούτη η εικόνα είναι που άλλαξε και επηρέασε τον χαρακτήρα του Σάμι  και εκείνη η εικόνα είναι που άλλαξε και επηρέασε την στάση της μητέρας του, όταν αργότερα της έδειξε το κομμένο υλικό που εξηγούσε την ψυχρή συμπεριφορά του απέναντί της. Χάρις σε αυτή την εικόνα η Μάγκι βρίσκει τα κουράγια να παρατήσει την οικογένειά της και να ζήσει εκεί που πραγματικά είναι ευτυχισμένη.

Και εδώ είναι το μεγαλείο της ταινίας. Το μεγαλείο του Σπίλμπεργκ. Το μεγαλείο ενός τέλειου σεναρίου. Σε όλο του το έργο πιστεύει πως η ευτυχία έρχεται μέσω των οικογενειακών δεσμών και μέσω της ένωσης. Χρειάστηκαν 50 χρόνια και 50 ταινίες για να αντιστρέψει τελείως την θεματική του. Εδώ η ευτυχία της Μάγκι έρχεται με τον χωρισμό της από την οικογένεια. Πηγαίνει εκεί που λέει η καρδιά της εγκαταλείποντας την ασφαλή, ήρεμη και οργανωμένη ζωή. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά και η ευτυχία του Σάμι – το γράμμα δηλαδή από το στούντιο – τον βρίσκει όταν ζει μόνος του με τον πατέρα του ενώ οι αδερφές του είναι με την μητέρα του και διασκεδάζουν σε ένα πάρτι με τον ερωτά της ζωής της. Μα τι σοκ είναι αυτό!!! Κατάλαβε ο συντηρητικός Σπίλμπεργκ στα 75 του ότι η οικογένεια δεν είναι το παν στην ζωή; Θεοί!!! Τι κεραυνό μας ρίξατε; Επιτέλους Στίβεν. 

Όμως η προβληματική δεν εξαντλείται εκεί. Πέρα απ’ αυτό όλη η ταινία είναι ένα σχόλιο πάνω στην μαγεία του κινηματογράφου.

Όταν αργότερα ο Σάμι το 1964 -11 μόλις χρόνια πριν αλλάξει ο κινηματογράφος- παρουσιάζει το φιλμάκι της αποφοίτησης σε όλο το σχολείο πάλι μέσω της δύναμης της εικόνας έχουμε αλλαγή σε συμπεριφορές και καταστάσεις. Κατορθώνει λοιπόν μέσω της ιδιοφυΐας του  να τσακίσει τον νταή του σχολείου που του έκανε μπούλινγκ. Γι’ αυτή την σεκάνς οι ιστορικοί του μέλλοντος θα γράψουν ολόκληρους τόμους για την σχέση του σινεμά με την ζωή, για το επάγγελμα του ηθοποιού, για το μάρκετινγκ, για το σταριλίκι, και για τον τρόπο που δουλεύει το σινεμά, που στην τελική δεν το νοιάζει τι πιστεύεις και τι νιώθεις εσύ αλλά τι κάνει την ταινία σου να δείχνει ωραία. Και φυσικά για την σχέση του σινεμά με την μουσική.

Και βεβαίως στο σκορ ο Σπίλμπεργκ συνεργάζεται για τελευταία φορά με τον αγαπημένο του μουσικό, κλείνοντας μια λαμπρή πορεία 50 ετών γεμάτη θριάμβους και αναγνώριση . Και είναι το ιδανικό κλείσιμο.

Ο Γουίλιαμς προσφέρει ένα 20λεπτο αριστούργημα το οποίο δεν έχει καμία σχέση με ουβερτούρες, ηρωικές φανφάρες και action cues. Αυτά αφήνονται στην source music που είναι όλα επιλεγμένα από την χρυσή και ασημένια εποχή του Χόλυγουντ. Ακούγονται αποσπάσματα από τα:  Victor Young - The Greatest Show on Earth, Elmer Bernstein - The Magnificent Seven, Alfred Newman - How the West Was Won, Cyril Mockridge -  The Man Who Shot Liberty Valance, Alfred Newman - Captain from Castile, και Max Steiner - The Searchers. Η μουσική του Γουίλιαμς  χαμηλώνει και εμβαθύνει στους στα συναισθήματά και τις σχέσεις των χαρακτήρων.

 Το ομώνυμο θέμα The Fabelmans γλυκό και τρυφερό με μια αξιομνημόνευτη και συγκινητική μελωδία ακούγεται για πρώτη φορά όταν ο Σάμι λέει στην μητέρα του ότι την συγχωρεί. Κι εκεί ακούγεται το θέμα της οικογένειας ζεστό τρυφερό φιλικό γεμάτο καλοσύνη με συγκρατημένη συγκίνηση σε παραλλαγή για κιθάρα στο cue Mother and son. Γιορτάζεται με αυτό τον τρόπο η συμφιλίωση.

Μέχρι όμως να φτάσουμε σε αυτό το σημείο η μουσική είναι μελαγχολική, δραματική και σε κατακλύζει εσωτερικά προκαλώντας σου μια υπόγεια αναστάτωση. Σαν να σου λέει αυτό που δεν μπορούν να πουν οι χαρακτήρες. Ότι πίσω απ’ αυτή την ευτυχισμένη βιτρίνα ελλοχεύει κάτι πένθιμο. Κάτι αταίριαστο που δημιουργεί μια ισχύσει αντίστιξη με την εικόνα της ιδανικής οικογένειας. Το πιο χαρακτηριστικό cue είναι το Mitzi’s Dance σε μια ακόμη υπέροχη σκηνή που έφτιαξε ο Σπίλμπεργκ καθώς η εξαιρετική Μισέλ Γουίλιαμς χορεύει ενώ τα φώτα του αυτοκίνητου λούζουν το άσπρο νυχτικό και αποκαλύπτουν τα απόκρυφά της μέρη.

Το γεγονός που γκρεμίζει την βιτρίνα είναι αυτό με την αποκάλυψη της απιστίας υπό τους ήχους του Μπαχ το  Concerto in D Minor, BWV 974: II. Adagio. Πραγματικά δεν θα μπορούσε να βρεθεί ιδανικότερο κομμάτι.

Επειδή η μητέρα του Σάμι είναι πιανίστρια και έχουμε να κάνουμε με μεσοαστική οικογένεια ο Γουίλιαμς πολύ σωστά διαλέγει το πιάνο σαν κύριο όργανο.

Αυτή η μελαγχολία θα συνεχιστεί και στο cue New House όπου η οικογένεια μετακομίζει στην πατρίδα του κινηματογράφου την Καλιφόρνια αλλά και στο cue The letter όπου πάλι μέσω της εικόνας – φωτογραφιών- η οικογένεια είναι χωρισμένη και αυτό τσακίζει τον πατέρα του.

Μόνο σε ένα μέρος η μουσική γίνεται χαρούμενη αισιόδοξη και εξωστρεφής. Είναι η τρομερή εκείνη στιγμή που ένα παιδάκι 11 χρόνια πριν γράψει ιστορία περιμένει στο γραφείο του μεγαλύτερου-εκείνη την εποχή-  Αμερικανού σκηνοθέτη του Τζων Φορντ – απολαυστικός ο Ντέιβιντ Λιντς- και παίρνει το πρώτο του μάθημα σκηνοθεσίας σε μια ακόμη μαγευτική σκηνή όταν η κάμερα με κυκλική κίνηση αποκαλύπτει μια μία όλες αυτές τις ταινίες που έκαναν τον Αμερικάνικο κινηματογράφο να ξεχωρίζει απ’ όλους τους υπόλοιπους, κρατώντας για τελευταία την ταινία που έστρεψε τον Σπίλμπεργκ στην σκηνοθεσία.  Αυτό το κλείσιμο ματιού προς τον μέντορά του θα φανεί από το τελευταίο πλάνο καθώς η κάμερα θα κάνει μια διορθωτική κίνηση. “Δεν το ξεχνάω δάσκαλε”.

Κι εκεί ξεκινάει το ταξίδι του στον χώρο του κινηματογράφου ο σπουδαιότερος σκηνοθέτης που έχει βγάλει μέχρι στιγμής το σινεμά.

Και σε 100 χρόνια από τώρα ο νέος Σπίλμπεργκ που θα κάνει ταινία τα παιδικά του χρόνια θα τελειώνει την δικιά του ταινία με έναν πιτσιρίκα που θα πηγαίνει στα στούντιο της DreamWorks για να συναντήσει τον μέντορά του κι εκεί θα βλέπει τις αφίσες από τις ταινίες που αλλάξαν το σινεμά. Το Jaws, το Ιντιάνα Τζόουνς , το Ε.Τ, τις στενές επαφές Γ τύπου, το Τζουράσικ Παρκ, τον Σίντλερ , τον Ράιν, και το The fabelmans . Και κάπου εκεί δίπλα στην εικόνα του Σπίλμπεργκ θα είναι και η εικόνα του Γουίλιαμς που συνόδευσε όλες αυτές τις περιπέτειες, όλους αυτούς τους χαρακτήρες, όλες αυτές τις σχέσεις, όλο αυτό τον αγώνα, όλη αυτή την αγωνιά στέκοντας πάντα στο πλευρό του συμπαραστάτης και  συνοδοιπόρος στις πιο τρέλες , ηρωικές μα πάνω απ’ όλα ανθρώπινες στιγμές, κλείνοντας έτσι έναν μεγαλειώδη κύκλο, με μια μεγαλειώδη ταινία.

 

 

 

36)Till – Abel Korzeniowski

Το 1955, μετά τη δολοφονία του Έμετ Τιλ σε ένα βάναυσο λιντσάρισμα, η μητέρα του ορκίζεται να αποκαλύψει τον ρατσισμό πίσω από την επίθεση, ενώ εργάζεται για να προσαχθούν στη δικαιοσύνη οι εμπλεκόμενοι.

Πολύ δυνατό αντιρατσιστικό δράμα με έξοχες ερμηνείες και με ένα φανταστικό σάουντρακ από τον τρομερό πολωνό.

Εδώ  ο Κορζενιοφσκι δεν πάτησε πάνω σε χαρακτήρες και εποχή αλλά όπως δήλωσε ο ίδιος σε συνέντευξή του στα συναισθήματά των ηρώων. Έτσι δεν θα ακούσετε να σχολιάζεται ο τόπος και οι χαρακτήρες αλλά η μοναξιά η θλίψη και η απόγνωση. Υπάρχουν μερικές πολύ δυνατές σκηνές τις οποίες η μουσική του Πολωνού γίνεται πρωταγωνίστρια και μαζί με τα βλέμματα και την εικόνα σου δίνει μπουνιά στο στομάχι χωρίς να εκβιάζει καταστάσεις. Και αυτή η λεπτότητα είναι το τεράστιο προσόν του Κορζενιόφσκι μαζί φυσικά με την ικανότητα του στην ενορχήστρωση και την μελωδία.

Το μόνο πρόβλημα είναι πως ντύνεται πολύ Φίλιπ Γκλας και αυτό είναι κάτι που διαφαίνεται στις πιο αβανταδόρικες συνθέσεις όπως τα cues They home come for you, A perfect baby, This is my boy, I am ready to go.

37)Bardo - Bryce Dessner -    Alejandro G. Iñárritu 

Αυτοβιογραφική ταινία του σπουδαίου μεξικανού δημιουργού που εδώ υπογραφεί και την μουσική. Η ταινία είναι υπερβολική στους συμβολισμούς της και το σουρεαλιστικό της ύφος προέρχεται από το συμπάν του Κουστουρίτσα και του Φελίνι και κάποιοι θα την βρουν ασυνάρτητη. Και θα έχουν δίκιο. Διαθέτει όμως την καλύτερη φωτογραφία του 2022 έναν άθλο του Ντάριους Κόντζι με εκθαμβωτικά μονοπλάνα με μεγάλη χρωματική παλέτα και εκκεντρικά πλάνα με αποκορύφωμα την σεκάνς όπου ο ήρωας μιλάει με τον Κορτέζ και το μαγευτικό φινάλε.

Το σκορ της ταινίας ήταν μια αναπάντεχη και ευχάριστη έκπληξη, όχι μόνο επειδή το υπογραφεί και ο ίδιος ο Ινιαρίτου αλλά επειδή στα σημεία που μπαίνει η συμφωνική μουσική είναι ένα αριστούργημα. Το σκορ βασίζεται σε δυο ιδέες. Η μια ιδέα είναι πως για τις σουρεαλιστικές σκηνές με τους στρατιώτες θα κυριαρχεί μουσική πανηγυρτζίδικη που στηρίζεται σε μπάντα Χάλκινων και θυμίζει Μπρέγκοβιτς και Τσίρκο και η άλλη πως για τις δραματικές στιγμές θα έχουμε σοβαρή μουσική. Και η σοβαρή αυτή μουσική πραγματικά είναι καταπληκτική.

Αξίζει κανείς να παρατηρήσει τον τρόπο με τον οποίο δούλεψαν οι συνθέτες μεταξύ τους μιας και κανείς από τους δύο δεν είναι συμφωνιστής. Μάλιστα ο Bryce Dessner είναι μουσικός στο ροκ συγκρότημα The National.

«νωρίς στη διαδικασία του Bardo, πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, ο Αλεχάντρο και εγώ αρχίσαμε να συζητάμε για το πώς θα μπορούσε να ακούγεται η μουσική για την ταινία. Αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε ιδέες, συμπεριλαμβανομένων ηχογραφήσεων και μελωδιών που ο Αλεχάντρο σφύριζε στον εαυτό του. Αυτά τα θραύσματα μελωδικών ιδεών, μαζί με τα σκίτσα που είχα αρχίσει να φτιάχνω, θα άρχιζαν να παίρνουν σχήμα και  να μεγαλώνουν στο απέραντο μουσικό τοπίο που περιβάλλει την ταινία. Τελικά συναντηθήκαμε στο Λος Άντζελες για να δουλέψουμε απευθείας καθώς τελειώναμε τις λεπτομέρειες κάθε σύνθεσης».

 

Το σκορ είναι 40 λεπτά αλλά εκεί που υπάρχει η δραματική μουσική είναι περίπου 20 λεπτά αλλά μπαίνει σε στιγμές κλειδιά όπως η τρομερή σκηνή που το ζευγάρι κυνηγιέται στο διαμέρισμα με μονοπλάνο και η μουσική έχει χρώματα Vertigo, ( track Liminal) η συνάντηση με τον πατέρα του με ένα πολύ μελαγχολικό θέμα, η στιγμή του αποχαιρετισμού και το μαγικό φινάλε με το βιολί να σε ανατριχιάζει με την μελωδία που παίζει. Πραγματικά υπέροχο. Υπάρχουν  4 cues ( Mateo's Freedom, Father Ghost, Dreaming a Dream, Bardo Finale ) τα οποία ηχογραφήθηκαν  στο Μεξικό με την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα που θυμίζουν τα μελαγχολικά θέματα που έγραφε ο Μορικόνε και άνετα θα μπορούσαν να είναι στα 10 καλύτερα cues της χρονιάς.

 

38)Lady Chatterley's Lover - Isabella Summers

Μια δυστυχισμένα παντρεμένη αριστοκράτισσα ξεκινά μια σχέση με τον θηροφύλακα στο εξοχικό κτήμα του συζύγου της.

Ταινία που τα 70ς είχε προκαλέσει σάλο μαζί με την Εμμανουέλα και την Ιστορία της Ο. Σήμερα το θέμα της μοιάζει μάλλον παρωχημένο αν και η ταινία δίνει έμφαση στην γοτθική ατμόσφαιρα και όχι τόσο στο ερωτικό στοιχείο.

Η Isabella Summers πήρε την English chamber orchestra συνοδείας πιάνου ενώ στα σόλο έχουμε βιόλα και κιθάρα. Το άκουσμα είναι πολύ ατμοσφαιρικό και σκεπάζει με μελαγχολία τους μοναχικούς χαρακτήρες με αποκορύφωμα το cue To Mellors, που είναι και το καλύτερο του σκορ, ενώ όταν η σχέση αρχίζει και ξεφεύγει από τον έλεγχο των δυο εραστών η μουσική προοικονομεί το τραγικό του πράγματος.

Πολύ ωραία υφή και χρώματα αλλά απουσιάζει εκείνη η ισχυρή μελωδία που χαρακτηρίζει με το πρώτο άκουσμα όλη την ιστορία.

39)Babylon- Justin Hurwitz

Η ταινία περιγράφει την άνοδο και την πτώση σταρ του βωβού κινηματογράφου που δεν μπορέσαν να εναρμονιστούν με την έλευση του ήχου.

Πρόκειται για μια ανεπανάληπτη σκηνοθετική εξτραβαγκάντζα, σε ένα θέμα που θυμίζει το Artist του 2011. Μόνο που εδώ τα πάντα είναι υπερβολικά γκροτέσκο και μεγαλοπρεπή όπως αρμόζει στην συγκεκριμένη εποχή χαρίζοντάς μας την κορυφαία ταινία του 2022.

Για να καταλάβουμε λίγο την επανάσταση που έφερε ο ήχος στον κινηματογράφο θα πρέπει να εστιάσουμε λίγο στον βουβό και να δούμε τι ταινίες φτιάχτηκαν. Η έλευση του ήχου δεν μοιάζει με καμιά άλλη τεχνική επανάσταση στα 120 χρονιά ιστορίας αυτής  της νηπιακής τέχνης. Ούτε το έγχρωμο, ούτε το σινεμασκόπ, ούτε το IMAX, ούτε τα ψηφιακά εφέ, ούτε η ψηφιακή φωτογραφία, ούτε το 3d μπορούν να συγκριθούν με την έλευση του ήχου. Είναι κάτι μοναδικό και σαρωτικό που ακύρωσε ότι ταινία είχε βγει μέχρι εκείνη την εποχή.

Ο βουβός κινηματογράφος την δεκαετία της κυριαρχίας του (1917- 1927) έδωσε τα περισσότερα αριστουργήματα από οποιαδήποτε άλλη δεκαετία . Μιλάμε για μνημειώδη έργα τέχνης που ακόμη και 100 χρονιά μετά είναι αδύνατον να ξεπεραστούν. Το θωρηκτό Ποτέμκιν, ο Οκτώβρης, Ο χρυσοθήρας, το Τσίρκο η Αυγή, το Μετρόπολις, το Νοσφεράτου ο Στρατηγός η Γέννηση ενός έθνους είναι μόνο ένα δείγμα απ’ αυτή την υπέροχη δεκαετία όπου οι σκαπανείς του κινηματογράφου δεν ήταν απλά ιδιοφυείς δημιουργοί αλλά μεγαλοφυείς. Πύον να πιάσεις και ποιον να άφησες. Όταν λοιπόν ήρθε ο ήχος, ξαφνικά η ιστορία άλλαξε σελίδα. Και εκεί ήταν το πραγματικά δύσκολο. Διάολε πως σου λένε να ακυρώσεις μια χρυσή δεκαετία με μεγαλοφυή έργα και να ξαναρχίσεις από την αρχή; Πως είναι δυνατόν να γράφονται νέα σενάρια με διάλογους και μονολόγους την στιγμή που κάναμε αριστουργήματα απλά με μερικές μαρκίζες; Τώρα μπορεί να μας φαίνεται ότι είναι απλά μια εξέλιξη αλλά αν ζούσαμε εκείνη την εποχή δεν θα το δεχόμασταν ευκολά. Εδώ τώρα ας πούμε και πολλοί δεν δέχονται τα CGI και δεν μπορούν να δουν ταινία που δεν έχει πρακτικά εφέ και είναι όλη ψηφιακή σκεφτείτε  να ζούσαμε εκείνη την εποχή.

Οι δημιουργοί και οι επαγγελματίες που δεν μπόρεσαν να εναρμονιστούν με το καινούργιο πέθαναν της πείνας. Ακόμη και μεγαλοφυΐες όπως ήταν ο Τσάπλιν τους πήρε 13 χρονιά να προσαρμοστούν. Το 1940 ο Τσάπλιν με τον Δικτάτορα έκανε ομιλούν ταινία, ενώ το 31 και το 36 γύρισε βουβές. Σκέφτομαι τον πόλεμο που θα έδινε για να πείσει τα αφεντικά.

Η ταινία λοιπόν περιγράφει αυτό ακριβώς το πράγμα κάνοντας σαφείς αναφορές στο τραγουδώντας στην βροχή με μια ξεκαρδιστική σεκάνς φόρο τιμής στην αντίστοιχη του μιούζικαλ . Όμως δεν μένει εκεί. Ο Σάζελ ένας μεγάλος σκηνοθέτης παίρνει στοιχεία από αγαπημένους του δημιουργούς και καταθέτει ένα φόρο τιμής στον ίδιο τον κινηματογράφο και την εξέλιξή του. Υπάρχουν στοιχεία από το σινεμά του Παζολίνι. του Λούρμαν μέχρι  του Σκορσέζε και του Ταραντίνο (Θεϊκή σκηνή με το φίδι μου θύμισε Ούμα Θέρμαν στο Pulp fiction) όταν το Plot line γίνεται γκανγκστερικό  και η πτώση των ηρώων είναι εκκωφαντική και σοκαριστική. Ο τρόπος με τον οποίο χάνεται η Μάργκο Ρόμπι είναι απλά έργο τέχνης.

Η μουσική του μόνιμου συνεργάτη του Σάζελ, του Hurwitz είναι κι αυτή εκκωφαντική και ντελιριακή. Ο συνθέτης έχει φτιάξει ένα επικό σάουντρακ πολύ απαιτητικό που στις 3,30 ώρες που διαρκεί η ταινία το σκορ είναι πανταχού παρών. Τι έχει κάνει λοιπόν ο ιδιοφυής αυτός συνθέτης;

Πρώτον έχει στηρίξει την ταινία σε ένα πολύ χαρακτηριστικό και μελωδικό love theme, με το πιάνο σε πρώτο ρολό το οποίο χαρακτηρίζει την σχέση της Νέλι και του Μάνι το οποίο εκτός το ότι  διαθέτει μια ελαφρότητα και μια απλοϊκότητα παρουσιάζεται σταδιακά και εξελίσσεται όπως εξελίσσεται και η σχέση τους. Τώρα το ίδιο θέμα  με την προσθήκη ενός μπιτ και διαφορετικής ενορχήστρωσης για σουίνγκ μπάντα περιγράφει την φρενίτιδα του γυρίσματος και την τρέλα του χολιγουντιανού συστήματος . Ειδικά εκεί που ψάχνει ο Μάνι να βρει την κάμερα για να προλάβουν το ηλιοβασίλεμα η μουσική σε πιάνει από το χέρι και σε κάνει να αγωνιάς κι εσύ . Όμως πέρα του βασικού θέματος ο Hurwitz έχει γράψει και πολλά άλλα εναρμονισμένος πάντα με την πλοκή της ταινίας.

Έτσι για τα πάρτι οργίων δίνει τον λόγο σε μια Τζαζ σουίνγκ μπάντα να ερμηνεύσει εξοντωτικούς ρυθμούς.

Για την κινέζα σούπερ σταρ λεσβία της γραφεί ένα πολύ αισθησιακό τραγούδι με  ανατολίτικες επιρροές.

Υπάρχει όμως και συμφωνική μουσική σε τρία πολύ σημαντικά σημεία της ταινίας. Το ένα είναι που περιγράφει μια μάχη μεταξύ κομπάρσων και είναι το γνωστό φαλακρό βουνό του Μουσόρσκι σε διασκευή Χούρβιτς, τα άλλα δυο όμως είναι ορίτζιναλ συνθέσεις δικιές του. Για το φιλί του Μπραντ Πιτ με την παρτενέρ του στην ταινία έχει δημιουργήσει ένα love theme παλιομοδίτικης κοπής με την ορχήστρα να φτάνει σε λυρικές κορυφώσεις έτσι όπως τα έκαναν παλιά και είναι πραγματικά θαυμάσιο ενώ για την σκηνή με το ανεπανάληπτο σόλο της Μάργκο Ρόμπι απέναντι στην υποκρισία των κουστουμάτων γράφει ένα 6λεπτο θέμα σε στυλ μπολερό που κλιμακώνεται όπως κλιμακώνεται και η ερμηνεία της Ρόμπι που είναι εδώ μακράν στην καλύτερή της στιγμή. Αν δεν ήταν η τόσο ευάλωτη και εσωτερική Άννα Ντε Αρμάς στην Μέρλιν και η από άλλον πλανήτη Mia Goth στο Pearl θα ήταν η κορυφαία ερμηνεία της χρονιάς.

Όμως τα μουσικά ευρήματα συνεχίζονται.

Για τα series of shots που περιγράφουν την άνοδο της Ρόμπι σαν νέα σταρ ο συνθέτης δημιούργησε το θέμα champagne που μάλιστα θυμίζει Lala land.

Όταν το Plot line γίνεται γκανγκστερικό η μουσική σκοτεινιάζει γίνεται ζοφερή και καταφεύγει στα ηλεκτρονικά για να χαρακτηρίσει την κατάβαση στα υπόγεια της μαφίας σε μια άλλη μνημειώδη σεκάνς.

Για την αυτοκτονία του σταρ που δεν μπόρεσε να εναρμονιστεί στην νέα πραγματικότητα έχουμε ένα υπέροχο γλυκόπικρο τζαζ θέμα ενώ για τον Τζαζίστα μαύρο μουσικό όταν γίνεται πρωταγωνιστής του γράφει το θεσπέσιο Sidney’s solos και είναι λες και ζωντανεύουν μπροστά σου οι θρύλοι της Τζαζ σκηνής.

Στο φινάλε – που είναι και ένας φόρος τιμής στο Σινεμά ο Παράδεισος του Τορναντόρε αλλά αντί για φιλιά έχουμε την τεχνική εξέλιξη του σινεμά- όλοι αυτοί οι κόσμοι θα συναντηθούν σε ένα εκκωφαντικό κομμάτι !!!

Σκορ έπος . Ένα πραγματικό αριστούργημα  που είναι το καλύτερο σαν υποστήριξη ταινίας για το 2022 και θα είναι δίκαιο να πάρει το Όσκαρ. Τώρα σαν άκουσμα θέλει πολλές αντοχές να ακούσεις για 90 λεπτά ένα ανομοιογενές σκορ με σουίνγκ/τζαζ μπάντα που συνοδεύει ξέφρενα πάρτι.

40)Mothering Sunday – Morgan Kibby

Μια καμαριέρα  που ζει στην Αγγλία μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο σχεδιάζει κρυφά να συναντηθεί με τον άντρα που αγαπά πριν εκείνος  φύγει για να παντρευτεί μια άλλη γυναίκα.

Πολύ ενδιαφέρον δράμα χαρακτήρων με θαυμάσιες ερμηνείες από τους Colin Firth, Odessa Young, Olivia Colman, και Josh O'Connor.

Την μουσική την υπογραφεί η πιανίστρια τσελίστρια και vocalist, Morgan Kibby και είναι εκεί για να τονίσει τις συναισθηματικές σκηνές δίνοντας έξτρα ώθηση με τα δεξιοτεχνικά σόλο βιολιού. Το σκορ είναι κι αυτό επηρεασμένο από την νεοκλασική και θα αρέσει μόνο στους θαυμαστές του είδους.

41)Memoirs of Victoria – Elliot Laung

Κινεζική ταινία για την οποία όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα κανένα στοιχείο για την υπόθεση.

Την μουσική την ανέλαβε ο κινέζος Elliot Laung και είναι μια όμορφη λυρική μουσική με πλούσια γραφή για πιάνο με ευχάριστες αλλά και μελαγχολικές στιγμές. Το βασικό θέμα δανείζεται μέτρα από την μικρή νυχτερινή μουσική του Μότσαρτ και είναι πραγματικά θεσπέσιο. Ξεχωρίζουν το αεράτο days in paradise όπου το βασικό θέμα γίνεται πιο ανάλαφρο και πλαισιώνεται απο μια ντελικάτη μελωδία που θυμίζει τραγούδι   και το disguised fragility για κουαρτέτο εγχόρδων με πολύ εκφραστικά σόλο βιολιού. Αλλά cues αναφοράς  τα Pensive Reflections, Ressurection και What could’ ve been.

Ακούραστο σκορ με πολύ ωραία θέματα.

42)Caravaggio's Shadow (L'ombra di Caravaggio) - Umberto Iervolino

Ιταλική ταινία για την ζωή και το έργο του σπουδαίου ζωγράφου.

Η μουσική είναι κυρίως  ηλεκτρονική και στηρίζεται σε ένα πολύ χαρακτηριστικό βασικό θέμα με φωνητικά τα οποία περιγράφουν την ένωση του μεγαλοφυή δημιουργό με το Θείο, ενώ τις abient ατμόσφαιρες τις συνοδεύουν και σόλο βιολιού τα οποία όλα μαζί χτίζουν μια μαγευτική ατμόσφαιρα που μερικές φορές παραπέμπει σε Βαγγέλη Παπαθανασίου.

43)MY SAILOR MY LOVE – Michelino Bisceglia

Πρόκειται για μια αγγλόφωνη ρομαντική - δραματική ταινία από τη Φινλανδία σε σκηνοθεσία Klaus Härö. Όταν η ενήλικη κόρη του Χάουαρντ ενός συνταξιούχου ναύτη και χήρου, που ζει σε ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα στην ακτή της Ιρλανδίας, Γκρέις προσλαμβάνει μια επιστάτη που λέγεται Άννι για να τον φροντίσει, εκείνος αρχικά είναι αγανακτισμένος και πεισματάρης. Ωστόσο, όσο περνάει ο καιρός, ο Χάουαρντ και η Άννι αρχίζουν απροσδόκητα να ερωτεύονται.

Ο βέλγικης καταγωγής τζαζιστας Michelino Bisceglia που υπέγραψε φέτος και το εξαιρετικό animation Charlotte, δημιουργεί ακόμη μια υπέροχη δουλειά που χαρακτηρίζεται από κομψότητα και ευαισθησία και ένα βασικό θέμα για τον συνταξιούχο με μια ντελικάτη μελαγχολική μελωδία όπως αυτή ακούγεται στο track The Sailor.

Το σκορ σχολιάζει την σχέση των δυο ανθρώπων με το βιολί και το πιάνο να έχουν τον πρώτο λόγο και να τους συνοδεύει ορχήστρα εγχόρδων. Τα συναισθήματά τους  είναι αποτυπωμένα στην παρτιτούρα και όλες οι διακυμάνσεις της σχέσης τους εκφράζονται από την μουσική. Υπάρχουν σημεία που μαρτυρούν ελπίδα και ζεστασιά, άλλα τρυφερότητα και φροντίδα άλλα μοναξιά και θλίψη άλλα απογοήτευση και άλλα μια πλούσια συναισθηματική μεγαλοπρέπεια.

Τα καλύτερα cues του σκορ είναι τα δυο τελευταία όπου το θέμα του συνταξιούχου έχει φωτεινές αποχρώσεις από σόλο τσέλου και πιάνου .

Πραγματικά θαυμάσια δουλειά .

 

44)5000 BLANKETS – Panu Aaltio

Και να που ο αγαπημένος Φινλανδός συνθέτης σπάει τα σύνορα της χώρας του και πάει Αμερική για να υπογράψει ένα υπέροχο σκορ για την νέα ταινία του Amin Matalqa.

Βέβαια δεν πρέπει να χαιρόμαστε και πολύ γιατί ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης είναι θαυμαστής της συμφωνικής κινηματογραφικής μουσικής και δεν αποτελεί παρά μια εξαίρεση στην σύγχρονη αμερικανική βιομηχανία που 9 στους 10 παραγωγούς και σκηνοθέτες ζητάνε ή sound design ή την γνωστή λούπα με τα ηλεκτρονικά. Ας ελπίσουμε ότι ο Aaltio θα κρατήσει αυτή την παραδοσιακή γραμμή και δεν θα απορροφήθει από την παντοδυναμία των στούντιο.

Όταν ο σύζυγος της Cyndi παθαίνει ψυχολογικό Breakdown  και χάνεται, αυτή και ο γιος τους  Philip  ξεκινούν να τον βρουν στους δρόμους της πόλης τους. Αυτή η αναζήτηση όμως θα τους φέρει σε επαφή με τους άστεγους της περιοχής. Καθώς εξοικειώνονται με τα δεινά του ντόπιου αστέγου πληθυσμού και αρχίζουν να καταλαβαίνουν τα προβλήματά τους ξεκινάνε μια προσπάθεια ώστε να τους βοηθήσουν.

Ο Aaltio υφαίνει μια πολύ ζεστή και φιλική μελωδία που αποτελεί το θέμα της οικογενείας και η οποία από τις πρώτες νότες στο αποτυπώνεται στο μυαλό. Αυτή λοιπόν η θαυμάσια μελωδία θα εξελίσσεται και θα περνάει απ’ όλη την ορχήστρα σε διαφορετικούς τόνους και ρυθμούς. Πότε από όμποε πότε από τσέλο πότε από πιάνο και πότε από φλάουτο θα γίνεται μελαγχολική, τρυφερή γλυκιά και ευαίσθητη και πραγματικά είναι υπέροχο να ακούς τέτοιου είδους σκορ που στις μέρες μας θεωρούνται  ξεπερασμένα. Στην ολοκλήρωση μάλιστα της πλοκής το θέμα περνάει σε ηλεκτρονικά και φωνητικά.

Για το θέμα της ψυχικής αρρώστιας, της σχιζοφρένειας, που έχει ο άντρας της Σίντι, ο Φινλανδός συνθέτης καταφεύγει στην ατονική μουσική με ζοφερές συγχορδίες που δεν βγάζουν νόημα, ενώ  το δράμα των αστέγων ο συνθέτης το περιγράφει με ηλεκτρονική μουσική που φαντάζει κάπως ψυχρή.

Αυτή η αλληλεπίδραση και η μάχη της αρμονίας με την δυσαρμονία  είναι ο κινητήριος άξονας αυτού του θαυμάσιου σκορ.

 

45)Couleurs de L'incendie- Guillaume Roussel

Παρίσι, 1927. Μετά το θάνατο του πατέρα της, η Madeleine Péricourt θα έπρεπε να είχε κληρονομήσει την οικονομική του αυτοκρατορία, αλλά έπεσε θύμα μιας συνωμοσίας που την οδήγησε στην καταστροφή. Τώρα σαν ένας άλλος  Κόμης Μοντεχρήστος θα πάρει την εκδίκησή της.

Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα του Pierre Lemaitre, ο οποίος έλαβε το βραβείο Goncourt για το βιβλίο του Au revoir là-haut. Η κινηματογραφική μεταφορά του τελευταίου από τον Albert Dupontel το 2017 (See You Up There) γνώρισε τεράστια επιτυχία και κέρδισε πολλά Σεζάρ. Στο Couleurs de l'Incendie, η Fanny Ardant παίζει το ρόλο της ηρωικής τραγουδίστριας όπερας. Η τραγουδιστική φωνή της στην ταινία είναι αυτή της σοπράνο Sandrine Piau.

Γαλλική υπερπαραγωγή με ένα καταπληκτικό σκορ από τον Guillaume Roussel. Ο Γάλλος συνθέτης περιγράφει την προσπάθειά της με δημιουργώντας cues υψηλής έντασης ρυθμικά και μελωδικά σε στυλ Alexander Desplat ενώ της χαρίζει ένα βαλς σαν βασικό θέμα που παραλλάσει ανάλογα την περίσταση με αποκορύφωμα το cue   Retour a Paris που περιέχει και τις δυο βασικές ιδέες του σκορ.

 

46)UNE BELLE COURSE - Philippe Rombi

Η Madeleine (Line Renaud), 92 ετών, καλεί ένα ταξί για να φτάσει στον οίκο ευγηρίας όπου πρέπει τώρα να ζήσει. Ζητά από τον Charles (Dany Boon), έναν ελαφρώς απογοητευμένο οδηγό, να περάσει από τα μέρη που είχαν σημασία στη ζωή της, για να τα δει μια τελευταία φορά. Σταδιακά αυτή η βόλτα θα αλλάξει τις ζωές και των δυο.

Πολύ ατμοσφαιρικό σκορ από τον Rombi που σχολιάζει την γηραιά κυρία με τρυφερότητα και ευαισθησία ενώ για το νυχτερινό Παρίσι προσφεύγει στην μελαγχολική τζαζ. Δεν λείπουν φυσικά και οι δραματικές στιγμές με κορυφώσεις στα έγχορδα και μια υπόγεια απειλή που παραμονεύει στα σκοτάδια τύπου Μπέρναρντ Χέρμαν.  Πιο μελωδικά θέματα να είχε και θα ήταν μια ακόμη εξαιρετική δουλειά από τον Γάλλο συνθέτη.

47)Las Niñas de Cristal – Ivan Palomares

Μετά την αυτοκτονία της αρχικής πρίμα μπαλαρίνας   στην επερχόμενη παραγωγή της Giselle η Irene, επιλέγεται ως η βασική πρωταγωνίστρια . Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο θίασος να την ζηλεύει και να της κάνει την ζωή δύσκολη.  Εκείνη βρίσκει παρηγοριά και συντρόφια στην Aurora μια ντροπαλή χορεύτρια με ένα σημάδι στο πρόσωπο που την κάνει αντικοινωνική παρά τις πιέσεις της υπερπροστατευτικής μητέρα της για κοινωνικοποίηση. Όταν η  Aurora θα τραυματιστεί η Irene θα δεχθεί μια ψυχολογική πίεση που θα πρέπει να την αντέξει με κάθε κόστος.

Μέτρια  ταινία του νετφλιξ αλλά το σκορ του Palomares είναι ένα πραγματικό κομψοτέχνημα. Το σκορ περιέχει 20 λεπτά από το  μπαλέτο Giselle του Adolphe Adam του 1841, τα οποία ο Palomares διασκεύασε και ηχογράφησε εκ νέου με την Orquesta de Extremadura.

Για να αποδοθεί αυτή η ψυχολογική πίεση που νιώθει η πρώτη χορεύτρια και που την οδηγεί στην κατάρρευση  ο Ισπανός συνθέτης πρόσθεσε στην κλασική ορχήστρα κρυστάλλινο εύφωνο και μουσικό πριόνι, καθώς και φωνητικά από τη σοπράνο Marta Cañas García και σαν αποτέλεσμα γεννιέται το Las Niñas de Cristal.

Ο Palomares δεν διάλεξε τυχαία το κρυστάλλινο εύφωνο. Όταν η Aurora χορεύει μεταφέρεται σε έναν κόσμο που αποτελείται από κρυστάλλινους ανθρώπους όπου κανείς δεν την κοροϊδεύει.

Αυτή η παρακμιακή ατμόσφαιρα που δημιουργείται απ’ αυτά τα παράξενα όργανα   έρχεται σε αντίστιξη με τις τρυφερές και ρομαντικές συνθέσεις για βιολί και πιάνο και το αποτέλεσμα είναι λαμπρό. 

Η πιο χαρακτηριστική μελωδία  είναι όταν η Aurora χορεύει για πρώτη φορά .Η μελωδία θα ακουστεί σε όλη της την μεγαλοπρέπεια στην σουρεαλιστική σκηνή όπου τα δυο κορίτσια χορεύουν ημίγυμνα πάνω στο νερό σε μια σκηνή βγαλμένη από το σινεμά του Κουστουρίτσα. Εκεί η μουσική γίνεται πρωταγωνίστρια και λέει όσα δεν μπορούν να ειπωθούν.

Στο 6λπετο Creditos Finales που αποτελεί και ένα από τα cues της χρονιάς  ο ρεαλιστικός  και ο μαγικός κόσμος  καθώς και όλη η φιλοσοφία του σκορ θα  δημιουργήσουν ένα αλληλοπλέξιμο εξαιρετικής μαεστρίας .

48)The Land of Dreams - Fabrizio Mancinelli

Η ταινία περιστρέφεται γύρω από έναν νεαρή μετανάστρια  που ζει στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 1920, η οποία   ονειρεύεται να γίνει τραγουδίστρια και ερωτεύεται έναν πιανίστα.

Ιταλικό μιούζικαλ σε κλασικό στυλ αλλά και επιρροές από την Νέα Υόρκη του 1920 με τζαζ και σουίνγκ . Υπάρχουν πολύ ευρηματικές στιγμές, ωραία λυρικά τραγούδια και πολύ δραματικά συμφωνικά μέρη . Κάτι μεταξύ Μένκεν, Γουέμπερ και Cole Porter χωρίς όμως να υπάρχει αυτός ο πανίσχυρος μελωδικός οίστρος.

49)Close. - Valentin Hadjadj 

Η έντονη φιλία μεταξύ δύο δεκατριάχρονων αγοριών Leo και Remi αναστατώνεται ξαφνικά. Παλεύοντας να καταλάβει τι έχει συμβεί, ο Léo πλησιάζει τη Sophie, τη μητέρα του Rémi.

Υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσής ταινίας βέλγικης παραγωγής.

Ακόμη ένα σκορ επηρεασμένο από την μινιμαλιστική και νεοκλασική μουσική, κάτι μεταξύ Φίλιπ Γκλας και Μαξ Ρίχτερ με αργόσυρτες φράσεις, πολύ ατμοσφαιρικό και με μια έντονη εσωτερικότητα χωρίς εκρήξεις. Δεν υπάρχει η αναγνωρίσιμη μελωδία αλλά η υπέροχη ατμόσφαιρα αντισταθμίζει κάπως τα πράγματα. Το καλύτερο cue είναι το Closer όπου τα ηλεκτρονικά παντρεύονται με την ορχήστρα σε μια κυκλοειδής κίνηση δημιουργώντας μια μαγευτική δίνη.

50)You will not have my hate - Peter Hinderthur

Ο Αντουάν έχασε τη γυναίκα του στη βομβιστική επίθεση στο Μπατακλάν στο Παρίσι. Σε μια ανάρτησή του στο Facebook, εξηγεί πώς αντιστέκεται στο μίσος: αντιτάσσει αυτό των τρομοκρατών στην αγάπη του για τον 3χρονο γιο του. Όμως η κατάθλιψη δεν θα τον αφήσει ήσυχο.

Δράμα απώλειας, μοναξιάς και θανάτου με εξαιρετικές ερμηνείες.

Φυσικά και η μουσική κυμαίνεται στο ίδιο ύφος.

Ο Peter Hinderthur έγραψε 6 θέματα συνολικής διάρκειας 22 λεπτών πολύ αργόσυρτα και εσωτερικά με καταθλιπτική ατμόσφαιρα που για να τα εκτιμήσεις θα πρέπει να είσαι περίπου στο ίδιο mood.

Τα cue An ode to life για ορχήστρα εγχόρδων και σόλο βιολί και Corsica για αγγελικά φωνητικά και ορχήστρα εγχόρδων ξεχωρίζουν.

 

51)Tre piani/ Τα τρια πατωματα - Franco Piersanti

Η ιστορία τριών οικογενειών που ζουν σε τρία διαμερίσματα στην ίδια πολυκατοικία.

Η επιστροφή του Νάνι Μορέτι στον κινηματογράφο δεν άφησε και τις καλύτερες εντυπώσεις.

Η μουσική του Franco Piersanti σχολιάζει χαρακτήρες και σχέσεις με εντελώς διαφορετικά χρώματα.

Αμελώδιστο και σκοτεινό με υπόγεια μελαγχολία για την Φραντσένκα και την Σάρα με τον Λούτσιο, και  άρωμα τανγκό και Αργεντινής για την Σάρα με τον Ανδρέα.

52)Rinascere -Paolo Vivaldi

Στις 2 Φεβρουαρίου 2019, ο Manuel Bortuzzo, ένας νεαρός κολυμβητής που ονειρευόταν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, χτυπιέται στην πλάτη από μια σφαίρα. Και ξεκινάει μια ιστορία πόνου, απογοήτευσης και θυμού, αλλά και ισχυρής αποφασιστικότητας και επιθυμίας για λύτρωση.

Ιταλική ταινία γυρισμένη για την τηλεόραση με ένα ανατριχιαστικό σκορ από τον πολυγραφότατο Πάολο Βιβάλντι.

Ο Ιταλός συνθέτης καταφεύγει στην φόρμα του μινιμαλισμού και  εστιάζει στο δράμα και σε όλη αυτή την πορεία προς την εξιλέωση μένοντας άγρυπνος φρουρός δίπλα στον χαρακτήρα και τις προσπάθειές του.

Δειλά δειλά βήμα το βήμα η μουσική σχολιάζει την μοναξιά του την μελαγχολία του την ελπίδα του τα σκοτάδια και το φως του, τον έρωτά του με συνθέσεις όχι απλά περιγραφικές αλλά με αρχή μέση και τέλος. Τα δυο love είναι αριστουργηματικά. Manuel and Martina’s crisis μελαγχολικό με το πιάνο να δίνει το ρυθμό σε μια μινιμαλιστική κίνηση, ενώ το Manuel and Martina together again ελπιδοφόρο ζεστό και τρυφερό με τα έγχορδα να απελευθερώνουν λυρικά αρώματα.

Για να την επιμονή του πρωταγωνιστή να επιστρέψει πίσω στο κολύμπι έχουμε πολλά cues από τα οποία ξεχωρίζει το σε στυλ Μάικλ Νάιμαν   Manuel strength of will .

Για τα σκοτάδια που τον απειλούν έχουμε το Lost in the darkness και Drowning in darkness όπου τα ζεστά χρώματα ανταγωνίζονται τα ψυχρά.

Highlight του σκορ το Manuel Breakout όπου ο χαρακτήρας φτάνει στην εξιλέωση.

Υπέροχο.

53)The Emigrants -Johan Söderqvist

Η ταινία είναι βασισμένη στο βιβλίο του Vilhelm Moberg (εκδόθηκε το 1949) και αφηγείται την ιστορία ανθρώπων που μετανάστευσαν από τη Σουηδία στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1840.

Πολύ όμορφο σκορ από τον Johan Söderqvist που αφηγείται δεξιοτεχνικά τα βάσανα και τις κακουχίες και συντροφεύει όλο αυτό το ταξίδι για ένα καλύτερο αύριο με ένα συμφωνικό σκορ που αγκαλιάζει την ελπίδα τους με μια συγκρατημένη αισιοδοξία The ship to America προοικονομεί το μάταιο του εγχειρήματος με τα μελαγχολικά σόλο τρομπέτας I can see the America, σχολιάζει τις μεταξύ τους σχέσεις με τρυφερότητα Karl-Oskar and Kristina και θρηνεί με το σόλο βιολί να δακρύζει στο Anna Dies που είναι και το καλύτερο cue του σκορ.

54)Argentina, 1985 - Pedro Osuna

To 1984 η χούντα στην Αργεντινή πέφτει μετά από 7 χρόνια στυγνών εγκλημάτων. Αμέσως η δημοκρατική παράταξη ξεκινάει έναν δικαστικό αγώνα προκειμένου οι στρατιωτικοί να καταδικαστούν για τα εγκλήματά τους. Ο νεοδιορισμένος εισαγγελέας Julio Strassera είναι αποφασισμένος να τους βάλει στην φυλακή. Όμως τα πράγματα δεν πηγαίνουν κατ’ ευχήν. Αντί οι υπεύθυνοι να περάσουν από πολιτική δίκη αποφασίζεται πως θα περάσουν στρατοδικείο. Οι ελπίδες να καταδικαστούν είναι ελάχιστες. Οι απειλές για την ζωή της δικηγορικής ομάδας δίνουν και παίρνουν. Ο κίνδυνος της παλινδρόμησης υπαρκτός. Μα η ομάδα είναι αποφασισμένη να προχωρήσει μέχρι τέλους. Έτσι ξεκινάει η σημαντικότερη δίκη στην Ιστορία της Αργεντινής.

Καταπληκτικό δικαστικό δράμα από την Αργεντινή με ένα εξίσου εξαιρετικό σκορ από τον Pedro Osuna. Το όνομα του Pedro Osuna τα επόμενα χρόνια θα παίξει κυρίαρχο ρόλο στην κινηματογραφική μουσική καθότι είναι ο νεότερος μουσικός που δούλεψε ποτέ σε ταινία Μποντ (No time to die) σαν ενορχηστρωτής και συνεργάστηκε με τον Τζιακίνο  στις ταινίες  Θορ και lightyear ο οποίος του έχει κάνει την παραγωγή σε αυτό το σκορ. Όταν λοιπόν σε αυτή την ηλικία έχεις ήδη συνεργαστεί με τον Ζίμερ και τον Τζιακίνο τότε όλο το μέλλον σου ανήκει. Μερικοί άνθρωποι όταν γεννιούνται έχουν άστρο.

Η μουσική του Osuna βασίζεται σε 2 βασικές ιδέες.

Η πρώτη είναι πως για να χαρακτηρίσει την ομάδα των δικηγορών στηρίζεται στα ξύλινα πνευστά. Φλάουτα, πίκολο και κλαρινέτα συνοδεία ορχήστρας  δίνουν έναν εύθυμο, φωτεινό και ανάλαφρο τόνο μιας και η ομάδα με ηγέτη των Στρασέρα αποτελείται από νεαρά άτομα γεμάτα ζωντάνια και άγνοια κινδύνου. Μάλιστα την στιγμή που η ομάδα πάει να στηθεί με ένα serios of shots το εκπληκτικό θέμα los Fiscalitos δίνει τον ρυθμό. Μια άλλη εκπληκτική στιγμή αυτής της ιδέας είναι όταν η ομάδα πάει να ψάξει για μάρτυρες που έχουν υποστεί βασανιστήρια από την χούντα αλλά φοβούνται όλοι να μιλήσουν. Εκεί πάλι έχουμε ένα αριστουργηματικό cue το Trabajo de campo οπού η γραφή για ξύλινα είναι ακόμη πιο έντονη και περίτεχνη.

Η δεύτερη ιδέα είναι πως για να χαρακτηριστεί το σασπένς και όλη αυτή παρακολούθηση από παραστρατιωτικούς που δέχεται η ομάδα ο Αμερικανός συνθέτης βασίζεται στα έγχορδα συνοδεία φαγκότου  το οποίο ηχεί σαν το Ghost writer  του Ντεσπλάτ. Ο συνθέτης προτιμά να ντύσει με τον ίδιο τρόπο και τον κεντρικό ήρωα  τον Julio Strassera μάλλον επειδή  είναι ο επικεφαλής της ομάδας και δέχεται την περισσότερη πίεση κι έτσι  διαλέγει ότι το leitmotif που θα τον χαρακτηρίζει θα είναι ακριβώς αυτή η ιδέα της συνεχής παρακολούθησης. Αποκορύφωμα αυτής της θεματικής είναι το 11λεπτο cue Declaraciones.

Οι δυο βασικές αυτές ιδέες όπως καταλαβαίνεται θα μονομαχούν και θα πλέκουν διαρκώς η μια μέσα στην άλλη με αποκορύφωμα το cue Aca Tiene Su Preba. 

Πέρα από τις δυο βασικές ιδέες υπάρχουν και άλλες δευτερεύοντες εξίσου ενδιαφέροντες. Για να ντύσει τους στρατιωτικούς που δικάζονται υπάρχει το cue Las Faltas de las Victimas καταφεύγει σε ένα στρατιωτικό τύπου με ταμπούρλα μαρς και το εναρμονίζει με το θέμα της παρακολούθησης.

Για τις δραματικές στιγμές έχουμε μουσική στιβαρή και στατική όπως είναι το αριστουργηματικό Tema de Adriana ενώ όσο οι ήρωες θα αγνοούν τις απειλές και θα συνεχίζουν να πορεύονται εμφανίζεται ένα νέο θέμα και η μουσική για πρώτη φορά  γίνεται λυρική και αισιόδοξη προοικονομώντας το τέλος της Χούντας και την καταδίκη που έρχεται  

Πρόκειται για cue Una flor de Acusasion όπου το θέμα της ομάδας, με το θέμα του Στρασέρα συμπορεύονται με το νέο θέμα αποκτώντας έναν αισιόδοξο τόνο καθώς ο εισαγγελέας ετοιμάζει την τελική αγόρευση. Αυτό το νέο θέμα θα επαναληφθεί μετά όπου με την προσθήκη μιας σοπράνο γίνεται απογειωτικό.

Φυσικά μια τόσο διαλογική και στατική ταινία είναι πολύ δύσκολο να επενδυθεί μουσικά με έντονη μουσική. Πάλι καλά που ο σκηνοθέτης έκανε και μερικές σκηνές  με series of shots όπου εκεί η μουσική πραγματικά έλαμψε. Αν κάτι λείπει για να χαρακτηριστεί αυτό το σκορ σπουδαίο σαν αυτόνομο άκουσμα  αυτό είναι οι εκρήξεις και τα κρεσέντο όπως κάνει ο Ντεσπλάτ σε παρόμοιές δύσκολες ταινίες όπως το Κατηγορώ και το ghost writer , αλλά μιλάμε για έναν μουσικό 23 ετών σε μια πάρα πολύ δύσκολη ταινία όπου οι καλλιτεχνικές ελευθέριες είναι ελάχιστες. Το σκορ πάντως σαν μουσική υποστήριξη πάνω στο κόνσεπτ της ταινίας είναι κάτι παραπάνω από αριστούργημα.

 

 

55)Raymond & Ray - Jeff Beal

Τα ετεροθαλή αδέρφια Ρέιμοντ και Ρέι ξανασμίγουν όταν πεθαίνει ο πατέρας τους και ανακαλύπτουν ότι η τελευταία του επιθυμία ήταν να σκάψουν τον τάφο του.

Ρεσιτάλ ερμηνείας από τους Ίθαν Χωκ και Γιουάν Μακγκρέκορ και εξαιρετικό Τζαζ σκορ από τον Jeff Beal ο οποίος σύμφωνα με τα λεγόμενά του πάτησε πάνω Bill Evans, Miles Davis, και Chet Baker.  Σύντομα cues αλλά πολύ ατμοσφαιρικά και πολύ λειτουργικά μιας και ο ένας αδερφός είναι τρομπετίστας!

 

56)The Hummingbird (Il Colibrì) - Battista Lena

Ιταλική  ταινία που βασίζεται στο μυθιστόρημα του Sandro Veronesi και απεικονίζει την παράξενη, θαυμαστή ζωή του Περουβιανού ποιητή  Marco Carrera από την παιδική ηλικία μέχρι τα τελευταία του χρόνια.

Παρόλο που έχουμε να κάνουμε με βιογραφία το σκορ του Ιταλού Battista Lena δεν είναι προσωποκεντρικό. Αντιθέτως είναι σκορ χαρακτήρων και σχέσεων καθώς υπάρχει το μουσικό πορτρέτο για 6!!! παρακαλώ χαρακτήρες.

Πάμε πρώτα στον κεντρικό ήρωα τον Περουβιανό ποιητή του οποίου το θέμα του Il colibrì είναι ένα αμάλγαμα από ιδέες που περιέχονται σε όλα τα υπόλοιπα θέματα. Είναι αινιγματικό, κομψό και φίνο,  μελαγχολικό και φωτεινό, τρυφερό και ευαίσθητο, ζεστό και αγαπησιάρικο.

Για τον ανταγωνιστή του τον  Daniel Carradori που τον παίζει ο Νάνι Μορέτι έχουμε ένα σκοτεινό και υποχθόνιο θέμα με τα έγχορδα να κινούν υπογείως τα νήματα. 

Για τον Duccio έχουμε ένα δισυπόστατο θέμα που ξεκινάει αινιγματικά αλλά ολοκληρώνεται με φωτεινά και αισιόδοξα χρώματα.

Για τον γιο του, τον Giacomo έχουμε ένα πολύ ευαίσθητο και μοναχικό θέμα με μια μελαγχολική αίσθηση.

Φυσικά σαν γνήσιος Λατίνος είχε και πολλές γυναίκες στην ζωή του. Πάμε να δούμε τα θέματα των συντρόφων του Λουΐζα, Αντέλ, Λετίσια,

 Το θέμα της Letizia Carrera έχει το πιάνο σαν κυρίαρχο όργανο και είναι ευγενές, μελαγχολικό ενώ παράλληλα αποπνέει μια ευαισθησία.

Το θέμα της Adele είναι δραματικό και κρύβει μια απειλή.

Το θέμα της Λουΐζας είναι περίπλοκο. Λίγο Τζαζέ, λίγο κλασικό αλλά το συναίσθημα που βγάζει είναι ζεστό και φιλικό.

Και φυσικά έχουμε και τα cues που σχολιάζουν αυτές τις σχέσεις όπου μέρη των βασικών θεμάτων εναρμονίζονται.

Όλα αυτά θα ήταν πραγματικά υπέροχα αν υπήρχαν μελωδίες που να σου έμεναν. Δυστυχώς

Το μειονέκτημα του σκορ είναι πως κανένα θέμα καμία ιδέα δεν έχει μια αξέχαστη μελωδία.

57)Una Sconosciuta - Pino Donaggio

Το UNA SCONOSCIUTA είναι μια ρομαντική και ιντιμιστική ταινία για την πόλη που έχει υποστεί μεγάλη ζημιά από την επιδημία και την απομόνωση, όταν ξαφνικά εμφανίζεται μια όμορφη γυναίκα που κανείς δεν γνωρίζει αλλά που γοητεύει τους πάντες. Αργά αλλά σχεδόν αναπόφευκτα, η πόλη ξαναζωντανεύει.

Ακόμη ένα εξαιρετικό σκορ από τον βετεράνο Pino Donaggio ο οποίος συνέθεσε μια πολύ χαρακτηριστική μελωδία που αντιπροσωπεύει την ηρωίδα και την πόλη με το  γνωστό του μελαγχολικό τόνο.

Το ονειρεμένο θέμα της γυναίκας θα εμφανιστεί σε πολλές παραλλαγές άλλοτε πιο λυρικό πιο ερωτικό πιο καταθλιπτικό πότε από πιάνο πότε από βιολί για να μεταμορφωθεί σιγά σιγά σε ένα φωτεινό ζεστό και αισιόδοξο θέμα.

Ακόμη μια αριστουργηματική δουλειά από τον Ιταλό γίγαντα και την  Rome Symphony Orchestra που δεν κουράζεσαι να  ακούς.

58) Reedimng love – Brian Tyler, Breton Vivian

Η ταινία διαδραματίζεται στη δεκαετία του 1850 στο απόγειο του χρυσού στην Καλιφόρνια και αφηγείται την ιστορία της Angel, μιας γυναίκας που πουλήθηκε σε έναν οίκο ανοχής από παιδί και που ουσιαστικά έχει περάσει όλη της τη ζωή δουλεύοντας ως πόρνη. Παρά τη μίζερη ζωή της, η Angel είναι θετική και αισιόδοξη και οι προοπτικές της αρχίζουν να αλλάζουν όταν γνωρίζει και ερωτεύεται τον Michael, έναν καλόκαρδο αγρότη που τη «σώζει» μετά από ξυλοδαρμό από έναν πελάτη. Ωστόσο, ο δρόμος προς την αληθινή αγάπη και τη λύτρωση είναι πάντα γεμάτος κινδύνους, και σύντομα η Αγγελική και ο Μάικλ θα βρεθούν αντιμέτωποι με κάθε είδους δοκιμασίες και θλίψεις.

Εντάξει η ταινία δεν αντέχεται ούτε λεπτό αλλά εμείς εξετάζουμε την μουσική. Και η μουσική είναι θεσπέσια. Πραγματικά εξαιρετική. Οι συνθέτες στηρίξανε το σκορ σε ένα σπαρακτικά λυρικό love theme , υστερικά δραματικό (με την καλή έννοια) και φτιάξανε ένα ρομαντικολυρικό έπος. Συνθέσεις μεγαλεπήβολες με παρατεταμένες κορυφώσεις και χορταστικά θέματα. Στα  σόλο βιολιού συναντάμε τον παγκοσμίου φήμης Gil Shaham έναν βιολιστή που ο Brian Tyler τον θεωρεί τον κορυφαίο του κόσμου. Υπάρχουν φυσικά και  χορωδίες για το θρησκευτικό του πράγματος ώστε να τονιστεί η πίστη του ήρωα ενώ στα σόλο πιάνου είναι ο ίδιος ο Tyler που το πηρέ πολύ προσωπικά και φαίνεται ότι έδωσε όλη του την ψυχή. Το σκορ έχει ομοιότητες με το The Lark Ascending του Ralph Vaughan-Williams και το Σκοτεινό χωριό του James Newton Howard πράγμα που του δίνει μια έξτρα συναισθηματική  ώθηση. Η καλύτερη παραλλαγή του Love theme για μένα είναι το κομμάτια Not the Only One μια πολύ τρυφερή μα και κάπως σκοτεινή σύνθεση για κιθάρα  βιολί και  ορχήστρα και  I Was Wrong που κατεβάζουν τους τόνους και  αφήνουν το σκορ να ανασάνει. Τα   πιο ατμοσφαιρικά θέματα είναι το Brother Paul όπου το βιολί το συνοδεύουν αιθέρια φωνητικά και το  Providence όπου είναι και η πιο δεξιοτεχνική σύνθεση για τον βιολιστή  Gil Shaham.

59) Downton Abbey: A New Era  – John Lunn

Συνέχεια της ταινίας  του 2019 στην οποία η οικογένεια Crawley και το προσωπικό του Downton δέχονταν  μια βασιλική επίσκεψη από τον Βασιλιά και τη Βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανία. Τώρα σε αυτή την ταινία ένα κινηματογραφικό συνεργείο του Χόλυγουντ έρχεται να κάνει γυρίσματα στον Πύργο.

 Ο σκωτσέζος συνθέτης έχει γράψει ήδη μουσική για 52 επεισόδια και την πρώτη ταινία και το ερώτημα φυσικά είναι αν μπορεί κάποιος μετά από τέτοια φθορά για ένα συγκεκριμένο θέμα να διατηρηθεί φρέσκος και πατώντας πάνω στα κλασσικά θέματα να προσφέρει νέες ιδέες και θεματικούς άξονες δίνοντας έτσι στην μουσική μια νέα πνοή. Όταν βγήκε  η πρώτη ταινία ο Lunn το έκανε αυτό ιδανικά και έδωσε ένα απόλυτα ισορροπημένο δείγμα ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο. Τώρα ο πήχης δυσκολίας έχει ανέβει στο διπλάσιο. Μπορεί λοιπόν ένας συνθέτης να δώσει έναν νέο αέρα σε  ένα υλικό που γερνάει ολοένα και περισσότερο ή θα τεμπελιάσει και θα πατήσει στην ήδη υπάρχον θεματολογία;

 

Λοιπόν ο Lunn δεν τεμπέλιασε καθόλου. Έδωσε στο βασικό κλασικό θέμα μια νέα πνοή πιο ντελικάτη, πιο μεταξένια. Ξεκινώντας το θέμα διστακτικά σαν μια ντροπαλή δήλωση, και  μέσα από πολύ εκλεπτυσμένες αλληλοεπιδράσεις μεταξύ πιάνου, εγχόρδων, σόλο βιολιού και ξύλινων, το έφτασε σε μια μεγαλοπρεπή και λυρική αποθέωση σε στυλ καθαρά βρετανικό - αυτοκρατορικό.

 

Για να χρωματίσει το plot line του Χόλυγουντ ο συνθέτης πάτησε κυρίως  στα ηχοχρώματα που είχαν τα πρώτα σάουντρακ της χρυσής εποχής και ειδικά του Μαξ Στάινερ αλλά και στην Τζαζ και για τις σκηνές στην Γαλλία επιστράτευσε βαλς και ακορντεόν. Τα cues που ανήκουν σε αυτό το plot line είναι τα  Le Chapeau de Carson, Violet Mon Adorée, Côte d’Azur, και είναι όλα νέα θέματα και αριστουργηματικά. Αποπνέουν Γαλλική φινέτσα, είναι ρομαντικά μέχρι το κόκκαλο και στους πυρήνες τους μπορεί να συναντήσει κανείς το Γαλλικό κλίμα και την διάθεση για έρωτα. Κορυφαίο το Violet Mon Adorée, που ξεφεύγει από την ανεμελιά των προηγουμένων δυο cues και φαντάζει λυπητερό μελαγχολικό σαν να μιλάει για έρωτες μεν, αλλά ανεκπλήρωτους δε και σχολιάζει υποδειγματικά το παρελθόν της Lady Grantham.

 

Τα cues που αντιπροσωπεύουν τον κόσμο του Χόλυγουντ είναι τα Kinema, Then You’re In Luck, Guy, The Handsome Mr. Barber, The Gambler. Το Kinema είναι Τζαζ ενώ τα υπόλοιπα είναι απλώς ένα κι ένα. Το Then You’re In Luck μαζί με το The Gambler τα θεωρώ τα κορυφαία αυτού του plot line. Το Then You’re In Luck είναι ανέμελο με pizzicato στα έγχορδα ενώ κάποιες φράσεις έχουν έναν Τζαζ προσανατολισμό. Στο The Gambler πιάνο και βιολί ανταλλάσσουν δραματικές φράσεις πλαισιωμένα από ορχήστρα εγχόρδων που χρωματίζουν την ατμόσφαιρα με παλιομοδίτικο ήχο.

 

Αποτέλεσμα των δυο αυτών plot line είναι το cue All Aboard που εναλλάσσει Γαλλική και Αμερικάνικη σχολή με ευφάνταστο τρόπο.

 

Στο climax του σκορ που είναι τα cues  Good News, Bad News The Last Farewell, Cortege, Next Generation κυριαρχεί το βασικό θέμα, το οποίο όμως είναι πλανισμένο με αλλά υπέροχα θέματα και με λαμπρή ενορχήστρωση – υπάρχουν ακόμη και αγγελικές φωνές (Cortege)- που διαποτίζουν την ατμόσφαιρα με πολύ δραματικό τόνο και αποτελούν τον κύριο πυρήνα της μουσικής μιας και στην ταινία δένουν απίστευτα και δίνουν μια εξτρά προωστική δύναμη βάζοντάς σε μέσα στην ιστορία  ακόμη περισσότερο . Το πάντρεμα εικόνας και μουσικής στα τελευταία λεπτά είναι πραγματικά θεσπέσιο και προσφέρει μια συγκίνηση πάντα εκλεπτυσμένη χωρίς ποτέ να γίνεται εκβιαστική.

 

Για τέλος έχουμε το Downton Abbey – The Suite όπου ο Lunn μας παρουσιάζει το βασικό θέμα ρωμαλέο και δυναμικό πλαισιωμένο από τα νέα θέματά του προσθέτοντας στον Βρετανικό αυτοκρατορικό αέρα κάτι από Γαλλικό ρομάντζο και Χρυσή εποχή του Χόλυγουντ.

 

Πρόκειται για ένα αριστουργηματικό δραματικό σκορ που οι λάτρεις της κλασικής σχολής όχι μόνο θα το απολαύσουν μα και θα το προσθέσουν στα ήδη υπάρχοντα άλμπουμ Downton Abbey - The Ultimate Collection,  Downton Abbey - The Essential Collection και Downton Abbey original score για να δημιουργήσουν έναν απολαυστικό μουσικό μαραθώνιο.

 

60) The Sound of Violet -Conrad Pope

Η ταινία μιλάει για έναν νεαρό αυτιστικό άνδρα που ονομάζεται Shawn, ο οποίος γνωρίζει και ερωτεύεται τη Violet, το κορίτσι των ονείρων του – μόνο που, λόγω του αυτισμού του- δεν παίρνει τις «ενδείξεις» ότι είναι στην πραγματικότητα ιερόδουλη που ψάχνει ένα εισιτήριο για να βγει από την παγιδευμένη ζωή της. Την ταινία έγραψε  και σκηνοθέτησε ο Άλεν Γουλφ,  και είναι βασισμένη στο δικό του βραβευμένο μυθιστόρημα.

Στην μουσική έχουμε έναν από τους κορυφαίους ενορχηστρωτές – ο κορυφαίος κατά την άποψή μου – του Χόλυγουντ τον Conrad Pope. Το σκορ χωρίζεται σε τρεις πράξεις.

 

Η πρώτη πράξη είναι από τα track 1- 5 και είναι ρομαντική και ανάλαφρη με μια αξέχαστη μελωδία που ερμηνεύεται από πιάνο και μπολιάζει την ατμόσφαιρα με ένα ευχάριστο αγαπησιάρικο αλλά και στιγμές μελαγχολικό κλίμα που περιλούζει τον κόσμο του αυτιστικού Shawn, με τον καλύτερό τρόπο και διαθέτει όλα εκείνα τα λεπτεπίλεπτα ηχοχρώματα που κάνουν  την ακρόαση απόλαυση. Άρπες, πιάνο παιχνιδιάρικα έγχορδα και ένα φλερτ με την τζαζ. Κορυφαίο cue απ’ αυτή την πράξη είναι το Every Date Is New με την εκπληκτική βασική μελωδία να ακούγεται από το πιάνο.

 

Η δεύτερη πράξη εκτείνεται από τα track 6 – 13 και η μουσική γίνεται πιο δραματική, σκοτεινή και αινιγματική καθώς μαθαίνουμε πως η Violet είναι μια πόρνη που προσπαθεί να ξεφύγει απ’ αυτό τον κόσμο. Έτσι η μουσική αποκτάει σχεδόν τρομακτικές διαστάσεις με απειλητικά έγχορδα, σόλο βιολιού, κλαρινέτα  και επιβλητικά κόρνα. Κορυφαία cues είναι το The Truth About Violet και Violet’s Story  όπου έχουνε Χερμανικά σχεδόν χρώματα. Στο πρώτο τύμπανα κόρνα και έγχορδα να περιγράφουν εξαιρετικά το αδιέξοδο της σχέσης του αλλά και τον ζοφερό κόσμο που ζει η ηρωίδα., ενώ στο δεύτερο έχουμε έναν έντονο μελοδραματικό ήχο που θυμίζει vertigo. Μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί και σκοτεινό love theme.

 

Στην τρίτη πράξη (14 -20 truck ) η μουσική ανακτά τον χαμένο ρομαντισμό της και την αθωότητα που είχε στην πρώτη πράξη μόνο που είναι εμπλουτισμένη με πιο λυρικές εξάρσεις και ρομαντικές κορυφώσεις δίνοντας στα βασικά θέματα νέα πνοή κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα στο cue Proposal όπου η βασική μελωδία γίνεται πιο φωτεινή δοξαστική και λυρική και αποτελεί έτσι το love theme του score σηματοδοτώντας πως το ζευγάρι ξεπέρασε τα προβλήματα του και είναι ενωμένο μαζί. Τα New Beginning και End Credits αποχαιρετάν την ακρόαση με αισιοδοξία καθώς είναι γεμάτα φως και ζεστασιά.

 

Συνοψίζοντας ο Pope έφτιαξε ενα συμφωνικό ποίημα με αρχή μέση και τέλος που λέει μια ιστορία από μόνο του γεμάτο με πλούσια χρώματα προσεγγίζοντας άψογα με την μεγάλη του κλάση στην ενορχήστρωση όλες εκείνες τις αντιθέσεις αυτής της ιδιόρρυθμης σχέσης. Και μόνο να βάλετε να παίξουν διαδοχικά τα δυο love themes Violet’s Story  και Proposal θα διαπιστώσετε την έντονη αντιπαράθεση μεταξύ σκιάς και φωτός.   Ένα αριστουργηματικό σκορ.

61) EO – Pawet Mykietyn

Η ιδιαίτερη πολωνική ταινία του Jerzy Skolimowski  παρακολουθεί έναν γάιδαρο που συναντά στα ταξίδια του καλούς και κακούς ανθρώπους, βιώνει χαρά και πόνο, εξερευνώντας ένα όραμα της σύγχρονης Ευρώπης μέσα από τα μάτια του.

Όσο ιδιόμορφη είναι η ταινία άλλο τόσο ιδιαίτερο και συναρπαστικό είναι το σκορ της που χωρίζεται σε ηλεκτρονική και συμφωνική μουσική. Η ηλεκτρονική είναι εκεί για να περιγράψει την αποξένωση την αποκτήνωση και την μοναξιά και παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον μιας και είναι πειραματική και ατμοσφαιρική ενώ η συμφωνική που είναι θεσπέσια και περιγράφει την ζεστασιά την ελπίδα και την αγάπη με αποκορύφωμα τα θέματα της Ισαβέλλας και του γαϊδάρου που η Κιλαρική τους υφή τους προσδίδει κάτι το πνευματικό. Ετούτη η αντιπαράθεση της ηλεκτρονικής και της συμφωνικής όπου μέσα από την  θέση και την αντίθεση έχουμε την σύνθεση είναι που μαγεύει τον ακροατή και χαρίζει στο σκορ μια φιλοσοφική διαλεκτική διάσταση που φαίνεται στο cue Final.

Αλλά σκορ του είδους που δεν με εντυπωσίασαν:

1)     She said – Nicholas Britell

2)     The swimmers – Steven Price

3)     LE DERNIER PIANO/ Broken Keys - Gabriel Yared ,

4)      The Survivor - Hans Zimmer

5)     My son – Hans Zimmer

6)     Rise - Re Olunuga,

7)     Prizefighter - Paul Saunderson,

8)     First Love - George Kallis

9)     The Drover’s Wife the Legend of Molly Johnson - Salliana Seven Campbell,

10) Notre-Dame brûle - Simon Franglen

11) Adieu Monsieur Haffmann - Christophe Julien

12) My Son - Laurent Perez Del Mar ,

13) Les casseroles - Laurent Perez Del Mar,

14) Blonde - Cave, Nick / Ellis, Warren

15) ROSE – Henrik Skram

16) LEONORA ADDIO – Nicola Piovani

17) IMMENHOF: DAS GROSSE VERSPRECHEN – Hannes de Maeyer

18) LA PLACE D’UNE AUTRE – Frédéric Vercheval

19) THE ROYAL – Jeff Cardoni

20) Mr. Harrigan’s Phone’ - Javier Navarrete

21) Corsicana – Stephen Edelman

22) Thirteen Lives - Benjamin Wallfisch,

23) The Wonder.- Matthew Herbert

24) Empire of Lights – Trent Reznor, Atticus Ross

25) Bones and All - Trent Reznor, Atticus Ross

26) Valiant Hearts  - Benoit Rault

27) Clara Sola - Ruben De Gheselle

28) Quickening - Spencer Creaghan

29) Ma Nuit - Nicolas Errèra

30) Jump, Darling - Harry Knazan

31) La place d'une autre/ Secret Name - Frederic Vercheval

32) Ero in querra ma non Io sapevo – Andrea Bonini

33) Sinjar - Gerard Pastor

34) Aftersun - Oliver Coates

35) The Whale – Rob Simonsen

36) Tutto per mio figlio – Paolo Vivaldi