ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΚΟΡ ΓΙΑ ΘΡΙΛΕΡ/ΤΡΟΜΟΥ/ΣΑΣΠΕΝΣ ΤΟΥ 2022 ΜΕΡΟΣ Β

 Pearl -    Tyler Bates, Timothy Williams

Η ταινία αποτελεί prequel του X και αφηγείται την ιστορία του πώς η Περλ έγινε το πρόσωπο που ήταν στο Χ (η γιαγιά  από το απομονωμένο ζευγάρι ηλικιωμένων). Παγιδευμένη στην απομονωμένη φάρμα της οικογένειάς της, η Περλ πρέπει να φροντίσει τον άρρωστο πατέρα της κάτω από την πικρή και ανυπόφορη παρακολούθηση της αφοσιωμένης μητέρας της. Ποθώντας για μια λαμπερή ζωή όπως την έχει δει στις ταινίες, η Περλ βρίσκει τις φιλοδοξίες, τους πειρασμούς και τις καταπιέσεις της να συγκρούονται.

Κι όμως δεν έδωσε η Άνα Ντε Αρμάς την καλύτερη γυναίκεια ερμηνεία για φέτος αλλά αυτό το εξωπραγματικό  πλάσμα η Mia Goth όπου η μοναξιά οι απορρίψεις η αποτυχία και η έλλειψη αγάπης το μετέτρεψαν σε έναν serial Killer. Πότε με κραυγές απίστευτων εκκωφαντικών εκρήξεων θυμού  πότε με ψιθύρους όπως ο συγκλονιστικός μονόλογος 6 λεπτών λίγο πριν ξεχυθεί για να σκοτώσει η Mia Goth έδωσε μια ασύλληπτη ερμηνεία με ένα χαμόγελο που είναι πιο τρομακτικό και από το χαμόγελο του Τζακ Νίκολσον στην Λάμψη.

Η καλύτερη ταινία της Α24, ένα πραγματικό αριστούργημα υψηλής αισθητικής και βαθιάς ανάλυσης, ένα φιλμ που προσεγγίζει με μικροσκόπιο και εξετάζει τι είναι αυτό που μπορεί να διαστρεβλώσει τον ανθρώπινο εγκέφαλο και να τον κάνει να περάσει στην σκοτεινή πλευρά χωρίς επιστροφή.

Η ταινία είναι αργή καθότι το inciting  incident έρχεται στο Midpoint . Μέχρι τότε έχουμε ένα καθαρό set up χωρίς plot points ( σημεία δηλαδή που πάνε την πλοκή μπροστά) για το πως είναι η ζωή της Περλ και ίσως γι’ αυτό να δίνει σε κάποιους την αίσθηση της αργής ταινίας. Πλέον στην σύγχρονη δραματουργία το inciting  incident (το γεγονός που αλλάζει την μέχρι τότε ζωή του ήρωα) συμβαίνει το πολύ μέχρι το πρώτο τέταρτο. Στα μπλοκμπάστερ συμβαίνει στο πρώτο λεπτό.

Στην περίπτωση της Περλ όμως αντί η ταινία να φαντάζει βαρετή είναι ακόμη πιο ενδιαφέρον και αυτό οφείλεται στο γεγονός πως έχουμε ένα εκπληκτικό πραγματικά set up όπως είναι ο χορός με το σκιάχτρο, μα πάνω απ’ όλα η τιτάνια ερμηνεία της Mia Goth που σε κάνει να μην θες να πάρεις το βλέμμα σου από την οθόνη ούτε δευτερόλεπτο. Όταν έχεις τέτοια όπλα σαν την Mia Goth τότε οκ μπορείς να πάρεις τον χρόνο σου και να καθυστερήσεις την εξέλιξη της πλοκής.

Όταν φτάνουμε λοιπόν στο Midpoint που είναι ταυτόχρονα και inciting  incident σε εκείνη την συγκλονιστική σκηνή με μητέρα και κόρη να κάθονται σε ένα τραπέζι και να ανταλλάσσουν κουβέντες που μοιάζουν σαν νάρκες που είναι ταυτόχρονα και υποκριτική μονομαχία με επιρροές από  την τέχνη του θέατρου , οι νάρκες εκρήγνυνται και τα plot points παίρνουν φωτιά.

Η Περλ σαν άλλη Κάρι ξεκινάει ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή και η υψηλή δραματουργία απογειώνεται. Πραγματικά είναι στιγμές που συμπονείς αυτό το δύστυχο πλάσμα που το όνειρό του ήταν να ξεφύγει απ’ αυτή την άρρωστη ζωή της φάρμας, και στιγμές που λες «Εντάξει κάποιος να την αποκεφαλίσει».

Η μουσική είναι των Tyler Bates που έγραψε και την μουσική στο Χ και Timothy Williams που πέρυσι είχε δώσει ένα συγκλονιστικό πορτρέτο για μια άλλη καταραμένη ηρωίδα στο Titane! Ο Timothy Williams είναι ο βασικός ενορχηστρωτής και μαέστρος του Bates όταν ο δεύτερος τον καλεί σε περίπτωση που θέλει να γράψει μουσική για συμφωνική ορχήστρα. Η μουσική τους λοιπόν είναι αριστούργημα!

Ο σκηνοθέτης σεναριογράφος και μοντέρ  Ti West, ακόμη ένας κορυφαίος της νέας χρυσής  γενιάς σκηνοθετών τρόμου (Πελ, Έγκερς Άρτσερ) έδωσε σαφείς εντολές: “Του είπα ( στον Tyler Bates) : ας κάνουμε μια ρομαντική, μελοδραματική, και παλιομοδίτικη μουσική για αυτήν την ταινία. Μια σαρωτική, εκκωφαντική  βασισμένη σε έγχορδα παρτιτούρα που να ενημερώνει τον θεατή από τους τίτλους αρχής ότι το Pearl δεν θα είναι μια υποτονική ή ήσυχη ταινία”.

Οι συνθέτες δήλωσαν: “Η μουσική είναι σε μεγάλο βαθμό ένας από τους κεντρικούς χαρακτήρες της ταινίας και αυτό ήταν σημαντικό. Ξέραμε ότι η μουσική θα βασιζόταν σε μια προσέγγιση του «Παλιού Χόλυγουντ», που στιλιστικά είναι κάτι που αγαπάμε και οι δύο να κάνουμε. Αυτή ήταν μια σπάνια ευκαιρία να γράψω μια λυρική παρτιτούρα όπου το κύριο θέμα αντικατοπτρίζει  όλη τη μυριάδα συναισθηματικών και ψυχολογικών διακυμάνσεων  από την αρχή μέχρι το τέλος».

Και η μουσική είναι αυτό ακριβώς. Ότι διαβάσατε. Μια έντονη προσκολλημένη και στοχευμένη παρτιτούρα πάνω στο τόσο πολύπλοκο ψυχογράφημα της Περλ.

Ξεκινάει λοιπόν με το μαγευτικά λυρικό φωτεινό φιλικό και αισιόδοξο θέμα “Pearl Main Titles” των τίτλων αρχής που αντικατοπτρίζει  τα όνειρα της Περλ να γίνει σταρ του Χόλυγουντ για να ξεφύγει από την τυραννική καταπίεση της μητέρας της. Η υφή του έχει κάτι από το λυρικό στοιχείο του Τζων Μπάρι, του John Williams και των συνθέτων του 1930 κυρίως του Γουάξμαν!

Αυτή η μελωδία θα τεμαχιστεί κατά την διάρκεια του σκορ και θα ακούγονται σκοτεινές φράσεις της υπογείως. Όπως ακριβώς και στην ταινία έτσι και το σκορ μέχρι την μέση, μέχρι δηλαδή το track 11 χτίζει ένα ναρκοπέδιο που είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμο να ανατιναχθεί. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως έχουμε μια βαρετή μουσική αγωνίας. Όλα είναι μελετημένα με μοιρογνωμόνιο και διαβήτη. Οι ζοφερές και υποχθόνιες κινήσεις της ορχήστρας  θα συμπορευτούν με το θέμα της Περλ το οποίο θα εμφανίζεται διστακτικά και ντροπαλά με νύξεις είτε από σόλο βιολί είτε από τσέλο. Σε αυτό το Χερμανικό στυλ γραφής σε στυλ Ψυχό και vertigo με τα έγχορδα να παραμονεύουν, να περιμένουν μια στιγμή έκρηξης για να πάρουν φωτιά, θα κάνουν παρέμβαση δυο εξαιρετικά cues τα οποία συμβαδίζουν με διαφορετικά συναισθήματα, όπως είναι η σεξουαλική διαστροφή και ο αγνός έρωτας.

Το ένα είναι το βαλς στην κλασική σκηνή όπου η Περλ χορεύει και ερωτοτροπεί με το σκιάχτρο, όπου ο εύθυμος χορός κρύβει  βαθύτερα κάτι πολύ άρρωστο και η μουσική εκφράζει ακριβώς αυτό με τα κύμβαλα να τονίζουν τον οργασμό της, και το δεύτερο είναι το cue The Projectionist όπου είναι στην ουσία ένα love theme -Χερμανικό φυσικά-στα πρότυπα του Vertigo το οποίο εκφράζει τα αισθήματα που έχει η Περλ για το αγόρι που χειρίζεται την μηχανή προβολής στο σινεμά.

Η μουσική έκρηξη έρχεται όπως και στην ταινία στο Midpoint του σκορ στο φοβερό τσακωμό με την μανά που είναι σαν να παρακολουθούμε μια θεατρική παράσταση υψηλού επιπέδου με κινηματογραφικούς όμως κανόνες. Στο cue The Whole World Is Gonna Know My Name τα έγχορδα ξεσπούν όπως ξεσπά και η Περλ σε μια καταιγιστική έκρηξη θυμού αφού η μητέρα της δεν την αφήνει να πάρει μέρος στην οντισιόν που μπορεί να της αλλάξει την ζωή.

Από κει και πέρα η κάθοδος προς την άβυσσο και την τρέλα έχει αρχίσει και αυτό φαίνεται στα πολύ ζοφερά και έντονα  “What About Your Dog" και "The Red Dress" τα οποία είναι και τα τρία αριστουργηματικά και εκφράζουν θαυμάσια τα δολοφονικά ένστικτα της Περλ.

Ευτυχώς παίρνουμε μια ανάσα με το cue Hot House Rag που είναι ένα χορευτικό ιντερλούδιο που ακούγεται καθώς η Περλ παίρνει μέρος στην ακρόαση. Το ΟΧΙ όμως των κριτών σε μια ακόμη συγκλονιστική σκηνή την τσακίζει και η Mia Goth τερματίζει την υποκριτική. Από κοντά και η μουσική. Στο cue  We’re Looking For Something Different το θέμα της Περλ το φωτεινό και αισιόδοξο που ήταν στην αρχή και το λυρικό γεμάτο όνειρα και φιλοδοξίες μετατρέπεται σε δραματικό. Το όνειρο έγινε εφιάλτης και αυτή η λεπτή κόκκινη κλωστή ανάμεσα στην τρέλα και το λογικό κόπηκε οριστικά. Η σκοτεινιά της αιωνίας νύχτας που λέει και ο Πόε την τύλιξε.

Το cue που συνοδεύει τον σαρωτικό και ασύλληπτο μονόλογο της Περλ που αποτελεί μια λαμπρή στιγμή στην σύγχρονη αλλά και κλασική υποκριτική  I Should Probably Get Going είναι απλά η γαληνή πριν την καταιγίδα.

Το επόμενο track A Bicycle And An Axe γίνεται κι αυτό σαν τα εφιαλτικά “The Whole World Is Gonna Know My Name” “What About Your Dog" και "The Red Dress.

Το σκορ κλείνει με το θέμα της Περλ πάλι λυρικό και χαρούμενο όπως στην αρχή αυτή την φορά όμως έχει προστεθεί χορωδία και φυσικά είναι ειρωνικό και πάει κόντρα στην οθόνη μιας και συνοδεύει ένα από τα καλυτέρα πλάνα στην ιστορία του horror cinema . Αυτό το πρόσωπο της Mia Goth με την χαρμολύπη ζωγραφιστή στην φάτσα της, αυτό το αλά Τζακ Νίκολσον αρρωστημένο χαμόγελο που συνδυάζεται με δάκρυα αποτυπώνει σε όλο του το εύρος την παράνοια, την αρρώστια την τρέλα, την ψυχοπάθεια, την σσχιζοφρένεια όπως θέλετε πείτε το αυτής της τραγικής ηρωίδας που σιγά σιγά μετατράπηκε σε έναν αιμοσταγή δολοφόνο.

Ραψωδία για μια καταραμένη. Καλή ακρόαση.

 

 

Don't Worry Darling - John Powell

Μια νοικοκυρά της δεκαετίας του 1950 που ζει με τον σύζυγό της σε μια ουτοπική πειραματική κοινότητα αρχίζει να ανησυχεί ότι αυτή η λαμπερή ζωή  μπορεί να κρύβει ανησυχητικά μυστικά.

Πολύ ενδιαφέρον ταινία από την Olivia Wilde η οποία κρατά και έναν δεύτερο ρόλο. Η σκηνοθεσία της είναι υποδειγματική και αναδεικνύει άψογα το μυστήριο της ταινίας με εξαιρετικά τράβελινγκ και στοχευμένα reaction shots.

Όταν την έβλεπα να παίζει στον Dr. House και να υποδύεται την “Δεκατρία” είχα πιστέψει πως μια μέρα αυτή η  τόσο πανέμορφη και εξαιρετική ηθοποιός, αν είναι καλά στην υγεία της, θα έχει μια αξιοσημείωτη καριέρα. Να όμως που αποδεικνύεται και ισχυρή προσωπικότητα καθώς το μέλλον σαν σκηνοθέτης μετά από αυτή την ταινία διαγράφεται λαμπερό.

Η ταινία έπεσε θύμα των παρασκηνίων της τα οποία δυστυχώς την επισκίασαν, όπως η απόλυση του Shia LaBeouf για ανάρμοστη συμπεριφορά στις ερωτικές σκηνές, το αν έφτυσε ο Styles τον Chris Pine στο φεστιβάλ Βενετίας και αν η Pugh δεν μιλιόνταν με την Wilde. Αυτά όμως είναι δικά τους θέματα .

Στην μουσική ο John Powel έκανε ένα αριστουργηματικό σκορ 100% προσηλωμένο στο κόνσεπτ της ταινίας το καλύτερο που έχει κάνει ποτέ στην καριέρα του.

Για να αποδώσει την παράνοια της Pugh ο Powel επιστρατεύει γυναίκεια φωνητικά τα οποία έχουν την μορφή ανάσας και τονίζουν πότε την σεξουαλική της πλευρά πότε τις φωνές που ακούει στο μυαλό της και πότε την ασφυξία που της προκαλεί αυτή η τέλεια επιφανειακή ζωή.

Πολλές φορές αυτά τα φωνητικά έχουν τον χαρακτήρα οργασμού, αγωνίας ενώ για τις εκπληκτικές σκηνές που η Pugh πνίγεται ακούγονται σαν γρήγορο λαχάνιασμα.

Για να τονίσει το ζοφερό κλίμα και την σταδιακή κατάρρευση αυτής της ουτοπικής ζωής ο συνθέτης προσφεύγει στα ηλεκτρονικά τα οποία χρησιμοποιεί με μέτρο.

Για τις σκηνές δράσης ο Powel στηρίζεται εκεί που στηρίζονταν πάντα. Στα αγαπημένα του κρουστά θυμίζοντας Τζέισον Μπορν.

Και σαν βάση έβαλε τα έγχορδα τα οποία τονίζουν τον δράμα και την αγωνία.

Όλα αυτά τα καλούδια τα χωράει στο εκπληκτικό action cue Victory Chase μια 8λετπη σεκάνς στο climax της ταινίας όπου τα φωνητικά μαζί με τα κρουστά τα ηλεκτρονικά και τα έγχορδα αναμειγνύονται προκαλώντας μια δυσαρμονική και έντονη σύγχυση που υποστηρίζει την ταινία άψογα.

Όπως και στην περίπτωση “ Εκεί που τραγουδούν οι καραβίδες” έτσι κι δω έχουμε ένα πολύ μελετημένο και εγκεφαλικό σκορ που όμως σαν μουσική ακρόαση κουράζουν και έτσι γίνονται μονοδιάστατα σε αντίθεση με άλλα σκορς όπως για παράδειγμα το Pearl που και υπηρετούν το όραμα του δημιουργού αλλά και απολαμβάνεις μουσική όταν τα ακούς. Αυτή η ισορροπία, θα πρέπει να είναι το ζητούμενο για κάθε μουσικό κινηματογραφικής μουσικής.

 

Psycho Storm Chaser     Andrew Scott Bell

H ταινία αναφέρεται σε έναν κατά συρροή δολοφόνο (Δρ. Καρλ) που σκοτώνει μόνο όταν υπάρχουν καταστροφικές καταιγίδες ώστε να του προσφέρουν μια τέλεια κάλυψη.

 

Χαμηλού προϋπολογισμού ταινία που όμως ο σκηνοθέτης σαν λάτρεις των 90ς σκορ ζήτησε από τον συνθέτη μια μουσική μελωδική και με θέματα.

Αυτό έδωσε την ευκαιρία στον  Andrew Scott Bell να  στηρίξει  το σκορ του σε τρεις κύριες ιδέες. Τον κακό και τα καιρικά φαινόμενα και το love theme.

Τον serial killer τον σχολίασε σκοτεινά και ατμοσφαιρικά με χαμηλές φράσεις στο τσέλο και στο βιολί ενώ την καταιγίδα με επιβλητικά cues  και χρήση οστινάτων που αποτελούν και τα πιο εντυπωσιακά θέματα του σκορ.

Ξεχώρισα το Preparing the House που είναι ένα καθαρόαιμο cue  πολεμικής προετοιμασίας   και τα  So it Begins/Bridge Closed που είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεται το οστινάτο.

Για το Love theme που είναι το πρώτο μέρος από το cue The Psycho Storm Arrives έχουμε φυσικά λυρικά έγχορδα. Καθώς θα φτάνει η κλιμάκωση του φιλμ αυτές οι τρεις ιδέες θα αλληλοπλέκονται.

 Τα πια εντυπωσιακά απ’ όλα είναι το The Eye of the Storm και το Psycho Storm Credits  που είναι και τα highlight του σκορ  μιας και εμπεριέχεται και το θέμα του Καρλ αλλά και της καταιγίδας.

 

 

 

 

 

Άλλα σκορ του είδους που δεν με εντυπωσίασαν: Μόναχο  - Isobel Waller-Bridge, Scream – Brian Tyler, MAIGRET - Bruno Coulais, No exit – Marco Beltrami, THE FREE FALL - Joseph Bishara, Speak No Evil - Sune "Køter" Kølster,  Umma. - Roque Banos, The Cellar - Stephen McKeon, The Deep Ones - Richard Band, Clockophobia /Horror Clock - Philippe Briand, The Black Phone - Mark Korven, KIMI- Klif MARTINEZ, Dark Glasses/ Occhiali neri - Arnaud Rebotini, The Legend of La Llorona - Tim Wynn, Girl at the Window - Jamie Blanks, Firestarter – John Carpender , Smile- Tapia de Veer, Cristobal,  The fall - Tim Despic THE REEF: STALKED – Mark Smythe‘ Mr. Harrigan’s Phone’ - Javier Navarrete