ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΚΟΡ ΓΙΑ ANIMATION ΤΟΥ 2022 ΜΕΡΟΣ Α

 THE BAD GUYS - Daniel Pemberton

Ύστερα από αμέτρητες ληστείες, η συμμορία των Κακών Παιδιών με επικεφαλής τον κύριο Λύκο συλλαμβάνεται. Για να μην οδηγηθούν στη φυλακή, τα μέλη της συμφωνούν να μπουν σε πρόγραμμα εκπαίδευσης καλοσύνης υπό την επίβλεψη του καθηγητή Μαρμελάδα. Έτσι τα εγκληματικά ζώα προσπαθούν να γίνουν καλά, με κάποια καταστροφικά αποτελέσματα στην πορεία. Animation σε σκηνοθεσία Pierre Perifel, βασισμένη σε μια δημοφιλή σειρά παιδικών βιβλίων του Aaron Blabey.

 

Ευφάνταστη και ευρηματική μουσική από τον Daniel Pemberton ο οποίος καταφεύγει στην Τζαζ και καταθέτει έναν φόρο τιμής στους μεγάλους μάστορες του παρελθόντος Henry Mancini, Quincy Jones, Lalo Schifrin και στον Τζειμςμποντικο  John Barry.  Κατά τα λεγόμενα του συνθέτη, ο οποίος ευχαριστήθηκε πολύ το πρότζεκτ, η ταινία του έδωσε την δυνατότητα να χρησιμοποιήσει όλα αυτά που του αρέσουν στην μουσική.  «big breaks, big brass sections, big tunes, and big grooves» .

Το σκορ στηρίζεται σε ένα πολύ μελωδικό και χαρακτηριστικό κυρίως θέμα που αντιπροσωπεύει την συμμορία έτσι όπως αυτό ακούγεται στα δυο πρωτα cues “The Big Bad Wolf” και “Meet The Bad Guys”. Καθόλι την διάρκεια του σκορ θα ακούγονται τμήματα και παραλλαγές αυτής της βασικής μελωδίας με μια πολύ σπιρτόζικη ενορχήστρωση. Ηλεκτρική κιθάρα ντραμς φλάουτα , κρουστά, swingin ορχήστρα, Ινδικό bansuri, Ιαπωνικό taishōgoto, Hammond organs ακόμη και Moog synthesizer.

Πολλά τα cues αναφοράς:

Καταδιασκέδασα με την χρήση κρουστών και φλάουτων  στο  Step 3, απόλαυσα το υποχθόνιο γεμάτο σασπένς  Going to Go Good όπου η ηλεκτρική κιθάρα παίζει χαμηλά το κυρίως θέμα δίνοντας κι έναν αισθησιασμό, που αντιπροσωπεύει τον χαρακτήρα του κακού λύκου, ενώ το Turn on the Charm είναι ένα υπέροχο love theme. Αριστούργημα!

To Marmalade Prelude είναι το θέμα του καθηγητή Μαρμελάδα και θυμίζει ρεμπέτικο τραγούδι σε στυλ Χατζηδάκη! Αριστούργημα.

Tα A Heist for Good και Loot Loops σε απογειώνουν με την χορευτική τους διάθεση.

Το Save the Cat  μπαλάντα για κλασική κιθάρα δίνει ηρεμία στο σκορ και το αφήνει να ανασάνει ενώ στην ανάπτυξη του εισέρχονται  χορωδίες! Αριστούργημα.

Το So Long Suckers δαιμονισμένο ηλεκτρίζει την ατμόσφαιρα με τα σόλο ηλεκτρικής κιθάρας.

Το Bedtime Story διασκευάζει σε μπαλάντα για βιολί και ορχήστρα το βασικό θεμα έτσι όπως έκανε ο John Barry τα θέματα του Bond . Αριστούργημα!

Το Double Crossed βαραίνει την ατμόσφαιρα με την δραματική του υπόσταση και την μυστηριώδη ανάπτυξή του καθώς ερμηνεύεται από ολόκληρη συμφωνική ορχήστρα με ντελικάτα σόλο από φλάουτα και bansuri και κορυφώνεται παρέα με Τζαζ ενορχήστρωση. Άλλη μια αναφορά στον John Barry. Αριστούργημα.

Το Tricky Fox μπαλάντα για φλάουτα. Αριστούργημα.

Στα The Crimson Paw και Secret Hideout έχουμε το θέμα του ανταγωνιστή των κακών παιδιών. Μοχθηρό, με το Ινδικό bansuri να σολάρει ακατάπαυστα! Αριστούργημα.

Το Evil Masterplan είναι μια μιλιταριστική παραλλαγή του θέματος του κακού για ολόκληρη συμφωνική ορχήστρα και είναι θεσπέσιο ενώ στο Finish Them κορυφώνεται δίνοντας στα χάλκινα μια εκκωφαντική διάσταση.  . Αριστούργημα

Το The Sad Guys έχουμε την διασκευή του βασικού θέματος σε μια μελαγχολική παραλλαγή, ενώ στο One Last Push Pop το βασικό θέμα συνοδεύεται  από το Ιαπωνικό taishōgoto που ερμηνεύει ένα υποστηρικτικό θέμα. Καταπληκτικά πράγματα.

Το Huff + Puff στιλάτο και αεράτο , αποτελεί ένα πρελούδιο πριν την κορύφωση του σκορ.

Το Just Robbing This Place και Freeway Escape έχουμε  jazz action cues με ακατάπαυστο ρυθμό  με συνοδεία ολόκληρης συμφωνικής ορχήστρας και Τζαζ σόλος.  Το μόνο που μου έλειψε είναι η μονομαχία των δυο βασικών θεμάτων.

Στο Who Said It Was the End? ο Pemberton αποδίδει φόρο τιμής και στο συγκρότημα Procul Harum όπου κλείνει το θέμα του με το A Whiter Shade of Pale ερμηνευμένο από Moog synthesizer.

Τα Redemption και The Old Switcheroo κλείνουν  το σκορ με το βασικό θέμα να ακούγεται μοδάτο  στιλάτο και αεράτο.

Τέλος υπάρχουν και 3 τραγούδια που έγραψε ο Pemberton εξαίσια και τα τρία με το τελευταίο να είναι παραλλαγή του βασικού θέματος.

Συνοψίζοντας ο συνθετης κατάφερε κάτι σπάνιο στις μέρες μας. Να υπηρετήσει και να πατήσει πάνω στην πλοκή της ταινίας και παράλληλα η μουσική του να μην χάσει την αυτόνομη ακρόαση της. Έτσι το σκορ μοιάζει σαν ένα σόλο τζαζ άλμπουμ που με την ανεξάντλητη ενέργειά του, τις καινοτόμες ιδέες του και την ετερόκλητη ενορχήστρωσή του ακούγεται φρέσκο και ηλεκτρισμένο κάθε λεπτό προσφέροντας μια ακούραστη ακρόαση. Έτσι ο Pemberton μαζί με τα υπόλοιπα δυο Τζαζ αριστουργήματα του The Man from UNCLE και Motherless Brooklyn δημιουργεί μια αχτύπητη τριλογία. Μόνο που εδώ προχωράει ένα βήμα παραπέρα φτάνοντας σε ιδιοφυές στιγμές όπως έκαναν και οι μεγάλοι συνθέτες στο πρώτό μισό των 70ς όπου η Τζαζ κυριαρχούσε.

Dogtanian and the Three Muskehounds - Manel Gil-Inglada

Ο Dogtanian είναι ένας νεαρός ξιφομάχος που ονειρεύεται να ενταχθεί στους θρυλικούς Muskehounds. Αφού αποδείξει τις ικανότητές του και κερδίσει την εμπιστοσύνη τους, αυτός και οι Muskehounds πρέπει να υπερασπιστούν τον Βασιλιά από τη μυστική συνωμοσία του κακού καρδινάλιου Ρισελιέ να καταλάβει την εξουσία.

Πληθωρικό σκορ από τον Ισπανό Inglada ο οποίος στο ντεμπούτο του εντυπωσίασε με την πλούσια γραφή του για την Orquesta Sinfónica de Navarra στην οποία χρησιμοποίησε 120 μουσικούς και την διευθύνει η Vanessa Garde ( What Lucia Saw). Και τι δεν έχει το σκορ.

Υπάρχει το θέμα του Dogtanian ηρωικό και δυναμικό που ακούγεται σχεδόν συνέχεια. Η καλύτερή του εκδοχή είναι στο cue Rochefort and Milady που το θέμα του περνάει σχεδόν απ’ όλη την ορχήστρα και η κωμική του στο Four Against Forty όπου το θέμα είναι σαν Scherzo.

Επίσης ο συνθέτης κάνει ένα φόρο τιμής στο τηλεοπτικό καρτούν Muskehounds Are Always Ready των αδερφών  Guido & Maurizio De Angelis , χρησιμοποιώντας το βασικό τους θέμα παραλλαγμένο βέβαια για συμφωνική ορχήστρα και όχι ποπ όπως ήταν στο truck Honor and Friendship όπου το παντρεύει με το δικό του θέμα που έγραψε για τον  Dogtanian και στο Four Friends on a Mission που το ερμηνεύει χορωδία.

Από την άλλη υπάρχει το θέμα του κακού, Καρδινάλιος Ρισελιέ, τον οποίο ο συνθέτης το έχει χρωματίσει κάπως σκοτεινά ενώ οι  χορωδίες τονίζουν  την εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία στα χρόνια που η θρησκοληψία της φεουδαρχίας κυριαρχούσε με χαρακτηριστικό cue Diamonds and the Heroes' Ceremony ένα γιορταστικό που αποθεώνει τους ήρωες δίνοντας έτσι στο θέμα του Dogtanian δοξαστικές διαστάσεις.

Υπάρχει το θέμα της Juliette που μπλέκεται με το θέμα του Dogtanian στο truck Juliette.

Υπάρχει το Γαλλικό στοιχείο με τα ακορντεόν στην ενορχήστρωση και το ανάλαφρο κλίμα όπως είναι τα cues The Great City και Paris.

Και φυσικά τα πάμπολλα action cues τα οποία έχουν μέσα όλους αυτούς τους θεματικούς άξονες με κορυφαίο το Sea Storm όπου το θέμα του Dogtanian και της Juliette έχουν χορωδιακή υποστήριξη!!!  Το πρόβλημα είναι πως αυτή η wall to wall μουσική υποστήριξη γίνεται φλύαρη σε αρκετές στιγμές ενώ η έλλειψη της ανάπτυξης των βασικών leitmotifs σε αυτούσια θέματα κάνει το σκορ να είναι  κουραστικό.

LEGEND OF DESTRUCTION  - Assaf Talmudi / Yonatan Albalak

Η ταινία "Legend of Destruction" αφηγείται την ιστορία της εξέγερσης των Εβραίων εναντίον της Ρώμης που τελείωσε με την καταστροφή του Ναού το έτος 70.

Παράξενο ισραηλινό animation αλλά πολύ καλλιτεχνικό το οποίο απλά παρεμβάλει 1500 πίνακες ζωγραφικής τοποθετημένους  τον ένα μετά τον άλλο. Το σκορ έχει αρκετά έθνικ στοιχεία και ντύνει εξπρεσιονιστικά τις σκηνές χωρίς θεματικό άξονα με εξέχον cue το Hallelu (Psalms 150).

Charlotte - Michelino Bisceglia

Το Charlotte είναι ένα δράμα κινουμένων σχεδίων που αφηγείται την αληθινή ιστορία της Charlotte Salomon, μιας νεαρής γερμανοεβραίας ζωγράφου που μεγαλώνει  στο Βερολίνο τις παραμονές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Έντονα ευφάνταστη και βαθιά προικισμένη, ονειρεύεται να γίνει καλλιτέχνης. Όμως ο κόσμος γύρω της αλλάζει γρήγορα και επικίνδυνα, περιορίζοντας τις επιλογές της και εκτροχιάζοντας το όνειρό της.

Θαυμάσιο animation που έχει στη διάθεσή του τρεις σπουδαίες κυρίες της Ευρωπαϊκής υποκριτικής. Την Keira Knightley, την Marion Cotillard και την Brenda Blethyn. Εξαιρετική είναι και η μουσική του Βέλγου Michelino Bisceglia ο οποίος πήρε την δουλειά χάρη σε ένα κονσέρτο που έκανε πάνω στην μουσική για τις ταινίες του Τιμ Μπάρτον. Ο Bisceglia διασκεύασε τις μουσικές του Έλφμαν για Τζαζ τρίο ( κλαρινέτο, τσέλο, κλασικά κρουστά και παιδική χορωδία). Στην αίθουσα εκτός από τον Τιμ Μπάρτον που χειροκρόταγε όρθιος ήταν και ο  παραγωγός Eric Goossens ο οποίος κάποιους μήνες μετά τηλεφώνησε στον συνθέτη και του είπε ότι ετοιμάζει ένα animation, το Charlotte.

Με το πιάνο να είναι πανταχού παρών και να αποδίδει μελαγχολικές και δραματικές φράσης το σκορ κινείται στα ίδια μονοπάτια που περπάτησε και ο Έλμερ Μπερστάιν με τα Χρόνια της αθωότητας και το Far from heaven.

Ο συνθέτης έχει δημιουργήσει ένα πολύ μελωδικό σάουντρακ στο οποίο ξεχωρίζουν 3 θέματα. To Life? or Theatre? (Prelude) που δίνει και τον όλο μελαγχολικό τόνο .

To The Cardboard όπου εκεί το πιάνο παίζει μια μελωδία απαλή και μελιστάλαχτη σαν νυχτερινό του Σοπέν που είναι και η κορυφαία στιγμή του σκορ.

Το τρίτο θέμα είναι το Charlotte Epilogue όπου αποτελεί και την πιο περίτεχνη σύνθεση και είναι μια συνομιλία μεταξύ πιάνου τσέλου και ορχήστρας με το τσέλο να έχει κυρίαρχο ρόλο.

Dragon Ball Super: Super Hero -  Naoki Satō

To Dragon Ball Super: Super Hero είναι η 21η ταινία μεγάλου μήκους Dragon Ball συνολικά και η πρώτη που παράγεται κυρίως με 3D animation.

Είναι σχεδόν αδύνατο κάποιος να ακούσει όλα τα γιαπωνέζικα σκορ που φτιάχνονται για animation μιας και η Ιαπωνία  έχει μια παραγωγή χιλιάδων κάθε χρόνο. Κάποια που έχω ακούσει τυχαία μπορεί να είναι αριστουργήματα, κάποια άλλα για τα σκουπίδια και κάποια κάτι στο ενδιάμεσο. Όποτε αυτή η κατηγορία θα μπορούσε να είναι εκτός συναγωνισμού μιας και δεν ξέρουμε πόσα μουσικά  διαμάντια μπορεί να βρει κάποιος. Όμως όταν ένα τέτοιο φέρνει την υπογραφή του κορυφαίου Ιάπωνα συνθέτη αυτή την στιγμή και έναν από τους καλύτερους στον κόσμο τότε ναι πρέπει να ασχοληθούμε.

Ο Ναόκι Σάτο εδώ γράφει ένα τελείως γοητευτικό και εκκεντρικό σκορ  αποδίδοντας έτσι ένα φόρο τιμής στους  Don Davis και Juno Reactor (Matrix). Άρα λοιπόν εδώ έχουμε μια συμφωνική προσέγγιση της dance electronica με έντονο το χορωδιακό στοιχείο όπως αυτά είναι τα cues Abang Title", "Hero No Deban", "Shenlong", "Gokuu vs Gamma",   "Orange No Hikari” Dr. Hedo”.

Το βασικό θέμα που μπορεί να είναι από παλιό Dragon Ball ακούγεται μέσα από ευφάνταστα action cues όπως τα “Jinzou Ningen Gamma,” “Kakusei” “Aku No Soshiki,” “Gamma 2 Gou No Ketsui” ενώ κάποιες στιγμές όπως το Climax σου θυμίζουν Βαγγέλη Παπαθανασίου. Κορυφαίο όμως cue του σκορ είναι το συναισθηματικό 5λεπτο Asu He /Toward Tomorrow. Εκπληκτική δουλειά.

The Sea Beast - Mark Mancina

Η ταινία ακολουθεί έναν θρυλικό κυνηγό θαλάσσιων τεράτων που βρίσκει έναν απροσδόκητο σύμμαχο στο πρόσωπο ενός νεαρού κοριτσιού.

Πολύ ενδιαφέρον σκορ από τον Mark Mancina με ενορχηστρώσεις τύπου John Powel και How to train your Dragon σε πιο πειρατικό στυλ.

 

Michael Giacchino – Lightyear

Ο Giacchino στήριξε την μουσική του κυρίως  σε δύο καταπληκτικά  θέματα τα οποία έκανε φύλο και φτερό. Δημιούργησε επίσης και μερικά κορυφαία action cues με μια αλάνθαστη ενορχήστρωση και με μια συγκρατημένη δημιουργικότητα αποφεύγοντας έτσι τις περιγραφικότητες και τις άνευ ουσίας συνθέσεις που έκανε στο Τζουράσικ. Είναι στην ουσία  ένας φόρο τιμής στους μεγάλους δασκάλους του τον Τζων Γουίλιαμς, τον Τζειμς Χόρνερ, τον Τζέρι Γκόλντσμιθ ακόμη και τον Μίκλος Ρόζα. Φυσικά μιας και μιλάμε για διαστημική περιπέτεια δεν απουσιάζει και ο Άρης από τους πλανήτες του Χολστ.

Το θέμα του Μπαζ βασίζεται σε 4 νότες και είναι σχεδόν η ίδια φράση που έχει το Confutatis από το Ρέκβιεμ του Μότσαρτ αλλά σε άλλη τονικότητα. Μάλλον είναι τυχαίο αυτό το γεγονός καθώς δεν βλέπω κάποια σύνδεση. Το θέμα του Μπαζ λοιπόν κυριαρχεί συνέχεια και ακούγεται σε κάθε δυνατή παραλλαγή πιάνοντας όλο το character arc. Είναι φυσικά ηρωικό με τo κόρνο να αναδεικνύει την μελωδία και ακούγεται σε πάρα πολλές παραλλαγές. Μιλιταριστικό με escalation, πιο παρατεταμενο και ογκωδη, με echoplex και pennywhistles σαν αντίστιξη που είναι και η κορυφαία του εκτέλεση, και σταδιακά το ακούμε να εξελίσσεται πιο action cue θυμίζοντας τα star wars του Γουίλιαμς με έναν απολαυστικότατο τρόπο. Η βασική μελωδία εξελίσσεται μαζί με τον ήρωα και τις περιπέτειές του, τονίζοντας τον ηρωισμό του με το φινάλε του σκορ να έχει ένα πανηγυρικό και δοξαστικό ύφος αποθεώνοντας τον χαρακτήρα, με εντυπωσιακά χορωδιακά αλλά και χρήση ηλεκτρικής κιθάρας ως λεπτομέρεια που φανερώνει ότι ο Μπαζ είναι πλέον λαϊκός ήρωας.

Και τέλος το θέμα του Μπαζ  υπάρχει και σαν φανφάρα στα Operation Surprise Party και Improv-Izzy-tion.

Όμως το σκορ δεν είναι μόνο ταρατατζούμ ταρατατζούμ. Υπάρχουν και τα συναισθηματικά μέρη, κάτι που ο Τζιακίνο γνωρίζει από την εποχή του lost όταν σε ανατρίχιαζε με αυτές τις παύσεις και το πένθιμο πιάνο. Τα cues A Hyper Failure, To Infinity and Be Gone, Lightyear's Behind, και The Lone Space Ranger που είναι και το κορυφαίο αυτής της ενότητας αποδίδουν τον συναισθηματικό κόσμο του Μπαζ σχολιάζοντας την μοναξιά του, τις αποτυχίες του και την φιλία του με τον Alisha Hawthorne και την εγγονή του Izzy δίνοντας βάθος στο character arc του. Η αλήθεια βέβαια είναι πως ο Τζιακίνο δεν έδωσε αρκετή βάση στα συναισθηματικά μέρη κι έτσι δεν υπάρχει κάποια δυνατή μελωδία που να σου μένει αξέχαστη όπως είχε το Roque one, τα lost ή το περισσό αριστουργηματικό Spiderman που οι αργές κινήσεις του ήταν θεσπέσιες και είχαν αξιομνημόνευτη μελωδία. Θα μου άρεσε πολύ το θέμα του Μπαζ να πέρναγε στα έγχορδα η σε ένα όμποε που θα ερμήνευε την φράση του τρυφερά και ευαίσθητα. Μπορεί κάποιος να βρει το δραματικό στοιχείο έντονο και με προσωπικότητα μονό στην δωδεκάλεπτη σουίτα. Εν πάση περιπτώση αυτό το πταίσμα δεν χαλάει την γενική εικόνα του σκορ.

Στον αντίποδα έχουμε τον ανταγωνιστή του Μπαζ, τον Ζοργκ. Και αφού έφτιαξε ένα τόσο ηρωικό θέμα για τον Μπαζ, άλλο τόσο υποστήριξε και τον κακό της υπόθεσης φτιάχνοντάς του μάλιστα καλύτερο θέμα! Πάλι 4 νότες αλλά σε άλλη τονικότητα μιας και ο Ζοργκ στο παρελθόν ήταν Μπαζ! Μύρισε Star wars.

Πρώτα έχουμε μια νύξη του θέματος στο Zurg Awakens με τις χορωδίες να δηλώνουν πως πρόκειται για έναν άρχοντα του σκότους! Η ολοκλήρωση του θέματος είναι το αποθεωτικό αλλά σύντομο Zurg's Displeasure που είναι κάτι μεταξύ Darth Vader  και μαρς σε στυλ Μίκλος Ρόζα από Μπεν Χουρ και Ιούλιο Καίσαρα! Την ολοκληρωμένη εκτέλεσή του θα την ακούσετε και αυτή  στην 12 λεπτή σουίτα που είναι και το κορυφαίο cue της χρονιάς. Το θέμα του Zurg γίνεται πιο action στα αριστουργηματικά cues  Space Afraiders, Buzz, Meet Zurg και στα Hiding from Yourself που θυμίζει Αυτοκρατορία αντεπιτίθεται.

Όμως δεν έχουμε τελειώσει εδώ. Υπάρχουν και τα action cues τα οποία είναι όλα μελωδικά με οικονομία στον σχολιασμό και αναπτύσσονται σωστά και συγκρατημένα αποφεύγοντας έτσι φλυαρίες και απλές περιγραφικότατες: To Initial Greetings θαυμάσιο, το  Afternoon Delight Speed πιο σκοτεινό και υποχθόνιο στο δεύτερο μισό γίνεται παραλλαγή του πλανήτη Άρη από τον Χολστ.  Τα Light Speed ​​at the End of the Tunnel και Relative Success είναι πολύ σύντομα αλλά πολύ εκρηκτικά με το δεύτερο να έχει πάλι αναφορές στον Χολστ. Στο A Good Day to Not Die γίνονται σαφείς αναφορές στον Ντάνι Έλφμαν ενώ στο Oh, Hover έχουμε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που με την χρήση χάλκινων θυμίζει Τζων Γουίλιαμς και είναι το αγαπημένο μου απ’ αυτή την ενότητα. Ένα άλλο εξαιρετικό action cue είναι το World's Worst Self-Destruct Sequence το οποίο έχει το ρυθμό αντίστροφης μέτρησης και θυμίζει πάλι Star wars.

Επίσης υπάρχουν και τα action cues τα οποία περιλαμβάνουν την μάχη των δυο θεμάτων με έναν πολύ περίτεχνο τρόπο. Το Zurg-onomics που δηλώνει πως ο Zurg έχει το πάνω χέρι, ενώ στο Time to Space Your Fears το αποτέλεσμα είναι ισόπαλο. Αλλά στο Back to Buzzness που είναι και το κορυφαίο αυτής της θεματικής ο Μπαζ είναι ο νικητής.

Και για φινάλε ο Μιχάλης μας αποτελειώνει με την 12λεπτη σουίτα του one Suite Buzz όπου βρίσκουμε το θέμα του Μπαζ να ξεκινάει διστακτικά και δειλά, να αναπτύσσεται ηρωικά να διακόπτεται από το θέμα του Zurg το οποίο παρουσιάζεται με όλη την  μεγαλοπρέπεια όπου κι αυτό διακόπτεται από την συναισθηματική φύση του Μπαζ που με την σειρά της δίνει την θέση της στην αποθέωση του θέματος.

Ο Michael Giacchino έκανε ένα αριστουργηματικό σκορ και σαν υποστήριξη μέσα στην ταινία αλλά και σαν αυτόνομο άλμπουμ ηχογραφώντας  το soundtrack με μια ορχήστρα 89 οργάνων και 39μελή χορωδία για 5 ημέρες. Για να καταλάβετε την συμφωνική προσέγγιση και την θεματική ταυτότητα της μουσικής μια ιδανική playlist θα ήταν:

ΚΙΝΗΣΗ ΠΡΩΤΗ: ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΜΠΑΖ

-          Mission Log

-          Lightyear

-          The Best Laid Plans of Space and Men

-          Blown on Course

-          Mission Perpetual

-          Operation Surprise Party

-          Improv-Izzy-tion

-          Home on the Space Range

-          Infinite MOEtion

ΚΙΝΗΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΖΟΡΓΚ

-          Zurg Awakens

-          Zurg's Displeasure

-          Space Afraiders

-          Buzz, Meet Zurg

-          Hiding from Yourself

ΚΙΝΗΣΗ ΤΡΙΤΗ: ADAGIO

-          A Hyper Failure

-          Infinity and Be Gone

-          Lightyear's Behind

-          The Lone Space Ranger

ΚΙΝΗΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ: ALEGRO

-          Initial Greetings

-          Afternoon Delight Speed

-          Light Speed at the End of the Tunnel

-          Relative Success

-          Oh, Hover

-          World's Worst Self-Destruct Sequence

-          Zurg-onomics

-          Time to Space Your Fears

-          Back to Buzzness

ΚΙΝΗΣΗ ΠΕΜΠΤΗ: ΦΙΝΑΛΕ

-          one Suite Buzz

Με αυτό τον τρόπο θα μπορέσετε καλύτερα να καταλάβετε την δουλειά που έγινε πάνω sta character arcs και το πως ο Τζιακίνο πάτησε ιδανικά πάνω στο σενάριο και τα plot points.

Το επίτευγμά του είναι μοναδικό. Αν αυτή η μουσική είχε γραφτεί για ένα νέο Star  wars όλοι θα μιλούσανε για μια αποθέωση για κάτι αντάξιο με τα έργα του Γουίλιαμς. Όμως γράφτηκε για μια ταινία που πάτωσε και εισπρακτικά και καλλιτεχνικά. Κι έτσι πηρέ η μπάλα και το σάουντρακ. Πολύ άδικα βέβαια μιας και ο συνθέτης δεν φταίει σε τίποτα. Ετούτη η ανάλυση ελπίζω να διορθώσει αυτή την αδικία και να ακούσει ο ακροατής την πραγματικά θαυμάσια δουλειά του. Σπανίζουν οι συνθέτες που κάνουνε μια ιδανική μουσική υποστήριξη μέσα στην ταινία πατώντας πάνω στους χαρακτήρες και το σενάριο μα και παράλληλα δημιουργούν ένα απολαυστικό αποτέλεσμα αυτόνομης ακρόασης. Τέτοιους έχει ανάγκη ο κινηματογράφος και όχι factory music και sound design που έχουν κατακλύσει τα σύγχρονα μπλοκμπάστερ

Άλλα σκορ του είδους που δεν κατάφεραν να με εντυπωσιάσουν: The house - Gustavo Santaolalla, Where Is Anne Frank - Karen O, Ben Goldwasser, The Deer Hunter - Harumi Fuuki, Beavis and Butt-Head Do the Universe - John Frizzell,