ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ θΡΙΛΕΡ/ΤΡΟΜΟΥ/ΣΑΣΠΕΝΣ ΣΚΟΡ ΤΟΥ 2022 Α ΜΕΡΟΣ

 Lady Usher  – Michael Gordon Shapiro

Στηριγμένη στο διήγημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε The Fall of the House of Usher ετούτη η ερασιτεχνική  ταινία χαμηλής παραγωγής διασκευάσθηκε σαν ένα σύγχρονο ψυχολογικό θρίλερ και αφηγείται την ιστορία της Μόργκαν, της κοπέλας του Roderick που εμφανίζεται απροειδοποίητα στο σπίτι των Usher. Φυσικά η μάνα δεν την βλέπει με καλό μάτι και έτσι αρχίζει ο πόλεμος.  Στην μουσική έχουμε τον Michael Gordon Shapiro ο οποίος στηρίχτηκε σε κουαρτέτο εγχόρδων  για να τονίσει το μυστήριο και για την τρυφερότητα πρόσθεσε άρπα και ακουστική κιθάρα. Το θέμα της Μόργκαν, είναι ένα πανέμορφο μελαγχολικό και πολύ μελωδικό θέμα με το βιολί και την κιθάρα να έχουν τον πρώτο λόγο.

Death Of the Nile – Patrick Doyle

Συνέχεια της επιτυχίας Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές από τον Κένεθ Μπράνα που  προσπαθεί να δώσει μια νέα πνοή στα έργα της Αγκάθα Κρίστι. Φυσικά στην μουσική συναντάμε και τον μόνιμο συνεργάτη του, τον βρετανό Πάτρικ Ντόιλ, ο οποίος έχει γράψει ένα  πάρα πολύ καλό σκορ. Ο Ντόιλ  έγραψε 4 βασικά θέματα από τα οποία τα 2 είναι αριστουργηματικά και είναι love themes. Το ένα θυμίζει Τζων Μπάρι και το άλλο Έλμερ Μπερνστάιν και είναι τα δυο τελευταία τρακ του άλμπουμ. Μάλιστα το τελευταίο είναι χωρισμένο σε δυο μέρη. Το πρώτο μέρος θυμίζει Έλμερ Μπερνστάιν και χρόνια της αθωότητας και το δεύτερο μέρος είναι το θέμα του Πουαρό.

Το τρίτο θέμα είναι το θέμα της Jackie She’s Back το οποίο χρωματίζει τέλεια την φυσιογνωμία της καθότι είναι μυστηριώδες και σαγηνευτικό και δεσπόζει σε πολλές παραλλαγές καθόλι την διάρκεια του σκορ. Το τέταρτο θέμα είναι το θέμα της Αιγύπτου όπου αυτό φαίνεται σε δυο εντυπωσιακά και επιβλητικά cues όπως είναι τα θέματα The Pyramids και Abu Simbel. Αυτά τα 5 tracks λοιπόν είναι εξαιρετικά στην ιδέα τους την σύλληψη και την ανάπτυξη τους. Από κει και πέρα υπάρχουν υποστηρικτικές στιγμές πολύ καλές όπως είναι το Suspects που είναι γεμάτο σασπένς ,αλλά κατά την άποψή μου αυτοί οι θεματικοί άξονες δεν είναι ικανοί να κρατήσουν το ενδιαφέρον του θεατή για 65 λεπτά και το αποτέλεσμα κουράζει. Στα 45 λεπτά άλμπουμ, όπως τα κυκλοφορούσανε παλιά θα ήταν μια ακόμη εξαιρετική δουλειά από τον Ντόιλ .  Πάντως μέσα στην ταινία η υποστήριξη είναι αριστουργηματική.

THE EXORCISM OF GOD - Elik Álvarez and Yoncarlos Medina

Ένας Αμερικανός ιερέας που εργάζεται στο Μεξικό δαιμονίζεται κατά τη διάρκεια ενός εξορκισμού και καταλήγει να διαπράξει μια τρομερή πράξη. Δεκαοκτώ χρόνια αργότερα, οι συνέπειες της αμαρτίας του επιστρέφουν για να τον στοιχειώσουν, εξαπολύοντας τη μεγαλύτερη μάχη μέσα του.

Συναρπαστικό σκορ από τους Elik Álvarez and Yoncarlos Medina για μια μέτρια ταινία που έχει όλα τα καλούδια ενός θρησκευτικού σκορ. Χορωδίες, ψίθυρους, κλιμακούμενα θέματα, μελαγχολικές φράσεις  και λυρικές κορυφώσεις.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα των συνθετών, για να αποτυπώσουν τις ενοχές του ιερέα και τις εσωτερικές του διαμάχες προσλάβανε τον μουσικό προγραμματιστή Cosme Liccardo ώστε να δημιουργήσει ενοχλητικές υφές και περίπλοκους κρουστικούς ήχους από μια ποικιλία σπάνιων μουσικών οργάνων όπως αυτό διαφαίνεται στο cue I am Balban.

Για τις δυνάμεις του κακού οι δυο συνθέτες κάλεσαν την multidisciplinary Leonor Lanza να δανείσει την φωνή της ώστε να τονίσει την παρουσία του Διαβόλου όπως αυτό διαφαίνεται σε πολλά cues με πιο χαρακτηριστικό  το εφιαλτικό You Like to watch.

Μια μείξη αυτών  των δυο αυτών στοιχείων είναι τα καταπληκτικά cues Kyrie Eleison και The Exorcism.

Ενώ όταν το δράμα κορυφώνεται και αναδεικνύεται η αξία της συγχώρεσης οι συνθέτες καταφεύγουν στην συμφωνική μουσική και την ορχήστρα της Βουδαπέστης  γράφοντας ένα καταπληκτικό δραματικό θέμα όπως αυτό είναι το ομώνυμο cue The Exorcism of God. Αυτό και το Confession κατά την γνώμη μου είναι δυο αριστουργηματικά δραματικά θέματα.

Το αποτέλεσμα είναι πολύ γοητευτικό και ατμοσφαιρικό , αν και κάπως στατικό, μα τα 4 τελευταία cues που αποτυπώνεται με θαυμαστό τρόπο η μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό, συναρπάζουν με την μίξη όλων των προηγουμένων στοιχείων.

X - Tyler Bates, Chelsea Wolfe

Το 1979, μια ομάδα νεαρών κινηματογραφιστών  ξεκινάει  να γυρίσει μια ταινία πορνό στην επαρχία του Τέξας, αλλά όταν οι απομονωμένοι, ηλικιωμένοι οικοδεσπότες τους πιάνουν στα πράσα, η ομάδα  αρχίζει και παλεύει για τη ζωή της.

Θαυμάσια  ταινία τρόμου από την Α24 που είναι εγγύηση και η οποία αποτελεί έναν φόρο τιμής στις αντίστοιχες ταινίες των 70ς και 80ς και κυρίως στα Παρασκευή και 13 και Texas Chainsaw Massacre του Χούμπερ με μια ξεραΐλα και αρρωστημένη ατμόσφαιρα που σε πνιγεί από το πρώτο δευτερόλεπτο. Η εξαιρετική ταινία δεν είναι απλώς μια άσκηση φόρμας όπως το Texas Chainsaw Massacre ή απλά ένα fun horror film όπως το Παρασκευή και 13, αλλά κινείται σε πιο βαθιά επίπεδα και αποτελεί ένα συγκλονιστικό σχόλιο πάνω στον συντηρητισμό και την θρησκοληψία του Αμερικανικού νότου προσφέροντας ένα  ανοικτό φινάλε. Το φιλμ χωρίζεται σε δυο μέρη με το πρώτο να χτίζει την αγωνία και το σασπένς με άριστη πλανοθεσία και μοντάζ δίνοντας έναν υπόγειο ρυθμό στο φιλμ σαν να είναι ένα ηφαίστειο που βρυχάται. Στο δεύτερο μέρος που αρχίζει το μακελειό, το σπλάτερ μπορεί να ενοχλήσει πολλούς αλλά αυτή η ισορροπία ανάμεσα στην ατμόσφαιρα και το αίμα δένει  κι έτσι η σφαγή που συμβαίνει  είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Στην μουσική συναντάμε τους Tyler Bates, γνωστό από τις μπλοκμπάστερ δουλειές του Κόναν, 300 κ.α και την  gothic rock, τραγουδίστρια  Chelsea Wolfe. Η συνύπαρξη και των δυο βγάζει ένα τρομακτικά ενδιαφέρον σάουντρακ που στηρίζεται κυρίως στα φωνητικά τα οποία λειτουργούν πότε σαν  εφιαλτικοί ψίθυροι για να σε καταβάλουν, πότε   σαν νανούρισμα για να σε υπνωτίσουν, πότε σαν σεξουαλικά υπονοούμενα για να δέσουν με το θέμα της ταινίας, πότε σαν ύμνοι για να σε προετοιμάσουν για μια κατάβαση στην κόλαση και πότε σαν κραυγές για να σε ανατριχιάσουν. Η αλληλεπίδραση των φωνητικών με μια μπάντα από ηλεκτρική κιθάρα ντραμς πιάνο και ηλεκτρονικούς ήχους μας φέρνουν στο μυαλό τους Goblin χωρίς φυσικά να είναι τόσο εκκωφαντικοί. Υπάρχει βεβαίως sound design το οποίο ευτυχώς έχει μια πολύ διακριτική παρουσία.

Αριστουργηματική ταινία θεϊκή φωτογραφία και ένα τρομακτικά ενδιαφέρον σκορ που αν και μονότονο σε κρατάει διαρκώς σε εγρήγορση.

AVENGED - Cesar Benito

Ένα κωφό κορίτσι κακοποιείται  από μια συμμορία αλλά όταν το αιμοδιψές πνεύμα ενός πολεμιστή Απάτσι κατοικεί στο άψυχο σώμα της τους παίρνει ο διάολος.

Χαμηλής παραγωγής ταινία τρόμου του 2013 που το σκορ της κυκλοφόρησε φέτος. Ο πολύ ικανός πορτογάλος συνθέτης Cesar Benito έχει επιστρατεύσει ινδιάνικα φλάουτα και φωνητικά για το πνεύμα που καταλαμβάνει το σώμα της γυναίκας,  ενώ για το δράμα της καταφεύγει σε στιβαρές συνθέσεις με κορυφαίο cue το Burn in peace όπου είναι και μια πανέμορφη λυρική σύνθεση. Τέλος για τις σκηνές τρόμου και περιπέτειας έχει καταφύγει σε κρουστά ηλεκτρικές κιθάρες και ηλεκτρονικούς  ήχους με κορυφαίο cue το ρυθμικό barbed wire.

The Outfit - Alexandre Desplat

Το The Outfit είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του βραβευμένου με Όσκαρ σεναριογράφου -The Imitation Game -  Graham Moore. Η ταινία διαδραματίζεται στο Σικάγο τη δεκαετία του 1950 και πρωταγωνιστεί ο ανεπανάληπτος  Mark Rylance που υποδύεται τον Leonard Burling, έναν Άγγλο ράφτη που διατηρεί ένα κατάστημα σε μια γειτονιά που προστατεύεται από την ιρλανδική μαφία. Μια νύχτα εχοται τα πανω κάτω και ο Leonard θα πρέπει να ξεγελάσει την επικίνδυνη ομάδα μαφιόζων για να επιβιώσει. Έτσι ξεκινά ένα θρίλερ  που περιλαμβάνει πληροφοριοδότες του FBI, μυστικές κασέτες, προσωπικές αντιπαλότητες, διπλούς πράκτορες και δολοφονίες.

Θαυμάσια ταινία με θαυμάσια μουσική από τον αεικίνητο Alexandre Desplat ο οποίος εμπνέεται από την Τζαζ  και δημιουργεί μουσική σασπένς χωρίς να είναι στάσιμη. Υπάρχουν πολλές ομοιότητες στην υφή με τα αριστουργήματα του  Ghost writer και Κατηγορώ, καθώς κυριαρχούν  η χρήση τυμπάνων , ο στακάτος ρυθμός, η κλιμακούμενη ένταση, η ασφυκτική πίεση που ολοένα και αμβλύνεται  και η μέγγενη που είναι έτοιμη αναπάσα στιγμή να πνίξει τον ηρώα. Όμως εδώ έχουμε τους χρωματισμούς της Τζαζ που κάνει το σκορ ακόμη πιο σοφιστικέ γυρνώντας μας πίσω στην δεκαετία του 70 και στο σινεμά της παράνοιας, χωρίς φυσικά να υπάρχουν οι καινοτομίες , η ατονικότητα και οι τολμηρές προτάσεις των Small και Shire . Είναι ένα τυπικό σκορ του Ντεσπλάτ ο οποίος είναι εδώ σε πολύ καλή φόρμα.

Το κυρίως του θέμα είναι από τα καλύτερα που έχει δημιουργήσει πότε ο Ντεσπλάτ και είναι ένα λεπτεπίλεπτο Τζάζυ θέμα που κρύβει όμως πολλή ένταση μέσα του και αποτυπώνεται στην ταινία με τον καλύτερο τρόπο μιας και συνοδεύει την σκηνή με ένα series of shots που αποτυπώνουν τον κόσμο του μόδιστρου. Ντελικάτο και φίνο με pizzicato στα έγχορδα, κύμβαλα, κοντραμπάσο και πιάνο να εκτελούν μια σύνθεση χωρίς κορύφωση ώστε να αποδοθεί καλύτερα ο λαβύρινθος στον οποίο είναι μπλεγμένος ο πρωταγωνιστής.

Για να πάρουμε μια ανάσα από την αγωνία ο συνθέτης καταφεύγει με εξαιρετικά αποτελέσματα σε συνθέσεις που προσδίδουν μια ηρεμία μια εσωτερικότητα και μια χαλάρωση πριν την καταιγίδα, όπως αυτό χρωματίζεται  στο εξαιρετικό  truck The Next Morning όπου το βασικό θέμα είναι πολύ ευχάριστο  και στα cues Snow Globe, English, I Had a Daughter, όπου είναι θέματα αργά και δραματικά ενώ στο English το βασικό του θέμα ερμηνεύεται από ένα βιολί τα οποία μαρτυρούν  την μοναξιά του ήρωα. Μια άλλη υπέροχη στιγμή είναι το δυστυχώς σύντομο Handkerchiefs όπου το βασικό θέμα γίνεται βαλς!

Αυτή τη τεχνική της μη κορύφωσης θα την συναντήσουμε και  σε  άλλα εξαιρετικά θέματα σασπένς  όπως  το A Long Night, The Coat, The Explanation, Wounded όπου το ταμπούρλο εχει τον πρώτο λόγο και είναι σαν ένα μαρς και το I’ll Break Your Arms στο οποίο κυριαρχούν τα φλάουτα!

Η ιρλανδέζικη μαφία δεν χρωματίζεται καθόλου με έθνικ στοιχεία και αυτό μπορεί να ενοχλήσει τους ψείρες, αλλά πιστεύω ότι έκανε καλά ο Ντεσπλάτ που διείσδυσε στα συναισθήματα και την ατμόσφαιρα και όχι στο εθνικό στοιχείο. Η κόντρα του ήρωα θα μπορούσε να είναι με οποιαδήποτε μαφία οπότε κατά την άποψή μου δεν χρειάζεται το έθνικ στοιχείο. Οι αποχρώσεις της Τζαζ φτάνουν για να δημιουργήσουν ένα κλειστοφοβικό κλίμα και μια υπόκωφη ένταση όπου τα πάντα είναι σε τεντωμένο σχοινί. Χωρίς να έχει την δύναμη και το νεύρο των Ghost writer και Κατηγορώ το The Outfit κλείνει ιδανικά την τριλογία θρίλερ - σασπένς με την τζαζ να προσδίδει έναν φρέσκο αέρα και να συμπληρώνει ιδανικά τα υπόλοιπα δυο. Έτσι κι αλλιώς από δω και πέρα είναι σίγουρο πως ο Ντεσπλάτ με τόσο όγκο δουλειάς που έχει δώσει  πάντα θα έχουμε την αίσθηση ότι κάπου τον έχουμε  ξανακούσει. Εξαίρεση ίσως αποτελέσει ο Πινάκιο μιας και θα είναι η πρώτη του απόπειρα στο μιούζικαλ.

Crimes of the future – Howard Shore

Οι άνθρωποι προσαρμόζονται σε ένα συνθετικό περιβάλλον, με νέους μετασχηματισμούς και μεταλλάξεις. Με τη σύντροφό του Caprice, ο Saul Tenser, προβάλλει δημόσια τη μεταμόρφωση των οργάνων του σε παραστάσεις avant-garde.

Η πολυαναμενόμενη επιστροφή του Κρονεμπεργκ άφησε πολύ θετικές  εντυπώσεις μιας και δείχνει να μην έχει ξεχάσει αυτή την παγερή ατμόσφαιρα με τους υπνωτιστικούς ρυθμούς. Πρόκειται για μια παραλλαγή του Crash όπου αντί οι ήρωες να διεγείρονται σεξουαλικά με αυτοκινητιστικά ατυχήματα διεγείρονται με χειρουργημένα σώματα και εγχειρήσεις.

Στην μουσική ο μόνιμος συνεργάτης του, Howard Shore αποτίνει έναν φόρο τιμής στον  σκαπανέα της ηλεκτρονικής μουσικής Giorgio Moroder και δημιουργεί ένα σαγηνευτικό, εξπρεσιονιστικό σκορ  σκοτεινο και μελαγχολικο πλήρως εναρμονισμένο με την ταινία.

MEN – Ben Salisbury and Geoff Barrow

Μια νεαρή γυναίκα πηγαίνει μόνη της διακοπές στην αγγλική ύπαιθρο μετά το θάνατο του πρώην συζύγου της, αλλά εκεί στοιχειώνεται από την παρουσία ενός γυμνού άντρα που την παρακολουθεί συνέχεια.

Πάλι  η  θαυματουργή Α24 παραδίδει ένα ακόμη τρομερά ενδιαφέρον αλληγορικό θρίλερ υψηλής αισθητικής του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Alex Garland με ένα εκπληκτικό one woman show  από την Jessie Buckley.  Η ταινία

αποτελεί ένα πολύ προσεγμένο  σχόλιο πάνω στον μισογυνισμό , τις τύψεις και τις ενοχές  σε  μια κινηματογράφηση  υπνωτιστική που θυμίζει πρώιμο Κρόνεμπεργκ και Λιντς.  Οι συμβολισμοί της είναι πολύ ευρηματικοί  όμως το  τραβηγμένο φινάλε  κάπου    σε  πετάει έξω από την ιστορία.  Όμως είναι ένα πταίσμα μπροστά σε αυτή την αναγέννηση του folk horror film που το αριστουργηματικό   The Wicker Man είχε κάνει την αρχή.

Στην μουσική συναντάμε τους Ben Salisbury and Geoff Barrow που έχουν ιδρύσει  την ηλεκτρονική μπάντα Portishead, οι οποίοι  είχαν υπογράψει  μουσικά και τις προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη Ex-Machina και Annihilation. Εδώ έχουν δημιουργήσει ένα πολύ σαγηνευτικό και ιδιαίτερα γοητευτικό σάουντρακ που στηρίζεται σε φωνητικά και στο echoplex. Στην πιο χαρακτηριστική σκηνή μάλιστα  που είναι στο πρώτο turning point  όπου η ηρωίδα βρίσκεται στο τούνελ  και διασκεδάζει με την ηχώ  τραγουδώντας  κάποιες νότες  η μουσική γίνεται απόκοσμα   τρομακτική παρασύροντάς σε, σε έναν διαφορετικό κόσμο ή σε μια άλλη διάσταση. Αυτοί οι ύμνοι που μπαίνουν σε πολύ στοχευμένα σημεία στην ταινία και μάλιστα χωρίς να ακούγεται τίποτε άλλο , γίνονται πρωταγωνιστές  τονίζοντας την ποιητικότητα και την αλληγορία της ταινίας. Επίσης αποτελούν  ένα εξπρεσιονιστικό στοιχείο για να αποδοθεί το θρησκευτικό κλίμα της ταινίας μιας και ο ιερέας και η εκκλησία  παίζουν σημαντικό ρόλο στο φιλμ.  Τολμηρή  ταινία με ένα πολύ ταιριαστό σκορ που απευθύνεται όμως σε λάτρεις των θρησκευτικών ύμνων.

Greed - Oscar Fogelström

Η φιλιππινέζικη ταινία Greed αφορά  ένα νεαρό ζευγάρι που μαθαίνει ότι έχει κερδίσει το μεγαλύτερο τζακ ποτ στο λαχείο  στην ιστορία της χώρας και σχεδιάζει έτσι με τα κέρδη του να ξεκινήσει μια ένα ζωή. Ωστόσο, μόλις διαδοθεί η είδηση, τα πράγματα δεν πάνε όπως τα σχεδίαζαν, καθώς η απληστία των γειτόνων τους αρχίζει να τους απειλεί.

Φιλλιπινέζικη ταινία λοιπόν με σουηδό συνθέτη, ο οποίος  έχει καθιερωθεί απροσδόκητα ως ένας από τους κορυφαίους συνθέτες στον κινηματογράφο των Φιλιππίνων. Με τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη έχει συνεργαστεί πέντε φορές με πιο πρόσφατη την δουλειά τους στο Death of a Girlfriend όπου και το είχα στα καλύτερα σκορ του 2021.

Το σκορ όπως λέει ο ίδιος ο συνθέτης στηρίζεται σε ένα πολύ μελωδικό βασικό θέμα που εξελίσσεται ανάλογα με την πλοκή της ταινίας και προσπαθεί να απεικονίσει την αίσθηση ενός αναπόφευκτου επικείμενου «κακού τέλους».

« Αυτό το θέμα μπορεί να ακουστεί πιο έντονα στα "Fire Burning" και "Greed", αλλά και σε διαφορετικές παραλλαγές  σε άλλα cues όπως "Trust" και "I Found It". Μουσικά εμπνεύστηκα λίγο από το σκορ  για τη σειρά Fargo του Jeff Russo που έχει μια υπαρξιακή και μερικές φορές λίγο ιδιόμορφη αίσθηση. Προσπάθησα να διατηρήσω το μέγεθος του συνόλου αρκετά μικρό για να έχει απήχηση στο μικρότερο σκηνικό και το καστ της ταινίας, επομένως είναι βασικά μια ορχήστρα δωματίου».

Το σκορ πέρα από την ορχήστρα εγχόρδων έχει έντονες φράσεις από τύμπανα και χάλκινα ενώ περιέχει  και μοντέρνα σημεία πάντα όμως με μέτρο χρησιμοποιημένα. Το βασικό θέμα Greed είναι το cue που στηρίζει όλο το σκορ και θα το ακούσετε και σε μια παραλλαγή για κουαρτέτο εγχόρδων στο Trust. Υπάρχουν όμως και στιγμές εντάσεις όπως αυτά είναι τα δυο θαυμάσια cues Revenge και Dadong , ενώ το cue Hostage που κορυφώνει το δράμα είναι άλλη μια υπέροχη στιγμή.

Εξαιρετική δουλειά από τον Fogelström που θυμίζει πολύ τα νουάρ του Γκόλντσμιθ και τα δράματα του Γκλας όπου ο στροβιλισμός των εγχόρδων είναι πολύ χαρακτηριστικός.

Nope – Michael Abels

Οι κάτοικοι ενός απομονωμένου ράντσου στην ενδοχώρα της Καλιφόρνια μαρτυρούν μια ασυνήθιστη και ανατριχιαστική ανακάλυψη που προέρχεται από ένα εξωγήινο πολιτισμό.

Τρίτη συνεργασία για Πιλ και Άμπελς και όπως πάντα η μουσική του Άμπελς γράφει εκπληκτικά μέσα στην ταινία. Ο Πιλ είναι ένας πολύ μουσικός σκηνοθέτης που γράφει ολόκληρες σκηνές που τις υποστηρίζει μόνο η μουσική. Εδώ το σκορ είναι εκπληκτικό και σαν άλμπουμ το καλύτερο του Άμπελς.

Το σκορ χωρίζεται σε τρεις πράξεις σε τρία μουσικά μέρη. Το πρώτο είναι ο κόσμος των ανθρώπων που περιγράφεται μουσικά με φιλικά ζεστά δραματικά και ηρωικά χρώματα όπως είναι τα cues Haywood Ranch, Jupiter’s Claim, Brother Sister Walk, Growing Up Haywood, The Oprah Shot, The Star Lasso Expeeerrriii, A Hero Falls και Nope που είναι και το ομώνυμο θέμα. Το Nope, το Jupiter’s Claim, και το The Star Lasso Expeeerrriii είναι μουσικές γουέστερν. Το πρώτο με το σφύριγμα φέρνει στον νου τον Μορικόνε, το δεύτερο με την ρωμαλέα του υπόσταση τον Μπερνστάιν, ενώ το τελευταίο έχει κάτι από τον λυρισμό του Γκόλντσμιθ. Τα Haywood Ranch, The Oprah Shot, Brother Sister Walk, και  Growing Up Haywood είναι φιλήσυχα με δραματικές πινελιές και μελαγχολικές φράσεις και περιγράφουν την ηρεμεί ζωή του ράντσου ενώ σε ένα πιο βαθύ επίπεδο μπορεί να διακρίνει κάποιος ένα μυστήριο να κοχλάζει. Το A Hero Falls που είναι και το κορυφαίο αυτής της θεματικής είναι ένα αριστουργηματικό cue που με την τεχνική του escalation χτίζει ένα υπέροχα μελαγχολικό θέμα που κορυφώνεται σε μια δραματική στιγμή για να τονίσει την αυτοθυσία του ήρωα.

Η δεύτερη ενότητα είναι η περιγραφή του εξωγήινου πολιτισμού και αυτό γίνεται με track αγωνίας και ατμοσφαίρας σαν να βρυχάται ο ουρανός και προετοιμάζουν την σύγκρουση των δυο κόσμων. Εδώ έχουμε πολλά cues που είναι στατικά και κρατάνε σχεδόν όλο το πρώτο μέρος της track list . Εδώ μπορεί κάποιος να διαπιστώσει την λεγόμενη κοιλιά και να σκιπάρει αρκετά cues. Παρόλο που έχουμε μια πολύ επιδέξια ενορχήστρωση, έχουν επιστρατευτεί ακόμη και χορωδίες, και υπάρχει μια παλιομοδίτικη γραφή που θυμίζει έντονα Στενές επαφές τρίτου τύπου δεν διακρίνεται μια τόλμη ή κάποια νέα πρόταση. Arena Attack και It’s in the Cloud είναι τα καλύτερα αυτού του μέρους.

Στην τρίτη ενότητα όμως που έχουμε την σύγκρουση των δυο κόσμων μέσα από action cues, εκεί βγάζεις το καπέλο στον Άμπελς μιας και το ένα είναι καλύτερο από το άλλο.  Αρίστη γραφή για ορχήστρα που αναδεικνύει  όλα τα όργανα πολύ καθαρά, εκκωφαντικές στιγμές από χάλκινα οικονομία και μελωδία είναι τα χαρακτηριστικά της . Η δράση ξεκινάει στο Preparing the Trap ένα πολύ ρυθμικό και μελωδικό cue που οι κινήσεις στα έγχορδα θυμίζουν  Τζιακίνο (Lost) ενώ το Man Down θυμίζει  Γουίλιαμς (war of the worlds)

Όλα τα cues αυτού του μέρους είναι θαυμάσια μα κατά την γνώμη μου το κορυφαίο είναι The Run (Urban Legends) και είναι ένα θέμα που ο Άμπελς έγραφε κατόπιν παραγγελίας από τον Οργανισμό Sphinx και το έκανε πρεμιέρα με το Harlem Quartet και την Sphinx Symphony στον ετήσιο Διαγωνισμό Sphinx τον Φεβρουάριο του 2012. Ο Abels περιγράφει το κομμάτι ως «γεύσεις πολλών μορφών αμερικανικής μουσικής, συμπεριλαμβανομένης της ροκ , jazz, hip-hop και EDM». Χάρις λοιπόν αυτό το θέμα, που είναι και το κορυφαίο του σκορ, ξεκίνησε η συνεργασία του συνθέτη με τον σκηνοθέτη μιας και ο Πιλ όταν το άκουσε το 2012 πήγε και ζήτησε από τον Άμπελς να του γράψει το σκορ της πρώτης του ταινίας Get out. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ο Πιλ καταθέτει λοιπόν ένα φόρο τιμής σε αυτό το θέμα μιας και ακούγεται στην έξοχη σκηνή που ο ήρωας πάνω στο άλογό του καταδιώκει το «φαινόμενο» και γράφει τόσο τέλεια που σε βάζει ακόμη περισσότερο μέσα στην ταινία ταυτίζοντάς σε με τον ήρωα προκαλώντας σου έτσι ανατριχίλα! Τρομερά ρυθμικό, με επιθετικά έγχορδα να κινούν τα νήματα και με κρουστά και τύμπανα να προσάπτουν ένα σχεδόν latin ρυθμό την ώρα που τα χάλκινα θριαμβολογούν . Μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή του μπορείτε να ακούσετε στο cue Em & Angel Fly.  Σούπερ!!!

She Will - Clint Mansell

Η ταινία εξερευνά την ιστορία της Veronica Ghent (Alice Krige) που μετά από μια διπλή μαστεκτομή, πηγαίνει σε ένα θεραπευτικό καταφύγιο στην επαρχία της Σκωτίας με τη νεαρή νοσοκόμα της Desi (Kota Eberhardt). Ανακαλύπτει ότι η διαδικασία μιας τέτοιας χειρουργικής επέμβασης ανοίγει ερωτήματα σχετικά με την ίδια της την ύπαρξη, με αποτέλεσμα να αρχίσει να αμφισβητεί και να αντιμετωπίζει τραύματα του παρελθόντος. Οι δυο τους αναπτύσσουν έναν απίθανο δεσμό καθώς μυστηριώδεις δυνάμεις δίνουν στη Βερόνικα τη δύναμη να εκδικηθεί μέσα στα όνειρά της.

Εντυπωσιακό σκορ από τον Mansell για μια σουρεαλιστική σχεδόν ταινία τρόμου όπου το θύμα παίρνει εκδίκηση από τον κακοποιητή του με μεταφυσικό τρόπο.

Η μουσική του Mansell είναι στο γνωστό του στυλ αυτό της νεοκλασικής - New age και όπως σε όλα του σχεδόν τα σκορ γράφει εκπληκτικά μέσα στην ταινία. Οι παραισθήσεις της  ηρωίδας ντύνονται με ποιητικές εικόνες δίνοντας στην μουσική τον πρώτο λόγο και έτσι το αποτέλεσμα έχει μια θαυμαστή καλλιτεχνικότητα.

Ο Mansell έγραψε δυο  κυρίως θέματα που χαρακτηρίζουν και τα δυο την ηρωίδα. Το ένα αναφέρεται στις παραισθήσεις, μεταφυσική δύναμη  -σχιζοφρένεια ίσως- και αποδίδεται με ψιθύρους, περίεργους ήχους και έντονο στροβιλισμό σαν να μιλάμε για  όπερα του Φίλιπ Γκλας. Χαρακτηριστικό cue είναι το We will heal . Υπάρχουν όμως κι άλλες εκπληκτικές στιγμές όπως το cue Come together.

 Το άλλο θέμα αναφέρεται  στην χαμένη αθωότητά της και αποδίδεται  από αιθέρια φωνητικά όπως έκανε ο Μορικόνε για τα θρίλερ του Αρτζέντο. Χαρακτηριστικό track το Veil Of protection. Επίσης υπάρχει και σε βαλς βερσιόν για να της προσάψει και μια αριστοκρατική υπόσταση, όπως αυτό είναι το αριστουργηματικά track invocation και incantacion.

 Αυτά λοιπόν τα δυο θέματα της μεταφυσικής της δύναμης ή της εκδίκησης ή της σχιζοφρένειάς της που είναι τόσο συγκλονιστικά μέσα στην ταινία όταν οι σκέψεις της παίρνουν ζωή, και το θέμα της χαμένης της αθωότητας όταν και αυτή βιάστηκε όταν ήταν μικρή, παντρεύονται και γίνονται ένα σε τρία cues.

 Στο πρώτο το Evocation όπου αποτελεί έναν πρόλογο για του τι θα επακολουθήσει  οι ιδεες εμφανίζονται υπόγειες και σαν νύξεις.

Στο θεάρεστο cue incantacion όπου ξεδιπλώνονται μαζί εντελώς ισορροπημένα  σαν να χορεύουν βαλς και στην συγκλονιστική στιγμή του climax και στο cue Rebirth που αποτελεί και μια από τις καλύτερες μουσικές στιγμές της χρονιάς. Εκεί το θέμα της αθωότητας συνυπάρχει άψογα με το θέμα της εκδίκησης πότε σαν δευτερεύον πότε σαν πρωτεύον.

Το συγκεκριμένο σκορ του Mansell αποτελεί ένα ιδανικό κλείσιμο μιας άτυπης τριλογίας όπου ξεκίνησε με το Ρέκβιεμ για ένα όνειρο συνεχίστηκε με το Fountain και κορυφώθηκε με το She Will και κλείνει ιδανικά έναν κύκλο όπου η φαντασία αλληλοπλέκεται με την πραγματικότητα.

 

 

 

Άλλα σκορ του είδους που δεν με εντυπωσίασαν: Μόναχο  - Isobel Waller-Bridge, Scream – Brian Tyler, MAIGRET - Bruno Coulais, No exit – Marco Beltrami, THE FREE FALL - Joseph Bishara, Speak No Evil - Sune "Køter" Kølster,  Umma. - Roque Banos, The Cellar - Stephen McKeon, The Deep Ones - Richard Band, Clockophobia /Horror Clock - Philippe Briand, The Black Phone - Mark Korven, KIMI- Klif MARTINEZ, Dark Glasses/ Occhiali neri - Arnaud Rebotini, The Legend of La Llorona - Tim Wynn, Girl at the Window - Jamie Blanks, Firestarter – John Carpender, In the earth - Clint Mancell,